Κράτημα μέρας

Αν προλαβαίνω να κρατήσω "κάτι" απ' τη μέρα μου, πριν έρθει το Σάββατο, είναι αυτή η φράση:

"Δεν μάθαμε τα παιδιά μας ν' αγαπάνε! Να μάς αγαπάνε!"

Αντέδρασα. Ήταν άδικο για και για μας και για τα παιδιά μας!

Φυσικά και μας αγαπάνε! Απλά, επειδή δεν πρόλαβαν να χαρούν, αυτά που χαρήκαμε εμείς, στη ζωή μας (κι αυτά είναι πολλά, όπως: στοργή απ' τους γονείς, πολλές ώρες μαζί τους, παιχνίδια στις αλάνες, κ.λ.π.), επειδή δεν έχουν προλάβει να ζήσουν, δεν προλαβαίνουν να δείξουν την αγάπη τους και "αλλιώς", όπως την έχουμε ανάγκη, εμείς οι γονείς. Όχι, ότι δεν μας αγαπάνε! Τότε, ποιον αγαπάνε;

Το κρατάω σαν στίγμα το θέμα, έτσι, για να μην πληγώνονται άδικα, τυχόν γονείς που με διαβάζουν!

Απλά... η αγάπη πολλές φορές εκδηλώνεται και με άρνηση και με φυγή και με δήθεν αδιαφορία.
Μόνο η ψυχή των παιδιών μας, το ξέρει!

Ας μην τα φορτώνουμε ανασφάλειες και άγχη μας! Μας θέλουν όρθιους, για να ορθοποδήσουν και τα ίδια και εμάς, δεν μας "παίρνει" να λυγάμε....!

Αν φταίξαμε κάπου, ήταν το πολύ "έτοιμο" που τους δώσαμε. Δουλέψαμε για καλύτερη ποιότητα της ζωής τους και τους στερήσαμε το "νόημα" της ζωής που βρίσκεται στην οικογένεια και στις ρίζες, γενικά.