Μεσημεριάτικη φιλοσοφία:
Η ζωή μας είναι ... μια σκάλα. Στην πορεία της συναντούμε ανθρώπους που άλλοι μας βοηθούν ν' ανέβουμε ένα σκαλί (ή πολλά) κι άλλοι μας "βοηθούν" να κατέβουμε ή να πέσουμε.
Συμπέρασμα:
Αν δεν "πατούν" σταθερά τα δικά μας πόδια, ότι κι αν κάνουν οι άλλοι για μας είναι άχρηστο.
Δική μας η σκάλα, δικό μας και το πρόβλημα.
Και λίγο ποίηση:
Το πρώτο σκαλί - Κώστας Καβάφης
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω
κ’ ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Aλλοίμονον, είν’ υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
κι απ’ το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ’ ανεβώ ο δυστυχισμένος.»
Είπ’ ο Θεόκριτος· «Aυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου