Άλλοι σε λένε καλό, άλλοι βλάκα. Εσύ σε λες απλά άνθρωπο…

Έμαθες να μην αδικείς κανέναν.

Έμαθες να είσαι εκεί οποτεδήποτε κάποιος σε χρειαστεί.

Να έχεις μια παρήγορη κουβέντα, μια ζεστή, ανυπόκριτη αγκαλιά.

Έμαθες να είσαι εκεί για όλους και να τρέχεις φιλότιμα να βοηθήσεις σε ό,τι χρειαστεί.

Με λίγα λόγια έμαθες να δείχνεις καλοσύνη κι έννοια στους γύρω σου.

Δε στο δίδαξε κανείς, έτσι βγήκε από μέσα σου. Κι εσύ το αποδέχτηκες ως φύση σου και το κράτησες.

Είπες πως η καλοσύνη είναι ο σωστός δρόμος και της έμεινες πιστός.

Φανατικά πιστός και κόντρα στους καιρούς που θέλησαν οι ατιμίες να προοδεύουν κόντρα στην ηθική.

Μόνο που μερικές φορές το σκυλομετανιώνεις όλο αυτό.

Μερικές φορές εύχεσαι να μπορούσες να ήσουν αλλιώς. Να γινόταν με κάποιο μαγικό τρόπο να πάψει να σε νοιάζει το κάθετι.

Να γινόταν να μπορείς να λες και όχι. Να αποδεχτείς επιτέλους ότι ο χρόνος δεν μπορεί να έχει περισσότερες μέρες και η μέρα περισσότερες ώρες. Δεν προλαβαίνεις να είσαι όσο καλός θέλεις.

Δεν προλαβαίνεις να είσαι καλός με τους άλλους και με τον εαυτό σου.

Τον ξεχνάς τον εαυτό σου. Τον φέρνεις στα άκρα του, τον δοκιμάζεις.

Κι είναι στιγμές που δεν ακούς ούτε ένα ευχαριστώ. Θα μου πεις δεν κάνεις τίποτα για το ευχαριστώ. Αλλά όσο να πεις, χρειάζεται που και που κι αυτό. Έτσι για την ψυχούλα σου, για να σε ξεκουράσει, για να πειστείς πως άξιζε τον κόπο.

Μόνο που δεν το ακούς πάντα. Κι είναι μάλιστα και φορές που βρίσκεις και τον μπελά σου.

Ναι γίνεται κι αυτό. Τα ακούς γιατί είσαι εκεί. Τα ακούς γιατί έδωσες τόσα κι όχι περισσότερα, γιατί έδωσες αυτά κι όχι άλλα.

Κι εκείνες τις στιγμές, που σε βάζουν στον τοίχο και άδικα πυροβολούν, δε νιώθεις καθόλου καλός.

Αντίθετα, νιώθεις μαλάκας. Τρελά μαλάκας και λες πως αυτή θαναι η τελευταία φορά που θυματοποιείσαι.

Μόνο που η μνήμη σου, όμοια με χρυσόψαρου, νικιέται από εκείνη την καλοσύνη που έχει περάσει στο DNA σου.

Κι έτσι έρχεται στιγμή που το Όχι σου γίνεται πάλι Ναι κι εσύ ξεχνάς όσα σε πλήγωσαν και προσφέρεσαι και πάλι να είσαι εκεί.

Κι αν θα την ξαναπατήσεις πάλι τα ίδια θα κάνεις. Θα ξαποστάσεις για λίγο καιρό και θα ξανατραβήξεις το στενό μονοπάτι της καλοσύνης σου.

Αμετανόητος.
Πρόθυμος.
Για πολλούς βλάκας και θύμα.
Για σένα απλά άνθρωπος…
Κι όσους βοηθήσεις.
Όσους στηρίξεις.
Όσο αντέξεις…

Της Στεύης Τσούτση.

πηγή