Αυτό το καλοκαίρι αντισταθείτε σε όσα και όσους σας κάνουν πάγο αντί νερό να ξεδιψάσει ο διπλανός σας.

Κάποτε, σ' αυτό το blog, εκτός απ' τις "Εναλλαγές Φόντων" που έφερα πρόσφατα, "έπαιζα" με τις
"Εναλλαγές Τίτλων του blog".
Ένας, λοιπόν, απ' τους πολλούς τίτλους του παρελθόντος ήταν κι ένας πολύ σημαντικός, που όσο δυσκολεύει η ζωή μας (οικονομικά και γενικά), τόσο σημαντικότερος θα γίνεται, δυστυχώς.

"Να εύχεσαι, να σου χτυπούν την πόρτα σου και να μπορείς να δώσεις...", ήταν ο τίτλος.

Δεν είναι ανάγκη, να είναι ακριβώς "πόρτα"...
Μπορεί να είναι και στον δρόμο σου...

Τελικά, μπορεί να μην έχεις, για να δώσεις...
Μπορείς όμως να συμμετέχεις αλλιώς, λέγοντάς το, κι ίσως άλλοι που έχουν, να μπορούν να "δώσουν", λίγο πιο άνετα...

Ωστόσο, είναι θέμα αγγίγματος ψυχής, ενός ή πολλών άλλων προβλημάτων, γύρω μας.
Σίγουρα, κανένας μας δεν έχει λύσει, ούτε και τα δικά του.

Όλοι μας κολυμπάμε σε μια τρικυμισμένη θάλασσα, αλλά... ΑΝ είμαστε φιλάνθρωποι, (κι όχι εαυτούληδες), συμμετέχουμε με τον τρόπο μας, να σωθεί εγκαίρως, όποιος πνίγεται.

Έτσι σκέφτομαι, ενεργώ, δεν αλλάζει, άσχετα με το ότι "φαίνεται" ή όχι, εδώ.

Ανάμεσα στα συμπαράστασης μηνύματα που έλαβα (Με ΑΦΟΡΜΗ αυτή την ανάρτηση, ΕΔΩ), μου έστειλαν κι ένα κείμενο άλλου, που λέει ωμές αλήθειες κι εγώ, νιώθω την ανάγκη να του δώσω την "αξία" που του πρέπει, αναρτώντας το:

***
ΤΕΛΙΚΆ ΠΌΣΟ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΊΣΤΕ?
Μεσημέρι Κυριακής.Επιστρέφω από το σπίτι του αγαπημένου μου Giannis Vitsas και είμαι σε κεντρική πλατεία στον σταθμό τρένου.
Γνωστό (πασίγνωστο) καφεζαχαροπλαστειο.

Μπαίνω να πάρω κάτι για τα παιδιά και όσο περιμένω στο ταμείο μπαίνει μέσα μια γιαγιά.
Μια ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΗ ΓΙΑΓΙΆ που παρακαλά για ένα... Ποτήρι νερό.
Προσέξτε με

Δεν ζήτησε ένα μπουκάλι νερό.
Ζήτησε απλά ένα ποτήρι νερό.
Εφτά (όχι ένας αλλά εφτά) υπάλληλοι, όλοι νέα παιδιά, την κοιτούν απαξιωτικά.
Από το βάθος ακούω την φωνή του υπεύθυνου.
"Φύγε, δεν έχουμε νερό".
Νερο!!
Αρνήθηκαν το νερό με καύσωνα σε μια πόλη, σε μια πλατεία που φιγουράρει η Ακρόπολη του πολιτισμού, που έχουν βάλει φιλόζωοι ποτιστρες για σκυλιά (μη βιαστείτε να με κράξετε οι... Φανατικοί, καλώς υπάρχουν και πολύ χαίρομαι και ταΐζω κ ποτιζω κ εγώ αδέσποτα).
Αρνήθηκαν το νερό σε μια γυναικα που θα μπορούσε να είναι η δική τους γιαγιά.
Φυσικα και Ζήτησα να της δώσουν ένα μπουκάλι νερό που το πλήρωσα εγώ.
Με κοίταξαν το ίδιο απαξιωτικά όπως κοιτούσαν εκείνη.
"Να φοράς τα παπούτσια του άλλου κόρη μου" έλεγε η δική μου γιαγιά.
Τα φόρεσα.
Ανήκα πλέον μάλλον στους... Άλλους αυτής της αδιάφορης και απάνθρωπης τελικά πόλης. 
Η γιαγιά πήρε το μπουκάλι και μου ζήτησε... ΣΥΓΓΝΏΜΗ.
Συγνώμη γιατί γαμω την τρέλα μου?
Που ζει ακόμη?
Που διψά?
Που δεν μπορεί να πιει σαν εμάς τους γερασμένους πριν την ώρα μας, περιε με μια φέτα λεμόνι?
Κάνατε την εφαρμογή στα social media και γίνατε όλοι κωλογριες και κωλογεροι χάρη στο face app που έκανε θραύση. Τολμάς το άλλο που θα σε δείξει πεινασμένο και διψασμενο παππού και γιαγιά, σε σώμα και ψυχή?
Τολμάς?
Η γιαγιά ήπιε το νερό μονορούφι, αρνήθηκε τα λεφτά που πήγα να της δώσω και μου ξαναειπε συγγνώμη.
Γύρισα σπίτι μου γερασμένη κι εγώ από μέσα μου.
Διψασμένη από... Αγάπη.
Και σας γράφω θυμωμένη. Πολυ θυμωμένη.
Αυτό το καλοκαίρι μην αφήνετε διψασμένους ανθρώπους.

Αυτό το καλοκαίρι αντισταθείτε σε όσα και όσους σας κάνουν πάγο αντί νερό να ξεδιψασει ο διπλανός σας.

***
Σχ. Τα λέει ΟΛΑ! Δεν έχω να συμπληρώσω κάτι άλλο.