Λευκό Ζαγοράς Πηλίου και Βόλου

Την περίμενα πώς και πώς! Την κόρη μου και την παρέα της, φυσικά! Ήξερα πως δεν θα την χαρώ πολύ, γιατί στο πρόγραμμά της είχε Ζαγορά και χιόνια.

Μα... θα χιόνιζε και στον Βόλο!
Άλλο όμως στο Πήλιο και ειδικά στην αυλή μας!

Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, τα παιδιά μου έχουν λατρέψει την πατρίδα μου, την Ζαγορά, κι αυτό με συγκινεί αφάνταστα!

Ήθελα να πάω κι εγώ μαζί, αλλά... οι μαμάδες είναι μαμάδες! Γι' αυτό της έδωσα μαζί της τα άλλα μου μάτια. "Ότι μαζέψεις είναι δικό μου! Φέρε μου χιόνια, αυλή, καμέλια, ότι σταθεί στα μάτια σου!..." της είπα όταν έφευγε.

...Και μού 'φερε! Κι όχι, λίγες, όπως άλλες φορές! Πολλές!

Συγκινήθηκα τόσο πολύ σήμερα! Σχεδόν, στάθηκε όπου θα στεκόμουνα, κι ας μην έχει δει τις χιλιάδες παλιότερες φωτογραφίες μου στα μπλογκ!
Θα μπορούσα να τις βάλω δίπλα δίπλα...

Οι ματιές του παιδιού μου... Τόσο κοντά!... Απίστευτα!

Έψαξα για τραγούδια που να ταιριάζουν. Αδύνατον να εμπεριέχουν και χιόνια οι λέξεις τους. Έτσι κατέληξα στο "Εν λευκώ" της Νατάσσας Μποφίλιου. Κάτι ουδέτερο... Τίποτα σημαντικό, πέρα απ' το τόσο σημαντικότερο του "λευκού"...

Ε, μετά βρήκα και την Ρωμιοπούλα... Μ' άρεσε! Τώρα, αν τ' ακούσω πάλι, που μου ξέφυγαν "κατά λάθος" και δυο φωτογραφίες της, τρικ είναι! Κι απ' αυτές έχω παρόμοιες, απ' τα νιάτα μου! Μπερδεύτηκα... Πρεσβυωπία, βλέπεις...

Αχ, κορίτσι μου!...
Απίστευτο! Αυτό, πως μου ξέφυγε;
Το τραγούδι, εννοώ!

Υγ. Όσο για τον μικρό, τον Τάσο μου, αυτή τη φορά, τράβηξε κατά τον Όλυμπο, να δει κι άλλο βουνό! Λόγω απόστασης (και όχι μόνο), το Πήλιο το βλέπει συχνά.
Φωτογραφική μηχανή δεν του έδωσα, γιατί δεν είχα. Την χαλασμένη την κράτησα για μένα, κι ας χιόνιζε και στον Βόλο, κι ας μην έπαιρνε με τίποτα μπρος!

"Η πιο μεγάλη τιμωρία μου" είπα στο τηλέφωνο στην Λένα μου, "να χιονίζει στον Βόλο και να μην έχω μηχανή!"

Γελούσε...
"Έτσι όμως, θα 'χεις Ζαγορά!" μου είπε.

Κι εγώ έκλαιγα...
Όχι, για την μηχανή!
Ούτε φανερά, κι ας ήμουνα μόνη μου.
Από μέσα μου.
Όχι, για τα χιόνια...
Για τα παιδιά μου, που πήραν τα βουνά για τα χιόνια, Αποκριάτικα, κι εγώ έμεινα να μετράω τις νιφάδες, πίσω απ' το τζάμι, χωρίς ακόμα και την φωτογραφική μου μηχανή, για παρέα...

...Μετά, όταν σχόλασε, ζήτησα μια πιο μεγάλη αγκαλιά απ' τον άντρα μου.
Κρύωνα πολύ.






Υστερόγραφο των 3:05, ξημερώματα Πέμπτης

"Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα" επέμεναν τα Διάφανα Κρίνα, επειδή όμως, ούτε και τα τόσα λίγα χιόνια ήταν για μένα, μόνο αυτό έδεσε, (με ότι μου έδωσε η χαλασμένη μηχανή πριν ξεψυχήσει και ότι πρόλαβε να κρατήσει η άλλη που μου επιστράφηκε απ' την Λένα), κι επειδή έχω μάθει να δέχομαι ότι μου δίνει η ζωή, ακόμα κι αν δεν είναι για μένα, συγγνώμη παιδιά που ένιωσα Σα να ήταν για μένα!