"Καλό Ταξίδι κυρία Ελένη Σαμαρά!"

 Έλειπες απ' το μπαλκόνι και ρωτούσα για σένα.

Πέτυχα και τον Γιάννη και έμαθα πως είσαι άρρωστη.

Σε λίγες μέρες που πρωτοβγήκα στην πλατεία, γιατί τα παιδιά κι ο εγγονός μου το είχαν παράπονο (κάποιος έπρεπε να μένει σπίτι όμως, να κάνει τις δουλειές), κρατώντας την μηχανή να συγκρατήσω... ότι δεν προλαβαίνω ν' απολαύσω, ρώτησα γνωστούς, αν είναι ανοιχτός ο Άί - Γιώργης, ν' ανάψω ένα κερί.

"Μπα, τέτοια ώρα;"

Έτσι επέλεξα να πάω απ' τον άλλο δρόμο και να περάσω στην επιστροφή.

Δεν πρόλαβα να καθίσω στην καφετέρια που με είδαν έκπληκτοι όλοι (δεν ήξεραν πως θα πάω), άκουσα την πένθιμη καμπάνα.

"Πάω", είπα. "Για να χτυπάει η καμπάνα, θα είναι εκεί ο παππάς! Θα είναι ανοιχτή η εκκλησιά, θα προλάβω ν' ανάψω ένα κερί!"

Μια ειρωνία την πήρα: "Ναι, εσένα σε καλεί το Άγιο Πνεύμα..." μα ποιος άκουγε.

Έτρεξα, πρόλαβα τον παπα-Νικόλα, έμαθα πως πέθανε η Λενιώ η Φράσταινα. Μου έκοψε τα πόδια, όχι, δεν άντεχα άλλον Αποχαιρετισμό. Άναψα ένα μεγάλο κερί στην μνήμη σου και γύρισα σπίτι.

Ήμασταν και συγγενείς! Έχω αρκετές αναμνήσεις με την μάννα.

Καλή Ανάπαυση, κυρά Λένη μου!

Να ζήσουν να σε θυμούνται τα παιδιά σου!

Δύναμη και Κουράγιο να τους δίνει ο Θεός στην Απουσία σου!

Μια μάνα, δε μετριέται με τα χρόνια της...

Κι ο Γιάννης είχε φύγει ήδη για Αμερική!

Τουλάχιστον, πρόλαβες να τον δεις, μαζί με την οικογένειά του.