Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Ο ιδανικός φίλος και δάσκαλος!



Δεν ξέρω αν κάποια πράγματα γίνονται τυχαία σ' αυτή την ζωή, πάντως στο πρόγραμμά μου είχα σκοπό να κλείσω αυτό το blog μ' αυτό το "απλό ασήμαντο δωράκι", όπως είπε ο φίλος που μου το χάρισε.
Επειδή όμως για μένα δεν είναι καθόλου απλό, κι επειδή το συνοδεύει πολύ Ανθρωπιά, πολύ καθαρότητα, αυθορμητισμός, καλοσύνη, ανωτερότητα, φιλία και εκτίμηση στο πρόσωπό μου, αυτό το δώρο σημαίνει πολλά για μένα. Γι' αυτό θα του εμπιστευτώ και όλα τα "μυστικά" μου...




Σάββατο μεσημέρι του τηλέφωνησα, τ' απόγευμα ήρθε εκείνος να με βρει, παρόλο που είχε υποχρεώσεις, παρόλο που είμασταν μακριά.
Γενικώς... με συγκίνησε πολύ η ανθρώπινη πλευρά του Διονύση Μάνεση!
Θα ήθελα να ήμουνα μικρή και να τον είχα δάσκαλο, αλλά δυστυχώς, ατύχησα! Ο Διονύσης είναι μικρότερος!
Σίγουρα με τον τρόπο του θα μου είχε ανοίξει τον δρόμο για τα γραμμάτα... εγκαίρως, κι όχι στα 40 που εγώ τα ανακάλυψα.

Δεν θέλω να κάνω Ύμνο στον Διονύση. Άλλωστε είναι πολύ απλός και χαμηλών τόνων άνθρωπος. Ξέρω ότι θα νιώσει άσχημα ήδη, μ' αυτή μου την ανάρτηση. Ελπίζω να μη μου θυμώσει, ούτε για την ανάρτηση, ούτε γιατί θα τον αναγκάσω να ανανεώσει για άλλη μια φορά το λινκ μου...

Συγγνώμη, Διονύση μου, που ρίχνω τους προβολείς πάνω σου και στο Σχολείο σας!
Έτυχε εσένα να γνωρίσω πρώτα και περισσότερο.
Θυμάσαι; Το πρώτο μέιλ στην αρχή του μπλογκ σας που μου ζητούσες συγγνώμη που μου "έκλεψες" την φωτογραφία απ' το εξώφυλλο του βιβλίου της Αγγελικής Κώττη, "Ένα σχεδίασμα βιογραφίας", για τον μεγάλο ποιητή μας Γιάννη Ρίτσο, η τακτική μας επικοινωνία μετά, μέσω των μπλογκ μας, η παράσταση στου Μπενάκη για τον Ρίτσο "Να ήσουν Ήλιος να χαρίζεις Φως" (κι ας την έχασα) και πολλές άλλες στιγμές που μας ένωσαν και αλληλοστηρίξαμε μια φιλία στην ειλικρίνεια και στην εκτίμηση.

Σ' ευχαριστώ Διονύση για όλα!
(Ακόμα και για το κέρασμα που μου την έφερες!)

Εύχομαι ότι καλύτερο για σένα, γιατί το αξίζεις, στην οικογένειά σου, στους μαθητές σου, στο Σχολείο σου και για όλους τους ανθρώπους που αγαπάς!
Για μένα είσαι πρότυπο καλού ανθρώπου, φίλου και δάσκαλου. Το έχω γράψει πολλές φορές στα σχόλια των αναρτήσεών σου, άλλωστε. Δεν λέω κάτι καινούργιο.

Το "τυχαίο" που έλεγα παραπάνω, αφορά το σημερινό σου θέμα περί "ιδανικού δασκάλου".
Ευχαριστώ πολύ την μαθήτριά σου, την Ελένη Ξιάρχου για την ευκαιρία που μου έδωσε μ' αυτές τις σκέψεις της! Την συγχαίρω, της εύχομαι "Καλή Επιτυχία" στα όνειρά της και στο αφιερώνω, γιατί είσαι πράγματι το καλύτερο πρότυπο δασκάλου! Πρωτοπόρησες ανοίγοντας ένα μπλογκ, για να "δείξεις" το Σχολείο σου και όχι τον εαυτό σου. Αυτό λέει πολλά. Στην πορεία έμαθα και τους συνεργάτες σου, όχι όμως όσο θα ήθελα, γιατί κι εσείς κάνατε πολλή δουλειά κι εγώ πολυάσχολη (όπως πάντα).
Επιβάλλεται να αναφέρω τα ονόματά τους, γιατί όλη η ομάδα είστε ένα και ο στόχος κοινός.

Συνεργάτες

Ευτυχώς υπάρχουν κι άλλοι ιδανικοί δάσκαλοι και Σχολεία, τόσο στην μπλογκόσφαιρα, όπως το 10ο Πειραιά, της Χρυσοβίτσας (που εκεί βρήκα την συμπατριώτισσά μου την Λίτσα Στάμου, τώρα αρισμαρί γιατί μετατέθηκε, που είναι εξίσου ιδανική καθηγήτρια) και άλλα, όσο και εκτός μπλογκόσφαιρας και εμείς οι γονείς σε δασκάλους σαν κι εσάς στηρίζουμε τις ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών μας και της κοινωνίας μας.

Σας ευχαριστούμε θερμά και σας παρακαλούμε να συνεχίσετε το ιερό έργο σας!

Χαίρομαι πολύ και συγκινούμαι όταν γνωρίζω τέτοιους Ανθρώπους που το κίνητρό τους είναι το σύνολο, πόσο μάλλον τα παιδιά μας!

Και τώρα Διονύση, πριν με πάρουν και τα δάκρυα, "κλέβω" για τελευταία φορά σ' αυτό το μπλογκ, λόγια απ' τα λόγια σας:

Παίρνοντας τη σκυτάλη από την Κωνσταντίνα Πεζούλα, η οποία πρότεινε την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών",
η Ελένη Ξιάρχου, του Γ4,
μας δίνει ένα κείμενο στο οποίο σκιαγραφεί τον ιδανικό δάσκαλο, ἆνοίγοντας έτσι την κουβέντα για ένα θέμα που ποτέ δεν εξαντλείται και που παραμένει διαχρονικά επίκαιρο.

" Στις μέρες μας μέσα στο χάος που επικρατεί μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα οι νέοι έχουν ανάγκη να βλέπουν σαν πρότυπο τον καθηγητή τους και να μπορούν να «πάρουν» σημαντικά εφόδια από αυτόν για τη διάπλαση του χαρακτήρα τους.

Κατ’ αρχήν ο καθηγητής δεν χρειάζεται να είναι ο «τέλειος», που δεν κάνει λάθη και έχει γνώσεις για τα πάντα ή να έχει σπουδάσει στο εξωτερικό για να είναι της αρεσκείας μας. Για έναν μαθητή, θεωρώ ότι είναι αρκετό ο καθηγητής να είναι ειλικρινής μαζί του και όχι «ψεύτικος», να έχει αξίες που να τις τηρεί στην πράξη, όχι όμως γιατί πρέπει αλλά επειδή τυ βγαίνει και είναι κάτι φυσικό γι’ αυτόν,. Γενικά να έχει τη δική του μοναδική προσωπικότητα που να τον κάνει ξεχωριστό γιατί έχει το θάρρος της γνώμης του.

Επίσης ο καθηγητής θέλουμε να έχει μια φιλική σχέση με τους μαθητές και όχι να αντιπροσωπεύει ένα απλό εκπαιδευτικό όργανο του συστήματος που κάνει τη δουλειά του. Να ενθαρρύνει τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των μαθητών μέσα από ομαδικές εργασίες, να μην είναι επικριτικός με τα λάθη τους αλλά να δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να συμμετέχουν στο μάθημα έστω κι ας πουν και κάτι λάθος. Έτσι ώστε να μην γίνεται βαρετός μονολογώντας.

Τέλος να βοηθάει τους μαθητές να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία με ουσιαστικές γνώσεις για τη ζωή και με σκοπό να μην γίνουν ρομποτάκια που το μόνο που θα θέλουν είναι να αποκατασταθούν οικονομικά χωρίς να τους αρέσει η δουλειά που κάνουν. "
Ελένη Ξιάρχου
Εσείς; Συμφωνείτε; Ποια στοιχεία θεωρείτε σημαντικά, απαραίτητα για τον καλό εκπαιδευτικό;
Απαντείστε τους!




Υγ.1 Σχώρα με "φίλε" για την προχειρότητα της ανάρτησης και σαν δάσκαλος διόρθωσέ μου τα λάθη μου! (Ορθογραφικά, συντακτικά, ότι έγινε από βιασύνη ή άγνοια.) (ώρα πριν τις 12)

Υγ.2 Θα μπορούσα να κάνω αντιγραφή όλα τα ονόματα των καθηγητών και απ' τα άλλα Σχολεία, αλλά φοβάμαι ότι θα έχω ξεφύγει πολύ απ' το νόημα που ήθελα να δώσω μ' αυτή μου την ανάρτηση, γι' αυτό την σταματάω κάπου εδώ.
Ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι καθηγητές και τα υπόλοιπα Σχολεία... (ώρα 1:20)

Υγ.3 Στην αντζέτα θα εμπιστευτώ όλους τους κωδικούς που αφορούν ίντερνετ, γιατί όλο τους χάνω. (ώρα 12 πρωί)

Όλα για την αγάπη!

Φρέσκο...
Το ανέβασα στα άλλα μπλογκ, αλλά... και εδώ!
Κλοπιαία, μεν... βιντεάκι, δε!
Απ' την πολυσυζητημένη βιβλιοπαρουσίαση της Ιουστίνης Φραγκούλη - Αργύρη, "Για την αγάπη των άλλων"!



Για όσους δεν είδαν την νέα της ανάρτηση, η Ιουστίνη ανέβασε τα λόγια της Ελένης Γκίκα, για κείνη και το βιβλίο της! Συγκινητικότατα!

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Μουσείο Ακρόπολης

Το να συναντήσω στην Αθήνα την Αγγελική Κώττη, (την γνωστή μας απ' τον Ρίτσο... κ.λ.π. εαρινή συμφωνία) ήταν στο πρόγραμμά μου, οπωσδήποτε! Τόσα χρόνια, τόσα ταξίδια στην Αθήνα, δεν τα είχαμε καταφέρει. Αυτή τη φορά, παρόλη την δική μου κούραση και τις αναποδιές, τα καταφέραμε!
Ήταν να γίνει... Τα γραμμένα... που εγώ πιστεύω πολύ.
Μάλιστα η Αγγελική είχε κανονισμένα να ξεναγήσει την Κυριακή τις φίλες της στο Μουσείο και δώσαμε μια ώρα νωρίτερα ραντεβού στην Ομόνοια, για να προλάβω να την δω. Εννοείται εγώ θα έφευγα, γιατί είχα δουλειές ακόμα και μεγάλο πρόβλημα με τα πόδια μου που είχαν βγάλει φουσκάλες και δεν μπορούσα να περπατήσω... κ.λ.π.
Φυσικά πήγα μαζί τους και Ευχαριστώ τις συμμαθήτριές της που με δέχτηκαν πρόθυμα στην παρέα τους! Περάσαμε αξέχαστα, ένιωσα πολύ δυνατά συναισθήματα σ' αυτόν τον Ιερό χώρο της Ιστορίας μας, έμαθα πολλά πράγματα που δεν ήξερα, κι αυτό χάρη της Αγγελικής που είχε όχι μόνο γνώσεις και πάθος για τα Αρχαία μας, αλλά είχε και μεγάλη άνεση να μας τα εξηγεί με πολύ απλά και κατανοητά λόγια και εμείς σαν καλοί μαθητές είχαμε και πολλές απορίες! Πιστεύω ότι είχαμε την καλύτερη ξεναγό! Διαφορετικά, ειδικά εγώ, που κοιμόμουνα όρθια, δεν θα καταλάβαινα τίποτα! Δώδεκα μέρες με τρίωρο ύπνο ή και καθόλου κάθε μέρα. Τι να σου κάνει;
Το ότι έφτασα μεσάνυχτα στον Βόλο, βέβαια... ήταν ζόρικο, αλλά μ' αυτό το σύντομο ταξίδι στην Ιστορία μας, φόρτισα τις μπαταρίες της ψυχής μου!

Να είσαι καλά, Αγγελικούλα μου και να το ξανακάνουμε στο μέλλον!
Σ' ευχαριστώ για την φιλία σου, για όλα!
Να είσαι γερή κι ευτυχισμένη και να μου φιλήσεις την μαμά σου και την πολύ ωραία παρέα σου!
Μην ξεχνάς: Δυο πούλμαν... δυο εκδρομές... περιμένουν με αρχηγό εσένα!
Να είμαστε καλά, στο προσεχές μέλλον!


Να κι αν μ' αγαπάς!



Ε, μα! Με σύγχησε η κυρία! Μου τηλεφώνησε πρωί πρωί να μου τα ψάλλει... που πήγα Αθήνα και δεν έδωσα το παρόν! Είμαι λέει, "απαράδεκτη"!

Τι να σου πω, φιλενάδα μου;
Αν εσύ νομίζεις πως η Κατερίνα δεν έχει τίποτ' άλλο να κάνει, απ' το πιάνει το τηλέφωνο και να δίνει το παρόν της, για να μην την παρεξηγήσουν, γελάστηκες!
Η Κατερίνα άλλαξε, γιατί περνάει φουρτούνες και εκτός αυτού, κουράστηκε!
Αν εσύ δεν θέλεις ή δεν μπορείς να καταλάβεις, λυπάμαι!
Ευτυχώς που τους φίλους τους διαλέγουμε!

Ευτυχώς που και το τραγουδάκι ήταν έτοιμο!

Εσύ που κάθεσαι αραχτή και λάιτ, σίγουρα θα βρεις πολλές φίλες εύκαιρες!
Εγώ δεν πληρώ τις προυποθέσεις.

Καλή συνέχεια στη ζωή σου κι όχι, δεν σου κρατώ κακία!
Απλά, με νευρίασες και μου χάλασες την μέρα μου πρωί πρωί!
Φταίω κι εγώ που ξέχασα να κλείσω το τηλέφωνο.
Αυτή η τόση χρήσιμη και εύκολη επικοινωνία καταντάει πρόβλημα μερικές φορές, ειδικά όταν ο άλλος δεν σέβεται τα ωράριά σου και τις στιγμές σου!

Μάλλον δεν θα δεις το ξέσπασμά μου, εφόσον δεν κατέχεις από υπολογιστές, μα κάπου έπρεπε κι εγώ να τα πω! Και ξέρεις, εδώ μ' αρέσει γιατί έχει ελεύθερα ωράρια. Όποτε μπορείς, μιλάς!Όταν θέλουνε, σ' ακούνε!

Αυτά!

Καλημέρα στους ιντερνετικούς φίλους που με καταλαβαίνουν!

Καλημέρα και σε σένα, κι όταν σου περάσει ο θυμός, ξέρεις που θα με βρεις!
Αλλά, πού είσαι; Άλλη ώρα και η πρώτη κίνηση δική σου!
Είπαμε: Η Κατερίνα η παλιά... μας τελείωσε.Δεν έχω άλλο "σε τέτοιο" που λέει και η Αννίτα και δεν σκοπεύω να "ξαναπαραγγείλω".

Λιμάνι Πειραιά



Δακρύσανε... και παραδακρύσανε...
Ήθελα να πάω Τήνο...
Ήθελα να είχα φτερά, να μπορούσα να πετάξω...
Μια άλλη φορά...

Η Ολυμπιακή Φλόγα στον Βόλο







Ότι πρόλαβα απ' την Ολυμπιακή Φλόγα, σχολώντας.

Αθήνας άποψη...










Ζήλεψα την ξάπλα του





Κι όμως, τον ζήλεψα! Έδειχνε χαλαρός, χορτάτος και ευτυχισμένος! Μακάρι, γιατί δεν παύει να είναι αδέσποτο!

Η γλυκύτατη Βίκυ Παγιατάκη




Την βρήκα στην βιβλιοπαρουσίαση του Νίκου Παργινού.
Η Βίκυ Παγιατάκη είναι γλυκύτατη και πολύ αδύνατη! Η τηλεόραση την αδικεί πολύ!
Φυσικά, της το είπα!
Όπως της είπα κι ότι είμαι Παρθένος και δεν πάει άλλο! Έλεος αυτός ο Κρόνος!
Τώρα θα πάω καλύτερα, μου είπε!
Πούν' το Βίκυ; Δεν βλέπω φως!

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Για την αγάπην της...



Είχα πει, μόλις φθάσω στην έδρα μου, θα πέσω για ύπνο.
Όμως... τα νέα κυκλοφορούν και σαν καλός ρεπόρτερ και μόνο "για την αγάπην της, ούλα χαλάλιν της"! (η καθυστέρηση)

Γι' απόψε "έκλεψα" αυτή την πολύ τρυφερή φωτογραφία που οι δυο φίλες κοιτάζονται και χαμογελούν!
Τα νέα της Ιουστίνης στην πηγή, δηλαδή, εδώ:


Απ' την παρουσίαση "Για την αγάπη των άλλων"




Απ' την βιβλιοπαρουσίαση της Ιουστίνης Φραγκούλη - Αργύρη του νεογέννητου βιβλίου της που έγινε ήδη μπεστ σέλλερ, "έκλεψα" αυτές τις φωτογραφίες απ' τον φίλο μας τον Στράτο Δουκάκη.
Περισσότερα σ' εκείνον και με την ευκαιρία της γιορτής του, να του ευχηθώ κι από δω,

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ευτυχισμένα!

Κι εδώ το blog της Ιουστίνης,

για τα θερμά μας ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ

και πάντα τέτοια!!!

Κράτα με...

Κράτα με να σε κρατώ, ν' ανεβούμε το βουνό...

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ, άντρα μου!

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Ακόμα ζω! (και η Σταχτοπούτα...)



Για τους φίλους που με ψάχνουν.
Είμαι καλά και εκτός.
Θα τηλεφωνήσω σε όσους περιμένουν... εντός των ημερών.
Στους υπόλοιπους θα γράψω, προσεχώς!
Να είστε καλά! Να περνάτε καλά!


ΒΡΑΔΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 11:54 (τελείωσα)
ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΕΓΡΑΦΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ, αλλά δεν το παίρνει. Γι' αυτό πρόχειρα εδώ:

ΑΝΤΙ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ 2009

Εδώ και δέκα μέρες βρίσκομαι Αθήνα.
Ξεκινώντας από Βόλο μέσα στο φορτωμένο πρόγραμμά μου είχα προσθέσει να βρεθώ οπωσδήποτε σε δυο εκδηλώσεις βιβλίων. Η πρώτη ήταν του Νίκου Παργινού "Με τον έρωτα περνάει ο καιρός, με τον καιρό περνάει ο έρωτας".
Η δεύτερη ήταν "Για την αγάπη των άλλων" της Ιουστίνης Φραγκούλη.
Στην πρώτη το είχα τυπώσει καλά, ρύθμισα τις δουλειές μου και την κούρασή μου και πήγα. Στην δεύτερη όμως, που νόμιζα ότι ήταν αύριο βράδυ και όχι απόψε, τα έκανα θάλασσα! Δεν ξέρω πως το συνέδεσα απ' την αρχή όταν ήταν το Σάββατο βράδυ και Κυριακή θα έφευγα!
Κι ήρθα απόψε κατά τις 9 και 20 στο ίντερνετ καφέ, να δω κάποια επείγοντα μηνύματα, γιατί δεν έχω ίντερνετ στην Αθήνα, ούτε σταθερό, χάλασε και το ένα κινητό και με ψάχνουν ακόμα και οι συγγενείς και βλέπω πως η παρουσίαση ήταν απόψε!
ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ! Να είμαι Αθήνα, να είναι στα σίγουρα στο πρόγραμμά μου και να το χάσω;
Είδα την ώρα. Ήδη η παρουσίαση θα είχε τελειώσει! Ρώτησα το γκαρσόνι να μου πει πόσο μακριά βρίσκομαι, μου είπε κοντά, πήρα ένα ταξί και πήγα αναμαλλιασμένη, στην κυριολεξία της λέξεως. Βρώμικη από δουλειές, άλλουστη, με πρόχειρα ρούχα, μποτάκια και μπουφάν, βρέθηκα μεσ' την χλιδή! Δεν υπήρχε άλλη λύση! Ή που θα πήγαινα να καλλοπιστώ, να φορέσω τα καλά μου ή που θα έχανα την ευκαιρία να πάρω μια αγκαλιά την Ιουστίνη, να της ευχηθώ για το βιβλίο της και να παρευρεθώ στην χαρά της.
Αν δεν πήγαινα, δικαιολογημένα θα νόμιζε ότι νόμιζε! Έτσι γίνονται οι παρεξηγήσεις! Τόσο απλά και τόσο εύκολα.
Εκεί λοιπόν θυμήθηκα την Σταχτοπούτα...
Αν εμφανιζότανε μια καλή μάγισσα και με μεταμόρφωνε εξωτερικά, θα καθόμουνα εκεί, να χαρώ περισσότερο και την Ιουστίνη και την Ελένη και όλους τους άλλους.
Εκεί που είδα πλήθος κόσμου, (πρέπει να είχε πολύ μεγάλη επιτυχία η εκδήλωση και όσο σκέφτομαι τι έχασα!)άγνωστοι για μένα οι περισσότεροι, ΚΑΠΟΙΟΙ όμως ΠΟΛΥ γνωστοί! Εγώ κάποιους τους γνώρισα. Εκείνοι όχι! Ένιωσα σαν αόρατη ή σαν να φορούσα μάσκα. Μόνο η Ελένη κι ο Θηβαίος με γνώρισαν και φυσικά πήγα κοντά τους!
Εκεί που μιλούσα με την Ελένη, ήρθε ένας κομψότατος κύριος και μου ζήτησε συγγνώμη, γιατί ήθελε να φωτογραφηθεί με την Ελένη.
Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια με παράπονο. Εκείνος δεν κατάλαβε... και την πήρε μαζί του.
Ήταν ο φίλος μου ο Στράτος Δουκάκης! Δεν του είπα τίποτα. Ήθελα μόνο να κλάψω... Τίποτ' άλλο.
Έφυγα. Πήγα στην ουρά και περίμενα την σειρά μου, ώσπου να μου υπογράψει η Ιουστίνη το βιβλίο μου.
Πολλές φορές αντάμωσαν τα βλέμματά μας και ούτε εκείνη μ' αναγνώρισε κι ας είχαμε ξανασυναντηθεί.
Μέσα μου έκλαιγα...
Κι απέξω μου...

Όλο και μου παίρναν την σειρά κι εγώ περίμενα, αν και ένιωθα πως θα λιποθυμήσω. Είμαι τόσο εξαντλημένη αυτές τις μέρες... τι να λέω και τι να εξηγώ...

"Τι όνομα γράφω;" με ρώτησε η Ιουστίνη, όταν τελικά ήρθε η σειρά μου.
"Γράψε... κυκλάμινο βουνού..." της είπα κλαίγοντας πια φανερότατα, προσπάθησα και να της εξηγήσω... (τι να καταλάβει η κοπέλα, γύρω της τόσος κόσμος!)

Φυσικά αγκαλιάστήκαμε, φιληθήκαμε...

ΚΙ ΕΦΥΓΑ!

ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ! Σαν κλέφτρα, σαν κυνηγημένη!

Δεν χαιρέτησα κανέναν, δεν μίλησα σε κανέναν, εκτός απ' τον Τεντ, τον άντρα της, που τον γνώρισα και του συστήθηκα, αφού τον φίλησα συγκινημένη πρώτα!
Θα κουφάθηκε, ο Άνθρωπος!

Τι να εξηγήσω τώρα;
Έχω κλάψει αρκετά αυτές τις μέρες (από διάφορα), αλλά όταν κλαίει και η καρδιά μου... φεύγω ή παίρνω τους δρόμους.
Απόψε, δεν είχα κότσια για περπάτημα. Έχω περπατήσει πολύ αυτές τις μέρες.
Ήρθα στο ίντερνετ καφέ, για να εξηγήσω πέντε πράγματα σε ανθρώπους που θεωρώ φίλους μου, για να με καταλάβουν...
Όσο μπορέσουν...
Και κάποιοι να με συγχωρήσουν. Ειδικά ο Στράτος! Δεν το άντεχα έτσι Στράτο!Μια άλλη φορά!

Ιουστίνη μου, ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ και πάντα επιτυχίες, κορίτσι μου! Μπορεί να μην πρόλαβα, αλλά ήρθα, έστω κι έτσι, έστω και τόσο!

Ευχαριστώ ιδιαίτερα και τον ταξιτζή που με πήγε!Σχεδόν πέταξε! Ο διάλογος που είχαμε όμως μαζί, είχε πολύ ουσία ζωής! Μπράβο του!

Αυτά, για να θυμάμαι την βραδιά και να πάω να ξεκουραστώ ή να κάνω πάλι καμιά δουλειά, γιατί αύριο έχω πάλι μαστορέματα και πολύ τρέξιμο.
Όσους δεν πρόλαβα να δω ή δεν τηλεφώνησα, ας με συγχωρήσουν...

Για μένα η Αθήνα πάντα σήμαινε πανικός, πόσο μάλλον τώρα που είχα να αντιμετωπίσω μόνη μου τα προβλήματα μιας μετακόμισης, συν τα επακόλουθα δυο σπιτιών, παλιού και νέου, συν τα απρόοπτα, (που ήταν πολλά) μαζί με την γκίνια μου!

Σήμερα ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα!
Μήπως οι άλλες τι ήτανε;
Απλά, περάσανε...