Έχω κι εγώ μια φίλη μακριά που μου λείπει

Έχω κι εγώ μια φίλη μακριά που μου λείπει

***






Χωρίς φωτογραφία. Δεν επιτρέπει αντιγραφή.

(Δε φέρνω άλλη, ίσως γιατί δεν είναι μία, είναι πολλές και πολλοί και μακριά. Όχι κολλητοί, όπως το εννοούν τα νιάτα του σήμερα, αλλά φίλοι επί της ουσίας, απ' την ψυχή, ως την ψυχή! Χωρίς χαϊδέματα και κολακίες, μα σίγουρα με μια αγκαλιά σφιχτή, όσο κι αν καθυστερεί αυτή η στιγμή!)

***

Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για τη φιλία. Θέλω να μιλήσουμε γι’ αυτήν τη βαθιά φιλία που ο άνθρωπος έχει γίνει τόσο δικός σου, που η σχέση σας θα χωρέσει χιλιομετρικές αποστάσεις και χρονικά διαστήματα χωρίς να είναι ο ένας μέσα στη ζωή του άλλου.

Ξέρεις, είναι μεγάλη υπόθεση να θεωρείς κάποιον άνθρωπο τόσο δικό σου, που παρ’ όλο που πλέον δε βρίσκεται δίπλα σου, δε μοιράζεται την καθημερινότητά σου, έχει χτίσει μια δικιά του ζωή, σε μια άλλη πόλη, με κάποιους άλλους ανθρώπους, εσένα στην καρδιά σου να κατέχει εκείνη την πρωταρχική θέση της πιο αγαπημένης φίλης.

Η δικιά μου αγαπημένη φίλη μου έλεγε πάντα ότι όταν μια φιλία διαρκέσει εφτά χρόνια, είναι καταδικασμένη να διαρκέσει για μια ολόκληρη ζωή. Με τη δική μου αγαπημένη φίλη πέρασα όλα μου τα εφηβικά και σχολικά χρόνια, έχοντας πάντα έναν άνθρωπο δίπλα μου, να με ακούει, να με στηρίζει και να φιλάει τα νώτα μου. Και δεν είμαι ο πιο εύκολος χαρακτήρας για να συνυπάρξει κανείς. Είναι από εκείνες τις φίλες που θα πάρουν πάντα το μέρος σου, ακόμα κι όταν ξέρεις εσύ η ίδια ότι έχεις όλο το άδικο του κόσμου. Από εκείνες τις φίλες, που δε θα δεχτούν ποτέ κακιά κουβέντα για σένα και θα σε υπερασπιστούν σαν να υπερασπίζονταν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Με την αγαπημένη μου φίλη πέρασα πάρα πολλά. Καρδιοχτύπησα, έκανα κοπάνες και διάβασα πολύ, πάρα πολύ, για να περάσω στο Πανεπιστήμιο. Και πέρασα. Και την ίδια μέρα πέρασε κι εκείνη. Σε μια άλλη πόλη, πολλά χιλιόμετρα μακριά. Δε με στενοχώρησε καθόλου το γεγονός ότι θα είχαμε πλέον διαφορετικές ζωές. Ήξερα από τότε ότι θα περάσω άπειρες ώρες στο τηλέφωνο μαζί της για τις σχολές μας, για τα αγόρια μας, τις καινούριες μας φίλες και τα καινούρια μας προβλήματα σαν να ήμασταν σ’ έναν καναπέ και να πίναμε καφέ δίπλα-δίπλα.

Κι έτσι έγινε, τα κινητά έπαιρναν φωτιά και η τηλεφωνική εταιρία σταματούσε την κλήση στο δίωρο κι εγώ, αν με ρωτούσες, πίστευα ότι μιλάω ένα τέταρτο. Όταν κλείναμε ηθελημένα πια το τηλέφωνο όμως, είχα πάντα μια μελαγχολία που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Το ίδιο μου συνέβαινε και όταν γυρνούσαμε για διακοπές στα μέρη μας, οι μέρες κυλούσαν σαν νερό και ερχόταν η ώρα να επιστρέψουμε στις βάσεις μας.

Είναι, ξέρεις, πάρα πολύ δύσκολο να διατηρήσεις ακέραια την εμπιστοσύνη και τη θέση ενός ανθρώπου στη ζωή σου, όταν βρίσκεται τόσα χιλιόμετρα μακριά. Όταν έχετε διαφορετικές ζωές, με διαφορετικούς ανθρώπους. Είναι δύσκολο να συμβαίνει κάτι πολύ άσχημο η πολύ όμορφο στην κολλητή σου και να μην μπορείς να είσαι δίπλα της σε πέντε λεπτά και να την πάρεις αγκαλιά . Με αυτούς, όμως, που σου βγαίνει αβίαστα, αυτοί είναι οι άνθρωποι της ζωής σου.

Αν με ρωτήσεις τι μου λείπει περισσότερο από την αγαπημένη μου φίλη, δε θα σου πω για τα ποτά που θα μπορούσαμε να πίνουμε τα Σαββατόβραδα ή για τους καφέδες τα πρωινά της Κυριακής. Θα σου πω γι’ αυτήν την ηρεμία μου φέρνει η παρουσία της. Είναι η ίδια ηρεμία που έχω όταν βρίσκομαι με την οικογένειά μου. Οι φίλοι, άλλωστε, είναι η οικογένεια που συνειδητά επιλέγουμε να βρίσκεται δίπλα μας.

Στην Κλειώ, την πιο αγαπημένη μου φίλη. Για το πτυχίο της. Καλή σταδιοδρομία.

πηγή

***
Σχ. Καλή σταδιοδρομία στην Κλειώ!Πολύ συγκινημένη με την φίλη της. Καταλαβαίνω τα νιάτα, απόλυτα! (Εδώ γεράματα... μα οι φιλίες δεν έχουν ηλικίες, μόνο διαφορετικές αναμνήσεις.)
Οι τονισμένοι παράγραφοι με εκφράζουν πολύ. Στις άλλες έχουμε διαφορές, λόγω διαφορετικών συνθηκών ζωής.
Να είναι ΚΑΛΑ οι φίλες και να τις ξανασμίξει η ζωή, σύντομα και όμορφα, όπως πρώτα, κι ακόμα καλύτερα!