Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Άλλοι σε λένε καλό, άλλοι βλάκα. Εσύ σε λες απλά άνθρωπο…

Άλλοι σε λένε καλό, άλλοι βλάκα. Εσύ σε λες απλά άνθρωπο…

Έμαθες να μην αδικείς κανέναν.
Έμαθες να είσαι εκεί οποτεδήποτε κάποιος σε χρειαστεί.
Να έχεις μια παρήγορη κουβέντα, μια ζεστή, ανυπόκριτη αγκαλιά.
Έμαθες να είσαι εκεί για όλους και να τρέχεις φιλότιμα να βοηθήσεις σε ό,τι χρειαστεί.
Με λίγα λόγια έμαθες να δείχνεις καλοσύνη κι έννοια στους γύρω σου.
Δε στο δίδαξε κανείς, έτσι βγήκε από μέσα σου. Κι εσύ το αποδέχτηκες ως φύση σου και το κράτησες.
Είπες πως η καλοσύνη είναι ο σωστός δρόμος και της έμεινες πιστός.
Φανατικά πιστός και κόντρα στους καιρούς που θέλησαν οι ατιμίες να προοδεύουν κόντρα στην ηθική.
Μόνο που μερικές φορές το σκυλομετανιώνεις όλο αυτό.
Μερικές φορές εύχεσαι να μπορούσες να ήσουν αλλιώς. Να γινόταν με κάποιο μαγικό τρόπο να πάψει να σε νοιάζει το κάθετι.
Να γινόταν να μπορείς να λες και όχι. Να αποδεχτείς επιτέλους ότι ο χρόνος δεν μπορεί να έχει περισσότερες μέρες και η μέρα περισσότερες ώρες. Δεν προλαβαίνεις να είσαι όσο καλός θέλεις.
Δεν προλαβαίνεις να είσαι καλός με τους άλλους και με τον εαυτό σου.
Τον ξεχνάς τον εαυτό σου. Τον φέρνεις στα άκρα του, τον δοκιμάζεις.
Κι είναι στιγμές που δεν ακούς ούτε ένα ευχαριστώ. Θα μου πεις δεν κάνεις τίποτα για το ευχαριστώ. Αλλά όσο να πεις, χρειάζεται που και που κι αυτό. Έτσι για την ψυχούλα σου, για να σε ξεκουράσει, για να πειστείς πως άξιζε τον κόπο.
Μόνο που δεν το ακούς πάντα. Κι είναι μάλιστα και φορές που βρίσκεις και τον μπελά σου.
Ναι γίνεται κι αυτό. Τα ακούς γιατί είσαι εκεί. Τα ακούς γιατί έδωσες τόσα κι όχι περισσότερα, γιατί έδωσες αυτά κι όχι άλλα.
Κι εκείνες τις στιγμές, που σε βάζουν στον τοίχο και άδικα πυροβολούν, δε νιώθεις καθόλου καλός.
Αντίθετα, νιώθεις μαλάκας. Τρελά μαλάκας και λες πως αυτή θαναι η τελευταία φορά που θυματοποιείσαι.
Μόνο που η μνήμη σου, όμοια με χρυσόψαρου, νικιέται από εκείνη την καλοσύνη που έχει περάσει στο DNA σου.
Κι έτσι έρχεται στιγμή που το Όχι σου γίνεται πάλι Ναι κι εσύ ξεχνάς όσα σε πλήγωσαν και προσφέρεσαι και πάλι να είσαι εκεί.
Κι αν θα την ξαναπατήσεις πάλι τα ίδια θα κάνεις. Θα ξαποστάσεις για λίγο καιρό και θα ξανατραβήξεις το στενό μονοπάτι της καλοσύνης σου.
Αμετανόητος.
Πρόθυμος.
Για πολλούς βλάκας και θύμα.
Για σένα απλά άνθρωπος…
Κι όσους βοηθήσεις.
Όσους στηρίξεις.
Όσο αντέξεις…
Της Στεύης Τσούτση.

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Σωστό άνθρωπο δε σε κάνουν τα πτυχία.


Σωστό άνθρωπο δε σε κάνουν τα πτυχία.



1
Μεγάλωσε, λένε, όλα τα αδέλφια του. Τέσσερα στον αριθμό κι ένας εκείνος, πέντε παρακαλώ. Έζησε πόλεμο, κακουχίες, πείνασε, αγάπησε, παντρεύτηκε κι έκανε τέσσερα παιδιά. Οι μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του.
Αν τον έβλεπες, ποτέ σου δε θα φανταζόσουν τι είχε περάσει. Ευθυτενής, καμαρωτό περπάτημα, ψάθινο καπελάκι, χαμόγελο στα μάτια και καραμέλες στην τσέπη.
Ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Όταν τον έπνιγε το δίκιο, γούρλωνε τα μάτια για να καταλάβεις πως έχει νεύρα. Μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν δεν είχε λόγους να ξεσπάσει, πάντα του έδινε η γυναίκα του αρκετούς.
Εκείνος, όμως, βράχος ακλόνητος, ο ορισμός της ηρεμίας και της καλοσύνης. Τη δικαιολογούσε ακόμη και τις φορές που είχε ολοφάνερο άδικο. «Άστη. Έχει περάσει πολλά», έλεγε ο άνθρωπος που είχε περάσει περισσότερα.
Μια μέρα, θέλοντας να δείξω πόσο με είχε εντυπωσιάσει γύρισα και είπα πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, παρόλο που είναι αμόρφωτος. Ακόμη, θυμάμαι το βλέμμα της μάνας μου. «Ο παππούς σου μπορεί να μην ξέρει πολλά γράμματα αλλά είναι ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που ξέρω».
Ήταν αυτή της η πρόταση που έσκασε σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου και με έκανε να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ του αγράμματου και του αμόρφωτου.
Βλέπεις, συνηθίσαμε να τα ταυτίζουμε. Αγράμματος κι αμόρφωτος το ίδιο και το αυτό. Βάλαμε σε ένα τσουβάλι όσους δεν μπόρεσαν να μάθουν γράμματα, να γίνουν πρώτοι μαθητές, να σπουδάσουν, και σε ένα άλλο όσους φόρτωσαν τους τοίχους με πτυχία κι ακαδημαϊκές γνώσεις. Τους κατηγοριοποιήσαμε τους μεν, χαμηλά στην κοινωνική μας βαθμίδα και τους δε, ψηλά. Έτσι, μάθαμε να ορίζουμε την αξία των ανθρώπων. Από τα χαρτιά που συνέλλεξαν στη διαδρομή τους.
Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις και βραβεία που δε συναντήθηκαν ποτέ με την κοινωνική μόρφωση. Δεν ξέρουν να φερθούν, δεν ξέρουν να μιλήσουν, μήτε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που ήρθαν στο διάβα τους.
Δεν ήταν στη διδακτική τους ύλη αυτά. Είναι εκείνοι που συχνά, σνομπάρουν τους «αμόρφωτους» στον περίγυρό τους γιατί τους χαλάνε το image. Η αλήθεια είναι πως δεν τους φτάνουν ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως καμία σχέση δεν έχει η ουσιαστική μόρφωση με τις ξερές γνώσεις που έμαθαν στα θρανία.
Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι πλάσιμο προσωπικότητας και πλήθος ηθικών αξιών που δε γράφονται σε κανένα βιβλίο.
Ο αγράμματος μπορεί να δυσκολεύτηκε να μάθει γράψιμο αλλά ποτέ δε ζήλεψε τον κόπο άλλων ανθρώπων. Ήξερε πως όλα γίνονται με μόχθο και σκληρή δουλειά.
Ο αγράμματος σιχαίνεται την αδικία και το συμφέρον στους ανθρώπους. Προστατεύει πάντα τους πιο αδύναμους, όσους δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
Ο αγράμματος μπορεί να υπογράφει με σταυρό αλλά τιμάει την υπογραφή του γιατί γνωρίζει τη σημασία της.
Μπορεί να μην αρίστευσε σε μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά πήρε από νωρίς εφόδια που τον βοήθησαν να επιβιώσει.
Ο αγράμματος ξέρει να αγαπά δίχως να περιμένει ανταπόδοση. Αγαπά αληθινά κι αυτό είναι αρκετό. Βλέπει το καλό στους άλλους ακόμη κι όταν εκείνοι δεν το βλέπουν γιατί γνωρίζει πως οι δυσκολίες φέρνουν χαρές και οι χαρές δυσκολίες.
Ο αγράμματος είναι διακριτικός κι ευγενής. Δε ρωτά, δε φέρνει σε δύσκολη θέση. Ξέρει να διαβάζει τα μάτια. Από εκεί αντλεί πληροφορίες χωρίς να χρειαστεί να του μιλήσεις.
Μοιράζει τις συμβουλές του για να βοηθήσει πραγματικά κι όχι για να κάνει τον καμπόσο. Δε σου τρίβει στην μούρη την εμπειρία του. Σε αφήνει να κάνεις τα δικά σου λάθη γνωρίζοντας πώς θα είναι πάντα εκεί.
Ο αγράμματος είναι άξιος. Πιάνουν τα χέρια του. Κάνει δουλειές χωρίς να βαρυγκωμά, προσφέρει έργο όπου χρειάζεται, χαμογελά δυνατά και κλαίει βουβά. Δε θέλει να γίνεται βάρος στους δικούς του αλλά βρίσκεται κοντά ακόμη κι όταν είναι μακριά.
Ο αγράμματος άνθρωπος μπορεί να μην έμαθε μαθηματικά αλλά είναι δίκαιος στις συναλλαγές του.
Μπορεί να μην ξέρει καλούς τρόπους αλλά το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό. Μπορεί να μην έγινε δάσκαλος αλλά ποτέ δε σήκωσε χέρι στα παιδιά του. Μπορεί να μη γύρισε όλο τον κόσμο αλλά μάζεψε σοφία από τις πιο μικρές στιγμές της ζωής του.
Ο δικός μου αγράμματος άνθρωπος ήταν πολύ πιο μορφωμένος από πολλούς γραμματιζούμενους εκεί έξω.
Είχε παιδεία. Όχι πτυχία.
πηγή

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Τα Χριστούγεννα κουβαλούν το χρέος μιας συγγνώμης κι ενός ευχαριστώ.


Τα Χριστούγεννα κουβαλούν το χρέος μιας συγγνώμης κι ενός ευχαριστώ.


1
Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν… Τα σπίτια στολίζονται, οι κουζίνες αρχίζουν να μοσχομυρίζουν, τα πρόσωπα όλων χαλαρώνουν σιγά σιγά από την πίεση μια απαιτητικής καθημερινότητας. Τα Χριστούγεννα έχουν σίγουρα τη δική τους ξεχωριστή ομορφιά μέσα στη μουντάδα του χειμώνα.
Και εκείνη τη στιγμή είναι που πατάς το κουμπί της παύσης… Συνειδητοποιείς ότι το πνεύμα των ημερών δεν είναι μόνο λαμπερά δέντρα με πολύχρωμα λαμπάκια ούτε εορταστικά ρεβεγιόν με περιποιημένες ομορφιές.
Τα Χριστούγεννα κουβαλούν μέσα τους και ένα χρέος αποκλειστικά ανθρώπινο. Το χρέος μιας συγγνώμης κι ενός ευχαριστώ προς εκείνους που το αξίζουν. Ένα χρέος που δεν πυροδοτείται από καμιά υποχρέωση, αλλά από αυτό το αίσθημα δικαιοσύνης μέσα μας, που όσο τυφλή κι αν είναι, δεν παύει να είναι υπαρκτή.
Βλέπεις, κανείς δεν είναι τέλειος. Και μέσα σ’ αυτήν την ατελή φύση μας που παλεύει να σταθεί όρθια κάτω από αντίξοες συνθήκες, έχουμε σίγουρα αδικήσει ανθρώπους. Κι όχι απαραίτητα με την έννοια της εξαπάτησης.
Αλλά μ’ αυτήν την επιφανειακά ανώδυνη συμπεριφορά που έχει πληγώσει με διάφορους τρόπους. Με σκληρά λόγια που ξεπήδησαν από τα χείλη εν βρασμώ, με την αδιαφορία στα συναισθήματα και στις ανάγκες των άλλων, με πράξεις που σκοτείνιασαν το βλέμμα και κλείδωσαν την καρδιά τους.
Αν χρωστάς μια συγγνώμη, ήρθε ο καιρός που πρέπει να την πεις. Δεν έχει θέση ο εγωισμός στον σεβασμό της ανθρώπινης ψυχής.
Κι αν κάπου χρωστάς ένα ευχαριστώ. μην το στερήσεις από τον άλλον. Ένα ευχαριστώ για το χέρι που σου απλώθηκε στη δύσκολη στιγμή, για το χαμόγελο που αλάφρυνε την πίκρα σου, για τα αισθήματα που ανέκαθεν τα είχες δεδομένα.
Να ξέρεις πως το ευχαριστώ είναι μια λέξη που ενώνει τα χείλη των ανθρώπων γιατί χαρίζει το ίδιο χαμόγελο.
Κάθε ευχαριστώ και δυο χαμόγελα…
Ναι, αν κάπου χρωστάς μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ, ήρθε ο καιρός για να ξεχρεώσεις την οφειλή σου.
Δυο λέξεις μόνο και λίγες συλλαβές κουβαλούν το πιο λαμπερό χριστουγεννιάτικο φως. Αυτό που ξεκινάει από μέσα μας και μεταλαμπαδεύεται στους άλλους χείλη με χείλη, χαμόγελο, με χαμόγελο, σεβασμό με σεβασμό.
Μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ στον σύντροφο που δε σεβάστηκες τις στιγμές του. Στο παιδί σου για τη δύσκολη σου μέρα που του φόρτωσες, στον συνάδελφο γιατί αμφισβήτησες τις ικανότητές του. Στον γέροντα που του μίλησες με απαξίωση και στον ταλαιπωρημένο άνεργο που στα δικά σου μάτια φάνηκε αποτυχημένος.
Αν θέλεις πραγματικά να νιώσεις το βαθύ νόημα των Χριστουγέννων και να ξεφύγεις από την τυπολογία των καθιερωμένων ευχών, των επίπλαστων χαμόγελων και της επιφανειακής ευτυχίας, χάρισε δυο λέξεις εκεί που νομίζεις ότι τις οφείλεις.
Κάποια χρέη θέλουν καρδιά και ευγένεια για να τα ξεπληρώσεις. Κι αυτά τα δυο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας. Μπορεί να είναι ξεχασμένο, μπορεί να είναι παραμελημένο, αλλά κανένας δε γεννήθηκε άδικος και αγενής.
Μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ ίσως και να φέρουν τα Χριστούγεννα μέσα στην καρδιά σου… μήπως αυτό δε λαχταράς να νιώσεις κάθε χρόνο;
Της Γεωργίας Ανδριώτου.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2016

ΕΣΥ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ


ΕΣΥ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ

(Χριστιανικά βίντεο-χριστιανικές ιστορίες-χριστιανικά μηνύματα)
ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ
Ένα χριστιανικό μήνυμα με ομιλητή τον Nick Vujicic (Νικ Βόιτζιτς).