Δικό μου! Δε θα μου το πάρει, κανείς!

Το πήρα κι έφυγα! Είναι όλο δικό μου! Σα να μου ανήκε... Σα να μου το "χρώσταγε"! Θα το κρύψω καλά, μη μου το πάρει κανένας και μετά θα το διαβάσω πολλές πολλές φορές, για να βγάλω σωστό νόημα, μη μπερδευτώ και καβαλήσω καλάμια, μη μείνω πίσω και τρέχει το "μπρος"...

"Ευχαριστώ", Γιώτα μου! Όχι, για τα ουσιαστικά λόγια σου, αλλά για την ανωτερότητα να ασχοληθείς μαζί μου (ενώ εσύ είσαι πολυτάλαντη, πολυβραβευμένη, "πολύτεκνη", πολυδιαβασμένη, κ.λ.π. ) και κυρίως για την πολύχρονη δοκιμασμένη φιλία σου! Σου εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου:
"Καλό μήνα, Γιώτα μου! Υγεία, Αγάπη, Ευτυχία και Καλή Επιτυχία στα δικά σου πνευματικά παιδιά, παλιά και νέα που θα 'ρθουν, γιατί εσύ είσαι αστείρευτη πηγή! Να σε χαίρεται και να χαίρεσαι την πολυμελή κι αγαπημένη οικογένεια!"
Φιλάκια!
Πάω τώρα να απολαύσω το δώρο μου!

ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΣΠΑΝΟΥ - ΣΤΡΑΤΗhttp://astoriani.blogspot.com/2012/04/blog-post_30.html

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ KΑΡΔΙΑΣ...

30 Απρ 2012

Για σενα χορευαν τα πουλια, πατερα! 

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ... της κατερινας σταματιου-παπαθεοδωρου, ΒΟΛΟΣ.

Καλότυχοι όσοι διάβηκαν τη ζήση τη μεγάλη

έχοντας κόρη-άγγελο σιμά στο προσκεφάλι... (Υ. Στρατή)

Γνώρισα από τους πρώτους το βιβλίο της Κατερίνας, όπως και το χειρόγραφο της...

Αρχικά, είχε τον τίτλο:

"Συγγνώμη, άντρα μου που κι εγώ αγάπησα τον πατέρα σου..."

και την ανωτέρω φωτογραφία

όπου το χέρι της Κατερίνας ασφυκτιά στο σφίξιμο του άρρωστου, ογδοντάχρονου πεθερού-Πατέρα!

Και τότε, όπως και τώρα, 

στη τελική του μορφή, με τον τίτλο μεταλλαγμένο:

(Για σένα χόρευαν τα πουλιά, Πατέρα, εκδόσεις: ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ, Βόλος)

της έγραψα τις αυθόρμητες εντυπώσεις μου.

Σ΄αυτό, δεν είναι γράψιμο-εκτόνωση δύσκολων στιγμών, όπως η ίδια η συγγραφέας θέλει να το παρουσιάζει...

ΜΕ ΣΤΑΘΕΡΉ, ΚΟΦΤΉ ΓΛΏΣΣΑ επικοινωνεί με τα ανήλιαγα βάθη της ψυχής και δένει σφιχτό κουβάρι  λεπτομέρειες του γύρω ως και του πέρα κόσμου -όπου κάποιος άλλος ανώδυνα θα προσπερνούσε...- με μεθοδικότητα, με εμπειρία -θάλεγα- πεπειραμένου χειρουργού.

ΔΕΝ αφήνει τίποτα που να μη καταγράψει το άλλο ελεύθερο χέρι της, με τον κουρασμένο στυλό πάνω στο εκάστοτε πολυσέλιδο τετράδιο, πλάι στο ρόγχο του πεθερού-Πατέρα, πλάι σ΄ένα κορμί αδύναμο, ανήμπορο, όπου συχνά αναδύεται η τρομαχτική μυρωδιά της πτωμαϊνης...

Κι όμως! Αυτό το κάποτε λεβέντικο κορμί, όπου αντιπροσωπεύει την έλλειψη αγάπης του Πατέρα που έχασε όταν ήταν μόλις τεσσάρων ετών, και που μοιάζει αντίγραφο του αγαπημένου της στη ζωή, άνδρα, γίνεται Αγάπη, Εφιάλτης, Έκρηξη, Λύτρωση!

Καρδιά, σκέψη, συναισθήματα, κρατά στιγμή προς στιγμή τις εναλλαγές τους, παρασέρνει σ΄ένα παραλήρημα όλα τ΄αγαπημένα τους πρόσωπα, ακόμη κι αντικείμενα...  λες και περνούν μέσα από  ένα τούνελ ανθρακωρύχων...

Γι΄αυτό -ίσως υποσυνείδητα- διαμόρφωσε την εικόνα-φωτογραφία του εξωφύλλου του βιβλίου της, κρύβοντας πίσω από μια σκιώδη ομίχλη το σφίξιμο των χεριών τους...

Εδώ, δεν θα καταγράψω αποσπάσματα από σελίδες που όταν τις διαβάζεις, τρίζουν τα δόντια σου από τ΄ανάμεικτα συναισθήματα σαν ξεπηδούν και παρασύρουν γνωστές προσωπικές αναμνήσεις...

Προτιμώ να το διαβάσετε ως το τέλος, δίχως τη δική μου ανατριχίλα, ΑΝ το αντέχετε!

Εύγε! Κατερίνα!  ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ... όπως λέτε και στην Πατρίδα.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ,

ΦΙΛΕς ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ.

Από τη Νέα Υόρκη, Πάντα με Αγάπη,

Υιώτα

Αναρτήθηκε από την Αστοριανή στις 6:08 μ.μ.