Απέφευγα να πάω στο χωριό, γιατί είχα δυο αγαπημένους αρρώστους και φοβόμουνα μην τύχει και Φύγουν και είμαι εκεί.
Τους έχω κλάψει τόσο εν ζωή, τελευταίους Αποχαιρετισμούς, δεν τους ήθελα, δεν τους άντεχα.
Πόσο να το αποφύγω, όμως;
Μόνο ο Θεός ξέρει, πόσο αντέχει το λαδάκι στο καντηλάκι του κορμιού του καθενός μας και πότε αυτό θα σβήσει.
...Να, που ο μοναδικός και γνωστός αγαπημένος ξάδελφος απ' το σόϊ του πατέρα μου, ο Στέλιος Καλαβρός, με αγαπούσε και αυτός και με ήθελε εκεί.
Δύσκολες μέρες πριν, δύσκολες στιγμές Εκείνη τη μέρα, δύσκολες και οι επόμενες.
Όσο ένιωθα δυνατή, συμπαραστάθηκα στην αγαπημένη οικογένειά του.
Όταν λύγισα πολύ, αντέδρασα διαφορετικά απ' τους άλλους, αλλά ευτυχώς η πονεμένη οικογένεια με ένιωσε.
Ο Στέλιος έδωσε μεγάλη μάχη για να ζήσει και σίγουρα είναι ο Νικητής και θα μείνει αθάνατος στη μνήμη εκείνων που τον αγαπήσανε και τους αγάπησε.
ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ, αγαπημένε μου ξάδελφε!
Μαζευτήκατε πολλοί αγαπημένοι Εκεί, Ψηλά, κι εμείς εδώ, όσο μπορούμε, σμίγουμε κι αγκαλιαζόμαστε, δε ξεχνάμε εύκολα, ελπίζουμε στον χρόνο να μας πείσει πως ο θάνατος είναι μια απλή μετάβαση σε άλλη ζωή, είστε πάντα κοντά μας, μας ακούτε και μας βλέπετε...
Να μας προσέχετε, Στέλιο μου!
Δύναμη και Κουράγιο εύχομαι ολόψυχα στην οικογένειά σου, γιατί σίγουρα, σε εκείνους λείπεις πιο πολύ.
Εμείς οι δυο, θα τα "λέμε" πιο συχνά, τώρα το καλοκαίρι... εκεί κοντά στον Ρήγα, στον Άι- Γιάννη, στη Μάννα και στη Νέα σου Κατοικία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου