***
***
***
Σχ. Το δεξί χέρι κυλούσε την αρχική σελίδα του Φεις, αφηρημένα, ενώ το μυαλό ταξίδευε αλλού.
Ώπ! Είδα κυκλάμινα και στάθηκα! Κανένα ίχνος στο βουνό, φέτος, λες και έριξαν κυκλαμινοβόμβα!
Πολύ περίπλοκος καιρός, φέτος, ενώ έβρισκα και Ιούλη, μέχρι πέρ'σι!
Φυσικά και στάθηκα να τα "κλέψω" και η σύμπτωση είναι, πως "έπεσα" πάνω σε Ποίηση Στρατή Παρέλη, που τελευταίως διαβάζω όταν τον πετύχω, που μ' αρέσει, που τον αδίκησα, όχι από πρόθεση, αλλά από έλλειψη χρόνου, (ασχολούμενη με άλλα διάφορα, τόσα χρόνια), ενώ είναι και κοινή μας φίλη η Γιώτα Στρατή! (ΕΔΩ)
Ποτέ δεν είναι αργά, όμως, να που τα κυκλάμινά του, έκαναν το πρώτο βήμα, να "σταθώ", ενώ υπολειτουργώ, λόγω καλοκαιριού και ανειλημμένων υποχρεώσεων.
Να είμαστε ΚΑΛΑ, στο μέλλον, θα "επανορθώσω", Πρώτα ο ΘΕΟΣ!
Ευχαριστώ, Στρατή, για την ελπίδα κυκλαμίνων, που "φύτεψες" στο Φεις!
Θα το έκανα Φόντο, αλλά περιμένει ένα άλλο, στα πρόχειρα...
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, Καλές κι άλλες, εμπνεύσεις!
Η σελίδα του Ποιητή Στρατή Παρέλη, είναι ΕΔΩ.
***
Α΄.
Και πάλι βαριά μέσα στον ορίζοντα
Το αρχαίο χέρι άρχισε να μεγαλουργεί
Το αρχαίο χέρι άρχισε να μεγαλουργεί
Με πάθος
Όπως έξυνε λίγο ουρανό και βυθίζονταν
Ξαφνικά
Μέσα στον αφαλό της γης.
Όπως έξυνε λίγο ουρανό και βυθίζονταν
Ξαφνικά
Μέσα στον αφαλό της γης.
Η ευθεία συνέπεια της συνείδησής του
Έπλαθε
Τελείες στο κεφάλαιο του μεσημεριού
Που βάθαινε με απόλαυση.
Έπλαθε
Τελείες στο κεφάλαιο του μεσημεριού
Που βάθαινε με απόλαυση.
Στα ρηχά περπάτησε το πέδιλο
Της κοπέλας μ' ένα "γειά σου ματάκια μου!"
Πίσω απ' τους θάμνους και τις λεμονιές.
Της κοπέλας μ' ένα "γειά σου ματάκια μου!"
Πίσω απ' τους θάμνους και τις λεμονιές.
Περιβόλια μυριστικά ανάδευαν μιαν άνοιξη από βοή.
Κι όταν η ώρα τύλιξε
Κι όταν η ώρα τύλιξε
Τον μανδύα της γύρω από το αδύναμο
κορμάκι εκείνο που σιγανοτραγουδούσε
κορμάκι εκείνο που σιγανοτραγουδούσε
Η μουσική έγινε κελαηδίσματα.
Έκανε κούνιες στα κλαδιά των δέντρων
Και
Έπεσε
Βαθιά
Μέσα στην ευφωνία!
Έκανε κούνιες στα κλαδιά των δέντρων
Και
Έπεσε
Βαθιά
Μέσα στην ευφωνία!
31.7.1983
Ζούμπερι..
Ζούμπερι..
***
Σχ. Το δεξί χέρι κυλούσε την αρχική σελίδα του Φεις, αφηρημένα, ενώ το μυαλό ταξίδευε αλλού.
Ώπ! Είδα κυκλάμινα και στάθηκα! Κανένα ίχνος στο βουνό, φέτος, λες και έριξαν κυκλαμινοβόμβα!
Πολύ περίπλοκος καιρός, φέτος, ενώ έβρισκα και Ιούλη, μέχρι πέρ'σι!
Φυσικά και στάθηκα να τα "κλέψω" και η σύμπτωση είναι, πως "έπεσα" πάνω σε Ποίηση Στρατή Παρέλη, που τελευταίως διαβάζω όταν τον πετύχω, που μ' αρέσει, που τον αδίκησα, όχι από πρόθεση, αλλά από έλλειψη χρόνου, (ασχολούμενη με άλλα διάφορα, τόσα χρόνια), ενώ είναι και κοινή μας φίλη η Γιώτα Στρατή! (ΕΔΩ)
Ποτέ δεν είναι αργά, όμως, να που τα κυκλάμινά του, έκαναν το πρώτο βήμα, να "σταθώ", ενώ υπολειτουργώ, λόγω καλοκαιριού και ανειλημμένων υποχρεώσεων.
Να είμαστε ΚΑΛΑ, στο μέλλον, θα "επανορθώσω", Πρώτα ο ΘΕΟΣ!
Ευχαριστώ, Στρατή, για την ελπίδα κυκλαμίνων, που "φύτεψες" στο Φεις!
Θα το έκανα Φόντο, αλλά περιμένει ένα άλλο, στα πρόχειρα...
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού, Καλές κι άλλες, εμπνεύσεις!
Η σελίδα του Ποιητή Στρατή Παρέλη, είναι ΕΔΩ.
5 σχόλια:
...οταν τα είδα, αμέσως σε σκέφτηκα!!!
Υπερπόντιες συνδέσεις και διασυνδέσεις.!
Τεχνολογία και επαφές με όμορφα συναισθήματα...
Σας φιλώ και σας αγαπώ και τους δυο σας!
"αστοριανή"
από Νέα Υορκη
...Χμ, ναι.
Έχω γίνει η αφορμή, (σε όσους με ξέρουν), να αγαπήσουν ή να μισήσουν τα κυκλάμινα, αναλόγως τι νιώθουν για μένα και να με θυμούνται. Δικαιολογημένα με σκέφτηκες κι εσύ! (Αν όχι εσύ, τότε, ποιος;)
Καθυστερημένες "συνδέσεις" Γιώτα μου, που πιο τίμιο είναι να δακρύζεις και να σιωπάς, αντί να παπαγαλίζεις φράσεις, λέξεις ή έννοιες του ποιητή, που κατάφεραν να αναστατώσουν, ψυχή και τρίχα.
Σήμερα κατάλαβα γιατί δεν "στάθηκα" ποτέ, όσο έπρεπε στον Στρατή, ούτε τον έψαξα πολύ, παρά μόνο ότι μου τύχαινε να δω.
Μου θυμίζει πολύ Γιάννη Τσίγκρα, είναι λες και συμπληρώνει το κομμάτι που του έλειπε, το ερωτικό που εκείνος ποτέ του δεν τόλμαγε να γράψει, μην "παρεξηγηθεί" απ' τους γνωστούς του και το αναγνωστικό κοινό του. Ήταν και πολύ άνθρωπος της Πίστης και το θεωρούσε σαν "είδος" αμαρτίας, να εκπέμψει τον όποιον ερωτισμό, μπορεί να πάλλονταν (ως φυσιολογικός άνθρωπος) στην ψυχή του.
Σήμερα που ξύπνησα πρωί, και οι ειδήσεις δεν βγήκαν ακόμα στο σεργιάνι της αρχικής μου, πέτυχα κάποια ποιήματά του που ένιωσα, σα να πέρασε απ' την κουζίνα μου ο Γιάννης!
Ρίγος με διαπέρασε που η διάρκειά του κρατά, παράξενα και μπερδεμένα.
Το κατάλαβα, όταν με σταμάτησα, στο ανασήκωμα απ' την καρέκλα, να βρω να ρίξω στις πλάτες μου, μια ζακέτα!
Να, λοιπόν, πως εξηγείται, γιατί ενστικτωδώς δεν "πλησίασα" ποτέ μου περισσότερο, τον φίλο σου τον ποιητή Στρατή Παρέλη!
Έχει το ΥΨΟΣ του Γιάννη Τσίγκρα, Αιωνία του η Μνήμη, που κι εκείνον αντέγραφα, μόνο για "στήριξη" και για την ανημπόρια του στα τεχνικά, κι όχι γιατί το μπορούσα.
Ευτυχώς ο Στρατής, τα κατέχει τα τεχνικά και δεν έχει ΚΑΝΕΝΑΝ, ανάγκη!
Αν αρχίσω να "κλέβω" τι μου αρέσει ή τι με άγγιξε στα όσα τυχαία έχω διαβάσει, σίγουρα θα μου ζητήσει τον λόγο, κι ίσως θεωρηθεί εκ μέρους του, προσβολή ή άγγιγμα ανάγκης από πλευρά μου, για αυτοπροβολή, εν καιρώ "φαινομενικής" μου ξηρασίας...
Τί να πω;
ΕΥΓΕ ΤΟΥ! ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ, ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ, ΝΑ "ΚΑΛΥΠΤΕΙ" ΚΟΣΜΟ!
...Δεν ξέρω αν η εδώ λογοτεχνία τον "ανακάλυψε", αν έχει πάρει κάποιο βραβείο, αφού τον "μυρίστηκες" εσύ εγκαίρως και είναι και Φίλος σου, αρκεί!
(Πήγα σε νέο σχόλιο, γιατί φοβήθηκα ότι έγραψα πολλά κι ο μπλόγγερ θα το έκοβε.)
Γράφω αυθορμήτως, εδώ και ώρα, χωρίς να διαβάσω τι έγραψα, ακριβώς ή να διορθώσω, τυχόν λάθη.
Να ξεφορτώσω μόνο ένα ποίημά του, ΜΟΝΟ, που είχα ήδη κλέψει:
Στρατής Παρέλης
21 ώρες ·
Είναι η εποχή που το φως γεννά σκιά κι όπως πάντα
Πικρό τα δάκρυ γίνεται πικρή η φιλία
Που αγωνίζεται για να σταθεί
Ανάμεσα σε αγκαθωτές μέρες και αιμόφυρτα λόγια. Κι η καρδιά
Υποφέρει με τεθλασμένη την ευθεία της, εκεί
Που οι πολιτικές ξεφτίσαν και δεν μένει άλλο
Από να ιδιωτεύεις ο ταλαίπωρος καθώς
Διαβάζεις μόνος ουρανούς και λυρικές μανόλιες
Και γράφεις για να μην ο ίδιος καταποντιστείς
Μες το μυστήριο χάος που σαρώνει
την ζωή.
Είναι όπως να γυμνάζεσαι σε μια σπουδή θανάτου
Που θα έλεγε ο ποιητής, είναι όπως πας
Δίχως εφόδια να αντιμετωπίσεις
Το νυν το αεί και κάθε παρελκόμενο
Κι αν ζήσεις από όλη αυτήν την περιπέτεια
Μπροστά σ’ ένα λουλούδι καθισμένος να
τα διηγάσαι και
Να βουρκώνεις.
Είναι αυτό, που πήγαινα για ζακέτα...
Κι αν ζήσεις από όλη αυτήν την περιπέτεια
Μπροστά σ’ ένα λουλούδι καθισμένος να
τα διηγάσαι και
Να βουρκώνεις.
Κι αν ζήσεις από όλη αυτήν την περιπέτεια
Μπροστά σ’ ένα λουλούδι καθισμένος να
τα διηγάσαι και
Να βουρκώνεις.
Κι αν ζήσεις από όλη αυτήν την περιπέτεια
Μπροστά σ’ ένα λουλούδι καθισμένος να
τα διηγάσαι και
Να βουρκώνεις.
Αυτά! Για τώρα!
Καλημέρα μας, τα ξαναλέμε...
"Και γράφεις για να μην ο ίδιος καταποντιστείς
Μες το μυστήριο χάος που σαρώνει
την ζωή."
Κι αν ζήσεις από όλη αυτήν την περιπέτεια
Μπροστά σ’ ένα λουλούδι καθισμένος να
τα διηγάσαι και
Να βουρκώνεις.
...Κι έχω σταθεί, εδώ, εδώ και ώρα, προβληματισμένη...
Από χθες θυμάμαι το "έγκλημα και τιμωρία"... που τελικά δίνεται απ' την ίδια την ζωή.
...Δεν είμαι καλή "τιμωρός", γενικώς, στη ζωή μου.
Ούτε ιντερνετικώς. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε τόσο ύλη στα μπλογκ μου. Θα ήταν η περισσότερη σβησμένη, γιατί η ζωή μας είναι ένα τραίνο που σε κάποιες στάσεις κατεβαίνουν φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, για διάφορους λόγους.
Ας είμαστε γεροί και ζωντανοί κι ο καθένας μας ας ακολουθήσει τον δρόμο του, να βρει την δική του ευτυχία, όπως την θέλει και την εννοεί.
Στο τραίνο της ζωής μας, εμείς επιλέγουμε τους επιβάτες, αλλιώς, χάνουμε χρόνο απ' την δική μας ζωή.
Αυτά και όχι, δε θα γίνω "μικρή".
Σήμερα τα Φώτα, δεν είδα Φωτισμό Αληθινού Πνεύματος... γύρω μου...λυπημένη, όχι για μένα...
Αύριο τ' Άι Γιαννιού! Αν ζούσε ο Γιάννης...
ΑΘΑΝΑΤΟΣ, Φίλε μου!
Μοναδικός, ειλικρινής και αναντικατάστατος!
Μου λείπεις, αφάνταστα.
Τι να το κάνεις το διάβασμα, άμα το μέσα σου είναι από χώμα;
Το χώμα δεν συγκρατεί το Πνεύμα, γνωστόν.
Χωρίς θαυμαστικά, γιατί ποτέ δεν τ' αγάπησες.
Δημοσίευση σχολίου