Αποφάσισα να φτιάξω ένα blog…
&nsbp; Το πώς το πράγμα θα εξελιχτεί δεν το ξέρει κανείς. Υπόσχομαι μόνο ειλικρίνεια...
Κανονικά, αν π.χ ήμουν αμερικάνος, θα έπρεπε να επισκέπτομαι τον ψυχολόγο μου – αλλά την ψυχανάλυση δεν την είδα ποτέ ως θεραπεία. Δεν έχω ανάγκη από θεραπεία άλλωστε, αφού δεν πρόκειται να γίνω καλά και το ξέρω: αυτό που θέλω είναι κατανόηση.
Η χώρα γκρινιάζει, διαδηλώνει, διαμαρτύρεται, θρηνεί χαμένους μισθούς και κομμένες συντάξεις, απειλεί πολιτικούς με εκλογικά Βατερλό, εξοργίζεται και ψάχνει τρόπους να ξεσπάσει: η δική μου ψυχική ασθένεια ωστόσο δεν έχει να κάνει με κάποιου τύπου οργή – οι οργισμένοι εκτονώνονται.
Εγώ αντιθέτως, τον τελευταίο καιρό περνάω διαστήματα παρατεταμένης βουβαμάρας, περισυλλογής και σκέψης, διαστήματα χαώδους εσωστρέφειας, τα οποία διαδέχεται ένα ντελίριο. Παραληρώ και θέλω να μοιραστώ μαζί σας τα παραληρήματα μου: ελπίζω να τα βρείτε διασκεδαστικά – ίσως και χρήσιμα.
Οι προηγούμενες εμφανίσεις μου στον ωκεανό του web δεν με ευχαρίστησαν ιδιαίτερα και η ευθύνη είναι δική μου και μόνο. Δεν μετράω ως τέτοιες την καθημερινή αρθρογραφία στη Sportday που βρίσκετε στο site της εφημερίδας. Αυτά είναι κείμενα που προορίζονται για την εφημερίδα, η οποία παραμένει άλλο πράγμα από το web: τα κείμενα δεν γράφονται για το Ιντερνετ, απλά φιλοξενούνται.
Στο web οι εμφανίσεις μου συνδέθηκαν με άλλα site. Στο gazzeta.gr έκανα φίλους, όμως το site ήθελε μια συνεργασία με ποδοσφαιρική θεματολογία και εγώ, επειδή σε αυτό η προτεραιότητά μου ήταν πάντα η εφημερίδα, δυσκολεύτηκα. Συνεργάστηκα μαζί τους με τον πρέποντα επαγγελματισμό, αλλά πολλές φορές φράκαρα, αδυνατώντας να βρω αντικείμενο: δεν ήμουν όσο συνεπής θα ήθελα.
Ένα διάστημα συνεργάστηκα με το Aixmi.gr, του φίλου Χρήστου Παναγιωτόπουλου, που για να τον φέρνω σε δύσκολη θέση τον αποκαλούσα πάντα «αφεντικό». Το κακό στην περίπτωση είναι ότι μας βρήκε η κρίση και εγώ, όταν από τα είκοσι κείμενα που δημοσιεύονταν στο site στα δεκαεννιά διάβαζα για τα spread, το τέλος της μεταπολίτευσης, τα δανεικά κτλ, αισθανόμουν παράταιρος να γράφω για ποδόσφαιρο. Διακόψαμε παραμένοντας φίλοι, όπως τα ζευγάρια που καταλαβαίνουν ότι επειδή ο ένας είναι προβληματικός (εγώ δηλαδή…) το πράγμα δεν οδηγεί πουθενά.
Ανάλογα αμήχανα νοιώθω και με τους φίλους μου στο Insiders του συμπολεμιστή Βασίλη Σαμπράκου. Όταν ο Βασίλης μου εξήγησε την ιδέα, εγώ αντέτεινα ότι θα συνεργαστώ αρκεί να μην γράφω για ποδόσφαιρο: ο Βασίλης δε μου χαλάει χατίρι, αλλά εγώ βλέπω τα κείμενα που γράφω και γελάω με τον εαυτό μου. Σε ένα site απόψεων για τα αθλητικά και μάλιστα σοβαρά τεκμηριωμένων, αν γράφεις για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Αγιο Βαλεντίνο και την γιορτή των Φώτων, οδηγείς τον αναγνώστη στο συμπέρασμα ό,τι έχεις πρόβλημα.
Έχω και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας – με το Insiders μια συνεργασία θα μείνει, αλλά η όποια θεραπεία θα γίνει εδώ.
Καιρό τώρα η φίλη Βίβιαν Ευθυμιοπούλου μού έλεγε ότι πρέπει να κάνω ένα blog – δεν άκουγα τις συμβουλές της γιατί είμαι ανάποδος άνθρωπος έπρεπε να το κάνω καιρό τώρα.
Για να υπάρχει στο blog κάποια χρηστικότητα και για να γίνει και μια BLOG JOB δουλειά θα σας πω κάποιους κανόνες:
1) Επικοινωνούμε μαζί με καθημερινές ερωτήσεις – αλλά τα κείμενά σας θέλω να είναι μικρά για να χωράνε και να μην περιέχουν λατινικά ψηφία.
2) Κάποιες από τις ερωτήσεις θα τις οπτικοποιούμε και θα τις βλέπετε σε video.
3) Στο Blog μπορείτε να βρείτε κάποια κείμενα που έχω γράψει σε εφημερίδες και που μου ζητάτε συχνά: να εκτιμήσετε ότι τα έψαχνα και τα βρήκα – μου πήρε ένα Σαββατοκύριακο. Αν θέλετε άλλα να μου το ζητήσετε: κάτω από τα καθημερινά κείμενα θα βρείτε μια φόρμα επικοινωνίας.
Από τη μεριά μου υπόσχομαι αναρτήσεις κειμένων σχεδόν καθημερινά, αλλά όχι πάντα με ποδοσφαιρικές αναφορές. Θέλω να σας γράψω για ταινίες, σειρές, θεατρικές, παραστάσεις, βιβλία, πίνακες ζωγραφικής που λατρεύω, τραγούδια κυρίως λαϊκά.
Θέλω να σας γράψω και πολιτικά αλλά όχι από αυτά με τα οποία έχει γεμίσει ο τόπος. Κυρίως να σας πω ιστορίες που δεν μπορώ άλλο να κουβαλάω μέσα μου. Το πώς το πράγμα θα εξελιχτεί δεν το ξέρει κανείς και φυσικά ούτε κι εγώ: οι εκπομπές, οι στήλες, οι συνεργασίες αποκτούν μια παράξενη δική τους αυτονομία – συχνά για αλλού ξεκινάμε κι αλλού η ζωή μας πάει. Υπόσχομαι μόνο ειλικρίνεια...
Στείλτε τις ερωτήσεις σας εδώ
Χάρηκα και του έγραψα:
Αντώνη, χαίρομαι πολύ γι' αυτή την εσωτερική σου εσωστρέφεια! Επιτέλους, θα έχω λόγο να σε παρακολουθώ κι εγώ, κι όχι μόνο οι άντρες μου! Να θυμάσαι να μιλάς και για την Ζαγορά, γιατί, αν όχι εσύ, τότε, ποιος; Εύχομαι αυτή η ανάγκη να σε οδηγήσει σε ποιο αληθινούς κύκλους της ζωής που μοιάζουν με την μπάλα, μόνο στο σχήμα... Νοσταλγός του παρελθόντος, Κατερίνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου