Η Ελπίδα των χναριών μου,
ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
και
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010
ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ - ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ
Άντε κι έσκασα! Το είχε στο Γιουτιούμπ!
Ελένη Γκίκα, Αιώνια Επιστροφή, ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Ελένη Γκίκα, Αιώνια Επιστροφή, ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Νότες φιλικές
Κάποτε στόλιζα όλα μου τα μπλογκ!
Τώρα... ούτε το σπίτι μου ακόμα και το μαγαζί μισό!
Μια φίλη μου έστειλε νότες Χριστουγεννιάτικες που δημιουργεί με τα χρυσά χεράκια της!
Με "δουλεύει" κιόλας... ποιητικά!
"Δούλευε, δούλευε..." μου θυμίζει!
Μια ζωή, καλή μου, αλλά δεν βλέπω προκοπή! Είναι να τό 'χεις το αστέρι!
Τώρα... ούτε το σπίτι μου ακόμα και το μαγαζί μισό!
Μια φίλη μου έστειλε νότες Χριστουγεννιάτικες που δημιουργεί με τα χρυσά χεράκια της!
Με "δουλεύει" κιόλας... ποιητικά!
"Δούλευε, δούλευε..." μου θυμίζει!
Μια ζωή, καλή μου, αλλά δεν βλέπω προκοπή! Είναι να τό 'χεις το αστέρι!
Δουλευε δουλευε οσο μπορεις
τον Ιησού μας μια μερα θα δεις
δουλεια χαρα ,δουλεια χαρά
εμπρος ολοι παιδια!!!
Εμπρός ας αρχίσουμε τώρα δουλειά
μ'ανάλαφρη καρδιά
η δούλεψη κάνει γερά τα κορμιά
κι είν'η υγεία χαρά
Ρεφρέν:
Δούλευε, δούλευε, γέλα πολύ
δίχως δουλειά είν'η ζήση πεζή
δουλειά, χαρά, δουλειά, χαρά
όλοι μαζί στη δουλειά
Δουλεύετε Πρόσκοποι με μια καρδιά
αδελφομένα παιδιά
οι φίλοι γνωρίζονται μεσ'τη δουλειά
κι είν'η φιλία χαρά
Ρεφρέv
Ενώστε τα χέρια σας όλοι μαζί
για μια καινούργια ζωή
χαρίστε στον κόσμο καινούργια πνοή
για μια πατρίδα τρανή
Ρεφρέν
μ'ανάλαφρη καρδιά
η δούλεψη κάνει γερά τα κορμιά
κι είν'η υγεία χαρά
Ρεφρέν:
Δούλευε, δούλευε, γέλα πολύ
δίχως δουλειά είν'η ζήση πεζή
δουλειά, χαρά, δουλειά, χαρά
όλοι μαζί στη δουλειά
Δουλεύετε Πρόσκοποι με μια καρδιά
αδελφομένα παιδιά
οι φίλοι γνωρίζονται μεσ'τη δουλειά
κι είν'η φιλία χαρά
Ρεφρέv
Ενώστε τα χέρια σας όλοι μαζί
για μια καινούργια ζωή
χαρίστε στον κόσμο καινούργια πνοή
για μια πατρίδα τρανή
Ρεφρέν
Βεβαια δεν ηξερα οτι ειναι προσκοπικο τραγουδι,
αλλα μου αρεσε παντα το: οι φιλοι γνωριζονται μεσ τη δουλεια, κι ειναι η φιλια χαρα!!!!
Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Εις διπλούν
Ως... να επιστρέψω!
Ώπα! Πέτυχα την Πέρσα να μιλάει για το βιβλίο της Ελένης!
"ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ", ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Για να δούμε τι λέει!
Τα λέω, αλλού...
Τα λέω ΕΚΕΙ! Να μην επαναλαμβάνομαι! Ξημέρωσε!
Μόλις λάλησε κι ένα κοκόρι! Πέρασε κι ένα μηχανάκι με τέρμα τα γκάζια! Γαυγίζει κι ένα σκυλί, κι απαντάει ένα άλλο!
Τι λένε πρωί πρωί;
Υγ. Εγώ και ν' ανακαινήσω ένα παλιό blog; Δεν ξανάγινε!Πόσο πολύ μπορεί να άλλαξα;
Πάω καλά, γιατρέ μου; Μήπως μου έπεσαν βαριά τα πενήντα;
Μόλις λάλησε κι ένα κοκόρι! Πέρασε κι ένα μηχανάκι με τέρμα τα γκάζια! Γαυγίζει κι ένα σκυλί, κι απαντάει ένα άλλο!
Τι λένε πρωί πρωί;
Υγ. Εγώ και ν' ανακαινήσω ένα παλιό blog; Δεν ξανάγινε!Πόσο πολύ μπορεί να άλλαξα;
Πάω καλά, γιατρέ μου; Μήπως μου έπεσαν βαριά τα πενήντα;
Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010
Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010
ΗΛΙΟΣ ΘΕΟΣ!
Και... ΗΛΙΟΣ! Παντού και πάντα ΗΛΙΟΣ!Κρύβεται πολλές φορές... μα πάλι βγαίνει!
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!
Όπως κι ο ΘΕΟΣ!Δεν φαίνεται πάντα, μα υπάρχει!
Η άκρη της ζωής
Το πουλί μου... ήταν εκεί. Με Καλημέρησε, με ξεπροβόδησε...
Η καμπάνα της Σωτήρας "φώναζε" πως μια ΖΩΗ, Έφυγε...
Η Ζωή όμως (το πουλί, έτσι το βάφτησα) με το κελάηδισμά της... επέμενε να μου τραγουδά.
Πρέπει κάτι να εννοούσε...
Η ζωή είναι παντού! Ακόμα και στον θάνατο! Αυτή είναι η άκρη του...
Η καμπάνα της Σωτήρας "φώναζε" πως μια ΖΩΗ, Έφυγε...
Η Ζωή όμως (το πουλί, έτσι το βάφτησα) με το κελάηδισμά της... επέμενε να μου τραγουδά.
Πρέπει κάτι να εννοούσε...
Η ζωή είναι παντού! Ακόμα και στον θάνατο! Αυτή είναι η άκρη του...
Ο τόπος που μεγάλωσα
Πριν φύγω, Δευτέρα πρωί
Ο τόπος που μεγάλωσα, η Ζαγορά!Πόση αγάπη! Πόσο την έχω στερηθεί;
ΓΙΑΤΙ;
Πήγα εκεί, για να πάρω δυνάμεις. Πήγα εκεί, πριν πάω κάπου αλλού. Δεν πήγα στην μάννα. Πρώτη φορά. Δεν είχα κότσια. Ούτε πόδια. Άλλωστε, ήταν εκεί! Παντού, παρούσα!
Ίσως έγινε το θαύμα, πάλι και δεν πάω αλλού!
Θα δείξει! Χαίρομαι πάντως που πήγα! Δυνάμωσε το μέσα μου. Όσο για το έξω μου, θα το επισκευάσω κι αυτό!Σιγά σιγά!
Ο τόπος που μεγάλωσα, η Ζαγορά!Πόση αγάπη! Πόσο την έχω στερηθεί;
ΓΙΑΤΙ;
Πήγα εκεί, για να πάρω δυνάμεις. Πήγα εκεί, πριν πάω κάπου αλλού. Δεν πήγα στην μάννα. Πρώτη φορά. Δεν είχα κότσια. Ούτε πόδια. Άλλωστε, ήταν εκεί! Παντού, παρούσα!
Ίσως έγινε το θαύμα, πάλι και δεν πάω αλλού!
Θα δείξει! Χαίρομαι πάντως που πήγα! Δυνάμωσε το μέσα μου. Όσο για το έξω μου, θα το επισκευάσω κι αυτό!Σιγά σιγά!
Της μελαγχολίας, αλλά και της ελπίδας μαζί!
Έμεινα και την Κυριακή και το βράδυ. Δεν είχα τελειώσει με το κλάδεμα, κι ακόμα, έχω αφήσει κι άλλα. Δεν τελειώνουν οι δουλειές σε 40 ώρες!
Έκοβα τις ορτανσίες μου που δεν τις χάρηκα φέτος και με πονούσε η ψυχή. Μήπως, τι χάρηκα απ' αυτό το σπίτι; Δεν πρόλαβα. Τα έφερε η ζωή πολύ αλλιώς, απ' ότι ονειρευόμουνα. Ωστόσο, ακόμα ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον κι ας είναι στη ζωή μας, όλα πια, αβέβαια!
Μελαγχόλησα. Επόμενο ήταν. Τις μάζεψα όλες μεσ' το σπίτι και μεσάνυχτα τις έκανα ματσάκια. Αυτές για το μαγαζί, αυτές για τις φίλες μου.
Αργότερα, πολύ αργότερα, πέταξε η σφίγκα. Ήταν πάνω στις ορτανσίες μου, φαίνεται. Ότι γλύτωσα στην αυλή, με βρήκε στο κρεβάτι.
Αναποδιά!
Στο Νοσοκομείο κατέληξα, μα τώρα που αναρρώνω, σκέφτομαι πως αυτό το εμπόδιο... μάλλον ήταν για καλό μου...
Ναι! Αυτό δείχνουν "τα σημάδια"!
Παροιμίες που δένουν με το θέμα:
Ότι φοβάσαι, δεν το γλυτώνεις!
Κάθε εμπόδιο για καλό!
Έκοβα τις ορτανσίες μου που δεν τις χάρηκα φέτος και με πονούσε η ψυχή. Μήπως, τι χάρηκα απ' αυτό το σπίτι; Δεν πρόλαβα. Τα έφερε η ζωή πολύ αλλιώς, απ' ότι ονειρευόμουνα. Ωστόσο, ακόμα ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον κι ας είναι στη ζωή μας, όλα πια, αβέβαια!
Μελαγχόλησα. Επόμενο ήταν. Τις μάζεψα όλες μεσ' το σπίτι και μεσάνυχτα τις έκανα ματσάκια. Αυτές για το μαγαζί, αυτές για τις φίλες μου.
Αργότερα, πολύ αργότερα, πέταξε η σφίγκα. Ήταν πάνω στις ορτανσίες μου, φαίνεται. Ότι γλύτωσα στην αυλή, με βρήκε στο κρεβάτι.
Αναποδιά!
Στο Νοσοκομείο κατέληξα, μα τώρα που αναρρώνω, σκέφτομαι πως αυτό το εμπόδιο... μάλλον ήταν για καλό μου...
Ναι! Αυτό δείχνουν "τα σημάδια"!
Παροιμίες που δένουν με το θέμα:
Ότι φοβάσαι, δεν το γλυτώνεις!
Κάθε εμπόδιο για καλό!
Το πουλί της ζωής...
Κλάδευα με τις ώρες. Ζούγκλα η αυλή μου.Θυμήθηκα την εποχή που τα φύτευα... Πόσα δεν σκέφτηκα! Τ' αγκάθια με πόναγαν, με μάτωναν, μα εγώ συνέχιζα. Να προλάβω. Πριν νυχτώσει. Ένας αγαπημένος δίσκος του Μητροπάνου έπαιζε, όταν τελείωνε και το καταλάβαινα, γιατί το μυαλό πετούσε, πήγαινα και τον ξαναέβαζα απ' την αρχή, μέχρι που "είδα" κι άκουσα το επίμονο κελάηδισμα αυτού του πουλιού. Είχε κάνει στέκι την αυλή μου, πετούσε γύρω μου, του έριχνα ψίχες, ερχόταν δίπλα μου, κοντά μου, μα μόλις έβλεπε την μηχανή, τσουπ, μου το' σκαγε! Το πρόλαβα όμως κάποιες στιγμές και το "κράτησα".
Μπορεί να είναι ακόμα εκεί. Και να δίνει ζωή στην αυλή μου! Ποιος να ξέρει; Ελπίζω να με περιμένει την Κυριακή!
Πώς το λένε; Δεν ξέρω! Να το βαφτήσω τώρα;ΖΩΗ, θα το έλεγα, γιατί μου έδωσε μηνύματα ζωής, κι ας μου είπε κι άλλα φεύγοντας... Όλα της ζωής, είναι...
Κοιτάξ' τε πως επέρασα... ΖΑΓΟΡΑ
τσ' αυλές του Παραδείσου, με Βασίλη Σκουλά!
Τα λέει όλα!
Και το πουλί! Και ο μάραθος... και οι ορτανσίες...
Μόνο η σφίγκα λείπει! Αυτή άφησε καλά σημάδια!
Έρχονται και τα υπόλοιπα...(ώρα 3:45)
Τα λέει όλα!
Και το πουλί! Και ο μάραθος... και οι ορτανσίες...
Μόνο η σφίγκα λείπει! Αυτή άφησε καλά σημάδια!
Έρχονται και τα υπόλοιπα...(ώρα 3:45)
Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, άντρα μου!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, άντρα μου!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους τους Δημήτρηδες και στις Δημητρούλες!
Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010
Ξυπνητήρι...
Η ώρα είναι 4 και 26. Είναι ώρα να ξυπνήσετε, λέει το κινητό μου!
Ξύπνα λουλούδι του δάσους
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010
Εις διπλούν...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ και την ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
"ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" απ' τα πολύ... έγκατα της ψυχής μου, την εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ και ιδιαίτερα την Γλυκερία Υδραίου, για την μεγάλη τιμή να φιλοξενήσουν στις σελίδες τους, στιγμές απ' την εκδήλωση στα χνάρια που είναι και συνάμα σημαντικές και δυνατές στιγμές της ζωής μου.
Δημοσιεύτηκαν την στιγμή που μάλλον ... τις χρειαζόμουνα...
Συγκινημένη.
Ευχαριστώ, ΤΑΧΥΔΡΟΜΕ, Γλυκερία, φωτογράφε, όλους εκεί και κυρίως όλους όσους στήριξαν αυτές τις δυο προσπάθειές μου!
Θα ήθελα να υπάρξουν κι άλλες...
Θα δείξει.
Ας είμαστε καλά!
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
Προέκυψαν ξανά εξηγήσεις
Συχνά με ρωτάνε γιατί δεν είμαι σταθερή σε ένα μπλογκ, γιατί δεν έχω βάση, γιατί, γιατί.
Κατά καιρούς έχω πει πως μ' αρέσει να πηγαίνω σε καθαρές σελίδες, όπως και στα ημερολόγια. Δεν μ' αρέσει να σβήνω τα παλιά, (αυτά με πάνε μπροστά,τα αγαπάω, τα εκτιμάω και τα σέβομαι, γιατί υπήρξαν και είναι στιγμές μου), με κουράζουν οι σταθερές διακοσμήσεις (εδώ στο μαγαζί και τίποτα δεν αφήνω στην ίδια θέση), γι' αυτό, μη με παρεξηγείτε.
Κράτησα βάση εδώ και μήνες "τα χνάρια", πρώτα γιατί δεν ήθελα να πειράξω διακοσμητικά αυτό το μπλογκ και δεύτερον γιατί ήθελα "τα χνάρια" μου να ενώσουν ανθρώπους. Μακρινοί φίλοι έμαθαν τους Βολιώτες, Βολιώτες έμαθαν τους μακρινούς. Πελάτες μου έμαθαν τους πάντες.
Εκεί υπήρχε ελεύθερος χώρος (εδώ κοντεύει να γεμίσει - κι εκεί, κοντά είναι)και χωρέσανε χίλιοι καλοί.
Νομίζω πως έστησα μια γέφυρα, νοητή για σας, μα εμένα όταν με ρωτάνε:
"Τι κάνει η αστοριανή, τι κάνει ο δάσκαλός σου, τι κάνει η κόρη σου" και τόσοι άλλοι, σημαίνει πολλά.
Στο Φέισμπουκ μου είχε γράψει ένας "φίλος" πως εκεί "τρως ότι σου σερβίρουν οι χιλιάδες φίλοι και χάνεσαι και στα μπλογκ ψάχνουν για να σε βρουν, γιατί εσένα θέλουν!"
Δίκιο είχε. Κι εμένα με ψάχνουν πολύ και η πυξίδα μου τους μπερδεύει.Λυπάμαι που δεν έχω τον χρόνο, τις γνώσεις και την υπομονή να την κάνω πιο εύκολη. Τα χνάρια τα βρίσκουν εύκολα οι αρχάριοι και όσοι θέλουν απ' τους πεπειραμένους. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μ' ενδιέφερε το τι φαίνεται στους άλλους, π.χ. μετρητές, σχόλια, αναγνώστες, κ.λ.π. Δεν με ξεγελάει, ούτε με ενθουσιάζει τίποτα πια απ' αυτά, γιατί πολλά τα θεωρώ ψεύτικα.
Ξεκίνησα τα μπλογκ από ανάγκη εκτόνωσης και επικοινωνίας, η επικοινωνία με έπνιξε και με εγκλώβησε, μα η ανάγκη θα παραμένει πάντα, γιατί παραμένω άνθρωπος με τα δικά μου προβλήματα, ενδιαφέροντα και ανάγκες.
Γι' αυτό, μη ψάχνετε για ιντερνετικές βάσεις, (τις βάσεις τις έχω στη ζωή μου)
παρά μόνο για το θέμα που σας ενδιαφέρει. Ποτέ δεν γράφω ανώνυμα, πάντα υπογράφω όπου σχολιάζω και όπου στεγάζομαι οπότε... μην μπερδεύεστε!
Το να μάθετε πως πέρασα τη μέρα μου, πως νιώθω τώρα που βρέχει δυνατά, και άλλα προσωπικά, νομίζω πως δεν θα χάσετε και τίποτα αν δεν τα βρείτε!
Υπάρχουν τόσα άλλα προβλήματα γύρω μας!
Ωστόσο, όσο χωράει εδώ ακόμα και ότι αφορά "τα χνάρια" και είναι ανακοινώσιμο, θα φροντίζω να το ανεβάζω εδώ και στα χνάρια, για να σας διευκολύνω.
Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Κατά καιρούς έχω πει πως μ' αρέσει να πηγαίνω σε καθαρές σελίδες, όπως και στα ημερολόγια. Δεν μ' αρέσει να σβήνω τα παλιά, (αυτά με πάνε μπροστά,τα αγαπάω, τα εκτιμάω και τα σέβομαι, γιατί υπήρξαν και είναι στιγμές μου), με κουράζουν οι σταθερές διακοσμήσεις (εδώ στο μαγαζί και τίποτα δεν αφήνω στην ίδια θέση), γι' αυτό, μη με παρεξηγείτε.
Κράτησα βάση εδώ και μήνες "τα χνάρια", πρώτα γιατί δεν ήθελα να πειράξω διακοσμητικά αυτό το μπλογκ και δεύτερον γιατί ήθελα "τα χνάρια" μου να ενώσουν ανθρώπους. Μακρινοί φίλοι έμαθαν τους Βολιώτες, Βολιώτες έμαθαν τους μακρινούς. Πελάτες μου έμαθαν τους πάντες.
Εκεί υπήρχε ελεύθερος χώρος (εδώ κοντεύει να γεμίσει - κι εκεί, κοντά είναι)και χωρέσανε χίλιοι καλοί.
Νομίζω πως έστησα μια γέφυρα, νοητή για σας, μα εμένα όταν με ρωτάνε:
"Τι κάνει η αστοριανή, τι κάνει ο δάσκαλός σου, τι κάνει η κόρη σου" και τόσοι άλλοι, σημαίνει πολλά.
Στο Φέισμπουκ μου είχε γράψει ένας "φίλος" πως εκεί "τρως ότι σου σερβίρουν οι χιλιάδες φίλοι και χάνεσαι και στα μπλογκ ψάχνουν για να σε βρουν, γιατί εσένα θέλουν!"
Δίκιο είχε. Κι εμένα με ψάχνουν πολύ και η πυξίδα μου τους μπερδεύει.Λυπάμαι που δεν έχω τον χρόνο, τις γνώσεις και την υπομονή να την κάνω πιο εύκολη. Τα χνάρια τα βρίσκουν εύκολα οι αρχάριοι και όσοι θέλουν απ' τους πεπειραμένους. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μ' ενδιέφερε το τι φαίνεται στους άλλους, π.χ. μετρητές, σχόλια, αναγνώστες, κ.λ.π. Δεν με ξεγελάει, ούτε με ενθουσιάζει τίποτα πια απ' αυτά, γιατί πολλά τα θεωρώ ψεύτικα.
Ξεκίνησα τα μπλογκ από ανάγκη εκτόνωσης και επικοινωνίας, η επικοινωνία με έπνιξε και με εγκλώβησε, μα η ανάγκη θα παραμένει πάντα, γιατί παραμένω άνθρωπος με τα δικά μου προβλήματα, ενδιαφέροντα και ανάγκες.
Γι' αυτό, μη ψάχνετε για ιντερνετικές βάσεις, (τις βάσεις τις έχω στη ζωή μου)
παρά μόνο για το θέμα που σας ενδιαφέρει. Ποτέ δεν γράφω ανώνυμα, πάντα υπογράφω όπου σχολιάζω και όπου στεγάζομαι οπότε... μην μπερδεύεστε!
Το να μάθετε πως πέρασα τη μέρα μου, πως νιώθω τώρα που βρέχει δυνατά, και άλλα προσωπικά, νομίζω πως δεν θα χάσετε και τίποτα αν δεν τα βρείτε!
Υπάρχουν τόσα άλλα προβλήματα γύρω μας!
Ωστόσο, όσο χωράει εδώ ακόμα και ότι αφορά "τα χνάρια" και είναι ανακοινώσιμο, θα φροντίζω να το ανεβάζω εδώ και στα χνάρια, για να σας διευκολύνω.
Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
Των στιγμών
Ε, μα! Επιβάλλεται κι εδώ αυτή η ανάρτηση!
"Πώς αντέχετε;" μας ρώτησε η κόρη μου!
"Μπράβο!" είπε ο μικρός, σα να μην το πίστευε!
"Η ψυχή μας το ξέρει...!" ίσως σκεφθήκαμε κι οι δυο μας από μέσα μας!
Η απάντηση:
Μεγαλώσαμε μαζί.Μάθαμε τα χούια μας, τα δεχόμαστε, αλληλοσεβόμαστε και υποχωρούμε όταν πρέπει και συνεχίζουμε να ψηφίζουμε και να στηρίζουμε "ενωμένη οικογένεια".
Το να διαλύσεις ένα γάμο είναι το μόνο εύκολο στις μέρες μας.
Εμείς γεννηθήκαμε για τα δύσκολα, έτσι κι αλλιώς, αγαπημένα μας παιδάκια που έχετε και απορίες!
Άκου, κει!Μας δουλεύουν κιόλας!
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα "έτοιμα" βιντεάκια...
Ναι, για σένανε μπορώ κι άλλα "τόσα", άντρα μου!
28 χρόνια και 2 =30
Τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα!
Να είμαστε γεροί, άντρα μου, να γερνάμε μαζί!
Παλιό, αλλά ΚΑΛΟ!
"Πώς αντέχετε;" μας ρώτησε η κόρη μου!
"Μπράβο!" είπε ο μικρός, σα να μην το πίστευε!
"Η ψυχή μας το ξέρει...!" ίσως σκεφθήκαμε κι οι δυο μας από μέσα μας!
Η απάντηση:
Μεγαλώσαμε μαζί.Μάθαμε τα χούια μας, τα δεχόμαστε, αλληλοσεβόμαστε και υποχωρούμε όταν πρέπει και συνεχίζουμε να ψηφίζουμε και να στηρίζουμε "ενωμένη οικογένεια".
Το να διαλύσεις ένα γάμο είναι το μόνο εύκολο στις μέρες μας.
Εμείς γεννηθήκαμε για τα δύσκολα, έτσι κι αλλιώς, αγαπημένα μας παιδάκια που έχετε και απορίες!
Άκου, κει!Μας δουλεύουν κιόλας!
Ευτυχώς που υπάρχουν και τα "έτοιμα" βιντεάκια...
Ναι, για σένανε μπορώ κι άλλα "τόσα", άντρα μου!
28 χρόνια και 2 =30
Τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα!
Να είμαστε γεροί, άντρα μου, να γερνάμε μαζί!
Παλιό, αλλά ΚΑΛΟ!
Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010
"ΕΥΓΕ" στους ξενητεμένους Αθηναίους της Αστόριας!
Σα να ήμουνα εκεί, ένιωσα βλέποντας αποσπάσματα απ' το βιντεάκι του Εθνικού Κήρυκα απ' την Πολιτιστική Εκδήλωση Εκδήλωση Τών ΑΘΗΝΑΙΩΝ για την Επέτειο Της Μάχης Του Μαραθώνα 2500ΠΧ (ΣΤΑΘΑΚΕΙΟ ΑΣΤΟΡΙΑ ΝΥ) που έγινε στις 26/9/2010!
Μεγάλη η συγκίνηση και το ρίγος, όταν είδα τόσους συγκεντρωμένους Έλληνες μαζί,
όταν άκουσα τον Εθνικό μας Ύμνο,
όταν μεταφέρθηκα νοερά σ' εκείνη την τόσο ζεστή αίθουσα,
όταν άκουσα ανθρώπους να μιλούν με πάθος για την Ιστορία μας και να την καταλαβαίνω πιο εύκολα απ' τα βιβλία,
όταν είδα έστω κι από μακριά το πνευματικό έργο μιας φίλης να παίρνει σάρκα και οστά από δυο ξενητεμένους ταλαντούχους ηθοποιούς,
όταν άκουσα μια τόσο κρίσιμη εποχή για την Ελλάδα, το ξεχασμένο για όλους μας εδώ "Ζήτω η Ελλάδα!",
όταν το χειροκρότημα των ξενητεμένων Ελλήνων εκεί, σκίρτησε την καρδιά μου,
όταν έψαχνα να βρω το κρυμμένο δάκρυ της συγκίνησης της Γιώτας Στρατή, βλέποντας και ξαναβλέποντας το βιντεάκι,
όταν κατάλαβα για άλλη μια φορά πως αυτή η γυναίκα θα έπρεπε μόνο να γράφει για να προσφέρει πολλά περισσότερα στην Ελλάδα,
όταν συνειδητοποίησα πόσο μακριά μου βρίσκεται η Αστόρια,
όταν...
όταν!
Είναι τόσα πολλά!
Υποκλίνομαι σε όλους τους ξενητεμένους Έλληνες, χωρίς ονόματα, χωρίς διακρίσεις. Εύχομαι να συνεχίσουν να έχουν ζωντανή την Ελλάδα μέσα τους, κάνοντας πολλές τέτοιες αξιόλογες εκδηλώσεις και να μας δίνουν τα φώτα τους, έστω κι από κει μακριά, γιατί τα χρειαζόμαστε, ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε...
Μόνο παίρνοντας φόρα προς τα πίσω... θα πάμε πιο μπροστά. Εκείνοι φαίνεται να το ξέρουν καλά!
H Υπέρτατη Αρετή του Ευρύτου - μερος 1ον
με τούς Αλέξανδρο Μαλαό και Νίκο Καρά, "Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΡΕΤΗ του ΕΥΡΥΤΟΥ" της Γιώτας Στρατή, παίχθηκε στην πολιτιστική εκδήλωση πού διοργάνωσε ο Σύλλογος Αθηναίων
Νέας Υόρκης, "Επινίκεια της Μάχης του Μαραθώνα, 2.500 χρόνια μετά" Κυριακή, Σεπ. 26, 2010, στο Σταθάκειο Κέντρο, 22-51 29 δρόμοι, Αστόρια, ΝΥ
H Υπέρτατη Αρετή του Ευρύτου - μερος 2ον
Απ' τις πρόβες
Μεγάλη η συγκίνηση και το ρίγος, όταν είδα τόσους συγκεντρωμένους Έλληνες μαζί,
όταν άκουσα τον Εθνικό μας Ύμνο,
όταν μεταφέρθηκα νοερά σ' εκείνη την τόσο ζεστή αίθουσα,
όταν άκουσα ανθρώπους να μιλούν με πάθος για την Ιστορία μας και να την καταλαβαίνω πιο εύκολα απ' τα βιβλία,
όταν είδα έστω κι από μακριά το πνευματικό έργο μιας φίλης να παίρνει σάρκα και οστά από δυο ξενητεμένους ταλαντούχους ηθοποιούς,
όταν άκουσα μια τόσο κρίσιμη εποχή για την Ελλάδα, το ξεχασμένο για όλους μας εδώ "Ζήτω η Ελλάδα!",
όταν το χειροκρότημα των ξενητεμένων Ελλήνων εκεί, σκίρτησε την καρδιά μου,
όταν έψαχνα να βρω το κρυμμένο δάκρυ της συγκίνησης της Γιώτας Στρατή, βλέποντας και ξαναβλέποντας το βιντεάκι,
όταν κατάλαβα για άλλη μια φορά πως αυτή η γυναίκα θα έπρεπε μόνο να γράφει για να προσφέρει πολλά περισσότερα στην Ελλάδα,
όταν συνειδητοποίησα πόσο μακριά μου βρίσκεται η Αστόρια,
όταν...
όταν!
Είναι τόσα πολλά!
Υποκλίνομαι σε όλους τους ξενητεμένους Έλληνες, χωρίς ονόματα, χωρίς διακρίσεις. Εύχομαι να συνεχίσουν να έχουν ζωντανή την Ελλάδα μέσα τους, κάνοντας πολλές τέτοιες αξιόλογες εκδηλώσεις και να μας δίνουν τα φώτα τους, έστω κι από κει μακριά, γιατί τα χρειαζόμαστε, ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε...
Μόνο παίρνοντας φόρα προς τα πίσω... θα πάμε πιο μπροστά. Εκείνοι φαίνεται να το ξέρουν καλά!
H Υπέρτατη Αρετή του Ευρύτου - μερος 1ον
με τούς Αλέξανδρο Μαλαό και Νίκο Καρά, "Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΡΕΤΗ του ΕΥΡΥΤΟΥ" της Γιώτας Στρατή, παίχθηκε στην πολιτιστική εκδήλωση πού διοργάνωσε ο Σύλλογος Αθηναίων
Νέας Υόρκης, "Επινίκεια της Μάχης του Μαραθώνα, 2.500 χρόνια μετά" Κυριακή, Σεπ. 26, 2010, στο Σταθάκειο Κέντρο, 22-51 29 δρόμοι, Αστόρια, ΝΥ
H Υπέρτατη Αρετή του Ευρύτου - μερος 2ον
Απ' τις πρόβες
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010
«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΤΟΥΝ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ» - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
“VERBA VOLANT, SCRIPTA MANENT”
«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΤΟΥΝ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ»
"Γράφεις. Τι γράφεις;" με ρώτησε πριν είκοσι χρόνια ο άντρας μου, όταν είδε να κρύβω ένα τετράδιο.
«Τίποτα», είπα την πρώτη φορά και το έκρυψα ένοχα κι αλλάζοντας κουβέντα.
Τις επόμενες φορές ήμουνα πιο προσεκτική. Πρόσεχα να μη με πιάσει κανένας να γράφω. Αυτό ήταν το μεγάλο μου μυστικό. Ένιωθα πως έτσι προστάτευα την ψυχή μου, γιατί καταλάβαινα πως εκείνη έγραφε και πως ήταν πολύ ευαίσθητη για να βρεθεί σε κοινή θέα.
Εγώ ήμουνα η δυνατή. Για τους άλλους. Δεν ήθελα να δουν την αλήθεια μου. Φοβόμουνα μην αλλάξει η γνώμη τους για μένα. Ντρεπόμουνα. Ίσως αν έβλεπαν την «Αχίλλειο πτέρνα μου», να μη μ’ αγαπούσαν πια…
Έτσι σκεφτόμουνα τότε. Κι όλο έγραφα. Κι όλο έκρυβα. Ώσπου μια μέρα τα τετράδια έγιναν πολλά, οι ώρες της γραφής ακόμα περισσότερες και το μυστικό μου το έμαθαν όλοι.
«Γράφεις! Τι γράφεις; Πόσα γράφεις; Ποιος θα τα διαβάσει; »
«Δε γράφω για να τα διαβάσουν. Γράφω από δική μου ανάγκη», απαντούσα.
Τότε κατάλαβα πως δεν μ’ ένοιαζε πια η γνώμη των άλλων, είτε με διάβαζαν, είτε όχι. Όσοι μ’ αγαπούσαν πραγματικά, και με διάβαζαν, απλά θ’ αγαπούσαν και την ψυχή μου.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Τώρα γράφω φανερά, όταν προλαβαίνω, μα πάλι, τα φρέσκα… τα κρύβω. Μέχρι να μεστώσουν… Να ξεπεραστούν λίγο, να μην πονάνε, να μην θίξουν, να μην πληγώσουν.
Σήμερα, ενώ έκανα καθαριότητα στα χνάρια, άκουσα μέσα μου μια σκληρή φωνή να με ρωτάει: «Κατερίνα, πότε θα γράψεις; Πνίγεσαι!»
Αυτό ήταν. Τότε άρχισαν διάφορες φωνές να τιμωρούν τ’ αυτιά μου:
«Δε γράφεις πια. Γιατί δεν γράφεις; Κι αν γράψεις, τι θα γράψεις; Και γιατί να γράψεις; Και τόσα χρόνια που έγραφες, τι έγινε; Και γιατί και τώρα θέλεις να γράψεις; Κι αν γράψεις τι έγινε; Κι αν δεν γράψεις πάλι, τι έγινε; Τόσοι γράφουν! Όλοι γράφουν! Τι γράφουν; Πού γράφουν; Γιατί αυτοί γράφουν;»
Κάποια στιγμή νόμιζα πως το κεφάλι μου θα σπάσει. Ζαλίστηκα. Κάθισα σε μια καρέκλα και κοίταξα αν υπήρχε κοντά μου μολύβι και χαρτί.
Δεν υπήρχε. Ούτε και είχα δύναμη να τα ψάξω. Κάποτε τα έψαχνα. Τώρα, δεν είχε νόημα. Δεν προλάβαινα. Σε λίγο έπρεπε να φύγω για το σπίτι. Κι εκεί πάλι, δουλειές με περίμεναν.
Τι κι αν το σπίτι ήταν γεμάτο άδεια τετράδια και μολύβια; Οι φωνές είχαν κρυφτεί ή καλύτερα είχαν πετάξει, σαν τα πουλιά, σαν τα λόγια που δεν γράφτηκαν στην ώρα τους.
Μόνο μια δυνατή φωνή παρέμεινε στ’ αυτιά μου κι επέμενε:
«Ρε Κατερίνα, αφού ζεις μια δύσκολη εποχή και δεν προλαβαίνεις να γράψεις, ρώτα τουλάχιστον τους άλλους. Να δεις. Να μάθεις. Είναι πολλοί αυτοί που γράφουν; Κι αν γράφουν, τι γράφουν; Πεζό ή ποίηση; Και πότε γράφουν; Νύχτα, μέρα, στη δουλειά, στο δρόμο; Πού γράφουν; Στο χαρτί, στον υπολογιστή, στο ίντερνετ, στο σώμα τους; Πότε γράφουν; Όταν είναι χαρούμενοι; Όταν είναι λυπημένοι; Όταν δεν έχουν τι να κάνουν; Και τι γράφουν τέλος πάντων; Εκθέσεις ιδεών, φαντασία, τα προβλήματά τους; Πώς νιώθουν όταν γράφουν; Πώς νιώθουν αφού γράψουν; Τι χάνουν; Τι κερδίζουν; Γιατί γράφουν, τέλος πάντων; Κι όταν πάλι δεν γράφουν, πώς υπάρχουν; Πώς ανασαίνουν;»
Κάπου εκεί ξυπνήσανε και άλλες φωνές:
Δεύτερη φωνή: Άσε. Αυτό θα τους το πεις εσύ, αν εκείνοι δεν το έχουν νιώσει.
Τρίτη φωνή: Σημείο και ώρα συνάντησης έδωσες για να σου λύσουν τις απορίες;
Πρώτη φωνή: Στο στέκι μου, εκεί που είναι η δουλειά μου. Εκεί που προσπαθώ να κάνω και το κέφι μου συνάμα.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Παραδοσιακό Καφενείο «Τα χνάρια», Κουταρέλια 14Δ, Βόλος.
Τετάρτη 22 Σεπτέμβρη 2010 και ώρα 6:30 μμ.
Όλοι οι γράφοντες έχουν τον λόγο. Άσημοι και διάσημοι.
Τηλέφωνο για προγραμματισμό συμμετοχής 24210-32602 (ώρες καταστημάτων)
Κατερίνα Σταματίου-Δεσπότη, Παπαθεοδώρου
«ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΤΟΥΝ, ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΜΕΝΟΥΝ»
"Γράφεις. Τι γράφεις;" με ρώτησε πριν είκοσι χρόνια ο άντρας μου, όταν είδε να κρύβω ένα τετράδιο.
«Τίποτα», είπα την πρώτη φορά και το έκρυψα ένοχα κι αλλάζοντας κουβέντα.
Τις επόμενες φορές ήμουνα πιο προσεκτική. Πρόσεχα να μη με πιάσει κανένας να γράφω. Αυτό ήταν το μεγάλο μου μυστικό. Ένιωθα πως έτσι προστάτευα την ψυχή μου, γιατί καταλάβαινα πως εκείνη έγραφε και πως ήταν πολύ ευαίσθητη για να βρεθεί σε κοινή θέα.
Εγώ ήμουνα η δυνατή. Για τους άλλους. Δεν ήθελα να δουν την αλήθεια μου. Φοβόμουνα μην αλλάξει η γνώμη τους για μένα. Ντρεπόμουνα. Ίσως αν έβλεπαν την «Αχίλλειο πτέρνα μου», να μη μ’ αγαπούσαν πια…
Έτσι σκεφτόμουνα τότε. Κι όλο έγραφα. Κι όλο έκρυβα. Ώσπου μια μέρα τα τετράδια έγιναν πολλά, οι ώρες της γραφής ακόμα περισσότερες και το μυστικό μου το έμαθαν όλοι.
«Γράφεις! Τι γράφεις; Πόσα γράφεις; Ποιος θα τα διαβάσει; »
«Δε γράφω για να τα διαβάσουν. Γράφω από δική μου ανάγκη», απαντούσα.
Τότε κατάλαβα πως δεν μ’ ένοιαζε πια η γνώμη των άλλων, είτε με διάβαζαν, είτε όχι. Όσοι μ’ αγαπούσαν πραγματικά, και με διάβαζαν, απλά θ’ αγαπούσαν και την ψυχή μου.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Τώρα γράφω φανερά, όταν προλαβαίνω, μα πάλι, τα φρέσκα… τα κρύβω. Μέχρι να μεστώσουν… Να ξεπεραστούν λίγο, να μην πονάνε, να μην θίξουν, να μην πληγώσουν.
Σήμερα, ενώ έκανα καθαριότητα στα χνάρια, άκουσα μέσα μου μια σκληρή φωνή να με ρωτάει: «Κατερίνα, πότε θα γράψεις; Πνίγεσαι!»
Αυτό ήταν. Τότε άρχισαν διάφορες φωνές να τιμωρούν τ’ αυτιά μου:
«Δε γράφεις πια. Γιατί δεν γράφεις; Κι αν γράψεις, τι θα γράψεις; Και γιατί να γράψεις; Και τόσα χρόνια που έγραφες, τι έγινε; Και γιατί και τώρα θέλεις να γράψεις; Κι αν γράψεις τι έγινε; Κι αν δεν γράψεις πάλι, τι έγινε; Τόσοι γράφουν! Όλοι γράφουν! Τι γράφουν; Πού γράφουν; Γιατί αυτοί γράφουν;»
Κάποια στιγμή νόμιζα πως το κεφάλι μου θα σπάσει. Ζαλίστηκα. Κάθισα σε μια καρέκλα και κοίταξα αν υπήρχε κοντά μου μολύβι και χαρτί.
Δεν υπήρχε. Ούτε και είχα δύναμη να τα ψάξω. Κάποτε τα έψαχνα. Τώρα, δεν είχε νόημα. Δεν προλάβαινα. Σε λίγο έπρεπε να φύγω για το σπίτι. Κι εκεί πάλι, δουλειές με περίμεναν.
Τι κι αν το σπίτι ήταν γεμάτο άδεια τετράδια και μολύβια; Οι φωνές είχαν κρυφτεί ή καλύτερα είχαν πετάξει, σαν τα πουλιά, σαν τα λόγια που δεν γράφτηκαν στην ώρα τους.
Μόνο μια δυνατή φωνή παρέμεινε στ’ αυτιά μου κι επέμενε:
«Ρε Κατερίνα, αφού ζεις μια δύσκολη εποχή και δεν προλαβαίνεις να γράψεις, ρώτα τουλάχιστον τους άλλους. Να δεις. Να μάθεις. Είναι πολλοί αυτοί που γράφουν; Κι αν γράφουν, τι γράφουν; Πεζό ή ποίηση; Και πότε γράφουν; Νύχτα, μέρα, στη δουλειά, στο δρόμο; Πού γράφουν; Στο χαρτί, στον υπολογιστή, στο ίντερνετ, στο σώμα τους; Πότε γράφουν; Όταν είναι χαρούμενοι; Όταν είναι λυπημένοι; Όταν δεν έχουν τι να κάνουν; Και τι γράφουν τέλος πάντων; Εκθέσεις ιδεών, φαντασία, τα προβλήματά τους; Πώς νιώθουν όταν γράφουν; Πώς νιώθουν αφού γράψουν; Τι χάνουν; Τι κερδίζουν; Γιατί γράφουν, τέλος πάντων; Κι όταν πάλι δεν γράφουν, πώς υπάρχουν; Πώς ανασαίνουν;»
Κάπου εκεί ξυπνήσανε και άλλες φωνές:
Δεύτερη φωνή: Άσε. Αυτό θα τους το πεις εσύ, αν εκείνοι δεν το έχουν νιώσει.
Τρίτη φωνή: Σημείο και ώρα συνάντησης έδωσες για να σου λύσουν τις απορίες;
Πρώτη φωνή: Στο στέκι μου, εκεί που είναι η δουλειά μου. Εκεί που προσπαθώ να κάνω και το κέφι μου συνάμα.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Παραδοσιακό Καφενείο «Τα χνάρια», Κουταρέλια 14Δ, Βόλος.
Τετάρτη 22 Σεπτέμβρη 2010 και ώρα 6:30 μμ.
Όλοι οι γράφοντες έχουν τον λόγο. Άσημοι και διάσημοι.
Τηλέφωνο για προγραμματισμό συμμετοχής 24210-32602 (ώρες καταστημάτων)
Κατερίνα Σταματίου-Δεσπότη, Παπαθεοδώρου
Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010
Πενήντα χνάρια... δρόμος
Γερνάς Κατερίνα! Δε 'σταπα;
Καιρός ν' αλλάξεις προφίλ!
Καιρός ν' αλλάξεις προφίλ!
Τετάρτη, 25 Αυγούστου 2010
Πενήντα χνάρια ... δρόμος
Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Ευχαριστώ για τις ευχές σας, παιδιά! Να είστε όλοι σας καλά και ότι επιθυμείτε! Το βιντεάκι το είχα κάνει όταν είχα τα κέφια μου. Απ' τ' απόγευμα δεν τα έχω, αλλά... ας ζήσω αυτή την σημαντική στιγμή της ζωής μου, αισιόδοξα! Τα 50 είναι σταθμός, νομίζω!
Κάποιος γιορτάζει, μα το βρήκα, είμαι εγώ, Πόπη Αστεριάδη, ετών 50, γενέθλια, στιγμές Κατερίνας Δε.Στα.Πα. (Άμα φτάσεις εκεί, κοιτάς και στον καθρέφτη πιο συχνά...Να είμαι καλά, να γερνάω...)
- Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Και Γκρεγκ, Ευχαριστώ!Πριν από 12 λεπτά · ·
- Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Στο βιντεάκι ταίριαζε το: "πως ήμουνα, πως έγινα και πως θα καταντήσω", αλλά ας μη το συζητάμε τέτοια ώρα.Πριν από 6 λεπτά · ·
Κυριακή 22 Αυγούστου 2010
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
Σημάδια ελπίδας...
Του Ιούλη κυκλάμινα!
Ε, αφού ξεπρόβαλλαν και τον Ιούλη κυκλάμινα στον διψασμένο και παραμελειμμένο κήπο μου, ε, τότε, υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ!
Κυριακή 27 Ιουνίου 2010
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟΝ
Η Κατερίνα ΔΕ.ΣΤΑ.ΠΑ Νιώθω την ανάγκη να πω ένα μεγάλο μεγάλο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" σε όλους όσους "περπατήσαμε" μαζί απόψε και όλους όσους στήριξαν αυτή την προσπάθειά μου. Άξιζε τόσο άγχος και κούραση. Όσο έχω μνήμη, δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την βραδιά! Ευχαριστώ Θεό και ανθρώπους!
Πριν από 11 λεπτά · ·Κυριακή 18 Απριλίου 2010
Σάββατο 17 Απριλίου 2010
Απ' τα SOS
Αν όχι αυτό εδώ, τότε, τι;
6 λεπτά ... ζωής...
Δεν βρίσκω λόγια για να ευχαριστήσω τον τρυποκάρυδο για την ευκαιρία που μου έδωσε να δω αυτό το βίντεο!
Χαμένος όποιος δεν διαθέσει 6 λεπτά απ' τη ζωή του για να το δει ολόκληρο...
Εδώ θα το δείτε με φυσικούς ήχους.
Τ' αφιερώνω στην κόρη μου για τον προχθεσινό παραλογισμό μου...
Χαμένος όποιος δεν διαθέσει 6 λεπτά απ' τη ζωή του για να το δει ολόκληρο...
Εδώ θα το δείτε με φυσικούς ήχους.
Τ' αφιερώνω στην κόρη μου για τον προχθεσινό παραλογισμό μου...
Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010
Κλειστά την Τρίτη 2 Μάρτη όλα τα περίπτερα και τα καπνοπωλεία
ΚΛΕΙΣΤΑ λόγω απεργίας θα είναιτην ΤΡΙΤΗ 2 Μαρτίου 2010, όλα τα περίπτερα και τα καπνοπωλεία στην Ελλάδα!
Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010
Το "ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ" του Πλοιάρχου
Δευτέρα, 08 Φεβρουαρίου 2010
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Με αφορμή την αίσια κατάληξη και επιστροφή στα σπίτια μας, μετά από την ιδιότυπη ομηρία μας στο λιμάνι του Βόλου για τέσσερις μήνες, με το πλοίο SEA DUENDE λόγω εγκατάλειψης, από τον πλοιοκτήτη, μέσω της ιστοδελίδας αυτής, θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά και εκ μέρους του πληρώματός μου την Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και τον Μητροπολίτη κ. Ιγνάτιο, τον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Βόλου και προσωπικά τον πατέρα Θεόδωρο και τον πατέρα Βασίλειο για την αμέριστη ηθική συμπαράστασή τους αλλά και υλική βοήθεια τους σε τροφή και οικονομική παροχή στο πλήρωμά μου, όλο αυτό το διάστημα.
Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Λιμενικές αρχές του Βόλου, τον Λιμενάρχη και όλους τους Αξιωματικούς του Λιμεναρχείου Βόλου για τις διευκολύνσεις που μας παρείχαν, όπως και τον πρόεδρο του Ο.Λ.Β. κ. Σούρλα, τον πρόεδρο του Γραφείου Κίνησης Λιμένος κ. Αδαμάκη, τους Λιμενεργάτες του Ο.Λ.Β. και της Χαλυβουργικής για την υλική βοήθεια που μας παρείχαν σε τρόφιμα, νερό, πετρέλαιο.
Θα ήθελα ακόμη να ευχαριστήσω και όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν, καθ' όλη τη διάρκεια των 4 μηνών που βρισκόμασταν σε εγκατάλειψη.
Τον τοπικό τύπο, Εφημερίδα "Ελευθερία", Εφημερίδα "Μαγνησία", Εφημερίδα "Θεσσαλία", Eφημερίδα "Ταχυδρόμος", όπως και την παρούσα ιστοσελίδα "ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΒΟΥΝΟΥ" που άνοιξε blog συμπαράστασης με το όνομα "SEA DUENDE" αλλά και τη Φοιτητική Εφημερίδα "Αριστερά!" και τον Νίκο Γεωργιάδη προσωπικά.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τον κ. Αλεξιάδη και τον φίλο μου Φίλιππα Γκέκα για την πολύτιμη βοήθειά τους, όποτε και αν τη χρειάστηκα.
Με εκτίμηση,
Ο Πλοίαρχος,
Κουβουτσάκης Χαράλαμπος
******
Το "κυκλάμινο του βουνού" συγκινήθηκε πολύ για την ΤΙΜΗ!
Ευχαριστεί και εύχεται Υγεία και Ευτυχία στον Πλοίαρχο και στην οικογένειά του, καθώς και σε όλο το πλήρωμα και εύχεται ολόψυχα για το μέλλον, "Ούριες Θάλασσες" και "Χαρούμενα Λιμάνια" στα Νέα τους Ταξίδια!
Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Λιμενικές αρχές του Βόλου, τον Λιμενάρχη και όλους τους Αξιωματικούς του Λιμεναρχείου Βόλου για τις διευκολύνσεις που μας παρείχαν, όπως και τον πρόεδρο του Ο.Λ.Β. κ. Σούρλα, τον πρόεδρο του Γραφείου Κίνησης Λιμένος κ. Αδαμάκη, τους Λιμενεργάτες του Ο.Λ.Β. και της Χαλυβουργικής για την υλική βοήθεια που μας παρείχαν σε τρόφιμα, νερό, πετρέλαιο.
Θα ήθελα ακόμη να ευχαριστήσω και όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν, καθ' όλη τη διάρκεια των 4 μηνών που βρισκόμασταν σε εγκατάλειψη.
Τον τοπικό τύπο, Εφημερίδα "Ελευθερία", Εφημερίδα "Μαγνησία", Εφημερίδα "Θεσσαλία", Eφημερίδα "Ταχυδρόμος", όπως και την παρούσα ιστοσελίδα "ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΒΟΥΝΟΥ" που άνοιξε blog συμπαράστασης με το όνομα "SEA DUENDE" αλλά και τη Φοιτητική Εφημερίδα "Αριστερά!" και τον Νίκο Γεωργιάδη προσωπικά.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τον κ. Αλεξιάδη και τον φίλο μου Φίλιππα Γκέκα για την πολύτιμη βοήθειά τους, όποτε και αν τη χρειάστηκα.
Με εκτίμηση,
Ο Πλοίαρχος,
Κουβουτσάκης Χαράλαμπος
******
Το "κυκλάμινο του βουνού" συγκινήθηκε πολύ για την ΤΙΜΗ!
Ευχαριστεί και εύχεται Υγεία και Ευτυχία στον Πλοίαρχο και στην οικογένειά του, καθώς και σε όλο το πλήρωμα και εύχεται ολόψυχα για το μέλλον, "Ούριες Θάλασσες" και "Χαρούμενα Λιμάνια" στα Νέα τους Ταξίδια!
Ραντεβού στην ανηφόρα... του κυκλάμινου 2010
Χρόνια επαναστάτρια...
γι' αυτό τώρα Έφυγα κι από δω!
Η βάση μου θα είναι εκεί, στην ανηφόρα!
Πρώτη ανάρτηση: 17/1/2010 12:03 πμ.
Ανανέωση, τώρα!
Ευχές στο ζευγάρι της πανσελήνου!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ Στην Νύφη Και στον Γαμπρό της Πανσελήνου!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ στην Γιώτα και στον Δημήτρη!
"Να γίνουν παππούληδες με άσπρα μαλλιά, παντού να σκορπίζουν της νιότης το φως και όλοι να λένε: ΝΑ ΔΥΟ ΣΟΦΟΙ!"
*
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ στην Γιώτα και στον Δημήτρη!
"Να γίνουν παππούληδες με άσπρα μαλλιά, παντού να σκορπίζουν της νιότης το φως και όλοι να λένε: ΝΑ ΔΥΟ ΣΟΦΟΙ!"
Η ΝΥΦΗ ΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ
*...Την είδατε;
Την πανσέληνο της 31 ης Ιανουαρίου, 2010, εννοώ...
χρυσο-χάλκινη, σαν την ασπίδα του Αχιλλέα,
με σκιές ιερογλυφικές...,
αδιάφορη, αγέρωχη, μαγνητική!
-απαράλλαχτη εδώ και 40 χρόνια...
σε μια Αθήνα με ευκολοδιάβατους δρόμους, με τις νεραντζούλες και τις πορτοκαλιές να στολίζουν τα πεζοδρόμια με τα γυαλιστερά φύλλα τους,
με τα ολόλευκα ανθάκια τους, με τα μοσκοβολιστά φρούτα τους...
(που και που "κλέβαμε κανένα",)
με λιγότερο καυσαέριο,
με περισσότερη
ανθρωπιά και φιλία...
-κοντολογίς-
μια ΑΘΗΝΑ περισσότερο φιλική και γνώριμη:
Την Αθήνα που μου "έδεσε τα χέρια" με τον σύντροφό μου, Δημήτρη,
την Αθήνα όπου εκτός από τον αγώνα της καριέρας μου και τις υπερωρίες συνεχούς μελέτης, μου ετοίμασε την ...μοιραία οδό για τη Νέα Υόρκη...
ΧΘΕΣ,
παρακολουθούσαμε στο κανάλι 21, ΝΥ, τις καλλικέλαδες,
CELTIC WOMEN
με τις αγγελικές τους φωνές, σε "Τραγούδια της Καρδιάς"
και το αγαπημένο μας:
Goodnight my angel, it's time to dream...
Η πανσέληνος, χρυσο-χάλκινη, στον δικό της κόσμο,
να μας κοιτάζει από τα ψηλά, τριγωνικά παράθυρα του σαλονιού...
το χέρι του Δημήτρη, έψαξε για το δικό μου,
κι ενώ η καρδιά γέμισε ταραγμένες πεταλούδες
κι ο νους σείστηκε
στην ανάμνηση του γρήγορου
"ΝΑΙ"
το δεξί χέρι έπιασε "χαρτί και μολύβι"
________________
ΣΕΛΗΝΗ
Πελώριος δίσκος, χάλκινος, απόψε η σελήνη.
Αφήνει τη σφραγίδα της στην παγωμένη νύχτα.
Μνήμες ξυπνά. Ανήσυχη η καρδιά, πώς δραπετεύει!
Κρυφές οι σκιες, ανήλιαγες.
Διάττοντες του χρόνου...
κι ως ανεβαίνει μαγικά,
κρύβεται μεσ' τα πεύκα
σαν διαγράφουν σιωπηλά
τ' ανέμου τις ανάσες...
Ν' άδραζα τον χρυσάργυρο, να τον 'φτιαχνα ασπίδα,
να προστατεύσω την μικρή, εφηβική αχτίδα,
που σφράγισε την νύχτα μου
και ξύπνησα γυναίκα...
__________________
Στις οκτώ του Φλεβάρη, ώρα οκτώ,
στην πανέμορφη εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος, Αχαρνών,
η νύφη της ανωτέρω φωτογραφίας με τα μεγάλα μάτια και τα καλογραμμένα χείλη, με το βενέτικο πέπλο και το νυφικό
της Αντωνοπούλου, ανέβαινε διστακτικά τ' ατέλειωτα σκαλιά...
"- Έλα, κυρά μου! Άργησες!..."
η φωνή του Δημήτρη άνοιξε το χαμόγελο, και την καρδιά...
για το "ΝΑΙ"
ενός σύντροφου αγαπημένου, σίγουρα δυνάστη μα τρυφερού πατέρα.
Από κει και πέρα,
μια ζωή έντονη, με πολλά σκαμπανεβάσματα, πάντα προκλητική
να την γευτείς και να κυριαρχήσεις.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ
Φίλες και Φίλοι μου.
Πριν το καλοσκεφτείτε, να και του ...Αγίου Βαλεντίνου!
Πάντα με την αγάπη μου,
Υιώτα
και Δημήτρης
*** Η ανωτέρω φωτογραφία, προσχέδιο, με την ευχή, του χρόνου να δει την ...πανσέληνο!
Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010
4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
Αυτό το βιντεάκι ανήκει εδώ!
4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Αφιέρωμα στους ξενητεμένους Έλληνες ποιητές και συγγραφείς, ΕΚΕΙ
4η ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ
Ε.Ε.Λ.Σ.Π.Η.
Αφιέρωμα στους ξενητεμένους Έλληνες ποιητές και συγγραφείς, ΕΚΕΙ
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010
Χωρίς χιόνι ακόμα
Σήμερα δεν είχε ούτε Χάνια, ούτε χιόνι!
Και για να μη ζηλεύω, δε χιόνισε ακόμα ούτε στην Ζαγορά!
Ίσως περιμένει εμένα... για να με κλείσει εκεί καμιά βδομάδα, να πάρω γερή δόση!
Πέρυσι πήρα αυτή τη δόση, εκεί...
Και για να μη ζηλεύω, δε χιόνισε ακόμα ούτε στην Ζαγορά!
Ίσως περιμένει εμένα... για να με κλείσει εκεί καμιά βδομάδα, να πάρω γερή δόση!
Πέρυσι πήρα αυτή τη δόση, εκεί...
Πάμε στα χιόνια!
Το ορεινό Πήλιο "ντύθηκε" στα λευκά, λέει η Θεσσαλία!
Γιούπι!
Όχι, άλλο μαύρο!
Φέρ' τε άσπρο!
Φέρ' τε χιόνι!
Φέρ' τε "παγωνιά"!
όπως είπε και ο Απτούλ απόψε!
(Ήθελε παγάκια για το τσίπουρό του!)
Όχι, άλλα παγάκια!
Φτάνουν γι' απόψε!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Γιούπι!
Όχι, άλλο μαύρο!
Φέρ' τε άσπρο!
Φέρ' τε χιόνι!
Φέρ' τε "παγωνιά"!
όπως είπε και ο Απτούλ απόψε!
(Ήθελε παγάκια για το τσίπουρό του!)
Όχι, άλλα παγάκια!
Φτάνουν γι' απόψε!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Άκου ερώτηση!
Μικρά βιβλία για μεγάλα όνειρα
Πέμπτη, Ιανουάριος 07, 2010
Ο Μπελογιάννης ζει;
«Ο Περισσός (όπως άλλωστε και ο αλήστου μνήμης Υπαρκτός) είναι ξένοι και εχθρικοί προς τις έννοιες Πεύμα, Ηθος και- προφανώς- Δικαιώματα.»
Λακωνικός και λιτός, πλην ουσιαστικότατος, ο Νίκος Μπελογιάννης απαντά με μια μονάχα φράση στον χθεσινό «Ριζοσπάστη». Δεν χρειάζεται δεύτερη.
Ο συνάδελφος Βασίλης Κ. Καλαμαράς έγραψε ένα ρεπορτάζ στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης Τετάρτης, αναφέροντας: «Δύο βιβλία κατάφερε να γράψει ο Νίκος Μπελογιάννης (1915-1952), από τα οποία μόνο το ένα ολοκλήρωσε, τη μελέτη ‘Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα’. Το άλλο, το ‘Σχέδιο για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πρώτες μακρινές ρίζες - Προσχέδια – Σημειώσεις’ το οποίο ήταν και πιο φιλόδοξο, το άφησε ανολοκλήρωτο. Κυκλοφορεί, όμως, με διπλή εισαγωγή της Χριστίνας Ντουνιά και της Ελλης Παππά (1920-2009), από τις εκδόσεις ‘Αγρα’. Ο εν λόγω εκδοτικός οίκος, ο οποίος έχει τα πνευματικά δικαιώματα, θα κυκλοφορήσει και το πρώτο βιβλίο του Μπελογιάννη και θα παρουσιάσει και τα δύο έργα στις 30 Μαρτίου, ημερομηνία της εκτέλεσής του -θυμίζουμε ότι τουφεκίστηκε στο στρατόπεδο του Γουδή, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10.»
Το ρεπορτάζ κατέληγε: «Το ‘Ξένο κεφάλαιο’ είχε κυκλοφορήσει σε ‘πειρατική’ έκδοση το 1998 από το εκδοτικό τμήμα του ΚΚΕ, τη ‘Σύγχρονη Εποχή’, με αφορμή την επέτειο των ογδοντάχρονων του ΚΚΕ. ‘Η επιλογή ήταν ευθυγραμμισμένη με την αρχή του υπαρκτού σοσιαλισμού ότι οι νεκροί ανήκουν στο Κόμμα’, είναι το χθεσινό σχόλιο με νόημα του Νίκου Μπελογιάννη.»
Ο «Ριζοσπάστης» ενοχλήθηκε από την αλήθεια, και κατά τη γνωστή λογική του: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, έγραψε:
«Η χτεσινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ εγκαλεί το ΚΚΕ, γιατί η μελέτη ‘Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα’ που έγραψε ο Νίκος Μπελογιάννης, όταν ήταν φυλακισμένος στην Ακροναυπλία, ‘είχε κυκλοφορήσει σε "πειρατική" έκδοση το 1998 από το εκδοτικό τμήμα του ΚΚΕ, τη "Σύγχρονη Εποχή", με αφορμή την επέτειο των ογδοντάχρονων του ΚΚΕ’, όπως πληροφορεί τους αναγνώστες της. ‘Η επιλογή ήταν ευθυγραμμισμένη με την αρχή του υπαρκτού σοσιαλισμού ότι οι νεκροί ανήκουν στο κόμμα, ήταν το σχόλιο με νόημα του Νίκου Μπελογιάννη’ (σ.σ. του γιου), συνέχισε η εφημερίδα. Βεβαίως το σχόλιο περί ‘πειρατικής έκδοσης’ αποκαλύπτει για άλλη μια φορά το ποιόν της συγκεκριμένης εφημερίδας, που τον αντικομμουνισμό και την προβοκάτσια τα έχει αναγάγει σε υπέρτατη αρχή. Αλλά και ο γιος Μπελογιάννης δεν καταλαβαίνει ούτε από αξίες και ιδανικά, αυτά που υπηρέτησε και για τα οποία εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης, ούτε από αρχές τις οποίες υπηρέτησε, γι' αυτό και άφησε στο Κόμμα τα έργα του. Αλλωστε η ιστορία του ήταν συνυφασμένη με την ιστορία του ΚΚΕ, όπως ο ίδιος είπε στην απολογία του στο στρατοδικείο. Τώρα ο γιος Μπελογιάννης νομίζει πως θα παραγράψει αυτήν την ιστορία, την ιστορία του Νίκου Μπελογιάννη, στελέχους του ΚΚΕ, φέρνοντάς την στα μέτρα του και στα μέτρα αυτών που φιλοξενούν τις απόψεις του. Αλλά η ιστορία και η μνήμη τέτοιων προσωπικοτήτων, σαν του Νίκου Μπελογιάννη ούτε παραγράφονται ούτε διαστρεβλώνονται.»
Ζήτησα την άποψη του Νίκου Μπελογιάννη για το δημοσίευμα, προκειμένου να τη δημοσιεύσω στο παρόν ιστολόγιο, το οποίο, το έχουμε ξαναπεί, δεν αφίσταται της πολιτικής. Την απαντητική του φράση δημοσιεύω στην αρχή του κειμένου. Πλην, έχω κι άλλη μια ερώτηση και μια παρατήρηση. Προς το ΚΚΕ πλέον.
Η ερώτηση πρώτα: ώστε λοιπόν ο Νίκος Μπελογιάννης (πατέρας) έγραψε το βιβλίο για το Ξένο κεφάλαιο στην Ακροναυπλία; Πώς τολμά ο ανώνυμος σχολιογράφος του «Ριζοσπάστη» να αμφισβητεί την ίδια την Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ; Η Αλέκα Παπαρήγα γράφει στον πρόλογό της για την έκδοση της Σύγχρονης Εποχής: «Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι γράφτηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανοϊταλούς». Κάνει λοιπόν η ΓΓ λάθη; Δεν έχει το αλάθητο όπως ο Πάπας; Απίστευτο!
(Η πραγματικότητα είναι πως ο Ν. Μ. έγραψε όντως το βιβλίο στην Ακροναυπλία και, κατά δήλωσίν του, το ξαναδούλεψε το 1945, σε ένα διάλειμμα των διώξεων λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Θα το καταλάβαιναν εύκολα οι εκδότες, αν έκαναν τον κόπο να αναγνώσουν, απλώς, τις τελευταίες παραγράφους του κειμένου. Ο Μπελογιάννης έγραφε χαρακτηριστικά: «η μεταπολεμική περίοδος 1923- 1940» κάτι λογικό για τον καιρό που ήταν κρατούμενος στην Ακροναυπλία αλλά όχι και για μετά την κατοχή, οπότε και το ΚΚΕ ισχυριζόταν πως συνέγραψε τη μελέτη. Επίσης, η φράση «με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, παρουσιάζεται τώρα στο παιχνίδι τούτο σοβαρός αντίπαλος κι η Γερμανία» στέκει για το 1940 αλλά σε καμία περίπτωση για το 1945. Και η έρευνα είναι άγνωστη έννοια γι’ αυτούς, άλλωστε…)
Και τώρα η παρατήρηση: «Ασχετο: Σε ποιον ανήκουν τα ‘πνευματικά δικαιώματα’ των σημειωμάτων που πετούσαν από τα καμιόνια οι 200 κομμουνιστές, όταν τους πήγαιναν για εκτέλεση στην Καισαριανή;» ρωτούσε χθες ο «Ριζοσπάστης».
Ως γνωστόν, κληρονόμος γίνεσαι όταν σού κληροδοτείται κάτι. Κανείς όμως δεν κληροδότησε στο ΚΚΕ και στο «όργανό» του, τους τάφους των σκοτωμένων. Να σταματήσουν, λοιπόν, την καπηλεία, οι τυμβωρύχοι.
Υ.Γ. Στην πειρατική έκδοση του 1998 είχαν το θράσος να βάλουν κ(λ)οπυράιτ «Σύγχρονη Εποχή». Οπερ έδει δείξαι: ο νεκρός, δεν έχει ούτε δικαιώματα, ούτε οικογένεια. Αλλωστε, ο Νίκος Μπελογιάννης ζει. Διότι, αν δεν ζούσε, ο Ριζοσπάστης θα έκανε τον κόπο να αναφέρει πως κηδεύθηκε για πρώτη φορά δημόσια, στις 31 Οκτώβρίου 2009, μαζί με τη σύντροφό του Ελλη Παππά. Αλλά δεν…
Λακωνικός και λιτός, πλην ουσιαστικότατος, ο Νίκος Μπελογιάννης απαντά με μια μονάχα φράση στον χθεσινό «Ριζοσπάστη». Δεν χρειάζεται δεύτερη.
Ο συνάδελφος Βασίλης Κ. Καλαμαράς έγραψε ένα ρεπορτάζ στην «Ελευθεροτυπία» της περασμένης Τετάρτης, αναφέροντας: «Δύο βιβλία κατάφερε να γράψει ο Νίκος Μπελογιάννης (1915-1952), από τα οποία μόνο το ένα ολοκλήρωσε, τη μελέτη ‘Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα’. Το άλλο, το ‘Σχέδιο για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Πρώτες μακρινές ρίζες - Προσχέδια – Σημειώσεις’ το οποίο ήταν και πιο φιλόδοξο, το άφησε ανολοκλήρωτο. Κυκλοφορεί, όμως, με διπλή εισαγωγή της Χριστίνας Ντουνιά και της Ελλης Παππά (1920-2009), από τις εκδόσεις ‘Αγρα’. Ο εν λόγω εκδοτικός οίκος, ο οποίος έχει τα πνευματικά δικαιώματα, θα κυκλοφορήσει και το πρώτο βιβλίο του Μπελογιάννη και θα παρουσιάσει και τα δύο έργα στις 30 Μαρτίου, ημερομηνία της εκτέλεσής του -θυμίζουμε ότι τουφεκίστηκε στο στρατόπεδο του Γουδή, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10.»
Το ρεπορτάζ κατέληγε: «Το ‘Ξένο κεφάλαιο’ είχε κυκλοφορήσει σε ‘πειρατική’ έκδοση το 1998 από το εκδοτικό τμήμα του ΚΚΕ, τη ‘Σύγχρονη Εποχή’, με αφορμή την επέτειο των ογδοντάχρονων του ΚΚΕ. ‘Η επιλογή ήταν ευθυγραμμισμένη με την αρχή του υπαρκτού σοσιαλισμού ότι οι νεκροί ανήκουν στο Κόμμα’, είναι το χθεσινό σχόλιο με νόημα του Νίκου Μπελογιάννη.»
Ο «Ριζοσπάστης» ενοχλήθηκε από την αλήθεια, και κατά τη γνωστή λογική του: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, έγραψε:
«Η χτεσινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ εγκαλεί το ΚΚΕ, γιατί η μελέτη ‘Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα’ που έγραψε ο Νίκος Μπελογιάννης, όταν ήταν φυλακισμένος στην Ακροναυπλία, ‘είχε κυκλοφορήσει σε "πειρατική" έκδοση το 1998 από το εκδοτικό τμήμα του ΚΚΕ, τη "Σύγχρονη Εποχή", με αφορμή την επέτειο των ογδοντάχρονων του ΚΚΕ’, όπως πληροφορεί τους αναγνώστες της. ‘Η επιλογή ήταν ευθυγραμμισμένη με την αρχή του υπαρκτού σοσιαλισμού ότι οι νεκροί ανήκουν στο κόμμα, ήταν το σχόλιο με νόημα του Νίκου Μπελογιάννη’ (σ.σ. του γιου), συνέχισε η εφημερίδα. Βεβαίως το σχόλιο περί ‘πειρατικής έκδοσης’ αποκαλύπτει για άλλη μια φορά το ποιόν της συγκεκριμένης εφημερίδας, που τον αντικομμουνισμό και την προβοκάτσια τα έχει αναγάγει σε υπέρτατη αρχή. Αλλά και ο γιος Μπελογιάννης δεν καταλαβαίνει ούτε από αξίες και ιδανικά, αυτά που υπηρέτησε και για τα οποία εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης, ούτε από αρχές τις οποίες υπηρέτησε, γι' αυτό και άφησε στο Κόμμα τα έργα του. Αλλωστε η ιστορία του ήταν συνυφασμένη με την ιστορία του ΚΚΕ, όπως ο ίδιος είπε στην απολογία του στο στρατοδικείο. Τώρα ο γιος Μπελογιάννης νομίζει πως θα παραγράψει αυτήν την ιστορία, την ιστορία του Νίκου Μπελογιάννη, στελέχους του ΚΚΕ, φέρνοντάς την στα μέτρα του και στα μέτρα αυτών που φιλοξενούν τις απόψεις του. Αλλά η ιστορία και η μνήμη τέτοιων προσωπικοτήτων, σαν του Νίκου Μπελογιάννη ούτε παραγράφονται ούτε διαστρεβλώνονται.»
Ζήτησα την άποψη του Νίκου Μπελογιάννη για το δημοσίευμα, προκειμένου να τη δημοσιεύσω στο παρόν ιστολόγιο, το οποίο, το έχουμε ξαναπεί, δεν αφίσταται της πολιτικής. Την απαντητική του φράση δημοσιεύω στην αρχή του κειμένου. Πλην, έχω κι άλλη μια ερώτηση και μια παρατήρηση. Προς το ΚΚΕ πλέον.
Η ερώτηση πρώτα: ώστε λοιπόν ο Νίκος Μπελογιάννης (πατέρας) έγραψε το βιβλίο για το Ξένο κεφάλαιο στην Ακροναυπλία; Πώς τολμά ο ανώνυμος σχολιογράφος του «Ριζοσπάστη» να αμφισβητεί την ίδια την Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ; Η Αλέκα Παπαρήγα γράφει στον πρόλογό της για την έκδοση της Σύγχρονης Εποχής: «Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι γράφτηκε αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανοϊταλούς». Κάνει λοιπόν η ΓΓ λάθη; Δεν έχει το αλάθητο όπως ο Πάπας; Απίστευτο!
(Η πραγματικότητα είναι πως ο Ν. Μ. έγραψε όντως το βιβλίο στην Ακροναυπλία και, κατά δήλωσίν του, το ξαναδούλεψε το 1945, σε ένα διάλειμμα των διώξεων λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων. Θα το καταλάβαιναν εύκολα οι εκδότες, αν έκαναν τον κόπο να αναγνώσουν, απλώς, τις τελευταίες παραγράφους του κειμένου. Ο Μπελογιάννης έγραφε χαρακτηριστικά: «η μεταπολεμική περίοδος 1923- 1940» κάτι λογικό για τον καιρό που ήταν κρατούμενος στην Ακροναυπλία αλλά όχι και για μετά την κατοχή, οπότε και το ΚΚΕ ισχυριζόταν πως συνέγραψε τη μελέτη. Επίσης, η φράση «με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, παρουσιάζεται τώρα στο παιχνίδι τούτο σοβαρός αντίπαλος κι η Γερμανία» στέκει για το 1940 αλλά σε καμία περίπτωση για το 1945. Και η έρευνα είναι άγνωστη έννοια γι’ αυτούς, άλλωστε…)
Και τώρα η παρατήρηση: «Ασχετο: Σε ποιον ανήκουν τα ‘πνευματικά δικαιώματα’ των σημειωμάτων που πετούσαν από τα καμιόνια οι 200 κομμουνιστές, όταν τους πήγαιναν για εκτέλεση στην Καισαριανή;» ρωτούσε χθες ο «Ριζοσπάστης».
Ως γνωστόν, κληρονόμος γίνεσαι όταν σού κληροδοτείται κάτι. Κανείς όμως δεν κληροδότησε στο ΚΚΕ και στο «όργανό» του, τους τάφους των σκοτωμένων. Να σταματήσουν, λοιπόν, την καπηλεία, οι τυμβωρύχοι.
Υ.Γ. Στην πειρατική έκδοση του 1998 είχαν το θράσος να βάλουν κ(λ)οπυράιτ «Σύγχρονη Εποχή». Οπερ έδει δείξαι: ο νεκρός, δεν έχει ούτε δικαιώματα, ούτε οικογένεια. Αλλωστε, ο Νίκος Μπελογιάννης ζει. Διότι, αν δεν ζούσε, ο Ριζοσπάστης θα έκανε τον κόπο να αναφέρει πως κηδεύθηκε για πρώτη φορά δημόσια, στις 31 Οκτώβρίου 2009, μαζί με τη σύντροφό του Ελλη Παππά. Αλλά δεν…
Αυτό θα πει ελευθερία τύπου
Αφού δεν έχω αφεντικό να με μαλώσει... τις δημοσιεύω κι εγώ.
Δεν κατάλαβα, γιατί πρέπει να κυκλοφορούν μόνο στα μέιλ!
Πού ζούμε;
Δημοκρατία έχουμε!
............................................
Ο Μίκης απαντά στη Θάλεια Δραγώνα
=============================================
Με επιστολή της στο Μίκη Θεοδωράκη η κ. Θάλεια Δραγώνα
διαμαρτύρεται για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον της.
-------------------------------------------
Ο Μίκης, με δική του επιστολή, ξεκαθαρίζει τα πράγματα.
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
Η επιστολή της κ. Δραγώνα:
2 Ιανουαρίου 2010
''''''''''''''''''''''''''''''''''
Αγαπητέ Μίκη Θεοδωράκη,
Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες στο διαδίκτυο επιστολή σας προς
τον Στέφανο Ληναίο με πολύ απαξιωτικά σχόλια για το πρόσωπό μου και
παραθέματα από το δημοσιευμένο έργο μου που είναι όλα παντελώς ψευδή
και κατασκευασμένα.
Σας ενημερώνω ότι δεν είμαι ιστορικός και δεν γράφω ιστορικά
βιβλία. Λόγος σαν «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από το 19ο
αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας
και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας
είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να
κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των
αρχαίων Ελλήνων», δεν βρίσκεται πουθενά στο δημοσιευμένο έργο μου και
δεν χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή και κοινοβουλευτική μου πορεία.
Τέτοιου είδους κατασκευάσματα είναι μιας συκοφαντικής εκστρατείας
εναντίον μου.
Είμαι κοινωνική ψυχολόγος, ερευνώ και γράφω πάνω στις
κοινωνικές ταυτότητες έχω δώσει μεγάλο μέρος της ζωής μου για την
υπεράσπιση των αρχών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης σε αυτόν τον
τόπο.
Σας στέλνω μέρος των δημοσιεύσεων μου για να κρίνετε εάν όσα
παρατίθενται στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο ανταποκρίνονται στην
αλήθεια. Εάν διαπιστώσετε ότι είναι κατασκευασμένες φράσεις, σας
παρακαλώ πολύ να βρείτε μια ευκαιρία να το δηλώσετε.
Σας γράφω επειδή θαυμάζω την αστείρευτη δημιουργικότητά σας και
τους αγώνες σας για τη δημοκρατία και είμαι σίγουρη ότι η αναζήτηση
της αλήθειας και η προάσπιση των δημοκρατικών αρχών έχει πρώτιστη
σημασία για σας.
Με εκτίμηση
Θάλεια Δραγώνα
Σας επισυνάπτω και 2 πρόσφατες συνεντεύξεις μου όπου θα βρείτε
και όλα τα παραποιημένα παραθέματα
====================================
Απάντηση Μίκη
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
e-mail: mikisthe@otenet.gr
Προς την κ. Θάλεια Δραγώνα
Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας
Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην προσχολική ηλικία
του Εθνικού και Καποδστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Αθήνα, 10.1.2010
''''''''''''''''''''''''''''''''''
Αγαπητή κυρία Δραγώνα,
Έλαβα την επιστολή και τα βιβλία σας και σας ευχαριστώ. Διάβασα
επίσης στο «Βήμα» και τα «Νέα» τις συνεντεύξεις σας, οι οποίες όμως
κινούνται μονάχα γύρω από δυο-τρεις φράσεις που σας αποδόθηκαν εδώ και
πολύ καιρό, για να διαψευσθούν ύστερα από μεγάλη και αδικαιολόγητη
καθυστέρηση.
Οι συνεντεύξεις αυτές και η μεγάλη προβολή τους (σε συνδυασμό
με την φίμωση των αντιθέτων απόψεων) δεν πετυχαίνουν τίποτε άλλο παρά
να αποκαλύπτουν στον ελληνικό λαό τους πανίσχυρους φίλους σας στα ΜΜΕ
αποδεικνύοντας το εύρος και τα ερείσματα αλλά και τον συντονισμό της
προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της
εθνικής-ελληνικής μας ταυτότητας. Καθώς και τον τρόμο που δημιουργεί η
αυξανόμενη παλλαϊκή αντίδραση στις απόψεις σας, που ακυρώνει την
αρχική σας προσπάθεια να εκμεταλλευθείτε την αντίδραση του κ.
Καρατζαφέρη βαφτίζοντας όσους διαφωνούν «ακροδεξιούς».
Τρόμος που φτάνει σε σημείο να προκαλεί συμπτώματα της
«Λύσσας-Σόρος» σε υποταχτικούς κονδυλοφόρους όπως σ’ αυτόν τον δυστυχή
κ. Χάρη σε σημερινό (9.1.10) ένθετο αθηναϊκής εφημερίδας.
Επειδή τυχαίνει να είμαι ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της
εκστρατείας για την ενημέρωση του ελληνικού λαού με ρίζες βαθειές στην
αληθινή ελληνική Αριστερά από την εποχή του ΕΑΜ, θα ήμουν ο τελευταίος
που θα επέτρεπα στον οποιονδήποτε να καπηλευτεί την λέξη και την
έννοια «πατρίδα».
Το ΕΑΜ και το τότε ΚΚΕ κατέκτησε την εμπιστοσύνη του 70% του
λαού μας για την πίστη του και τους αγώνες του για τη Λευτεριά της
ελληνικής πατρίδας και την αναγέννηση του ελληνικού έθνους. Με την
πεποίθηση ότι υπηρετούμε τα ιδεώδη των Ελλήνων για την ελευθερία και
την δημοκρατία από τα βάθη των αιώνων και φτάνοντας ως το «Ελευθερία ή
θάνατος» του Κολοκοτρώνη, ορθώσαμε το ανάστημά μας και αναμετρηθήκαμε
με το όπλο στο χέρι, με την πιο φονική δύναμη που γνώρισε ποτέ η
ανθρωπότητα: την χιτλερική Βέρμαχτ, τα ναζιστικά Ες-Ες και την
Γκεστάπο, με αμέτρητες θυσίες σε αίμα, βασανισμούς και διώξεις. Ενώ
παράλληλα και μέσα σ΄ εκείνες τις σκληρές συνθήκες τιμούσαμε και
τρεφόμαστε με τον ελληνικό πολιτισμό για τον οποίο είμαστε περήφανοι
και συγχρόνως οραματιζόμαστε τη μελλοντική κοινωνία της δικαιοσύνης,
της αλληλεγγύης και της «πανανθρώπινης λευτεριάς».
Αυτή υπήρξε ως σήμερα η γνήσια και μοναδική Αριστερά, όπου οι
λέξεις «έθνος» και «πατρίδα» ήταν για μας δόξα και τιμή και όχι ντροπή
όπως τις κατάντησαν χτες και σήμερα ορισμένα γκρουπούσκουλα και ομάδες
«διανοουμένων» που στο όνομα της Αριστεράς ντροπιάζουν με τις «ιδέες»
και τα καμώματά τους, τους αγώνες και τις θυσίες μας, ενώ
δηλητηριάζουν την ανύποπτη νεολαία μας, που η νικήτρια και
θριαμβεύουσα ακόμα και σήμερα εθνικοφροσύνη κρατάει στα σκοτάδια,
έχοντας καταδικάσει σε λήθη τη σύγχρονη ιστορία μας.
Όμως η ακτινοβολία εκείνων των ηρωικών χρόνων αψηφώντας όλα τα
εμπόδια εξακολουθεί να εμπνέει το λαό μας, γι’ αυτό και η αντίθεση
στην συστηματική απόπειρα που επιχειρείται εδώ και καιρό με στόχο την
ουσιαστική ανατροπή της ελληνικής ιστορίας, είναι καθολική και δεν
συνδέεται με την α΄ ή την β΄ πολιτική παράταξη αλλά με το σύνολο των
Ελλήνων, που γαλουχήθηκε με μια συγκεκριμένη και βαθειά ριζωμένη άποψη
για το τι είναι πατρίδα, τι είναι Ελλάδα, τι είναι ιστορία, τι είναι
ελληνικός λαός και ελληνικό έθνος.
Κι ακόμα γνωρίζει καλά -γιατί τα βιώνει, ποια είναι τα βασικά
ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που μας διέπλασαν από το ΄21 έως
σήμερα.
Αρνούμενοι και κατεδαφίζοντας όλα αυτά που μας έκαναν αυτούς
που είμαστε χτες, προχτές και σήμερα,με το πρόσχημα μιας δήθεν
επιστημονικής αναθεώρησης της ιστορικής πραγματικότητας, όπως
αποδεικνύεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;»
στην ουσία αμφισβητείτε ο,τιδήποτε θετικό έπραξε ο λαός αυτός σε όλους
τους τομείς του εθνικού μας βίου κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων
αιώνων.
Με το βιβλίο σας αποδομείτε τις ιδέες, πεποιθήσεις, τα
«πιστεύω», σε σχέση με το ελληνικό έθνος και τις ρίζες του, δηλαδή όλα
αυτά που ενέπνευσαν και παρακίνησαν τον λαό μας. Όμως αν στις αρχές
του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν οι ιδέες για τη συνέχεια του ελληνικού
έθνους και όλα τα «πιστεύω» που εσείς σήμερα απορρίπτετε ως άνευ
ουσιαστικού περιεχομένου και εκτός ιστορικής πραγματικότητας, τότε δεν
θα μπορούσαν να υπάρξουν η Επανάσταση του ΄21, το κίνημα του
Φιλελληνισμού, το δημοκρατικό κίνημα του Μακρυγιάννη, η αποπομπή του
Όθωνα, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Εθνική Αντίσταση. Δεν θα υπήρχε ο Άρης
Βελουχιώτης. Και όχι μονάχα αυτός, γιατί σύμφωνα με κείνα που
επιχειρείτε να διδαχθούν τα παιδιά μας, δεν θα υπήρχε ούτε ένας
αντάρτης, μιας και ΟΛΟΙ πήραν τα όπλα για την Ελλάδα και την Πατρίδα.
Ενώ αν είχαν τα μυαλά τα δικά σας, δηλαδή εξέταζαν το «επιστημονικώς
ορθόν», θα τα βρίσκανε μια χαρά με τους Γερμανούς που εξ άλλου το μόνο
που ζητούσαν από μας ήταν να τους παραχωρήσουμε την άδεια χρήσης των
λιμανιών και των αεροδρομίων μας.
Κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα υπήρχαν οι δημοκρατικοί αγώνες και η
Αντίσταση κατά της χούντας. Δεν θα υπήρχαν ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο
Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Καλομοίρης,ο Καζαντζάκης, o Σικελιανός, ο
Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Χατζιδάκις, ο
Εγγονόπουλος,ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο Παρθένης, ο Καμπανέλλης,
ο Γεωργουσόπουλος, ο Κουν, ο Μινωτής, ο Κακογιάννης, ο Αγγελόπουλος.
Όπως δεν θα υπήρχαν οι διανοητές, οι φιλόσοφοι, οι μεγάλοι πολιτικοί
ηγέτες από τον Τρικούπη και τον Βενιζέλο ωε τον Καραμανλή και τον
Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα υπήρχαν τα μεγάλα κινήματα όπως των
δημοτικιστών και των φοιτητών. Δεν θα υπήρχε το κίνημα για την Κύπρο
ούτε οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τα σημερινά θύματα του επιθετικού
ιμπεριαλισμού, την Γιουγκοσλαυία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και το
Ιράκ. Και δεν θα συνέβαιναν προ παντός εκείνες οι πράξεις, που
αποδεικνύουν την ιδιαιτερότητα του λαού μας, που τόσο επίμονα
σαρκάζετε, όπως το ΟΧΙ το 1940 και η μάχη της Κρήτης, καθώς και το ότι
ανάμεσα σε όλους τους ευρωπαίους, μονάχα η Ελλάδα αρνήθηκε να ντύσει
τα παιδιά της με την στολή της Βέρμαχτ και να τα στείλει στο ανατολικό
μέτωπο. Χάρη στις μοναδικές μέσα στην κατεχόμενη Ευρώπη παλλαϊκές
διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και
εκτοπισμένους σε στρατόπεδα θανάτου.
Κι αυτό γιατί οι εθνικοί και δημοκρατικοί μας αγώνες, καθώς και
τα πνευματικά έργα και οι πολιτικές πράξεις των προσώπων αυτών,
διαπνέονταν από την πεποίθηση ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει επηρεαστεί
βαθειά από μια βαρειά κληρονομιά, απέναντι στην οποία θα πρέπει να
φανούμε δημιουργικά αντάξιοι.
Για όλα αυτά έχετε να πείτε μια μόνο λέξη: εθνοκεντρισμός,
δηλαδή ότι είναι ασυγχώρητη υπερηφάνεια για ένα λαό να θαυμάζει τα
επιτεύγματά του, φτάνοντας στο σημείο να προτείνετε να εκλείψει από τα
σχολικά βιβλία, γιατί αυτό επιτάσσει η σύγχρονη επιστήμη για την
αναθεώρηση της ιστορίας. Με άλλα λόγια επιχειρείτε έναν γενικευμένο
ευνουχισμό σε ό,τι πολυτιμότερο και πιο ελληνικό πέτυχε ο λαός μας έως
τώρα, με τελικό αποτέλεσμα την μετατροπή μας σε έναν άλλο λαό,
προσαρμοσμένο στις συνταγές του καμουφλαρισμένου αφελληνισμού, που
κοσμούν κάθε σελίδα του εν λόγω βιβλίου σας.
Κι αυτό γιατί διαφωνείτε με την ύπαρξη και την αξία των βασικών
πυλώνων πάνω στους οποίους στηρίχθηκαν οι ιδέες, οι πράξεις, οι
αγώνες, οι θυσίες και τα έργα, πνευματικά και άλλα.
Βαφτίζετε εθνοκεντρισμό την ξεχωριστή πίστη, ακόμα και θαυμασμό
που μπορεί να έχει ένας λαός για την ιστορία και τον εαυτό του. Τις
ξένες επεμβάσεις, που αλλοίωσαν την εθνική μας ζωή, τις θεωρείτε
σχεδόν ανύπαρκτες και πρόσχημα για να καλύψουμε τις δικές μας
-υπαρκτές βεβαίως- αδυναμίες.
Την ιδιαιτερότητα των αγώνων μας, ειδικά στον β΄ παγκόσμιο
πόλεμο την αποκαλείτε σωβινισμό, πράξη εχθρική προς τους άλλους και
την θεωρείτε γενεσιουργό αιτία ξενοφοβίας.
Την υπερηφάνεια μας για τα κατορθώματα των αρχαίων Ελλήνων την
βαφτίζετε στείρο εθνικισμό και ιστορική αυταπάτη. Δηλαδή θέλετε σώνει
και καλά να αποδείξετε ότι κακώς πιστεύαμε ως τώρα όσα πιστεύαμε για
την καταγωγή, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό μας, πράξη
που στην ιατρική επιστήμη ονομάζεται «ευνουχισμός». Και οχυρωμένη πίσω
από ηχηρά ονόματα ξένων επιστημόνων βαλθήκατε με την βοήθεια ισχυρών
πολιτικών και οικονομικών κύκλων, μιας και είναι πολύ δύσκολο να
ευνουχίσετε έναν ολόκληρο λαό κατεδαφίζοντας τα σύμβολα και τους
μύθους του, να ξεκινήσετε το θεάρεστο έργο σας από τα τρυφερά και
ανύποπτα παιδιά μας.
Όπως το επιχείρησε χθες η φίλη σας κ. Ρεπούση -ανεπιτυχώς- ενώ
σήμερα, με τον αέρα μάλιστα της κρατικής συμπαράστασης το επεκτείνετε
εσείς με νέα έφοδο για τον ευνουχισμό της μαθητικής μας νεολαίας από
κρατικό μάλιστα πόστο!
Γνωρίζετε κυρία Δραγώνα, ότι δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σας,
όπως γνωρίζετε ότι θα σας ήταν λίγο δύσκολο να με βαφτίσετε κι εμένα .
ακροδεξιό. Προς το παρόν μπορείτε εσείς και οι φίλοι σας να με
φιμώσετε. Όμως σ’ αυτό είμαι συνηθισμένος και μάλιστα θα σας έλεγα ότι
όποιοι και όσοι στο παρελθόν κατά καιρούς επεχείρησαν να φιμώσουν τις
ιδέες αλλά και την μουσική μου, είχαν . κακά γεράματα. Όπως ίσως
ξέρετε ή θα έχετε ακούσει, η ζωή και το έργο μου στηρίχθηκε επάνω σε
τρεις λέξεις: Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία. Και όλοι μου οι αγώνες
έγιναν μόνο και μόνο για να τις υπερασπίσω με κάθε θυσία. Το ίδιο κάνω
και τώρα.
Σήμερα εσείς και οι φίλοι σας, με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι οι
προηγούμενοι, επιχειρείτε να κατεδαφίσετε τις ιδέες, τις πράξεις και
τα έργα που συμβολίζουν αυτές οι τρεις λέξεις, που όπως είπα,
ενέπνευσαν και στήριξαν όλες τις γενιές των νεοελλήνων, για να γίνουμε
αυτό που είμαστε σήμερα.
Μια κορυφαία στιγμή στην νεότερή μας ιστορία υπήρξε και η
Εθνική μας Αντίσταση, τότε που έλαμψαν αυτές οι τρεις λέξεις οδηγώντας
τα νιάτα εκείνης της εποχής σε ανυπέρβλητες θυσίες. Χιλιάδες,
εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα. Τι μας οδηγούσε τότε; Όλα αυτά που
καταδικάζονται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας, για να ανοίξει ο δρόμος
σε μια γενικευμένη αλλοίωση του εθνικού μας χαρακτήρα ξεκινώντας με
δήθεν επιστημονικό τρόπο από τα τρυφερά μας νιάτα.
Άλλωστε αυτή η προσπάθεια που γίνεται μέσα στα πλαίσια της
παγκοσμιοποίησης, έχει αφετηρία γνωστά σε όλους διεθνή κέντρα, που
επιδιώκουν την διάλυση των εθνών-λαών με εθνικές ιδιαιτερότητες,
συμφέροντα και «αρχές» που οδηγούν σε αντιστάσεις μπροστά στη λαίλαπα
της παγκοσμιοποίησης και γι’ αυτό με τη διάλυση των εθνών επιδιώκουν
την μετατροπή των ανθρώπων σε ανυπεράσπιστες μονάδες χωρίς μνήμη και
ενοχλητικές ιδιαιτερότητες.
Eίναι δυνατόν να επιτραπεί να γίνει κάτι τέτοιο; Να γιατί με
βρίσκετε και θα με βρίσκετε πάντοτε αντίθετο, γιατί πιστεύω ότι η
γενιά η δική μου έχει αποδείξει στην πράξη, με έργα και όχι μόνο με
λόγια, ότι σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν άνθρωποι που είναι
Έλληνες με όλη την ιστορική σημασία αυτής της λέξης και τίποτε
-απολύτως τίποτε- δεν μπορεί να αμαυρώσει και πολύ περισσότερο να
αλλοιώσει.
Τέλος οφείλω να σας πω ότι:
Από την ανάγνωση του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;» έχω
συναγάγει ορισμένα συμπεράσματα, που πιστοποιούν θεμελιακές διαφορές
από τις απόψεις σας. Θα αρκεστώ προς το παρόν σε μερικά παραδείγματα:
«Η κυρίαρχη αντίληψη για το έθνος και την εθνική ταυτότητα, με
βάση την οποία οι πολιτικές εξουσίες στην Ευρώπη αλλά και έξω από
αυτήν οργανώνουν το διαπαιδαγωγητικό ρόλο του σχολείου, είναι ακόμη
σήμερα σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη που κληρονόμησε ο ρομαντισμός του
19ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία το έθνος αποτελεί οικουμενική,
«φυσική» οντότητα, ανεξάρτητη από το χρόνο και το χώρο, και η εθνική
ταυτότητα, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση κοινωνικής ομοψυχίας και
συνοχής. Οι εθνικές ιστοριογραφίες προέρχονται από αυτή την παράδοση
και δίνουν έμφαση στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της
εθνικής ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές
επιβουλές, στην ομοιογένειά της. Στο σχολείο η ιστορία καλείται να
διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική
υπερηφάνεια και ενότητα, ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν
την εθνική συνέχεια στο χρόνο και στο χώρο». (σελ. 31)
Είναι φανερό ότι θεωρείτε ότι το έθνος και η εθνική ταυτότητα
είναι «κληρονομιά του ρομαντισμού του 19ου αιώνα [και δεν] αποτελεί
«φυσική» οντότητα ανεξάρτητη από τον χρόνο και τον χώρο, αυτονόητη και
αναλλοίωτη αποτύπωση εθνικής ομοψυχίας και συνοχής».
Φαίνεται ακόμη ότι δεν είσθε σύμφωνη με την έμφαση που δίνεται
στο σχολείο «στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της εθνικής
ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές, στην
ομοιογένειά της». Καθώς και στο γεγονός ότι «η ιστορία καλείται να
διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική
υπερηφάνεια και ενότητα., ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν
τη συνέχεια στο χρόνο και στον χώρο».
Θα ήθελα ειλικρινά να μου λέγατε, αν η παράγραφος αυτή
αναφέρεται θετικά ή αρνητικά στον τρόπο που το σχολείο αντιμετωπίζει
τα προβλήματα αυτά. Μιας και δεν το λέτε φανερά. Όμως αφήνετε να
υπονοηθεί, ότι όλες αυτές οι ιδέες περί έθνους και εθνικής ταυτότητας
αποτελούν σύμπτωμα που μας επιβλήθηκε από την «ρομαντική αντίληψη της
ιστορίας στο τέλος του 19ου αιώνα. Άρα ξεπερασμένες και
αντιεπιστημονικές σύμφωνα με την οπτική γωνία τη δική σας και των
υπολοίπων συνεργατών σας που συμμετέχουν στην συγγραφή του εν λόγω
βιβλίου.
Να όμως που τόσο εγώ όσο και οι γενιές των παππούδων μου αλλά
και των συμμαχητών και συνοδοιπόρων μου στους δρόμους των εθνικών
αγώνων και στις προσπάθειες για τη δημιουργία μιας ελληνικής τέχνης
διαπνεόμεθα σε κάθε μας βήμα και προσπάθεια από αυτές ακριβώς τις
ιδέες που καταγγέλλετε ως ξεπερασμένες και ευτελή ως φαίνεται προϊόντα
μιας ξεπερασμένης πια ρομαντικής αντίληψης. Και μόνο μ’ αυτή την
παράγραφο, μου ζητάτε να απαρνηθώ τον εαυτό μου, τη ζωή μου, τις ιδέες
και το έργο μου. Και όχι μόνο από εμένα αλλά όπως αποδεικνύεται από
τις πράξεις και τα έργα τους, ΟΛΟΥΣ σχεδόν τους νεοέλληνες, ανώνυμους
και επώνυμους που από το 1821 έως σήμερα πίστεψαν ακριβώς σ’ αυτά που
θεωρείτε ότι κακώς διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό σχολείο. Άλλωστε
αμέσως μετά διευκρινίσατε ότι «στις σύγχρονες κοινωνικές επιστήμες για
το εθνικό φαινόμενο η ρομαντική αντίληψη για το έθνος έχει γίνει
αντικείμενο κριτικής. Οι σύγχρονες θεωρήσεις (.) συγκλίνουν στην
παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα
στο χρόνο» και παρακάτω αποκαλείτε «φανταστική κοινότητα» του έθνους
που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση (ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τον
όρο) υπαρκτών κοινών χαρακτηριστικών» και όλα αυτά τα προσφέρει «η
εθνική ταυτότητα» (που ήρθε) «να αντικαταστήσει το κενό που
δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης».
«Καθώς διευρύνεται το σχετικά πρόσφατο ενδιαφέρον των
κοινωνικών επιστημών για το εθνικό φαινόμενο, η ρομαντική αντίληψη για
το έθνος έχει γίνει αντικείμενο κριτικής τα τελευταία χρόνια. Οι
σύγχρονες θεωρήσεις, παρά τις σημαντικές διαφορές τους ως προς την
προέλευσή τους, συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι
σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα στο χρόνο και μπορούμε επομένως να
κάνουμε την ιστορία της: πιο συγκεκριμένα η έννοια του έθνους όπως
χρησιμοποιείται σήμερα διμορφώθηκε ιστορικά τα τελευταία διακόσια
χρόνια και συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία των εθνών-κρατών (Noiriel
1991). Η εθνική ταυτότητα ήρθε να αντικαταστήσει το κενό που
δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης
και να προσφέρει στα μέλη των σύγχρονων κοινωνιών νέα βάση κοινωνικής
συνοχής μέσα από τη δημιουργία της «φαντασιακής κοινότητας» του
έθνους, που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση υπαρκτών κοινών
πολιτισμικών χαρακτηριστικών». (σελ. 31)
Γιατί τάχα πολύπλοκες εγκεφαλικές αναλύσεις για αυτονόητα
γεγονότα, όπως είναι η συνεχής ανανέωση των μορφών της κοινωνικής
συγκρότησης, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το έθνος αποτελεί
μια «φανταστική κοινότητα»; Αλήθεια, τι θα πει αυτό; Το έθνος σε σχέση
με την κοινωνία είναι η ψυχή σε σχέση με το σώμα. Κι εδώ είναι
πιστεύω, το λάθος της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης, που
επαγγέλλεσθε. Γιατί επιχειρεί να αναλύσει και να εξηγήσει μορφές και
λειτουργίες που αφορούν την κοινωνία-σώμα και όχι το έθνος-ψυχή. Που
δεν αναλύεται ούτε εξηγείται, γιατί όπως και τα φαινόμενα της
θρησκείας και της τέχνης, ανάγεται στην μεταφυσική και στην υπέρβαση.
Στο υπερλογικό και ανεξήγητο.
Αν και για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, πέραν του
γεγονότος ότι για την παμψηφία θα έλεγα των νεοελλήνων -ανωνύμων και
επωνύμων- δεν αποτελούσε και αποτελεί μόνο ένα είδος θρησκευτικής
πίστης (άκρως αντιεπιστημονικής βεβαίως για σας) υπάρχουν απτές
αποδείξεις ότι ορισμένοι βασικοί άξονες του πνευματικού κόσμου των
αρχαίων Ελλήνων κατάφεραν να διατηρηθούν και να φτάσουν ως τις μέρες
μας. Λ.χ. είναι πασίγνωστη η διάρκεια της ελληνικής γλώσσας. Δεν είναι
όμως γνωστή η διάρκεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής μέσω των βασικών
μουσικών κλιμάκων, που παρέμειναν αναλλοίωτες, καθώς οι αρχαίοι
μουσικοί τρόποι πέρασαν ατόφιοι στη Βυζαντινή μουσική με το νέο όνομα
«ήχοι» κι από κει δια μέσου της αραβικής μουσικής και με καινούριο
όνομα, «δρόμοι», δημιούργησαν το ρεμπέτικο τραγούδι από το οποίο
προήλθε τόσο η σύγχρονη λαϊκή μας μουσική όσο και η έντεχνη-λαϊκή
μουσική, μέσα στην οποία συνενώθηκε η μουσική με την ποίηση. Δηλαδή το
φαινόμενο που χαρακτήριζε την αρχαία μουσική, δεδομένου ότι τότε με
τον όρο «μουσική» εννοούσαν αποκλειστικά την σύζευξη Μουσικής και Λόγου.
Ένα άλλο σημαντικό δημιούργημα των αρχαίων, υπήρξε ως γνωστόν
και η Δημοκρατία και μάλιστα η άμεση Δημοκρατία. Μετά την κατάκτηση
της Ελλάδας από τους Ρωμαίους και σχεδόν έως σήμερα στην Ευρώπη
κυριάρχησαν συστήματα συγκεντρωτικά, βασιλείες αυτοκρατορίες,
δικτατορίες, σοσιαλιστικές εξουσίες. Η χώρα μας κατακτήθηκε για
τέσσερις αιώνες από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Εν τούτοις και κάτω
από αυτές τις καταλυτικές συνθήκες οι ελληνικές κοινότητες, μέσα και
έξω από τον γεωγραφικό μας χώρο, κυβερνήθηκαν με δημοκρατικό τρόπο. Οι
κάτοικοι λ.χ. ενός χωριού εξέλεγαν τακτικά με καθολική ψηφοφορία την
διοικητική και τη δικαστική τους εξουσία. Κι αυτό αντανακλάται στο
Σύνταγμα της Επιδαύρου, μέσα στο οποίο ρητώς αναφέρεται ότι
απαγορεύονται οι «τίτλοι ευγενείας». Άλλωστε αυτό το δημοκρατικό
φρόνημα μπορούμε να πούμε ότι παραμένει έως σήμερα βασικό γνώρισμα της
πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Κι αυτό σε πείσμα των προσπαθειών των ξένων δυνάμεων να
επιβάλουν τις γνωστές δυναστείες των Βαυαρών και των Γλύξμπουργκ.
Γεγονός που αρνείσθε πεισματικά να παραδεχτείτε. Δηλαδή το γεγονός των
συνεχών παρεμβάσεων των ξένων στην χώρα μας, που υπήρξαν πρόξενοι των
μεγαλυτέρων εθνικών μας καταστροφών. Όπως της Μικρασιατικής, του
Εμφυλίου, της Κύπρου και τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας.
Συμφωνώ μαζί σας στην παράγραφο της σελ. 33, ότι τα κριτήρια με
τα οποία ορίζεται ένα έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή,
γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορίες, μνήμες.
«Όπως χαρακτηριστικά δείχνουν οι παραπάνω έρευνες, τα κριτήρια
με τα οποία ορίζεται το έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή,
γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορικές μνήμες. Τα
πολιτισμικά αυτά κριτήρια, που θεωρούνται κοινά, προσδιορίζουν τον
συμβολικό και τον φυσικό χώρο του έθνους. Οτιδήποτε διαφορετικό
θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το έθνος και συνήθως απορρίπτεται.
Έτσι τα έθνη έχουν προσδιοριστεί ιστορικά κατά κύριο λόγο μέσα από τις
διαφορές τους από και σε σύγκριση με άλλα έθνη. Αυτή τη συνεχής
διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην αέναη αναπαραγωγή της
εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την τάση
της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με καθετί έξω από αυτήν όσο και
τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».
Όμως διαφωνώ με την άποψή σας πως «ό,τι είναι διαφορετικό,
θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το Έθνος, συνήθως απορρίπτεται». Και
ακόμα ότι «η συνεχής διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην
αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς
και στηρίζει την τάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με κάθε τι
έξω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».
Χωρίς ίσως να το θέλετε, φορτώνετε με αρνητικές ιδιότητες το
Έθνος και την εθνική ταυτότητα, μιας και για να υπάρξουν κατά τη γνώμη
σας, πρέπει πρώτον να ετεροπροσδιορισθούν και δεύτερον να «απορρίψουν»
δηλαδή να κλειστούν στο καβούκι τους. Συμφωνούν άρα γε αυτές οι
διαπιστώσεις με το ελληνικό έθνος; (Για να αρκεστούμε στη δική μας
ιστορική εμπειρία). Γιατί όλα τείνουν να αποδείξουν ότι ο,τιδήποτε
καλό και θετικό έγινε ως τώρα, οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε και
έχουμε ανοιχτές θύρες (τουλάχιστον ως προς τον πολιτισμό) και προς
Ανατολάς και προς Δυσμάς όπως και προς Βορρά. Έτσι ό,τι υπήρξε και
ό,τι υπάρχει, αποτελεί δημιουργική πρόσμιξη διαφόρων ιδεών και
πολιτισμών, ακόμα και τρόπων ζωής.
Ήμαστε πάντοτε ανοιχτοί κατά το παράδειγμα του Ρήγα Φεραίου,
που ενώ σάλπιζε την επανάσταση των Ελλήνων, οραματιζόταν την μεγάλη
οικογένεια των Βαλκανικών λαών. Το ίδιο που κάναμε κι εμείς στην
Εθνική Αντίσταση, που αγωνιζόμαστε όχι μόνο για την δική μας ελευθερία
αλλά και για την «πανανθρώπινη τη λευτεριά». Και μη μου πείτε ότι
επηρεάστηκαν από την ρομαντική άποψη περί έθνους οι φουστανελάδες
αγράμματοι ως επί το πλείστον Έλληνες επαναστάτες, όταν το Σύνταγμα
της Επιδαύρου στα 1822 διακήρυσσε την ανασύσταση του ελληνικού έθνους
αποτελώντας παράλληλα το δημοκρατικότερο Σύνταγμα όλων των εποχών,
μιας και είχαν ανοιχτά τα μυαλά τους στις επιρροές της Γαλλικής και
της Αμερικανικής ακόμα επανάστασης. Για να ετεροπροσδιοριστούμε θα
πρέπει να είμαστε ανίκανοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε κάθε στιγμή (ακόμα
και σήμερα), ενώ η εθνική μας ταυτότητα υπήρξε και είναι τόσο ισχυρή,
ώστε να μην έχουμε ούτε να θέλουμε να έχουμε εχθρούς, για να είμαστε
αυτοί που είμαστε. Άλλωστε η βασική εξωτερική μας πολιτική ως τώρα
υπήρξε και είναι αμυντική με εξαίρεση την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην
Τουρκία, που μας κόστισε τόσο ακριβά.
Και γιατί δεν ρωτάτε και μας (όσους επιζήσαμε), που περάσαμε
μέσα από το καμίνι της ξένης κατοχής, να σας πούμε από πού αντλούσαμε
τη δύναμη και το θάρρος να αναμετρηθούμε ίσος προς ίσον με την
τερατώδη Χιτλερική μηχανή θανάτου; Μονάχα με την σκέψη ότι στο βάθος
είμαστε ανώτεροι από αυτούς! (Εξ άλλου σ’ αυτό μας βοηθούσε η
μετατροπή των εχθρών μας σε μια συμπαγή μάζα αιμοδιψών βαρβάρων).
Γιατί; Γιατί ανήκαμε σε ένα Έθνος πολύ ανώτερο απ’ αυτούς στον
πνευματικό και πολιτισμικό κυρίως χώρο από τον Αισχύλο και τον Πλάτωνα
έως τον Σολομό, τον Παλαμά και τον Καβάφη. Και όσοι είμαστε
μορφωμένοι, το ηθικό μας ανάστημα έπαιρνε συνειδητά δύναμη απ’ αυτούς.
Όσο για τους αμόρφωτους αλλά γενναίους, αντλούσαν δύναμη όπως οι
αγωνιστές του ΄21 από τα «μάρμαρα». Αν όλα αυτά είναι «παραμύθια»,
τότε ό,τι υπήρξε θετικό και ξεχωριστό ως τώρα, ας πούμε ότι ήταν και
είναι «παραμύθι». Τότε για ποιον λόγο θέλετε να το κατεδαφίσετε; Δεν
ξέρετε ότι έτσι σκοτώνετε την ψυχή μας; Χάρη στην οποία είσθε κι εσείς
σήμερα ελεύθερη;
Όπως ασφαλώς καταλαβαίνετε, για μένα προσωπικά δεν υπάρχει καν
ερώτημα «Τι είν’ η πατρίδα μας;». Για όλους όσους αφιέρωσαν το έργο
και κυρίως τη ζωή τους ολόκληρη σ’αυτή την πατρίδα -και είναι
χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες, επώνυμοι ή ανώνυμοι, νεκροί ή ζωντανοί,
δεν υπάρχουν τέτοια ερωτήματα, γιατί αυτοί οι ίδιοι είναι η πατρίδα.
Γι’ αυτό σας παρακαλώ και εύχομαι να λάβετε σοβαρά υπ’ όψιν την
μαρτυρία ενός ελεύθερου Έλληνα και να σταματήσετε αυτή την εκστρατεία,
που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον ήδη δοκιμαζόμενο λαό μας.
Σας χαιρετώ,
Μίκης Θεοδωράκης
ΥΓ. Επειδή θεωρώ ότι με την απάντησή μου αυτή μου δόθηκε η
ευκαιρία να αναπτύξω ορισμένα ουσιαστικά επιχειρήματα στην προσπάθειά
μου να διαφωτίσω όσο γίνεται πληρέστερα τον ελληνικό λαό για τα
κίνητρά μου στον αγώνα που ξεκίνησα και συνεχίζω, είμαι υποχρεωμένος
να την δημοσιεύσω στο διαδίκτυο, όπως έκανα έως τώρα, δεδομένου ότι τα
ισχυρά ΜΜΕ προς το παρόν αποφεύγουν ακόμα και να αναφερθούν στις
απόψεις μου καταφεύγοντας ως συνήθως σε ύβρεις.Αυτό θα πει ελευθερία
τύπου!
===============================================
Δεν κατάλαβα, γιατί πρέπει να κυκλοφορούν μόνο στα μέιλ!
Πού ζούμε;
Δημοκρατία έχουμε!
............................................
Ο Μίκης απαντά στη Θάλεια Δραγώνα
=============================================
Με επιστολή της στο Μίκη Θεοδωράκη η κ. Θάλεια Δραγώνα
διαμαρτύρεται για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον της.
-------------------------------------------
Ο Μίκης, με δική του επιστολή, ξεκαθαρίζει τα πράγματα.
'''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''
Η επιστολή της κ. Δραγώνα:
2 Ιανουαρίου 2010
''''''''''''''''''''''''''''''''''
Αγαπητέ Μίκη Θεοδωράκη,
Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες στο διαδίκτυο επιστολή σας προς
τον Στέφανο Ληναίο με πολύ απαξιωτικά σχόλια για το πρόσωπό μου και
παραθέματα από το δημοσιευμένο έργο μου που είναι όλα παντελώς ψευδή
και κατασκευασμένα.
Σας ενημερώνω ότι δεν είμαι ιστορικός και δεν γράφω ιστορικά
βιβλία. Λόγος σαν «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από το 19ο
αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας
και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας
είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να
κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των
αρχαίων Ελλήνων», δεν βρίσκεται πουθενά στο δημοσιευμένο έργο μου και
δεν χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή και κοινοβουλευτική μου πορεία.
Τέτοιου είδους κατασκευάσματα είναι μιας συκοφαντικής εκστρατείας
εναντίον μου.
Είμαι κοινωνική ψυχολόγος, ερευνώ και γράφω πάνω στις
κοινωνικές ταυτότητες έχω δώσει μεγάλο μέρος της ζωής μου για την
υπεράσπιση των αρχών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης σε αυτόν τον
τόπο.
Σας στέλνω μέρος των δημοσιεύσεων μου για να κρίνετε εάν όσα
παρατίθενται στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο ανταποκρίνονται στην
αλήθεια. Εάν διαπιστώσετε ότι είναι κατασκευασμένες φράσεις, σας
παρακαλώ πολύ να βρείτε μια ευκαιρία να το δηλώσετε.
Σας γράφω επειδή θαυμάζω την αστείρευτη δημιουργικότητά σας και
τους αγώνες σας για τη δημοκρατία και είμαι σίγουρη ότι η αναζήτηση
της αλήθειας και η προάσπιση των δημοκρατικών αρχών έχει πρώτιστη
σημασία για σας.
Με εκτίμηση
Θάλεια Δραγώνα
Σας επισυνάπτω και 2 πρόσφατες συνεντεύξεις μου όπου θα βρείτε
και όλα τα παραποιημένα παραθέματα
====================================
Απάντηση Μίκη
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
e-mail: mikisthe@otenet.gr
Προς την κ. Θάλεια Δραγώνα
Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας
Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην προσχολική ηλικία
του Εθνικού και Καποδστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Αθήνα, 10.1.2010
''''''''''''''''''''''''''''''''''
Αγαπητή κυρία Δραγώνα,
Έλαβα την επιστολή και τα βιβλία σας και σας ευχαριστώ. Διάβασα
επίσης στο «Βήμα» και τα «Νέα» τις συνεντεύξεις σας, οι οποίες όμως
κινούνται μονάχα γύρω από δυο-τρεις φράσεις που σας αποδόθηκαν εδώ και
πολύ καιρό, για να διαψευσθούν ύστερα από μεγάλη και αδικαιολόγητη
καθυστέρηση.
Οι συνεντεύξεις αυτές και η μεγάλη προβολή τους (σε συνδυασμό
με την φίμωση των αντιθέτων απόψεων) δεν πετυχαίνουν τίποτε άλλο παρά
να αποκαλύπτουν στον ελληνικό λαό τους πανίσχυρους φίλους σας στα ΜΜΕ
αποδεικνύοντας το εύρος και τα ερείσματα αλλά και τον συντονισμό της
προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της
εθνικής-ελληνικής μας ταυτότητας. Καθώς και τον τρόμο που δημιουργεί η
αυξανόμενη παλλαϊκή αντίδραση στις απόψεις σας, που ακυρώνει την
αρχική σας προσπάθεια να εκμεταλλευθείτε την αντίδραση του κ.
Καρατζαφέρη βαφτίζοντας όσους διαφωνούν «ακροδεξιούς».
Τρόμος που φτάνει σε σημείο να προκαλεί συμπτώματα της
«Λύσσας-Σόρος» σε υποταχτικούς κονδυλοφόρους όπως σ’ αυτόν τον δυστυχή
κ. Χάρη σε σημερινό (9.1.10) ένθετο αθηναϊκής εφημερίδας.
Επειδή τυχαίνει να είμαι ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της
εκστρατείας για την ενημέρωση του ελληνικού λαού με ρίζες βαθειές στην
αληθινή ελληνική Αριστερά από την εποχή του ΕΑΜ, θα ήμουν ο τελευταίος
που θα επέτρεπα στον οποιονδήποτε να καπηλευτεί την λέξη και την
έννοια «πατρίδα».
Το ΕΑΜ και το τότε ΚΚΕ κατέκτησε την εμπιστοσύνη του 70% του
λαού μας για την πίστη του και τους αγώνες του για τη Λευτεριά της
ελληνικής πατρίδας και την αναγέννηση του ελληνικού έθνους. Με την
πεποίθηση ότι υπηρετούμε τα ιδεώδη των Ελλήνων για την ελευθερία και
την δημοκρατία από τα βάθη των αιώνων και φτάνοντας ως το «Ελευθερία ή
θάνατος» του Κολοκοτρώνη, ορθώσαμε το ανάστημά μας και αναμετρηθήκαμε
με το όπλο στο χέρι, με την πιο φονική δύναμη που γνώρισε ποτέ η
ανθρωπότητα: την χιτλερική Βέρμαχτ, τα ναζιστικά Ες-Ες και την
Γκεστάπο, με αμέτρητες θυσίες σε αίμα, βασανισμούς και διώξεις. Ενώ
παράλληλα και μέσα σ΄ εκείνες τις σκληρές συνθήκες τιμούσαμε και
τρεφόμαστε με τον ελληνικό πολιτισμό για τον οποίο είμαστε περήφανοι
και συγχρόνως οραματιζόμαστε τη μελλοντική κοινωνία της δικαιοσύνης,
της αλληλεγγύης και της «πανανθρώπινης λευτεριάς».
Αυτή υπήρξε ως σήμερα η γνήσια και μοναδική Αριστερά, όπου οι
λέξεις «έθνος» και «πατρίδα» ήταν για μας δόξα και τιμή και όχι ντροπή
όπως τις κατάντησαν χτες και σήμερα ορισμένα γκρουπούσκουλα και ομάδες
«διανοουμένων» που στο όνομα της Αριστεράς ντροπιάζουν με τις «ιδέες»
και τα καμώματά τους, τους αγώνες και τις θυσίες μας, ενώ
δηλητηριάζουν την ανύποπτη νεολαία μας, που η νικήτρια και
θριαμβεύουσα ακόμα και σήμερα εθνικοφροσύνη κρατάει στα σκοτάδια,
έχοντας καταδικάσει σε λήθη τη σύγχρονη ιστορία μας.
Όμως η ακτινοβολία εκείνων των ηρωικών χρόνων αψηφώντας όλα τα
εμπόδια εξακολουθεί να εμπνέει το λαό μας, γι’ αυτό και η αντίθεση
στην συστηματική απόπειρα που επιχειρείται εδώ και καιρό με στόχο την
ουσιαστική ανατροπή της ελληνικής ιστορίας, είναι καθολική και δεν
συνδέεται με την α΄ ή την β΄ πολιτική παράταξη αλλά με το σύνολο των
Ελλήνων, που γαλουχήθηκε με μια συγκεκριμένη και βαθειά ριζωμένη άποψη
για το τι είναι πατρίδα, τι είναι Ελλάδα, τι είναι ιστορία, τι είναι
ελληνικός λαός και ελληνικό έθνος.
Κι ακόμα γνωρίζει καλά -γιατί τα βιώνει, ποια είναι τα βασικά
ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που μας διέπλασαν από το ΄21 έως
σήμερα.
Αρνούμενοι και κατεδαφίζοντας όλα αυτά που μας έκαναν αυτούς
που είμαστε χτες, προχτές και σήμερα,με το πρόσχημα μιας δήθεν
επιστημονικής αναθεώρησης της ιστορικής πραγματικότητας, όπως
αποδεικνύεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;»
στην ουσία αμφισβητείτε ο,τιδήποτε θετικό έπραξε ο λαός αυτός σε όλους
τους τομείς του εθνικού μας βίου κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων
αιώνων.
Με το βιβλίο σας αποδομείτε τις ιδέες, πεποιθήσεις, τα
«πιστεύω», σε σχέση με το ελληνικό έθνος και τις ρίζες του, δηλαδή όλα
αυτά που ενέπνευσαν και παρακίνησαν τον λαό μας. Όμως αν στις αρχές
του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν οι ιδέες για τη συνέχεια του ελληνικού
έθνους και όλα τα «πιστεύω» που εσείς σήμερα απορρίπτετε ως άνευ
ουσιαστικού περιεχομένου και εκτός ιστορικής πραγματικότητας, τότε δεν
θα μπορούσαν να υπάρξουν η Επανάσταση του ΄21, το κίνημα του
Φιλελληνισμού, το δημοκρατικό κίνημα του Μακρυγιάννη, η αποπομπή του
Όθωνα, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Εθνική Αντίσταση. Δεν θα υπήρχε ο Άρης
Βελουχιώτης. Και όχι μονάχα αυτός, γιατί σύμφωνα με κείνα που
επιχειρείτε να διδαχθούν τα παιδιά μας, δεν θα υπήρχε ούτε ένας
αντάρτης, μιας και ΟΛΟΙ πήραν τα όπλα για την Ελλάδα και την Πατρίδα.
Ενώ αν είχαν τα μυαλά τα δικά σας, δηλαδή εξέταζαν το «επιστημονικώς
ορθόν», θα τα βρίσκανε μια χαρά με τους Γερμανούς που εξ άλλου το μόνο
που ζητούσαν από μας ήταν να τους παραχωρήσουμε την άδεια χρήσης των
λιμανιών και των αεροδρομίων μας.
Κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα υπήρχαν οι δημοκρατικοί αγώνες και η
Αντίσταση κατά της χούντας. Δεν θα υπήρχαν ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο
Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Καλομοίρης,ο Καζαντζάκης, o Σικελιανός, ο
Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Χατζιδάκις, ο
Εγγονόπουλος,ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο Παρθένης, ο Καμπανέλλης,
ο Γεωργουσόπουλος, ο Κουν, ο Μινωτής, ο Κακογιάννης, ο Αγγελόπουλος.
Όπως δεν θα υπήρχαν οι διανοητές, οι φιλόσοφοι, οι μεγάλοι πολιτικοί
ηγέτες από τον Τρικούπη και τον Βενιζέλο ωε τον Καραμανλή και τον
Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα υπήρχαν τα μεγάλα κινήματα όπως των
δημοτικιστών και των φοιτητών. Δεν θα υπήρχε το κίνημα για την Κύπρο
ούτε οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τα σημερινά θύματα του επιθετικού
ιμπεριαλισμού, την Γιουγκοσλαυία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και το
Ιράκ. Και δεν θα συνέβαιναν προ παντός εκείνες οι πράξεις, που
αποδεικνύουν την ιδιαιτερότητα του λαού μας, που τόσο επίμονα
σαρκάζετε, όπως το ΟΧΙ το 1940 και η μάχη της Κρήτης, καθώς και το ότι
ανάμεσα σε όλους τους ευρωπαίους, μονάχα η Ελλάδα αρνήθηκε να ντύσει
τα παιδιά της με την στολή της Βέρμαχτ και να τα στείλει στο ανατολικό
μέτωπο. Χάρη στις μοναδικές μέσα στην κατεχόμενη Ευρώπη παλλαϊκές
διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και
εκτοπισμένους σε στρατόπεδα θανάτου.
Κι αυτό γιατί οι εθνικοί και δημοκρατικοί μας αγώνες, καθώς και
τα πνευματικά έργα και οι πολιτικές πράξεις των προσώπων αυτών,
διαπνέονταν από την πεποίθηση ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει επηρεαστεί
βαθειά από μια βαρειά κληρονομιά, απέναντι στην οποία θα πρέπει να
φανούμε δημιουργικά αντάξιοι.
Για όλα αυτά έχετε να πείτε μια μόνο λέξη: εθνοκεντρισμός,
δηλαδή ότι είναι ασυγχώρητη υπερηφάνεια για ένα λαό να θαυμάζει τα
επιτεύγματά του, φτάνοντας στο σημείο να προτείνετε να εκλείψει από τα
σχολικά βιβλία, γιατί αυτό επιτάσσει η σύγχρονη επιστήμη για την
αναθεώρηση της ιστορίας. Με άλλα λόγια επιχειρείτε έναν γενικευμένο
ευνουχισμό σε ό,τι πολυτιμότερο και πιο ελληνικό πέτυχε ο λαός μας έως
τώρα, με τελικό αποτέλεσμα την μετατροπή μας σε έναν άλλο λαό,
προσαρμοσμένο στις συνταγές του καμουφλαρισμένου αφελληνισμού, που
κοσμούν κάθε σελίδα του εν λόγω βιβλίου σας.
Κι αυτό γιατί διαφωνείτε με την ύπαρξη και την αξία των βασικών
πυλώνων πάνω στους οποίους στηρίχθηκαν οι ιδέες, οι πράξεις, οι
αγώνες, οι θυσίες και τα έργα, πνευματικά και άλλα.
Βαφτίζετε εθνοκεντρισμό την ξεχωριστή πίστη, ακόμα και θαυμασμό
που μπορεί να έχει ένας λαός για την ιστορία και τον εαυτό του. Τις
ξένες επεμβάσεις, που αλλοίωσαν την εθνική μας ζωή, τις θεωρείτε
σχεδόν ανύπαρκτες και πρόσχημα για να καλύψουμε τις δικές μας
-υπαρκτές βεβαίως- αδυναμίες.
Την ιδιαιτερότητα των αγώνων μας, ειδικά στον β΄ παγκόσμιο
πόλεμο την αποκαλείτε σωβινισμό, πράξη εχθρική προς τους άλλους και
την θεωρείτε γενεσιουργό αιτία ξενοφοβίας.
Την υπερηφάνεια μας για τα κατορθώματα των αρχαίων Ελλήνων την
βαφτίζετε στείρο εθνικισμό και ιστορική αυταπάτη. Δηλαδή θέλετε σώνει
και καλά να αποδείξετε ότι κακώς πιστεύαμε ως τώρα όσα πιστεύαμε για
την καταγωγή, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό μας, πράξη
που στην ιατρική επιστήμη ονομάζεται «ευνουχισμός». Και οχυρωμένη πίσω
από ηχηρά ονόματα ξένων επιστημόνων βαλθήκατε με την βοήθεια ισχυρών
πολιτικών και οικονομικών κύκλων, μιας και είναι πολύ δύσκολο να
ευνουχίσετε έναν ολόκληρο λαό κατεδαφίζοντας τα σύμβολα και τους
μύθους του, να ξεκινήσετε το θεάρεστο έργο σας από τα τρυφερά και
ανύποπτα παιδιά μας.
Όπως το επιχείρησε χθες η φίλη σας κ. Ρεπούση -ανεπιτυχώς- ενώ
σήμερα, με τον αέρα μάλιστα της κρατικής συμπαράστασης το επεκτείνετε
εσείς με νέα έφοδο για τον ευνουχισμό της μαθητικής μας νεολαίας από
κρατικό μάλιστα πόστο!
Γνωρίζετε κυρία Δραγώνα, ότι δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σας,
όπως γνωρίζετε ότι θα σας ήταν λίγο δύσκολο να με βαφτίσετε κι εμένα .
ακροδεξιό. Προς το παρόν μπορείτε εσείς και οι φίλοι σας να με
φιμώσετε. Όμως σ’ αυτό είμαι συνηθισμένος και μάλιστα θα σας έλεγα ότι
όποιοι και όσοι στο παρελθόν κατά καιρούς επεχείρησαν να φιμώσουν τις
ιδέες αλλά και την μουσική μου, είχαν . κακά γεράματα. Όπως ίσως
ξέρετε ή θα έχετε ακούσει, η ζωή και το έργο μου στηρίχθηκε επάνω σε
τρεις λέξεις: Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία. Και όλοι μου οι αγώνες
έγιναν μόνο και μόνο για να τις υπερασπίσω με κάθε θυσία. Το ίδιο κάνω
και τώρα.
Σήμερα εσείς και οι φίλοι σας, με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι οι
προηγούμενοι, επιχειρείτε να κατεδαφίσετε τις ιδέες, τις πράξεις και
τα έργα που συμβολίζουν αυτές οι τρεις λέξεις, που όπως είπα,
ενέπνευσαν και στήριξαν όλες τις γενιές των νεοελλήνων, για να γίνουμε
αυτό που είμαστε σήμερα.
Μια κορυφαία στιγμή στην νεότερή μας ιστορία υπήρξε και η
Εθνική μας Αντίσταση, τότε που έλαμψαν αυτές οι τρεις λέξεις οδηγώντας
τα νιάτα εκείνης της εποχής σε ανυπέρβλητες θυσίες. Χιλιάδες,
εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα. Τι μας οδηγούσε τότε; Όλα αυτά που
καταδικάζονται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας, για να ανοίξει ο δρόμος
σε μια γενικευμένη αλλοίωση του εθνικού μας χαρακτήρα ξεκινώντας με
δήθεν επιστημονικό τρόπο από τα τρυφερά μας νιάτα.
Άλλωστε αυτή η προσπάθεια που γίνεται μέσα στα πλαίσια της
παγκοσμιοποίησης, έχει αφετηρία γνωστά σε όλους διεθνή κέντρα, που
επιδιώκουν την διάλυση των εθνών-λαών με εθνικές ιδιαιτερότητες,
συμφέροντα και «αρχές» που οδηγούν σε αντιστάσεις μπροστά στη λαίλαπα
της παγκοσμιοποίησης και γι’ αυτό με τη διάλυση των εθνών επιδιώκουν
την μετατροπή των ανθρώπων σε ανυπεράσπιστες μονάδες χωρίς μνήμη και
ενοχλητικές ιδιαιτερότητες.
Eίναι δυνατόν να επιτραπεί να γίνει κάτι τέτοιο; Να γιατί με
βρίσκετε και θα με βρίσκετε πάντοτε αντίθετο, γιατί πιστεύω ότι η
γενιά η δική μου έχει αποδείξει στην πράξη, με έργα και όχι μόνο με
λόγια, ότι σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν άνθρωποι που είναι
Έλληνες με όλη την ιστορική σημασία αυτής της λέξης και τίποτε
-απολύτως τίποτε- δεν μπορεί να αμαυρώσει και πολύ περισσότερο να
αλλοιώσει.
Τέλος οφείλω να σας πω ότι:
Από την ανάγνωση του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;» έχω
συναγάγει ορισμένα συμπεράσματα, που πιστοποιούν θεμελιακές διαφορές
από τις απόψεις σας. Θα αρκεστώ προς το παρόν σε μερικά παραδείγματα:
«Η κυρίαρχη αντίληψη για το έθνος και την εθνική ταυτότητα, με
βάση την οποία οι πολιτικές εξουσίες στην Ευρώπη αλλά και έξω από
αυτήν οργανώνουν το διαπαιδαγωγητικό ρόλο του σχολείου, είναι ακόμη
σήμερα σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη που κληρονόμησε ο ρομαντισμός του
19ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία το έθνος αποτελεί οικουμενική,
«φυσική» οντότητα, ανεξάρτητη από το χρόνο και το χώρο, και η εθνική
ταυτότητα, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση κοινωνικής ομοψυχίας και
συνοχής. Οι εθνικές ιστοριογραφίες προέρχονται από αυτή την παράδοση
και δίνουν έμφαση στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της
εθνικής ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές
επιβουλές, στην ομοιογένειά της. Στο σχολείο η ιστορία καλείται να
διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική
υπερηφάνεια και ενότητα, ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν
την εθνική συνέχεια στο χρόνο και στο χώρο». (σελ. 31)
Είναι φανερό ότι θεωρείτε ότι το έθνος και η εθνική ταυτότητα
είναι «κληρονομιά του ρομαντισμού του 19ου αιώνα [και δεν] αποτελεί
«φυσική» οντότητα ανεξάρτητη από τον χρόνο και τον χώρο, αυτονόητη και
αναλλοίωτη αποτύπωση εθνικής ομοψυχίας και συνοχής».
Φαίνεται ακόμη ότι δεν είσθε σύμφωνη με την έμφαση που δίνεται
στο σχολείο «στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της εθνικής
ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές, στην
ομοιογένειά της». Καθώς και στο γεγονός ότι «η ιστορία καλείται να
διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική
υπερηφάνεια και ενότητα., ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν
τη συνέχεια στο χρόνο και στον χώρο».
Θα ήθελα ειλικρινά να μου λέγατε, αν η παράγραφος αυτή
αναφέρεται θετικά ή αρνητικά στον τρόπο που το σχολείο αντιμετωπίζει
τα προβλήματα αυτά. Μιας και δεν το λέτε φανερά. Όμως αφήνετε να
υπονοηθεί, ότι όλες αυτές οι ιδέες περί έθνους και εθνικής ταυτότητας
αποτελούν σύμπτωμα που μας επιβλήθηκε από την «ρομαντική αντίληψη της
ιστορίας στο τέλος του 19ου αιώνα. Άρα ξεπερασμένες και
αντιεπιστημονικές σύμφωνα με την οπτική γωνία τη δική σας και των
υπολοίπων συνεργατών σας που συμμετέχουν στην συγγραφή του εν λόγω
βιβλίου.
Να όμως που τόσο εγώ όσο και οι γενιές των παππούδων μου αλλά
και των συμμαχητών και συνοδοιπόρων μου στους δρόμους των εθνικών
αγώνων και στις προσπάθειες για τη δημιουργία μιας ελληνικής τέχνης
διαπνεόμεθα σε κάθε μας βήμα και προσπάθεια από αυτές ακριβώς τις
ιδέες που καταγγέλλετε ως ξεπερασμένες και ευτελή ως φαίνεται προϊόντα
μιας ξεπερασμένης πια ρομαντικής αντίληψης. Και μόνο μ’ αυτή την
παράγραφο, μου ζητάτε να απαρνηθώ τον εαυτό μου, τη ζωή μου, τις ιδέες
και το έργο μου. Και όχι μόνο από εμένα αλλά όπως αποδεικνύεται από
τις πράξεις και τα έργα τους, ΟΛΟΥΣ σχεδόν τους νεοέλληνες, ανώνυμους
και επώνυμους που από το 1821 έως σήμερα πίστεψαν ακριβώς σ’ αυτά που
θεωρείτε ότι κακώς διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό σχολείο. Άλλωστε
αμέσως μετά διευκρινίσατε ότι «στις σύγχρονες κοινωνικές επιστήμες για
το εθνικό φαινόμενο η ρομαντική αντίληψη για το έθνος έχει γίνει
αντικείμενο κριτικής. Οι σύγχρονες θεωρήσεις (.) συγκλίνουν στην
παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα
στο χρόνο» και παρακάτω αποκαλείτε «φανταστική κοινότητα» του έθνους
που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση (ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τον
όρο) υπαρκτών κοινών χαρακτηριστικών» και όλα αυτά τα προσφέρει «η
εθνική ταυτότητα» (που ήρθε) «να αντικαταστήσει το κενό που
δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης».
«Καθώς διευρύνεται το σχετικά πρόσφατο ενδιαφέρον των
κοινωνικών επιστημών για το εθνικό φαινόμενο, η ρομαντική αντίληψη για
το έθνος έχει γίνει αντικείμενο κριτικής τα τελευταία χρόνια. Οι
σύγχρονες θεωρήσεις, παρά τις σημαντικές διαφορές τους ως προς την
προέλευσή τους, συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι
σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα στο χρόνο και μπορούμε επομένως να
κάνουμε την ιστορία της: πιο συγκεκριμένα η έννοια του έθνους όπως
χρησιμοποιείται σήμερα διμορφώθηκε ιστορικά τα τελευταία διακόσια
χρόνια και συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία των εθνών-κρατών (Noiriel
1991). Η εθνική ταυτότητα ήρθε να αντικαταστήσει το κενό που
δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης
και να προσφέρει στα μέλη των σύγχρονων κοινωνιών νέα βάση κοινωνικής
συνοχής μέσα από τη δημιουργία της «φαντασιακής κοινότητας» του
έθνους, που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση υπαρκτών κοινών
πολιτισμικών χαρακτηριστικών». (σελ. 31)
Γιατί τάχα πολύπλοκες εγκεφαλικές αναλύσεις για αυτονόητα
γεγονότα, όπως είναι η συνεχής ανανέωση των μορφών της κοινωνικής
συγκρότησης, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το έθνος αποτελεί
μια «φανταστική κοινότητα»; Αλήθεια, τι θα πει αυτό; Το έθνος σε σχέση
με την κοινωνία είναι η ψυχή σε σχέση με το σώμα. Κι εδώ είναι
πιστεύω, το λάθος της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης, που
επαγγέλλεσθε. Γιατί επιχειρεί να αναλύσει και να εξηγήσει μορφές και
λειτουργίες που αφορούν την κοινωνία-σώμα και όχι το έθνος-ψυχή. Που
δεν αναλύεται ούτε εξηγείται, γιατί όπως και τα φαινόμενα της
θρησκείας και της τέχνης, ανάγεται στην μεταφυσική και στην υπέρβαση.
Στο υπερλογικό και ανεξήγητο.
Αν και για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, πέραν του
γεγονότος ότι για την παμψηφία θα έλεγα των νεοελλήνων -ανωνύμων και
επωνύμων- δεν αποτελούσε και αποτελεί μόνο ένα είδος θρησκευτικής
πίστης (άκρως αντιεπιστημονικής βεβαίως για σας) υπάρχουν απτές
αποδείξεις ότι ορισμένοι βασικοί άξονες του πνευματικού κόσμου των
αρχαίων Ελλήνων κατάφεραν να διατηρηθούν και να φτάσουν ως τις μέρες
μας. Λ.χ. είναι πασίγνωστη η διάρκεια της ελληνικής γλώσσας. Δεν είναι
όμως γνωστή η διάρκεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής μέσω των βασικών
μουσικών κλιμάκων, που παρέμειναν αναλλοίωτες, καθώς οι αρχαίοι
μουσικοί τρόποι πέρασαν ατόφιοι στη Βυζαντινή μουσική με το νέο όνομα
«ήχοι» κι από κει δια μέσου της αραβικής μουσικής και με καινούριο
όνομα, «δρόμοι», δημιούργησαν το ρεμπέτικο τραγούδι από το οποίο
προήλθε τόσο η σύγχρονη λαϊκή μας μουσική όσο και η έντεχνη-λαϊκή
μουσική, μέσα στην οποία συνενώθηκε η μουσική με την ποίηση. Δηλαδή το
φαινόμενο που χαρακτήριζε την αρχαία μουσική, δεδομένου ότι τότε με
τον όρο «μουσική» εννοούσαν αποκλειστικά την σύζευξη Μουσικής και Λόγου.
Ένα άλλο σημαντικό δημιούργημα των αρχαίων, υπήρξε ως γνωστόν
και η Δημοκρατία και μάλιστα η άμεση Δημοκρατία. Μετά την κατάκτηση
της Ελλάδας από τους Ρωμαίους και σχεδόν έως σήμερα στην Ευρώπη
κυριάρχησαν συστήματα συγκεντρωτικά, βασιλείες αυτοκρατορίες,
δικτατορίες, σοσιαλιστικές εξουσίες. Η χώρα μας κατακτήθηκε για
τέσσερις αιώνες από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Εν τούτοις και κάτω
από αυτές τις καταλυτικές συνθήκες οι ελληνικές κοινότητες, μέσα και
έξω από τον γεωγραφικό μας χώρο, κυβερνήθηκαν με δημοκρατικό τρόπο. Οι
κάτοικοι λ.χ. ενός χωριού εξέλεγαν τακτικά με καθολική ψηφοφορία την
διοικητική και τη δικαστική τους εξουσία. Κι αυτό αντανακλάται στο
Σύνταγμα της Επιδαύρου, μέσα στο οποίο ρητώς αναφέρεται ότι
απαγορεύονται οι «τίτλοι ευγενείας». Άλλωστε αυτό το δημοκρατικό
φρόνημα μπορούμε να πούμε ότι παραμένει έως σήμερα βασικό γνώρισμα της
πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Κι αυτό σε πείσμα των προσπαθειών των ξένων δυνάμεων να
επιβάλουν τις γνωστές δυναστείες των Βαυαρών και των Γλύξμπουργκ.
Γεγονός που αρνείσθε πεισματικά να παραδεχτείτε. Δηλαδή το γεγονός των
συνεχών παρεμβάσεων των ξένων στην χώρα μας, που υπήρξαν πρόξενοι των
μεγαλυτέρων εθνικών μας καταστροφών. Όπως της Μικρασιατικής, του
Εμφυλίου, της Κύπρου και τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας.
Συμφωνώ μαζί σας στην παράγραφο της σελ. 33, ότι τα κριτήρια με
τα οποία ορίζεται ένα έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή,
γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορίες, μνήμες.
«Όπως χαρακτηριστικά δείχνουν οι παραπάνω έρευνες, τα κριτήρια
με τα οποία ορίζεται το έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή,
γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορικές μνήμες. Τα
πολιτισμικά αυτά κριτήρια, που θεωρούνται κοινά, προσδιορίζουν τον
συμβολικό και τον φυσικό χώρο του έθνους. Οτιδήποτε διαφορετικό
θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το έθνος και συνήθως απορρίπτεται.
Έτσι τα έθνη έχουν προσδιοριστεί ιστορικά κατά κύριο λόγο μέσα από τις
διαφορές τους από και σε σύγκριση με άλλα έθνη. Αυτή τη συνεχής
διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην αέναη αναπαραγωγή της
εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την τάση
της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με καθετί έξω από αυτήν όσο και
τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».
Όμως διαφωνώ με την άποψή σας πως «ό,τι είναι διαφορετικό,
θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το Έθνος, συνήθως απορρίπτεται». Και
ακόμα ότι «η συνεχής διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην
αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς
και στηρίζει την τάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με κάθε τι
έξω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».
Χωρίς ίσως να το θέλετε, φορτώνετε με αρνητικές ιδιότητες το
Έθνος και την εθνική ταυτότητα, μιας και για να υπάρξουν κατά τη γνώμη
σας, πρέπει πρώτον να ετεροπροσδιορισθούν και δεύτερον να «απορρίψουν»
δηλαδή να κλειστούν στο καβούκι τους. Συμφωνούν άρα γε αυτές οι
διαπιστώσεις με το ελληνικό έθνος; (Για να αρκεστούμε στη δική μας
ιστορική εμπειρία). Γιατί όλα τείνουν να αποδείξουν ότι ο,τιδήποτε
καλό και θετικό έγινε ως τώρα, οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε και
έχουμε ανοιχτές θύρες (τουλάχιστον ως προς τον πολιτισμό) και προς
Ανατολάς και προς Δυσμάς όπως και προς Βορρά. Έτσι ό,τι υπήρξε και
ό,τι υπάρχει, αποτελεί δημιουργική πρόσμιξη διαφόρων ιδεών και
πολιτισμών, ακόμα και τρόπων ζωής.
Ήμαστε πάντοτε ανοιχτοί κατά το παράδειγμα του Ρήγα Φεραίου,
που ενώ σάλπιζε την επανάσταση των Ελλήνων, οραματιζόταν την μεγάλη
οικογένεια των Βαλκανικών λαών. Το ίδιο που κάναμε κι εμείς στην
Εθνική Αντίσταση, που αγωνιζόμαστε όχι μόνο για την δική μας ελευθερία
αλλά και για την «πανανθρώπινη τη λευτεριά». Και μη μου πείτε ότι
επηρεάστηκαν από την ρομαντική άποψη περί έθνους οι φουστανελάδες
αγράμματοι ως επί το πλείστον Έλληνες επαναστάτες, όταν το Σύνταγμα
της Επιδαύρου στα 1822 διακήρυσσε την ανασύσταση του ελληνικού έθνους
αποτελώντας παράλληλα το δημοκρατικότερο Σύνταγμα όλων των εποχών,
μιας και είχαν ανοιχτά τα μυαλά τους στις επιρροές της Γαλλικής και
της Αμερικανικής ακόμα επανάστασης. Για να ετεροπροσδιοριστούμε θα
πρέπει να είμαστε ανίκανοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε κάθε στιγμή (ακόμα
και σήμερα), ενώ η εθνική μας ταυτότητα υπήρξε και είναι τόσο ισχυρή,
ώστε να μην έχουμε ούτε να θέλουμε να έχουμε εχθρούς, για να είμαστε
αυτοί που είμαστε. Άλλωστε η βασική εξωτερική μας πολιτική ως τώρα
υπήρξε και είναι αμυντική με εξαίρεση την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην
Τουρκία, που μας κόστισε τόσο ακριβά.
Και γιατί δεν ρωτάτε και μας (όσους επιζήσαμε), που περάσαμε
μέσα από το καμίνι της ξένης κατοχής, να σας πούμε από πού αντλούσαμε
τη δύναμη και το θάρρος να αναμετρηθούμε ίσος προς ίσον με την
τερατώδη Χιτλερική μηχανή θανάτου; Μονάχα με την σκέψη ότι στο βάθος
είμαστε ανώτεροι από αυτούς! (Εξ άλλου σ’ αυτό μας βοηθούσε η
μετατροπή των εχθρών μας σε μια συμπαγή μάζα αιμοδιψών βαρβάρων).
Γιατί; Γιατί ανήκαμε σε ένα Έθνος πολύ ανώτερο απ’ αυτούς στον
πνευματικό και πολιτισμικό κυρίως χώρο από τον Αισχύλο και τον Πλάτωνα
έως τον Σολομό, τον Παλαμά και τον Καβάφη. Και όσοι είμαστε
μορφωμένοι, το ηθικό μας ανάστημα έπαιρνε συνειδητά δύναμη απ’ αυτούς.
Όσο για τους αμόρφωτους αλλά γενναίους, αντλούσαν δύναμη όπως οι
αγωνιστές του ΄21 από τα «μάρμαρα». Αν όλα αυτά είναι «παραμύθια»,
τότε ό,τι υπήρξε θετικό και ξεχωριστό ως τώρα, ας πούμε ότι ήταν και
είναι «παραμύθι». Τότε για ποιον λόγο θέλετε να το κατεδαφίσετε; Δεν
ξέρετε ότι έτσι σκοτώνετε την ψυχή μας; Χάρη στην οποία είσθε κι εσείς
σήμερα ελεύθερη;
Όπως ασφαλώς καταλαβαίνετε, για μένα προσωπικά δεν υπάρχει καν
ερώτημα «Τι είν’ η πατρίδα μας;». Για όλους όσους αφιέρωσαν το έργο
και κυρίως τη ζωή τους ολόκληρη σ’αυτή την πατρίδα -και είναι
χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες, επώνυμοι ή ανώνυμοι, νεκροί ή ζωντανοί,
δεν υπάρχουν τέτοια ερωτήματα, γιατί αυτοί οι ίδιοι είναι η πατρίδα.
Γι’ αυτό σας παρακαλώ και εύχομαι να λάβετε σοβαρά υπ’ όψιν την
μαρτυρία ενός ελεύθερου Έλληνα και να σταματήσετε αυτή την εκστρατεία,
που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον ήδη δοκιμαζόμενο λαό μας.
Σας χαιρετώ,
Μίκης Θεοδωράκης
ΥΓ. Επειδή θεωρώ ότι με την απάντησή μου αυτή μου δόθηκε η
ευκαιρία να αναπτύξω ορισμένα ουσιαστικά επιχειρήματα στην προσπάθειά
μου να διαφωτίσω όσο γίνεται πληρέστερα τον ελληνικό λαό για τα
κίνητρά μου στον αγώνα που ξεκίνησα και συνεχίζω, είμαι υποχρεωμένος
να την δημοσιεύσω στο διαδίκτυο, όπως έκανα έως τώρα, δεδομένου ότι τα
ισχυρά ΜΜΕ προς το παρόν αποφεύγουν ακόμα και να αναφερθούν στις
απόψεις μου καταφεύγοντας ως συνήθως σε ύβρεις.Αυτό θα πει ελευθερία
τύπου!
===============================================
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ευχαριστώ, Χριστινάκι μου! Μεσημεράκι να περάσεις, γιατί τέζα και δεν θα πάω πρωί. Να ευχηθείς να βγει απ' το Νοσοκομείο το γρηγορότερο ο αδελφός μου, γιατί μπήκε πάλι σήμερα... εκτάκτω...ς.
Τα λέμε...
Λένα, Ευχαριστώ! Γιώργο, Ευχαριστώ! Ειρήνη, Ευχαριστώ!Δείτε περισσότερα