Σήμερα είναι η εκδήλωση για τον Παπαδιαμάντη στον Βόλο!

Βολιώτες, σήμερα μην ξεχάσετε την εκδήλωση για τον ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ!

Το δέμα του ΗΛΙΟΥ...

Ντακάκη, το δικό σου δέμα έφτασε!

"Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ!"

Και για "τιμωρία" σου κλέβω και δακτυλογραφημένη την συνέντευξη!

Συνέντευξη στα Επίκαιρα τεύχος 67ο

Συνέντευξη στη Δέσποινα Σαββοπούλου – ΕΠΙΚΑΙΡΑ τεύχος 67^ο

Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα – ποταμός, το νήμα του οποίου αρχίζει να ξετυλίγεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ώσπου να ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος αποτελεί Η αδελφότητα των στεναγμών του Νίκου Ντακάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη. ο συγγραφέας πλέκει τις ιστορίες των ηρώων του και με έμπνευση τους οδηγεί προ των πυλών των πράξεών τους. Στέκεται, ωστόσο, δίπλα τους με κατανόηση και ευαισθησία και δεν τους αφήνει να γίνουν έρμαιο της μοίρας τους. Μίση, έρωτες, συγκρούσεις, λάθη, κυριαρχούν. Κι ένα μεγάλο μυστικό που αποκαλύπτεται απειλεί να οδηγήσει τους ήρωες στην άβυσσο…

Το μυθιστόρημα σας διατρέχει το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και εξελίσσεται στην πορεία του χρόνου. Τι θέλατε να δώσετε στους αναγνώστες σας μέσα από την ιστορία που διηγείστε;

Θα ήμουν ανειλικρινής εάν υποστήριζα πως θέλω να δώσω κάτι ή να στείλω μηνύματα. Απλά προσπαθώ να αποτυπώσω, όσο γίνεται καλύτερα, το κλίμα της εποχής στην οποία αναφέρομαι και αφήνω τους ήρωες να οδηγήσουν τον αναγνώστη, να τον προβληματίσουν και να αποκομίσει τελικά ό,τι θέλει αυτός. Θεωρώ πως ο αναγνώστης σήμερα είναι περισσότερο υποψιασμένος και απεχθάνεται τα κάθε είδους κλισέ.

Υπάρχουν στοιχεία βιογραφικά της οικογένειας σας μέσα στο βιβλίο σας; Κατά πόσο πιστεύετε ότι ένας συγγραφέας αντλεί από τα βιώματα του και πόσο τα μετασχηματίζει στη συνέχεια μυθιστορηματικά;

Στο συγκεκριμένο βιβλίο δεν υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία της οικογένειάς μου ούτε του ευρύτερου κύκλου μου. Πιστεύω ωστόσο πως τα βιώματα και τα ακούσματα ενός συγγραφέα, όπως στην περίπτωσή μου, αποτελούν μια τεράστια πηγή άντλησης υλικού. Το ζητούμενο είναι πώς τα καταφέρνει μετά να τα πλάσει, να τα μετουσιώσει και να τα μετασχηματίσει σε μυθιστόρημα

Το μυστικό είναι καθοριστικό στην εξέλιξη της ιστορίας σας. Πιστεύετε ότι τα μυστικά, οι ίντριγκες, οι δολοπλοκίες και ο έρωτας είναι απαραίτητα συστατικά ενός καλού μυθιστορήματος;

Μυστικά, ίντριγκες, δολοπλοκίες όπως και ο έρωτας, υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Δεν τα θεωρώ όμως απαραίτητο συστατικό ενός καλού μυθιστορήματος. Αντίθετα, το βλέπω πιο απλά. Όπως, ας πούμε, μια ιστορία που θέλετε να την διηγηθείτε στους φίλους σας. Για ποιο λόγο θα μπείτε στον κόπο να κάνετε κάτι τέτοιο; Κατά τη γνώμη μου, επειδή κρίνετε πως παρουσιάζει ενδιαφέρον και επιθυμείτε να τη μοιραστείτε μαζί τους. Κάπως έτσι συμβαίνει και με το βιβλίο. Κάτι κίνησε το ενδιαφέρον του συγγραφέα, κάτι τον συγκίνησε, κάτι τον εξιτάρησε και θέλησε να το αποτυπώσει στο χαρτί.

Τι ιστορίες πιστεύετε ότι έχουν ανάγκη να διαβάζουν σήμερα οι αναγνώστες;

Κάτι που θα τους ανακουφίσει. Στη σημερινή γκρίζα και μίζερη πραγματικότητα κάποιοι επιμένουν να διαβάζουν, όπως και κάποιοι άλλοι εξακολουθούν να γράφουν. Εγώ προσωπικά προσπαθώ να ξεφύγω από αυτό το μουντό της εποχής μας και να δώσω μια νότα αισιοδοξίας, που όλοι μας έχουμε ανάγκη.

Πιστεύετε στο πεπρωμένο και πόσο μπορούν οι άνθρωποι να το αλλάξουν;

Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω στο πεπρωμένο. Αλίμονο αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Τότε θα έπρεπε να τα παρατήσουμε όλα και να καθίσουμε σε μια άκρη να κλαίμε τη μοίρα μας. Δεν μπορώ από την άλλη να παραγνωρίσω το γεγονός ότι τυχαία συμβάντα, συμπτώσεις, συγκυρίες, ή όπως αλλιώς τα ονομάζουμε, παίζουν πολλές φορές καθοριστικό ρόλο, τόσο στον ρου της Ιστορίας όσο και στην πορεία που θα ακολουθήσουμε στη συνέχεια. Ετοιμότητα, προσήλωση στον στόχο και διαρκής αγώνας είναι η συνταγή για να διαμορφώσουμε τη δική μας διαδρομή.

Η αναγνωσιμότητα και η αποδοχή από το αναγνωστικό κοινό τι σημαίνει για σας;

Πολλά. Όπως ο καθένας που εκφράζει δημόσια τη γνώμη του επιθυμεί να γίνεται αποδεκτή και χαίρεται όταν το πετυχαίνει, το ίδιο και ο συγγραφέας αισθάνεται ικανοποίηση από την απήχηση που έχουν τα βιβλία του. Ένας λόγος ζεστός, μια καλή κριτική του δίνει δύναμη για να συνεχίσει να γράφει.

Ζείτε στο Ρέθυμνο, όπου ασχολείστε και με τα κοινά. Ποια είναι η σχέση του κοινού με τη λογοτεχνία στην πόλη σας;

Ζω και εργάζομαι στο Ρέθυμνο, την πόλη των γραμμάτων, όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται, με πλούσιο παρελθόν και πολλά υποσχόμενο μέλλον. Και είναι παρήγορο που ακόμη και σήμερα ένας μεγάλος αριθμός ατόμων ασχολείται με τα διάφορα είδη λογοτεχνίας.

Γράφετε ήδη το επόμενο βιβλίο σας και τι θέμα θα έχει;

Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να καθίσω σε ησυχία και σε πρώτη ευκαιρία γράφω. Το θέμα μου; Μια τυχαία συνάντηση του Πέτρου με τον Μάρκο σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας, το φθινόπωρο του 2007, γίνεται η αιτία για να ξεδιπλωθεί μια ιστορία, που η αρχή της βρίσκεται στις σκοτεινές ημέρες του 1945, λίγους μήνες δηλαδή πριν από την αποχώρηση των Γερμανών από την Κρήτη. Προς το παρόν δεν θα ήθελα να πω περισσότερα, γιατί φοβούμαι μήπως με θεωρήσουν μαρτυριάρη οι ήρωες, μου θυμόσουν και αρνηθούν να συνεργαστούν.

Ένα δέμα που δεν έφτασε ποτέ...

Δεν ήθελα να φτάσω ως εδώ. Προέκυψε ή καλύτερα, αγανάκτησα!

Ήταν παραμονές Χριστουγέννων όταν κατάφερα τελικά να στείλω ένα δέμα στην φίλη μου την Γιώτα Στρατή, στην Νέα Υόρκη. Μάλιστα δεν μπορούσα να φύγω απ' το μαγαζί και με εξυπηρέτησε ένας φίλος. Παρέδωσε εκείνος το δέμα μου στα ΕΛΤΑ και μου έφερε τις αποδείξεις. Ευτυχώς που τις κράτησα!

Περιμέναμε να φτάσει με την Γιώτα, τίποτα! "Δεν πειράζει", της έλεγα, "θα έρθει την κατάλληλη στιγμή! Ξέρει αυτό!"
Οι μέρες περνούσαν, οι γιορτές πέρασαν, ήρθε και ο Άγιος Βασίλης, έφυγε, το δέμα άφαντο!
Τον πρώτο καιρό, χαμένη στα δικά μου, (πάντα!) δεν είχε περάσει απ' το μυαλό μου ότι η φίλη μου μπορεί να αμφέβαλλε για το δέμα μου! Όταν το σκέφτηκα, τρελάθηκα! Έψαξα τις αποδείξεις μου και ευτυχώς τις βρήκα!

Ενημέρωσα την Γιώτα, η οποία κινήθηκε εκεί, κι εγώ από δω. Τηλεφωνικώς (δύο φορές) με ενημέρωσαν ότι "το δέμα έφτασε Νέα Υόρκη στις 23/12/10 κι ότι δεν έχει ευθύνη η Ελλάδα!"

Εκεί στην Γιώτα λένε, "ότι δεν έφτασε ποτέ!Να τους τηλεφωνήσω η ίδια" λέει, "να μιλήσουμε!" Άντε να βρεις άκρη! Δεν έχω και μεταφραστή να συννενοηθούμε, αλλιώς θα το έκανα!
Δεν ξέρω τι να κάνω! Η μόνη μου λύση είναι να το αναρτήσω εδώ! Να τα δει και να τους τα δείξει η Γιώτα! Έλεος!

Είναι δυνατόν να γίνει θέμα συζήτησης ένα δέμα; Κι όμως, είναι!

Δεν έχει σημασία τι είχε μέσα, αν και για να τα στείλω, είχε! Βιβλία είχε, εικονίτσες είχε, μικροδωράκια και Χριστουγγεννιάτικα είχε! Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν έφτασαν! Και ρωτάω: "ΓΙΑΤΙ;" Ποιος θα μου απαντήσει σ' αυτό, εκτός απ' την τύχη;





BARCODES ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ
CP276214505GR

Υ.Γ. Ξημερώματα Τρίτης 12:33 1/2/2011
ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΩ ΑΠΟΨΕ ΔΗΜΟΣΙΑ, μετά από τηλεφώνημα της Γιώτας, πως το δέμα έφθασε! Είχε πάει στο ΤΕΞΑΣ και γύρισε! Κι αυτό γιατί αντί για το Νούμερο 1, γράφτηκε 7! (Μάλλον στον Ταχυδρομικό Κώδικα)Θα μας εξηγήσει η Γιώτα με την πρώτη ευκαιρία!

Πάμε σαν άλλοτε...

Ναι, πάμε σαν άλλοτε...
γιατί πολύ με πήρε από κάτω... και φτάνει!

1001 ΕΥΧΕΣ στην ΚΟΡΗ ΜΟΥ!

Επιτρέψ'τε μου την 1001η ανάρτησή μου στο μπλογκ "ΑΓΑΝΤΑ" να την αφιερώσω στην κόρη μου που γιορτάζει σε λίγο και για άλλη μια χρονιά, γιορτάζει μακριά μας!...

Να είναι πολύχρονη, γερή κι ευτυχισμένη, καθώς και όλα τα παιδιά του κόσμου!

Να ξεφύγουμε από το μουντό της εποχής μας - Νίκος Ντακάκης

Νίκος Ντακάκης

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΠΙΚΑΙΡΑ 27/01-02/2/11 σελ.126 τεύχος 67ο

Αφορμή το μυθιστόρημά του "Η αδελφότητα των στεναγμών" από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Τα "θερμά μου Συγχαρητήρια" είναι πολλά και σταθερά για τον Νίκο Ντακάκη, ακόμα και για τα λεγόμενά του στην συνέντευξη, αλλά επειδή εγώ πιστεύω περισσότερο από εκείνον στο πεπρωμένο, θέλω λίγο να τον "τσιγκλίσω"...

Πιστεύετε στο πεπρωμένο και πόσο μπορούν οι άνθρωποι να το αλλάξουν;

Σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω στο πεπρωμένο. Αλίμονο αν ίσχυε κάτι τέτοιο. Τότε θα έπρεπε να τα παρατήσουμε όλα και να καθίσουμε σε μια άκρη να κλαίμε τη μοίρα μας. Δεν μπορώ, από την άλλη, να παραγνωρίσω το γεγονός ότι τυχαία συμβάντα, συμπτώσεις, συγκυρίες, ή όπως αλλιώς τα ονομάζουμε, παίζουν πολλές φορές καθοριστικό ρόλο, τόσο στο ρου της Ιστορίας όσο και στην πορεία που θα ακολουθήσουμε στη συνέχεια. Ετοιμότητα, προσήλωση στο στόχο και διαρκής αγώνας είναι η συνταγή για να διαμορφώσουμε τη δική μας διαδρομή.

Παράξενο... Δακτυλογραφώντας το, είδα ότι καλά τα λέει, κι εδώ! Το "μπαλώνει" στο τέλος με την ετοιμότητα, προσήλωση κ.λ.π.για την δική μας διαδρομή στην ζωή.
Όλη η ένστασή μου ξεκίνησε απ' την απόλυτη πια αποψή μου για την ίδια την ζωή. Μετά από μια πορεία ζωής πενήντα χρόνων, όχι και ιδιαίτερα εύκολης, κατέληξα πως είτε κλάψουμε, είτε αφεθούμε, είτε προσπαθήσουμε παραπάνω, άμα είναι "γραμμένο" να διακοπεί αυτή, δεν σε σώνουν εκατό συμπτώσεις!...
Ξέρω κάποιους μύθους παλιών... Θα τους γράψω κάποια στιγμή.

Ντακάκη μου, ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ κι ΕΣΥ και Το Βιβλίο σου!
Άσε με εμένα να παραμιλάω, ειδικά σήμερα που εσύ και η Φωτεινή παίξατε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου...
ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ, εύχομαι σε σας και στις οικογένειές σας!

ΥΓ. Ντακάκη, είσαι στην ΑΓΑΝΤΑ μου, η 1000η ανάρτησή μου! Τυχαίο!
Μόλις το είδα!

ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ - ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ

Το ΝΕΟ ΒΡΑΒΕΙΟ της Γιώτας Στρατή!

ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΜΕ ΑΙΜΑ και ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΑ!

Της Γιώτας Στρατή ή αστοριανής που τιμάει με την παρουσία της την λογοτεχνία και την Ελλάδα!

Αυτό το λένε ΔΙΚΑΙΩΣΗ, Γιώτα μου!

ΕΥΓΕ!!!!

(Τι να κλέψω; Εύκολο; Μια στάση εκεί, στην Αφετηρία!)

ΠΟΙΟΣ;

Αυτό το τραγούδι μουρμούριζε τόσες φορές στο μυαλό μου, τελευταία...
Χάρηκα πολύ που το "πέτυχα" σήμερα στης ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΩΤΤΗ, έστω και τόσο καθυστερημένα!

Εαρινή Συμφωνία

Μικρά βιβλία για μεγάλα όνειρα

Τετάρτη, Νοέμβριος 17, 2010

Σαν ψάρι το 'χουν πιάσει μες στα δίχτυα...

"Ποιος τη ζωή μου ποιος την κυνηγά
Να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα…"

Τα μεγάφωνα τραγουδάνε. Κάποτε τραγουδούσαμε εμείς, με φωνές άγουρες, πεισμωμένες. Τα ίδια λέγαμε, τα ίδια ακούγαμε κρυφά στις σχολικές εκδρομές. Πώς πέρασαν, αλήθεια, 37 χρόνια; Πώς έγιναν όλα αυτά ανάμεσα; Πότε σκοτώσαμε το Πολυτεχνείο; Πότε του δώσαμε τη χαριστική βολή; Ποιοι;

«Ω ανήμπορο ποίημα,
ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο.»

Ακούω μέσα μου τη φωνή του ποιητή. Ακούω τις φωνές της λαοθάλασσας του 1973 που ζητά Ελευθερία. Πέρασα πρώτη χρονιά από την Πατησίων μετά από δεκαετίες και εξοργίστηκα. Δεν τολμούσα, μη σκεπαστούν αυτές οι ουράνιες φωνές με κραυγές, και οι μαγικές εικόνες της νιότης μου με εικόνες στα όρια του εθνικοπατριωτικού κιτς.
Για μένα, άλλωστε, το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή. Εχω χρόνια να πάω στη διαδήλωση, λίγο μετά από την επέτειο που δολοφονήθηκαν ο Ιάκωβος Κουμής και η Σταματία Κανελοπούλου σταμάτησα να συμμετέχω σε αυτό το προκατασκευασμένο παιχνίδι «αναρχικών» ή δεν ξέρω τι άλλο και αστυνόμων, όπου πάντα κάποιος φασιστικής νοοτροπίας δημοσιογράφος κραυγάζει επειδή καίνε τις σημαίες και κανείς δεν κοιτάζει πως καίγεται, σιγά- σιγά και σταθερά, η Εθνική μας Μνήμη- και γι’ αυτό άλλωστε γίνονται τα επεισόδια. Για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από φλέγοντα θέματα και για να μάθουν αυτοί που δεν έζησαν την εξέγερση ότι Πολυτεχνείο ίσον καταστροφές.
Το Πολυτεχνείο, όμως, αυτό το ένδοξο αλωνάκι (κατά τον χαρακτηρισμό του άλλου ποιητή για το Μεσολόγγι) ήταν ειρήνη. Ηταν ψωμί, παιδεία ελευθερία. Ηταν αεράκι ελευθερίας μέσα σε μια πολύχρονη, τρομακτική καταπίεση εξαιτίας της οποίας, τελικά, και δοθείσης της οσφυοκαμψίας μας, καταστράφηκαν οι δομές της ελληνικής κοινωνίας και φτάσαμε σήμερα να μην αντιδρούμε για τίποτα. Οι πρωταγωνιστές του έσπευσαν, φυσικά, να εξαγοράσουν τη συμμετοχή τους, να πάρουν θώκους στον πολιτικό μας βίο. Δεν θα ασχοληθώ με αυτούς.
Θα ασχοληθώ με το ξανθωπό κορίτσι που βαδίζει στην Πατησίων με τις φίλες του από ένα νυχτερινό σχολείο. Εκείνες έμαθαν πως κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο και την ξεσήκωσαν. Ο Νοέμβρης είναι ζεστός, σαν άνοιξη. Φορά γαλάζια μαθητική ποδιά και μια κόκκινη λεπτή ζακετούλα. Ξαφνικά βρίσκεται σε μια μεγάλη συγκέντρωση στην οποία ακούγονται συνθήματα: έξυπνα, εύστοχα, τα καταλαβαίνει απολύτως, την εκφράζουν: Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία (το μεγάλο αίτημα). Και Εξι χρόνια είν’ αρκετά- δεν θα γίνουνε επτά (για τη χούντα). Και Δεν σε θέλει ο λαός παρ’ τη Δέσποινα κι εμπρός (για τον αρχιδικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο). Και Κάτω η χούντα. Και Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι (αυτό δεν το καταλάβαινε τότε. Το κατάλαβε αμέσως μετά και το αγάπησε πολύ). Στο περίπτερο γωνία Πατησίων και Στουρνάρη ήταν γραμμένο το σύνθημα: Μάης 68 (κι αυτό αργότερα το κατάλαβε. Τότε ήταν μόλις 16 ετών). Δεν είχε απαγορευμένα συνθήματα. Κάποια άλλαζαν, όταν «δοκιμάζονταν» και βρίσκονταν «κουτσά» στον ρυθμό. Κάποια εξελίσσονταν. Κανένα, όμως, δεν χανόταν. Κανένα δεν μας το επέβαλαν, ή δεν το επιβάλαμε.
Φωνάζουμε όλοι μαζί. Χορεύουμε όλοι μαζί. Η κόκκινη ζακέτα γίνεται σημάδι- σημαία. Την κουνάω στον αέρα. Είναι η πρώτη μου διαδήλωση και τα πάντα γύρω αποπνέουν ελευθερία, γλύκα, λάμψη. Είμαι χαρούμενη. Είμαι ευτυχισμένη. Είμαι επαναστατημένη. Αυτή είναι η Στιγμή μου, η κορυφαία στιγμή μου στα πεδία της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Δεν το ξέρω ακόμη πως αυτή θα είναι και η Στιγμή μου μέσα στην Ιστορία. Επαιξε πάντως τον δικό της ρόλο, κατόπιν, στο να γίνω ενεργή πολίτης. Είμαι σίγουρη ότι θα νικήσουμε. Αγνοώ πως θα τελειώσει πικρά αυτό που τόσο γλυκά ξεκίνησε, όμως θα έχει τη δική του σημαντική συνεισφορά στην πτώση της χούντας, όπως το οσφριζόμασταν εκείνη τη στιγμή.
Από τότε, επί 37 χρόνια προσπαθούν να ξεριζώσουν το Πολυτεχνείο της εξέγερσης απ’ τη συλλογική μνήμη. Το έκαναν εθνική επέτειο, το μετέτρεψαν σε πανηγυράκι, το καπηλεύθηκαν, το τσάκισαν. Τα κομματικά μπλοκ ανταγωνίζονται ποιο θα έχει τον περισσότερο κόσμο, ποιο θα καπελώσει τους άλλους με τα πανώ, τις σημαίες, τα συνθήματα. Λόγος προπαγανδιστικός. Ξύλινος. Πεθαμένος. Ακριβώς ό,τι δεν ήταν το αυθεντικό Πολυτεχνείο.

Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
Σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είναι αργά…

Πολύ φοβάμαι πως και για το Πολυτεχνείο αργά είναι. Μπροστά από την πόρτα, σφραγισμένη πλέον εσαεί, και χθες τα τραπεζάκια με τα γαρύφαλλα. Ούτε οι πλαστικοί κουβάδες δεν άλλαξαν τόσα χρόνια. Δεν συζητώ για τη γωνιακή- ακριβώς- Τοσίτσα όπου την ώρα της «γιορτής» κάποιοι έκαναν χρήση πρέζας και κάποιοι χρησιμοποιούσαν τους θάμνους για ανακούφιση- μέρα μεσημέρι! Δεν συζητώ για τα κρεμασμένα πανώ στα κάγκελα, που καλύπτουν το ένα το άλλο και έτσι το μήνυμα δεν υπάρχει πουθενά, μουτζουρώνεται, κραυγάζει, γίνεται προκατασκευασμένο, άρα νεκρό.
Μονάχα τα συνθήματα αλλάζουν, ανάλογα με τα αιτήματα των κομμάτων- και δη της Αριστεράς. Να τα μνημόνια, να οι πλουτοκρατίες, που δεν ήξερε και να το πει ο εκφωνητής (μην τον μαλώσετε, σύντροφοι, δικό σας είναι το πρόβλημα), να τα βαλσαμωμένα κομματάκια από τη σάρκα της 17 Νοέμβρη (την ημερομηνία εννοώ). Οργίζομαι. Μέμφομαι τον εαυτό μου, που σας άφησα κι εγώ να σκοτώσετε το Πολυτεχνείο μου, που σας αφήνω να το περιφέρετε σαν Επιτάφιο κάθε χρονιά, που μας άφησα να ξεχάσουμε τι στ’ αλήθεια ήταν. Ένα όνειρο, τόσο μα τόσο μακρινό και άπιαστο, που μας ξέφυγε ήδη από την αρχή.

Σίγουρα!

Έλαβα αυτό το μήνυμα:

Αυτός εδω ο Ιανουάριος είναι ιδιαίτερος. Εχει 5 Δευτέρες, 5 Σάββατα, 5 Κυριακές.

Αυτό συμβαίνει κάθε 823 χρόνια. Τον ονομάζουν "σακιά με λεφτά".

Στείλτε αυτό το μήνυμα σε 8 καλούς ανθρώπους και το χρήμα θα εμφανιστεί, σύμφωνα με το κινέζικο φενγκ-σουι. Αυτοί που θα σταματήσουν....δεν θα έχουν τίποτα !!!

Στιγμές

Αν διάλεγα ένα τραγούδι, τώρα, θα ήταν το:
Θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει.
Θα ήθελα στα χιόνια, αλλά δεν φρόντισα εγκαίρως να το μπορώ και αυτό!
Γι' αυτό, θα πάω να ταίσω τα σπουργίτια μου...
Είναι τα μόνα που θα μου κάνουν παρέα εκεί.
Εγώ επέλεξα να είμαι μόνη μου και μακριά απ' όσους με αγαπούν.
Δεν θέλω να τους κουράσω κι άλλο.
Ξέρω ότι όλοι τρέχουν, ίσως και πιο πολύ από μένα.
Απλά, διαφέρουμε στα κότσια και στις ευαισθησίες.

Όχι, δεν περιμένω από κανέναν αυτή τη φορά, δείγμα της αγάπης τους.
Το έχω ήδη μαζί μου και σε ποσότητα...
Ξέρω πως και πόσο όλοι τους με αγαπάνε...
Αυτό παίρνω μαζί μου και μου δίνει μεγάλη δύναμη να πάω μόνη μου.
Άλλωστε, μόνοι μας τα περνάμε όλα. Κυρίως τον πόνο.

Στιγμές

Ενώ περιμένω ένα τηλεφώνημα, κι εκείνο δεν έρχεται...
Όλο και με καθυστερεί, όλο και με αποσυντονίζει...

Ναι, έτοιμη, σαν από καιρό. Έτοιμη για όλα και για τα εύκολα και για τα δύσκολα.

Έτοιμη και το εννοώ. Πρώτη μου φορά είμαι και ντυμένη και ο σάκος έτοιμος στην πόρτα, κι ας καθυστερεί να χτυπήσει το τηλέφωνο. Πάντα είχα καλό ένστικτο.

Όλα θα πάνε όπως "πρέπει". Το "καλά" ή "κακά", το λέμε εμείς οι άνθρωποι.

Είμαι άνθρωπος και διαλέγω το "καλά".

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Πρόσκληση

Η Λέσχη Βόλου σας προσκαλεί στις Καλλιτεχνικές - Λογοτεχνικές βραδιές που διοργανώνει:

"... με μουσικές εξαίσιες με φωνές..."

Ο Βασίλης Μητσάκης και η Αμαλία Γκιζά διαβάζουν, απαγγέλουν και τραγουδούν Έλληνες δημιουργούς και ο Βασίλης Αναγνωστόπουλος με τον Κώστα Λιάπη παρουσιάζουν το έργο τους.
Κιθάρα ο Γιώργος Φουντούλης.
Θ' ακουστούν τραγούδια των: Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Κουγιουμτζή...

Θα παρουσιαστούν οι:

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, που εφέτος τιμούμε την επέτειο των 100 χρόνων από το θάνατό του και τρεις Βολιώτες λογοτέχνες οι οποίοι βραβεύτηκαν στο λογοτεχνικό διαγωνισμό του 1956 που προκήρυξε ο τότε Δήμαρχος Βόλου Θεόδωρος Κλαψόπουλος και είναι οι: Παυσανίας Γκάλιος, Μιχάλης Μπάστας και Πέτρος Κυπριωτέλης.

Οι εκδηλώσεις θα γίνονται την τελευταία Δευτέρα κάθε μήνα, στις 8 το βράδυ κατά τη χρονική περίοδο Ιανουαρίου - Μαίου 2011 στην "Εξωραϊστική" Λέσχη Βόλου, (Ι. Καρτάλη 3, τηλ: 24210 23365).

Αναλυτικότερα το πρόγραμμα των εκδηλώσεων αυτών έχει ως εξής:

31 Ιανουαρίου 2011, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
28 Φεβρουαρίου 2011, Παυσανίας Γκάλιος
28 Μαρτίου 2011, Μιχάλης Μπάστας
2 Μαίου 2011, Πέτρος Κυπριωτέλης

Για το Δ. Σ.
η Πρόεδρος
Μαρία Γαλανού

Αγάντα, με Ρίτσο!

Πάντα!

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ, ΓΟΡΓΙΑ!

ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ, ΓΟΡΓΙΑ ΜΑΣ!
Σ' αγαπούσαμε, σ' αγαπάμε και θα σ' αγαπάμε ΠΑΝΤΑ!

Όλοι σ'αγαπούσαν κι όλοι μιλούσαν και θα μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για σένα!

Δεν θα σε ξεχάσουμε...

Δεν ξεχνιούνται οι Άνθρωποι όταν Φεύγουν Ταξίδι...

Να δώσεις χαιρετίσματα, ΣΕ ΟΛΟΥΣ, Γοργία...

Γέλα μου...
Πάρε με μια αγκαλιά...

Ο Αη Βασίλης της αγάπης - Γιώτα Σπανού - Στρατή

Αξίζει να διαβάσετε το βραβευμένο (ΑΝΕΥ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ) διήγημα της Γιώτας Σπανού - Στρατή, "Ο Άη Βασίλης της αγάπης"!

Ολοκληρωμένο εδώ

Το μπλογκ της Γιώτας, ΕΔΩ!

Να ' χα δυο ζωές...

Να 'χα δυο ζωές!
Το τραγούδι τα λέει μόνο του, έστω και με παλιές και "κακές" φωτογραφίες...