Σύνορα Πρωτομαγιάς

Και.... τόσες μέρες, έβρεχε...
Από σταγόνες, ως καρεκλοπόδαρα....
Έκανα υπομονή τόσες μέρες, μια κοίταζα τον συννεφιασμένο ουρανό, μια τον κήπο μου που η δυνατή βροχή, έδειρε τα τριαντάφυλλά μου. πριν καν τα χαρώ....
...Κι εκείνη η οχιά, τι να έγινε άραγε;
Χτύπησε κι αυτήν η βροχή; Έφυγε ή έμεινε, γιατί της αρέσει η αυλή μου;
Έλα μου, ντε!
...Κοίταζα και το θειάφι... "Περίμενε", τού 'λεγα. "Εσύ θα με βοηθήσεις!"

...Απογευματάκι ήταν, πήγα δειλά δειλά, μόνη μου, χωρίς προστάτες... κι έριξα θειαφάκι...
"Ωραία", σκέφτηκα. "Αύριο, Πρωτομαγιά, αντί να πάω στους αγρούς, δε θα φοβάμαι! Θα κατέβω, θα κόψω τριαντάφυλλα να κάνω στεφάνι, θα κλαδέψω κιόλας, θα ΄χει φύγει η οχιά!"

Όταν τελείωνα, νά σου και ο Μπάρμπα Αντώνης!
"Μπάρμπα Αντώνη, έφυγε με τη βροχή η οχιά;"
"Α, δε ξέρω. Εδώ, θα λα κάτσ' η ουχιά;"
"Άμα έκατσε όμως, εγώ έριξα το θειάφι! Θα φύγει τώρα;"
"Καλός είναι ο Αγιασμός, αλλά έχε και του νους! Ξέρ'ς από παροιμίες;"
"Αν ξέρω, λέει! Πρώτα πάνε αυτές και μετά σκέφτομαι! Αν κι αυτή δεν την ήξερα, καταλαβαίνω το νόημα. Δηλαδή, όμως;"
"Δηλαδή, έχε και κανένα παλούκ', όταν κατεβαίν'ς!"
"Μμμμ, τώρα, μπάρμπα Αντώνη, άμα περμένεις από μένα να το σκοτώσω με το παλούκ' σώθ'κις!!!"
"Αμ, κάτσι να σι δαγκώσ'!" είπε και απομακρύνθηκε.

Έφυγα σαν καπνός! Το φτάρνισμα πήγαινε σύννεφο, όχι απ' τον καπνό, αλλά απ' το θειάφι...
Κοίταζα και τα σύννεφα....
Μαυρίλα.
"Μη βρέξεις, ακόμα, Θεέ! Κάτσε, να φύγει πρώτα το φίδι!"

Πέρασε η ώρα, βγήκα στο μπαλκόνι να δω τα σύννεφα.
Θα βρέξει, δε θα βρέξει; Να ξέρω...

Ποια σύννεφα να δω; Πρόλαβα;
Άκουσα ένα ποδοβολητό ανθρώπων κι άκουσα γυναικείες φωνές, στην πλευρά του κήπου μου!
"Αμάν", σκέφτηκα. "Οι γυναίκες βρήκαν πολλά φίδια και τα σκοτώνουν! Τρελάθηκαν; Δε φοβούνται;"
Έσκυψα και τι να δω;
Ποια φίδια, ποιες οχιές;

Τρεις ήταν! Όχι οι οχιές, οι γυναίκες! Οι κλέφτρες γυναίκες! Οι κλέφτρες γειτόνισσες!
Τις κοίταζα έκπληκτη!
Με κοίταζαν χαρούμενες και γελαστές και έφευγαν!
Μου μιλούσαν, σχεδόν, τραγουδιστά!
"Κατερίνα, δε σε ρωτήσαμε! Κόψαμε λουλούδια απ' τον κήπο σου, για τα στεφάνια μας! Εσύ έχεις πολλά!"
Κι έφευγαν!
Τις κοίταζα... ώσπου βρήκα τη μιλιά μου.
"Πού πάτε;" Αυτό βγήκε.
"Στης Ματούλας την αυλή."
"Περιμέν'τε! Σταθείτε! Θα πληρώσετε!"
"Θα πληρώσουμε; Δεν έχουμε λεφτά!"
"Δε θέλω λεφτά! Τώρα θα δείτε! Περιμέντέ με! Μη κάνετε βήμα!"
Έτρεξα και πήρα το όπλο μου, τα κλειδιά μου, κοιτάχτηκα και λίγο, να δω τι φορούσα, γιατί νωρίτερα είχε πάρει το μάτι μου, μια τέταρτη γυναίκα, γειτόνισσα, με τις πυζάμες!
Εντάξει, φορούσα φόρμες, μπορούσα να τρέξω, να τις προλάβω!
Δυο δυο τα σκαλιά, εύκολη πάντα η κατηφόρα, έχασε η ματιά μου τις γυναίκες, αλίμονο, δε θα προλάβαινα, πρόλαβε η ματιά μου την φιγούρα της Ζωής, φώναξα, ενώ τα πόδια κατέβαιναν:
"Ζωή, πού βρήκατε κλωνάρια για το στεφάνι;"
"Η Ειρήνη κόβει δίπλα απ' την ελιά!"
"Ποια ελιά;"
"Δίπλα στις αμυγδαλιές!"
"Φώναξ' την! Θέλω ένα κι εγώ!"
Γρήγορα... λες και θα τελείωναν τα κλωνάρια της ελιάς!

Στη στροφή είχα φτάσει, όταν άκουσα την δυνατή φωνή της Ζωής:
"Ειρήνηηηηηηη! Κόψε κι ένα κλωνάρι για το στεφάνι της Κατερίνας!"

Αμ, πως! Εδώ! Θα "πληρώσετε", κυρίες μου!

....Τα πόδια μου, έφτασαν κοντά τους. Μαζί τους κι ένα τσούρμο παιδιά, χαρούμενα.

"Αμάν! Η Κατερίνα κρατάει τη μηχανή! Θα μας βάλει στο Φέισμπουκ και θα μας δούνε πάλι στην Αμερική!" είπε η Νίκη και κρύφτηκε λιγάκι...

"Μην ανησυχείτε! Μόνο χέρια θα φωτογραφήσω!"
Χαλάρωσαν....
"Δε κόψαμε και πολλά...." είπε δειλά η Ζωή.
"Κόψ' τε, ρε κορίτσια! Χαρά μου! Γούρι, γούρι! Έτσι κι αλλιώς, τα διέλυσε η βροχή!"
"Άμα χρειαστούμε κι άλλα, θα πάμε να κόψουμε..."
"Ναι, δεν αμφιβάλλω..." δεν το είπα.
"Μα, δεν καταλαβαίνω! Γιατί το κάνατε σήμερα;"
"Γιατί, Κατερίνα, έχουμε Πρωτομαγιά!"
"Σήμερα έχουμε 30 Απρίλη! Αύριο είναι η Πρωτομαγιά!"
"Σήμερα είναι! Απόψε!"
"Ναι, μετά τις 12, όμως!"
"Ναι, αλλά πού να τρέχουμε νύχτα;"
"Να με φωνάζατε να σας ανάψω τα φώτα!"
Ένας διάλογος κλωτσοσκούφι! Τώρα τον θυμάμαι, γράφοντας! Υπήρχε πείσμα και ενέργεια!
"Ναι, αλλά γιατί βιαστήκατε;"
"Γιατί θέλουμε να είμαστε έτοιμες, Κατερίναααα!!!"
"Α! Πες το ντε!"
"Εσύ;"
"Εγώ, αύριο! Έχω οργανώσει μια μεγάλη εκδρομή, μέχρι τον κήπο μου! Τι θα κάνω σπίτι όλη μέρα;"
"Αααα, έτσι, ε;"
Κι αλλιώς:
"Αν βρω τίποτα... ως αύριο, φυσικά..." αλλά δεν το είπα.
Νά  'σου και το κοριτσάκι που μου τραβούσε την μπλούζα....
Ήθελε να φωτογραφίσω το στεφανάκι του σχολείου της!
"Το καλύτερο!" φώναξα, την φίλησα και όλα τα πιτσιρίκια που στήνονταν για φωτογραφία, αλλά ... δεν τσίμπησα....
Νά 'σου και η πυζαμάτη με το κλωνάρι ελιάς!
"Έλα!"
"Και του χρόνου, Ειρήνη! Ευχαριστώωωω!"
Έκανα να την αγκαλιάσω, έφευγε!
Είχε μια σακούλα στο χέρι, ένα ψαλίδι μεγάλο κι έτρεχε...
"Στάσου! Που πας;"
Την πήρα από πίσω.
"Τι θέλεις;"
....Μύγδαλα!
Όχι, φωτογραφία!
"Να  σε βγάζω φωτογραφία, καθώς θα κόβεις! Τα χέρια σου, φυσικά!"
Μπρος αυτή, πίσω εγώ, φτάσαμε!
Δεν ήταν και μακριά!
Άφησα τις γυναίκες να δένουν τα λουλούδια τους και τα παιδάκια, πίσω μου.

Μόλις είδα την μεγάλη σακούλα και το ψαλίδι ν' ανοίγει, σφίχτηκα... λιγάκι.
"Αμάν, τα λελούδια μου!" είπε το μέσα, μέσα μου!
Βλέπω την πυζαμάτη ορεξάτη, μεν, μα πήγαινε να χωθεί στο βάθος του κήπου, "να μη μου χαλάσει και την βιτρίνα", όπως είπε.
"Εδώ, κάτσε! Κόψε!" είπα αυστηρή.
"Μα, αυτά είναι μπουκέτα! Κρίμα!"
"Κόβε και μη μιλάς! Έτσι κι αλλιώς, ήθελαν κλάδεμα!  Εσένα περίμεναν, γι' αυτό είχαν βγει μέσ' τη μέση!"
Έκοβε διστακτικά, κι εγώ της έλεγα:
"Κόψε κι αυτό, κι αυτό! Ευκαιρία! Έχεις καλό ψαλίδι, μού κλαδεύεις κιόλας!"
Έκοβε κι εκείνη, πάντα διστακτικά!
Εγώ προσπαθούσα να φωτογραφήσω μόνο χέρια, πού να την προλάβω; Όλες κουνημένες!
"Ε, μα, βγάλε κι εμένα!" και την είδα να ποζάρει καμαρωτή!


Απίστευτη η φανερή κλέφτρα, η πυζαμάτη!
Πρώτο πλάνο σε όλες τις φωτογραφίες, μη κοιτάτε που την "έκοψα"!
Να' ναι καλά η γειτονιά μου!
Μου έδωσε μεγάλη χαρά σήμερα!
Τα λουλούδια μου δυνάμωσαν μόνα τους, χωρίς την φροντίδα μου, γιατί είχαν κάποιον σκοπό!
Ίσως... να ενώσουν τις γειτόνισσες, ίσως να καλωσορίσουν την αγαπημένη μας Ειρήνη που επέστρεψε στην γειτονιά μας! (Με δύσκολες συνθήκες, μεν, αλλά ο Θεός, είναι Μεγάλος!)

Καλή Πρωτομαγιά! Να είμαστε καλά και του χρόνου!
Έγραψα τόσο γρήγορα αυτό το κείμενο, για να το προλάβω πριν τις 12, (πήγε και 1 λεπτό), τ' αφήνω έτσι στον αέρα!!!!    

Υγ. Ώρα 2 π.μ. Πρωτομαγιάς

Η 1η του Μάη "ξεσήκωσε" τις γειτόνισσές μου! Καλό!  Δεν είναι κακό!