Σκύλος συναντά το αφεντικό του μετά από 6 μήνες.
Συγκινητικότατο!
Συγκινητικότατο!
Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013
Άγγελοι γονείς
Για τα παιδιά μου!
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΟΥ
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΟΥ
Δημοσιεύθηκε στις 13 Ιούλ 2013
NEW SONG - 2013 ΣΤΙΧΟΙ - ΕΡΜΗΝΕΙΑ XARHS BRATSIS. ΜΟΥΣΙΚΗ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ - ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΕΡΝΤΙΚΟΥ....
Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013
Απ' ευθείας, ΕΡΤ!
Προαύλιο ΕΡΤ, απευθείας!
Κι αυτά τα κόκκινα σημάδια, μπορεί να είναι κι από αίμα... (το επόμενο)Αλλάζει ο άνθρωπος;
....
Χωρίς προλόγους...
Πόσο μπορεί ν' αλλάξει ένας άνθρωπος; Πόσο;
Για μένα, καθόλου!
Η ψυχή του ανθρώπου δεν αλλάζει, μπορεί όμως, να αλλάξει η συμπεριφορά του, για Χ λόγους, που κανένας δεν μπορεί να ξέρει, να καταλάβει, αν δεν εξηγήσεις λεπτομέρειες.
Ξέρω, ότι δεν εξηγώ πια.
Μού πήρε πολύ χρόνο να καταλάβω πως το ίντερνετ δε μπορεί να είναι και προσωπικό ημερολόγιο.
Άργησα, αλλά το κατάλαβα καλά, τόσο που το αποφεύγω κιόλας, και καταφεύγω μόνο στο Φεις, έτσι, απλά για να "ξεφύγω", όταν βαρεθώ το μέσα.
Αγάπησα πολύ τα μπλογκ, τους μπλόγγερ, γνωστούς και αγνώστους.
Έχω σκορπίσει πολύ ζωή μου εδώ μέσα, έτσι κι αλλιώς!
Αν δεν ήταν σκόρπια, ίσως κάποια στιγμή και να την έσβηνα!
Επειδή όμως, χωρίς παρελθόν, δεν υπάρχει παρόν, κι επειδή, δεν ντρέπομαι για την ζωή μου, νιώθω ότι δεν έβλαψα, απλά, με πονάει, γι' αυτό την αφήνω πίσω. Ας υπάρχει...!
Κάπως έτσι έγινε και με τα βιβλία μου...
Ενώ ζω άλλες φάσεις, δύσκολες, όπως όλοι μας, άλλωστε, επειδή είμαστε όλοι μας βεβαρημένοι ψυχολογικά (νομίζω), κι επειδή δεν αντέχω παραπάνω συγκινήσεις, είτε αυτές προέρχονται από χαρές, είτε από λύπες, απομακρύνομαι λίγο απ' το παρελθόν, όσο αυτό γίνεται!
Η Λαμπρινή έτυχε να ρθει στη ζωή μου, πολύ λάθος στιγμή!
Της το έχω πει χίλιες φορές, δεν μπορεί όμως να το καταλάβει, γιατί κουβαλάει τον ενθουσιασμό κι εκείνο το αγκάλιασμα του δίνεσθε σε όλους, κι έτσι δίνει πολλά και σε μένα που απέχω ιντερνετικά και γενικά...
Δε σημαίνει ότι δεν την "Ευχαριστώ", δεν σημαίνει ότι είμαι αχάριστη, δε σημαίνει ότι δεν συγκινούμαι...
Σημαίνει μόνο πως αποφεύγω να ματώνω πληγές που δεν έχουν κλείσει...
Τίποτ' άλλο!
Δε φταις εσύ γι' αυτό, Λαμπρινή μου, εννοείται!
"Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ!!!"
Τα πουλιά συνεχίζουν να χορεύουν και μετά τον Πατέρα, δυστυχώς, αλλά αυτά ξέρουν καλύτερα από μένα, τι θέλει να πει το "πέταγμά" τους.
Απλά, εγώ έπαψα να κάνω μεταφράσεις... και κυρίως να τις γράφω ή να καμαρώνω γι' αυτές.
Δεν έχει νόημα, δεν οδηγεί πουθενά!
Καλά είναι το κάθε πέταγμα να οδηγεί στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Επίλογος
Αν οι κριτικές των βιβλίων ήταν περισσότερο αυστηρές, ίσως να μην υπήρχαν και τόσοι καβαλημένοι συγγραφείς, Λαμπρινή μου!
Εμένα... ημερολογιακά είναι, οπότε... τι να κρίνεις;
Εκεί, μόνο ο Θεός!
Θα σε προτείνω για Άγγελο στην Ουράνια Πύλη!
Όλοι στον Παράδεισο!
Φιλιά, κι ας είναι τόσο καθυστερημένα!
Δεν έκατσε η στιγμή! Εγώ την κάθισα, κι ότι βγήκε, βγήκε!
Να κι ο άντρας μου!
Ώπα! Εδώ η ανάρτηση!
(Τα "κράτησα" στις 25 /7/13)
Ή όπως γράφει στο βιβλίο, ο αρχικός τίτλος ήταν: " Συγγνώμη, άντρα μου που κι εγώ αγάπησα τον πατέρα σου... "
Είχα την μεγάλη χαρά να πάρω από τα χέρια της φίλης και συγγραφέως Κατερίνας Δεσπότη-Σταματίου Παπαθεοδώρου, ή αλλιώς Κατερίνας Δε.στα.πα... όπως είναι γνωστότερη στο ίντερνετ... κι αυτό το βιβλίο, και να είμαι σε θέση τώρα να κάνω μία μικρή βιβλιοπαρουσίαση.
Μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα διαβάζοντας το βιβλίο στην αρχή μια που την αφήγηση... την κάνει ένας καθρέπτης... (πράγμα που το βρήκα πολύ πρωτότυπο! ) αλλά και λυπήθηκα πολύ μια που διαπραγματεύεται την έξοδο του πατέρα του συζύγου της από την ζωή... έναν θάνατο που ήταν σίγουρο ότι θα ερχότανε...
Μόλις το διάβασα, έγραψα στο βιβλίο της με μολύβι, για την Κατερίνα " Όσο κι αν προσπαθείς - πάλι στενοχωρέθηκα. Ένας άνθρωπος έφυγε για τον ουρανό. Ο πατέρας. Δύσκολο να το ξεπεράσεις. Δύσκολος ο θάνατος. Δύσκολη η ζωή... "
Δεν θα πω κάτι άλλο... θα γράψω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο που μου έκαναν εντύπωση... και θα σας προτρέψω... να το διαβάσετε....
Και να μπείτε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ στην ψυχή της συγγραφέως... μια που η Κατερίνα γράφει με την ψυχή της... για την ψυχή της....
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:
1ο.
Τρίτη, 13/5 ο παππούς και πατέρας μας...
.... Απόψε νοιώθω παράξενα... Τρυφερά, φοβισμένα, λυπημένα...
Ήρθε ο παππούς να μείνει κοντά μας. Δυο ζεστές γωνιές για κείνον, διάλεξε το σαλόνι.
Τώρα κοιμάται. Τον προσέχω... Τον νοιώθω σαν μωρό. Συνάμα σκέφτομαι την πάλη που γίνεται μέσα του...
Τον δικό μου πατέρα δεν τον θυμάμαι. Ήμουνα μωρό όταν έφυγε.
Νοιώθω τρυφερά και γλυκά. Σαν να ζέστανε το σπίτι... Σαν να γέμισε αναπάντεχα ένα άδειο κομμάτι της ψυχής μου...
2ο.(μιλάει ο καθρέπτης)
Τα φρέσκα γραπτά της δε θέλει να κυκλοφορούν ελεύθερα στο σπίτι. Τα κρύβει. .... Στο ημερολόγιο συνδιαλέγεται εκείνη με την ψυχή της. Τρίτος, όσο αυτοί οι δυο μιλούν, απαγορεύονται δια ροπάλου. ... Μετά, όταν τελειώσει, δεν τη ενδιαφέρει πια, εάν και ποιος θα το διαβάσει. Στα χαρτιά της ακουμπά τις δικές της πληγές...
3ο.
Τον έβλεπα σαν τον πατέρα που δεν είχα... Γι' αυτό έκλαψα, στεναχωρέθηκα, κατέφυγα στην Παναγιά και στον Άγιο Εφραίμ να τον σώσει. Γιατί τον αγάπησα, είχα ανάγκη από έναν πατέρα, έστω και τόσο αργά στη ζωή μου...
4ο.
Βράδυ Κυριακής-ξημερώματα Δευτέρας, ώρα 1:17
Παππού, πες μας: Τι πίνεις; Δώσε κι εμένα να μεθύσω μαζί σου, απόψε! Δεν ξέρω τι όνειρα βλέπεις, ούτε σε ποιο γλέντι βρίσκεσαι, πάντως σήκωσες το Νοσοκομείο στο πόδι τραγουδώντας: "Μπήκαν μωρέ, μπήκαν τα γίδια στο μαντρί..." και μετά καπάκι: "Να' ταν μωρέ, να 'ταν τα νιάτα δυο φορές, τα γηρατειά καμία! "
Α, ρε παππού, τι πάθαμε! Έχεις μεγάλα κέφια απόψε και παρασύρεις κι εμένα.
5ο.
"Με το χιόνι", λέει, "φεύγουν οι ευτυχισμένοι". Έτσι έφυγε η μάννα. Με χιόνι πολύ. Ούτε στη Ζαγορά δεν πήγαμε. Έμεινε εδώ κοντά μου. Πέντε ολόκληρα χρόνια. Λες να μείνεις κι εσύ;
Όχι. Αν χρειαστεί, με τα πόδια θα σε πάω εσένα. Εκεί είσαι αρχηγός εσύ. Δίπλα στο Λενιώ σου. Στην Αγία Παρασκευή, τόσο κοντά στο σπίτι σου! Απ' την αυλή βλέπεις το ηλιοβασίλεμα... Κατά κει, πέφτει.
6ο.
"Εγώ κρατάω σκοπιά τη νύχτα. Τότε συνήθως αριβάρει ο Χάρος. Κρατάω τσίλιες και τον διώχνω. Τη μέρα κοιμάμαι, γιατί ξέρω πως είναι τόσοι άλλοι άνθρωποι ξυπνητοί, που φοβάται και δεν τολμάει να βγει στο σεργιάνι. Εγώ είμαι παιδί για τα δύσκολα. Από πέτρα, είπαμε."
7ο.
"Σ΄ αγαπάω πολύ!" μου είπες κατά τις 10 το πρωί, όταν πήγα να φύγω , και τρελάθηκα! Γύριζε ο κόσμος γύρω μου. Τι ήταν αυτό; Γιατί μου το είπες τώρα; Κι αν φύγεις κι εγώ λείπω; Αν όταν γυρίσω, δε θα σε βρω εδώ; Τρελάθηκα...
8ο.
"Τον αγαπάς πολύ! " μου είπε ο καστανός. "Πόσο χρονών είναι;"
"Ογδόντα, αλλά τι σημασία έχει;"... "Δε μετριέται η αξία της ζωής με τα χρόνια. Κανείς δεν εγγυάται πως φεύγοντας πρώτα ένας γέρος, θα ζήσει ένας νέος", τους απάντησα θαρραλέα...
9ο.
Αν γράψω κάποτε ένα βιβλίο για σένα, αυτό θα είναι χαρούμενο.
10ο.
από το μπλογκ της συγγραφέως, δικό της απόσπασμα...
http://staxnariatoupatera.blogspot.gr/2013/01/blog-post_15.html
και πάμε στο Κυρίως, απόψε!
Δε ξεχνιέσαι, έτσι κι αλλιώς! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Τα δώρα μου στα έφερα πολύ νωρίτερα, έτσι, κι αλλιώς!
Στίγμα μόνο θέλω να δώσω, πως χθες με έκανε φίλη στο Φεισμπουκ το "Γηροκομείο" Βόλου!
Εγώ το ζήτησα αυτές τις μέρες.
...Πήγα στη σελίδα, μα δεν μπόρεσα να κάνω "λάικ", ακόμα!
Στάθηκα σε κείνα τα σκαλιά, είπα να τα μετρήσω, μα έφυγα σαν κυνηγημένη...
Να, τώρα, ώρα μία και 14, θα πάω να "κλέψω" φωτογραφίες!
Όχι, δε θα μετρήσω, ΤΙΠΟΤΑ!
Ποτέ δε "μέτρησα", έτσι κι αλλιώς!
"Αιωνία σου η μνήμη", παππού!
Όντως, πολύ σ' αγάπησα!... όπως και όλοι οι άλλοι!
Ο τρόπος μόνο διαφέρει, όχι το "πόσο"!
Απόσπασμα απ' το: "Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα..."
Εκδόσεις ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ - Βόλος
..........................................................
Να σημειώσω ότι η συγγραφέας κρατούσε διαρκώς το χέρι του πεθερού της στις δύσκολες στιγμές του στο νοσοκομείο...
11ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
Μη φοβάσαι, μπαμπά! Μη φοβάσαι! Σου κρατάω το χέρι!
και γι' αυτό υπάρχει και η σχετική φωτογραφία του εξώφυλλου του βιβλίου...
αλλά και ότι τα πουλιά που πετούσαν όλες αυτές τις ώρες που περνούσε στο νοσοκομείο είναι κι αυτά πρωταγωνιστές και στην φωτογραφία στο εξώφυλλο... (Η φώτο του εξώφυλλου είναι δημιουργία της συγγραφέως! )
12ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
Ποιος ξέρει τι είδους παράσταση προγραμμάτισαν για αύριο τα πουλιά; Πάντως σήμερα ήταν αλλιώτικη. Βγήκαν όλα μαζί και πέρασαν από πάνω μας. Μαύρισε ο ουρανός... Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα.
Καλή επιτυχία στο βιβλίο της φίλης Κατερίνας Δεσπότη-Σταματιου Παπαθεοδώρου... (εδώ το μπλογκ με το όνομα του βιβλίου )
καλή επιτυχία... και ο Θεός να αναπαύσει τον πατέρα ....
κι άλλα!
Χωρίς προλόγους...
Πόσο μπορεί ν' αλλάξει ένας άνθρωπος; Πόσο;
Για μένα, καθόλου!
Η ψυχή του ανθρώπου δεν αλλάζει, μπορεί όμως, να αλλάξει η συμπεριφορά του, για Χ λόγους, που κανένας δεν μπορεί να ξέρει, να καταλάβει, αν δεν εξηγήσεις λεπτομέρειες.
Ξέρω, ότι δεν εξηγώ πια.
Μού πήρε πολύ χρόνο να καταλάβω πως το ίντερνετ δε μπορεί να είναι και προσωπικό ημερολόγιο.
Άργησα, αλλά το κατάλαβα καλά, τόσο που το αποφεύγω κιόλας, και καταφεύγω μόνο στο Φεις, έτσι, απλά για να "ξεφύγω", όταν βαρεθώ το μέσα.
Αγάπησα πολύ τα μπλογκ, τους μπλόγγερ, γνωστούς και αγνώστους.
Έχω σκορπίσει πολύ ζωή μου εδώ μέσα, έτσι κι αλλιώς!
Αν δεν ήταν σκόρπια, ίσως κάποια στιγμή και να την έσβηνα!
Επειδή όμως, χωρίς παρελθόν, δεν υπάρχει παρόν, κι επειδή, δεν ντρέπομαι για την ζωή μου, νιώθω ότι δεν έβλαψα, απλά, με πονάει, γι' αυτό την αφήνω πίσω. Ας υπάρχει...!
Κάπως έτσι έγινε και με τα βιβλία μου...
Ενώ ζω άλλες φάσεις, δύσκολες, όπως όλοι μας, άλλωστε, επειδή είμαστε όλοι μας βεβαρημένοι ψυχολογικά (νομίζω), κι επειδή δεν αντέχω παραπάνω συγκινήσεις, είτε αυτές προέρχονται από χαρές, είτε από λύπες, απομακρύνομαι λίγο απ' το παρελθόν, όσο αυτό γίνεται!
Η Λαμπρινή έτυχε να ρθει στη ζωή μου, πολύ λάθος στιγμή!
Της το έχω πει χίλιες φορές, δεν μπορεί όμως να το καταλάβει, γιατί κουβαλάει τον ενθουσιασμό κι εκείνο το αγκάλιασμα του δίνεσθε σε όλους, κι έτσι δίνει πολλά και σε μένα που απέχω ιντερνετικά και γενικά...
Δε σημαίνει ότι δεν την "Ευχαριστώ", δεν σημαίνει ότι είμαι αχάριστη, δε σημαίνει ότι δεν συγκινούμαι...
Σημαίνει μόνο πως αποφεύγω να ματώνω πληγές που δεν έχουν κλείσει...
Τίποτ' άλλο!
Δε φταις εσύ γι' αυτό, Λαμπρινή μου, εννοείται!
"Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΣΥΓΓΝΩΜΗΝ!!!"
Τα πουλιά συνεχίζουν να χορεύουν και μετά τον Πατέρα, δυστυχώς, αλλά αυτά ξέρουν καλύτερα από μένα, τι θέλει να πει το "πέταγμά" τους.
Απλά, εγώ έπαψα να κάνω μεταφράσεις... και κυρίως να τις γράφω ή να καμαρώνω γι' αυτές.
Δεν έχει νόημα, δεν οδηγεί πουθενά!
Καλά είναι το κάθε πέταγμα να οδηγεί στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Επίλογος
Αν οι κριτικές των βιβλίων ήταν περισσότερο αυστηρές, ίσως να μην υπήρχαν και τόσοι καβαλημένοι συγγραφείς, Λαμπρινή μου!
Εμένα... ημερολογιακά είναι, οπότε... τι να κρίνεις;
Εκεί, μόνο ο Θεός!
Θα σε προτείνω για Άγγελο στην Ουράνια Πύλη!
Όλοι στον Παράδεισο!
Φιλιά, κι ας είναι τόσο καθυστερημένα!
Δεν έκατσε η στιγμή! Εγώ την κάθισα, κι ότι βγήκε, βγήκε!
Να κι ο άντρας μου!
Ώπα! Εδώ η ανάρτηση!
(Τα "κράτησα" στις 25 /7/13)
Πέμπτη, 18 Ιουλίου 2013
Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα... της Κατερίνας Δεσπότη-Σταματίου Παπαθεωδόρου, Βιβλιοπαρουσίαση
Ή όπως γράφει στο βιβλίο, ο αρχικός τίτλος ήταν: " Συγγνώμη, άντρα μου που κι εγώ αγάπησα τον πατέρα σου... "
Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα...
Της Κατερίνας Σταματίου Παπαθεοδώρου
Κατερίνας Δε.στα. πα.
Μόλις το διάβασα, έγραψα στο βιβλίο της με μολύβι, για την Κατερίνα " Όσο κι αν προσπαθείς - πάλι στενοχωρέθηκα. Ένας άνθρωπος έφυγε για τον ουρανό. Ο πατέρας. Δύσκολο να το ξεπεράσεις. Δύσκολος ο θάνατος. Δύσκολη η ζωή... "
Από την ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ
Δεν θα πω κάτι άλλο... θα γράψω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο που μου έκαναν εντύπωση... και θα σας προτρέψω... να το διαβάσετε....
Και να μπείτε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ στην ψυχή της συγγραφέως... μια που η Κατερίνα γράφει με την ψυχή της... για την ψυχή της....
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:
1ο.
Τρίτη, 13/5 ο παππούς και πατέρας μας...
.... Απόψε νοιώθω παράξενα... Τρυφερά, φοβισμένα, λυπημένα...
Ήρθε ο παππούς να μείνει κοντά μας. Δυο ζεστές γωνιές για κείνον, διάλεξε το σαλόνι.
Τώρα κοιμάται. Τον προσέχω... Τον νοιώθω σαν μωρό. Συνάμα σκέφτομαι την πάλη που γίνεται μέσα του...
Τον δικό μου πατέρα δεν τον θυμάμαι. Ήμουνα μωρό όταν έφυγε.
Νοιώθω τρυφερά και γλυκά. Σαν να ζέστανε το σπίτι... Σαν να γέμισε αναπάντεχα ένα άδειο κομμάτι της ψυχής μου...
2ο.(μιλάει ο καθρέπτης)
Τα φρέσκα γραπτά της δε θέλει να κυκλοφορούν ελεύθερα στο σπίτι. Τα κρύβει. .... Στο ημερολόγιο συνδιαλέγεται εκείνη με την ψυχή της. Τρίτος, όσο αυτοί οι δυο μιλούν, απαγορεύονται δια ροπάλου. ... Μετά, όταν τελειώσει, δεν τη ενδιαφέρει πια, εάν και ποιος θα το διαβάσει. Στα χαρτιά της ακουμπά τις δικές της πληγές...
3ο.
Τον έβλεπα σαν τον πατέρα που δεν είχα... Γι' αυτό έκλαψα, στεναχωρέθηκα, κατέφυγα στην Παναγιά και στον Άγιο Εφραίμ να τον σώσει. Γιατί τον αγάπησα, είχα ανάγκη από έναν πατέρα, έστω και τόσο αργά στη ζωή μου...
4ο.
Βράδυ Κυριακής-ξημερώματα Δευτέρας, ώρα 1:17
Παππού, πες μας: Τι πίνεις; Δώσε κι εμένα να μεθύσω μαζί σου, απόψε! Δεν ξέρω τι όνειρα βλέπεις, ούτε σε ποιο γλέντι βρίσκεσαι, πάντως σήκωσες το Νοσοκομείο στο πόδι τραγουδώντας: "Μπήκαν μωρέ, μπήκαν τα γίδια στο μαντρί..." και μετά καπάκι: "Να' ταν μωρέ, να 'ταν τα νιάτα δυο φορές, τα γηρατειά καμία! "
Α, ρε παππού, τι πάθαμε! Έχεις μεγάλα κέφια απόψε και παρασύρεις κι εμένα.
5ο.
"Με το χιόνι", λέει, "φεύγουν οι ευτυχισμένοι". Έτσι έφυγε η μάννα. Με χιόνι πολύ. Ούτε στη Ζαγορά δεν πήγαμε. Έμεινε εδώ κοντά μου. Πέντε ολόκληρα χρόνια. Λες να μείνεις κι εσύ;
Όχι. Αν χρειαστεί, με τα πόδια θα σε πάω εσένα. Εκεί είσαι αρχηγός εσύ. Δίπλα στο Λενιώ σου. Στην Αγία Παρασκευή, τόσο κοντά στο σπίτι σου! Απ' την αυλή βλέπεις το ηλιοβασίλεμα... Κατά κει, πέφτει.
6ο.
"Εγώ κρατάω σκοπιά τη νύχτα. Τότε συνήθως αριβάρει ο Χάρος. Κρατάω τσίλιες και τον διώχνω. Τη μέρα κοιμάμαι, γιατί ξέρω πως είναι τόσοι άλλοι άνθρωποι ξυπνητοί, που φοβάται και δεν τολμάει να βγει στο σεργιάνι. Εγώ είμαι παιδί για τα δύσκολα. Από πέτρα, είπαμε."
7ο.
"Σ΄ αγαπάω πολύ!" μου είπες κατά τις 10 το πρωί, όταν πήγα να φύγω , και τρελάθηκα! Γύριζε ο κόσμος γύρω μου. Τι ήταν αυτό; Γιατί μου το είπες τώρα; Κι αν φύγεις κι εγώ λείπω; Αν όταν γυρίσω, δε θα σε βρω εδώ; Τρελάθηκα...
8ο.
"Τον αγαπάς πολύ! " μου είπε ο καστανός. "Πόσο χρονών είναι;"
"Ογδόντα, αλλά τι σημασία έχει;"... "Δε μετριέται η αξία της ζωής με τα χρόνια. Κανείς δεν εγγυάται πως φεύγοντας πρώτα ένας γέρος, θα ζήσει ένας νέος", τους απάντησα θαρραλέα...
9ο.
Αν γράψω κάποτε ένα βιβλίο για σένα, αυτό θα είναι χαρούμενο.
10ο.
από το μπλογκ της συγγραφέως, δικό της απόσπασμα...
http://staxnariatoupatera.blogspot.gr/2013/01/blog-post_15.html
Πόση αγάπη και πόσα σκαλιά;
Δε ξεχνιέσαι, έτσι κι αλλιώς! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Τα δώρα μου στα έφερα πολύ νωρίτερα, έτσι, κι αλλιώς!
Στίγμα μόνο θέλω να δώσω, πως χθες με έκανε φίλη στο Φεισμπουκ το "Γηροκομείο" Βόλου!
Εγώ το ζήτησα αυτές τις μέρες.
...Πήγα στη σελίδα, μα δεν μπόρεσα να κάνω "λάικ", ακόμα!
Στάθηκα σε κείνα τα σκαλιά, είπα να τα μετρήσω, μα έφυγα σαν κυνηγημένη...
Να, τώρα, ώρα μία και 14, θα πάω να "κλέψω" φωτογραφίες!
Όχι, δε θα μετρήσω, ΤΙΠΟΤΑ!
Ποτέ δε "μέτρησα", έτσι κι αλλιώς!
"Αιωνία σου η μνήμη", παππού!
Όντως, πολύ σ' αγάπησα!... όπως και όλοι οι άλλοι!
Ο τρόπος μόνο διαφέρει, όχι το "πόσο"!
Απόσπασμα απ' το: "Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα..."
Εκδόσεις ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ - Βόλος
..........................................................
Να σημειώσω ότι η συγγραφέας κρατούσε διαρκώς το χέρι του πεθερού της στις δύσκολες στιγμές του στο νοσοκομείο...
11ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
Μη φοβάσαι, μπαμπά! Μη φοβάσαι! Σου κρατάω το χέρι!
και γι' αυτό υπάρχει και η σχετική φωτογραφία του εξώφυλλου του βιβλίου...
αλλά και ότι τα πουλιά που πετούσαν όλες αυτές τις ώρες που περνούσε στο νοσοκομείο είναι κι αυτά πρωταγωνιστές και στην φωτογραφία στο εξώφυλλο... (Η φώτο του εξώφυλλου είναι δημιουργία της συγγραφέως! )
12ο ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:
Ποιος ξέρει τι είδους παράσταση προγραμμάτισαν για αύριο τα πουλιά; Πάντως σήμερα ήταν αλλιώτικη. Βγήκαν όλα μαζί και πέρασαν από πάνω μας. Μαύρισε ο ουρανός... Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα.
Καλή επιτυχία στο βιβλίο της φίλης Κατερίνας Δεσπότη-Σταματιου Παπαθεοδώρου... (εδώ το μπλογκ με το όνομα του βιβλίου )
(οι φώτο οι παραπάνω δικές μου... η παρούσα από το μπλογκ της Κατερίνας)
4 σχόλια:
- Κατερίνα δε. στα. πα. είπε...
- Κι όμως, μ' έφερες εδώ...
Είναι αυτό... που θέλεις να δεις, τι τελικά έσπειρες και τι τελικά φύτρωσε... στο πολύ απομακρυσμένο μέλλον.
Κάτι σαν επιζώντεια εμπειρία... αν υπάρχει τέτοια λέξη.
Κινδυνεύω να με κάνεις να την συμπαθήσω, αυτή την Κατερίνα Δε.Στα.Πα. που απεγνωσμένα προσπαθώ να διώξω τελευταίως, από πάνω μου, Λαμπρινή!
Είθε, πάντα, να είσαι γόνιμο έδαφος, με καλούς καρπούς, για σκόρπιους και ευαίσθητους σπόρους!
Συγκηνιμένη... σαν τους Φευγάτους... μετά το Τρισάγιο...
"Ευχαριστώ;"
Τι μπανάλ, λέξη! - 18 Ιουλίου 2013 - 1:07 μ.μ.
- Paraskevi Lamprini M είπε...
- Ευχαριστώ, για την φιλία σου ...
ευχαριστώ που ήρθες...
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ !!!! εδώ και παντού...
(παρακαλώ... ) - Apokalipsis999 είπε...
- Ενδιαφέρουσα η παρουσίαση. Τι τιμή έχει το βιβλίο;
- Paraskevi Lamprini M είπε...
- Apokalipsis 999 χαίρομαι που σου άρεσε η παρουσίαση... ελπίζω να έχει κι επιτυχία το βιβλίο...
Δυστυχώς... δεν γνωρίζω την τιμή..
Ίσως η συγγραφέας μας πει... εγώ είχα την τιμή να το πάρω από την συγγραφέα μαζύ με τα άλλα της βιβλία...
καλημερα!
κι άλλα!
Η Lampros Lamprini Lampinos κοινοποίησε μια φωτογραφία.
Κάποιες δημοσιεύσεις μπορεί να μην εμφανίζονται εξαιτίας των ρυθμίσεων απορρήτου τους.
http://musicpicturesartetc.blogspot.gr/2013/07/blog-post_18.html
Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα... της Κατερίνας Δεσπότη-Σταματίου Παπαθεωδόρου, Βιβλιοπαρουσίαση
Ή όπως γράφει στο βιβλίο, ο αρχικός τίτλος ήταν: " Συγγνώμη, άντρα μου π...Δείτε περισσότερα
Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα... της Κατερίνας Δεσπότη-Σταματίου Παπαθεωδόρου, Βιβλιοπαρουσίαση
Ή όπως γράφει στο βιβλίο, ο αρχικός τίτλος ήταν: " Συγγνώμη, άντρα μου π...Δείτε περισσότερα
Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013
Κυριακή 14 Ιουλίου 2013
Καλές Αναμνήσεις
Η Ελένη Γκίκα στο διάστιχο.
Αλήθειες λέει!
Αλήθειες λέει!
| ΑΠΟΨΕΙΣ |
 της Ελένης Γκίκα
Η σχέση μου με το διαδίκτυο ξεκίνησε με έναν καβγά και όχι με τη λογοτεχνία. Δηλαδή ένα λογοτεχνικό αφιέρωμα στο Έθνος –αναφερόταν, απ’ ό,τι θυμάμαι, στους Αθλίους των Αθηνών και όχι του Βίκτορος Ουγκό– και ο Reader’s Digest, διάσημος μπλόγκερ της εποχής, τότε δεν τον ήξερα, συνηθισμένος στις παρεοκρατίες με αμφισβήτησε. Για να του εξηγήσω με έμαθαν να στέλνω e-mail, μου απάντησε, του απάντησα, κι ακολούθησε ένα γαϊτανάκι γεγονότων τρελό: Ανακάλυψα τα βιβλιοφιλικά μπλογκς και ξεκίνησε σειρά με αυτά στο κυριακάτικο Έθνος.
Γνώρισα μπλόγκερ σ’ εκείνο το αλησμόνητο δωματιάκι στον Πολυχώρο της Άγκυρας.
Συνεργάστηκα με το Lexima και συνειδητοποίησα τη διαδικτυακή μαγεία.
Ανακάλυψα ότι υπάρχουν ιστότοποι που κάνουν εξαιρετική ποιητική, πεζογραφική και αναγνωστική δουλειά.
Κάπως έτσι τότε γεννήθηκε το Golem και το… alef.
Απόκτησα βαφτισιμιά μέσα απ’ αυτό κι έγινε ο Reader, από άσπονδος εχθρός, ο καλύτερος φίλος μου.
Έμαθα συγγραφείς και ποιητές που αγνοούσα μέσα απ’ αυτό. Ξαναβρήκα φίλους από μακριά, απέκτησα συγγενικά λογοτεχνικά φίλους.
Τον πρώτο καιρό –είμαι κι άνθρωπος της συνήθειας, άνθρωπος-δέντρο σχεδόν– κάτι μέσα μου αρνιόταν να προχωρήσει. Κάτι τα βιβλία που πλημμυρίζουν το σπίτι και το γραφείο, η περασμένη και η παρούσα ζωή, τα τετραδιάκια που εις πείσμα των υπολογιστών επιμένουν να γεμίζουν ακόμη, ο εκδότης μου, κατά προτίμηση πάντα μικρός (ε, έχω κάνει σ’ αυτή την αρχή μου και μια μικρή απιστία), το σχεδόν μεταξωτό χαρτί, η μυρωδιά, τα μολυβάκια κι οι σημειώσεις στην άκρη, αυτό-είναι-η-λογοτεχνία και δε θέλω καθόλου ν’ ακούσω το τι θα γίνει μετά…
Αλλά αν αγαπάς τελικά το ποίημα και την ιστορία, έρχεται το ποίημα ή η ιστορία και σχεδόν σε πηγαίνει αλλού, κυριολεκτικά σε βουτά απ’ τα μαλλιά.
Και η αρχή έγινε πριν από τρία, τέσσερα χρόνια; Σε εκείνο τον διαδικτυακό διαγωνισμό με ένα ευγενικό e-mailπου μου έστειλε απ’ το Ηράκλειο Κρήτης ο Γιάννης Φαρσάρης. Ήταν ο πρώτος διαδικτυακός διαγωνισμός ΛόγωΤέχνης και η Λεία Βιτάλη, ο Μάνος Κοντολέων, ο Θανάσης Χειμωνάς, η αφεντιά μου και ο Φαρσάρης, κριτική επιτροπή.
Το αποτέλεσμα, μια τεράστια έκπληξη. Διηγήματα αστραφτερά, νέα παιδιά που μας έμαθαν μέσα απ’ το ίντερνετ και μας έφτασαν μέσα απ’ το ίντερνετ, ακόμη θυμάμαι την απίστευτη ιστορία του πρώτου βραβείου με την Ιφιγένεια Ανδρεδάκη.
Στο μεταξύ και τι δεν έγινε! Στη χώρα και στη ζωή μου, στη λογοτεχνία και στη δημοσιογραφία, έχουν έρθει τα επάνω κάτω κυριολεκτικά: Έφυγα από το Έθνος «επειδή σήμερα το βιβλίο είναι πολυτέλεια», ξαναγύρισα στοΈθνος «επειδή το βιβλίο δεν είναι και τόσο πολυτέλεια», άρχισα να γράφω παράλληλα σε διαδικτυακά περιοδικά, επειδή για μένα τουλάχιστον και σε πολλούς σαν εμένα, το βιβλίο είναι ανάγκη.
Έτσι μπήκε πια στη ζωή μου και το Diastixo.gr, διάβασα, ξαναδιάβασα αλλιώς, και βγήκαν κείμενά μου και ποιήματα απ’ το συρτάρι. Για να φτάσω στο εξής συγκλονιστικό, οι ίδιοι οι εκδότες, οι συγγραφείς να με παρακαλούν να γράψω γι’ αυτούς όχι στο Έθνος αλλά στο διαδίκτυο πια. Δεν απορώ καθόλου, αφού ακόμα και τις ειδήσεις στο διαδίκτυο τις αναζητώ, όπως και τους αγαπημένους μου συγγραφείς, τις νέες λογοτεχνικές φωνές, αναγνωρίζοντας πια πως όλα είναι εδώ, άχυρα μαζί με διαμάντια!
Η καθημερινή επαφή με βυθίζει στα άχυρα, αλλά πόσο έντιμο όλο αυτό, ο καθένας μας είναι εδώ με τα όλα του! Το προφίλ του εικόνα αμείλικτα ειλικρινής, δεν είναι η κασέτα που βγάζουμε σε προαναγγελθείσα συνέντευξη αλλά η καθημερινότητα που με τα λάικ, τις φωτογραφίες και τις μουσικές, με τις αγάπες και τις τσαντίλες μας, διαρκώς μας προδίδει (κι ευτυχώς).
Αλλά είναι κι ένας ολόκληρος λογοτεχνικός κόσμος, ποτάμι από τα κάτω που εξελίσσεται και κυλά. Ο Φαρσάρης για έναν ολόκληρο χρόνο ανέβαζε μια ιστορία καθημερινά και το ArtMagazine και το ΛόγωΤέχνης κατόρθωσε να συγκεντρώσει φέτος 1.480 συμμετοχές, ως επί το πλείστον νέα παιδιά από το εξωτερικό, την περιφέρεια και την Αθήνα. Τα διηγήματα άστραφταν, τα αποτελέσματα μας ανάγκασαν αντί για είκοσι να εκδώσουμε τελικά τα σαράντα. Ο χώρος γέμισε από νέους ανθρώπους που δεν έλαβαν πρόσκληση, δε μας ήξεραν, όλα έγιναν εύκολα κι άμεσα, διαδικτυακά, ο Μουρσελάς και ο Ξανθούλης που δεν τα πάνε καλά με το διαδίκτυο είχαν σαστίσει. Και με τη συμμετοχή αλλά και με τις ιστορίες.
Τα διαδικτυακά περιοδικά αρχίζουν να ξεφυτρώνουν πια σαν μανιτάρια. Με όλα τα καινούργια καλά –ανοιχτά σε νέες φωνές, δημοκρατικά– και με όλες τις παλιές μας γνωστές παθογένειες: παρέες, βραβεία, πληρωμένες συνεντεύξεις και κριτικές, φλυαρίες και απίστευτες σαχλαμάρες, είναι τέτοια η ευκολία του μέσου, που η βλακεία σου ανεβαίνει προτού καν τη σκεφτείς, το διαδίκτυο, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι καθόλου το «αγαπημένο μου ημερολόγιο».
Αλλά με όλα τα λάθη, τα πάθη, τα φάλτσα, είναι η ελευθερία αλλόκοτη κι αλλάζει σίγουρα και συνθήκες και δεδομένα.
Με την εκδοτική φούσκα να υφίσταται ακόμη (αλλ’ έχει ζαρώσει πια το μπαλόνι) ανοίγει μια νέα προοπτική, αυτή του να γράφεις επειδή δεν μπορείς παρά να γράφεις κι όχι για δόξα ή και για χρήμα. Στο διαδίκτυο «κάθε θαύμα τρεις ημέρες», κι ο καθένας μας «είμαι Θεός ήλιος καλοκαιρινός» (εντάξει και καθημερινός). Αλλά κάπου εκεί πέρα, μαζί με όλο τον εγωισμό, τη ματαιοδοξία και τη ματαιοπονία… υπάρχει, θα υπάρχει πάντα το ποίημα και η ιστορία. Με τη δική του δυναμική και τη δική του ζωή, με το δικό του πάντα αλλόκοτο και αινιγματικό πεπρωμένο.
Ναι, ζω σ’ ένα σπίτι με 30.000 βιβλία και διαβάζω με δίψα καθημερινά από το διαδίκτυο ποίηση και λογοτεχνία. Αυτό που με νοιάζει πια, σε όποια μορφή και με όποιο υλικό, είναι το ποίημα και είναι η ιστορία. Και ποιητές θα υπάρχουν όπως θα υπάρχουν πάντα κι αφηγητές. Όλα τ’ άλλα…
|
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)