Δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν αυτά.
Δίπλα μου συνέχεια, μέρα και νύχτα.
Με τα καλά σου και τα κακά σου...
Σε σκέφτομαι σε κάθε βήμα που κάνω μέσα στο σπίτι. Ακόμα προσέχω μη σε πατήσω κατά λάθος, γιατί πάντα μπερδευόσουνα στα πόδια μου...
Δύσκολα...
Δύσκολα θα σε ξεπεράσω, Ελπίδα μου! Πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει για σένα και ντρέπομαι να το πω... Πάει ένας μήνας από τότε και 3 μέρες.
...Δεν ήρθα ακόμα να σου φέρω λουλούδια...
...Δεν είμαι έτοιμη, το ξέρεις.
Έρχεσαι εσύ στα όνειρά μου, όμως, τόσο συχνά και πάντα για "κάτι" με προειδοποιείς...
Λείπεις απ' τη ζωή μου όμως, αφάνταστα, ατίθαση γατούλα μου, κι ακόμα, δεν μπορώ να το πιστέψω.
Λείπω απ' το σπίτι και νομίζω πως με περιμένεις.
Αργώ να κοιμηθώ, όπως πάντα και νομίζω πως θα έρθεις να μου τραβήξεις ξανά το χέρι απ' τον υπολογιστή.
Ακούω νιάου και νομίζω πως σ' έκλεισα κατά λάθος στο μπαλκόνι.
Μπαίνουν ζουζούνια και νομίζω πως εσύ, ξανά θα τα πιάσεις...
Δύσκολα...
Βλέπω γατάκια και θυμάμαι εσένα και με πιάνει το παράπονο...
Κάποια σου μοιάζουν τόσο πολύ!
Πώς θα σε ξεπεράσω Ελπίδα μου, ξεχωριστή, μοναδική, ανεπανάληπτη συντροφιά μου;
Πες μου, πώς;
Καμία άλλη γάτα, δεν θα καταφέρει ποτέ να καλύψει την θέση σου στη ζωή μου.
Περάσαμε τόσα πολλά μαζί.
Ξέρω πόσο λείπεις και στους άλλους, αλλά δεν εκδηλώνονται τώρα.
Ξέρουν πως έχω πολλές ανοιχτές πληγές φέτος και σιγούν, για να ξεχάσω... πιο εύκολα.
Αν ήξεραν πόσο μου λείπεις, αν ήξεραν!
Υγ. Φέρνοντας το λινκ της σελίδας σου, έτσι όπως κοιμάσαι στην καρέκλα...
"Κοιμήσου", γλυκό μου, σ' αγαπώ...
Πάντα θα σ' αγαπώ και θα σε σκέφτομαι, σα να είσαι ακόμα πλάι μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου