Click στη φύση!: Πανελλήνιος φωτογραφικός διαγωνισμός natura

 ***

Ο φωτογραφικός διαγωνισμός “Natura 2000 – Click στη φύση!” για τις περιοχές Natura 2000 υλοποιείται με τη στήριξη του περιοδικού «Φωτογράφος»

Μετά την επιτυχημένη διοργάνωση του πρώτου διαγωνισμού “Natura 2000 – Click στη φύση!” που προσέλκυσε περισσότερες από 1.000 συμμετοχές, το WWF Ελλάς και οι εταίροι του έργου LIFE-IP 4 NATURA, μας καλούν να γίνουμε ξανά πρεσβευτές των περιοχών Natura 2000. Με άλλα λόγια, καλούμαστε να γίνουμε πρεσβευτές των περιοχών, όπου τα προστατευόμενα είδη χλωρίδας και πανίδας της χώρας μας, βρίσκουν πολύτιμο καταφύγιο για την επιβίωσή τους, και οι οποίες, με τα μοναδικά τοπία τους, την ομορφιά τους και με τον πλούτο ζωής που φιλοξενούν, σφραγίζουν και διαμορφώνουν την ταυτότητα της γνωστής σε όλο τον κόσμο «ελληνικής φύσης».

Ο φωτογραφικός διαγωνισμός “Natura 2000 – Click στη φύση!”, υλοποιείται με τη στήριξη του περιοδικού «Φωτογράφος» και απευθύνεται, τόσο σε επαγγελματίες, όσο και σε ερασιτέχνες φωτογράφους, οι οποίοι μπορούν να διεκδικήσουν πλούσια δώρα, διαγωνιζόμενοι σε 4 θεματικές κατηγορίες: ‘Ανθρωπος και φυσικό περιβάλλον, πτηνά, ζώα και φυτά, τοπίο. Μοναδική προϋπόθεση συμμετοχής στον διαγωνισμό, είναι οι φωτογραφίες που θα κατατεθούν, να έχουν ληφθεί σε μία από τις 446 περιοχές Natura 2000 της χώρας μας.

Σκοπός του φωτογραφικού διαγωνισμού είναι να αναδείξει, τόσο την ομορφιά, όσο και την ανεκτίμητη οικολογική αξία των περιοχών Natura 2000 στη χώρα μας, αλλά και να ευαισθητοποιήσει το κοινό, χετικά με τους κινδύνους που θέτουν σε άμεση απειλή τα μοναδικά αυτά οικοσυστήματα, όπως είναι η κλιματική κρίση και οι πολύπλευρες επιπτώσεις της.

Οι δηλώσεις συμμετοχών στον φωτογραφικό διαγωνισμό ξεκίνησαν.
Ο διαγωνισμός θα ολοκληρωθεί την Πέμπτη 31 Μαρτίου 2022, ενώ τα ονόματα των νικητών θα ανακοινωθούν στις 21 Μαΐου 2022, στο πλαίσιο του εορτασμού της Ευρωπαϊκής Ημέρας Natura 2000.

Περισσότερες λεπτομέρειες για τον διαγωνισμό, αλλά και άλλες χρήσιμες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στον ακόλουθο σύνδεσμο www.photo.gr/natura2000.

***

ΠΗΓΗ

Το βίντεο – απάντηση σε όσους στέκονται απαθείς μπροστά στις γυναικοκτονίες

 ***

***

Το νέο βίντεο της Lacta είναι γεγονός. Όμως, προς μεγάλη μας έκπληξη, διαφέρει πολύ από τα προηγούμενα, καθώς εξελίσσεται σε “εφιάλτη”. Συγκεκριμένα, μια ιστορία αγάπης που ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς καταλήγει σε γυναικοκτονία, αφού έχει περάσει από τα στάδια «χειραγώγηση», «κακοποίηση», «εφιάλτης», «μοναξιά».

Πρόκειται για ένα βίντεο που αποδεικνύει ότι οι 13 καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες που έχουν συμβεί φέτος στη χώρα μας, δεν αποτελούν άλλη μία αδιάφορη στατιστική και ένα εμμονικό παραλήρημα. Πρόκειται για μία καθημερινότητα, ένα αιματοβαμμένο σερί, το οποίο δεν πρέπει να συνεχιστεί.

H Lacta και το Κέντρο Διοτίμα δημοσίευσαν ένα βίντεο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών, που είναι στις 25 Νοεμβρίου.

Στο βίντεο αυτό, η Χριστίνα Χειλά- Φαμέλη βρίσκεται σε μια σχέση που ξεκινάει με έρωτα και τελειώνει σε θάνατο. Αφού συγκατοικεί με τον σύντροφό της, ο οποίος δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω της, καταλήγει να ζει στο ίδιο σπίτι με έναν κακοποιητή. Τον χειρότερο εφιάλτη της. Τα «δική μου, μόνο δική μου» και τα «μη με αφήσεις ποτέ» γίνονται φόβος, απομόνωση από τα αγαπημένα της πρόσωπα, εκρήξεις θυμού, δάκρυα πίσω από κλειδωμένες πόρτες που έχουν ποτίσει φόβο. Όταν αποφασίζει πως οφείλει στον εαυτό της να φύγει από αυτή την κακοποιητική σχέση, βρίσκεται στη θέση του συνοδηγού στο αυτοκίνητό του και εκείνος καταλήγει να τη σπρώχνει στον γκρεμό. Ούτε happy endings, ούτε μαθήματα.

Πρόκειται για ένα βίντεο γροθιά στην ωραιοποίηση της κατάστασης. Κι όμως, αυτό που διαδραματίζεται, συνέβη και στις 13 γυναίκες στη χώρα μας, οι οποίες είδαν το παραμύθι να εξελίσσεται σε εφιάλτη.

“Έτσι είναι ο έρωτας” διδαχθήκαμε, σε μία πατριαρχική κοινωνία που ήθελε τη γυναίκα να περιορίζεται στα τετραγωνικά του σπιτιού της και τις προσταγές του άνδρα.

Όλα αυτά μοιάζουν παρελθοντικά και μεσαιωνικά, όμως οι αριθμοί μαρτυρούν πόσο επίκαιρα και πραγματικά είναι. Καμία δεν ξεκινάει μία σχέση με κάποιον που γνωρίζει ότι είναι εν δυνάμει δολοφόνος. Χρειάζονται να περάσει αρκετά στάδια ώστε να κατανοήσει ότι ο κίνδυνος είναι απτός. Πρώτα η βία (λεκτική, σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, οικονομική). Μετά ο φαύλος κύκλος που μας κάνει να πιστεύουμε πως δεν υπάρχει έξοδος από αυτόν. Και αυτό είναι το σημείο που βρισκόμαστε στον μεγαλύτερο κίνδυνο, γιατί τότε ακριβώς είναι που ο κακοποιητής θα παίξει το τελευταίο του χαρτί, το πιο επικίνδυνο. Δεν υπάρχει χειρότερη συμβουλή για μια γυναίκα- θύμα κακοποιητικής σχέσης από το «φύγε».

Στη σελίδα του Κέντρου Διοτίμα, υπάρχουν όλες οι χρήσιμες συμβουλές και βήματα που πρέπει να ακολουθήσει μία γυναίκα που θέλει να σπάσει τα δεσμά μίας κακοποιητικής σχέσης.

Τα σχόλια στο Youtube
Ορισμένα σχόλια στο Youtube είναι αρκετά αποκαρδιωτικά, καθώς οι περισσότεροι χρήστες αντιμετωπίζουν το βίντεο σαν άλλη μία μικρού μήκους ταινία, ένα “trailer” που τους απογοητεύει.

Δυστυχώς δεν έχουν κατανοήσει πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό που παρακολούθησαν, αλλά και πόσο τραγικό για τα θύματα και τις οικογένειές τους. Στον αντίποδα, παρατηρούμε ότι γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα βήματα για την αναγνώριση της μελανής πραγματικότητας των γυναικοκτονιών, με μία ελπίδα για να γίνει το μέλλον πιο φωτεινό και πιο “ενημερωμένο”.

Μη με αφήσεις ποτέ

***

ΠΗΓΗ

Β. Χατζής, ο δικός μας “ξένος”- Η ζωή στον εμφύλιο, οι φυλακίσεις και ο έρωτας που άλλαξε τα πάντα

 **

Β. Χατζής, ο δικός μας “ξένος”- Η ζωή στον εμφύλιο, οι φυλακίσεις και ο έρωτας που άλλαξε τα πάντα

*

***

Γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στον εμφύλιο, στον πόλεμο, στην πείνα και δεν γνώριζε τι σημαίνει να έχει ένας άνθρωπος δικαιώματα. Εγκατέλειψε τη χώρα του 26 ετών λυγισμένος από την φρίκη και τη φτώχεια.
Ο Βασίλης Χατζής μιλά για τον τόπο που αγαπά, τον τόπο που τον «σκλάβωσε» με την ομορφιά του και τη σκληρότητά του, αλλά και γι’ αυτά που καθόρισαν τις αποφάσεις που πήρε στη ζωή του.
Στην Ελλάδα έφτασε μετά από φυλακίσεις και μεγάλες περιπέτειες, για να γίνει ο «αράπης», ο άνθρωπος που δεν του σέρβιραν στις ταβέρνες, που δεν είχε δικαίωμα στον έρωτα και την οικογένεια.

Βασίλης Χατζής το όνομά του. Μουσουλμάνος. Βαφτίστηκε χριστιανός, χωρίς δεύτερη σκέψη, για να παντρευτεί.
Γεννημένος στη Ζανζιβάρη το 1953, παιδί που μεγάλωσε με 16 αδέλφια και τις 4 συζύγους του πατέρα του, στις παράγκες.
Από μικρό παιδί δούλευε στο λιμάνι μεταφέροντας εμπορεύματα. Ο μισθός ήταν με σημερινές αντιστοιχίες 10 ευρώ το μήνα. Τα καράβια έφευγαν και εκείνος έμενε εκεί. μέχρι που αποφάσισε να το σκάσει και να αναζητήσει την τύχη του. Ζει στο Βόλο και μας αφηγείται τη ζωή του.

«Ημουν μεγάλος, 26 χρονών όταν αποφάσισα να φύγω από τον τόπο μου και δεν ήξερα τίποτα από τον κόσμο. Έβγαλα χαρτιά για να ταξιδέψω και έκανα οτοστόπ για να πάω στα σύνορα με την Ουγκάντα που είχε πόλεμο με την Τανζανία. Με έναν λαθρέμπορο που έκανε εμπόριο καφέ ταξίδεψα μέχρι το Σουδάν, κοντά στα σύνορα στην Αίγυπτο. Δύσκολο ταξίδι, κάναμε μέρες να φτάσουμε. Όλες οι οικονομίες μου ήταν 50 δολάρια και όταν φτάσαμε στο Σουδάν, σε ένα χωριό τρεις μέρες μακριά από το Χαρτούμ, θα μέναμε σε ένα ξενοδοχείο που εκεί το είχαν σαν «κέντρο» πολλοί λαθρέμποροι. Το λαθρεμπόριο έβγαζε πολύ χρήμα, ήταν όλοι εκατομμυριούχοι για τα δεδομένα που ζούσαμε εμείς. Εκεί, στο ξενοδοχείο γνώρισα έναν από αυτούς και κάναμε παρέα. Εγώ περίμενα το σινιάλο για να ταξιδέψω για Αίγυπτο. Εκεί ήθελα να φτάσω για να σπουδάσω και να δουλέψω. Οι εποχές όμως ήταν παρανοϊκές.

Χωρίς να καταλάβω το πώς και το γιατί με συλλάβανε και με κλείσανε σε ένα μπουντρούμι χωρίς φαγητό και νερό, σε μια περιοχή εντελώς ερημική που δε ξέραμε ούτε που ήμασταν. Το βράδυ μας ανοίγανε το κελί για να βγούμε στην ερημιά να βρούμε μόνοι μας φαγητό. Δεν είχε τίποτα εκτός από πέτρες για να φάμε. Μετά από δύο μήνες με αφήσανε να φύγω μόνο με το σορτς που φορούσα. Όλα μου τα είχανε πάρει. Γυμνός γυρνούσα στους δρόμους και έπρεπε τουλάχιστον να βρω εκείνο το κατάλυμα με τους λαθρέμπορους. Όταν έφτασα, με φροντίσανε και εκεί συνάντησα ξανά έναν από αυτούς τους πλούσιους λαθρέμπορους που είχα γνωρίσει. Με φρόντισε, μου πήρε ρούχα και μου έδωσε και 500 δολάρια. Μου υποσχέθηκε πως θα με πήγαινε στο Χαρτούμ για να φύγω και έτσι έγινε. Ήταν δύσκολο όμως να φύγω για Αίγυπτο. Κάθισα και δούλεψα σε οικοδομές έξι μήνες οπότε αποφάσισα να φύγω τελικά για Συρία. Εκεί, βρήκα δουλειά σε ένα χωριό, σιδεράς. Για πέντε δολάρια τη μέρα με 12 ωρες δουλειά.

Το 1982 και μετά από έξι μήνες στη Συρία πήρα το λεωφορείο για Δαμασκό και έφυγα για Τουρκία, με 1500 δολάρια στην τσέπη που τα έδωσα για να περάσω στη Ελλάδα.
Έδιναν τρίμηνες άδειες παραμονής και πήγα Πειραιά. Έπρεπε να βρω δουλειά και βρήκα σε ένα καράβι Έλληνα εφοπλιστή με ξένη σημαία.
Το καράβι σταμάτησε το 1986 τις μεταφορές σε άλλες χώρες και αποφάσισαν να κάνουν μεταφορές τσιμέντου στην Ελλάδα. Τότε αποφάσισα με 5000 δολάρια που είχα μαζέψει να γυρίσω πίσω στη Ζανζιβάρη, να κάνω μια δική μου δουλειά. Δεν άντεξα, δεν είχε αλλάξει τίποτα. Σε 20 ημέρες ξαναγύρισα στην Ελλάδα και έπιασα δουλειά σε πλοίο που έκανε μεταφορές τσιμέντου στα νησιά, στη Ιστιαία, στο Βόλο. Έμενα πάντα μέσα στο καράβι»

Το 1986 γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του στο Βόλο, σε μια καφετέρια, από εκείνες που δεν θέλανε αράπηδες για πελάτες…
«Μετά από λίγο καιρό της πρότεινα να με παντρευτεί και δέχτηκε, αλλά οι δικοί της δεν θέλανε με τίποτα. Της λέγανε πως δεν θα πάρει μαύρο. Της είπα και εγώ “μάζεψε τα πράγματά σου” και την έβαλα κρυφά στο καράβι. Την έκλεψα και μας πιάσανε. Γύρισα στο Βόλο, αλλά μέσα στο καράβι είχα κρυμμένες τις οικονομίες μου, 10 εκατομμύρια σε δραχμές. Μου τις έδωσαν και αγόρασα σπίτι για να μπορώ να δείχνω και στους δικούς της ότι είχα σκοπό την οικογένεια. Έμενα δίπλα από το σπίτι του δεσπότη, του Χριστόδουλου. Πήγα ένα πρωί και τον περίμενα απ΄ έξω. Τον έπιασα, του ζήτησα βοήθεια και μου είπε ότι εφόσον έχω χαρτιά νόμιμα, δουλειά και βαφτιστώ χριστιανός, δεν έβλεπε κανένα πρόβλημα για τον γάμο.
Έγιναν όλα σε τρεις μήνες και όταν η γυναίκα μου έμεινε έγκυος με κάλεσαν στον στρατό… Πλήρωσα τη μισή θητεία και ξεκίνησα πάλι να δουλεύω στα καράβια, κάναμε δύο παιδιά, δύο επιστήμονες σπουδαίους και φτιάξαμε μια ζωή όμορφη και ήσυχη. Στην Ελλάδα έζησα τον ρατσισμό και την απόρριψη, αλλά τίποτα δεν με ένοιαζε. Φτιάξαμε μια ζωή όμορφη….»

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΗΓΗ gegonota.news

Απαράδεκτο ζευγάρι στην Εύβοια μετακόμισε και παράτησε τον σκύλο του στην εξώπορτα να τους περιμένει

 ***

Απαράδεκτο ζευγάρι στην Εύβοια μετακόμισε και παράτησε τον σκύλο του στην εξώπορτα να τους περιμένει

***

Αιδηψός: Μετακόμισαν και παράτησαν τον σκύλο στην εξώπορτα

Το πιο σκληρό τους πρόσωπο έδειξαν οι ιδιοκτήτες ενός σκύλου στην Αιδηψό, οι οποίοι, χωρίς καμία ντροπή, αποφάσισαν πριν μετακομίσουν να εγκαταλείψουν τον σκύλο τους έξω από την πόρτα τους.

Τον σκυλάκο, που ονομάζεται Μαξ για καλή του τύχη εντόπισαν φιλόζωοι εθελοντές, να περιμένει υπομονετικά έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας και μόλις κάποιος του ανοίξει, τρέχει και κάθεται στην πόρτα του σπιτιού όπου έμεναν οι ιδιοκτήτες του, περιμένοντας να του ανοίξουν.

Η Αικατερίνα Τραμπάζαλη με δημόσια ανάρτηση γνωστοποίησε το περιστατικό και έκανε έκκληση να βρεθεί ένα σπίτι το οποίο θα προσφέρει την αγάπη και την ζεστασιά που στερήθηκε ο ενός έτους Μαξ.

Η ίδια σε νέα ανάρτησή της, διευκρινίζει ότι δεν είναι φιλικός με τα άλλα ζώα, και ότι όποιος δηλώσει ενδιαφέρον να τον υιοθετήσει θα πρέπει να είναι σίγουρος για την απόφασή του, προκειμένου ο άτυχος σκυλάκος να μην βρεθεί ξανά στον δρόμο.

«Ένα ζευγάρι από την Αιδηψό Ευβοίας είπαν να αλλάξουν διαμέρισμα που άφησαν πίσω τους ένα μέλος της οικογένειας τους! Αυτή η ψυχούλα περιμένει στην εξώπορτα της πολυκατοικίας και μόλις του ανοίγουν παει και κάθεται στην πόρτα του σπιτιού που τόσο καιρό θεωρούσε δικό του.

Πλέον ζει στο πεζοδρόμιο της πολυκατοικίας του πρώην σπιτιού του. Το όνομα του είναι Μαξ και είναι περίπου ενός έτους. Το κομμάτι της καταγγελίας θα το αναλάβει η φιλοζωική.

Με τι καρδιά εγκαταλείπεις μια ψυχή που δεν μπορεί να καταλάβει τον λόγο, παρά μόνο να βιώσει την εγκατάλειψη???!! Ψάχνεται φιλοξενία, ακόμη καλύτερα, υιοθεσία!!!!», έγραψε η κα. Αικατερίνα Τραμπάζαλη, με την οποία μπορεί να επικοινωνήσει όποιος θέλει να υιοθετήσει τον μικρό Μαξ.

***

ΠΗΓΗ ενημερωτικό

Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου - Ελληνικές Σειρές - Διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού

 Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου - Ελληνικές Σειρές - Διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού 

Η βαθιά αγάπη της μητέρας για τον ξενιτεμένο της γιο, Γιωργή, η οδύνη και η απελπισία της για την ανεξήγητη δολοφονία του άλλου της γιου, του Χρηστάκη, αποτυπώνονται ανάγλυφα στο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού. Η επιστροφή του ξενιτεμένου γλυκαίνει κάπως τον πόνο της, αλλά δεν γιατρεύει τον καημό της. Εξορκίζει, λοιπόν, τον Γιωργή και τον άλλο γιο της, τον Μιχαήλο, να ψάξουν να βρουν τον φονιά του αδελφού τους και να μην τον αφήσουν ανεκδίκητο.
Φυσικά, αγνοεί ποιος είναι ο φονιάς του γιου της και τον αναζητεί εναγωνίως, τη στιγμή που ο προστατευόμενός της Τούρκος, ο Κιαμήλης, τον οποίο είχε γιατροπορέψει σαν δικό της παιδί, ύστερα από μια δραματική περιπέτεια, όμως δεν γνωρίζει ότι είναι αυτός που -άθελά του- έχει σκοτώσει τον γιο της ευεργέτιδάς του. Μια συγκλονιστική αποκάλυψη, η οποία όταν έρχεται στο φως, έχει τραγικές συνέπειες. Ο Κιαμήλης χάνει τα λογικά του και παρακαλεί τον Γιωργή να μην το πει στη μητέρα του. Για να εξιλεωθεί, τρελός πια, αφοσιώνεται στη δούλεψη της μάνας, η οποία δεν μαθαίνει ποτέ τίποτα.

 

ΠρωταγωνιστούνΤατιάνα Παπαμόσχου, Νικόλας Παπαγιάννης, Ευθύμης Γεωργόπουλος, Σόλων Τσούνης, Ντίνα Μιχαηλίδου, Μιχάλης Αρτεμισιάδης, Μανταλένα Παπαδάτου, Έλενα Πιερίδου, Δημήτρης Γεωργιάδης, Γιάννης Αρτεμισιάδης, Κώστας Φλωκατούλας, Γιώργος Καφετζόπουλος, Δημοσθένης Ελευθεριάδης , Γιώργος Ζέρβας, Δήμητρης Κατσιμάνης, Θοδωρής Ρωμανίδης

ΣκηνοθεσίαΜανούσος Μανουσάκης

ΣενάριοΣταύρος Αβδούλος, Ειρήνη Ριτσώνη

  

Ήταν 4 επεισόδια. Απόψε έδειξε η ΕΤ1 το ΤΕΛΟΣ

Εσείς θα τα δείτε, αν θέλετε, όλα ΕΔΩ. 

ΥΓ. (Αύριο νομίζω θα ανεβάσουν και το τέταρτο και τελευταίο. (Γνώμη μου: Πολύ ΚΑΛΟ!)

Εξέγερση στη Φιέρ για τη δολοφονία ενός παιδιού, τα μέλη της οικογένειας του 8χρονου ξεκινούν την αίτηση για την θανατική ποινή του δράστη - Αλβανία

 

Εξέγερση στη Φιέρ για τη δολοφονία ενός παιδιού, τα μέλη της οικογένειας του 8χρονου ξεκινούν την αίτηση για την θανατική ποινή του δράστη

Δραματικές στιγμές καταγράφηκαν μέσα στο δικαστήριο του Fier, όπου αυτή την Πέμπτη δόθηκε το μέτρο ασφαλείας για τον 38χρονο Klodian Çalamani που απήγαγε, σκότωσε και έθαψε τον 8χρονο Mateo Vasiu στο χωριό Çreçalli.

ΠΗΓΗ και περισσότερα εκεί. (Πατήστε μετάφραση στην γλώσσα σας.)

Σχόλιο: Απόψε το έμαθα από φίλο Αλβανό που έκλαιγε και πόνεσε η ψυχή μου. Το χεράκι του το παιδί το είχε έξω, ήταν θαμμένο ζωντανό... ΦΡΙΚΗ!

Αυτά συμβαίνουν όταν τα κράτη δεν έχουν αυστηρούς νόμους για τις φυλακές ή τα ψυχιατρεία. Κυκλοφορούν έξω επικίνδυνοι άνθρωποι και στα Ιδρύματα βρίσκονται πολλοί αθώοι ή ακίνδυνοι.

Όχι, δεν είμαι υπέρ της θανατικής ποινής, αλλά της ισόβιας φυλάκισης.

Δικαίωμα αφαίρεσης ζωής, έχει μόνο ο Θεός, κι όχι οι άνθρωποι.

Κατανοώ όμως απόλυτα την οργή τους.

Δύναμη και κουράγιο εύχομαι (εύκολο να το λες) στην οικογένεια και στον Ματέο ... που έγινε Αγγελάκι, τον παρακαλάω να προσέχει από κει ψηλά, όλα τα παιδάκια της γής.

Άφωνη, σοκαρισμένη και θυμωμένη είμαι με τους νόμους, όχι με τον ψυχοπαθή. Αυτός είχε το ακαταλόγιστο προ πολλού. Θύμα της ζωής ήταν κι αυτός. (απ' ότι έμαθα απ' τα προφορικά γνωστών.)

...Κι άϊντε να πεις, "η ζωή συνεχίζεται", αν αυτό το λες ζωή.

Φίλοι σταθεροί

Τα αδέσποτα δε σε ξεχνάνε. Σε μυρίζουν από μακριά και τρέχουν κοντά σου.

Ξέρουν πως πάντα τους φέρνεις δώρα, νοστιμιές αγοραστές που είναι μόνο για εκείνα, ειδικές.

Γράμμα στο ψηλόλιγνο πλατάνι της ομίχλης

 

Αγαπημένο μου ψηλόλιγνο πλατάνι,

ξέρω πως όταν θα σε ξαναδώ, δε θά 'χεις πια αυτό το ύψος...

Θα υπάρχεις, όμως. Πες μου, "ναι!"

Είχα δει απ' το καλοκαίρι τις χοντρές ρίζες σου που εξείχαν, όπως είχα δει και το μπόι σου...

"Μη ψηλώνεις άλλο", σου έλεγα. "Κινδυνεύεις, γίνεσαι κίνδυνος και για τους ανθρώπους."

Δε μ' άκουγες.

"Θέλω να με βλέπεις απ' την αυλή", σιγοψιθύριζες. "Για σένα μπορώ να φτάσω και στα σύννεφα για να με δεις. Ξέρω πόσο μ' αγαπάς και με θαυμάζεις."

"Σε βλέπω, σ' αγαπώ, σε φωτογραφίζω, σε παίρνω μαζί μου και σε κοιτώ, δε σε ξεχνώ! Μη ψηλώνεις άλλο σε παρακαλώ! Δε μπορώ και να σε κρύψω... Προκαλείς. Σε είδαν κι άλλοι και οι καιροί δεν είναι καλοί. Οι αέρηδές μας έγιναν άγριοι. Είναι θυμωμένοι. Αυτοπροστατεύσου, σε παρακαλώ! Άπλωσε μόνο τα κλαδιά σου! Μην τρέφεις άλλο την κορυφή! Μη! "

...Δε μ' άκουσες. Αντιθέτως, το καλοκαίρι ψήλωσες ακόμα πιο πολύ. Όταν περνούσα από κοντά σου, τα ίδια σου σιγοψιθύριζα. Κι απ' την αυλή, κάθε μέρα, κάθε νύχτα. Εσύ, εκεί!

Βρήκες κοντά σου πηγή, κι όλο έπινες, ακόμα κι αν δε διψούσες. Κι όλο το νερό το πήγαινες στο ύψος.

...Και τώρα, τελευταία μας συνάντηση, τέλος Οκτώβρη, τότε που το χωριό το σκέπαζε η ομίχλη (κι όχι μόνο), εσύ εκεί, ακόμα και μέσ' την πυκνότητά της, ήθελες να φαίνεσαι.

Ήθελες να σε δω, να σε ξαναπροσέξω, να δεις πόσο σ' αγαπώ, για τελευταία φορά, απ' αυτά τα ύψη...

...Κι εγώ σε κοίταζα, μ' όλη την ομίχλη του έξω και του μέσα μου και δε σε μάλωσα αυτή τη φορά για το ψήλωμα...

Ήξερα πως έρχεται χειμώνας, τα φύλλα σου θα κιτρινίσουν και θα πέσουν, θα γίνουν νέο χαλί στη γη που θα ζεσταίνουν τις ρίζες σου κι εσύ θα κοιμηθείς γυμνό, ως την επόμενη άνοιξη.

...Φεύγοντας, δεν ήξερα πως σε χαιρετούσα...

Μετά διάβασα στις εφημερίδες για κοπή επικίνδυνων πλατάνων στο χωριό. Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε σένα. Στο δικό μου πλατάνι, στον φόντο της αυλής μου, με θέα στην θάλασσα και την ανατολή.

Δεν έκανα κιχ, μη σε προδώσω...

Έμαθα όμως... πως κόντυνες...

Πόσο, δεν ξέρω.

Δε θέλω να μάθω, δε θέλω να δω.

Θέλω, σε παρακαλώ, μέχρι να ξαναέρθω, αντί να κοιμηθείς, εσύ να πίνεις νερό απ' την πηγή και τώρα... ΝΑΙ, να ψηλώσεις γρήγορα και πολύ, για να σε ξαναβλέπω απ' την αυλή.

Όχι, μη φοβάσαι. Δε θα σε ξαναλαβώσουν σύντομα, γιατί τα κλαδιά σου θα είναι νέα και γερά, κι όχι επικίνδυνα.

...Δε θα σε ρωτήσω πόσο πόνεσες. Το φαντάζομαι. Και για να είμαι ειλικρινής, κι εκεί να ήμουνα, όχι, δεν θα άντεχα να φωτογραφίσω ... το κλάδεμα, όπως έκανα παλιότερα...

Άλλαξα, καλό μου πλατάνι. Άλλαξα.

Σ' χώρα μας καλό μου πλατάνι που εμείς οι άνθρωποι φυτρώσαμε μέσα στο δάσος και πονάμε κι εσάς.

Κι εμείς πονεμένοι είμαστε, καλό μου...

Λαβωμένοι, κι ας μη φαίνεται.

"Αντίο" δε θα πω, γιατί ξέρω πως οι ρίζες σου είναι εκεί! Το ύψος σου, δε με νοιάζει.

Σ' αγαπούσα, σ' αγαπώ και θα σ' αγαπώ, όσο υπάρχω, όπως είσαι, γιατί εσύ θα υπάρχεις και μετά από μένα... θα ξαναψηλώσεις, θα ξαναφουντώσεις και θα μ' αγαπάς, ΚΑΙ τότε... ελπίζω!

Υγ. Πίνε, πίνε νερό, μη σταματάς, κι ας μη διψάς, αγαπημένο μου...

Η ομίχλη:

 

ΙΔΙΩΜΑΤΙΚΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΖΑΓΟΡΑΣ – Νίκος Γ. Διαμαντάκος – ΒΟΛΟΣ 2021

 

Μόλις κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο (7^ο κατά σειρά) του δασκάλου κ. Νίκου Διαμαντάκου, «εκ Ζαγοράς ορμώμενου…», με θέμα, τι άλλο μας έλειπε απ’ την ντοπολαλιά του τόπου και κοινής μας Πατρίδας, της αγαπημένης μας Ζαγοράς;

Τίτλος του βιβλίου: 

«ΙΔΙΩΜΑΤΙΚΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΖΑΓΟΡΑΣ». 

438 σελίδες, παρακαλώ, πάνω από 3500 ιδιωματικές λέξεις, δεκάδες φράσεις και παραδείγματα, δεκάδες επεξηγήσεις και κανόνες Ζαγοριανούς!

…Δεν ξέρω τι να πω. Αυτό το βιβλίο ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Σα να το είχα ανάγκη. Σα να ήταν κάτι που έλειπε απ’ τη ζωή μου, για να μην προσβάλλομαι όταν μου κάνουν παρατήρηση ότι μιλάω «χωριάτ’κα», ενώ ζω απ’ τα 19 σε πόλη και συναναστρέφομαι … με «πολιτισμένους», γενικώς.

Συχνά υπερασπιζόμουν το δικαίωμα να μιλάω όπως μου βγαίνει, όπου νιώθω οικείο το περιβάλλον, όμως τώρα, μ’ αυτό το βιβλίο, έχω απόδειξη τρανή πως δικαίως δεν απαρνήθηκα την μητρική μου γλώσσα, κι όποιος με ξαναπροσβάλει, όχι, δεν θα του δανείσω το βιβλίο να το διαβάσει, απλά θα του το φέρω στο κεφάλι, (κι είναι και βαρύ!) κι αυτή θα είναι πρώτη και καλύτερη η οικογένειά μου, μα την αλήθεια!

Μ’ έσωσες, Δάσκαλε, μ’ ανασήκωσες τα λυγισμένα φτερά μου, όσον αφορά το θέμα αυτό!

Να είσαι καλά! 

Σ’ ευχαριστώ! Σ’ ευχαριστώ και για πολλά άλλα, μα αυτά θα τα γράψω στο τέλος.

Επιλέγω απ’ το βιβλίο να σχολιάσω αυτά:

 

Θηλυκό άρθρο

Ενικός

Ον. η πατρίδα

Γεν. τς πατρίδας

Αιτ. τ’ πατρίδα

 

Πληθυντικός

Ον. Οι πατρίδις

Αιτ. τς πατρίδις

Παρατηρήσεις:

1)          Στη γενική του ενικού το άρθρο «της» γίνεται «τς».

2)          Στην αιτιατική του ενικού το άρθρο γίνεται «τ» στις λέξεις που αρχίζουν από σύμφωνο και «τν» στις λέξεις που αρχίζουν από φωνήεν.

3)          Η γενική του πληθυντικού σχηματίζεται βάζοντας την πρόθεση «από» μπροστά από την αιτιατική του ονόματος, όπως και στο αρσενικό γένος. Αντί «Τα προϊόντα των χωρών της Αφρικής», λέμε «Τα πρϊόντα απ’ τς χώρις τς Αφρικής».

Αντί «Τα νερά των βροχών χάλασαν τους δρόμους» λέμε «Τα νερά απ’ τς βρουχές χαλάσαν τς δρόμ’».

4) Στην αιτιατική του πληθυντικού το άρθρο «τις», με την αποβολή του «ι», γίνεται «τς».

5)          Το φωνήεν «ε» της κατάληξης, όταν δεν τονίζεται τρέπεται σε «ι».

 σελ.28-29

Δείγμα φράσεων με ιδιωματική προφορά

 

"Απ’ όσα γράφτηκαν για την κλίση των άρθρων γίνεται φανερό ότι οι Ζαγοριανοί ευκολύνονται στην ομιλία τους παραλείποντας γράμματα, πιο πολύ φωνήεντα, στην αρχή ή στο τέλος, ακόμα και στον κορμό των λέξεων. Έτσι μειώνονται οι συλλαβές, με επακόλουθο τη μείωση και του απαιτούμενου χρόνου ομιλίας.

Για να γίνει πιο αντιληπτή αυτή η διαφοροποίηση, θα γράψω πέντε φράσεις, πρώτα στην ιδιωματική κι έπειτα στην κοινή νεοελληνική γλώσσα, και θα κάνω σύγκριση με αριθμητικά κριτήρια.

(Εγώ θα γράψω την μία και το συμπέρασμα.)

3) Κοίτα τα πιδιά σ’ κι τ’ γναίκα σ’ κι μη σι νοιάζ’ τι κάνουν οι άλλ’.

Κοίτα (φρόντιζε) τα παιδιά σου και τη γυναίκα σου και μη σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι.

  Οι συλλαβές των παραπάνω φράσεων στην ιδιωματική γλώσσα είναι συνολικά: (12+12+17+12+16)=69, ενώ στην κοινή νεοελληνική γλώσσα είναι (18+20+22+21+24)=105. Διαφορά 105-69=36. Ποσοστό μείωσης συλλαβών στην τοπική ομιλία 34%. Αν αυτό το ποσοστό φαίνεται υπερβολικό, νομίζω πως σε ποσοστό 25-30%, η ιδιωματική γλώσσα είναι συντομότερη από την καθομιλούμενη και σε συλλαβές και σε χρόνο ομιλίας."

Σελ. 28-30

 

Σχόλιο: Ήξεραν καλά οι Ζαγοριανοί πως ο χρόνος είναι χρήμα και δεν χασομερούσαν λέγοντας πολλά – πολλά. Είχαν πολλά να προλάβουν, άλλωστε. (κτήματα, νοικοκυριό, κάθε λογής προβλήματα)

….

"…οι κάτοικοι της υπαίθρου οφείλουν να θεωρούν την παραδοσιακή γλώσσα ως προγονική κληρονομιά, να την αγαπούν και να την ομιλούν στις μεταξύ τους συναναστροφές, παράλληλα με την καθιερωμένη νεοελληνική γλώσσα. Δεν πρέπει να χαθεί η ντοπολαλιά μας. Αποτελεί θεμελιακό αγκωνάρι της καταγωγής μας, είναι προίκα μας, είναι δύναμη. Πρέπει να τη διατηρήσουμε και να την έχουμε ασπίδα ενάντια στα δηλητηριώδη βέλη της παγκοσμιοποίησης, που στοχεύουν την παράδοσή μας, τα ήθη και έθιμά μας, την εθνική μας υπόσταση.

Να έχουμε βαθιά χαραγμένη στο νου και στην ψυχή μας τη βαρυσήμαντη ρήση του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού:

«Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;» Οι λέξεις αυτές, ελευθερία και γλώσσα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Αποτελούν τα κύρια και αδιαχώριστα συστατικά της εθνικής μας ταυτότητας."

 σελ.33

Σχόλιο: Συμφωνώ και επαυξάνω, Δάσκαλε! Γι’ αυτό και την πήρα μαζί μου φεύγοντας και δεν την ξέχασα ποτέ! Ευτυχώς η γλώσσα είναι μια μεταφερόμενη ρίζα που προστατεύεται στη μνήμη, στο νου και στην καρδιά. Και να θέλουν να στην ξεριζώσουν, δεν μπορούν!

Να είσαι γερός, ευτυχισμένος και πάντα δημιουργικός, Δάσκαλε, τόσο εσύ, όσο και όλη η οικογένειά σου!

Πολλά «Εύγε» από μια μαθήτρια στον Δάσκαλό της, δεν ξέρω πόσο «μετράνε», «Εύγε» και σε όλους όσους σε βοήθησαν, για να βγει αυτό το τόσο δύσκολο, χρονοβόρο και κοπιαστικό βιβλίο.

Με συγκίνησες που παραμένεις δραστήριος κι αφήνεις μεγάλη κληρονομιά στους Ζαγοριανούς, και "Σ’ Ευχαριστώ" από καρδιάς που με σκέφτηκες, που μου το χάρισες, που το στέρησες ίσως από κάποιον άλλον πιο σημαντικό άνθρωπο, που μπήκες στον κόπο να το πας στον άντρα μου, για την κολακευτική αφιέρωση, για την γενική εκτίμηση στο πρόσωπό μου, για όλα αυτά και πολλά άλλα, "Σ’ Ευχαριστώ!"

«ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ» να είναι! 

Βιβλίο απαραίτητο για κάθε Ζαγοριανό, ήδη ο Δήμος πρέπει να φροντίσει από τώρα, για χιλιάδες αντίτυπα, γιατί θα το θέλουν όλοι και πρέπει να το έχουν όλοι!

 Προσωπικά...

Στην αρχή πέταξα από την χαρά μου, μόλις είδα το θέμα, μετά γέλαγα με σκόρπιες φράσεις που διάβαζα και σήμερα που το ξεκίνησα απ’ την αρχή, άρχισαν τα κλάματα και οι συγκινήσεις απ’ τις αναμνήσεις, κι όταν έφτασα στο Α, σας τηλεφώνησα. Θυμήθηκα τα σχολικά μου χρόνια με την μπλε ποδιά που μας κάνατε μάθημα καθαρεύουσα και τώρα στα γεράματά μου με ξαναδιδάσκετε μέσω των βιβλίων σας Ιστορία της Ζαγοράς και γλώσσα παρελθόντος που όντως, δεν πρέπει να ξεχαστεί, ούτε να ντρεπόμαστε γι' αυτή! Αντιθέτως, θα έλεγα, πρέπει να μείνει, για να μη χάνουμε τις ισορροπίες μας με τη Νεοελληνική, ούτε να μπερδευόμαστε με τις ξενόφερτες... Εμείς οι μεγάλοι, τουλάχιστον! 

Περίπου, ότι γράφω είπαμε.

Φυσικά το βιβλίο δεν είναι μυθιστόρημα, δεν έχει αγωνία, δεν το διάβασα όλο ακόμα, αυτό θα γίνει σε φάσεις, φάσεις, γιατί ξέρω πως θα έχω πολλά ψυχικά σκαμπανευάσματα πότε με γέλια και πότε με δάκρυα. Μεγάλη αγάπη και μεγάλη πληγή για μένα η Ζαγορά. Δεν την χόρτασα όσο και όπως θα ήθελα. Κάθε δυσάρεστο με θλίβει και κάθε ευχάριστο με κάνει ευτυχισμένη, κι ας μη μένω εκεί.

Το νέο σας βιβλίο Δάσκαλε, διαφωτιστικό και «φάρμακο» μαζί, όπως και τα άλλα, άλλωστε!

Αυτό όμως, έχει δική του ζυγαριά για μένα.

 

ΑΞΙΟΣ, ΔΑΣΚΑΛΕ!

ΑΞΙΟΣ!

Υγ. Ότι χρειαστεί να συμπληρώσω διαβάζοντάς το, θα το γράψω στα σχόλια.