Ήταν 2009 και νωρίτερα που τα έβρισκα στο βουνό. (Πήλιο)
Μετά από "τραγούδισμα" χρόνων, έφτασαν σχεδόν στην θάλασσα. (Χορευτό)
***
Μουσική: Μίκη Θεοδωράκη
Στίχοι: Γιάννη Ρίτσου
Τραγούδι: Ελένη Βιτάλη
***
2010
***
Έχω κι άλλες χρονιές, μα δεν είναι εύκολο να τα βρω.
***
Φτάσαμε 2021, ήταν Αύγουστος, κι ακόμα δεν είχα δει ούτε ένα.
Δεν έβρεξε πολύ φέτος, ο καύσωνας έφτασε και στο Πήλιο, πού να βρεις κυκλάμινο Αυγουστιάτικα; (Έχει τύχει να βρω και Ιούλιο, άλλη χρονιά.)
Περνούσαν οι μέρες και δεν είδα κανένα κυκλαμινάκι.
Μέσα μου στεναχωριόμουνα γιατί τα αδέσποτα σκυλιά είχαν κάνει γούβες στα παρτέρια μου για να δροσίζονται στην σκιά απ' τις ορτανσίες, κι έτσι φοβήθηκα πως δεν θα δω κυκλάμινο στην αυλή μου.
Περίμενα λοιπόν, με μεγάλη αγωνία, πότε και που θα δω.
Ήταν 19 Αυγούστου, όταν πήρα το λάστιχο για να ποτίσω μια συγκεκριμένη ΄ροζ τριανταφυλλιά, που κατάλαβα ότι διψούσε.
Αφήνοντας το λάστιχο στην ρίζα της τριανταφυλλιάς, βλέπω ανάμεσα στα χορτάρια που επίτηδες δεν έβγαλα, για να μην κοιμούνται τα αδέσποτα τόσο κοντά στο τραπέζι και μας ενοχλούν ή ακόμα και μας δαγκώσουν, είχαμε και το μωρό!
Βλέπω λοιπόν, μια τούφα κυκλάμινα και τρελάθηκα απ' την χαρά μου και την συγκίνηση!
Έκοψα μόνο ένα, το φωτογράφησα, το πήγα και στην θάλλασσα, κι ύστερα το έβαλα στο προσκυνητάρι μου, να μείνει ως του χρόνου, πάλι, ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ!
***
Στις 22 Αυγούστου, ενώ περνάγαμε κάθε μέρα απ' το Σχολείο του Ρήγα Φεραίου, Αι Γιάννη και Νεκροταφείο Αγίου Γεωργίου, ακούω τον άντρα μου να μου κάνει την χάρη, για στάση, από μόνος του:
"Άντε, άναψε το καντήλι σου!"...
Έτρεξα! Κουβαλούσα μαζί μου κάθε μέρα το "ειδικό" Ιερό τσαντάκι, για όπου βρεθώ κι έχει εκκλησσάκι ή προσκυνητάρι, ως συνήθως...
Περιποιήθηκα το καντήλι του Άι- Γιάννη, έτρεξα και στην μάννα, χαιρέτησα και τον Ρήγα, του είπα να κάνει λίγη υπομονή ακόμη, να αντέξει... γιατί ράγισε κι αλλού, επικινδύνως, κι από έργα ακόμα, τίποτα!...
'Ο άντρας μου άναψε την μηχανή του αυτοκινήτου, μόλις είδε πως τελείωσα και εγώ τρέχοντας, του λέω: "Περίμενε! Θέλω να δω, αν ο Άι- Γιάννης και ο Ρήγας μου έχουν δώρο..."
Πήγα. Υπήρχε μόνο ένα κυκλαμινάκι ανθισμένο, που φυσικά, το έκοψα, το φωτογράφισα και μετά... κι αυτό στο προσκυνητάρι!
Ήταν το δώρο μου, ήταν το σημάδι μου... ήταν οι Ανώτεροι Πνευματικοί κωδικοί επικοινωνίας...
Άλλη μέρα, ανακάλυψα άλλη μια τούφα από κυκλάμινα, δίπλα απ' τα της πρώτης φοράς!
Χαρά!
Αλλού τα έψαχνα στην καρδιά της αυλής μου τα βρήκα πρώτη φορά.
Όπως λέει και ο Κουέλο:" Εκεί που θα κλάψεις, εκεί είναι κι ο θησαυρός σου"!
...Κι έχω κλάψει πολύ γι' αυτό το σπίτι (αφορμή το δάνειο), απ' την εποχή που τα δίνανε εύκολα οι Τράπεζες και ο προυπολογισμός μας ήταν στα τότε μέτρα μας.
Τώρα... αγαπώ πιο πολύ τα λουλούδια μου, κυρίως τα κυκλάμινα....
Κι ύστερα δεν ξαναέκοψα απ' την αυλή άλλο κυκλάμινο. Άφησα τα αγριόχορτα να τα προστατεύουν απ' τα δροσίσματα των σκυλιών που πρωί, μεσημέρι, βράδυ τάιζα, ως συνήθως.
Φεύγοντας, είχα θέσει όρο στον άντρα μου να σταματήσει στον Προφήτη Ηλία Μακρυράχης. Στο πήγαινε ήταν νύχτα και δεν σταμάτησε, μα στον γυρισμό ήταν σούρωπο.
Έτρεξα κι εκεί με τα "σύνεργά" μου (εγώ κι ο Βέγγος, δεν υπάρχει άλλος) έτρεξα και στην κρυψώνα των δικών Του δώρων!
Και ναι, μου είχε πολλά, μάλιστα κάποια είχαν ωριμάσει πολύ, σημάδι ότι με περίμενε μέρες...
Έκοψα μερικά, για του Βόλου το Προσκυνητάρι.
Είναι για μένα κάτι παραπάνω από Ανώτερο Σημάδι το κυκλάμινο, αναλόγως που και πότε θα το βρω.
Συνδυασμό της Φυγής του Μίκη Θεοδωράκη κάνω, γλυκαίνοντας με κυκλάμινα το Αιώνιο Του Ταξίδι.
ΥΓ.1 Καθόλου τυχαίο ακόμα, που Κυριακή απόγευμα, γυρίζοντας από Σημαντικές Ιερές Στιγμές, με συνδυασμό τσιπουροκατάνυξης των άλλων (εγώ νεράκι), πλησιάζοντας στο σπίτι μας, το ραδιόφωνο είχε αφιέρωμα στον Μίκη κι άρχισε το "κυκλάμινο, κυκλάμινο, στου βράχου την σχισμάδα..."
Ακούω τον άντρα μου να το τραγουδάει, κι ν' ανοίγει δυνατά το ραδιόφωνο.
Εγώ ανατρίχιασα για τις συμπτώσεις....
"Αν ήξερες τι μου θυμίζει αυτό το τραγούδι!..." είπε ο άντρας μου συγκινημένος, θυμούμενος τα νειάτα του.
"Άσε με, ρε άντρα μου..." μη σου πω τι θυμίζει εμένα το κυκλάμινο!
Πρώτα φύτρωσε στα σκαλιά μας και μετά έγινε τραγούδι!
...Άσε που αντί για Κατερίνα, με φωνάζουν "κυκλάμινο"!
Δεν τα είπα, τα σκέφτηκα.
Τον άφησα να τραγουδάει, μέχρι που φτάσαμε σπίτι μας και τότε τελείωσε.
Αυτά!
(και λίγο βιαστικούλικα)
Κι ύστερα, κάθε μέρα ανακάλυπτα και σε άλλες γωνιές, ακόμα και στις παλιές, της αυλής μου! Κατάφεραν να ανθίσουν ξανά, λίγο πιο πέρα, λίγο πιο μακριά απ' τις γούβες των σκυλιών, απλά, γιατί δεν μπορεί κανένας να τα εμποδίσει, όταν είναι έτοιμα ν' ανθίσουν!
Υγ.2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου