Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

ΛΥΠΙΟΥ (ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ ΚΑΤΕΡΙΝΑ)

πηγή
Ποιητές και ποιήματα:

ΛΥΠΙΟΥ (ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ ΚΑΤΕΡΙΝΑ)

ΛΥΠΙΟΥ
 
Προοίμιο
 
Τα ποιήματα αποτυχαίνουν
όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.
Μην ακούτε τι σας λένε
θέλει ερωτική θαλπωρή
το ποίημα για ν’ αντέξει
στον κρύο χρόνο…
 
Έναν τόπο επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,
ώς τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,
ώς να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές
που δαγκώνουν και τσούζούν οι δαγκωματιές τους.
Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα
για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,
μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα
αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους
αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά
και καρπούς σάπιους.
 
Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό
μόνο μ’ ένα σφίξιμο ελαφρό
που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται
αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.
Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ
ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,
πανύψηλους, που μ’ ένα τίναγμα της κεφαλής
σημαίνουν το «όχι... όχι... λάθος»
ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»
ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:
«Το καλό με τον πόθο
είναι πως όταν χάνεται
χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».
 
Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης
γίναν σιωπηλές πλατείες
τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά
κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες
σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.
Κάτι χειρότερο από γερατειά,
η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.
 
Στη Λυπιού κλαίω συνέχεια
από τότε που μου ’δειξες την αξία της λύπης.
Όχι, δεν είναι το αρνητικό της γονιμότητας
αλλά το θετικό της απουσίας...
Έλεγες και το προφίλ σου με τάραζε
σαν να το ’χαν σκαλίσει στον πιο σκληρό βράχο,
τα μάτια σου σαν να ’ταν από θειάφι
αλαφιασμένα, μ’ αλάφιαζαν.
Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά
χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας.        .
Με το ξημέρωμα θα μπούμε σ’ άλλο λιμάνι
όπως σ’ ένα καινούργιο ποίημα
και μες στην πάχνη θα κρατώ
τον τελευταίο στίχο μιας ανείπωτης ερωτικής ιστορίας.
Η φωνή, το ύψος του κορμιού, η γραμμή του αυχένα
αιώνιες επαναλήψεις του ακόρεστου φόβου.
Κοιτάζοντας σε ανακάλυψα την ενδοχώρα
του αισθήματος.
 
Ο πιο όμορφος άντρας της Λυπιού
βρήκε μια μαύρη πεταλούδα νεκρή στα σεντόνια του.
Ήταν γυμνούλης, λίγο ιδρωμένος και γυάλιζε  
αλλά όχι τόσο όσο εκείνη μ’ όλο το φως τ’ απροσμέτρητο
που ’βγαίνε απ’ το θάνατο.
Το φτερωτό σύμβολο της επιπολαιότητας, η πεταλούδα,;
ακίνητη, ντυμένη τα χρώματα της νύχτας   
βρέθηκε ξαπλωμένη σαν να την είχε γλεντήσει ο χάρος
κι αμέσως μετά να την είχε απαρατήσει.
Ή σαν να ξεκουραζόταν πριν αρχίσει το δύσκολο
δρόμο της απ' το μαύρο στο τέλειο.
 
Η πιο νέα γυναίκα στη Λυπιού είμαι γω
που κοιτώ, κοιτώ και δεν πιστεύω   
πώς τόσος κουρνιαχτός συσσωρεύεται
στην οδό της χαράς.
Λέω: κάποιο λάθος έγινε δω
και δεν ακολούθησα το δρόμο του μεταξιού
ούτε άγγιξα ποτέ τον ήρωα του ποιήματος στο στήθος.
Την καρδιά του μόνο φαντάστηκα να στέκεται,  
σαν κάτι Τράπεζες που περνάμε απ’ έξω και λέμε:
«Για φαντάσου πόσα εδώ, πόσα φυλάσσονται!»    
 
Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα
κι η Λυπιού είναι μια χώρα που έφτιαξα   
για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που’ χω χάσει
όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα  
κείνα τα άφωνα ξημερώματα
κι είναι σαν να περιμένεις το κουδούνι του σχολείου
να χτυπήσει, το μάθημα πάλι ν’ αρχίσει
μια ακόμη άσκηση πάνω σε άγνωστο θέμα.
Κοιτάς χάμω της αυλής το τσιμέντο, τα χαλίκια  
τινάζεις τα ψίχουλα απ’ το κουλούρι στην μπλε ποδιά
και μπαίνεις στην τάξη
μπαίνεις στη μονοτονία του άγευστου χρόνου
στην αοριστία της ύπαρξης
που ξέρω, λίγο αλλοιωμένη,
τη συναντάς πάλι προς το τέλος.
 
Η θρησκεία στη Λυπιού
είναι μια Έννοια Ακέφαλη.
Το άγαλμα της κάθεται φρόνιμα
στις αδελφές της δίπλα:
την Αρετή, την πιο ωραία, και τη Σοφία
με τις πιο σωστές αναλογίες.
Η Έννοια όμως λατρεύεται χωρίς κεφαλή  
κι όταν εκείνος που θ’ αγαπούσα εάν…
έρχεται να προσκυνήσει, φοράει πουκάμισο ροζ
και βρίσκεται σε διέγερση
γιατί κάθε έννοια γι’ αυτόν σημαίνει κάτι
όπως και τ’ αντίθετο της.
Εδώ ο έρωτας κι ο θάνατος γίνηκαν ένα σώμα
και το χορτάρι που φυτρώνει
ανάμεσα στα ανάσκελα μέλη των αγαλμάτων
τα κάνει σαν ζωντανές ψυχές να μοιάζουν
που θλίβονται μες στο πράσινο και ναυαγούν
σε ξένα μάτια κι ερωτευμένες υποφέρουν.
Στη Λυπιού λατρεύεται ο έρωτας-θάνατος
σαν έννοια μία, ακέφαλη γιατί χωρίς ελπίδα.
  
 ******
Υγ. Αυτό το blog μπούκωσε. Περισσότερα για την Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ,
ΕΔΩ!


Υγ. 2. Εκείνο που θα συμπληρώσω μόνο είναι:

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ - ΑΚΟΜΑ- ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΑΞΙΑ!!!

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ




ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Χορωδία Δημοτικής Ενότητας Αγριάς Δήμου Βόλου, συνεχίζοντας την πορεία της, στους δρόμους της μουσικής για 18η συνεχή χρόνια, ετοιμάζει για τις επόμενες μέρες, δύο εκδηλώσεις με γενικό τίτλο «Χριστουγεννιάτικες μελωδίες κι όχι μόνο!» Στόχος της χορωδίας είναι ν’ αλλάξει τη διάθεσή μας και μας προτείνει ν’αντισταθούμε στην κρίση «ταξιδεύοντας…» με χορωδιακή μουσική! Η Χορωδία, αποδεχόμενη πρόταση-πρόσκληση  του Κέντρου για τη Μελέτη και Προστασία του Περιβάλλοντος και της Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Λίμνης Βοιβηίδα - Κάρλα  (ΚΕ.ΜΕ.ΒΟ.)  θα εμφανιστεί στα γραφικά Κανάλια, στο Μουσείο Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012 και ώρα 7:00 μ.μ. Αξίζει να σημειωθεί πως το ΚΕ.ΜΕ.ΒΟ. βραβεύτηκε με το Βραβείο Καλής Πρακτικής στον τομέα Πολιτισμού.
Η Συναυλία που θα πραγματοποιηθεί στον ανακαινισμένο και φιλόξενο χώρο του Μουσείου Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας από τη Χορωδία Αγριάς θα είναι με ελεύθερη είσοδο. Θέλοντας να δοθεί  φιλανθρωπικός χαρακτήρας στη χορωδιακή εξόρμηση, στην είσοδο του Μουσείου θα υπάρχει ένας κουμπαράς προσφοράς και αγάπης που στο τέλος της συναυλίας θα προσφερθεί στο «ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΝΑΛΙΩΝ», σαν μικρή ένδειξη συμπαράστασης προς τους φιλοξενούμενούς του.
Η χορωδία θα πραγματοποιήσει επίσης συναυλία, την Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012 και ώρα 7:00 μ.μ., στο γνώριμο πια, θεατράκι του Ορφανοτροφείου Βόλου με γενική είσοδο 5€, προσφορά για τα παιδιά του Ορφανοτροφείου.
Το πρόγραμμα που θα παρουσιάσει η χορωδία, είναι ακριβώς αυτό που αναφέρει ο τίτλος των εκδηλώσεων: «Χριστουγεννιάτικες μελωδίες κι όχι μόνο!»
Η χορωδία θα ερμηνεύσει χριστουγεννιάτικα τραγούδια απ’ όλο τον κόσμο και τραγούδια της παρέας, Ελλήνων συνθετών. Συνοδεύει στο πιάνο η Ζέφη Κατσαρού. Τη χορωδία διευθύνει ο μαέστρος της Βλάσης Μαστρογιάννης.

Το Δ.Σ. της Χορωδίας
 

Melina Aslanidou ΝΑΙ ΘΑ ΠΩ - ΜΕΛΙΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ

Διαθλάσεις - Μιχάλης Μπάστας - ΕΡΑ ΒΟΛΟΥ



ΠΟΙΗΣΗ, Διαθλάσεις, Μιχάλης Μπάστας, συνέντευξη στην εκπομπή "Τα βέλτιστα των ημερών" στην ΕΡΑ Βόλου.

Ο κύριος Μιχάλης Μπάστας υπήρξε ο καλύτερος Ποινικολόγος του Βόλου κι ήταν μεγάλη μου έκπληξη όταν έμαθα τις ευαισθησίες που είχε φυλακίσει μέσα του, όταν ο ίδιος αθώωνε εγκληματίες!
Η άλλη όψη του νομίσματος που δεν ήθελα να χαθεί, γι' αυτό και την ανέβασα, όπως μπόρεσα, γιατί δεν κατέχω αλλιώς.
Λυπάμαι που δεν ξέρω το όνομα της δημοσιογράφου "με τη ζεστή φωνή"! Μόλις το μάθω, θα το γράψω.
Δεν είναι η πρόθεσή μου να "κλέψω", μα να διαδώσω ποίηση ζωής, βγαλμένη ίσως, από μια φαινομενική πέτρα, γένους αρσενικού, ονόματι: Μιχάλης Μπάστας


Περισσότερα για το βιβλίο του θα βρείτε εδώ!
Υγ. Παιδεύτηκα πολύ για να τα καταφέρω, αλλά αξίζει να τ' ακούσετε! Πιστέψ' τε, με! 

Yg. 2. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ την Λαμπρινή που μου βρήκε τα ονόματα!





ΤΑ ΒΕΛΤΙΣΤΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
12:00

Παραγωγή/παρουσίαση: Β. Καποτά
Μουσική Επιμέλεια: Δ. Τσούκα


Εκπομπή Τέχνης και Πολιτισμού με ειδήσεις και συνεντεύξεις

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Της σκάλας


Μεσημεριάτικη φιλοσοφία:

Η ζωή μας είναι ... μια σκάλα. Στην πορεία της συναντούμε ανθρώπους που άλλοι μας βοηθούν ν' ανέβουμε ένα σκαλί  (ή πολλά) κι άλλοι μας "βοηθούν" να κατέβουμε ή να πέσουμε.

Συμπέρασμα:
Αν δεν "πατούν" σταθερά τα δικά μας πόδια, ότι κι αν κάνουν οι άλλοι για μας είναι άχρηστο.

Δική μας η σκάλα, δικό μας και το πρόβλημα.

Και λίγο ποίηση:

Το πρώτο σκαλί - Κώστας Καβάφης

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.» 

"ΑΡΧΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ"



  • ΠΑΛΙΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΒΟΛΟΥ


  • “Όλα τα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο αλλάζουν, μεταβάλλονται.
    Βέβαια, τα σχετικά με τον άνθρωπο, αυτά δηλαδή που αλλάζουν με την
    επίδραση του ανθρώπου, σχεδόν πάντα, μεταβάλλονται υπέρ των ισχυρών.
    Αυτών που έχουν την δύναμη. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η φύση.
    Σ αυτήν οι αλλαγές γίνονται ανεξάρτητα από την ανθρώπινη εξουσία.
    Μεταβάλλονται όπως η ίδια η φύση έχει προνοήσει” Σταύρος Κεβόπουλος
    ************************
    ΣΥΝΟΨΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ
    Είμαστε στο μέλλον. Μερικά χρόνια αργότερα, στο έτος 2025. Η υπερθέρμανση στην επιφάνεια της Γης έχει προκαλέσει, μεταξύ άλλων και ένα τεράστιο πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που απειλεί να εξαφανίσει το ανθρώπινο είδος.
    Το σπέρμα των ανδρών δεν είναι πια γόνιμο. Μετά από γενική επιστράτευση όλων των ανδρών του πλανήτη, ανακαλύπτεται ένας μόνον άνδρας, Έλληνας, του οποίου το σπέρμα είναι γόνιμο.
    Ένας τύπος λαϊκός, κακομοίρης και παθητικός καλείται να σώσει το έθνος και την ανθρωπότητα. Τον απομονώνουν και πέφτουν επάνω του όλες οι επιστημονικές ειδικότητες. Αναλαμβάνει να γονιμοποιεί γυναίκες μέσω μιας αυστηρής λίστας που καταρτίζεται με κριτήριο την καλή υγεία και την ώρα ωορρηξίας.
    Αυτή η προνομιακή θέση του τον γεμίζει αρχικά έπαρση και απαιτεί υπερβολικά ανταλλάγματα, έως ότου συνειδητοποιήσει ότι είναι ουσιαστικά φυλακισμένος.
    Τότε, με αφορμή τα λόγια του ανοϊκού πατέρα του κάνει την εσωτερική του επανάσταση και παράλληλα μία παγκόσμια επανάσταση.
    Απαιτεί ο νέος κόσμος που θα προέρχεται από αυτόν, να διέπεται από πλήρη δικαιοσύνη, ισότητα και ειρήνη.
    Ως μέγας επαναστάτης αυτός ο κακομοίρης, εξευτελίζει την πολιτική, οικονομική και θρησκευτική ηγεσία, που θέλουν να παραμείνει ο κόσμος ως έχει και πάντα να ορίζεται με τους δικούς τους όρους.
    Η μεγαλύτερη επανάσταση στην ιστορία συντελείται χωρίς να χυθεί σταγόνα αίματος .
    Μια σταγόνα σπέρματος αρκεί.

    ***********************
    Ο συμβολισμός του ¨Αρχή δια του πατρός¨ κατά τον συγγραφέα έρχεται να δικαιώσει τη γνωστή φράση του Μπρετόν: «Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση».
    ***********************

    “ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΑΡΧΗ. ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ”

    Το έργο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κωμωδία, όμως δεν είναι, παρά το γέλιο και την εύθυμη ατμόσφαιρα που προκαλεί. Και ψυχολογικό δράμα θα μπορούσε να είναι, όμως δεν είναι, παρ' όλα αυτά συγκινεί βαθιά και προβληματίζει. Η “ΑΡΧΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ” είναι ένα καινούργιο και άπαιχτο θεατρικό έργο, (η θεατρική σκηνή “ΠΛΕΙΑΔΑ” έχει την τιμή και τη χαρά να παίρνει την 'πρωτιά') που μας ξαφνιάζει ευχάριστα με τη φρεσκάδα και την πρωτοτυπία του. Ένα έργο που προσπαθεί με το κείμενό του να φωτίσει τα δυσδιάκριτα όρια ανάμεσα στον εξουσιαστή και στον εξουσιαζόμενο, τον παθητικό και τον επαναστάτη, την πλήρη καταστροφή από την ελπίδα. Και όλα αυτά μέσα από τον καταλυτικό ρόλο της φύσης και του περιβάλλοντος, αναπόσπαστο κομμάτι των οποίων είναι ο άνθρωπος. Με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και επίκαιρη σάτιρα. Με όλο το σύγχρονο προβληματισμό για τα τρέχοντα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά θέματα της εποχής μας, που προσεγγίζονται με έναν εξαιρετικά ιδιοφυή και κωμικό τρόπο.

Γράμμα σ’ ένα παιδί

Τι είναι ΤΕΧΝΗ;

Μ' αυτόν τον προβληματισμό πάω για ύπνο. Τελικά, τι είναι ΤΕΧΝΗ;
Καλή Τρίτη σε όλες και όλους!
(Τέχνη για μένα είναι να κάνεις αυτό που σ' αρέσει, χωρίς να ενοχλείς τους άλλους.)
Δύο από τις τέχνες που δεινοπαθούν από τους επίδοξους επαγγελματίες χομπίστες είναι το θέατρο και η φωτογραφία, ειδικά η φωτογραφία. Όσο πιο ακριβή φωτογραφική μηχανή τόσο μεγαλύτερη διάνοια! Και τη ματιά ε; xaxaxa!!! Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;
  • Paraskevi Lamprini Malouxou ... είναι αυτό που σε κάνει να πετάς... Καλημέρα
  • Θεατρική Ομάδα Καλών Τεχνών Ο Μπομπ Ρος δεν ενοχλεί κανέναν; Το πρόβλημα είναι ότι και αυτός και το ΕΤ3 συμβάλουν στο να διαδοθεί η κακή ζωγραφική. Είναι κρίμα όταν ακούω ανθρώπους να μου λένε ότι ο Ρος είναι πολύ καλός ζωγράφος! Πως να τους εξηγήσεις και τι να τους πεις; Και βέβαια πάντα μπαίνει το ερώτημα "ποιος κρίνει τι είναι κακή ζωγραφική;" Τέτοια ερωτήματα γίνονται από αυτούς που δεν ξέρουν και όχι από αυτούς που ξέρουν. Υπάρχουν αυτοδίδακτοι ζωγράφοι (ή σχεδόν αυτοδίδακτοι καλύτερα) που βγάζουν την ψυχή τους, κυρίως μέσο του χρώματος, υπάρχουν σπουδαγμένοι ζωγράφοι που εκδηλώνονται με την άρτια τεχνική τους. Υπάρχουν όμως και οι σπουδαγμένοι ζωγράφοι που βγάζουν την ψυχή τους και τη στηρίζουν πάνω σε μια εξαιρετική τεχνική! Ο Ρος διαθέτει μια πολύ απλή τεχνική (προσιτή για τον καθένα), μια στοιχειώδης τεχνική που τα κάνει όλα (μόνο δέντρα, βουνά, ένα ποταμάκι και ένα σπιτάκι - πορτρέτα δεν μπορεί να κάνει!) μέσα σε πέντε λεπτά. Και από ψυχή; άστο καλύτερα! Δεν υπάρχει! Αυτός λοιπόν ενοχλεί τον κόσμο με την κακή του αισθητική και το πρόβλημα είναι ότι επηρεάζονται...
  • Κατερίνα Δεστάπα Καλή μου Θεατρική Ομάδα Καλών Τεχνών, δεν κατέχω πολλά για να συζητήσω. Μπόμπ Ρος λέτε τον κύριο που δείχνει στην τηλεοραση, πώς να ζωγραφίζουμε εύκολα; Αν ναι, χρειάζεται κι αυτό, αλλά χρειάζονται και πολλά άλλα! Ωστόσο, εσείς που σπουδάσατε την τέχν...Δείτε περισσότερα

Στιγμές

Ο χρήστης Κατερίνα Δεστάπα κοινοποίησε σύνδεσμο.
Στον κυρ - Νίκο μου!
Η ελπίδα ειν' αυτή που μας κρατάει, μας κρατάει στη ζωή,
κι η ζωή μας στα αγκάθια περπατάει, αχ και βαχ, αχ και βαχ μας το πηγαίνεις βρε ζωή!!
 
Μελαγχολική είμαι σήμερα, για πολλούς λόγους. Όλα τα καλά ή τα κακά ξεκινούν απ' το τηλέφωνο, είτε αυτό σωπαίνει, είτε χτυπάει.
Θέλω να γράψω τους δυο πιο δυνατούς λόγους:
Ο κυρ. Νίκος μου τηλεφωνούσε απ' το '98 κάθε χρόνο, μόνο τη μέρα της γιορτής μου, τό' χε τάμα, γιατί τον συγκίνησε τότε το βιβλίο της μάννας μου, που του θύμιζα την μάνα του, την λέγαν και Κατερίνα...
Εγώ του τηλ. κάθε χρόνο σ
τη γιορτή του. Έγινε και δικό μου τάμα...
Πέρσι, ήταν εντατική και μου τηλεφώνησε μόλις συνήλθε! Ζήτησε απ' τη γυναίκα του να βρει κινητό να μου μιλήσει!
Φέτος... τον έψαξα σήμερα, βουβά τα τηλέφωνα.
Βουβή κι εγώ.
Το δεύτερο ήταν τα λόγια ενός άντρα και περισσότερο... το κλάμα ενός άντρα: "Ποιον τιμωρεί; Είναι μεγάλο παιδί πια! Μα να μη δίνει σημεία ζωής σε κανέναν; Πες εγώ, έφταιξα! Κι ο άλλος, κι η άλλη, κι άλλη! Το παιδί;"
"Χρόνια πολλά" ήθελε να μου πει κι αυτός, και με ρήμαξε...
ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ, να τιμωρούν έτσι! Δεν ξέρουν ότι σκοτώνουν τον ίδιο τον εαυτό τους;
Καληνύχτα!
  • Αντώνης Κρασάκης Με συγκίνησες, Κατερίνα! Δεν έχω λόγια... Καλή σου νύχτα!
  • Κατερίνα Δεστάπα Απίστευτα συγκινημένη! Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο ο κυρ - Νίκος! Το είχε ξεχάσει... "82 χρονών! Τι περιμένεις; Έπρεπε να με πάρεις να μ' το θυμίσεις..." "Γιατί; Έχεις αρχίσεις να ξεχνάς, κυρ - Νίκο μου;" "Τώρα το' μαθες;..." "Για θυμισέ μου... Είχα πολλά χαρτιά και τα έχασα. Για πες το τηλέφωνο να το γράψω πάλι, να σε πάρω με το παλιό ημερολόγιο, γιατί εγώ την Αγία Αικατερίνη την γιόρταζα δυο φορές! Ήταν με το παλιό η πεθερά μ' και τ'ν αγαπούσα πολύ, περισσότερο απ' τ' μάνα μ'! Ήταν Άγιος άνθρωπος! Μα στάσ'! Εδώ σ' έχω γραμμέν'! Βιβλίο μάννας, Κατερίνα, τηλ. 00.... Κανένα άλλο έγραψες, να το διαβάσω;" Δεν άπάντησα. Τι να του πω για τον πατέρα; Αν το διαβάσει... "Επειδή είμαι μ'κρός, έρχομαι κάθε μέρα στη δουλειά!" Τι δε μου είπε! Κι όντως, στη δουλειά τον βρήκα! Ήθελα να μάθετε τη συνέχεια, παιδιά, να χαρείτε κι εσείς μαζί μου! Τώρα μένει να χτυπήσει ένα τηλέφωνο ακόμα, αλλού και μετά να χαρώ κι εγώ! (Όλα μαζί, κατεβατό, για να μη βγουν πολλά διακεκομένα σχόλια.)
  • Αντώνης Κρασάκης Ευτυχώς, Κατερίνα! Το τηλέφωνό σου χτύπησε και όλα πήγαν καλά... Πήρες και τις ευχές σου από τον κ. Νίκο, έμαθες πως είναι γερός! Εύχομαι να' χεις σύντομα νέα κι απ' την άλλη μεριά! Για να χαρείς διπλά! Και του χρόνου, Κατερίνα, με υγεία!
  • Spiros Makrigiannis Πραγματικά το χάρηκα όπως και αγωνιούσα με την αγωνία σου και για άλλη μια φορά θαύμαζα την λάμψη της ψυχής σου...
  • Κατερίνα Δεστάπα Εγώ τον έψαξα, Αντώνη μου, εκεί που δεν τον φανταζόμουνα και τον βρήκα! Η δουλειά ... είναι η καλύτερη θεραπεία για τη μνήμη... Να είσαι καλά, Αντώνη μου και όλος ο κόσμος! Πονάει πολύ το κεφάλαιο γερόντια...
  • Κατερίνα Δεστάπα Α, ρε, Σπύρο! Ηλιοβασιλέματα... Σπύρο μου! Κι αυτά κι αν είναι όμορφα, κι ας μελαγχολούν. Οι κύκλοι του ήλιου και της ζωής. Ας είμαστε καλά! Φιλάκια! Αγάντα!