Ακόμα ζω! (και η Σταχτοπούτα...)

Για τους φίλους που με ψάχνουν.
Είμαι καλά και εκτός.
Θα τηλεφωνήσω σε όσους περιμένουν... εντός των ημερών.
Στους υπόλοιπους θα γράψω, προσεχώς!
Να είστε καλά! Να περνάτε καλά!


ΒΡΑΔΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ 11:54 (τελείωσα)
ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΕΓΡΑΦΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ, αλλά δεν το παίρνει. Γι' αυτό πρόχειρα εδώ:

ΑΝΤΙ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ 2009

Εδώ και δέκα μέρες βρίσκομαι Αθήνα.
Ξεκινώντας από Βόλο μέσα στο φορτωμένο πρόγραμμά μου είχα προσθέσει να βρεθώ οπωσδήποτε σε δυο εκδηλώσεις βιβλίων. Η πρώτη ήταν του Νίκου Παργινού "Με τον έρωτα περνάει ο καιρός, με τον καιρό περνάει ο έρωτας".
Η δεύτερη ήταν "Για την αγάπη των άλλων" της Ιουστίνης Φραγκούλη.
Στην πρώτη το είχα τυπώσει καλά, ρύθμισα τις δουλειές μου και την κούρασή μου και πήγα. Στην δεύτερη όμως, που νόμιζα ότι ήταν αύριο βράδυ και όχι απόψε, τα έκανα θάλασσα! Δεν ξέρω πως το συνέδεσα απ' την αρχή όταν ήταν το Σάββατο βράδυ και Κυριακή θα έφευγα!
Κι ήρθα απόψε κατά τις 9 και 20 στο ίντερνετ καφέ, να δω κάποια επείγοντα μηνύματα, γιατί δεν έχω ίντερνετ στην Αθήνα, ούτε σταθερό, χάλασε και το ένα κινητό και με ψάχνουν ακόμα και οι συγγενείς και βλέπω πως η παρουσίαση ήταν απόψε!
ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ! Να είμαι Αθήνα, να είναι στα σίγουρα στο πρόγραμμά μου και να το χάσω;
Είδα την ώρα. Ήδη η παρουσίαση θα είχε τελειώσει! Ρώτησα το γκαρσόνι να μου πει πόσο μακριά βρίσκομαι, μου είπε κοντά, πήρα ένα ταξί και πήγα αναμαλλιασμένη, στην κυριολεξία της λέξεως. Βρώμικη από δουλειές, άλλουστη, με πρόχειρα ρούχα, μποτάκια και μπουφάν, βρέθηκα μεσ' την χλιδή! Δεν υπήρχε άλλη λύση! Ή που θα πήγαινα να καλλοπιστώ, να φορέσω τα καλά μου ή που θα έχανα την ευκαιρία να πάρω μια αγκαλιά την Ιουστίνη, να της ευχηθώ για το βιβλίο της και να παρευρεθώ στην χαρά της.
Αν δεν πήγαινα, δικαιολογημένα θα νόμιζε ότι νόμιζε! Έτσι γίνονται οι παρεξηγήσεις! Τόσο απλά και τόσο εύκολα.
Εκεί λοιπόν θυμήθηκα την Σταχτοπούτα...
Αν εμφανιζότανε μια καλή μάγισσα και με μεταμόρφωνε εξωτερικά, θα καθόμουνα εκεί, να χαρώ περισσότερο και την Ιουστίνη και την Ελένη και όλους τους άλλους.
Εκεί που είδα πλήθος κόσμου, (πρέπει να είχε πολύ μεγάλη επιτυχία η εκδήλωση και όσο σκέφτομαι τι έχασα!)άγνωστοι για μένα οι περισσότεροι, ΚΑΠΟΙΟΙ όμως ΠΟΛΥ γνωστοί! Εγώ κάποιους τους γνώρισα. Εκείνοι όχι! Ένιωσα σαν αόρατη ή σαν να φορούσα μάσκα. Μόνο η Ελένη κι ο Θηβαίος με γνώρισαν και φυσικά πήγα κοντά τους!
Εκεί που μιλούσα με την Ελένη, ήρθε ένας κομψότατος κύριος και μου ζήτησε συγγνώμη, γιατί ήθελε να φωτογραφηθεί με την Ελένη.
Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια με παράπονο. Εκείνος δεν κατάλαβε... και την πήρε μαζί του.
Ήταν ο φίλος μου ο Στράτος Δουκάκης! Δεν του είπα τίποτα. Ήθελα μόνο να κλάψω... Τίποτ' άλλο.
Έφυγα. Πήγα στην ουρά και περίμενα την σειρά μου, ώσπου να μου υπογράψει η Ιουστίνη το βιβλίο μου.
Πολλές φορές αντάμωσαν τα βλέμματά μας και ούτε εκείνη μ' αναγνώρισε κι ας είχαμε ξανασυναντηθεί.
Μέσα μου έκλαιγα...
Κι απέξω μου...

Όλο και μου παίρναν την σειρά κι εγώ περίμενα, αν και ένιωθα πως θα λιποθυμήσω. Είμαι τόσο εξαντλημένη αυτές τις μέρες... τι να λέω και τι να εξηγώ...

"Τι όνομα γράφω;" με ρώτησε η Ιουστίνη, όταν τελικά ήρθε η σειρά μου.
"Γράψε... κυκλάμινο βουνού..." της είπα κλαίγοντας πια φανερότατα, προσπάθησα και να της εξηγήσω... (τι να καταλάβει η κοπέλα, γύρω της τόσος κόσμος!)

Φυσικά αγκαλιάστήκαμε, φιληθήκαμε...

ΚΙ ΕΦΥΓΑ!

ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ! Σαν κλέφτρα, σαν κυνηγημένη!

Δεν χαιρέτησα κανέναν, δεν μίλησα σε κανέναν, εκτός απ' τον Τεντ, τον άντρα της, που τον γνώρισα και του συστήθηκα, αφού τον φίλησα συγκινημένη πρώτα!
Θα κουφάθηκε, ο Άνθρωπος!

Τι να εξηγήσω τώρα;
Έχω κλάψει αρκετά αυτές τις μέρες (από διάφορα), αλλά όταν κλαίει και η καρδιά μου... φεύγω ή παίρνω τους δρόμους.
Απόψε, δεν είχα κότσια για περπάτημα. Έχω περπατήσει πολύ αυτές τις μέρες.
Ήρθα στο ίντερνετ καφέ, για να εξηγήσω πέντε πράγματα σε ανθρώπους που θεωρώ φίλους μου, για να με καταλάβουν...
Όσο μπορέσουν...
Και κάποιοι να με συγχωρήσουν. Ειδικά ο Στράτος! Δεν το άντεχα έτσι Στράτο!Μια άλλη φορά!

Ιουστίνη μου, ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ και πάντα επιτυχίες, κορίτσι μου! Μπορεί να μην πρόλαβα, αλλά ήρθα, έστω κι έτσι, έστω και τόσο!

Ευχαριστώ ιδιαίτερα και τον ταξιτζή που με πήγε!Σχεδόν πέταξε! Ο διάλογος που είχαμε όμως μαζί, είχε πολύ ουσία ζωής! Μπράβο του!

Αυτά, για να θυμάμαι την βραδιά και να πάω να ξεκουραστώ ή να κάνω πάλι καμιά δουλειά, γιατί αύριο έχω πάλι μαστορέματα και πολύ τρέξιμο.
Όσους δεν πρόλαβα να δω ή δεν τηλεφώνησα, ας με συγχωρήσουν...

Για μένα η Αθήνα πάντα σήμαινε πανικός, πόσο μάλλον τώρα που είχα να αντιμετωπίσω μόνη μου τα προβλήματα μιας μετακόμισης, συν τα επακόλουθα δυο σπιτιών, παλιού και νέου, συν τα απρόοπτα, (που ήταν πολλά) μαζί με την γκίνια μου!

Σήμερα ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα!
Μήπως οι άλλες τι ήτανε;
Απλά, περάσανε...