Βιβλίων εμπόδια

Και πάμε σ' ένα άλλο μεγάλο για μένα Κεφάλαιο που με στεναχώρεσε πολύ και μου πήρε δυο χρόνια για να μπορέσω να μιλήσω γι' αυτό και ευτυχώς, τακτοποιήθηκε και τώρα, όλα καλά!
Αυτό το Κεφάλαιο έχει να κάνει με τα εμπόδια που βάζει στον άνθρωπο η ίδια η ζωή, με πολλές στραβές συμπτώσεις κι όχι με τα άλλα τα εσκεμμένα και κακοήθη εμπόδια των ανθρώπων.

Ας τα πάρω απ' την αρχή.
Μετά την Φυγή της μάννας, έμπλεξα με τα βιβλία, καλώς ή κακώς.
Πρώτα εξέδωσα δικά μου και μετά διάβασα. Βλέπεις έγραφα από παιδί, κρυφά, κάποιες φίλες το μάθανε τότε, κάτι διάβασαν και μ' έσπρωξαν... στην δόξα!

Εγώ πάλι, που νόμιζα ότι οι πραγματικοί συγγραφείς σπουδάζουν, κι ότι εγώ εκδίδω για σκοπό "τα δώρα στην μνήμη της μάννας" χάριζα τα βιβλία μου στον κόσμο, αλλά και στην Δημόσια Ιστορική Βιβλιοθήκη Ζαγοράς.

Κάποια στιγμή έκανα την αρχή και χάριζα και τα βιβλία του σπιτιού μου, γιατί είμαι της άποψης ότι τα βιβλία δεν είναι για διακόσμηση. (Κάτι που κάνω και με τις εικόνες, τελευταία. Τις μοιράζω στα εκκλησάκια.)

Όσοι με παρακολουθούν στα μπλογκ χρόνια, θα θυμούνται ότι ενημέρωνα για τα βιβλία που χάριζα, βάση του επίσημου ευχαριστήριου εγγράφου της ΒιΒλιοθήκης.

Το θέμα είναι ότι, ενώ έδινα, εγώ γέμιζα από νέα βιβλία, είτε γιατί κάποια αγόραζα, είτε γιατί γνώρισα πολλούς συγγραφείς μέσω του ίντερνετ και κάποιοι μου χάριζαν, είτε μέσω της βιβλιοθήκης του πρώην καφενείου μου, τα περιβόητα "Χνάρια"!
Όλα καλά μέχρι εκεί!
Ανά τακτά διαστήματα, χάριζα, αλλά πάντα κρατούσα τα πιο αγαπημένα μου και τα πιο δουλεμένα μου. (Εννοώ ιντερνετικά, φωτογραφήσεις, παρουσιάσεις, κ.λ.π.)

Κι ήρθε το καλοκαίρι του 2011. Αύγουστος ήταν. Είχα πάρει ένα γερό φόρτωμα με βιβλία φίλων στο χωριό, να τα φωτογραφήσω, κ.λ.π.
Δε ξέρω πως, εκεί με χτύπησε ο καθαρός αέρας φαίνεται, κι ένα βράδυ, κλαμένη σχεδόν, γιατί άλλα ήθελε η λογική και άλλα η καρδιά μου, προκειμένου να τα ξαναφέρω στον Βόλο, να μπουν στην θέση τους, αποφάσισα να τα χαρίσω κι αυτά, νομίζοντας πως κάνω κάτι πολύ Ιερό κι ότι ξεπερνούσα τον ανθρώπινο συναισθηματικό εγωισμό μου.

Βρήκα την δύναμη, ετοίμασα το κιβώτιο, την λίστα παράδοσης, αυτή την φορά έγραψα κι ένα σημείωμα που μάλλον χάθηκε...

Το θέμα είναι ότι έχασα κι εγώ τα τελικά μου αντίγραφα! Κάπου είναι τρυπωμένα, κάποτε θα βρεθούν. Ωστόσο, φέτος, βρήκα ένα πρόχειρο του σημειώματος πρόβας... όχι του τελικού.
Γράφω, περίπου:

"Μην πεις, δεν είναι εύκολο να χαρίζεις αγαπημένα σου βιβλία, κομμάτια ψυχής, φίλων σου, δηλαδή, αλλά όταν ο ίδιος γράφεις, όταν ξέρεις καλά πόσο δύσκολα εκδίδεται ένα βιβλίο, τότε, δε μένει, παρά να ψάχνεις έναν τρόπο να βρεις, πρώτον πως θα το διασώσεις, δεύτερον, πως αυτό θα διαβαστεί από περισσότερους αναγνώστες και τρίτον, γιατί πιστεύω πως, αν αγαπάς πραγματικά τα βιβλία, δεν τα κρατάς για τον εαυτό σου. Τ' αφήνεις να περπατάνε σε φωτισμένους δρόμους, όπως είναι η σκέπη μιας Δημόσιας Βιβλιοθήκης, για να μην χαθούν, μην σκονιστούν, μην γίνουν φωλιά στις αράχνες...
Ευχαριστώ το Δ. Σ. της Δημόσιας και Ιστορικής Βιβλιοθήκης Ζαγοράς που δέχεται την προσφορά μου, η οποία είναι πάντα σταθερή:
Στην μνήμη των γονέων που Έφυγαν... μα που για τα παιδιά τους, θα είναι πάντα εδώ!
Με συγκίνηση...
Κατερίνα Δεσπότη - Σταματίου, Παπαθεοδώρου

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011"

(Κάτι τέτοιο γράφω στο πρόχειρο, δε θυμάμαι τι τροποποίησα στο τελικό. Αργότερα Έφυγε και ο αδελφός μου...)

Κι ύστερα... πήγαμε με τον άντρα μου το κουτί.

Τότε η Βιβλιοθήκη ήταν υπό Ανακαίνιση, είχαν γίνει και μετατάξεις υπαλλήλων, η διευθύντρια έλειπε πολύ καιρό με άδεια εγκυμοσύνης, κ.λ.π. εν ολίγοις, πολλά τα εμπόδια, το κουτί παρελήφθη όμως από ένα νέο στην υπηρεσία υπάλληλο.

Να μην τα πολυλογώ, περίμενα, περίμενα, επικοινώνησα, παραπονέθηκα, στεναχωρέθηκα, κ.λ.π. φοβήθηκα ότι τα αγαπημένα μου βιβλία χάθηκαν πια, δεν είχα μούτρα να το πω και στους φίλους μου συγγραφείς, δεν ήθελα και να εκθέσω το προσωπικό της Βιβλιοθήκης, γιατί στην ουσία, κανένας δεν έφταιγε.

Κοντολογίς, φέτος, στις διακοπές, πήγα μια μέρα, πρωί πρωί!
Πήρα την χαρά και την δικαίωση της δωρεάς μου, έστω κι έτσι, με φωτογραφίες κακές!
Δεν μ' ενδιαφέρουν τα επίσημα χαρτιά! Μου αρκεί που δεν χάθηκαν και είναι στα ράφια!
Απλά, ο νέος υπάλληλος τότε, δεν ήξερε την διαδικασία και τα έβαλε κατευθείαν στα ράφια κι ήταν δύσκολο μετά να βρεθούν απ' τους υπαλλήλους. Εγώ πάλι, δεν μπορούσα να πάω να τα ψάξω, είπαμε... εμπόδια ζωής!
Μετά, με την απογραφή, το βιβλίο δωρεών κ.λ.π. τακτοποιήθηκαν στις θέσεις τους (μυθιστορήματα, θεατρικά, κ.λ.π.)

Ανάσανα μόλις είδα στην αρχή τα βιβλία της Ελένης Γκίκα!
Τα βούτηξα μόλις τα είδα στο ράφι!
"Θα τα ξαναπάρετε;..."
"Θα βγάλετε και τ' άλλα;..."
" Όχι, ρε παιδιά! Κι άλλα θα φέρω!"

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Μ' αναστήσατε!

Είναι απίστευτο πόσο άδικη είναι η ζωή μαζί μου!
Τόση ατυχία πια! Δυο χρόνια... να περιμένω να πάρω χαρά, να δώσω χαρά!...

Πολλά είπα!
Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσα ήθελα να πω, όταν γινόταν συζήτηση... για νέα βιβλία που χαρίζονται στις βιβλιοθήκες!
Καταλαβαίνετε γιατί δεν έκανα ΚΙΧ, τόσον καιρό για την Βιβλιοθήκη του χωριού μου!
Καταλαβαίνετε όμως και πόσο θα φωνάξω, αν υπάρξει πρόβλημα μ' αυτόν τον Ιερό Χώρο, (μετά τις Εκκλησιές), γιατί κάτι συζητιέται αόριστα, για συνένωση με Βιβλιοθήκη Μηλεών, κάτι τέτοιο!
Είδωμεν!

Γιώτα, Εύα, παιδιά, εκεί είναι τα βιβλία σας! "Περπατάνε"... δωρεάν!