...Κράτησα πολλές μέρες απόλυτη ΣΙΓΗ, εις μνήμην του αγαπημένου φίλου Δημήτρη.
...Τώρα, μπορώ να του ευχηθώ δημόσια: "ΚΑΛΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ και ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ".
Υγεία και δύναμη εύχομαι στην οικογένειά του, με μεγάλη συμπόνοια...
"Ξένος άνθρωπος", θα πεις, μα η Φυγή του, μού στοίχησε αφάνταστα.
"Λευτερώθηκε" απ' τα ανθρώπινα, κι ένα είναι σίγουρο, θα ζει στις καρδιές μας, για Πάντα!
ΑΝΤΙΟ, Δημήτρη μας...
6 σχόλια:
...σου ξανα έγραψα... μα τώρα, μπορείς να πας στην Αστοριανή... Σε φιλώ
Αιωνία του η Μνήμη, Γιώτα μου... Κουράγιο και Δύναμη σε σένα και στην μεγάλη αγαπημένη οικογένειά σου.
Τόσα χρόνια, είχα μιλήσει πολλές φορές μαζί του, κι ήταν πράγματι ένας λεβέντης και ντόμπρος Άνθρωπος.
Μου στοίχησε η Φυγή του, το ξέρεις... πόνεσα, έκλαψα, πένθησα, σα να ήταν δικός μου άνθρωπος, σίγησα (όσο γινόταν) στα μπλογκ μου, σεβάστηκα την επιθυμία σου για απόλυτη σιγή, μέχρι να σταθείς όρθια, να μιλήσεις εσύ.
Τώρα πιστεύω πως ο Δημήτρης σου (και μας), αναπαύτηκε πραγματικά και μας βλέπει από Ψηλά, απ' τον Παράδεισο.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Κράτα γερά, σ' ΑΓΑΠΑΜΕ!
Να σε ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ!
Πήγα στο μπλογκ σου, μα λύγισα και έφυγα...
Δως μου κι εμένα τον δικό μου χρόνο... ως προς τα δημόσια ή αλλιώς "τυπικά", γιατί η ανάρτησή σου είναι για μένα, δυνατό ταρακούνημα...
Σαν να μην το είχα πιστέψει στο βάθος, βάθος...
Σ'χώρα με... για το λύγισμα...
Βουβή αγκαλιά, ώσπου να ξαναγυρίσω...
Είναι που δεν ήμουνα κοντά, να το εμπεδώσω, κι απόψε με "τσάκισες" με τις "αποδείξεις"...
λυπάμαι...
σαν νά έφυγε απ' την ζωή ένας δικός μου άνθρωπος...
συλλυπητήρια...
ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει...
Αιωνία... η μνήμη...
Έτσι, ακριβώς, Λαμπρινή μου!
"σαν νά έφυγε απ' την ζωή ένας δικός μου άνθρωπος..."
Τελικά, πίσω απ' το πληκτρολόγιο, δεν είναι όλοι ρομπότ...
Υπάρχουν Άνθρωποι με συναισθήματα και μάλιστα δυνατά!
Πολύ δυνατά!
Unknown είπε...
Kyklamina
kai Lamprini
...kapou-kapou psaxnw na sas synantgsw...
kai sas apolambanw san dika mou proswpa...
ki eina wres pou psaxnw gia mia zesth filikh epikoinwnia. O ponos den exei synora.
Sas agapw
11 Οκτωβρίου 2020 - 10:59 μ.μ.
Ούτε ο πόνος, ούτε η αγάπη έχει σύνορα, Γιώτα μου, το ξέρεις!
Σ' αγαπάμε, σε νιώθουμε, σε σκεφτόμαστε. (Μιλάω και για την Λαμπρινή, φαντάζομαι την καλύπτω.)
Ξανα αντέγραψα το σχόλιό σου, γιατί το λινκ παρέπεμπε σε νέα σελίδα που σίγουρα, δεν έχεις!
Έχεις παρελθόν, παρόν και μέλλον και ΠΟΛΥ αξιόλογο μάλιστα, δεν μπορούσα να τ' αφήσω να παραπέμπει σε απρόσωπη σελίδα ή μπλόγγερ που άνοιξε τον Οκτώβρη του 2020.
Όλοι μας την ψάχνουμε αυτή την ζεστή επικοινωνία, Γιώτα μου, πόσο μάλλον εσύ, τώρα!
Κάνε λίγο υπομονή.
Ο χρόνος γιατρεύει. (όσο γίνεται)
ΚΡΑΤΑ ΓΕΡΑ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!
Δημοσίευση σχολίου