Κι άλλα...

Απόψεις Άρθρα
Ανάκατες κι ένοχες σκέψεις μέσα απ’ τη σιωπή

Γράφει: Στράτος Δουκάκης 28/07/2009

Είναι κάτι στιγμές - δεν τις διαλέγω, εκείνες διαλέγουν εμένα - που πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται σε υποτιθέμενους μονολόγους με συνέπεια να βυθίζομαι σε μια σιωπή. Μια επιλεγμένη σιωπή. Υπάρχει λόγος… Την αφουγκράζομαι. Δεν ξέρω αν αυτό το λένε άγχος. Απογοήτευση; Αντίδραση; Αδιέξοδο; Φόβο; Δεν ξέρω... Εν τούτοις, μπλέκομαι στο κουβάρι μου. Αφήνομαι στις εμμονές μου. Κόβομαι στην λεπίδα των αναμνήσεών μου. Πνίγομαι από τις ένοχες σκέψεις μου. Στέκομαι στα σημάδια του προσώπου μου, όσα καταγράφουν τα χιλιόμετρα της ζωής μου. Ανάκατες σκέψεις… Δε βρίσκω κάτι και… σωπαίνω. Σωπαίνω γιατί θέλω ν’ ακούσω, να δω, να νιώσω. Ψάχνω να βρω όμορφους ανθρώπους, ν’ αγγίξω τη σφαίρα της ψυχής τους. Θέλω να τους μιλήσω. Να τους πω. Να τους δείξω. Ν’ ακούσω. Να καταλάβω. Να με κοιτάξουν κι αυτοί. Να μου μιλήσουν… Αλλά πού…

Χίλιες εικόνες στήνονται μπροστά μου, στοιχειώνουν τις στιγμές και μένουν… Τους κλείνω το μάτι (μια κίνηση τρυφερότητας μες την απόγνωση). Ψάχνω κίνητρα πίσω από τις πράξεις μου. Οραματίζομαι και στοχάζομαι. Αναπνέω και… δηλώνω ζωντανός. Προσπαθώ να κρύψω τα αληθινά συναισθήματά μου, να βρω λέξεις, ανάμεσα στις «εύλαλες σιωπές», να δώσω νόημα σ’ αυτό που νιώθω. Και βρίσκω λέξεις άχρηστες, ανίκανες… Λέξεις σκόρπιες και νοήματα ασύνδετα. Φτιάχνω το οχυρό μου. Το δικό μου καταφύγιο, και μέσα κλείνω όσες σκέψεις ξεπηδούν από το κεφάλι μου. Τι σημασία έχει αν είναι σωστές ή όχι, λογικές ή παράλογες… είναι δικές μου και με χαρακτηρίζουν. Πιο αγαπημένα λόγια, που να ενώνουν τους ανθρώπους, απ’ αυτά της σιωπής, δεν υπάρχουν.Ένα γύρω παρατηρώ σωρό από τσακισμένους ανθρώπους… Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Κάθε άνθρωπος και μια διαφορετική πινελιά, ένα διαφορετικό χρώμα πάνω στον καμβά του. Προσπαθώ ν’ ανακαλύψω τους κρυμμένους θησαυρούς αυτών που ενδιαφέρομαι, που νιώθω να αγαπώ, μ’ έναν τρόπο ελεύθερο, χωρίς σκοπό και συμφέρον. Ν’ ανακαλύψω, αν μπορώ να τους εμπιστευτώ, να μοιραστώ την αβάσταχτη σιωπή μου. Κι όλο τούτο, για να πω την αλήθεια, είναι φορές που μ’ ενοχλεί κι άλλες που δε με πειράζει. Ξέρω πως δεν είναι λογικό. Και τι είναι πια;…

Χωρίς διάθεση, είναι άσκοπο, θαρρώ, να έχεις και να επιμένεις σε μια θέση. Στην εμπιστοσύνη και στην αποδοχή, στην κοινή πορεία της στιγμής που δε ζητάει τίποτα για να επιβεβαιώσει τον εαυτό της. Αν μιλάς ή αν ακούς, το μυαλό σου ποτέ δε θα βρει χρόνο, ούτε σημείο τομής με τη σκέψη του άλλου. Πόσα θα μπορούσα να γράφω γι’ αυτές τις σιωπές που ουρλιάζουν. Που πληγώνουν. Που πονούν. Σιωπές αναγκαίες που, αλίμονο, δεν έχουν τίποτα να πουν.

Πόσο βαραίνει η ζωή μας απ’ το βουβό λόγο. «Την ομιλούσα σιωπή». Των ήχων, των ματιών, των κινήσεων, των λογισμών και της μνήμης που μια ζωή μαζεύουμε… μαζεύουμε, κι ύστερα, έρχεται ο αδηφάγος χρόνος και τις κάνει παρελθόν. Και είναι τότε που μια γλυκιά μελαγχολία μάς κυριεύει… για το χθες, για τους ανθρώπους τούτου του τόπου που σφράγισαν μια εποχή, που πια δεν είναι ίδια… δεν υπάρχει. Τι κρίμα… Για κείνους που έζησαν την ελευθερία του μυαλού και την έκαναν πράξη. Που δημιούργησαν χωρίς υστεροβουλία και μας άφησαν όλο τούτο που σήμερα εμείς χαιρόμαστε. Κατάφεραν να σπάσουν πολλά μέσα τους, για να σκεπάσουν ψεύτικες συμμαχίες και υποχρεωτικές παραχωρήσεις. Αρνήθηκαν τα ασφυκτικά όρια μιας εποχής που ζητούσε να δραπετεύσει. Και δραπέτευσαν μαζί της. Μας άφησαν όμως τις σκέψεις τους, τα γραφτά τους, τα τραγούδια τους, τα ποιήματα, τα έργα και την αίσθησή τους! Για να συγκρίνουμε, να τα προσέχουμε σα μαργαριτάρια στο κλειστό τους όστρακο… Αλλά πού εμείς…