"ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ", Δάκη!...

 "ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ", Δάκη!...

Δεν θα σε ξεχάσουμε εύκολα. Μας άφησες βελούδινη φωνή και πολλές - πολλές τρυφερές αναμνήσεις.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

"Τόσα καλοκαίρια..." κι Έφυγες παραμονές καλοκαιριού...

Πήρε τον Πατέρα του στο Μπάνιο και άρχισε να του Πλένει τα Χέρια. Τότε συνειδητοποίησε ΚΑΤΙ το Συγκλονιστικό! (Συν κι άλλα.)

 ***

Πήρε τον Πατέρα του στο Μπάνιο και άρχισε να του Πλένει τα Χέρια. Τότε συνειδητοποίησε ΚΑΤΙ το Συγκλονιστικό!

***

Ένας νεαρός άντρας ήθελε να πάρει μία σημαντική θέση σε μία μεγάλη εταιρία εκτυπώσεων. Είχε περάσει την αρχική συνέντευξη και τώρα θα γνώριζε τον διευθυντή για την τελική συνέντευξη.

Όταν εκείνος είδε το βιογραφικό του, τον ρώτησε:

– Έχεις πάρει υποτροφία;

– Όχι

– Ο πατέρας σου πλήρωσε τις σπουδές σου;

– Ναι.

– Που δουλεύει ο πατέρας σου;

– Ο πατέρας μου είναι σιδηρουργός.

Ο διευθυντής ζήτησε τότε από τον νεαρό άντρα να του δείξει τα χέρια του. Εκείνος του τα έδειξε και ήταν πολύ μαλακά και τέλεια.

– Έχεις βοηθήσει ποτέ τον πατέρα σου στην δουλειά;

– Όχι, οι γονείς μου πάντα ήθελαν να σπουδάσω και να διαβάζω περισσότερα βιβλία. Εκτός απ’αυτό, είναι πολύ καλύτερος από μένα στην δουλειά του.

Τότε, ο διευθυντής είπε:

– Θέλω να κάνεις κάτι. Όταν θα πας σπίτι, θέλω να πλύνεις τα χέρια του πατέρα σου και μετά να έρθεις να με δεις ξανά αύριο το πρωί.

Ο νεαρός ένιωσε πως είχε καλές ελπίδες να πάρει την δουλειά. Όταν γύρισε σπίτι, ζήτησε από τον πατέρα του να τον αφήσει να του πλύνει τα χέρια. Εκείνος ένιωσε παράξενα αλλά συμφώνησε να τον αφήσει.

Ο νεαρός έπλυνε τα χέρια του και ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε πως ήταν πολύ κουρασμένα και γεμάτα ουλές. Κάποιες μελανιές ήταν τόσο βαθιές που πονούσε πολύ όταν τις ακουμπούσε.

Τότε ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβε ο νεαρός πώς ήταν για τον πατέρα του να δουλεύει κάθε μέρα για να πληρώσει τις σπουδές του. Οι μελανιές και οι ουλές ήταν το τίμημα που είχε πληρώσει ο πατέρας του για την μόρφωση και το μέλλον των παιδιών του. Αφού του έπλυνε τα χέρια, τον βοήθησε να καθαρίσει το εργαστήριο.

Την επόμενη μέρα, ο νεαρός επέστρεψε στο γραφείο του διευθυντή. Ο διευθυντής παρατήρησε τα δάκρυα στα μάτια του νεαρού και τον ρώτησε

– Μπορείς να μου πεις τι έκανες και τι έμαθες χτες στο σπίτι σου;

– Έπλυνα τα χέρια του πατέρα μου και όταν τελείωσα έκατσα και καθάρισα το εργαστήριό του. Τώρα μπορώ να καταλάβω και να αναγνωρίσω πως χωρίς τους γονείς μου δεν θα ήμουν αυτός που είμαι σήμερα. Βοηθώντας τον πατέρα μου, κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να κάνω κάτι δικό μου. Εκτιμάω πολύ περισσότερο τώρα την αξία του να βοηθάς την οικογένειά σου.

Ο διευθυντής είπε:

– Αυτό είναι που ψάχνω στο προσωπικό μου. Θέλω κάποιον που να μπορεί να εκτιμήσει την βοήθεια των άλλων, κάποιον που να μπορεί να καταλάβει τις δυσκολίες που περνάνε οι άλλοι, κάποιον που να μην σκέφτεται μόνο τα χρήματα. Προσλαμβάνεσαι.

Ένα παιδί που έχει κακομάθει και είχε πάντα αυτό που ήθελε, θα αναπτύξει την νοοτροπία πως όλα του ανήκουν και πως ο εαυτός του είναι πάνω απ’όλα. Εάν είμαστε αυτού του τύποι οι γονείς, τελικά δείχνουμε την αγάπη μας ή καταστρέφουμε τα παιδιά μας;

Μπορείτε να δώσετε στο παιδί σας μεγάλο σπίτι, καλό φαγητό, μαθήματα, χρόνο να διασκεδάσει, αλλά όταν πλένετε το πάτωμα ή βάφετε τον τοίχο, σας παρακαλώ δώστε του και αυτή την εμπειρία. Μετά το φαγητό, βάλτε τα να πλύνουν τα πιάτα μαζί με τα αδέρφια τους.

Όσο πλούσιοι και να είστε, τα παιδιά σας πρέπει να καταλάβουν. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να μάθουν να εκτιμούν τις προσπάθειες των άλλων και να μάθουν να συνεργάζονται για να πετύχουν τον σκοπό τους.

Η άποψή σας;

***

ΠΗΓΗ

***

Σχόλιο: Το θυμόμουνα αυτό το άρθρο, κι αφού έτυχε και το πέτυχα σήμερα, δεν θα το αφήσω να μου φύγει! Θα το κρατήσω μαζί με κάποια άλλα που θυμάμαι συχνά, με αφορμή συζητήσεις με γονείς, με παιδιά και βλέποντας πολλά γερόντια σε κλινικές και γηροκομεία και έχοντας και η ίδια παιδιά, που καταλαβαίνω μεν τις ανασφάλειές τους λόγω εποχής, μα εύκολα κρίνουν τα λάθη των γονιών, ξεχνώντας όμως πως εμείς δώσαμε παραπάνω απ' ότι είχαμε, γιατί στερηθήκαμε, κι αυτό ήταν το μεγαλύτερό μας λάθος! Τα πολυμορφώσαμε κι η ψυχολογία λένε πως "λέει": "Παιδικά χρόνια και παιδικά τραύματα, τοξικοί γονείς, κ.λ.π."

Είθε να μη δούνε παιδικά τραύματα, σαν τα δικά μας ή των μεγαλυτέρων μας!...

(Να φέρω και το άλλο):

"Τι είναι αυτό;" (Η ταινία)

***

Θυμάμαι και το άλλο που κάποτε διάβασα.

Μια μαμά κόβει μια κουβέρτα στα δυο και την δίνει στον μικρό γιο της, να τα πάει στο υπόγειο που μένει ο παππούς.

Γυρίζει ο μικρός και φέρνει πίσω το ένα κομμάτι.

"Γιατί το έφερες πίσω το ένα;" τον ρωτάει.

"Για να την έχω να σε σκεπάσω στα γεράματα, όταν θα την χρειαστείς, μαμά!"

***

Συμπέρασμα:

Νέοι πονεμένοι και αδικημένοι απ' την δύσκολη εποχή που ζούμε, μην ξεσπάτε τον θυμό σας στους γονείς σας ή παππούδες. Δείξ' τε τους την αγάπη σας, τώρα που τους έχετε, γιατί τα "τραύματα" που θα σας μείνουν όταν Φύγουν, θα είναι πραγματικά και επίπονα. 

«Δεν μας άξιζες Βαγγέλη Παπαθανασίου»

 ***

«Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, ή μάλλον όσα πολλά κι αν πούμε, πάλι θα είναι ελάχιστα. 

Υπάρχει ένας όποιος αναβρασμός «εδώ» , γιατί «ο Βόλος δεν τον τίμησε όπως έπρεπε». 

Ο Βόλος… ; 

Θα γελάσω και θα μου το επιτρέψετε. 

Συνάντησα τον Βαγγέλη Παπαθανασίου μόνο μια φορά και μόνο φευγαλέα. Πριν πολλά χρόνια, σε ένα παλιό πέτρινο τσιπουράδικο, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα μια παρέα ανθρώπων. Ανάμεσά τους, εκείνος. Κάπου ανάμεσα στα εικοσεπεντάρια αντιλαμβάνομαι την παρουσία του, παγώνω. «Παιδιά, δεν το πιστεύω. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου». Η απάντηση της (μεγάλης) παρέας: Ποιος είναι από όλους; Ο μπροστινός ή εκείνος ο χοντρός με τα μούσια πίσω; Εκεί κατάλαβα, ότι μια προσωπικότητα που είναι αναγνωρίσιμη πρακτικά σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μπορεί να παραμένει ινκόγκνιτο στην πόλη που τον γέννησε και μάλιστα σε κοινή θέα. Ανάθεμα κι αν υπήρχαν πέντε άτομα σε εκείνο το τσιπουράδικο εκείνο το βράδυ που να κατάλαβαν ποιος είναι ο απόλυτα (κατά τα άλλα) χαρακτηριστικός κύριος με τα άσπρα μαλλιά και το φουλάρι. 

Σκέφτομαι και λέω, δεν θα ήταν άραγε λίγο υποκριτικό να βραβεύσει ο Βόλος τον Παπαθανασίου;

Είχα την αίσθηση ότι ο Βαγγέλης πάντα ασχολούνταν με το Βόλο πολύ περισσότερο, από ότι ο Βόλος με τον Βαγγέλη.

 Ίσως μας περισσεύουν οι προσωπικότητες βλέπετε εδώ και δεν έχουμε τον χρόνο να τον χωρέσουμε στο «στενό» μας πρόγραμμα. 

Και ποιος να κάνει την βράβευση δηλαδή; 

Ποιος γνωρίζει το απέραντο έργο του καλά, κι αν κανείς από τους πολιτικούς ταγούς αυτού του τόπου έχει στην δισκοθήκη του το το «Antarctica» σε βινύλιο, εγώ συγγνώμη προκαταβολικά. Δεν ταιριάζει θα έλεγα, κιόλας, στην περίσταση. 

Σαν τι είναι ο Vangelis, δηλαδή; 

Η Άννα η Βίση, να μπει επάνω σε ένα άσπρο άλογο με την πόλη φωταγωγημένη και από πίσω χιλιάδες άνθρωποι να βελάζουν αλλόφρονες; 

Vangelis sorry, but sorry. You lose. Στο καφενείο των κυνηγών -you see- δεν δίνουν ραντεβού οι πέρδικες. Άσε που είναι εμφανές, ότι τον άνθρωπο δεν τον ενδιέφεραν ποτέ αυτά. 

Μια βόλτα ονειρεύτηκε να πάει με την Αργώ το 2007 και του το απαγόρεψαν. Από τότε δεν ξαναπάτησε στον Βόλο. Ο θρύλος λέει ότι είχε στο σπίτι του στο Παρίσι μια χούφτα από τα ροκανίδια της. Και ένα κλαδί ελιάς από το Πήλιο που του είχε στείλει ο Δήμος Αγριάς, το οποίο ονόμαζε το «σημαντικότερο βραβείο που έχει λάβει ποτέ». 

Κατάλαβες κύριε Όσκαρ; 

Κι ας είμαστε λίγο ακόμη περισσότερο ειλικρινείς. 

Δεν ανήκει ο Vangelis στον Βόλο, δεν ανήκει στην Ελλάδα.

Και το αστείο είναι ότι δεν ανήκει σε τούτο τον πλανήτη καν. 

Η “Mythodea” του έχει ταξιδέψει με την ΝΑΣΑ σε διαστημικούς σταθμούς και σε προσεδαφίσεις μετεωριτών στο πρόγραμμα Nasa Mission : 2001 Mars Oddysey. Στην κηδεία του Στίβεν Χόκινγκ έστρεψαν τον πομπό στην κοντινότερη γνωστή μαύρη τρύπα του σύμπαντος και έστειλαν την μουσική του Vangelis εκεί για να «αιωρείται στο άπειρο» του διαστήματος. Και φυσικά υπάρχει ένας γνωστός αστεροειδής (!) που ονομάστηκε προς τιμή του, ο 6354 Vangelis, ο οποίος βρίσκεται 247 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από την Ήλιο. 

Είναι λοιπόν, σύμπαντος φαεινότερο, ότι ο Παπαθανασίου ποτέ δεν ανήκε εδώ. Ήταν στα αλήθεια ένα πνεύμα, μια εξωγήινη μορφή ζωής, όπως μάρτυρα και η μουσική του, που σωματοποιήθηκε σε ένα μικρό αγόρι που χτυπούσε κάποτε αμήχανα τα κύμβαλα ενός πιάνου στο ωδείο της κυρίας Κόντη στον Βόλο. 

Τον αποχαιρετούμε λοιπόν με δάκρυα στα μάτια, εμείς που δεν τον γνωρίζαμε, παρά κλείναμε τα μάτια και με την μουσική του κατακτούσαμε τον Νέο Κόσμο ή έστω βρισκόμασταν σε κοινωνίες ουτοπικές του μέλλοντος. 

Με λόγια εξάλλου του ιδίου : 

«Όλος ο πλούτος που κουβαλά ένας άνθρωπος είναι οι πρώτες του μνήμες. Για τούτο εγώ αισθάνομαι ευλογημένος που γεννήθηκα στον Βόλο». 

Εμείς να δεις, Vangeli μου, εμείς. Κι ας μην μας αξίζεις. Καλό κατευόδιο. Επέστρεψες δικαιωματικά εκεί που ανήκεις. Στο συμπάν. Στο άπειρο. 

Α – Θ – Α – Ν – Α – Τ – Ο – Σ . 

Με μια λέξη το μήνυμα του συμπολίτη γιατρού, κ. Γιώργου Χαρίτου.

***

ΠΗΓΗ

(φώτο : στον Βόλο, "χωμενος" μέσα στα χαρτιά της αγαπημένης του Αργούς)

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

 ***

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες σε περασμένα χρόνια. Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα και σε βροχή, σε χιόνια, δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες. Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα, μόνο γι’ αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα, μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου. Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες και στη ματιά σου να περνάει είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο να παίζει, να πονάει, μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες. Γιατί, μόνο γιατί σ’ εσέναν άρεσε γι’ αυτό έμειν’ ωραίο το πέρασμά μου. Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου. Μόνο γιατί σ’ εσέναν άρεσε. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια. Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια, μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

(Ποίηση Μαρίας Πολυδούρη)

***

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Δεν Tραγουδώ Παρά Γιατί Μ' Αγάπησες | Eleftheria Arvanitaki - Den Tragoudo Para Giati M Agapises - Official Audio Release

***

AN ... "όλο τον κόσμο αν αγαπάς, όμως και ποτέ πάρα πολύ κανένα..."

"Όλον τον κόσμο ν' αγαπάς, όμως ποτέ, πολύ, κανέναν"! 

Αυτή η φράση αντιλαλούσε συνέχεια στο κεφάλι μου και μάλωνα τον εαυτό μου, λέγοντάς του: 

"Αν συνεχίσεις να στεναχωριέσαι τόσο πολύ για τους άλλους, δεν θα την βγάλεις καθαρή, Κατερίνα!"

Τί σαν το έλεγα, τί σαν το λέω; Ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν αλλάζει. Ελαττώματα είναι αυτά που θα μ' ακολουθούν για όσο ζω, δυστυχώς!

Απόψε έψαξα στην google αυτή την φράση, για να δω Αν θα βρω κάτι.

Κι έπεσα πάνω σε ΠΟΙΗΣΗ που απευθύνεται σε γιό.

...Διάβασα όλα τα "ΑΝ", για να πετύχω αυτή την φράση. (Μόνο που δεν την θυμόμουνα με ακρίβεια, όπως είναι στον τίτλο της ανάρτησης και στο ποίημα. Είναι στο Νο3 προς το τέλος).

Δεν ξέρω από που το θυμάμαι. Ίσως κι απ' το Γυμνάσιο που δανειζόμουν τόμους Ποίησης, απ' την Βιβλιοθήκη του χωριού μου και πολλά ποιήματα τα αντέγραφα στα τετράδιά μου. Ίσως κι απ' αλλού, αλλά επειδή με καταρρακώνει η αλήθεια της και στην ζωή, γι' αυτό και δεν την ξέχασα...

...Ξέρω, πως πολλά άλλα "ΑΝ", τα έχω, απ' αυτό όμως, αδύνατον να ξεφύγω.

Σίγουρα δε θα μπορέσω εγώ, να σώσω τη Γη κι ακόμα πιο σίγουρα, ποτέ δεν θα είναι δική μου!

Άλλωστε, τι να την κάνω;

Ευτυχισμένους ανθρώπους θέλω στη Γη και δεν το βλέπω, όσο κι αν κλείνω τα μάτια.

Σωπαίνω γιατί είμαι λυπημένη, κι είμαι πολύ λυπημένη, γι' αυτό σωπαίνω.

Σ' χωράτε με για την αποχή. Δεν περιφρονώ κανέναν. Αντιθέτως, συμπονώ πολύ, κι αυτό βλάπτει κι εσάς! (προκειμένου να σας φέρνω μελαγχολικές σκέψεις, στιγμές μου ή ειδήσεις)

ΚΡΑΤΑΤΕ ΓΕΡΑ, ΟΛΟΙ ΣΑΣ!  

Με αγάπη κι ελπίδα...

***

Περί "κλεψίματος" της ΠΗΓΗΣ

Αρχικά ήθελα να φέρω μόνο τον στίχο και να σας παραπέμψω στην σελίδα.

Μετά, σκεφτόμενη πως τα αντίγραφα κάποιες φορές "σώζονται", περισσότερο αποφάσισα να τα "κλέψω" όλα.

Ας με συγχωρέσει η σελίδα.

***

Rudyard Kipling - If

If you can keep your head when all about you are losing theirs and blaming it on you, If you can trust yourself when all men doubt you, but make allowance for their doubting too; If you can wait and not be tired by waiting, or being lied about, don't deal in lies, or being hated, don't give way to hating, and yet don't look too good, nor talk too wise; If you can dream-and not make dreams your master; If you can think-and make thoughts your aim; If you can meet with triumph and disaster, and treat those two impostors just the same; If you can bear to hear the truth you've spoken twisted by knaves to make a trap for fools, or watch the things you gave your life to, broken, and stoop and build 'em up with worn-out-tools; If you can make one heap of all your winnings, and risk it on one turn of pitch-and-toss, and lose, and start again at your beginnings and never breathe a word about your loss; If you can force your heart and nerve and sinew to serve your turn long after they are gone, and so hold on when there is nothing in you except the will which says to them: «Hold on!» If you can talk with crowds and keep your virtue, or walk with Kings-nor lose the common touch, if neither foes nor loving friends can hurt you, If old men count with you, but none too much; If you can feel the unforgiving minute with sixty seconds' worth of distance run, yours is the Earth and everything that's in it, and which is more- you'll be a Man, my son!

---

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΑΝ

Αν μπορείς στον κόσμο τούτο να περιφρονείς τον πλούτο
Κι αν οι έπαινοι τριγύρω δε σου αλλάζουν το μυαλό . . .
Αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
Κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου ν' απαντάς με το καλό . . .
Αν μπορείς με μιας να δώσεις κάθε τι που 'χεις κερδίσει
Στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δώσεις μια νέα λύση . . .
Αν μπορείς να πειθαρχήσεις σώμα, πνεύμα και καρδιά
Αν μπορείς όταν σε θίγουν να κρατάς σιωπή βαθιά . . .
Αν μπορείς στην καταιγίδα να 'χεις πάντα την ελπίδα
Κι αν μπορείς να συνεχίσεις όταν σ' έχουν αδικήσει . . .
Αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο χαλασμός σου
Κι αν αγάπη συ προσφέρεις σ' όσους σε έχουνε μισήσει . . .
Αν μπορείς να μείνεις ίδιος στη χαρά μα και στη λύπη
Κι αν η πίστη στο εγώ σου μπρος σε τίποτα δε σβήνει . . .
Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δε χάνεις
Κι αν μπορέσεις να πιστέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις . . .
Αν ποτέ δε σε ζαλίζει του θριάμβου το κρασί
Κι αν σε ψέματα των άλλων δε λες ψέματα και συ . . .
Αν μπορείς με ψυχραιμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
Και τα ίδια σου τα λόγια να τ' ακούς παραλλαγμένα . . .
Αν μπορείς κάθε στιγμή σου να 'ναι μια δημιουργία
Και ποτέ σου να μη δείχνεις τεμπελιά κι αδιαφορία . . .
Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
Κι αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δε σου φουσκώσουν . . .
Αν τους γύρω λογαριάζεις μα κανένα χωριστά
Κι αν μπορέσεις να κρατήσεις και τα ξένα μυστικά . . .
Ε . . . παιδί μου . . .
Μ' όλα αυτά θα μπορέσεις να τη ζήσεις όπως πρέπει τη ζωή
Θα 'σαι άνθρωπος σπουδαίος και κυρίαρχος στη γη . . . !

---

Αν… (№1)

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρω σου όλοι
το ‘ χουνε χαμένο και ρίχνουνε γι’ αυτό το φταίξιμο σε σένα,
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου,
όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα
και για την αμφιβολία τους αυτή,
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν’ αποσταίνεις,
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα,
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει,
κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς,

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου,
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου,
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς,
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη
από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει,
ή να θεωρείς όλα αυτά οπού ‘χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα,
και πάλι ν’ αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα,

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ’ ένα σωρό όλα εκείνα που ‘χεις κερδισμένα.
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς,
και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν’ αρχινήσεις
κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν’ αναγκάσεις
πάλι να σου δουλέψουνε κι ας είναι από καιρό αφανισμένα,
κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα
δε έχει μέσα σου απομείνει
εξόν από τη θέληση που τους μηνά: «Βαστάτε!»

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου,
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν,
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας,
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος
και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς, δικιά σου τότε θα ‘ ναι η Γη
κι όλα εκείνα πλου κατέχει, και – ό,τι αξίζει πιο πολύ-
Άντρας σωστός τότε θε να ‘σαι, γιε μου!

---

Αν...(№2)

Αν μπορείς να κρατάς τα λογικά σου όταν όλοι γύρω σου χάνουν
τα δικά τους και ρίχνουν το φταίξιμο σε σένα.
Αν μπορείς να εμπιστευθείς τον εαυτό σου όταν όλοι αμφιβάλλουν για σένα,
αλλά συγχωρείς και την αμφιβολία τους.
Αν μπορείς να περιμένεις και να μην σε κουράζει η αναμονή, ή όταν λένε
ψέματα για σένα να μην ανακατεύεσαι με τα ψέματα, ή όταν σε μισούν
μην αφήνεις να περάσει το μίσος και μ’ όλα αυτά, να μην δείχνεις
υπερβολικά καλός ούτε τον έξυπνο να κάνεις.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και να μην κάνεις αφέντη σου τα όνειρα.
Αν μπορείς να σκέφτεσαι και να μην κάνεις στόχους τις σκέψεις σου.
Αν συναντήσεις το Θρίαμβο και την Καταστροφή και μπορέσεις
να φερθείς στους δύο απατεώνες με τον ίδιο τρόπο.
Αν μπορείς ν’ αντέξεις την αλήθεια των λόγων σου διαστρεβλωμένη
από απατεώνες για να κάνουν παγίδα για χαζούς,
ή να βλέπεις σε όσα έδωσες τη ζωή σου σπασμένα,
και να σκύψεις να τα ξαναχτίσεις με φθαρμένα εργαλεία.

Αν μπορείς να κάνεις ένα σωρό απ’ όλα σου τα κέρδη και να τα ρισκάρεις
μ’ ένα «κορόνα-γράμματα» και χάσεις και να ξαναρχίσεις πάλι απ’ την αρχή
και να μην πεις ούτε αυτά που έχασες.
Αν μπορείς να επιβάλλεις στη καρδιά, το θάρρος και τα νεύρα σου
να σε υπηρετούν πολύ μετά, αφότου έχουν φύγει, και έτσι να κρατιούνται,
όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο μέσα σου εκτός από τη θέλησή σου
που τους λέει: «ΚΡΑΤΗΘΕΙΤΕ».

Αν μπορείς να μιλάς με το πλήθος και να κρατάς την αρετή σου η να περπατάς
με βασιλιάδες χωρίς να χάνεις την ταπεινή επαφή σου.
Αν ούτε οι εχθροί ούτε οι αγαπητοί φίλοι σου μπορούν να σε πονέσουν.
Αν όλοι μετράνε για σένα, αλλά κανένας πιο πολύ απ’ όσο πρέπει,
Αν μπορείς να γεμίσεις το άτεγκτο λεπτό με τρέξιμο αξίας
εξήντα δευτερόλεπτων.
Δικιά σου είναι η Γη και ότι έχει επάνω της.
Και – το σημαντικότερο – θα γίνεις άντρας γιε μου.

---

Αν…(№3)

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τάχουν χαμένα και σ’ εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος
δε σε πιστεύει κι’ αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου,
κι’ αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμμα,
κι’ αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό η τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν’ αντικρίζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια
κι’ όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δυο τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ’ τους κακούς, για να ναι για τους άμυαλους παγίδα
η συντριμένα να θωρείς όσα σούχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μ’ εργαλεία πούναι φθαρμένα.

Αν όσα αποχτήσες μπορείς σ’ ένα σωρό μαζύ να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς κορώνα η γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ’ αρχής, ατράνταχτος να ξεκεινήσεις πάλι
και να μη βγάλει και μιλιά γι’ αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάγχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής, κι’ ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα
και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σούχει τίποτε απομείνει
παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σε όλα αυτά «βαστάτε».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς, δίχως απ’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ’ εχθροί μπορούνε πιά ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς, μα και ποτέ παρά πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν’ αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θάναι τότε η Γη, μ’ όλα και μ’ όλα και μ’ ό,τι πάνω της κι’ αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άντρας αληθινός θάσαι, παιδί μου.

---

Αν…(№4)

Εάν μέσα στην αναστάτωση κρατάς την ψυχραιμία,
Ομοίως υποδέχεσαι τη δόξα και το κραχ…
Και ξεπερνάς αδιάφορος την ύπουλη συκοφαντία
Με σιγουριά εκπέμποντας το δίκαιο σαν πατισάχ.
Εάν μπορείς μ’ υπομονή να περιμένεις ως την ορισμένη ώρα,
Μες στον ωκεανό ψευτιάς να μείνεις αψευδής.
Εάν δαμάζεις μέσα σου την μισαλλοδοξία την αιμοβόρα,
Και δεν εκθέτεις τον εαυτό σου ως πολύξερο και αμαθή.

Εάν του ονείρου απατηλού δεν καταντάς να γίνεις σκλάβος,
Δε λογαριάζεις τη ροή της σκέψης σου σαν ύψιστο αυτοσκοπό,
Την ήττα και τη νίκη που σου στέλνει η ζωή απρόβλεπτη σαν χάος
Τις δέχεσαι αδιάφορος και ήρεμος με ύφος αρρενωπό.
Εάν έχεις τη δύναμη να συγκρατιέσαι, όταν κλέβουν το δικό σου λόγο
Για ν’ αμαυρώσουν την αλήθεια σου οι επιδέξιοι απαγωγείς.
Εάν το έργο της ζωής γκρεμίζεται από την τυφλή μοίρα
Και πάνω στα ερείπια μπορείς ξανά θεμέλιο να ανοικοδομείς.

Εάν ρισκάρεις και ποντάρεις στην κορώνα, όμως βγαίνει: γράμματα,
Όλο το βιος σου χάνεις μες σε μια στιγμή
Και το ειρωνικό χαμόγελο, και η μεγάλη στενοχώρια
Δε θίγουν με τη σκιά τους ούτε το πρόσωπό σου, ούτε την ψυχή.
Εάν σε μια κακή στιγμή απελπισίας, φρικτού πόνου,
Όταν από το κατακουρασμένο σώμα είναι έτοιμη να φύγει η ζωή,
Εσύ μπορείς να επιβάλλεις στην καρδιά τη σιδερένια θέλησή σου
Και το κορμί σου να ορθώσεις με ανελέητο: Εμπρός!

Εάν μπορείς με τους ιθύνοντες να συζητάς μ’ αξιοπρέπεια, στα ίσια,
Να λες στο μανιασμένο πλήθος την αλήθεια την πικρή,
Εάν το μίσος των εχθρών σου και των φίλων η αγάπη είναι γνήσια,
Καμιά φορά δε συμφωνείς να είσαι ουραγός μα ούτε φαβορί.
Εάν γεμίζεις κάθε δευτερόλεπτο με νόημα και κόπο
Καταλαβαίνοντας της ανεπίστρεπτης ζωής το γρήγορο ρυθμό,
Όλο το Σύμπαν με τα λαμπερά του άστρα, είναι δικό σου, είσαι Άνδρας,
Και να δεχθείς και την αγάπη μου και τον απέραντό μου σεβασμό.

---

Αν…(№5)

Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος όταν όλοι γύρο σου τα’ χουν χαμένα
και εσένα φωνάζουνε φταίχτη…
Αν μπορείς να πιστεύεις στον εαυτό σου ενώ όλοι για σένα δυσπιστούνε,
και ανέχεσαι όλους που αμφιβάλλουν για σένα…
Αν μπορείς να υπομένεις, χωρίς ποτέ να χάνεις το κουράγιο σου
κι’ αν σε μπλέξουν οι ψεύτες δεν μπλέξεις εσύ με το ψέμα,
κι’ αν μισημένος απ’ όλους, την ψυχή σου κρατάς κλεισμένη στο μέσος,
κι’ συνετός δεν είσαι μόνο στα λόγια…

Αν μπορείς να σκέφτεσαι λογικά χωρίς τη σκέψη να κάνεις σκοπό της ζωής σου…
αν μπορείς να ονειρεύεσαι χωρίς ποτέ να γίνεσαι σκλάβος στα όνειρα σου…
αν μπορείς να ανταμώσεις το θρίαμβο η την ήττα
και να τα δέχεσαι ολόιδια και τα δυο..
Αν μπορείς την πιο δυνατή αλήθεια να τη βλέπεις διεστραμμένη
απ’ αχρείους κα βλάκες…
κι αν όλο της ζωής σου το έργο μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια
κι’ έχεις τη δύναμη να σκύβεις για να το ξαναφτιάξεις
με φθαρμένα εργαλεία…

Αν μπορείς τα κέρδη και το βιός σου σε μια στοίβα να σωριάζεις,
και με μια μόνο ζαριά να ρισκάρεις τα πάντα,
και σαν χάνεις, πάλι ν’ αρχίζεις και να αρχίζεις απ’ το άλφα,
χωρίς ποτέ να μετανιώσεις και να βαρυγκωμήσεις τα κέρδη σου που πάνε…
Αν μπορείς να αναγκάσεις τα νεύρα σου, τους μυς, την καρδιά σου,
να δουλεύουν ακόμα για σένα, και αν έχουν σπάσει
και έχουν παραλύσει, εσύ μπορείς να αντέχεις ακόμα…
Αν δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο μέσα σου, πέρα απ’ τη θέληση
που προστάζει Βάστα ΑΕΡΑ,
αν μέσα στο πλήθος φυλάξεις ολάκερη την αρετή σου…

Αν με ξεφτίλες παρέα, το μυαλό σου φυλάξεις,
και αν δεν μπορούν να σε πλήξουν
ούτε εχθροί, ούτε και φίλοι…
και αν λογαριάζεις πολλούς αλλά κανένα παραπάνω απ’ όσο πρέπει…
Και αν μπορείς να διατρέχεις σε κάθε λεπτό, που ποτέ δε γυρνάει,
ολάκερα το δρόμο, που πρέπει να διατρέξεις, σι μια ώρα…
ΤΟΤΕ όλη η γη είναι δική σου
ΤΟΤΕ πια έγινες άντρας, παιδί μου…

---

Αν...(№6)

Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος, σαν όλοι τριγύρο
τα 'χουν χαμένα και φταίχτη σε κράζουν για τούτο.
Αν μπορείς να πιστεύεις σε σένα, σαν όλοι για σένα αμφιβάλλουν,
μα και ν' ανέχεσαι εσύ ν' αμφιβάλλον για σένα.
Αν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν' αποκάνεις ποτέ καρτερώντας.
Κι αν, σα σε μπλέξουνε ψεύτες, εσύ σε ψευτιές δεν ξεπέσεις.
Κι αν μισημένος, κρατείς την ψυχή σου κλεισμένη στο μίσος,
μα χωρίς και να δείχνεις ποτέ περισσή καλωσύνη
κι ουδέ πάρα πολύ συνετός στις κουβέντες σου να 'σαι.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι, δίχως ωστόσο να γίνεις
των ονείρων σου σκλάβος ποτέ. Κι αν στοχάζεσαι πάντα,
μα χωρίς και να κάνεις τη Σκέψη σκοπό σου.
Αν μπορείς ν' ανταμώνεις τον Θρίαμβο κ' είτε την Ήττα
και να φέρνεσαι πάντα στους δυο κατεργάρους αυτούς ολοΐδια
Αν μπορείς να υποστείς μίαν αλήθεια που λες, να τη βλέπεις,
διαστρεμμένη απ' αχρείους, να γίνει για βλάκες παγίδα.
Κι αν της ζωής σο το έργο, μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια,
και να σκύβεις ξανά, να το χτίζεις ξανά, με φθαρμένα εργαλεία.

Αν μπορείς να σωριάζεις μια στίβα τα κέρδη, το βιός σου,
και σε μια ζαριά να ρισκάρεις τα πάντα, μια κ' έξω,
και να χάνεις, και πάλιν ν' αρχίζεις απ' τ' άλφα,
δίχως ποτέ μια κουβέντα να πεις για τα κέρδη που πάνε.
Αν μπορείς ν' αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά σου,
να δουλεύουν ακόμα για σε κι αφού σπάσουν, κι αφού παραλύσουν,
κι έτσι μπορείς να κρατήσεις ακόμα, σα μέσα σου πια δεν υπάρχει
τίποτα – ξον απ' τη θέληση που τους προστάζει: «Βαστάτε!».

Αν με τα πλήθη μιλώντας, φιλάξεις την πάσα αρετή σου.
Κι αν με Ρηγάδες παρέα, δεν χάσεις το νου σου.
Κι αν ούτε εχτροί, μα ούτε φίλοι ακριβοί, να σε πλήξουν μπορούνε.
Κι αν λογαριάζεις τους πάντες, αλλά και κανέναν περίσσια.
Και αν μπορείς να διατρέχεις στο κάθε λεφτό, που αδυσόπητο φεύγει.
όλο τον δρόμο που πρέπει να γίνεται μες στους εξήντα τους χτύπους,
τότε δική σου θα' ναι όλη η Γη, κι ό,τι μέσα της κλείνει,
και – τρανότερο! – τότε πια γένηκες Άντρας, παιδί μου!

---

Αν...(№7)

Αν μπορείς στην πλάση ετούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι΄ αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία
κι΄ αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίζεις το καλό.
Αν μπορείς μεμιάς να παίξεις κάθε τι πού 'χεις κερδίσει
στην καταστροφή ν' αντέξεις και να δόσεις κάποια λύση…
Αν μπορείς να υποτάξεις σώμα πνεύμα και καρδιά,
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μη βγάζεις τσιμουδιά...

Αν μπορείς στην καταιγίδα να μην χάνεις την ελπίδα
κι αν μπορείς να συγχωρέσεις όταν σ' έχουν αδικήσει…
Αν μπορέσεις τ΄ όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου
κι αν μπορέσεις ν΄ αγαπήσεις όσους σ΄ έχουνε μισήσει…
Αν μπορέσεις να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτε δεν σβήνει…
Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις.

Αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις…
Αν ποτέ δεν σου μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς σε ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ΄ ακούς παραλλαγμένα.
Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να 'ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.

Αν οι φίλοι κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν,
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώσουν,
αν τους πάντες λογαριάζεις μα κανέναν χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά.
Έ…. Παιδί μου τότε πια θα μπορέσεις ν΄ απολαύσεις
όπως πρέπει τη ζωή σου θα 'σαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ σπουδαίος
κι όλη η γη θα 'ναι δική σου.

(Την μετάφραση βρήκε και μου έστειλε ο Ευάγγελος Μωραίδης)

---

Αν...(№8)

Αν μπορείς να σαι ατάραχος όταν τριγύρω οι άλλοι,
σε σένα ρίχνουν τ άδικο μέσα στην παραζάλη.
Αν μπορείς όταν δισταγμούς για σε θα 'χουν εκείνοι,
Να 'χεις στη δύναμή σου εσύ κρυφή εμπιστοσύνη.
Αν μπορείς να σαι ακούραστος όταν προσμένεις κάτι,
Με ψέμα να μην απαντάς στων άλλων την απάτη,
Αν σε μισούν να μη μισείς κι ας είσαι πληγωμένος
Να μην είσαι ευκολόπιστος μήτε πονηρεμένος.

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις,
να σκέπτεσαι χωρίς ζωή στη σκέψη να χαρίζεις.
Αν στον Θρίαμβο και στη Καταστροφή έχεις την ίδια γνώμη,
Κι άσειστη θέληση να λες "βάστα καρδιά μου ακόμη".
Αν μπορείς την αλήθεια που 'χεις πει να δεις σακατεμένη,
Μια παγίδα για αφελής μα συ να επιμένεις.
Αν ότι αγάπησες μπορείς ρημάδι ν' αντικρίσεις,
με χαλασμένα σύνεργα το έργο να ξαναρχίσεις.

Αν όσα πλούτοι κέρδισες μπορείς να τα σωριάσεις,
σ' ένα παιγνίδι τολμηρό να μη τα λογαριάσεις,
κι όταν χαθούν αχάλαστη να 'ναι η ζωή σου εσένα,
χωρίς να παραπονεθείς ποτέ για τα χαμένα.
Αν σκλάβα σου ν' έχεις μπορείς στη πράξη την καρδιά σου
Να βρεις το θάρρος που έμεινε πολύ καιρό μακριά σου.

Αν μες το πλήθος είσαι αγνός χωρίς να φεύγεις πέρα,
Κι αν όταν συναντάς και βασιλείς είναι μια ίδια μέρα.
Κι αν δεν μπορεί φίλος η εχθρός πίκρες να σε ποτίζει,
Κι αν εκτιμάς κάθε άνθρωπο μονάχα όσο αξίζει.
Κι αν το γοργό καιρό μπορείς σωστά να τον μετρήσεις
Και μέσα του κάθε στιγμή τους θησαυρούς να κλίσεις.
Όλα δικά σου γίνονται τότε σ΄ αυτή τη πλάση
κι είσαι άντρας άξιος που κανείς ποτέ δεν θα σε ξεπεράσει.

(Την μετάφραση βρήκε και μού έστειλε ο Δημήτρης Μούρμουρας)

---

Αν...(№9)

Αν το μπορείς το λογικό σου να κρατάς, όταν τριγύρω
όλοι τα ‘χουνε χαμένα και θεωρούν υπαίτιο εσένα
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου
Όταν οι πάντες αμφιβάλλουνε για σένα
Κιόλας να συγχωρείς τη δυσπιστία τους αυτή
Αν το μπορείς να περιμένεις και να μη σε λυγίζει η αναμονή
Ή αν σε συκοφαντούν να μη καταδεχτείς το ψέμα
Ή αν σε μισούν χώρο στο μίσος να μη δώσεις
Και ωστόσο να μη φαίνεσαι πολύ καλός ή να μιλάς πολύ σοφά

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως κύριους τα όνειρα να κάνεις
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως οι σκέψεις σου να γίνουν ο σκοπός σου
Αν το μπορείς το θρίαμβο και την καταστροφή να συναντάς
Και όμοια να φέρεσαι σ’ αυτές τις δυο απάτες
Αν την αλήθεια που είπες ν’ ακούς αντέχεις
Από πανούργους στρεβλωμένη παγίδα για να γίνει των μωρών
Ή να κοιτάς αυτά που ‘χεις χαρίσει τη ζωή σου να τσακίζουν
Και σκύβεις και τα χτίζεις με τα εργαλεία φθαρμένα

Αν όσα απέκτησες ένα σωρό μπορείς να τα μαζέψεις
Και τα ρισκάρεις στο κορώνα-γράμματα μεμιάς
Και χάσεις και πάλι απ’ την αρχίσεις
Χωρίς κουβέντα μια να πεις για την απώλεια
Αν ν’ αναγκάσεις το μπορείς καρδιά, νεύρα και σφρίγος
Να λειτουργούν και ας είναι από καιρό σωσμένα
Και έτσι ν’ αντέχεις όταν δεν έχει τίποτα απομείνει σε σένα
Παρά μονάχα η θέληση που τα οδηγεί: «βαστάτε»!

Αν το μπορείς τα πλήθη να μιλάς δίχως την αρετή ν’ αφήνεις
Με βασιλιάδες περπατάς και απλότητα δεν χάνεις.
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι αγαπημένοι να σε πληγώσουν το μπορούν
Όλο τον κόσμο αν αγαπάς μα πιο πολύ κανένα
Αν το μπορείς να δώσεις στο λεπτό που τρόπο για συγχώρεση δεν βρίσκει
Εξήντα δευτερόλεπτα να βιωθούν που αξίζουν
Δική σου τότε θα είναι η Γη και ό, τι πάνω της έχει
Και κάτι που είναι πιο πολύ: Άνθρωπος θα ‘σαι γιε μου

---

Αν...(№10)

Αν μπορείς να κρατάς τα λογικά σου όταν όλοι γύρω σου τα δικά τους χάνουν
και για το χάσιμο αυτό το φταίξιμο σε σένα ρίχνουν.
Αν μπορείς να εμπιστευθείς τον εαυτό σου όταν όλοι σε αμφισβητούν,
αλλά και για την αμφισβήτηση αυτή, περιθώριο ν’αφήνεις.
Αν μπορείς να περιμένεις χωρίς η αναμονή να σε κουράζει,...
ή όταν σε συκοφαντούν να μην σ’ απασχολούν τα ψέματα,
ή όταν σε μισούν, έδαφος στο μίσος να μη δίνεις
και μ όλα αυτά ούτε ιδιαίτερα καλός ούτε σοφός να δείχνεις

Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρά σου αφέντες να μη βάζεις.
Αν να σκέφτεσαι μπορείς και αυτές τις σκέψεις σου στόχους να μην τις κάνεις.
Αν Θρίαμβο και Καταστροφή μπορείς να αντιμετωπίζεις
και με τον ίδιο τρόπο και στους δυο αυτούς απατεώνες να φέρεσαι,
Αν μπορείς ν’ αντέχεις να ακούς τις αλήθειες που είπες
στραβωμένες από ανθρώπους δίχως έρμα που παγίδα για χαζούς τις φτιάχνουν
ή να βλέπεις αυτά που τη ζωή σου τους έδωσες, να κοίτωνται κομμάτια γκρεμισμένα,
και πάλι εσύ να σκύβεις να τα χτίσεις με εργαλεία παλιά, φθαρμένα.

Αν μπορείς να κάνεις ένα σωρό απ’ όλα σου τα κέρδη,
και «κορόνα-γράμματα» όλα να τα παίζεις,
και να χάνεις και απ’ την αρχή πάλι ν’αρχίζεις
και λέξη να μην λές ποτέ για την απώλεια σου αυτή.
Αν μπορείς να επιβάλλεις στην καρδιά στα νεύρα και τη δύναμή σου
να δουλεύουν για σένα ακόμα κι όταν έχουν πιά εξαντληθεί,
και να κρατιούνται, όταν το μόνο πού μέσα σου έχει μείνει
είναι η θέλησή σου που τους λέει: «Αντέξτε».

Αν μπορείς με το πλήθος να μιλάς και να κρατάς την αρετή σου
η αν με βασιλιάδες περπατάς να μην αφήνεις να χαθεί με τα απλά και ταπεινά η επαφή σου.
Αν ούτε εχθροί ούτε και φίλοι αγαπητοί μπορούν να σε πονέσουν.
Αν όλοι ειναι σημαντικοί για σένα, μα κανένας πιό πολύ,
Αν μπορείς να γεμίσεις το λεπτό που τίποτα δε συγχωράει
με την αξία μιας διαδρομής εξήντα δευτερόλεπτων.
Δικιά σου είναι η Γη και ότι έχει επάνω της.
Και – ακόμα πιό πολύ – θα είσαι άνθρωπος γιε μου.

***

ΠΗΓΗ