ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, Γαρυφαλλιά μου...

Φορτωμένοι, φτάσαμε στο χωριό μεσημεράκι, να συνδυάσουμε μια βδομάδα διακοπές με δουλειές, όπως κάθε καλοκαίρι.

"Τι λες; Δεν καθόμαστε εδώ να φάμε και μετά να πάμε σπίτι;" με ρώτησε ο άντρας μου. 

"Καθόμαστε", του απάντησα.

"Κατέβα εσύ εδώ, να πάω να παρκάρω, πιάσε τραπέζι, κι έρχομαι", είπε.

***

Σταμάτησε ακριβώς δίπλα στον πλάτανο. Κατέβηκα, έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου, εκείνος έφυγε, εγώ γύρισα την πλάτη... είδα το κηδειόχαρτο και παρέλυσαν τα πόδια μου.

'Εφυγε η Γαρυφαλλιά Ντουκλανίδη; Πότε; Γιατί; Πώς δεν το έμαθα;

Έτρεξα (ο λόγος το λέει, τα πόδια έτρεμαν) στο παρεκκλήσι και άναψα ένα κεράκι στην μνήμη της.

Στα χαμένα... Συνήθως ανάβω πολλά. Για ζωντανούς, για νεκρούς, για αρρώστους (κ.λ.π.)

'Ηρθε και με βρήκε ο άντρας μου να κάθομαι σ' ένα τραπέζι και να κλαίω.

"Τί έπαθες;"

"Πέθανε μια φίλη απ' το Δημοτικό, που κάποια εποχή κάναμε στενή παρέα και πριν τον γάμο της, είχα φορέσει το νυφικό της και με φωτογράφιζε στην αυλή της, στα λουλούδια της... Μετά χαθήκαμε, μόνο μια φορά την συνάντησα τυχαία στον Βόλο που έτρεχε στους γιατρούς, για τον τότε άρρωστο άντρα της και τώρα διαβάζω: ΠΕΘΑΝΕ!"

...Κι ο άντρας μου σιώπησε, ώσπου ήρθε το γκαρσόνι.

Παραγγελία δική μου τυπική, μ' είχαν πνίξει οι εφηβικές αναμνήσεις, κι ένα "γιατί;"

Δεν έβλεπα την ώρα να πάμε σπίτι, να κρυφτώ σε μια γωνιά, να κλάψω, να κλάψω, να στερέψω το ποτάμι που εδώ και καιρό κυλούσε μέσα μου, κι όλο έβαζα φράχτες...

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, Γαρυφαλλιά μου!

Εύχομαι Δύναμη και Κουράγιο στην οικογένειά σου.

Έφυγες νωρίς...

Κι αν δεν ξανασυναντηθήκαμε εδώ, Καλή αντάμωση στους Ουρανούς, Εκεί που όλοι όσοι αγαπήθηκαν, σμίγουν εύκολα.

.....