Στιγμές

...Προβληματισμένη, ναι. Πολύ!
Τρέχουν τόσα δυσάρεστα γεγονότα γύρω μας, δεν ξέρω τι νόημα έχει να μιλάει κανείς για βιβλία, για ποιήματα, για στιγμές του, για ότι άλλο, άσχετο με την επικαιρότητα.
Τελικά, δεν ξέρω τι μένει, τι φεύγει, τι έρχεται...
Μπήκαμε σε πολύ δύσκολες εποχές, κι όσο κι αν ξεφεύγουμε με τον μικρόκοσμό μας, η γη θα συνεχίζει να κινείται και να αντιδράει στους φυσικούς της πόνους, όπως και στους τεχνικούς που της προκαλέσαμε εμείς οι άνθρωποι.
Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να πω. Δεν θα μπορέσω να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι, εαν γράψω σκέψεις μου ή εάν σας παραπέμψω σε πολλές πολλές σελίδες που ενημερώνουν για την επικαιρότητα, σε ανθρώπους με ταλέντα, σε ελπίδες που φυτεύονται ακόμα, σε όνειρα για το μέλλον που δεν πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε.
Θέλω μόνο να κρατήσω εδώ στίγμα απ' τις σημερινές στιγμές μου, που αυτές μπορεί να πουν και σε σας κάτι.

...Σήμερα δούλεψα και στις δυο δουλειές μας. (Δουλειές δε σημαίνει όμως και πλούτη, για να μην μπερδευόμαστε...)Και στο καφενείο και στο περίπτερο. Στο περίπτερο πίστευα πως δεν θα ξαναγύριζα. Εγώ ονειρεύτηκα τη ζωή μου να με πάει μπροστά, κι αυτή με πάει συνέχεια πιο πίσω κι απ' "το πίσω".

...Θύμωσα. Δεν ήξερα όμως, ποιος ήταν ο φταίχτης. Όχι, φυσικά ο άντρας μου που έπρεπε να φύγει, ούτε οι επιλογές μου! "Δε μπορεί να ήταν τόσο λάθος η ζωή μου", σκέφτηκα πολλές φορές. "Κοντεύω να φύγω και τίποτα σωστό δεν έκανα;"

... Ήταν μέχρι να προσαρμοστώ. Συνηθίζει κανείς, ακόμα και το κελί του.

...Είπα στον εαυτό μου: "Βρήκες καρέκλα, Κατερίνα, κάτσε! Άνοιξε και την τηλεόραση, γύρω σου τόσος Τύπος, διάβασε, ότι δεν διάβασες ένα χρόνο τώρα και δες ότι δεν είδες στην τιβι!"

...Είδα. Λες και ζω σε άλλο πλανήτη. "Ριάλιτι", λέει, πολλά τα λάιφ στάιλ (πως τα λένε!), σεισμοί, ραδιενέργειες, εικόνες καταστροφής απ' την Ιαπωνία, ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτές οι ειδήσεις έφτασαν στ' αυτιά μου, και άλλα πολλά.

Καλύτερα να μην συνέβαιναν και να μην μάθω ποτέ, τίποτα!

...Πελάτες ερχόντουσαν και έφευγαν, έζησα συγκινητικότατες στιγμές με ανθρώπους που είχαμε χαθεί (τελικά, να τι μένει! Η αμοιβαία εκτίμηση!)ένιωθα ανασφάλεια με την δουλειά που είχα ξεχάσει (τιμές άλλαξαν, νέες εφημερίδες βγήκαν), μα, εντάξει, τα κατάφερα.

Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να συγκρίνει τους πελάτες του καφενείου, με τους πελάτες του περιπτέρου.
Μεγάλη η διαφορά. Οι πελάτες του καφενείου είναι πια, οικογένεια! Υπάρχει άλλη σχέση. Κάθονται, μιλάμε, γνωριστήκαμε. Ξέρω τους προβληματισμούς τους, τις αγωνίες τους. Θα τους ψάξω αν χαθούν, το ίδιο κι εκείνοι.
Οι πελάτες του περιπτέρου, πέρα απ' τους σταθερούς, θα περάσουν, θα φύγουν, θα ξανάρθουν, ίσως και να μην τους ξαναδείς ποτέ, κι ας πεις μαζί τους ακόμα και τα εσώψυχά σου, γιατί απλά σου τα έβγαλε η στιγμή.

Είδα πολλές διαφορές, αλλά και πολλά κοινά σημεία:
Αγέλαστα πρόσωπα, προβληματισμένα, ανήσυχα για το μέλλον κυρίως των παιδιών τους, φοβισμένα για το που βαδίζουμε ως χώρα, ακόμα και ως κάτοικοι αυτής της γης. Είδα τρύπιες τσέπες, είδα βερεσέδια, είδα οικονομία στην τσίχλα που ζητούσε το παιδί, είδα μεθυσμένους ανθρώπους απ' τα τσίπουρα, γιατί, όπως μου είπε μια παρέα: "η φτώχεια θέλει καλοπέραση, κι ας μυρίζουν σκόρδο!" και άλλα πολλά.

Είδα χαμόγελο και ξενοιασιά, μόνο σε παιδάκια που δεν μπορούν να καταλάβουν σε τι κόσμο τα φέραμε και σε ευκατάστατους οικονομικά ανθρώπους.
"Πώς περνάτε;"
"Καλά και σταθερά!" μου απάντησαν κάποιοι που είχα το θάρρος να τους ρωτήσω.

Εκεί κατάλαβα την διαφορά. Τελικά, σήμερα χαμογελάνε μόνο αυτοί οι άνθρωποι που έχουν εξασφαλισμένο οικονομικά το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους, ακόμα και των τρισέγγονων!

"Πάντα Καλά!" τους ευχήθηκα με όλη μου την καρδιά και η ματιά μου σκάλωσε δίπλα σε μια ανοιχτή εφημερίδα που είχε φωτογραφίες απ' τις καταστροφές στην Ιαπωνία.

"Πόσοι απ' αυτούς ήταν άραγε πλούσιοι και έσβησαν σε μια στιγμή, κι αυτοί και οι περιουσίες τους;" σκέφτηκα και έκλεισα και τις εφημερίδες και την τηλεόραση. Ήθελα να πάω στη παραλία, να δω την θάλασσα, να της πω πως, εμείς οι άνθρωποι κολλάμε σε μάταια πράγματα, να μη μας θυμώνει...

Δεν πήγα, ούτε όταν σχόλασα. Δεν είχα διάθεση να μιλήσω σε κανέναν. Ούτε στην θάλασσα, ούτε στους άστεγους που τάϊζαν τα πουλιά, δίπλα μου.

Ήθελα να πάω σπίτι μου, γιατί εγώ έχω σπίτι.
Να μια άλλη διαφορά.

Προβληματισμένη, ναι, πολύ! Δεν μ' αρέσει να διχάζομαι, ούτε ανάμεσα στο υπάρχουν και χειρότερα, ούτε ανάμεσα στο υπάρχουν όμως και καλύτερα!
Αυτό δεν με πάει πουθενά. Απλά, θέλω ένα χώρο ελευθερίας, ας είναι και σε πάρκο, αρκεί να μη βιάζει την ψυχολογία μου, να μη με φοβίζει, να μη μου κόβει το χαμόγελο και την ελπίδα που δε μπορεί να έπαψε να υπάρχει και μέσα μου και γύρω μου, ρε γμτ!

Υγ. Ο θυμός πέρασε, όπως και η ώρα, έμεινε μόνο το παράπονο:
"Γιατί βρε, ζωή, δεν σε καταλάβαμε ακόμα; Είναι η ζωή μια θάλασσα; Είναι στ' αλήθεια τυχεροί, όσοι πεθαίνουν νέοι;"