Η "Σχεδία" του Έκτου Λυκείου Καλλιθέας.
Η Ιωάννα και η Ελληνογερμανική φιλία.
Διάλεξα δυο τίτλους (εσείς θα βρείτε τους υπόλοιπους) που παραπέμπουν σ' ένα παλιό, γνωστό, αγαπημένο στέκι, ΟΧΙ όμως και ξεχασμένο!
Απλά, χάθηκα... μέσα στους δρόμους της δικής μου θάλασσας.
Άκουσα όμως ένα κάλεσμα, πραγματικά πριν χαράξει η νέα μέρα και βρέθηκα στο λιμάνι. Εκεί είδα φίλους και γνωστούς καθηγητές και νέα παιδιά να σαλπάρουν στ' ανοιχτά με μια νέα "Σχεδία"!
"Α, γι' αυτό μου μύρισε θάλασσα νυχτιάτικα!" σκέφτηκα, μα δεν το είπα.
"Ει!" τους φώναξα! "Είμαι κι εγώ εδώ! Θέλω να με πάρετε μαζί σας! Να με ταξιδέψετε! Δεν θέλω να είμαι άλλο μόνη!"
Μου χαμογέλασαν χωρίς πολλές πολλές κουβέντες και ένιωσα σα να με περίμεναν πάντα, όχι μόνο εμένα, αλλά όλο τον κόσμο! Άλλωστε η "Σχεδία" τους είναι ανοιχτή. Δεν έχει πόρτες, παράθυρα, ούτε θέσεις πρώτης και δευτέρας κατηγορίας. Έχει μόνο πάτωμα, που όλο και μεγαλώνει για να κάθονται όλοι οι φίλοι που θέλουν να ταξιδέψουν παρέα. Έχει σταθερούς και γυμνασμένους κωπηλάτες και πολλά κουπιά για όσους θέλουν να ταράξουν τα ήσυχα νερά της θάλασσας, αυτής που τελικά θα αρμενίσουμε...
Μου θύμησε ΑΡΓΩ...
Να μην αργώ, όμως! Ξημέρωσε και το ταξίδι της "Σχεδίας" μας άρχισε!
Είμαι ήδη μέσα, ταξιδεύω μαζί τους, κουνάω μαντήλι και στους έξω, σκουπίζω και πότε πότε τα δάκρυα συγκίνησης που έρχονται στα μάτια μου, χωρίς να με δουν, (κι αν δουν, όλοι το ίδιο μου φαίνεται κάνουν, τάχα μας δρόσισαν οι σταγόνες και η αλμύρα της θάλασσας...)
"Έι, εσείς, εκεί έξω! Ελάτε! Προλαβαίνετε!" τους φωνάζω, "Μην αγχώνεστε! Όλοι χωράμε! Γίνονται συνεχείς στάσεις! Μπορείτε να ξεχάσετε τις βαλίτσες σας, όχι όμως και την ελεύθερη ψυχή σας! Ελάτε!Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους και για πανιά, κόντρα στον άνεμο, είναι οι ανοιχτές αγκαλιές και οι καλές προθέσεις, όλων μας!"
Καλό μας Ταξίδι, παιδιά!
Υγ.1 Είναι αναμετάδοση απ' τα χνάρια, γιατί το πρωί δεν πρόλαβα.
Υγ.2 Δεν χρειάζονται εδώ σχόλια.
Υγ.3 Ραντεβού στην "Σχεδία"!
Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011
Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011
Η αδελφότητα των στεναγμών - Νίκος Ντακάκης
Η αδελφότητα των στεναγμών
Νίκος Ντακάκης
Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ
«Κατάλαβες τώρα γιατί δεν μπορεί να γίνει αυτός ο γάμος; Πρόσεξε καλά, κορίτσι μου, σε παρακαλώ, μόνο εσύ μπορείς να τον ματαιώσεις. Καταστροφή, καταστροφή, θα τιναχτούμε όλοι στον αέρα. Γι’ αυτό, σε παρακαλώ, σκέψου το καλά, η ευθύνη είναι όλη δική σου…»
Προσπαθούσε να φανεί ψύχραιμος. Παρ’ όλ’ αυτά, η φωνή του, τρεμουλιαστή, μόνο άνθρωπο που διατηρούσε την ψυχραιμία του δεν φανέρωνε.
Από την άλλη, στην κατάσταση που ήταν η Αλεξάνδρα δεν μπορούσε να καταλάβει κανέναν και τίποτα. Όλα γύριζαν γύρω της. Ο κόσμος της είχε γκρεμιστεί, είχε σωριαστεί σε ερείπια, και στη θέση του βρισκόταν μια τεράστια μαύρη τρύπα έτοιμη να την καταπιεί. Μια σκοτοδίνη την τύλιξε, πάγωσαν τα πόδια της, άρχισε να τρέμει. Ένιωσε το στομάχι της ν’ ανεβαίνει στο στόμα της. Έτρεξε στην τουαλέτα. Ίσα που πρόλαβε να σκύψει στον νιπτήρα κι άνοιξε ο λαιμός της. Δεν είχε να βγάλει τίποτα, αφού δεν είχε βάλει τίποτα στο στόμα της όλη μέρα, έναν καφέ όλο κι όλο είχε πιει το πρωί, κι όμως...
Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό της για να συνέλθει. Σαν να ξεθόλωσε λίγο. Φευγαλέα έπεσε η ματιά της στον καθρέπτη και τρόμαξε με την εικόνα της. Δεν τα κατάφερε να ολοκληρώσει τη σκέψη της, να συνειδητοποιήσει τι ήταν αυτό που της είχε συμβεί κι ένα δεύτερο κύμα αναγούλας την καθήλωσε. Έσκυψε πάλι στον νιπτήρα κι έμεινε εκεί σκυμμένη, με το στόμα ανοικτό. Νόμισε πως θα βγάλει τα σπλάχνα της, έτσι όπως τα ’νιωθε να ξεκολλάνε και να ’ρχονται προς τα πάνω, κι όμως πέρα από λίγο κίτρινο υγρό -τη χολή της ξέρναγε- δεν έβγαλε τίποτ’ άλλο.
Ξέπλυνε το στόμα της, έριξε πάλι λίγο νερό στο πρόσωπό της, έβγαλε από την τσάντα της τα μεγάλα γυαλιά ηλίου με τον κόκκινο σκελετό και τα φόρεσε. Ήθελε με κάποιον τρόπο να κρύψει τα κλαμένα της μάτια. Κι η ίδια ήθελε να κρυφτεί και να χαθεί από τον κόσμο όσο πιο γρήγορα γινόταν. Βγήκε από το μπάνιο σαν την κυνηγημένη.
«Στο καλό, κορίτσι μου, στο καλό και διώξε τον σήμερα κιόλας», συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο ο βασανιστής της.
Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
Αγάπη για το Μαράκι...
Το Μαράκι μου, μου ζήτησε να προσεύχομαι συνέχεια για κείνη...
Να μη σταματώ...
Δεν σταμάτησα ποτέ, Μαρία μου!...
Απλά, σου στέλνω στίγμα και αγάπη κι από δω.
Όλη η Ανώτερη Βοήθεια είναι κοντά σου!
Αρκεί να το πιστέψεις και η ίδια! Ήδη είσαι μεσ' το "θαύμα", απλά δεν μπορείς να το καταλάβεις, ακόμα. Χρειάζεται ακόμα λίγη υπομονή και πίστη!
Μαρία μου, τον Σεπτέμβρη θα με καλέσεις στο γάμο σου! Εντάξει;
Όλα θα πάνε καλά, κορίτσι μου! ΟΛΑ!Μόνο, μην παραιτηθείς!Είσαι νέα, έχεις όνειρα και μια ολόκληρη ζωή μπροστά σου! Ναι; Όλα θα γίνουν όπως τα ονειρεύτηκες και ακόμα καλύτερα!
Η σκέψη μου, έτσι κι αλλιώς, είναι εκεί! Και ο Προστάτης μου, κοντά σου έμεινε και το ξέρεις!
Θα τον τρελάνουμε, σίγουρα, ναι!
Κι επειδή μας τρέλανε ο Ήλιος, ας τον τρελάνω κι εγώ, θυμίζοντας πως ο Ήλιος είναι για όλους! Ζεσταίνει και φωτίζει όλο τον κόσμο, χωρίς χρώματα, αρώματα και εξαιρέσεις!
Κοιτάζοντας πίσω
Κάποιες φορές, χρειάζεται να κοιτάς πίσω σου... να βλέπεις και τα δικά σου χνάρια, όχι μόνο των άλλων!...
Κοίταξα... και είδα το τότε σήμα αυτού του μπλογκ. Τότε, το καλοκαίρι του 2009 που "μάζευα" Ήλιο και Ανατολές στο Χορευτό!
Γέλασα!...
Δεν έφτασε! Το 2010 είχαμε στέρηση Ηλίου και πολύ δουλειά. Το 2011; θα δείξει!
Αγάντα, λοιπόν! Πάμε μπροστά!
Κοίταξα... και είδα το τότε σήμα αυτού του μπλογκ. Τότε, το καλοκαίρι του 2009 που "μάζευα" Ήλιο και Ανατολές στο Χορευτό!
Γέλασα!...
Δεν έφτασε! Το 2010 είχαμε στέρηση Ηλίου και πολύ δουλειά. Το 2011; θα δείξει!
Αγάντα, λοιπόν! Πάμε μπροστά!
Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011
Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011
Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)