Ξέρω τι με πιάνει...

Της αυτοψυχαναλύσεως...

Δε ξέρω τι με πιάνει κάθε φορά που φεύγω απ' το ένα σπίτι, για να πάω στο άλλο...

Πάντα το παθαίνω. Μια (δικαιολογημένη για μένα) μελαγχολία, ώσπου να φτάσω στον προορισμό μου.
Μετά, την ίδια μελαγχολία νοιώθω πάλι φεύγοντας από κει, για ότι αφήνω πίσω μου εκεί.
Άβυσσος η ψυχή μου, ναι. Ίσως γιατί η ψυχή μου ήταν μοιρασμένη σε 4 (και λίγα λέω) κομμάτια.
Τα 3 όμως, μόνιμο σπίτι Βόλου, πατρίδας σπίτι Ζαγοράς και το ενοικιαζόμενο σπίτι του παιδιού μου, Αθήνα, πολύ πονάνε!
Όχι, δεν μιλάω για τα ντουβάρια....
Ποιος νοιάζεται γι' αυτά;
Για άλλα μιλάω.

Θα μου περάσει. Ώσπου να φτάσω.
Και μετά, άλλη μια δόση από κει, παραμονή πριν φύγω.

Και μετά, νοσταλγία.

Και μετά, ότι νοιώθουμε, καλό είναι!

Το να το γράφουμε, μόνο, δεν ξέρω αν είναι καλό!

Πάντως, ένα ξαλάφρωμα, το νοιώθεις!

Υγ. Αρκεί να είμαστε ζωντανοί... να μετακινούμαστε... να λες!