Δεν μένω πια εδώ - Ελένη Βιτάλη
Δε μένω πια εδώ
σ' έναν κόσμο γκρεμισμένο,
Δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω.
Μια ζωή κουράστηκα
μαζί σου να παλεύω
Φτάνει πια να έρχεσαι
μονάχα όταν φεύγω...
Θα μείνω τώρα μόνη
σε άλλη γειτονιά
και ειν' αυτός ο πόνος
αρρώστια και γιατρειά
Δε μένω πια εδώ
σ' έναν κόσμο γκρεμισμένο,
Δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω..
Δεν είναι η ζήλεια που μας χώρισε,
δεν είναι αυτό που με πονά
Είν' η αγάπη που δε χώρεσε
Τα πιο βαθιά μας μυστικά
Δε μένω πια εδώ
σ' έναν κόσμο γκρεμισμένο,
δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω..
ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ - "Δεν πιστεύω σε κανέναν"
Κανέναν δεν πιστεύω πια και δεν φοβάμαι
Καλό δεν έχω τίποτα για να θυμάμαι
Για την αγάπη που 'δωσα,γι'αυτή λυπάμαι
Δεν πιστεύω σε κανέναν,δε φοβάμαι
Εγώ δεν πείραξα κανέναν
Μα όλοι με πειράξανε
Αγάπες πλήρωσα με αίμα
Κι εκείνες με ρημάξανε
Κανέναν δεν πιστεύω πια και δεν φοβάμαι
Αυτοί που λένε μια ζωή πως μ'αγαπάνε
Στα λόγια έχουν την ψευτιά και την πουλάνε
Δεν πιστεύω σε κανέναν,δε φοβάμαι
18 σχόλια:
«Κανέναν δεν πιστεύω πια και δεν φοβάμαι
Αυτοί που λένε μια ζωή πως μ' αγαπάνε
Στα λόγια έχουν την ψευτιά και την πουλάνε
Δεν πιστεύω σε κανέναν, δε φοβάμαι…»
Κατερίνα, ειλικρινά λυπάμαι! Αισθάνομαι άδικα προσβεβλημένος! Με απογοήτευσες. Δημοσιοποιείς και γενικεύεις, το εκλαμβάνω σαν προσβολή για όσους σ’ αγαπήσαμε, ειλικρινά. Ένας απ’ αυτούς είμαι κι εγώ. Τέλος πάντων…
Αν είχες ανοιχτά τα σχόλια, τα ίδια θα σου έγραφα.
Καληνύχτα, Κατερίνα
--
Stratos Doukakis
Blog: http://mithymnaios.blogspot.com
Στράτο μου, άδικα αισθάνεσαι προσβεβλημένος από ένα τραγούδι που δεν το έχω γράψει εγώ! Αν ήμουνα στιχουργός θα είχα προσθέσει κι ένα στίχο με εξαιρέσεις, για να μην θείγονται -τουλάχιστον- όσοι νομίζω πως πραγματικά με αγαπήσανε! Αν κι αυτό ανήκει σε παρελθόντα χρόνο, "κατά τας γραφάς σου"... Να πω και "κατά τις πράξεις σου"; Το σχόλιο στην Γιώτα; Άστο, ρε (φιλικότατον), Στράτο! Ας μην την κουράζουμε άλλο, την αγάπη και την φιλία, κι ότι άλλο νιώσαμε, μ' αυτή την ιντερνετική και παράξενα επιδερμική επαφή τόσων χρόνων. Σίγουρα κάτι αληθινό υπήρξε, μα φαίνεται δεν το "δουλέψαμε" καλά, ώστε να το διατηρήσουμε στα ίδια επίπεδα, σεβασμού και αλληλοεκτίμησης, τουλάχιστον. Κι αυτό δεν το λέω μόνο για σένα, αλλά και για "όσους" χάριν του λόγου, ανέλαβες αυθόρμητα να εκπροσωπήσεις. Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου, Στράτο, όσες μου αναλογούν, τουλάχιστον, μα χωρίς υπαρκτούς λόγους, δεν αλλάζει συμπεριφορά ένας άνθρωπος! Έτσι, δεν είναι;
Ωστόσο, ότι και να φταίει, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το συζητήσουμε. Ας αφήσουμε τον χρόνο να κυλήσει υπέρ μας, σιωπώντας. Ο καλύτερος γιατρός, για όλα και για όλους, "όσους", τυχόν!
Πάμε τώρα στα σχόλια. Εδώ και καιρό παραπονιέμαι συχνά για ιντερνετικά προβλήματα. Μάλλον δεν τό 'χεις καταλάβει, μα και δεν μπορώ να πω τίποτα στον αέρα,
ούτε και στα μειλ.
Αυτές τις μέρες διαγράφηκα απ' το Φεις, αναγκαστικά και συνάμα ετοίμαζα κλείσιμο και των μπλογκ μου. Καθυστέρησα τις έτοιμες αναρτήσεις (που ήταν παραπλήσιες με του Φεις), μόνο και μόνο για την εκδήλωση του Ελύτη. Τα σχόλια τα έκλεισα για δυο λόγους. Πρώτον, έχω κουραστεί να σβήνω σπαμ σχόλια σε διάφορες αναρτήσεις (όχι μόνο απ' αυτό, αλλά απ' όλα μου τα μπλογκ) και δεύτερον, γιατί κάθε σχόλιο, όσο σημαντικό κι αν είναι, με γυρίζει συνέχεια πίσω, κι εγώ δεν είμαι πια εκεί! Μπορείς να το καταλάβεις; Η "πρόβα" και η "Αγάντα" είναι ένας κύκλος (ημερολόγιο) που έκλεισε. Τελείωσαν και τα δυο.
Τα ίδια θα σου απαντούσα κι εγώ, αν ήταν ανοιχτά τα σχόλια, Στράτο μου, να είσαι σίγουρος! Άλλωστε, μόλις τ' ανοίξω πάλι, πρώτη μου δουλειά θα είναι να μεταφέρω τα μειλ, γιατί δεν έχουμε να "κρύψωμεν" τίποτα, άλλωστε!
Να περνάς καλά, Στράτο μου! Να είσαι γερός και ευτυχισμένος με την οικογένειά σου και τους άλλους φίλους σου και να συνεχίσεις να γράφεις, γιατί εκεί μέσα θα βρεις τον καλύτερο εαυτό σου. Φαντάζομαι έχεις χρόνο και σίγουρα έμπνευση! Υπάρχει πολλή τροφή γύρω μας και μέσα μας!
Να μην μπερδεύεσαι πολύ με τα μπλογκ μου, και να θυμάσαι πως, αν χρειαστεί να τα προστατεύσω απ' την λεηλασία οποιουδήποτε χάκερ, θα τα κάνω και αόρατα!
Βλέπεις, Στράτο μου, μάλλον περισσότερο... έχω μισηθεί! Από αγάπη εξελίχθηκε κι αυτό, μη νομίζεις!
Εύχομαι ολόψυχα, να μη σου τύχει! Να μην ξεπεράσει ο μετρητής της αγάπης τα όριά του, ποτέ!
Με ότι συναίσθημα μπερδεμένο μπορώ και κουβαλάω αυτή τη στιγμή,
Καληνύχτα!
Κατερίνα Δε.Στα.Πα;
Ειμαι στο δρομο. Καποια λογια σου δεν τα καταλαβαινω. Θα το διαβασω με προσοχη στο σπιτι. Στρατος
Εστάλη από τη συσκευή μου BlackBerry®
θα τ' αφήσω ανοιχτά, Στράτο, έως ότου καταλάβεις και εσύ και οι "οσοι" φίλοι.
Ο φίλος μου ο Στράτος, βάλθηκε να κλέψει την παράσταση!
Γι' αυτό, εδώ η σκηνή:
Ο/Η Μηθυμναίος είπε...
Ανάμεσα «στους εορτάζοντες την ...σήμερον ημέραν!...» αφήνω το ευχαριστώ σ’ ό,τι μου αντιστοιχεί.
Υ.Γ. Από καιρό, Υιώτα, ήθελα να σε ρωτήσω τι έγινε και αυτό το: «ΑΣΤΟΡΙΑΝΗΣ ΑΚΟΥΣΜΑΤΑ (Κλείστε το κουμπάκι αν σας ενοχλεί η μουσική)», που δεν ενοχλούσε… σιγεί;
Δεν το πήρε είδηση η Κατερίνα να στο φτιάξει;
Κάτι θα πρέπει να συμβαίνει, εκτός κι αν ενοχλούσε, αλλά να υπάρχει εκεί, πρώτο πρώτο, δίχως να λειτουργεί, δεν ξέρω…
Τετάρτη, Νοέμβριος 09, 2011 12:19:00 πμ
Γιώτα μου, αγαπημένη, με τα γεμάτα νόημα λόγια σου! Πάλι "έγραψες"! Πάντα θα γράφεις, έτσι κι αλλιώς, ακόμα και με "ραμμένα χείλη"!
Στα πεταχτά πάντα, εφόσον τα χείλη είναι κολλημένα, ακόμα, καλή μου Γιώτα!
Αυτό είναι λίγο χειρότερο απ' τα "ραμμένα", να θυμάσαι!
Υπομονή! Σας σκέφτομαι, έτσι κι αλλιώς!
Φιλάκια, μεσημεριάτικα, κυνηγημένα...
Πέμπτη, Νοέμβριος 10, 2011 4:20:00 πμ
Blogger Ο/Η κατερίνα δε. στα. πα. 2 είπε...
Γκλουπ!
Μου τράβηξε το μάτι βγαίνοντας η έντονη γραφή και στάθηκα στο μήνυμα του Στράτου!
Γιώτα μου, με συγχωρείς! Πάω σε ένα άλλο σχόλιο και θα σου το διορθώσω άλλη στιγμή, καθότι πολύ βιαστική.
Πέμπτη, Νοέμβριος 10, 2011 4:23:00 πμ
Blogger Ο/Η κατερίνα δε. στα. πα. 2 είπε...
Αγαπημένε μου, Στράτο! Τις ευχές μου - στα πεταχτά - τις έγραψα αλλού, αν και δεν είναι τόσο στο να γραφτούν, αλλά να τις εννοοούμε πραγματικά απ' το βάθος της ψυχής μας!
Κι εγώ, είτε γράφω, είτε όχι, Στράτο μου, τις εννοώ, τόσο για σένα, όσο και για όλο τον κόσμο!
Πάμε παρακάτω, όμως, γιατί μπήκα για λίγο.
Με ξάφνιασε το σχόλιό σου! Απίθανο!
Δεν σε πιστεύω!
Τόσα μέιλ στο γιαχού, κι ένα παραπάνω μέιλ, ουσίας, δεν μπόρεσες να μου γράψεις; Να πεις, διόρθωσε ρε Κατερίνα το ραδιάκι της Γιώτας!
Τι το γράφεις εδώ; Για να με απολύσει η Γιώτα;
Με συγχωρείς, Στράτο μου, που ήρθε άνω κάτω η ζωή μου και δεν βρήκα τον πολύτιμο χρόνο και κυρίως διάθεση, ν' ασχοληθώ με το ραδιάκι του μπλογκ της Γιώτας!
Να πω ότι δεν θα το ξανακάνω;
Αδυνατώ...
Μόνο, επειδή δεν μπορούσα να το φανταστώ, κι επειδή η Γιώτα και ίσως κι άλλοι φίλοι δεν κατέχουν τα τεχνικά, να σου θυμήσω πως το ραδιάκι αυτό είναι κατασκευή δική σου (κάτι παρόμοιο με το Γιουτιουμπ), κι εφόσον το κατήργησες εσύ από κει...φυσικό είναι να μην λειτουργεί!
Έτσι, γιατί δεν μ' αρέσει να με προσβάλλουν έτσι οι φίλοι και κυρίως όταν λείπω κι ακόμα χειρότερα, όταν πνίγομαι!
Να είσαι καλά, Στράτο! Μόνο αυτό! Τ' άλλα... είναι τόσο "μικρά" κι ασήμαντα, πια!
Στεναχωρέθηκα. Αυτό δεν ήθελες;
Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Πέμπτη, Νοέμβριος 10, 2011 4:35:00 πμ
Blogger Ο/Η κατερίνα δε. στα. πα. 2 είπε...
Γιώτα μου, συγγνώμη! Όχι για το ραδιάκι... Γι' αυτό δε θα ζητούσα, εύκολα.
Για όλα τ' άλλα...
και κυρίως για το ξέσπασμα στη σελίδα σου, σ' ένα ποίημα ζωής, που μόνο βράβευση του άξιζε.
Δεν πειράζει. Συνέχισε να καταθέτεις την ψυχή σου εσύ, κι άσε εμάς να παίζουμε με τα "κουμπάκια"! Τόσο μπορούμε!
Υγ. Την διόρθωση θα την κάνω άλλη στιγμή. Επείγουν άλλα. Φιλιά!
Πέμπτη, Νοέμβριος 10, 2011 4:40:00 πμ
Ο/Η Μηθυμναίος είπε...
Είναι αλήθεια ότι δεν θα ήθελα να καταχραστώ το χώρο των σχολίων για το ωραίο ποίημα της ανάρτησης. Υποχρεούμαι όμως να το κάνω διότι βλέπω να γίνεται μια άδικη επίθεση από την Κατερίνα στο πρόσωπό μου. Να το εκλάβω επίθεση εμπάθειας; Δεν το πιστεύω… Απολογίας; Ίσως.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση με την Κατερίνα είναι ότι ενώ δεν απευθύνθηκα σε εκείνη έσπευσε να τρέξει (ξαφνιάστηκε λέει…) να μου απευθυνθεί για λογαριασμό της Γιώτας. Δεν νομίζω να τη έθιξα. Μια απλή υπόδειξη έκανα στη Γιώτα για το «κουμπάκι»…
Γράφει σε μένα: «Τόσα μέιλ στο γιαχού, κι ένα παραπάνω μέιλ, ουσίας, δεν μπόρεσες να μου γράψεις; Να πεις, διόρθωσε ρε Κατερίνα το ραδιάκι της Γιώτας!»;
Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε για ένα θέμα της Γιώτας να στείλω μέιλ σε σένα, Κατερίνα. Διατύπωσα την απορία μου στη Γιώτα, μιας και το έβλεπα ανενεργό πολύ καιρό εκεί επάνω και πρώτο πρώτο. (Σήμερα δεν το βλέπω, το έβγαλες).
Την συμβούλεψα λοιπόν να στο υποδείξει ξέροντας -το είχε γράψει πολλάκις η Γιώτα- ότι είσαι εσύ που τη βοηθάς στη διαχείριση του μπλογκ της. Να όμως που αυτό που υποδεικνύεις πως έπρεπε να κάνω εγώ το κάνεις εσύ εδώ πέρα και μάλιστα… εκτενέστατα.
Αλλά και τούτο το παρακάτω που λες: «Τι το γράφεις εδώ; Για να με απολύσει η Γιώτα»;
Σε διαβεβαιώνω πως δεν είχα άλλο καημό από το να επιδιώξω κάτι τέτοιο… Και γιατί να το κάνω;
Κι άλλη εξήγηση: To ραδιάκι δεν ήταν δική μου κατασκευή -όπως λες με σιγουριά- απλά τοποθέτηση μέσω κωδικού κι αυτό έγινε πριν 2-3 χρόνια, πως θα μπορούσα εγώ να το καταργήσω αφού δεν έχω το «κλειδί» ώστε να το κάνω… Δεν νομίζεις ότι θα ήταν εκτός αυτού και… κακία; Έχεις την εντύπωση, τόσο καιρό που με γνωρίζεις, πως μπορεί να είμαι τόσο κακός; Και γιατί?
Πάντως έχω τη συνείδησή μου ήσυχη ότι καθόλου, μα καθόλου δεν σε πρόσβαλα. Tο αντίθετο θα έλεγα. Το έδειξες με τούτο το ξέσπασμά σου.
Διάβασα, τώρα στο σπίτι, με προσοχή το μέιλ που μου έστειλες κι έτσι μπόρεσα να δω και τούτα όλα όσα με «έσουρες» εδώ, που δεν τα είχα δει.
Οπότε καληνύχτα κι από εδώ, Κατερίνα.
Σειρά μου να ζητήσω μια συγγνώμη από τη Γιώτα, αλλά και τους επισκέπτες, για την κατάχρηση του χώρου της που με υποχρέωσες να κάνω.
Παρασκευή, Νοέμβριος 11, 2011 12:45:00 μμ
Είναι αλήθεια ότι δεν θα ήθελα να καταχραστώ το χώρο των σχολίων για το ωραίο ποίημα της ανάρτησης. Υποχρεούμαι όμως να το κάνω διότι βλέπω να γίνεται μια άδικη επίθεση από την Κατερίνα στο πρόσωπό μου. Να το εκλάβω επίθεση εμπάθειας; Δεν το πιστεύω… Απολογίας; Ίσως.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση με την Κατερίνα είναι ότι ενώ δεν απευθύνθηκα σε εκείνη έσπευσε να τρέξει (ξαφνιάστηκε λέει…) να μου απευθυνθεί για λογαριασμό της Γιώτας. Δεν νομίζω να τη έθιξα. Μια απλή υπόδειξη έκανα στη Γιώτα για το «κουμπάκι»…
Γράφει σε μένα: «Τόσα μέιλ στο γιαχού, κι ένα παραπάνω μέιλ, ουσίας, δεν μπόρεσες να μου γράψεις; Να πεις, διόρθωσε ρε Κατερίνα το ραδιάκι της Γιώτας!»;
Δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε για ένα θέμα της Γιώτας να στείλω μέιλ σε σένα, Κατερίνα. Διατύπωσα την απορία μου στη Γιώτα, μιας και το έβλεπα ανενεργό πολύ καιρό εκεί επάνω και πρώτο πρώτο. (Σήμερα δεν το βλέπω, το έβγαλες).
Την συμβούλεψα λοιπόν να στο υποδείξει ξέροντας -το είχε γράψει πολλάκις η Γιώτα- ότι είσαι εσύ που τη βοηθάς στη διαχείριση του μπλογκ της. Να όμως που αυτό που υποδεικνύεις πως έπρεπε να κάνω εγώ το κάνεις εσύ εδώ πέρα και μάλιστα… εκτενέστατα.
Αλλά και τούτο το παρακάτω που λες: «Τι το γράφεις εδώ; Για να με απολύσει η Γιώτα»;
Σε διαβεβαιώνω πως δεν είχα άλλο καημό από το να επιδιώξω κάτι τέτοιο… Και γιατί να το κάνω;
Κι άλλη εξήγηση: To ραδιάκι δεν ήταν δική μου κατασκευή -όπως λες με σιγουριά- απλά τοποθέτηση μέσω κωδικού κι αυτό έγινε πριν 2-3 χρόνια, πως θα μπορούσα εγώ να το καταργήσω αφού δεν έχω το «κλειδί» ώστε να το κάνω… Δεν νομίζεις ότι θα ήταν εκτός αυτού και… κακία; Έχεις την εντύπωση, τόσο καιρό που με γνωρίζεις, πως μπορεί να είμαι τόσο κακός; Και γιατί?
Πάντως έχω τη συνείδησή μου ήσυχη ότι καθόλου, μα καθόλου δεν σε πρόσβαλα. Tο αντίθετο θα έλεγα. Το έδειξες με τούτο το ξέσπασμά σου.
Διάβασα, τώρα στο σπίτι, με προσοχή το μέιλ που μου έστειλες κι έτσι μπόρεσα να δω και τούτα όλα όσα με «έσουρες» εδώ, που δεν τα είχα δει.
Οπότε καληνύχτα κι από εδώ, Κατερίνα.
Σειρά μου να ζητήσω μια συγγνώμη από τη Γιώτα, αλλά και τους επισκέπτες, για την κατάχρηση του χώρου της που με υποχρέωσες να κάνω.
Παρασκευή, Νοέμβριος 11, 2011 12:45:00 μμ
Blogger Ο/Η Κατερίνα δε. στα. πα. είπε...
Γιώτα, με συγχωρείς!
Στράτο, επειδή άργησα να γυρίσω, κι επειδή οι απαντήσεις μου ξεπερνάνε τις δυο σελίδες στο χαρτί, κι ήταν και σύντομες, δεν θα κάνω το βήμα να τις γράψω εδώ. Αρκετά λεηλατήσαμε τον ιερό χώρο της Γιώτας.
Εκτιμώ την σιωπή της και ξέρω πως η ίδια στεναχωριέται πολύ, γιατί όλους μας, μας θεωρεί φίλους!
Να, λοιπόν που οι φίλοι σφάζονται στην "ποδιά της"!
Έχω πολλά να πω, Στράτο, κυρίως, ότι οι κωδικοί απ' το ραδιοφωνάκι και το τρέιλερ με τα βιβλία είναι δικοί σου και δεν έχουν καμιά σχέση τους με τους κωδικούς του μπλογκ που εγώ ξέρω. Το αν τους έχασες ή δεν τους ελέγχεις πια, αυτό είναι άλλο καπέλο!
Επειδή όμως με έβγαλες πάλι εκτός προγράμματος, και πάλι δυσάρεστα, πολύ λυπάμαι, δεν θα σου απαντήσω απόψε. Αυτό δε σημαίνει όμως καμιά ενοχή ή απολογία! Οι καλές εξηγήσεις και οι ντόμπρες, κάνουν τους καλούς φίλους!
Επέτρεψέ μου όμως, όσο έχω ίντερνετ, να δώσω προτεραιότητα και σε άλλους καλούς φίλους!
Αυτά, για Καληνύχτα!
Παρασκευή, Νοέμβριος 11, 2011 4:04:00 μμ
Διαγραφή
Αυτά για το αρχείο.
Στο μέλλον η συνέχεια. Επιτρέψ'τε μου να έχω και προσωπική ζωή, πέρα απ' τις υποχρεώσεις που προκύπτουν απ' το ίντερνετ, εκεί που δεν τις περιμένεις!
Όταν λέω εγώ ότι "τα σχόλια βλάπτουν πολύ", δεν με πιστεύουν! Γι' αυτό, θα χαρεί αυτή η ανάρτηση σχόλια και θα 'ναι και όλα δικά μου!
Έτσι, για ν' αρχίσω να "μετράω" κι εγώ!
Τέλος για μένα το θέμα απόψε! Προτιμώ τον Ελύτη, τα λόγια του, μέσα από αγαπημένες και ταλαντούχες φωνές που με ταξίδεψαν σ' ένα άλλο κόσμο, απόψε!
Κι είχα πράγματι, πολύ καιρό να ταξιδέψω!
Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με προσγειώνει ανώμαλα, πόσο μάλλον φίλο!
Το αν ήμουνα "κυρία" τόσα χρόνια στην ιντερνετική συμπεριφορά μου, κι ακόμα παραπέρα, το ξέρουν όλοι!
ΤΕΛΟΣ!
Κι επειδή το μπλογκ της Γιώτας δεν φαίνεται πουθενά εδώ στα σχόλια, αυτή είναι η περιβόητη ανάρτηση:
http://astoriani.blogspot.com/2011/11/blog-post.html
Εσείς όμως, δώστε βάση στο ποίημα με τα ραμμένα χείλη και ξεστρατησμένη σελήνη!
Ήρθε κι έδεσε!
Εγώ είμαι, αλλά δεν φοράω κωδικούς.
Κι επειδή στις «ενδιάμεσες» στιγμές, όπως λέει και ο Στράτος, δεν μ’ αρέσει ν’ αφήνω κενά, αλλά ούτε να στεναχωρώ εύκολα τους άλλους, συνηθίζω, θα κάνω ένα κουράγιο απόψε, να απαντήσω στα «σύντομα»:
Εν ολίγοις, για τους περαστικούς που αυτές τις μέρες θα είναι περισσότεροι, λόγω Ελύτη, φυσικά, κι όχι για το ξεκατίνιασμα δυο ιντερνετικών φίλων που προέκυψε στον αέρα!
Εμ, πώς; Έτσι κατέληξε, Στράτο! Ένα απλό «κουμπάκι», μπορεί να ξυπνήσει πολλά «κουμπάκια» που αφορούν το ίντερνετ και τα παρατράγουδά του! Ωστόσο, εμείς οι ιντερνόβιοι, ξέρουμε καλά πως αν αυτά τα κουμπάκια τα χειριζόμαστε όλοι μας καλά, κανέναν δεν βλάπτουν! Εγώ εκείνο που βλέπω όμως, είναι πως, όσο σιωπώ, τόσο με βλάπτουν! Πώς γίνεται αυτό, δεν καταλαβαίνω! Βέβαια, δεν φταις εσύ γι’ αυτό, παρά μόνο για ένα κουμπάκι που δεν λειτουργούσε στο ραδιάκι της Γιώτας, της οποίας το μπλογκ κατέχω τους νέους της κωδικούς, για να την βοηθάω όταν εκείνη το έχει ανάγκη και το κάνω με μεγάλη χαρά, χωρίς ποτέ να καταχραστώ την εμπιστοσύνη της και με πολλή μεγάλη ευθύνη μάλιστα!
Χρόνια την ζαλίζω να μάθει, μα η Γιώτα είναι γεννημένη για μάνα και γιαγιά τόσο στην οικογένεια, όσο και στην λογοτεχνία, αφού ανακατεύεται με όλα τα είδη γραφής και μάλιστα βραβεύεται και Διεθνώς, κι ας μην το κατέχουμε εμείς εδώ στην Ελλάδα!
Εγώ το έμαθα και την έμαθα μέσω του Στράτου, που ήταν φίλοι και ήταν μάλιστα ο ιδρυτής του μπλογκ της!
Μετά, προέκυψα εγώ, έχω αφύσικα ωράρια για Ελλάδα, καθότι νυχτοπούλι, κι αυτό στάθηκε πιο εύκολο στο να βοηθάω νορμάλ ώρες για την Γιώτα, σε ότι τεχνικό πρόβλημα είχε και κατείχα, βέβαια! Είναι περίπου δυο χρόνια; Δε θυμάμαι! Στην πορεία προέκυψε όμως ν’ αλλάξει κωδικούς, γιατί αναγκάστηκε να εμπιστευτεί τον υπολογιστή της σε τεχνικούς για εγκατάσταση κάποιων προγραμμάτων και άλλων δικών της προβλημάτων. Αυτό είναι όλο. Μετά, λογικό ήταν, να ξέρω μόνο εγώ τους νέους της κωδικούς, εφόσον την εξυπηρετούσα! Τι πιο απλό!
ΑΝ ΚΑΙ, από δικά μου ΠΑΘΗΜΑΤΑ, χίλιες φορές την συμβούλεψα να τους αλλάζει συχνά και να τους ξέρει μόνο η ίδια, γιατί το θεωρώ μεγάλη ευθύνη και συνάμα ιερό προσωπικό δεδομένο που το σεβάστηκα τόσο πολύ, όσο και το ιερό στα ξωκκλήσια, όταν ανάβω τα καντήλια!
Πάμε παρακάτω. Μ’ αρέσει που είπα ότι θα είμαι σύντομη. Κι απόψε με το ζόρι κάθομαι στην καρέκλα. Αλλάζει ο καιρός, πονάω πολύ, μ’ αυτό το ξέρει μόνο η Γιώτα, ευκαιρία να το μάθει και ο φίλος μου ο Στράτος, για να εκτιμήσει κάτι παραπάνω αυτές τις μέρες!
Να μην τα πολυλογώ, κάτι θα καταλάβατε απ’ τα σχόλια.
Το ραδιάκι και το βιντεάκι στο μπλογκ της Γιώτας είναι απ’ τις πρώτες και πολύ καλές τεχνικές του Στράτου και δεν έχουν καμιά σχέση με τους κωδικούς της γενικής σελίδας της.
Γι’ αυτό λοιπόν θίχτηκα πολύ για το σχόλιό του! Να το πούμε κακή στιγμή; Πάντως κακία και απολογία δεν είναι! Εξήγηση στον απλό κόσμο που δεν καταλαβαίνει, ναι, είναι!
Αυτά σε γενικές γραμμές, γιατί θα χτυπούν τα τηλέφωνα από Βολιώτες, αύριο!
Στον Στράτο, τώρα:
Ναι, το έσβησα, αφού πρώτα ενημέρωσα την Γιώτα, ότι δεν κατέχω να το διορθώσω.
Αλίμονο, αν είχες τέτοιο καημό!
Τόσο κακό, δεν σε φαντάστηκα! Το «γιατί» ν’ ασχοληθείς δημόσια με τα «μικρά», με απασχόλησε όμως!
Το ξέσπασμά μου το προκάλεσες με το σχόλιό σου. Δεν ήταν στις προθέσεις μου. Έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα που με απασχολούν.
Στο πρόχειρο, στο χαρτί, νωρίτερα, είχα σημειώσει κι έναν άλλον χαιρετισμό στην «Καληνύχτα» σου, Στράτο, μα τώρα, αφού πέρασε «ο βρασμός ψυχής» θα σου πω «Καλημέρα», για σήμερα και αύριο και σ’ όλη τη ζωή σου, με μένα ή χωρίς εμένα! Δεν έχει καμιά σημασία αυτό! Αλίμονο αν η ζωή τελείωνε, όταν κάποιοι άνθρωποι για Χ λόγους, παίρνουν χωριστούς δρόμους!
Πάμε παρακάτω, Στράτο! Πολύ το κουράσαμε. Με κράτησες παραπίσω σ’ αυτό το μπλογκ, κι ίσως δεν έπρεπε να λυγίσω! Καλύτερα να έμενες στα αναπάντητα μέιλ μου! Μα την αλήθεια!
Καλή συνέχεια στη ζωή σου! Μπορείς πολύ ψηλότερα, Στράτο και το ξέρεις! Άδικα σπαταλάς τον χρόνο σου στα σχόλια! Κι αυτό το ξέρεις!
Γιώτα, ένα μήνυμα και για σένα!
Αν οι φίλοι σου έπεσαν πολύ χαμηλά, όχι μόνο στην ματιά σου, κράτα μας ένα ραφάκι και συνέχισε να γράφεις ποιήματα ζωής με ραμμένο στόμα!
Πρώτα όμως φρόντισε ν’ αλλάξεις το συντομότερο τους κωδικούς σου, αν δεν το έχεις κάνει ήδη, αφού έχεις μάθει προ πολλού τα δικά μου προβλήματα! Εντάξει;
ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!
Υγ. Δεν ξέρω τι παρέλειψα. Πάει πολύ ο «εξαναγκασμός» απόψε! Δεν αντέχω άλλο! Πονάω! Μ’ έχει πεθάνει το δεξί το χέρι μου, κι είναι ώρα για παυσίπονο πάλι και ύπνο!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ, σε όλους, όσους!
Να που χρειάστηκε να περάσω κι εγώ από έλεγχο για να μπω στο μπλογκ μου, κι αναγκάστηκα να βάλω την "στολή" μου!
Μεγάλη η χάρη σου, Στράτο μου! Εύχομαι να γνωρίσεις στη ζωή σου, πολλές "φίλες" σαν κι εμένα, κι από κοντά, όχι έτσι!
Έστω! Χαλάλι σου! Είσαι απ' τους πρώτους που κάλεσα κάποτε να σε φιλοξενήσω στου χουριό μου... στην καρδιά μου!
Όλα τ' άλλα... περισσεύουν.-
...από το μικρό-πικρό αυτό τραγουδάκι, -που ΔΕΝ γνώριζα παρά τα δυο του πρώτα στιχάκια (!!!)- το τραγουδάω στον εγγονό για καιρό... τον κρατώ από τις μασχάλες, κι αυτός, που του αρέσει τόσο, όλο γελάει και ... "σειέται και λιγιέται" κάνοντάς μας να χαιρόμαστε!!!
"...ήταν ένα μικρό καράβι" λοιπόν, που τρία χρόνια πριν, Σεπτέμβρη, ξεκίνησε ένα "ταξίδι"...
Μέντωρ, ένας Φίλος Καλός, ...
τα "εφόδια" λιγοστά... όπου, "...σε πέντ-έξι εβδομάδες...σωθήκαν όλες οι..."τροφές"...
Ούτε "γκάζι, ούτε ηλεκτρισμός, ούτε... καυσόξυλα..."
κι ο Φίλτατος Γαβρίλης, -αρμυροδαρμένος ναυτικός- όσο μπορούσε, με καθοδηγούσε... μα κι ο χρόνος και οι ώρες, σαν την τρίαινα του...Ποσειδώνα... πάντα να καρφώνουν την απόδημη παρουσία... στους κυκλώνες της σκέψης και στις αναζητήσεις της καρδιάς...
Μια ΦΙΛΗ που ποτέ δεν συνάντησα,
από την πόλη του "Χρυσόμαλλου Δέρατος" προσφέθηκε να γίνει
"μέλι στις πικρές σκέψεις μου να τα παρατήσω όλα..."
κι "αρπάχτηκα" -σαν ναυαγός- ...κι έτσι δημιουργήθηκε μια άλλη, σοβαρή φιλία,
για να "συνεχίσει το μικρό καράβι το... ταξίδι του..."
Έχω αναφερθεί πολλές φορές, και θα επαναλαμβάνω όσο ζω, ότι
πρώτα ο Στράτος
και στη συνέχεια η Κατερίνα, έχουν την αμέριστη Αγάπη μου κι Ευγνωμοσύνη μου!
Ο Γαβρίλης μας; και για άλλους λόγους συνεργασίας, πολύ πριν, γνωρίζει την Εκτίμησή μου!
...ο "αθυρόστομος" Δημήτρης μου, περαμιλάει: "...τα μεταξωτά βρακιά..." ...
Όμως, Φίλες και Φίλοι, ΟΛΟΙ αγαπημένοι,
θ' αφήσω αναπάντητα τα "σχόλια" της ...παραστατημένης σελήνης...
άλλωστε, σύντομα θ' αρχίσει νέο φεγγάρι... κι εγώ, σας έχω ανάγκη όλους!!!
ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ
Αρμυρή η γεύση στα χείλη
από δάκρυ που "ξεστράτησε..."
Τρυφερή η αγάπη που εκτέθηκε σε παγωμένο βοριά... απροστάτευτη
για το μεγάλο ταξίδι...
Το χρυσόμαλλο δέρας ελάχιστοι το άγγιξαν...
εμείς, οι πολλοί, έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να ονειρευόμαστε...
Θαμπωμένοι από το βόρειο σέλας,
προσπαθούμε να φτάσουμε στη στεριά
κι ας είναι τα φτερά τραυματισμένα...!
Αυτό, για όσους με αγαπήσατε, ελπίζοντας να μην "προδώσω" κανένα!
Υιώτα
Ο/Η Κατερίνα δε. στα. πα. είπε...
Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο, δυστυχώς, Γιώτα μου! Πάντα έτσι πάει!
Και πού να σφήξουνε τα κρύα και οι φτώχειες!
Και πώς τα καταφέρνω να είμαι αλλού η μικρότερη κι αλλού η μεγαλύτερη, δεν ξέρω!
Φιλάκια, Γιώτα μου και Υγεία! Αν δεν προδώσεις τον ίδιο τον εαυτό σου, μη φοβάσαι!Δεν θα προδώσεις ποτέ κανέναν!
Δυστυχώς, μόνοι μας ερχόμαστε σ' αυτή τη ζωή, μόνοι μας φεύγουμε! Στην πορεία όμως αυτής της ζωής, σίγουρα τους χρειαζόμαστε όλους, όπως πολύ συγκινητικά γράφεις!
Μη φοβάσαι! Θα περάσει!Είμαστε όλοι δίπλα σου, έτσι κι αλλιώς!
Στο μωρό να λες άλλα τραγούδια! Αισιόδοξα!
Ωστόσο, αυτά είναι τα λόγια. Το έψαξα, γιατί κι εγώ δεν τα θυμόμουνα!
Ήταν ένα μικρό καράβι Tραγούδι
Εκτύπωση
Ήταν ένα μικρό καράβι
που ήταν αταξίδευτο
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι
μέσα εις τη Μεσόγειο
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Και σε πέντε έξι εβδομάδες
σωθήκαν όλες οι τροφές
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Και τότε ρίξανε τον κλήρο
να δούνε ποιος θα φαγωθεί
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο
που ήταν αταξίδευτος
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Κι αν σας αρέσει αυτή η ιστορία
την ξαναλέμε, λέμε απ’ την αρχή
Οέ, Οέ, Οέ, Οέ.
Όχι! Ποτέ απ' την αρχή! Φτάνει!
Μ' αρέσουν τα λόγια σου και η στάση σου, όπως και τα καλαμποκένια καράβια σου...!
Σου έχω πει ποτέ κάτι καλό για τις "φωτογραφίες" σου και τις λοιπές ευαισθησίες σου;
Δεν πρόκαμα! Όλα εννοούνται!
Τα λέμε, προσεχώς, Γιώτα μου! Φορούσα την παλιά στολή και πετάχτηκα, πριν την βγάλω για τελευταία φορά. Σε σένα η τελευταία σφραγίδα!Απ' αυτές έχω πολλές, με την μόνη διαφορά ότι το μαρτυράω απ' την αρχή, ιδιαίτερα στους φίλους συμπλόγγερς!
Αυτό το λέω: ΤΙΜΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!
Φιλιά πεταχτά και συγγνώμη για την συμμετοχή μου σε μια πολύ βαριά ατμόσφαιρα του αέρα...
Λες και δεν μας έφταναν όλα τ' άλλα...
Θέμα κλήρου, Γιώτα μου!
Άλλο νέος όμως, κι άλλο μικρός! Πάντα ήθελα να μεγαλώσω, μα πολλά ζόρια έχουν τα γεράματα! Δεν τα βγάζω πέρα, γι' αυτό παλιμπαιδίζω, όπως όλοι μας!
Καλύτερα "παιδιά", Γιώτα μου, κι ας μαλώνουμε!
Σάββατο, Νοέμβριος 12, 2011 5:13:00 μμ
Διαγραφή
Για να 'ναι δίκιο το παιχνίδι:
Ανάρτηση του Στράτου
Όχι, δεν άφησα σφραγίδα, αν και με συγκίνησε πολύ.
Είμαι "παιδί" κι είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί του. Ξέρω πως θα περάσει, μα θέλει τον χρόνο του...
Το ζύγι…
Κάποτε στη ζωή έρχεται η στιγμή που πολλά αρχίζουν ν’ αλλάζουν, όχι γιατί το θέλεις εσύ, αλλά γιατί έτσι το θέλησε εκείνη, που βέβαια είναι σοφότερη από σένα και πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από σένα… Αγόγγυστα τραβάει την ανηφόρα κι εσύ ξοπίσω της -στα τρωτά και στα δύσκολα- πορεύεσαι ασθμαίνοντας κι αγκομαχώντας. Οι ώρες, οι στιγμές, οι μέρες κυλάνε μαζί της, μέσα της, πάνω της. Περνάνε, στοιβάζονται, αθροίζονται και γίνονται χρόνος απ’ τη μια, και… μείον απ' την άλλη, απ’ τα υπόλοιπα που απομένουν. Κι άντε να βάλεις στη ζυγαριά τα συν και τις ελλείψεις…
Κάποιες φορές γυρίζεις, ρίχνεις ματιές πίσω, σε όσα άφησες, απλώνεις το χέρι σου μήπως και φτάσεις να συγκρατήσεις έστω κάτι μα… δεν τα καταφέρνεις. Σαν μαγεμένες σκιές φεύγουν οι εικόνες, θολώνουν, σβήνουν και χάνονται…
Ό,τι αντικατοπτρίζεται μέσα σ’ αυτές, υπήρχε. Ό,τι αντηχεί ειπώθηκε. Ό,τι άφησες να φύγει, έφυγε. Κι είναι τότε, που γυρίζεις και παραδίνεσαι στους λογισμούς σου για να συμβιβάσεις τα ασυμβίβαστα… Δίνεις τόπο στο νου, μήπως κι εκείνος καταφέρει να διαβάσει αλλιώτικα το χρόνο. Μολαταύτα παραμένεις ο ίδιος. Όπως τότε… Όπως πάντα…
Δημοσίευση σχολίου