Μ’ έβγαλες απ’ τα ρούχα μου, Γιατρέ, Κυρία Ελένη Ιωαννίδου, απ’ το Ρέθυμνο! Έλεος!

 ***

… Εκεί που «έβοσκα» σιωπηλή, βλέποντας ταινίες, για να μη σκέφτομαι τα μαύρα χάλια μας, εκεί που μέρες το παιδεύω, να βάλω έναν επίλογο ως μπλόγγερ και όλο το απέφευγα, ήρθες ΕΣΥ, απόψε, με την τόσο δυνατή ΦΩΝΗ σου, να με βγάλεις απ’ τα ρούχα μου!

ΕΛΕΟΣ!

Πώς τόλμησες τόσον καιρό να είσαι Άνθρωπος και Γιατρός, μαζί;

ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΗΣΟΥ!

ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΗΣΕ το ΕΣΥ σου και μας, όπως μας αξίζει!

Αφού χάσαμε τις ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ, ΤΙΜΩΡΙΑ κι από μένα, δικός σου ο επίλογος!

…Βιάζομαι. Ξέρεις… άφησα στη μέση μια ταινία, κι είχε αγωνία.

Μυθοπλασία ήταν, ΕΥΤΥΧΩΣ!

…Όχι σαν κι ΕΣΕΝΑ…!

 

 Παραιτούμαι από το ΕΣΥ ή μάλλον εξαναγκάζομαι σε παραίτηση

Οι λόγοι της απόφασης μου να παραιτηθώ είναι γνωστοί στη διοίκηση από τα αναρίθμητα έγγραφα τα οποία έχω καταθέσει και στα οποία δεν έχω λάβει καμία απάντηση εκτός από «εντέλλεσθε». Παρόλα αυτά θα τα συνοψίσω στα παρακάτω.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί με αυταρχικό τρόπο μου επιβλήθηκε να συμμετέχω σε διακομιδές διασωληνωμένων ασθενών παρά την έγγραφη και έντονη αντίθεση μου που πηγάζει από την μη ειδίκευση μου σε αυτό το αντικείμενο

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί τα τελευταία χρόνια δεν έχω καταφέρει να λάβω ούτε το 1/20ο από την κανονική μου άδεια, καθόλου εκπαιδευτική η άλλου είδους άδεια.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί έχω λάβει 13 εντέλλεσθε τα τελευταία 3 χρόνια και από ότι φαίνεται θα λάβω πολλά ακόμα για μια κατάσταση που ουδόλως έκτακτη και ουδόλως επείγουσα είναι αντιθέτως είναι χρόνια και γνωστή στους πάντες από καιρό.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί τα τελευταία χρόνια δεν έχω πάει σε ένα συνέδριο, σε ένα μετεκπαιδευτικό σεμινάριο, δεν έχω λείψει από τη δουλειά για περισσότερο από μια εβδομάδα συνεχόμενη και αυτή με μαζεμένα ρεπό και άπειρες εφημερίες πριν και μετά.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί κόβω συνέχεια ρεπό από τον εαυτό μου και τους συνεργάτες μου προκειμένου να βγει το πρόγραμμα της πρωινής λειτουργίας

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί ο χρόνος μου με την οικογένεια μου είναι ελάχιστος και είμαι σε μια συνεχή κίνηση και αγωνία για να κρατήσω ένα επίπεδο στη φροντίδα των ασθενών, στην εκπαίδευση των ειδικευόμενων και τη συνεργασία με τις άλλες κλινικές

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν μπορώ να προγραμματίσω τίποτα στη ζωή μου και ζω σε μια κατάσταση πρόχειρων και λύσεων της τελευταίας στιγμής.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί παρά τις αντίθετες δηλώσεις περί εκτίμησης στο πρόσωπο μου από τη διοίκηση έχω εξαναγκαστεί σε 9η εφημερία και 4η αργία σε ένα μήνα ενώ η κλινική μου βρίσκεται σε τόσο οριακή υποστελέχωση.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ σοβαρά με την επιτροπή λοιμώξεων η οποία ουσιαστικά δεν λειτουργεί και όταν παραιτήθηκα πριν από ένα μήνα δεν έγινε καμία κίνηση αντικατάστασης μου.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί εδώ και 4 χρόνια δεν μπορώ να λειτουργήσω το εξωτερικό παθολογικό ιατρείο και ντρέπομαι τους ασθενείς που νοσηλεύω όταν τους λέω ότι δεν γίνεται επανεξέταση.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί αγνοήθηκα όταν ζήτησα μια νοσηλεύτρια λοιμώξεων αποκλειστικής απασχόλησης όπως λέει ο νόμος.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί αγνοήθηκα σε όποια πρόταση έκανα για προϊσταμένη της κλινικής και για νοσηλεύτρια λοιμώξεων.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν έχει ικανοποιηθεί κανένα αίτημα μου που θα έκανε πιο βιώσιμη τη λειτουργία της κλινικής και της επιτροπής λοιμώξεων.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί έχω κάνει ότι μπορούσα για να αλλάξει αυτή η κατάσταση με αποκορύφωμα την άρνηση μου να νοσηλεύω ασθενείς που δεν θα μπορώ να φροντίσω όπως πρέπει, και αντιμετωπίστηκα από τη διοίκηση με πειθαρχική διαδικασία με τη σύμφωνη γνώμη των θεσμικά εκλεγμένων συναδέλφων μου.

Κυρίως όμως εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν υπάρχει καμία προοπτική βελτίωσης αυτής της κατάστασης, το οποίο μου έγινε σαφές μετά από τη συνάντηση με τον διοικητή της ΥΠΕ παρουσία του διοικητή του νοσοκομείου, οι οποίοι με ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο σταθερής μετακίνησης γιατρού στην κλινική μας, κανένα σχέδιο κινήτρων, καμία προκήρυξη θέσης ή οποιασδήποτε μόνιμης λύσης, αλλά θα συνεχίσει το καθεστώς των αποσπασματικών μετακινήσεων της τελευταίας στιγμής κάθε μήνα για εφημερίες.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί με την ανακοίνωση της παραίτησης μου η λύση μοιάζει να «αφορά» τον τομέα και όχι τη διοίκηση.

Τέλος εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί έχω φτάσει στα όρια της σωματικής και ψυχικής μου αντοχής.

ΥΓ. Ζήτησα την κανονική μου άδεια η οποία είναι γύρω στις 170 μέρες με την πρόθεση παραίτησης. Η απάντηση ήταν άλλο ένα όχι.

4 Ιανουαρίου 2023

Τέλος εποχής για μένα

Ελενη Ιωαννίδου

ΚΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ :

Έγινα γιατρός γιατί ένιωσα από νωρίς ότι όση σκληρότητα και πόνος προέρχεται από την αρρώστια, άλλη τόση η είναι η χαρά που μπορεί να προέλθει από την ανακούφιση της. Πάντα πίστευα ότι η υγεία είναι μία αυταξία, όπως είναι και η ίδια η ζωή.

Πόσο μεγαλύτερη ικανοποίηση μπορεί να αισθανθεί κάποιος όταν ανακουφίζει τον πόνο, καθησυχάζει το φόβο της αρρώστιας, βλέπει την ευγνωμοσύνη στα μάτια των ασθενών του…Δεν πήγα ποτέ στη δουλειά βαρυγκομώντας, δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου εκτός ΕΣΥ. Ποτέ δεν επιδίωξα να γίνω πλούσια από τη δουλειά μου.

Και όταν οι συνθήκες έγιναν δύσκολες, όταν μείναμε λίγοι, όταν η πανδημία μας πρόσθεσε διπλάσια δουλειά, προσπάθησα να μην κάνω «εκπτώσεις» στην ποιότητα της φροντίδας, δούλεψα διπλά μένοντας πίσω όταν οι συνάδελφοι έφευγαν ο ένας πίσω από τον άλλο εξαναγκασμένοι, ψάχνοντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και αξιοπρεπείς απολαβές.

Δούλεψα όταν όλος ο κόσμος πήγαινε διακοπές, βλέποντας να φεύγει η οικογένεια μου και εγώ να εφημερεύω γιορτές, και ατελείωτα καλοκαίρια. Επέμεινα στο ΕΣΥ ακόμα και όταν οι προκηρύξεις έμεναν άγονες, όταν με κατηγόρησαν ότι εγώ και άλλοι σαν εμένα διώχνουμε τους γιατρούς με τις φασαρίες που κάνουμε, όταν με έβαλαν να καλύπτω 2 και 3 πόστα.

Έμεινα όταν άρχισε πειθαρχική δίωξη απέναντι μου, γιατί τόλμησα να πω ότι δεν μπορεί να γίνει «λάστιχο» ένας γιατρός σε 30 μεριές, όχι μόνο γιατί θα κουραστεί, αλλά γιατί αναπόφευκτα θα κάνει λάθη και θα βλάψει τους ασθενείς του. Έμεινα και δούλεψα με συνεχή «εντέλλεσθε» για το «δημόσιο συμφέρον».

Έμεινα όταν μου επέβαλαν να κάνω διακομιδές διασωληνωμένων ασθενών και να παριστάνω τον αναισθησιολόγο (ενώ δεν είμαι), όταν με κατηγόρησαν ότι δεν θέλω να βοηθήσω το σύστημα, όταν υποτιμώντας τη νοημοσύνη μου προσπάθησαν να με πείσουν ότι δεν υπάρχουν άλλες λύσεις.

Έμεινα παρότι οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί δεν αναζητώ καλύτερες συνθήκες και χρήματα στον ιδιωτικό τομέα. Έμεινα όταν άκουγα τα υποκριτικά χειροκροτήματα ταυτόχρονα με τη μείωση του προϋπολογισμού για την υγεία.

Όμως πόση υποτίμηση να αντέξει κανείς; Πόση κοροϊδία; Από το Νοέμβριο του 2021 η κυβέρνηση αποφάσισε να μας «επιβραβεύσει», να ενισχύσει την αποζημίωση των 24ωρων εφημεριών μας. Στους γιατρούς πρώτης γραμμής σε εμάς που στηρίξαμε το σύστημα στα δύσκολα, που δουλέψαμε χωρίς άδειες σε δύσκολες συνθήκες στην πανδημία θα δώσουν λέει «ενισχυμένες τις επιπλέον των 4 εφημεριών. Το διαφήμισαν, το ψήφισαν και το εφάρμοσαν. Με τη διαφορά ότι το κονδύλι για αυτά τα χρήματα ξέχασαν να το εξασφαλίσουν. Αποτέλεσμα, εδώ και 10 μήνες πληρωνόμαστε 300 ευρώ λιγότερα από πριν κάθε μήνα. Και η «ενίσχυση» συνεχίζεται….

Και θα μας τα δώσουν (μάλλον) λέει μαζεμένα, προεκλογικά να το αισθανθούμε ως «δώρο». Τα χρήματα που δουλέψαμε σκληρά και μας χρωστάνε, χωρίς ντροπή. Και εγώ μαζί με τους χιλιάδες συναδέλφους μου που είμαστε στην ίδια μοίρα, λέμε σταματήστε την ενίσχυση. Βλέπουμε τους λογαριασμούς στην τράπεζα να αδειάζουν και πλέον δεν μπορούμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς από τη δουλειά μας….

Γιατί μένουμε στο ΕΣΥ λοιπόν; Για ιδεολογικούς λόγους απαντάμε. Όσο κι αν αυτό ακούγεται «παλιό», όσο κι αν μας κοιτάζουν σαν «ούφο» όταν το λέμε. Γιατί αισθανόμαστε ότι πρέπει να παλέψουμε για αυτό που μας ανήκει. Όσο θα αντέξουμε. Γιατί θέλουμε να έχουμε ένα σύστημα που έχει σαν αρχή του τη δωρεάν ισότιμη ποιοτική υγεία για όλους μας.

 

Πηγές βρήκα πολλές, αλλά έψαξα την πρωτότυπη:

ΠΗΓΗ, Η ΙΔΙΑ, ΕΚΕΙ! Ελένη Ιωαννίδου