Βροχή

21 Μαρτίου, πρώτη μέρα της Άνοιξης και στον Βόλο έβρεχε...

Ανάλογα τις ανάγκες

Όταν διψάς, πίνεις νερό.
Όταν πεινάς, τρως ότι βρεις μπροστά σου.
Όταν νυστάζεις, κοιμάσαι.
Όταν η ψυχή σου ψάχνει κάπου να ακουμπήσει τις σκέψεις του τώρα, βρίσκει έναν χώρο καθαρό και απαλλαγμένο απ' το χθες και το κάνει.
Γι' αυτό ήρθα εδώ. Για να βρω την ψυχή μου, που την χώρισα σε χίλια κομμάτια...
Το Κατερίνα είναι το όνομά μου. Το ΔΕ. ΣΤΑ. ΠΑ. είναι τα αρχικά των επιθέτων που κουβαλάω στην ταυτότητά μου.
Κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια, ο εκδότης μου μου απαγόρευσε να βγω στην δημοσιότητα μ' αυτό το όνομα.
Λάθος του; Λάθος μου; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι το "ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ", πέρα από το πραγματικό και ολοκληρωμένο όνομά μου, είναι και προφητικό!
Το έλεγα και τότε και γέλαγα:
"Αν μετανιώσω κάποτε που εξέδωσα το βιβλίο της Μάννας, θα λέω: Κατερίνα, δεν στα 'πα;"
Το "Κατερίνα δεν στα 'πα", το είπα πολλές φορές στον εαυτό μου, είτε βλέποντας τον χώρο των βιβλίων, είτε βλέποντας τον χώρο των μπλογκς.
Παρόλο που και στα δυο βρήκα βρωμιά και ψευτιά, δεν έβαλα μυαλό. Είμαι " άρρωστη" ακόμα και με τους δύο χώρους και δεν θέλω να θεραπευθώ. Απλά, θέλω ν' αφήσω πίσω μου το χθες και να επανέρχομαι σ' εκείνο όπως κάνει κάποιος που θέλει να σκαλίσει τις αναμνήσεις του, είτε θέλει να προσθέσει ακόμα ένα χαρτάκι που ξεχάστηκε...
για να ολοκληρωθεί σωστά η συλλογή του χθες του.
Μ' αρέσει να φεύγω, ν' αδειάζω την κάρτα της μνήμης, όπως κάνω και με τις φωτογραφίες, για να μαζέψω καινούργιες και καλύτερες. Τιμάω και σέβομαι το χθες, αλλά η ψυχή μου έχει ανάγκη από πολλές λευκές άγραφες σελίδες, για να "γράψει".
Δεν μπορώ να της το αρνηθώ, ούτε εγώ, ούτε εσείς!
Είτε μαζί μου, είτε μόνη, εδώ "χτίζει σπίτι" τώρα η ψυχή μου. Ζορίστηκε απ' την "βαρυχειμωνιά" και λόγω ανάγκης και της Άνοιξης, θα την βοηθήσω ν' ανθίσει. Δεν μπορώ να την εμποδίσω...