Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011
Λουλούδια στον δρόμο του!
Τα βιντεάκια είναι παλιά. Τον περίμεναν στον Πικάσα και χωρίς να ξέρω, τα δημοσίευσα στο Γιουτιούμπ στις 28!
Τυχαίο; Δε νομίζω...
Ευχές κι αγάπη, ΕΚΕΙ, στην γιαγιά και στον παππού!
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
Νίκος Διαμαντάκος
Για τον δάσκαλό μου και το βιβλίο του, εκεί!
Τα σχολεία της Ζαγοράς από τον 17ο μέχρι τον 21ο αιώνα Νίκος Διαμαντάκος
Σάββατο 26 Μαρτίου 2011
Οι γιατροί δικαιούνται και "ΕΥΓΕ"!
Μπορεί το άρθρο αυτό στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" της Λάρισας να γράφτηκε πριν ένα χρόνο, περίπου, εγώ όμως, το βρήκα απόψε και χαίρομαι ιδιαίτερα γι' αυτό! Βρήκα και φωτογραφία του καθηγητή Λάζαρου Σακκά και συμβουλές του!
Πριν όμως το διαβάσετε, θέλω να πω ένα μεγάλο μεγάλο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" σ' αυτόν τον γιατρό και στην ομάδα του, γιατί βρήκαν την πηγή των δικών μου προβλημάτων και συνάμα ένα μεγάλο "ΕΥΓΕ" σε όλους, έναν προς έναν, κι ας μην τους γνώρισα προσωπικά όλους, (εννοώ, σαν ασθενής, φυσικά!) για το θεάρεστο έργο τους και την Ανθρωπιά τους! Είδα πόσο κοντά στον ασθενή είναι, πόσο σχολαστικά "ψάχνουν" την κάθε περίπτωση, ώστε να βρουν την πηγή του προβλήματος που, μα την αλήθεια, ένα δημόσιο "Ευχαριστώ", το χρωστάω, τουλάχιστον!
Τα καλά αυτή την εποχή δεν ακούγονται εύκολα, γι' αυτό, μετά το προχθεσινό μου νέο ραντεβού, αποφάσισα να μιλήσω.
Καμιά αρρώστεια δεν είναι ντροπή, αντιθέτως μάλιστα, ίσως σώζουμε κόσμο μιλώντας γι' αυτές!
Πάμε λοιπόν στα ονόματα που εγώ παλιότερα, είχα πει σε μια γιατρό και εκείνη με μάλωσε, ότι "μεγάλες κουβέντες" λέω: "ΕΙΝΑΙ, ΠΡΙΝ ΤΩ ΘΕΩ"!
Έτσι θεωρώ εγώ τους γιατρούς που νοιάζονται πραγματικά για τον άρρωστο και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Τα δικά μου "ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ" λοιπόν στην ρευματολογική ομάδα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας είναι για όλη την ομάδα και με "κάτι", ένα λίγο παραπάνω, στον κύριο Καθηγητή που είναι και ο Διευθυντής της Ρευματολογικής Κλινικής, (που έτυχε να είναι "γάτα", όπως καταλήξαμε με άλλους ασθενείς και πέσαμε εγκαίρως στα χέρια του και θα προλάβει, θα βελτιώσει ή θα συντηρήσει τα προβλήματά μας), μαζί με την ακούραστη ομάδα του :
Σακκάς Λάζαρος, Καθηγητής
Κατσιάρη Χριστίνα, Λέκτορας
Αλεξίου Γιάννης, Επιμελητής
Κοτρούμπας Αθανάσιος (κι είναι κι απ' τον Βόλο, έμαθα!)
Πένου Αλκμήνη, Ειδικευόμενη
Μπαρούτα Γεωργία, Ειδικευόμενη
Βαρνά Αρετή, Ειδικευόμενη
και Σιμοπούλου Ντόρα
Υγ. Ρώτησα πολλούς ασθενείς, για να μάθω όλα τα ονόματα. Αν παρέλειψα κάποιον ή κάποια, δεν είναι από πρόθεση.
Υγ. Για τα δικά μου προβλήματα, όσο γίνεται, θα σας μιλήσω άλλη στιγμή. Μου έλλειπε η Βιταμίνη D (Ντε), φταίει η κούραση και τα κότσια μου που με τόσο κόπο απέκτησα στα χνάρια! Μάλλον θα τα πάρω μαζί μου... κυκλοφορώντας ξυπόλητη, άμα λάχει!
Χρειάζομαι Ήλιο, θάλασσα, ξεκούραση, αθλητικά παπούτσια και τ' αγόρι μου... (θυμήσου Μαρινέλα - αυτό δεν μου το είπε!)
Αυτά! Όλα σας τα είπα!
Πριν όμως το διαβάσετε, θέλω να πω ένα μεγάλο μεγάλο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" σ' αυτόν τον γιατρό και στην ομάδα του, γιατί βρήκαν την πηγή των δικών μου προβλημάτων και συνάμα ένα μεγάλο "ΕΥΓΕ" σε όλους, έναν προς έναν, κι ας μην τους γνώρισα προσωπικά όλους, (εννοώ, σαν ασθενής, φυσικά!) για το θεάρεστο έργο τους και την Ανθρωπιά τους! Είδα πόσο κοντά στον ασθενή είναι, πόσο σχολαστικά "ψάχνουν" την κάθε περίπτωση, ώστε να βρουν την πηγή του προβλήματος που, μα την αλήθεια, ένα δημόσιο "Ευχαριστώ", το χρωστάω, τουλάχιστον!
Τα καλά αυτή την εποχή δεν ακούγονται εύκολα, γι' αυτό, μετά το προχθεσινό μου νέο ραντεβού, αποφάσισα να μιλήσω.
Καμιά αρρώστεια δεν είναι ντροπή, αντιθέτως μάλιστα, ίσως σώζουμε κόσμο μιλώντας γι' αυτές!
Πάμε λοιπόν στα ονόματα που εγώ παλιότερα, είχα πει σε μια γιατρό και εκείνη με μάλωσε, ότι "μεγάλες κουβέντες" λέω: "ΕΙΝΑΙ, ΠΡΙΝ ΤΩ ΘΕΩ"!
Έτσι θεωρώ εγώ τους γιατρούς που νοιάζονται πραγματικά για τον άρρωστο και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Τα δικά μου "ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ" λοιπόν στην ρευματολογική ομάδα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας είναι για όλη την ομάδα και με "κάτι", ένα λίγο παραπάνω, στον κύριο Καθηγητή που είναι και ο Διευθυντής της Ρευματολογικής Κλινικής, (που έτυχε να είναι "γάτα", όπως καταλήξαμε με άλλους ασθενείς και πέσαμε εγκαίρως στα χέρια του και θα προλάβει, θα βελτιώσει ή θα συντηρήσει τα προβλήματά μας), μαζί με την ακούραστη ομάδα του :
Σακκάς Λάζαρος, Καθηγητής
Κατσιάρη Χριστίνα, Λέκτορας
Αλεξίου Γιάννης, Επιμελητής
Κοτρούμπας Αθανάσιος (κι είναι κι απ' τον Βόλο, έμαθα!)
Πένου Αλκμήνη, Ειδικευόμενη
Μπαρούτα Γεωργία, Ειδικευόμενη
Βαρνά Αρετή, Ειδικευόμενη
και Σιμοπούλου Ντόρα
Υγ. Ρώτησα πολλούς ασθενείς, για να μάθω όλα τα ονόματα. Αν παρέλειψα κάποιον ή κάποια, δεν είναι από πρόθεση.
Υγ. Για τα δικά μου προβλήματα, όσο γίνεται, θα σας μιλήσω άλλη στιγμή. Μου έλλειπε η Βιταμίνη D (Ντε), φταίει η κούραση και τα κότσια μου που με τόσο κόπο απέκτησα στα χνάρια! Μάλλον θα τα πάρω μαζί μου... κυκλοφορώντας ξυπόλητη, άμα λάχει!
Χρειάζομαι Ήλιο, θάλασσα, ξεκούραση, αθλητικά παπούτσια και τ' αγόρι μου... (θυμήσου Μαρινέλα - αυτό δεν μου το είπε!)
Αυτά! Όλα σας τα είπα!
 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ και νέα αιτήματα στο "ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ Α.Ε."
Λένε πως... δεν υπάρχει πιο αχάριστος από τον ευεργετηθέντα....
Μία απ' αυτούς είμαι κι εγώ. "Εκεί που μας χρωστάγανε..." που λέει!
Εγώ, τό 'παθα!
...Να, αν δεν τα πω εγώ, ποιος θα τα πει;
Το "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" μου στο Αστικό ΚΤΕΛ Βόλου, που προέκτεινε την Γραμμή 2, δεν το έχω γράψει μόνο εδώ, αλλά το λέω καθημερινά, πρωί, μεσημέρι, βράδυ και στους οδηγούς.
Μου άλλαξε τη ζωή αυτή η προέκταση. Κυριολεκτικά. Η μετακίνησή μου με την Αστική πια, είναι τα μικρά καθημερινά μου ταξίδια. Κι όταν λέω "ταξίδια", δεν εννοώ μόνο της διαδρομής απ' το σπίτι μου στο κέντρο της πόλης, εννοώ και το άλλο το "ταξίδεμα", εκείνο, που αφήνεται χαλαρά ο νους, που βρίσκει χρόνο και σκέφτεται, διαβάζει, γράφει, "βλέπει", ενώ οδηγεί άλλος...
Μεγάλη υπόθεση!
Να ' ναι καλά, οι αρμόδιοι που πήραν αυτοί την απόφαση! Όχι μόνο εγώ, όλη μας η γειτονιά και κυρίως οι μαθητές και οι φοιτητές, έχουν χαρεί πολύ αυτή την θετική πρόοδο που μας προέκυψε φέτος!
...Όμως, (το "βόδι" που λέγαμε, ο αχάριστος - οι αχάριστοι), θα θέλαμε κι ένα στέγαστρο!
Το' πα!
Άμα βρέχει, άμα κάνει κρύο, άμα περιμένεις και κανένα δεκαπεντάλεπτο, την έπαθες την ψύξη! Στην Στάση Πανεπιστημίου είναι ανοιχτός ο χώρος και θερίζει!
Θέλουμε ένα στέγαστρο!
...Να 'χει και ένα παγκάκι, για τον παππού, τον κουρασμένο...
Χρειάζεται παιδιά, γιατί έρχεται κι ο ήλιος! Κάν' τε, κάτι!
...Κι επειδή έρχεται και καλοκαίρι, αλλάζει και η ώρα, τι να λέει; Τελευταίο δρομολόγιο στις 10 και 30;
Τι να λέει; Ούτε οι κότες δεν κατιάζουν τόσο νωρίς!
Για βοηθήστε μας, σας παρακαλούμε! Δώσ' τε μας κίνητρα να κάνουμε όλη μέρα βόλτες με την Αστική και ... θα θέλαμε... να προσθέσετε κανένα δρομολόγιο ακόμα, ας είναι και ανά μισάωρο!
(Τι θα λέγατε για μέχρι τις 12, τουλάχιστον να έχουμε και κάτι από παραμύθι; Απ' την "Σταχτοπούτα"...)
και... αφού θα κάνουμε τις βόλτες μας, όλη μέρα και όση νύχτα μας δώσετε, θα μας δώσετε και το δικαίωμα κάρτας που έχουν στις μεγάλες πόλεις, ώστε να έχουμε κι εμείς οι Βολιώτες την σχετική έκπτωση που τώρα δικαιούνται μόνο οι πολύτεκνοι και οι ανάπηροι;
Μονά- ζυγά, ακούω για την πόλη μας και δεν έχω πολλές αντιρρήσεις.
Όμως, στρώστε μας κι εσείς ένα καλύτερο έδαφος!
ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ, δώσε ζωή στην πόλη μας! Μπορείς!
...Όπως κι εμείς μπορούμε να ταξιδεύουμε "εντός", μόνο μαζί σου!
Τα 'πα!
Πώς τα' πα;
Άστα!
Δε, στα 'πα, Κατερίνα; Γράφεις βιαστικά και θα παρεξηγηθείς! Δεν γράφονται έτσι οι αιτήσεις!
Ξέρω... αλλά! Έχω να γράψω και για άλλα θέματα, έστω και βιαστικά! Είναι καλύτερο απ' το καθόλου!
Μία απ' αυτούς είμαι κι εγώ. "Εκεί που μας χρωστάγανε..." που λέει!
Εγώ, τό 'παθα!
...Να, αν δεν τα πω εγώ, ποιος θα τα πει;
Το "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" μου στο Αστικό ΚΤΕΛ Βόλου, που προέκτεινε την Γραμμή 2, δεν το έχω γράψει μόνο εδώ, αλλά το λέω καθημερινά, πρωί, μεσημέρι, βράδυ και στους οδηγούς.
Μου άλλαξε τη ζωή αυτή η προέκταση. Κυριολεκτικά. Η μετακίνησή μου με την Αστική πια, είναι τα μικρά καθημερινά μου ταξίδια. Κι όταν λέω "ταξίδια", δεν εννοώ μόνο της διαδρομής απ' το σπίτι μου στο κέντρο της πόλης, εννοώ και το άλλο το "ταξίδεμα", εκείνο, που αφήνεται χαλαρά ο νους, που βρίσκει χρόνο και σκέφτεται, διαβάζει, γράφει, "βλέπει", ενώ οδηγεί άλλος...
Μεγάλη υπόθεση!
Να ' ναι καλά, οι αρμόδιοι που πήραν αυτοί την απόφαση! Όχι μόνο εγώ, όλη μας η γειτονιά και κυρίως οι μαθητές και οι φοιτητές, έχουν χαρεί πολύ αυτή την θετική πρόοδο που μας προέκυψε φέτος!
...Όμως, (το "βόδι" που λέγαμε, ο αχάριστος - οι αχάριστοι), θα θέλαμε κι ένα στέγαστρο!
Το' πα!
Άμα βρέχει, άμα κάνει κρύο, άμα περιμένεις και κανένα δεκαπεντάλεπτο, την έπαθες την ψύξη! Στην Στάση Πανεπιστημίου είναι ανοιχτός ο χώρος και θερίζει!
Θέλουμε ένα στέγαστρο!
...Να 'χει και ένα παγκάκι, για τον παππού, τον κουρασμένο...
Χρειάζεται παιδιά, γιατί έρχεται κι ο ήλιος! Κάν' τε, κάτι!
...Κι επειδή έρχεται και καλοκαίρι, αλλάζει και η ώρα, τι να λέει; Τελευταίο δρομολόγιο στις 10 και 30;
Τι να λέει; Ούτε οι κότες δεν κατιάζουν τόσο νωρίς!
Για βοηθήστε μας, σας παρακαλούμε! Δώσ' τε μας κίνητρα να κάνουμε όλη μέρα βόλτες με την Αστική και ... θα θέλαμε... να προσθέσετε κανένα δρομολόγιο ακόμα, ας είναι και ανά μισάωρο!
(Τι θα λέγατε για μέχρι τις 12, τουλάχιστον να έχουμε και κάτι από παραμύθι; Απ' την "Σταχτοπούτα"...)
και... αφού θα κάνουμε τις βόλτες μας, όλη μέρα και όση νύχτα μας δώσετε, θα μας δώσετε και το δικαίωμα κάρτας που έχουν στις μεγάλες πόλεις, ώστε να έχουμε κι εμείς οι Βολιώτες την σχετική έκπτωση που τώρα δικαιούνται μόνο οι πολύτεκνοι και οι ανάπηροι;
Μονά- ζυγά, ακούω για την πόλη μας και δεν έχω πολλές αντιρρήσεις.
Όμως, στρώστε μας κι εσείς ένα καλύτερο έδαφος!
ΑΣΤΙΚΟ ΚΤΕΛ ΒΟΛΟΥ, δώσε ζωή στην πόλη μας! Μπορείς!
...Όπως κι εμείς μπορούμε να ταξιδεύουμε "εντός", μόνο μαζί σου!
Τα 'πα!
Πώς τα' πα;
Άστα!
Δε, στα 'πα, Κατερίνα; Γράφεις βιαστικά και θα παρεξηγηθείς! Δεν γράφονται έτσι οι αιτήσεις!
Ξέρω... αλλά! Έχω να γράψω και για άλλα θέματα, έστω και βιαστικά! Είναι καλύτερο απ' το καθόλου!
Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011
Της βιαστικής στιγμής
Ξημέρωσε του Ευαγγελισμού!
Μεγάλη η χάρη Της!
Χρόνια Πολλά σε όλους μας, γιατί όλοι μας γιορτάζουμε, εκτός απ' τους Βαγγέληδες και τις Βαγγελίτσες!Γιορτάζουμε και την ελευθερία μας που κοντεύουμε να ξεχάσουμε...
Διπλή γιορτή, συν την Άνοιξη που ήρθε και μας γεμίζει ελπίδα!
...Ήθελα να γράψω για το χθες. Έζησα μια πολύ γεμάτη μέρα.
Τελικά, τις μέρες μας, τις γεμίζουμε ή τις αδειάζουμε, εμείς!
Σας εύχομαι "γεμάτες" μέρες, με μόνο χαρούμενες στιγμές και χαρούμενα συναισθήματα, όχι σαν τα δικά μου που ήταν (ώς συνήθως) έντονα και ποικίλα, γιατί, δε λέει!
Θέλει κότσια!
(Κι εγώ απορώ που τα βρήκα!)
Υγ. Θα μιλήσω όμως, γι' αυτή τη μέρα! Σίγουρα!
Υγ. Μια άλλη όμως, μέρα! Που δεν θα "τρέχει" τόσο πολύ!
Υγ. Το χρωστάω στον εαυτό μου και σε άλλους!
ΥΓ. Τελικό: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ και ΚΑΛΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ!
Τρίτη 22 Μαρτίου 2011
Έλα μου, ντε!
Μας πως μπλέξαμε πάλι έτσι;
Συνέχεια στο Χαμομηλάκι
Δεν λέω για μας, που είμαστε μονίμως μπλεγμένοι, λέω για όλο τον κόσμο.
Το πάνω-κάτω σε όλη την γη.
Να μη ξέρεις με ποιον να πας και ποιον ν’ αφήσεις.
Τώρα εγώ, με τον Καντάφι είμαι ή με τους αμερικάνους;Συνέχεια στο Χαμομηλάκι
Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011
ΚΑΚΟ!!!
Νεκρό δελφίνι στο Βόλο
Άνδρες του λιμενικού βρήκαν χθες στην ακτή στην πίσω πλευρά του ξενοδοχείου Ξενία στο Βόλο το κουφάρι ενός νεκρού δελφινιού, του τρίτου κατά σειρά τους τελευταίους μήνες που εκβράζεται δίχως σημάδια ζωής σε παραθαλάσσια περιοχή του Βόλου.
Στο σημείο κατέφτασε και συνεργείο της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου Βόλου, που περισυνέλλεξε το νεκρό θηλαστικό και το μετέφερε στο χώρο υγειονομικής ταφής απορριμάτων έξω από την πόλη, ώστε να γίνει η ταφή. Με βάση τις πρώτες ενδείξεις το δελφίνι δεν είχε χτυπηθεί και ο θανατός μάλλον πρέπει να αποδοθεί, όπως ανέφεραν αρμόδιοι του δήμου και του λιμενικού, σε ασθένεια, που πλήττει τα εν λόγω θηλαστικά.
ΚΑΛΟ!!!
Ήταν άπιστος και ζήτησε συγγνώμη βγαίνοντας στους δρόμους
για την απιστία του και παρέλασε στην πόλη για να δηλώσει την μεταμέλειά του.
Όταν η κοπέλα του κατάλαβε μέσω facebook ότι την απατούσε, αυτός ήξερε τι έπρεπε να κάνει για να την ξανακερδίσει. Αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα και να ταπεινωθεί δημόσια παρελαύνοντας με ένα πλακάτ που έγραφε πόσο πολύ την αγαπά!
Η Jess, καλλιτέχνης, στο επάγγελμα, ανακάλυψε ερωτικά μηνύματα στο Facebook λογαριασμό του συντρόφου της Joe και έξαλλη τον πέταξε έξω από το σπίτι τους, στο Brighton. Ο Joe, βλέποντας τη οργή της, αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα. Σκέφτηκε πως αν απολογούταν δημόσια για την πράξη του η συγχώρεση θα ερχόταν ευκολότερα.
Φόρεσε λοιπόν ένα ταμπλό στο λαιμό με το οποίο ενημέρωσε για την απιστία του και παρέλασε στην πόλη για να δηλώσει την μεταμέλειά του. «Έχω απατήσει την κοπέλα μου. Ταπεινώνω τον εαυτό μου για να δείξω το πόσο λυπάμαι. Την αγαπώ τόσο πολύ. Θα κάνω τα πάντα για να με δεχτεί πίσω. Λυπάμαι πολύ.» έγραφε η πινακίδα με την οποία ο Joe περπάτησε κατά μήκος της παραθαλάσσιας πόλης.
Οπως ήταν αναμενόμενο, η αντίδραση του ερωτοχτυπημένου νέου προκάλεσε ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις. «Το πιο ενδιαφέρον ήταν όταν συνάντησα ζευγάρια» είπε ο ίδιος, εξηγώντας πως οι άνδρες φαίνονταν τρομοκρατημένοι με το μέγεθος της πράξης του ενώ οι γυναίκες θύμωναν και μόνο στην ιδέα της απιστίας.
«Ωστόσο πιστεύω πως αρκετοί με έβλεπαν με συμπάθεια καθώς έμοιαζα εντελώς ηλίθιος» πρόσθεσε. «Ολες οι γυναίκες γελούσαν και οι άνδρες προσπαθούσαν να μην τον κοιτάζουν» είπε ένας περαστικός ενώ μια άλλη γυναίκα αναφώνησε: Αχ τι ρομαντικό.
Ο Joe ο οποίος είναι ηθοποιός stand up comedy βρήκε αρκετά διασκεδαστικό το να να ταπεινωθεί δημόσια για να αποδείξει τη μεταμέλειά του, κάτι το οποίο δεν συμμερίστηκε και η ντροπαλή σύντροφός του.
Μόλις ενημερώθηκε για την πράξη του συντρόφου της συμφώνησε να τον συναντήσει στην πόλη αλλά όταν τον είδε να φορά την ταμπέλα, του ζήτησε να την βγάλει και να περπατήσουν στην παραλία όπου και συζήτησαν για το δεσμό τους.
Τελικά η Jess του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία και του επέτρεψε να επιστρέψει σπίτι με τον όρο ότι προσωρινά θα κοιμάται στον καναπέ. «Νομίζω ότι σιγά σιγά όλα θα φτιάξουν. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστούν άλλα δραστικά μέτρα όπως αυτό» είπε ο Joe.
Αυτά είναι λουλούδια!
Αφού παραμέλησα τα λουλούδια μου, πια, δείτε λουλούδια, να πάθετε πλάκα!
Αφορμή ο φίλος μου ο Στράτος που μου έστειλε ένα πολύ καλύτερο βίντεο, αλλά δεν αντιγράφεται, ντε!
Λουλουδένια η ζωή σου, εύχομαι, Στράτο μου!
Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011
Να σου σπαράζει η καρδιά
Δείτε στον Κόσμο ένα συγκινητικότατο βίντεο με το σκυλί που πρόσεχε τον τραυματισμένο φίλο του...
Και τον μάταιο αγώνα ενός άλλου σκύλου να σωθεί...
Πώς σώθηκαν τελευταία στιγμή, κάποιοι άνθρωποι!
Και τον μάταιο αγώνα ενός άλλου σκύλου να σωθεί...
Πώς σώθηκαν τελευταία στιγμή, κάποιοι άνθρωποι!
Κυριακή 13 Μαρτίου 2011
Στιγμές
...Προβληματισμένη, ναι. Πολύ!
Τρέχουν τόσα δυσάρεστα γεγονότα γύρω μας, δεν ξέρω τι νόημα έχει να μιλάει κανείς για βιβλία, για ποιήματα, για στιγμές του, για ότι άλλο, άσχετο με την επικαιρότητα.
Τελικά, δεν ξέρω τι μένει, τι φεύγει, τι έρχεται...
Μπήκαμε σε πολύ δύσκολες εποχές, κι όσο κι αν ξεφεύγουμε με τον μικρόκοσμό μας, η γη θα συνεχίζει να κινείται και να αντιδράει στους φυσικούς της πόνους, όπως και στους τεχνικούς που της προκαλέσαμε εμείς οι άνθρωποι.
Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να πω. Δεν θα μπορέσω να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι, εαν γράψω σκέψεις μου ή εάν σας παραπέμψω σε πολλές πολλές σελίδες που ενημερώνουν για την επικαιρότητα, σε ανθρώπους με ταλέντα, σε ελπίδες που φυτεύονται ακόμα, σε όνειρα για το μέλλον που δεν πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε.
Θέλω μόνο να κρατήσω εδώ στίγμα απ' τις σημερινές στιγμές μου, που αυτές μπορεί να πουν και σε σας κάτι.
...Σήμερα δούλεψα και στις δυο δουλειές μας. (Δουλειές δε σημαίνει όμως και πλούτη, για να μην μπερδευόμαστε...)Και στο καφενείο και στο περίπτερο. Στο περίπτερο πίστευα πως δεν θα ξαναγύριζα. Εγώ ονειρεύτηκα τη ζωή μου να με πάει μπροστά, κι αυτή με πάει συνέχεια πιο πίσω κι απ' "το πίσω".
...Θύμωσα. Δεν ήξερα όμως, ποιος ήταν ο φταίχτης. Όχι, φυσικά ο άντρας μου που έπρεπε να φύγει, ούτε οι επιλογές μου! "Δε μπορεί να ήταν τόσο λάθος η ζωή μου", σκέφτηκα πολλές φορές. "Κοντεύω να φύγω και τίποτα σωστό δεν έκανα;"
... Ήταν μέχρι να προσαρμοστώ. Συνηθίζει κανείς, ακόμα και το κελί του.
...Είπα στον εαυτό μου: "Βρήκες καρέκλα, Κατερίνα, κάτσε! Άνοιξε και την τηλεόραση, γύρω σου τόσος Τύπος, διάβασε, ότι δεν διάβασες ένα χρόνο τώρα και δες ότι δεν είδες στην τιβι!"
...Είδα. Λες και ζω σε άλλο πλανήτη. "Ριάλιτι", λέει, πολλά τα λάιφ στάιλ (πως τα λένε!), σεισμοί, ραδιενέργειες, εικόνες καταστροφής απ' την Ιαπωνία, ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτές οι ειδήσεις έφτασαν στ' αυτιά μου, και άλλα πολλά.
Καλύτερα να μην συνέβαιναν και να μην μάθω ποτέ, τίποτα!
...Πελάτες ερχόντουσαν και έφευγαν, έζησα συγκινητικότατες στιγμές με ανθρώπους που είχαμε χαθεί (τελικά, να τι μένει! Η αμοιβαία εκτίμηση!)ένιωθα ανασφάλεια με την δουλειά που είχα ξεχάσει (τιμές άλλαξαν, νέες εφημερίδες βγήκαν), μα, εντάξει, τα κατάφερα.
Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να συγκρίνει τους πελάτες του καφενείου, με τους πελάτες του περιπτέρου.
Μεγάλη η διαφορά. Οι πελάτες του καφενείου είναι πια, οικογένεια! Υπάρχει άλλη σχέση. Κάθονται, μιλάμε, γνωριστήκαμε. Ξέρω τους προβληματισμούς τους, τις αγωνίες τους. Θα τους ψάξω αν χαθούν, το ίδιο κι εκείνοι.
Οι πελάτες του περιπτέρου, πέρα απ' τους σταθερούς, θα περάσουν, θα φύγουν, θα ξανάρθουν, ίσως και να μην τους ξαναδείς ποτέ, κι ας πεις μαζί τους ακόμα και τα εσώψυχά σου, γιατί απλά σου τα έβγαλε η στιγμή.
Είδα πολλές διαφορές, αλλά και πολλά κοινά σημεία:
Αγέλαστα πρόσωπα, προβληματισμένα, ανήσυχα για το μέλλον κυρίως των παιδιών τους, φοβισμένα για το που βαδίζουμε ως χώρα, ακόμα και ως κάτοικοι αυτής της γης. Είδα τρύπιες τσέπες, είδα βερεσέδια, είδα οικονομία στην τσίχλα που ζητούσε το παιδί, είδα μεθυσμένους ανθρώπους απ' τα τσίπουρα, γιατί, όπως μου είπε μια παρέα: "η φτώχεια θέλει καλοπέραση, κι ας μυρίζουν σκόρδο!" και άλλα πολλά.
Είδα χαμόγελο και ξενοιασιά, μόνο σε παιδάκια που δεν μπορούν να καταλάβουν σε τι κόσμο τα φέραμε και σε ευκατάστατους οικονομικά ανθρώπους.
"Πώς περνάτε;"
"Καλά και σταθερά!" μου απάντησαν κάποιοι που είχα το θάρρος να τους ρωτήσω.
Εκεί κατάλαβα την διαφορά. Τελικά, σήμερα χαμογελάνε μόνο αυτοί οι άνθρωποι που έχουν εξασφαλισμένο οικονομικά το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους, ακόμα και των τρισέγγονων!
"Πάντα Καλά!" τους ευχήθηκα με όλη μου την καρδιά και η ματιά μου σκάλωσε δίπλα σε μια ανοιχτή εφημερίδα που είχε φωτογραφίες απ' τις καταστροφές στην Ιαπωνία.
"Πόσοι απ' αυτούς ήταν άραγε πλούσιοι και έσβησαν σε μια στιγμή, κι αυτοί και οι περιουσίες τους;" σκέφτηκα και έκλεισα και τις εφημερίδες και την τηλεόραση. Ήθελα να πάω στη παραλία, να δω την θάλασσα, να της πω πως, εμείς οι άνθρωποι κολλάμε σε μάταια πράγματα, να μη μας θυμώνει...
Δεν πήγα, ούτε όταν σχόλασα. Δεν είχα διάθεση να μιλήσω σε κανέναν. Ούτε στην θάλασσα, ούτε στους άστεγους που τάϊζαν τα πουλιά, δίπλα μου.
Ήθελα να πάω σπίτι μου, γιατί εγώ έχω σπίτι.
Να μια άλλη διαφορά.
Προβληματισμένη, ναι, πολύ! Δεν μ' αρέσει να διχάζομαι, ούτε ανάμεσα στο υπάρχουν και χειρότερα, ούτε ανάμεσα στο υπάρχουν όμως και καλύτερα!
Αυτό δεν με πάει πουθενά. Απλά, θέλω ένα χώρο ελευθερίας, ας είναι και σε πάρκο, αρκεί να μη βιάζει την ψυχολογία μου, να μη με φοβίζει, να μη μου κόβει το χαμόγελο και την ελπίδα που δε μπορεί να έπαψε να υπάρχει και μέσα μου και γύρω μου, ρε γμτ!
Υγ. Ο θυμός πέρασε, όπως και η ώρα, έμεινε μόνο το παράπονο:
"Γιατί βρε, ζωή, δεν σε καταλάβαμε ακόμα; Είναι η ζωή μια θάλασσα; Είναι στ' αλήθεια τυχεροί, όσοι πεθαίνουν νέοι;"
Τρέχουν τόσα δυσάρεστα γεγονότα γύρω μας, δεν ξέρω τι νόημα έχει να μιλάει κανείς για βιβλία, για ποιήματα, για στιγμές του, για ότι άλλο, άσχετο με την επικαιρότητα.
Τελικά, δεν ξέρω τι μένει, τι φεύγει, τι έρχεται...
Μπήκαμε σε πολύ δύσκολες εποχές, κι όσο κι αν ξεφεύγουμε με τον μικρόκοσμό μας, η γη θα συνεχίζει να κινείται και να αντιδράει στους φυσικούς της πόνους, όπως και στους τεχνικούς που της προκαλέσαμε εμείς οι άνθρωποι.
Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να πω. Δεν θα μπορέσω να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι, εαν γράψω σκέψεις μου ή εάν σας παραπέμψω σε πολλές πολλές σελίδες που ενημερώνουν για την επικαιρότητα, σε ανθρώπους με ταλέντα, σε ελπίδες που φυτεύονται ακόμα, σε όνειρα για το μέλλον που δεν πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε.
Θέλω μόνο να κρατήσω εδώ στίγμα απ' τις σημερινές στιγμές μου, που αυτές μπορεί να πουν και σε σας κάτι.
...Σήμερα δούλεψα και στις δυο δουλειές μας. (Δουλειές δε σημαίνει όμως και πλούτη, για να μην μπερδευόμαστε...)Και στο καφενείο και στο περίπτερο. Στο περίπτερο πίστευα πως δεν θα ξαναγύριζα. Εγώ ονειρεύτηκα τη ζωή μου να με πάει μπροστά, κι αυτή με πάει συνέχεια πιο πίσω κι απ' "το πίσω".
...Θύμωσα. Δεν ήξερα όμως, ποιος ήταν ο φταίχτης. Όχι, φυσικά ο άντρας μου που έπρεπε να φύγει, ούτε οι επιλογές μου! "Δε μπορεί να ήταν τόσο λάθος η ζωή μου", σκέφτηκα πολλές φορές. "Κοντεύω να φύγω και τίποτα σωστό δεν έκανα;"
... Ήταν μέχρι να προσαρμοστώ. Συνηθίζει κανείς, ακόμα και το κελί του.
...Είπα στον εαυτό μου: "Βρήκες καρέκλα, Κατερίνα, κάτσε! Άνοιξε και την τηλεόραση, γύρω σου τόσος Τύπος, διάβασε, ότι δεν διάβασες ένα χρόνο τώρα και δες ότι δεν είδες στην τιβι!"
...Είδα. Λες και ζω σε άλλο πλανήτη. "Ριάλιτι", λέει, πολλά τα λάιφ στάιλ (πως τα λένε!), σεισμοί, ραδιενέργειες, εικόνες καταστροφής απ' την Ιαπωνία, ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτές οι ειδήσεις έφτασαν στ' αυτιά μου, και άλλα πολλά.
Καλύτερα να μην συνέβαιναν και να μην μάθω ποτέ, τίποτα!
...Πελάτες ερχόντουσαν και έφευγαν, έζησα συγκινητικότατες στιγμές με ανθρώπους που είχαμε χαθεί (τελικά, να τι μένει! Η αμοιβαία εκτίμηση!)ένιωθα ανασφάλεια με την δουλειά που είχα ξεχάσει (τιμές άλλαξαν, νέες εφημερίδες βγήκαν), μα, εντάξει, τα κατάφερα.
Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να συγκρίνει τους πελάτες του καφενείου, με τους πελάτες του περιπτέρου.
Μεγάλη η διαφορά. Οι πελάτες του καφενείου είναι πια, οικογένεια! Υπάρχει άλλη σχέση. Κάθονται, μιλάμε, γνωριστήκαμε. Ξέρω τους προβληματισμούς τους, τις αγωνίες τους. Θα τους ψάξω αν χαθούν, το ίδιο κι εκείνοι.
Οι πελάτες του περιπτέρου, πέρα απ' τους σταθερούς, θα περάσουν, θα φύγουν, θα ξανάρθουν, ίσως και να μην τους ξαναδείς ποτέ, κι ας πεις μαζί τους ακόμα και τα εσώψυχά σου, γιατί απλά σου τα έβγαλε η στιγμή.
Είδα πολλές διαφορές, αλλά και πολλά κοινά σημεία:
Αγέλαστα πρόσωπα, προβληματισμένα, ανήσυχα για το μέλλον κυρίως των παιδιών τους, φοβισμένα για το που βαδίζουμε ως χώρα, ακόμα και ως κάτοικοι αυτής της γης. Είδα τρύπιες τσέπες, είδα βερεσέδια, είδα οικονομία στην τσίχλα που ζητούσε το παιδί, είδα μεθυσμένους ανθρώπους απ' τα τσίπουρα, γιατί, όπως μου είπε μια παρέα: "η φτώχεια θέλει καλοπέραση, κι ας μυρίζουν σκόρδο!" και άλλα πολλά.
Είδα χαμόγελο και ξενοιασιά, μόνο σε παιδάκια που δεν μπορούν να καταλάβουν σε τι κόσμο τα φέραμε και σε ευκατάστατους οικονομικά ανθρώπους.
"Πώς περνάτε;"
"Καλά και σταθερά!" μου απάντησαν κάποιοι που είχα το θάρρος να τους ρωτήσω.
Εκεί κατάλαβα την διαφορά. Τελικά, σήμερα χαμογελάνε μόνο αυτοί οι άνθρωποι που έχουν εξασφαλισμένο οικονομικά το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους, ακόμα και των τρισέγγονων!
"Πάντα Καλά!" τους ευχήθηκα με όλη μου την καρδιά και η ματιά μου σκάλωσε δίπλα σε μια ανοιχτή εφημερίδα που είχε φωτογραφίες απ' τις καταστροφές στην Ιαπωνία.
"Πόσοι απ' αυτούς ήταν άραγε πλούσιοι και έσβησαν σε μια στιγμή, κι αυτοί και οι περιουσίες τους;" σκέφτηκα και έκλεισα και τις εφημερίδες και την τηλεόραση. Ήθελα να πάω στη παραλία, να δω την θάλασσα, να της πω πως, εμείς οι άνθρωποι κολλάμε σε μάταια πράγματα, να μη μας θυμώνει...
Δεν πήγα, ούτε όταν σχόλασα. Δεν είχα διάθεση να μιλήσω σε κανέναν. Ούτε στην θάλασσα, ούτε στους άστεγους που τάϊζαν τα πουλιά, δίπλα μου.
Ήθελα να πάω σπίτι μου, γιατί εγώ έχω σπίτι.
Να μια άλλη διαφορά.
Προβληματισμένη, ναι, πολύ! Δεν μ' αρέσει να διχάζομαι, ούτε ανάμεσα στο υπάρχουν και χειρότερα, ούτε ανάμεσα στο υπάρχουν όμως και καλύτερα!
Αυτό δεν με πάει πουθενά. Απλά, θέλω ένα χώρο ελευθερίας, ας είναι και σε πάρκο, αρκεί να μη βιάζει την ψυχολογία μου, να μη με φοβίζει, να μη μου κόβει το χαμόγελο και την ελπίδα που δε μπορεί να έπαψε να υπάρχει και μέσα μου και γύρω μου, ρε γμτ!
Υγ. Ο θυμός πέρασε, όπως και η ώρα, έμεινε μόνο το παράπονο:
"Γιατί βρε, ζωή, δεν σε καταλάβαμε ακόμα; Είναι η ζωή μια θάλασσα; Είναι στ' αλήθεια τυχεροί, όσοι πεθαίνουν νέοι;"
Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011
Λευκό Ζαγοράς Πηλίου και Βόλου
Την περίμενα πώς και πώς! Την κόρη μου και την παρέα της, φυσικά! Ήξερα πως δεν θα την χαρώ πολύ, γιατί στο πρόγραμμά της είχε Ζαγορά και χιόνια.
Μα... θα χιόνιζε και στον Βόλο!
Άλλο όμως στο Πήλιο και ειδικά στην αυλή μας!
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, τα παιδιά μου έχουν λατρέψει την πατρίδα μου, την Ζαγορά, κι αυτό με συγκινεί αφάνταστα!
Ήθελα να πάω κι εγώ μαζί, αλλά... οι μαμάδες είναι μαμάδες! Γι' αυτό της έδωσα μαζί της τα άλλα μου μάτια. "Ότι μαζέψεις είναι δικό μου! Φέρε μου χιόνια, αυλή, καμέλια, ότι σταθεί στα μάτια σου!..." της είπα όταν έφευγε.
...Και μού 'φερε! Κι όχι, λίγες, όπως άλλες φορές! Πολλές!
Συγκινήθηκα τόσο πολύ σήμερα! Σχεδόν, στάθηκε όπου θα στεκόμουνα, κι ας μην έχει δει τις χιλιάδες παλιότερες φωτογραφίες μου στα μπλογκ!
Θα μπορούσα να τις βάλω δίπλα δίπλα...
Οι ματιές του παιδιού μου... Τόσο κοντά!... Απίστευτα!
Έψαξα για τραγούδια που να ταιριάζουν. Αδύνατον να εμπεριέχουν και χιόνια οι λέξεις τους. Έτσι κατέληξα στο "Εν λευκώ" της Νατάσσας Μποφίλιου. Κάτι ουδέτερο... Τίποτα σημαντικό, πέρα απ' το τόσο σημαντικότερο του "λευκού"...
Ε, μετά βρήκα και την Ρωμιοπούλα... Μ' άρεσε! Τώρα, αν τ' ακούσω πάλι, που μου ξέφυγαν "κατά λάθος" και δυο φωτογραφίες της, τρικ είναι! Κι απ' αυτές έχω παρόμοιες, απ' τα νιάτα μου! Μπερδεύτηκα... Πρεσβυωπία, βλέπεις...
Αχ, κορίτσι μου!...
Απίστευτο! Αυτό, πως μου ξέφυγε;
Το τραγούδι, εννοώ!
Υγ. Όσο για τον μικρό, τον Τάσο μου, αυτή τη φορά, τράβηξε κατά τον Όλυμπο, να δει κι άλλο βουνό! Λόγω απόστασης (και όχι μόνο), το Πήλιο το βλέπει συχνά.
Φωτογραφική μηχανή δεν του έδωσα, γιατί δεν είχα. Την χαλασμένη την κράτησα για μένα, κι ας χιόνιζε και στον Βόλο, κι ας μην έπαιρνε με τίποτα μπρος!
"Η πιο μεγάλη τιμωρία μου" είπα στο τηλέφωνο στην Λένα μου, "να χιονίζει στον Βόλο και να μην έχω μηχανή!"
Γελούσε...
"Έτσι όμως, θα 'χεις Ζαγορά!" μου είπε.
Κι εγώ έκλαιγα...
Όχι, για την μηχανή!
Ούτε φανερά, κι ας ήμουνα μόνη μου.
Από μέσα μου.
Όχι, για τα χιόνια...
Για τα παιδιά μου, που πήραν τα βουνά για τα χιόνια, Αποκριάτικα, κι εγώ έμεινα να μετράω τις νιφάδες, πίσω απ' το τζάμι, χωρίς ακόμα και την φωτογραφική μου μηχανή, για παρέα...
...Μετά, όταν σχόλασε, ζήτησα μια πιο μεγάλη αγκαλιά απ' τον άντρα μου.
Κρύωνα πολύ.
Υστερόγραφο των 3:05, ξημερώματα Πέμπτης
"Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα" επέμεναν τα Διάφανα Κρίνα, επειδή όμως, ούτε και τα τόσα λίγα χιόνια ήταν για μένα, μόνο αυτό έδεσε, (με ότι μου έδωσε η χαλασμένη μηχανή πριν ξεψυχήσει και ότι πρόλαβε να κρατήσει η άλλη που μου επιστράφηκε απ' την Λένα), κι επειδή έχω μάθει να δέχομαι ότι μου δίνει η ζωή, ακόμα κι αν δεν είναι για μένα, συγγνώμη παιδιά που ένιωσα Σα να ήταν για μένα!
Μα... θα χιόνιζε και στον Βόλο!
Άλλο όμως στο Πήλιο και ειδικά στην αυλή μας!
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, τα παιδιά μου έχουν λατρέψει την πατρίδα μου, την Ζαγορά, κι αυτό με συγκινεί αφάνταστα!
Ήθελα να πάω κι εγώ μαζί, αλλά... οι μαμάδες είναι μαμάδες! Γι' αυτό της έδωσα μαζί της τα άλλα μου μάτια. "Ότι μαζέψεις είναι δικό μου! Φέρε μου χιόνια, αυλή, καμέλια, ότι σταθεί στα μάτια σου!..." της είπα όταν έφευγε.
...Και μού 'φερε! Κι όχι, λίγες, όπως άλλες φορές! Πολλές!
Συγκινήθηκα τόσο πολύ σήμερα! Σχεδόν, στάθηκε όπου θα στεκόμουνα, κι ας μην έχει δει τις χιλιάδες παλιότερες φωτογραφίες μου στα μπλογκ!
Θα μπορούσα να τις βάλω δίπλα δίπλα...
Οι ματιές του παιδιού μου... Τόσο κοντά!... Απίστευτα!
Έψαξα για τραγούδια που να ταιριάζουν. Αδύνατον να εμπεριέχουν και χιόνια οι λέξεις τους. Έτσι κατέληξα στο "Εν λευκώ" της Νατάσσας Μποφίλιου. Κάτι ουδέτερο... Τίποτα σημαντικό, πέρα απ' το τόσο σημαντικότερο του "λευκού"...
Ε, μετά βρήκα και την Ρωμιοπούλα... Μ' άρεσε! Τώρα, αν τ' ακούσω πάλι, που μου ξέφυγαν "κατά λάθος" και δυο φωτογραφίες της, τρικ είναι! Κι απ' αυτές έχω παρόμοιες, απ' τα νιάτα μου! Μπερδεύτηκα... Πρεσβυωπία, βλέπεις...
Αχ, κορίτσι μου!...
Απίστευτο! Αυτό, πως μου ξέφυγε;
Το τραγούδι, εννοώ!
Υγ. Όσο για τον μικρό, τον Τάσο μου, αυτή τη φορά, τράβηξε κατά τον Όλυμπο, να δει κι άλλο βουνό! Λόγω απόστασης (και όχι μόνο), το Πήλιο το βλέπει συχνά.
Φωτογραφική μηχανή δεν του έδωσα, γιατί δεν είχα. Την χαλασμένη την κράτησα για μένα, κι ας χιόνιζε και στον Βόλο, κι ας μην έπαιρνε με τίποτα μπρος!
"Η πιο μεγάλη τιμωρία μου" είπα στο τηλέφωνο στην Λένα μου, "να χιονίζει στον Βόλο και να μην έχω μηχανή!"
Γελούσε...
"Έτσι όμως, θα 'χεις Ζαγορά!" μου είπε.
Κι εγώ έκλαιγα...
Όχι, για την μηχανή!
Ούτε φανερά, κι ας ήμουνα μόνη μου.
Από μέσα μου.
Όχι, για τα χιόνια...
Για τα παιδιά μου, που πήραν τα βουνά για τα χιόνια, Αποκριάτικα, κι εγώ έμεινα να μετράω τις νιφάδες, πίσω απ' το τζάμι, χωρίς ακόμα και την φωτογραφική μου μηχανή, για παρέα...
...Μετά, όταν σχόλασε, ζήτησα μια πιο μεγάλη αγκαλιά απ' τον άντρα μου.
Κρύωνα πολύ.
Υστερόγραφο των 3:05, ξημερώματα Πέμπτης
"Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα" επέμεναν τα Διάφανα Κρίνα, επειδή όμως, ούτε και τα τόσα λίγα χιόνια ήταν για μένα, μόνο αυτό έδεσε, (με ότι μου έδωσε η χαλασμένη μηχανή πριν ξεψυχήσει και ότι πρόλαβε να κρατήσει η άλλη που μου επιστράφηκε απ' την Λένα), κι επειδή έχω μάθει να δέχομαι ότι μου δίνει η ζωή, ακόμα κι αν δεν είναι για μένα, συγγνώμη παιδιά που ένιωσα Σα να ήταν για μένα!
Τρίτη 8 Μαρτίου 2011
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, σήμερα, οπότε "Χρόνια μας Πολλά" και απ' αυτό το παραμελημένο μου μπλογκ!
Είθε, όλες οι γυναίκες του κόσμου να είναι γερές και ευτυχισμένες, για να κάνουν ευτυχισμένες και τις οικογένειές τους!
Γιατί, τελικά, η γυναίκα θα έχει πάντα τον πολύ δύσκολο ρόλο της μάνας!
Κατερίνα
το αντέγραψα απ' τον αρκούδο
(εγώ διαβάζοντάς το, εξοργίστηκα!)…άλλο ένα όνομα: Κατερίνα.
Το πρωτοδιάβασα στον tsimitaki.
Είναι μεγάλο, ε; βαριέστε λιγάκι. Δεν πειράζει, μπείτε στον κόπο – εγώ, διαβάζοντάς το, μορφώθηκα.
Καταγγελια προς τον συνηγορο του πολιτη
της κρατούμενης ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
Ελεώνας Θηβών (20-02-09),Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου.
Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστώ, για να μπορέσω να ζήσω.
Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.
Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.
Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:
Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.
Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να.αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.
Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους.
Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφυλακας που τελεί χρέη.νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) ΓΚΑΒΑΝΑ ΣΤΕΛΛΑ παρουσία της υπαρχιφυλακα ΣΑΜΠΑΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.
Με οδήγησαν στην υποδιευθυντρια ΚΑΦΡΙΤΣΑ ΑΓΛΑΙΑ, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.
Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.
Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.
Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.
Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.
Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα ΔΑΝΙΗΛΙΔΟΥ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφυλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφυλακα ΓΑΛΑΝΗ ΙΩΑΝΝΗ που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελεας ΠΡΑΣΣΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.
Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.
Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακευων ΚΟΡΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν.
Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση -ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.
Όταν και αν κάνεις μπάνιο σε παρατηρεί. Έτσι, μένουμε χωρίς μπάνιο για 7 μέρες και άνω. Καφέ, νερό υποχρεούσαι να παραγγείλεις μόνο από το καφενείο της φυλακής το οποίο λειτουργεί για τους δεσμοφύλακες και δουλεύουν σε αυτό κρατούμενες. Την τελευταία φορά που κρατήθηκα στην απομόνωση πλήρωσα 20 ευρώ στο καφενείο. Με αυτά τα χρήματα μπορούσα να περάσω περίπου είκοσι μέρες αγοράζοντας καφέ, ζάχαρη κλπ ενώ τα πλήρωσα μέσα σε πέντε μέρες. Αλλά εδώ η διαχείριση των χρημάτων μας εξαρτάται από τις ορέξεις της υπηρεσίας του Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.
Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριοι της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε.
Κάποτε ήμουν άνθρωπος με όνειρα, με όρεξη για μάθηση, με κερδοφόρα επιχείρηση, με όρεξη για δημιουργία.
Σήμερα, όλος αυτός ο πόνος, η κακοποίηση, ο βιασμό του σώματος και της ψυχής που έχω υποστεί με κάνουν να ονειρεύομαι πως τους σκοτώνω όλους αυτούς που πληρώνονται για να βασανίζουν αδύναμους ανθρώπους.
Σφίγγοντας τα δόντια σιγοψιθυρίζω «και για το πείσμα σας, γουρούνια, θα αντέχω» ελπίζοντας να έρθει κάποια μέρα που θα σταμτήσουν να απλώνουν τα βρώμικα, διεστραμμένα χέρια τοςυ επάνω σε αδύναμους ανθρώπους.
Το ξέρω πως ο κόσμος δεν αλλάζει, ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ, όμως, φτάνει να μην αδιαφορούμε.
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεπεράσω τα όσα υπέστην και υπόκειμαι μεσα στη φυλακή.
ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Και εμείς; τι κάναμε γι΄αυτό;
Αυτό κάναμε:
Ελλάδα: Ο θάνατος της φυλακισμένης Κατερίνας Γκουλιώνη χρειάζεται ανεξάρτητη και αμερόληπτη έρευνα
Αθήνα,20 Μαρτίου 2009
Νωρίς το πρωί της 18ης Μαρτίου 2009, η Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή στο τέλος της μεταγωγής της με πλοίο από τον Πειραιά στις φυλακές Νεάπολης Λασιθίου. Μαζί με άλλες κρατούμενες μεταγόταν εκεί από τις γυναικείες φυλακές Θήβας. Υπάρχουν ισχυρισμοί ότι, κατά τη διάρκεια της μεταγωγής, την είχαν χωριστά από τις άλλες κρατούμενες και ότι τα χέρια της ήταν δεμένα πισθάγκωνα. Σύμφωνα με αναφορές, οι άλλες κρατούμενες δήλωσαν ότι έδειχνε χτυπημένη στο πρόσωπο.
«Ο θάνατος της Κατερίνας Γκουλιώνη στα χέρια των ελληνικών αρχών είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Οι καταγγελίες για απαράδεκτη μεταχείριση των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές πληθαίνουν, ενώ οι πρώτες πληροφορίες για τις συνθήκες θανάτου της δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο να συνδέεται με τη δράση της για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κρατουμένων», δήλωσε ο Πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, Σίμος Μπούρας.
Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε δραστηριοποιηθεί στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Είχε έρθει σε επαφή με τη Διεθνή Αμνηστία σε αρκετές περιπτώσεις, προκειμένου να καταγγείλει την απάνθρωπη μεταχείριση των κρατουμένων και τις συνθήκες κράτησης στις γυναικείες φυλακές, συμπεριλαμβανομένων των γυναικείων φυλακών Θήβας και των φυλακών Διαβατών στη Θεσσαλονίκη. Ενημέρωσε τη Διεθνή Αμνηστία ότι είχε υποβάλει αναφορά στον Συνήγορο του Πολίτη, μεταξύ άλλων το Φεβρουάριο του 2009, καθώς και στη διευθύντρια των φυλακών Θήβας. Είχε επίσης εμφανιστεί σε τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ μόλις πριν το θάνατό της.
Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε επίσης συμμετάσχει ενεργά στις εκστρατείες της Διεθνούς Αμνηστίας συλλέγοντας υπογραφές από τις κρατούμενες στη Θήβα για διεθνείς εκκλήσεις της οργάνωσης. Ενημέρωσε το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας στις 17 Μαρτίου 2009 ότι πρόσφατα αφαιρέθηκε από το κελί της έντυπο υλικό της οργάνωσης, καθώς και άλλα έγγραφα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ότι άλλο υλικό δεν της παραδόθηκε ποτέ.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ο θάνατος οφείλεται σε καρδιακή προσβολή. Η επίσημη ιατροδικαστική έκθεση αναμένεται την επόμενη εβδομάδα.
Η Διεθνής Αμνηστία απευθύνει έκκληση στις Ελληνικές Αρχές να διεξαγάγουν πλήρη, γρήγορη, ανεξάρτητη και αμερόληπτη έρευνα σχετικά με το θάνατο της Κατερίνας Γκουλιώνη και τις καταγγελίες που είχε υποβάλει για τη μεταχείριση των φυλακισμένων γυναικών.
«Μετά τους τόσους θανάτους, κακοποιήσεις και εξεγέρσεις κρατουμένων, πρέπει επιτέλους οι αρχές να άρουν το πέπλο συγκάλυψης των συνθηκών φυλάκισης, να επιτρέψουν την πρόσβαση σε ελεγκτικές αρχές όπως ο Συνήγορος του Πολίτη και οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, και να προχωρήσουν σε επείγοντα και αποτελεσματικά μέτρα για να εξασφαλίσουν, όπως έχουν υποχρέωση, το σεβασμό της αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κρατουμένων», τόνισε ο Σίμος Μπούρας.
Όσα κάναμε για τον Αλέξανδρο, για την Αμαλία, για την Κωνσταντίνα, για τον Τενέζο.
Δηλαδή, μεταξύ μας, όχι και πολλά πράγματα.. Απλώς, σημειώσαμε άλλο ένα όνομα. Κατερίνα.
Απίστευτα σκληρή αλήθεια!
Βραβεύτηκε φωτογραφία - σοκ!Το έμαθα από την Πρώτη Σελίδα.
Το συγκλονιστικό πορτρέτο της νεαρής Αφγανής που κακοποιήθηκε από τον σύζυγό της είναι αυτό που κέρδισε σήμερα το βραβείο World Press Photo.
Η φωτογραφία της Μπίμπι Αίσα, 18 ετών, από την επαρχία Ορουζγκάν στο Αφγανιστάν, με κομμένη τη μύτη είχε ληφθεί ...
...από την φωτογράφο Τζόντι Μπίμπερ για το περιοδικό TIME.
Η νεαρή από το Αφγανιστάν είχε εγκαταλείψει το σύζυγό της λέγοντας ότι την κακοποιούσε. Τότε, διοικητής των Ταλιμπάν, έδωσε εντολή για την 18χρονη να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και ο σύζυγός της της έκοψε τη μύτη και τα αυτιά.
«Είναι μια απίστευτα σκληρή εικόνα. Στέλνει ένα ισχυρότατο μήνυμα στον κόσμο. Περίπου το 50% του πληθυσμού είναι γυναίκες, πολλές από τις οποίες ζουν ακόμη κάτω από άθλιες συνθήκες και δοκιμάζονται από τη βία» δήλωσε ο Ρουθ Έικχρορν, ένας εκ των κριτών του διαγωνισμού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
διαβάστε και αυτό: http://giraffeforhumanrigts.blogspot.com/2009/03/blog-post_19.html
δεν θέλω να αυτοδιαφημιστώ, αλλά μπορείτε να βρείτε στην ανάρτηση μου και το τελευταίο της γράμμα και τις εκδηλώσεις αντίδρασης από το δίκτυο για τα δικαιώματα των κρατουμένων. έτσι για να μην αισθάνεστε μόνο οργή και απογοήτευση ή αδυναμία, αλλά να δείτε ότι οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να αντιδρούν.
Τα Νέα γράφουν: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4508397&ct=1
με αποκορύφωμα τη φράση:
[...]Η εξέλιξη είχε ως αποτέλεσμα την εκτόνωση της κρίσης και ασφαλώς τη δικαίωση της Κατερίνας Γκουλιώνη, η οποία δυστυχώς δεν ζει για να απολαύσει το αίσιο τέλος του αγώνα της. [...]
Δηλαδή σταμάτησαν οι κολπικές εξετάσεις ξαφνικά; Σταμάτησε ο βιασμός των χρηστών ναρκωτικών ουσιών και τα βασανιστήρια που δέχονται στα κελιά τους και στην απομόνωση; Μόνο με μία εξέγερση; Πάλι θα το κουκουλώσουν;
Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως αυτό το δευτερόλεπτο οι γυναίκες αυτές (και πιθανό και άντρες) υπόκεινται σε τέτοια βασανιστήρια.
Να πάψει εδώ και τώρα η πολιτεία να φυλακίζει τους χρήστες ναρκωτικών. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη ψυχικής απεξάρτησης και όχι βασανιστήρια οποιουδήποτε τύπου! Θέλουμε περισσότερες «Ιθάκες» και «Στροφές» από την πολιτεία και όχι εγκλεισμό σε φυλακές! (αυτό είναι το #11)
Φυσικά στην τηλεόραση, στις μεγάλες εφημερίδες δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες ειδήσεις…