Απαντημένο μήνυμα

Την Παρασκευή, μετά την Κάρλα, το βράδυ, στις 20:32, κατέφθασε στο κινητό μου ένα μήνυμα:

"Αύριο Σάββατο 18/2 στο καφέ Αριάδνη (Αναπαύσεως και Καραπατζάκη, Μεταξουργείο στη Νέα Ιωνία) στις 19:00 θα γίνει η μηνιαία συνάντηση bookcrossing του Βόλου. Μαζί μας θα είναι οι συγγραφείς Θανάσσης Χειμωνάς και ο Δημήτρης Σωτάκης σε μία από κοινού παρουσίαση των βιβλίων τους. Σας περιμένουμε με χαρά!"

«Άλλο ένα αναπάντητο από πλευρά μου μήνυμα, στον Χρήστο Σαλάτα», σκέφτηκα από μέσα μου. «Δεν έχει κουραστεί πια να με καλεί, αυτό το παιδί, κι εγώ να μην πηγαίνω;» αναρωτήθηκα. «Σίγουρα τα στέλνει ομαδικά», σκέφτηκα, κι αυτό με ανακούφισε λίγο, εφόσον δεν θα απαντούσα, για άλλη μια φορά.

Αφήνοντας στην θέση του το κινητό, πάλι, χαμογέλασα στον εαυτό μου. «Ψυχοσάββατο αύριο, δεύτερη ελεύθερη μέρα της Σταχτοπούτας, ίσως προλάβω! Να τους πάω κι εκείνα τα βιβλία να τα «πετάξουν», να τους γνωρίσω από κοντά, να προλάβω να τους πω ότι τους αγαπάω, έτσι κι αλλιώς και να γνωρίσω και τους δύο συγγραφείς! Για να δούμε, θα τα καταφέρω;» σκέφτηκα.

Σάββατο απογευματάκι, έτρεχα. Ίσα που προλάβαινα να μάθω κάτι παραπάνω για τους δύο συγγραφείς, να μην είμαι και άσχετη! Πήγα στο γκουγκλ, έψαξα και τα ονόματά τους, μα έγραφε πολλά! Αυτοί  οι άνθρωποι είχαν ιστορία πίσω τους, κι εγώ δεν προλάβαινα να την μάθω! Μπορούσα όμως να τους γνωρίσω!

Έτσι, πήγα «αδιάβαστη», παρόλο που νωρίτερα με είχε διαβάσει και παπάς, μαζί με το στάρι για τις αγαπημένες μου, Φευγάτες ψυχές!

Εκεί, οι κάρτες της μηχανής μου κλωτσούσαν, το ίδιο και η μπαταρία, είχαν δουλέψει πολύ υπερωρία για την Κάρλα, χαμηλός ο φωτισμός, εγώ ντροπαλή καθόμουνα σε μια γωνιά, δεν πήγα άλλωστε, να το παίξω φωτογράφος, (αν και τελικά, δεν ξέφυγα – καθένας στη θέση του; Τελικά, ποια είναι η δική μου… ούτε που ξέρω!) οπότε, ότι τελικά «κράτησα» για ενθύμιο, δεν ξέρω κατά πόσο βλέπεται. Για μένα, αρκεί που ακούγεται! Οι λέξεις είχαν την ουσία! Δυστυχώς, δεν κατέχω να διορθώσω, τουλάχιστον τον φωτισμό! Λυπάμαι, τόσο πολύ! Θα ήθελα να ήταν όλα διαφορετικά, μόνο και μόνο, γιατί νοιώθω πως αδίκησα δυο νέους (σε ηλικία) λογοτέχνες και καλλιτέχνες συνάμα που έτυχε να τους γνωρίσω από κοντά! Συγγνώμη, παιδιά! Όσο για την ομάδα, εφόσον είναι του Βόλου, σίγουρα θα τους ξανασυναντήσω στο μέλλον, να ‘μαστε καλά, πρώτα ο Θεός!

Εκεί ήταν ο Διονύσης Λεμονής, ο Σπύρος Μακρυγιάννης, η Μαρία Αρφέ, ο Χρήστος Σαλάτας, η Κατερίνα με την βιβλιολατρεία της, κι άλλοι ωραίοι άνθρωποι που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους. Σ’χωράτε με! Σιγά – σιγά, θα τους μάθω κι αυτούς! Πού θα πάει;

Για τα βιβλία και τους συγγραφείς θα σας μιλήσουν τα βιντεάκια μου και το γκουγκλ, εφόσον εγώ δεν πρόλαβα να διαβάσω για το «διαγώνισμα». Το να σας επαναλάβω, ότι ήδη εσείς ξέρετε ή θα ακούσετε, δε λέει! Απ’ ότι διαισθάνθηκα όμως, απ’ την ηχώ των λόγων τους, προφορικών και γραπτών, υπάρχει φλέβα! Βρείτε την! 

Όταν τελείωσε η βιβλιοπαρουσίαση, αφού συστηθήκαμε στα πεταχτά με την ομάδα, (γιατί ο άντρας μου με περίμενε), αγκαλιαστήκαμε ζεστά με τον πρόεδρο, κι αφού μου εκδήλωσε την μεγάλη χαρά του που πήγα – επιτέλους! σε μια τους συνάντηση, με ρώτησε να του πω τη γνώμη μου, «γιατί μετράει», όπως μου είπε και πράγματι με συγκίνησε!

Μπορεί να τον στεναχώρησα λίγο (κι είναι ένα παιδί- έξω καρδιά! Τι να προλάβει κι αυτός; Ότι χτίζει κανείς, θέλει πολύ χρόνο και κόπο κι εγώ τον καταλαβαίνω απόλυτα!), αλλά του είπα ότι ένιωσα ξένη και πολύ άβολα, ως προς την ομάδα (δεν με ήξεραν – δεν τους ήξερα τους πιο πολλούς), ότι ένιωθα άσχημα που ήμουνα τελείως αδιάβαστη για τους καλεσμένους (και να ήθελα, δεν θα προλάβαινα!) κι ότι είναι άδικο να μην κρατούν από μόνοι τους ενθύμια, αυτών των τόσο σημαντικών συναντήσεων! Του εξήγησα για μένα, ότι αναγκάστηκα να κάνω εδώ και καιρό τον φωτογράφο, μόνο και μόνο, γιατί νιώθω πως χάνονται σημαντικές στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν, κι ότι θα προτιμούσα να καθόμουνα κι εγώ χαλαρή κοντά τους, να πιω το καφεδάκι μου, να συζητήσω με τους συγγραφείς και την ομάδα, να φιλοσοφήσω κι εγώ με τη σειρά μου, όπως μπορώ, όσο μπορώ… και να μην παιδεύομαι νυχτες ολόκληρες να ανεβάσω τα βιντεάκια!


Δεν ξέρω πως πήρε ο φίλος μου, ο Χρήστος (που είναι και πρόεδρος της ομάδας του Βόλου) τις συμβουλές μου! Νομίζω γλυκά! Ήμουνα «ανοιχτή» και ειλικρινής μαζί του, γιατί εκείνος το ζήτησε. Αλλιώς, δεν είχα λόγο να εκφέρω γνώμη.

Στον Διονύση νωρίτερα, είπα πως δεν μ’ αρέσει ο τρόπος που οι φίλοι κάθονται στα τραπέζια. Ένα Γ ή Π, αν όχι τεχνικά (μετακομίζοντας τις καρέκλες), τουλάχιστον στον τρόπο που κάθονται. Είχα καφενείο κι αυτό το πλάτη με πλάτη, ειδικά στις παρέες με καλεσμένους, δεν ταιριάζει! Ήταν η πρώτη μου φορά που πήγαινα σε μια εκδήλωση και δεν θα είχα δει τα πρόσωπα των καλεσμένων! Άσε το καλάθι μου! Δεν ξανάγινε! Γι’ αυτό και κάποια στιγμή, άφησα τις ντροπές και πήρα ένα καλύτερο πλάνο! Θα έσκαγα! Βέβαια, η παρέα, με την κουβεντούλα τους, δεν πρόλαβε να σκεφτεί το δικό μου πρόβλημα! Πού να ξέρουν, τι ψείρας είμαι!

Χρήστο, εδώ μαμά Κατερίνα! Όταν γυρίσω, θα αναλάβω τις δημόσιες σχέσεις και τα πλάνα! Εντάξει; Κλείσαμε;

Αυτά, εν περιλήψει. Έγραψα τόσα, γιατί πραγματικά με νοιάζει αυτή η ομάδα, γιατί παράγει έργο και ποιότητα κι ας μην κλείνω τόσο στην ιδέα του  boocrossing, όσο στις δωρεές βιβλίων σε Δημόσιες Βιβλιοθήκες, σε Ιδρύματα και σε Σχολεία. Ίσως γιατί τα θεωρώ «άστεγα» και σαν πιο μεγάλη σε ηλικία και πείρα, δεν μ’ ενθουσιάζει η περιπέτειά των ταξιδιών τους, όπως ενθουσιάζει τους νέους, ίσως γιατί πόνεσα πολύ για να γεννήσω πέντε παιδιά (οικονομικά και όχι μόνο) και τρελαίνομαι στην ιδέα πως μπορεί, έστω και ένα να χαθεί!
Όλα αυτά όμως, είναι θέμα συζήτησης για άλλη στιγμή.

Πολύ καθυστερημένα, πάμε στο θέμα μας! Αν και, μέσα ήμουνα! Κατάμεσα!
Θα μου πείτε, γιατί τα έγραψα εδώ, ενώ θα μπορούσα να τα πω "στο αυτί" της ομάδας; Θα σας πω:
γιατί αγαπάω πολύ το βιβλίο και όσους τα γεννάνε!
γιατί εκτιμάω πολύ όσους τα διαβάζουν!
γιατί, ευτυχώς, υπάρχουν πολλές ομάδες, γενικά για το βιβλίο και μπορεί να κάνουν κι άλλοι, τα ίδια λάθη!
Γι’ αυτό!

Φύγαμε να «δούμε» μαζί τα βιντεάκια!
Καλοτάξιδα τα βιβλία σας, παιδιά! Πάντα, «Καλές Εμπνεύσεις» και πολλές καλλιτεχνικές δημιουργίες! Ξέρετε εσείς! Έχετε «υλικά»!

«Καλή συνέχεια, παιδιά, στην ομάδα!» Και μην ξεχνάτε! Δώστε αρμοδιότητες και «σχήμα»! Κι έναν πορτιέρη! Απαραίτητος! Αν μπορέσω, όταν έρθω, θα τ’ αναλάβω κι αυτό! Πώς θα κρατήσετε έναν καινούργιο; Καλά! Εγώ ήμουνα παρούσα και εν απουσία μου, για Χ λόγους! Ένας άλλος;  

Σας "Ευχαριστώ" που με δεχτήκατε στην παρέα σας και σ'χωράτε με, που βρήκα ευκαιρία να πω δυο πράγματα παραπάνω στο θέμα των ομάδων ή παρεών! Ήταν μια ευκαιρία για μένα, γιατί πάνε πολλά χρόνια που παρακολουθώ βιβλιοπαρουσιάσεις, κι ένα μέγα λάθος -όχι απόλυτα εσκεμμένο- οφείλεται στο ότι ο καλεσμένος πάντα μπλέκει σε γνωστά πηγαδάκια και δεν είναι "ανοιχτός" για τον καινούργιο. Έτσι, "χάνει" κα μένει με τους ήδη γνωστούς του! Οπότε, προς τι, το "κάλεσμα";


Για μένα, μήπως τελικά το ελληνικό βιβλίο το "σκότωσαν", αντί να το φέρουν πιο κοντά οι βιβλιοπαρουσιάσεις; Για μένα, το βιβλίο και ο συγγραφέας του είναι για όλον τον κόσμο! Ελεύθερα και δημόσια! Το βιβλίο του πρέπει να κυκολοφορεί από χέρι σε χέρι την ώρα της εκδήλωσης (ας πούμε πέντε- ανάλογα το κοινό) κι ας τσαλακωθούν, ας ξεχαστούν που βρίσκονται, διαβάζοντας, κι ας μην πουληθούν, αν δεν μπορούν να χαριστούν!
Ο δε, συγγραφέας, ή θα είναι στην εξέδρα ή θα κόβει βόλτες ανάμεσα στο κοινό, όχι για να τον γνωρίσουν, αλλά για να γνωρίσει ο ίδιος τους ήδη ή μελλοντικούς αναγνώστες του, κι αν νομίζει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, ας κάτσει σπίτι του, να μιλάνε οι άλλοι για κείνον!

Εδώ είναι το πρόβλημα με μένα, αξιαγάπητη και συμπεθέστατη κυρία Μαρία Αρφέ, στην μικρή συζήτηση που κάναμε! Είναι να το μπορείς το "στήσιμο" και οι βιβλιοπαρουσιάσεις, είναι στήσιμο! Εγώ όταν πρωτοήρθα στο ίντερνετ, πριν έξι χρόνια, πήγαινα για καλάμι, μα είδα πολύ γρήγορα εκατοντάδες αξιόλογους συγγραφείς και κατέβασα τ' αυτιά, κάτω απ' τις φτέρνες! Περισσότεροι απ' την μισή Ελλάδα, γράφουν! Κι εγώ μέσα! Άρα, η καλύτερη διαφήμιση είναι το ίδιο το βιβλίο και το αποτέλεσμα απ' την γνώμη των αναγνωστών, δείχνει και την πορεία του!
Οπότε, γιατί αυτοί οι όροι που βάζουν οι εκδότες; Δεν το καταλαβαίνω!
Είχα πάει μια φορά σε μία βιβλιοπαρουσίαση και βρήκα μια γνωστή μου. Χάρηκα που συναντηθήκαμε σε τέτοιους τόπους, αλλά πρόλαβε να με προσγειώσει όταν μου είπε:
"Πες μου! Ποιος θα μιλήσει; Γιατί με φώναξαν απ' τον.... σύλλογο να τρέξω γρήγορα με την παρέα μου, γιατί δεν έχει κόσμο, κι ήμασταν και στην παραλία!"
Της εξήγησα, αλλά λυπήθηκα τόσο πολύ, γιατί εκείνη, εκείνος, (δεν θα πω γένος) ο, ή η συγγραφέας δεν άξιζε τέτοιου κοινού. Ευτυχώς για κείνον, κείνη, "γράφει" και δεν κρίνετε απ' το αν μια βιβλιοπαρουσίαση δεν μάζεψε κόσμο και φαίνονταν άδειες πολλές καρέκλες!


Τελικά, πρέπει να φτάσεις πολύ χαμηλά ή να είσαι πάντα εκεί, για να δεις τι φταίει και δεν παραμένουν ψηλά συγγραφείς ή καλλιτέχνες που αξίζουν πραγματικά στην εποχή μας!

Μάλλον, αυτό το θέμα, θέλει μεγάλη ανάπτυξη και συζήτηση! Στα υπόψιν! Πράγματι, με σας, έτυχε και την χαίρομαι αυτή την "τύχη", γιατί ανοίγει συζητήσεις, αν όχι με μένα, μεταξύ σας, τουλάχιστον! Τα παιδιά δεν πρόλαβαν να το σκεφτούν πως τα πίσω τραπέζια γέμισαν, κι ήταν αργά πια, για μετακινήσεις... Η βιβλιοπαρουσίαση είχε ήδη αρχίσει!  

Τα βιντεάκια μου θα τα δείτε εδώ 
(Νομίζω πως μου έχει ξεφύγει μία κάρτα, θα δούμε! Αν βρω κι άλλα, θα ενημερώσω την ανάρτηση. )

ΘΑΝΑΣΣΗΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ
Θανάσης Χειμωνάς:"Δεν πιστεύω σε λογοτεχνικές γενιές αλλά σε γενιές ανθρώπων"

Συντάκτης: Ειρήνη Σπυριδάκη

Κυριακή, 22 Αύγουστος 2010 11:55

Ο Θανάσης Χειμωνάς, ένας σύγχρονος συγγραφέας με πλήθος λογοτεχνικών βιβλίων και διακρίσεων στο ενεργητικό του, απαντά στις ερωτήσεις που τού απευθύναμε με λόγο μεστό. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μεταξύ άλλων, ο συγγραφέας αναφέρεται σε λογοτεχνικούς ήρωες των έργων του με τους οποίους συνδέεται ιδιαιτέρως, αναλύει το ρόλο της σύγχρονης λογοτεχνίας και σκιαγραφεί την ιδιαιτερότητα του λογοτέχνη. Περιγράφει τη σχέση του με τη λογοτεχνική κριτική και στέκεται στη δύναμη που έχει το διαδίκτυο να φέρνει σε επαφή τον εκάστοτε λογοτέχνη με το αναγνωστικό του κοινό. Τέλος, ο συγγραφέας δεν παραλείπει να μιλήσει και για τον κοινωνικό ρόλο του σύγχρονου λογοτέχνη? - Έχετε οικοδομήσει, μέσα από τα μυθιστορήματά σας, πολλούς και διαφορετικούς ήρωες. Με ποιον από αυτούς νιώθετε ότι συνδέεστε περισσότερο και για ποιο λόγο; Με τον ήρωα του «Ραμόν» γιατί είχα αρκετά κοινά μαζί του την εποχή που το έγραψα και με αυτόν της «Μπλε Ώρας» για προσωπικούς λόγους. - Ζούμε σε εποχή έντονων ανακατατάξεων και αλλαγών. Ποιος είναι, κατά την άποψή σας ο ρόλος της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας μέσα σε μια πραγματικότητα όπως αυτή που δια μορφώνεται σήμερα; Ο ρόλος της σύγχρονης λογοτεχνίας (όχι μόνο της ελληνικής) είναι να καταφέρει να δώσει το στίγμα της εποχής, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, αφού σήμερα τα πάντα μεταβάλλονται με φρενήρη ρυθμό και κάτι που τώρα είναι πρωτοποριακό μπορεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να θεωρηθεί παρωχημένο. - Πώς έχουν παρεισφρήσει οι κινηματογραφικές σας γνώσεις στο χώρο της λογοτεχνικής σας γραφής; Οι πανεπιστημιακές γνώσεις μου ελάχιστα- άλλωστε σπούδασα κινηματογράφο μόνο για έναν χρόνο. Ο ίδιος όμως ο κινηματογράφος αρκετά, θα έλεγα περισσότερο από την λογοτεχνία. Κάποιοι υποστηρίζουν πως οι διάλογοί μου είναι πολύ κινηματογραφικοί. Το ελπίζω! - Τι είναι εκείνο που διαφοροποιεί τον λογοτέχνη από τον μη λογοτέχνη; Ο λογοτέχνης οφείλει να διαθέτει ένα στοιχειώδες ταλέντο στην γραφή και να είναι αποφασισμένος να εκτεθεί. Έτσι απλά. - Έχετε εντοπίσει περισσότερες λογοτεχνικές συγγένειες του έργου σας με συγγραφείς της γενιάς σας -Έλληνες ή μη- ή με συγγραφείς άλλων εποχών; Σίγουρα. Λογικό είναι άλλωστε αφού ζω στο σήμερα. Δεν πιστεύω πάντως σε λογοτεχνικές γενιές αλλά σε γενιές ανθρώπων. Οι καιροί αλλάζουν με αποτέλεσμα να αλλάζει και η μορφή κάθε είδους τέχνης. - Σε ποιο βαθμό σάς επηρεάζει η γνώμη των κριτικών, του τύπου και του αναγνωστικού σας κοινού; Με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Κακά τα ψέματα, όλοι οι συγγραφείς χαίρονται με μια καλή κριτική, με την, όσο δυνατόν πιο μεγάλη, αναγνώριση του κοινού. Ποτέ όμως δεν θα άλλαζα τον τρόπο που γράφω, ακόμη και αν κάποιος μου έλεγε κάτι που θα θεωρούσα σωστό. Θέλω να γράφω όπως νοιώθω εγώ- θεωρώ πως η συγγραφή είναι κάτι αυστηρά προσωπικό. - Ποιος είναι ο ρόλος του διαδικτύου στη διάδοση όχι μόνο των κειμένων, αλλά και στη διευκόλυνση της επικοινωνίας του σύγχρονου συγγραφέα με τους αναγνώστες του; Ειδικά τώρα με το Facebook η επικοινωνία του συγγραφέα  είναι πολύ πιο άμεση από πριν. Για μένα αυτό είναι κάτι πολύ θετικό. Ωστόσο, δεν θεωρώ πως το ίντερνετ βοήθησε στην διάδοση των κειμένων μου- ίσως επειδή και εγώ δεν το επεδίωξα. - Θεωρείτε ότι η ευθύνη του λογοτέχνη περαιώνεται αποκλειστικά μέσα από το συγγραφικό έργο του ή διευρύνεται και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο, όπου ο ίδιος οφείλει να αναλάβει ενεργητική δράση, ως κοινωνικό ον; Ο λογοτέχνης πρέπει να κρίνεται ως τέτοιος, αποκλειστικά και μόνο μέσα από το συγγραφικό του έργο. Από κει και πέρα κάθε άτομο οφείλει να αναλαμβάνει ενεργητική δράση, είτε είναι συγγραφέας είτε μπετατζής. - Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας παρατηρείται συγγραφικός οργασμός. Ποια ανάγκη των σύγχρονων ανθρώπων θεωρείται ότι αντικατοπτρίζει αυτό το φαινόμενο; Δεν ξέρω αν πρόκειται για ανάγκη. Πάντα οι Έλληνες είχαμε καλλιτεχνικές ευαισθησίες και ?όσο νά ?ναι- είναι πιο εύκολο να γράψεις από το να ζωγραφίσεις ή να γυρίσεις μια ταινία. Πάντως το να εκδίδονται 10.000 βιβλία τον χρόνο σε μια χώρα όπου ελάχιστοι διαβάζουν αποτελεί σίγουρα υπερβολή? - Αν σας ζητούσαν να κινηματογραφήσετε ένα έργο σας, ποιο θα ήταν αυτό; -Τα «Σπασμένα Ελληνικά» ή «Η Μπλε ώρα». Το τελευταίο μυθιστόρημά του με τίτλο «Ραγδαία επιδείνωση» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη. Το προφίλ του Θανάση Χειμωνά στο Facebook βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.facebook.com/snob1

πηγή

Δημήτρης Σωτάκης 
Δημήτρης Σωτάκης: "Η λογοτεχνία περισσότερο δημιουργεί, παρά λύνει προβλήματα"

Συντάκτης: Ειρήνη Σπυριδάκη

Τρίτη, 08 Σεπτέμβριος 2009 23:23

Ευρετήριο Σελίδων Δημήτρης Σωτάκης: "Η λογοτεχνία περισσότερο δημιουργεί, παρά λύνει προβλήματα" Επόμενη Σελίδα Όλες οι σελίδες Πολλοί κριτικοί έχουν κάνει λόγο για την αλληγορική γραφή του και την επιδέξια χρήση των συμβόλων στο έργο του, για την εμμονή του με τον χώρο της φαντασίας, για την υπαρξιακή αγωνία των ηρώων του. Έχοντας ήδη στις συγγραφικές του αποσκευές πέντε βιβλία, ο συγγραφέας Δημήτρης Σωτάκης διαθέτει αναντίρρητα μια χαρακτηριστική αποκλίνουσα ματιά έναντι της σύγχρονης πραγματικότητας, την οποία μάς προσκαλεί να υιοθετήσουμε, ως αναγνώστες του έργου του. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, αποτυπώνεται με διαύγεια η ανατρεπτική σκέψη του συγγραφέα όσον αφορά ποικίλες όψεις της λογοτεχνικής έκφρασης, την ίδια στιγμή που στις απαντήσεις του υφέρπει μια λεπτή χιουμοριστική διάθεση που αποδεικνύει ότι ο ίδιος αντιστρατεύεται κάθε μορφής σοβαροφάνεια και διδακτισμό? - Κυκλοφορήσατε το πρώτο σας βιβλίο σε ηλικία μόλις 24 ετών. Μιλήστε μας για την βιωματική σας σχέση με τη λογοτεχνία και τα ερεθίσματα που σας ώθησαν να εκφραστείτε μέσω του γραπτού λόγου. Ο γραπτός λόγος είναι τελικά για μένα μια συνειδητή επιλογή να ελιχθώ στο πλαίσιο που καθορίζει η μοναξιά, η επιθυμητή απομόνωση. Η συγγραφή ενός λογοτεχνικού κειμένου αποτελεί μια απόδειξη της δημιουργίας ενός μικρόκοσμου μέσα σε τέτοιες συνθήκες, δηλαδή αντικατοπτρίζει τη δική μου ματιά όταν στέκομαι απέναντι από τους ανθρώπους, ίσως μακριά, σε απόσταση απ? αυτούς. - Έχετε πολλάκις χαρακτηριστεί ως συγγραφέας του φανταστικού. Πόσο ευδιάκριτα είναι, κατά τη γνώμη σας, τα όρια ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα; Η πραγματικότητα δεν έχει μεγάλη σημασία στη ζωή ενός ανθρώπου. Συνήθως ένα ρεαλιστικό τοπίο, μια γήινη ζωή που κυλάει με μια ορισμένη κανονικότητα, κοπιάρει κωδικούς, τρόπους, συμπεριφορές, σχηματίζοντας στο τέλος ένα προκατασκευασμένο τοπίο. Η φαντασία απ? την άλλη ακυρώνει αυτή την πραγματικότητα, εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες της. Η φαντασία εμπεριέχει την επιθυμία, το όνειρο, την δραπέτευση από το αυτονόητο, άρα πρόκειται για μια ηδονική, μια απολαυστική διανοητική κατάσταση. Τα όρια είναι σαφή. - Αρέσκεστε στη χρήση αλληγοριών στα λογοτεχνικά σας έργα. Εξηγήστε μας τους λόγους που επιλέγετε, μέσω της αλληγορικής οδού, να υπαινίσσεστε όψεις της καθημερινής μας ζωής, προβληματίζοντας τους αναγνώστες σας. Ποτέ δε με έλκυε το χειροπιαστό, η ευθεία πλοκή, η καθαρή χαρτογράφηση μιας ιστορίας. Αυτό που αιωρείται, που αφήνεται μετέωρο είναι πάντα το στοιχείο που με γοητεύει. Η πλοκή στα βιβλία μου είναι απλώς ένα άλλοθι, ένα όχημα για να ειπωθεί αυτό που πρέπει να ειπωθεί, η εξιστόρηση, ακόμη και οι προσωπικότητες των ηρώων είναι μια εύκαμπτη παράμετρος της δουλειάς μου, εκείνο που με αφορά είναι να γίνει αντιληπτή η προδιάθεση που είχα ξεκινώντας τη συγγραφή, το στίγμα. - Νιώθετε απόλυτα ελεύθερος κατά τη συγγραφή των έργων σας ή μήπως υπάρχουν φορές που αισθάνεστε ότι παρεισφρύουν στο κείμενο, παρά τη θέλησή σας, επιρροές από προγενέστερα αναγνώσματά σας; Ποτέ δεν είμαστε ελεύθεροι. Δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος όταν γράφω, αλλά και όταν ζω τη ζωή μου κάθε μέρα. Στα βιβλία μου δεν παρεισφρύουν αναγκαστικά επιρροές από προγενέστερα αναγνώσματα, αλλά κάθε στοιχείο που βιώνω καθημερινά, αυτό το ανόμοιο ψηφιδωτό που βιώνουμε όλοι μας. Αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, μιας που η συγγραφή ενός βιβλίου είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα αυτού του ψηφιδωτού, η συνέπεια του πώς φιλτράρει κανείς αυτό που ζει. - Η συγγραφή ως διαδικασία για εσάς είναι θέμα έμπνευσης ή ωραρίου; Γράφετε άτακτα και μόνο όταν μέσα σας υπερχειλίζει η ανάγκη ή ακολουθείται πιστό καθημερινό πρόγραμμα προσήλωσης στο πληκτρολόγιο; Γράφω όταν έχω μια ιδέα, την οποία μπορώ να υποστηρίξω γράφοντας. Η λογοτεχνία- με κανέναν τρόπο- δεν αποτελεί για μένα ψυχοθεραπεία, αντίθετα την αντιλαμβάνομαι ως μία απολαυστική αγγαρεία, έναν τρόπο να ακυρώνεις το αυτονόητο με έναν έξυπνο και ευεργετικό τρόπο. Δεν γράφω ποτέ με ωράριο. - Έχετε σήμερα απαντήσει στο ερώτημα αν η συγγραφή για εσάς αποτελεί επιλογή ή ανάγκη; Υπάρχει κάποιο άλλο επάγγελμα που πιστεύετε ότι θα μπορούσατε να κάνετε; Είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη, επιλογή. Η ανάγκη που προκύπτει, ακριβώς δαμάζεται και καταλαγιάζει με τη διαδικασία της συγγραφής. Θα μπορούσα, αν ήμουν πιο θαρραλέος, πιο ελεύθερος, να ικανοποιώ αυτή την ανάγκη ουρλιάζοντας στους δρόμους ή κάνοντας πειράματα με το ανθρώπινο είδος. Θα μπορούσα να ήμουν χορευτής στα μπαλέτα Μπολσόι με εντυπωσιακή καριέρα, ναι, αυτό θα έκανα. - Στο τελευταίο μυθιστόρημά σας «Το θαύμα της αναπνοής» ο κεντρικός ήρωας «στενο-χωρείται» από τον αυξανόμενο, λόγω της οικονομικής ευμάρειας, όγκο των άχρηστων αντικειμένων που του προκαλούν σταδιακά ασφυξία. Τι συμβολίζουν τα άχρηστα αντικείμενα που συλλέγουμε και ποια βαθύτερη ανάγκη των ανθρώπων ικανοποιεί μια τέτοια σωρευτική συμπεριφορά; Η συλλογή αντικειμένων φαντάζει στα μάτια μου μια ανόητη διαδικασία. Η σωρευτική συμπεριφορά δεν είναι τίποτα άλλο από μια νοσταλγική διάθεση, μια φθηνή ανασφάλεια ενός ανθρώπου. Ωστόσο, όταν κανείς στενο-χωρείται, όταν παύει να είναι ευέλικτος, αντιδρά, ακόμη και παθητικά, και αυτή η αντίδραση είναι εκπληκτικά ενδιαφέρουσα για έναν παρατηρητή. Ένας άνθρωπος στα όριά του, πιεσμένος, πραγματικό ζώο, αυτό έχει σημασία.  - Σε μια πρόσφατη συνέντευξή σας δηλώσατε ότι τα θέματα που κυρίως σας απασχολούν είναι «η ?τακτοποίηση? της ζωής ενός ανθρώπου, η τάξη που προσπαθούμε να βάλουμε σε αυτό το χάος και ποιος είναι ο τελικός προορισμός αυτής της θολής μας πορείας». Θεωρείτε ότι η επιλογή μιας τέτοιας θεματολογίας αποτελεί απότοκο του τρόπου με τον οποίο προσλαμβάνετε, ως συγγραφέας, τη σύγχρονη και μόνο πραγματικότητα, ή πιστεύετε ότι η θεματολογία αυτή είναι διαχρονική και αφορά τον άνθρωπο οποιασδήποτε εποχής που βιώνει υπαρξιακό αδιέξοδο, έχοντας απωλέσει τον προσανατολισμό του; Η τακτοποίηση του χάους που επικρατεί στην ανθρώπινη ψυχή είναι ένα αιώνιο ζητούμενο. Ο προσανατολισμός είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να χαθεί, διότι δεν υπάρχει φυσικά προκαθορισμένος και προδιαγεγραμμένος προσανατολισμός. Η θεματολογία μου αντλείται από τις ανησυχίες μου για όσα μπορώ να δω. - Στην ίδια συνέντευξη έχετε ευθαρσώς καταθέσει ότι ασχολείστε και ανησυχείτε συνεχώς για τον εαυτό σας. Σας φοβίζει ή σας δελεάζει η σκέψη ότι ένας συγγραφέας που παραδέχεται δημόσια κάτι τέτοιο, θα πρέπει με μεγαλύτερο κόπο να πείσει στη συνέχεια ότι το έργο του έχει να πει πράγματα που ενδιαφέρουν εκτός από τον ίδιο και τους αναγνώστες; Δεν μπορείς να πεις στους αναγνώστες τίποτε πέρα από όσα απασχολούν τον εαυτό σου. Όσα με ανησυχούν, ανησυχούν με κάθε τρόπο και τους υπόλοιπους, μιας που βρίσκομαι στον ίδιον φυσικό και διανοητικό τόπο με τους αναγνώστες. Δεν έχω πρόθεση να καταβάλλω κόπο. - Πιστεύετε ότι η λογοτεχνία και γενικότερα η τέχνη μπορεί να συγκροτήσει μια εναλλακτική πρόταση σκέψης και δράσης, απευθυνόμενη στον άνθρωπο που βιώνει μια συγκεχυμένη εξωτερική και εσωτερική πραγματικότητα σήμερα; Σε καμία περίπτωση. Η λογοτεχνία περισσότερο δημιουργεί, παρά λύνει προβλήματα και βέβαια δεν είναι τρόπος σκέψης. Επίσης δεν είναι δράση. Σίγουρα σε βουλιάζει ακόμη περισσότερο στην απελπισία σου. Σε μια εξαιρετική ωστόσο απελπισία. - Πως σχολιάζετε τη μαζικά εκφραζόμενη - ιδίως τα τελευταία χρόνια - επιθυμία πολλών ανθρώπων να συγγράψουν και κυρίως να εκδώσουν κάποιο έργο τους; Είναι μια μεγάλη μπούρδα. Να σταματήσουν κάθε τέτοια προσπάθεια και να ασχοληθούν με το εμπόριο. - Είστε ένας από τους νέους συγγραφείς που διατηρούν μια ενημερωμένη διαδικτυακή ιστοσελίδα, καθώς και λογαριασμό στο facebook. Πιστεύετε ότι το μέλλον της λογοτεχνίας βρίσκεται στα ηλεκτρονικά βιβλία ή οι αναγνώστες θα παραμείνουν εραστές της μυρωδιάς του χαρτιού; Δεν πιστεύω στο μέλλον των ηλεκτρονικών βιβλίων. Το χαρτί έχει μυρωδιά, ατμόσφαιρα, ερωτισμό και χαρά, απέναντι στο ανοργασμικό ηλεκτρονικό μέσο. Σίγουρα το βιβλίο, σε φυσική μορφή, θα παραμείνει ως έχει. Περισσότερες πληροφορίες για το έργο του Δημήτρη Σωτάκη είναι διαθέσιμες στον δικτυακό τόπο www.dimitrissotakis.gr καθώς και στη σελίδα του στο Facebook - Το τελευταίο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το θαύμα της αναπνοής» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος.

πηγή

Υγ. Και κοίτα να δεις, πώς έκατσε! Αδίκησα αυτά τα "ωραία" παληκάρια, ακόμα και στην ανάρτηση!Χρωστάω διορθώσεις, παιδιά, γιατί έχετε βιογραφικό ισχυρό κι εγώ δεν σκότωσα ποτέ μου, ούτε τους ανίσχυρους! Μόλις... ξασκαλώσουμε λιγάκι, κι αποκτήσω λεφτά, θα τα πάρω τα βιβλία σας! Να 'μαστε μόνο, καλά!