"Τσ' μάννας, δεν είσαι;"
Μεσημεράκι ήταν και μετά το μπάνιο στην Ελίτσα, καθίσαμε να φάμε σε μια ταβέρνα.
Υπήρχαν δυο παρέες, τις οποίες και χαιρετήσαμε, κι ας μην τους γνωρίζαμε.
Συνηθίζεται αυτό στα χωριά, ας είναι και τουρίστες.
Έτσι που καθόμουνα, εκτός από την θέα, έβλεπα και τα άλλα τραπέζια.
Κάποια στιγμή είδα ότι ένας κύριος, με κοίταζε επίμονα και τον ακούω να με ρωτάει:
"Τσ' μάννας, δεν είσαι;"
Δεν κατάλαβα τι είπε.
"Συγγνώμη, τι με ρωτήσατε; Δεν το κατάλαβα."
"Τσ' μάννας, δεν είσαι;"
...Κατάλαβα, αλλά απόρησα με την ερώτηση.
Χαμογέλασα, χωρίς να θέλω να τον προσβάλλω και του απάντησα:
"Και ποιος δεν είναι τσ' μάνας τ';"
Εκείνος σοβαρότατος μου απάντησε:
"Εσύ δεν είσαι που έγραψες το βιβλίο για τ' μάννα;"
Έμεινα βουβή και τον κοίταζα, κατάπληκτη!
Συγκλονίστηκα. Ούτε που τον ήξερα τον κύριο, ούτε που θυμόμουνα το βιβλίο! (Έχω πατήσει delete, εδώ και χρόνια στα βιβλία μου, όχι βέβαια, στην μάννα!)
Όταν βρήκα την φωνή μου, του είπα συγκινημένη:
"Συγγνώμη! Με θυμάστε γι' αυτό, μετά από 20 χρόνια;"
"Πώς να σε ξεχάσω, αφού το διάβασα;"
'Εμεινα!
Θυμήθηκα ότι ο τότε στόχος μου ήταν να θυμούνται την μάννα μου κι όχι εμένα, αλλά δεν ξέχασα και τους επόμενους (λάθος) στόχους...
...Στον συνεχόμενο διάλογο του είπα πως έχω γράψει για παιδιά και για πατέρα που δεν χάρηκα, κι ότι είναι πολύ καλύτερα απ' της μάννας, αλλά λίγη σημασία έχει πια, και τα λοιπά και τα λοιπά...
Θέλω να ευχαριστήσω κι από δω εκείνον τον κύριο και πολλούς άλλους που με συστήνουν με αφορμή τη μάννα, άλλοι το κυκλάμινο, άλλοι για "τα χνάρια", κι άλλοι για τα υπόλοιπα. (τα της "δόξης"...)
Με συγκινούν, με τιμούν... ήθελα να μείνω κι εγώ στην Ιστορία, κάποτε, (ΟΧΙ ΠΙΑ), αλλά χωρίς να το θέλουν, ματώνουν βαθιές κρυμμένες πληγές και "λάθη" μου.
Αθώος κόσμος που θαυμάζει για το "τίποτα", ενώ, άλλα πράγματα στη ζωή έχουν "αξία", ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!
***
ΥΓ. Όχι, δεν μ' έπιασε η επιστροφή στην δόξα, ούτε η ανάγκη του γραψίματος... απλά, κάποια θέματα τα θεωρώ "χρέος" μου, να μείνουν στον αέρα, κι ένα "σμπρώξιμο" προέκυψε σήμερα. Εκκρεμούν κάποια ακόμη.
Ποτέ δεν μ' άρεσαν οι παγωμένες μου σελίδες, γι' αυτό τις ανανέωνα όλες τόσα χρόνια, υπέφερα πολύ για να καταφέρω αυτή την "δίαιτα", αλλά κάποια στιγμή... όσο κι αν πονάς, τα καταφέρνεις.
Αλλάξανε οι εποχές, οι συνθήκες, οι συνήθειες, η ίδια η ζωή μας, ακόμα και οι συμπεριφορές, όχι όμως και τα συναισθήματα, είτε καταγράφονται, είτε όχι.
Πάντα πίστευα και πιστεύω πως η πάστα του Ανθρώπου, δεν αλλάζει.
Γεννιέται και Φεύγει μ' αυτήν, όσες μάσκες κι αν φοράει, ηθελημένα ή αθέλητα.
3 σχόλια:
...ο επίλογός σου
τα λέει ΟΛΑ!!!
η ΖΩΗ
αναβοκατεβάζει σκάλες, πόδια πληγωμένα ή τρεμάμενα ...
όμως, κάποτε, κάπου σε είχα μαλώσει για την ταπεινοφροσύνη σου... στον τόπο του κανείς δεν αγιάζει
και για το ΜΑΝΝΑ (με δύο Ν )
της έχω γράψει δύο τουλάχιστον ποιήματα... δες στην Αστοριανή...
κι έχω κλάψει
κι ας είμαι μακριά...
Ίσως κακές συγκυρίες... έχω διαβάσει και κάτι "κλεψίματα"... 'Ισως
είναι καιρός
να το επιμεληθεις και να το τυπώσετε πάλι........
Κάποτε, πρέπει να με ακούς κι εμένα...
Σου εύχομαι να είσαι καλά, να το σκεφτείς, και να το χαρώ.
Πάντα με την αγάπη μου
ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ
... Ξέχασέ το, Γιώτα μου! Δεν υπάρχει καμία περίπτωση, ούτε για "το μάννα", ούτε για τα άλλα, ούτε για τα αδημοσίευτα. Δεν υπάρχει χώρος για δικά μου βιβλία στα μελλοντικά όνειρά μου.
Αν μπορούσα να εξαφανίσω ή να μαζέψω και τα ήδη υπάρχοντα που κυκλοφόρησαν, να είσαι σίγουρη, θα τα είχα μαζέψει!
Ο χώρος της λογοτεχνίας ανήκει καθαρά, σε σας τους μορφωμένους που κατέχετε και αντέχετε να δουλεύετε τεχνικά, δύσκολες στιγμές σας. Πολλοί μπερδευτήκαμε στα πόδια σας, φτάνει!
Εγώ, άλλη τέτοια φθορά - χαρά, δεν την αντέχω.
Ξέρω για τα ποιήματά σου και Σ' Ευχαριστώ που "κέντησες" και τίμησες την Μάννα μου! Να είσαι ΚΑΛΑ!
Κι ο Κωνσταντίνος Μπελμέζος (φίλος απ' τα χνάρια), έγραψε και την έκανε τραγούδι...
Όσο για το "κλέψιμο", ξεκίνησε πολύ νωρίς, απ' την πρώτη έκδοση, με παρόμοιο εξώφυλλο.
Μου τηλεφωνούσε κόσμος για πνευματικά δικαιώματα που έχω κι εγώ δεν κατείχα, απλά έκλαιγα τότε, για την άνιση "μεταχείριση", μεταξύ διασήμων και ασήμων, σαν κι εμένα.
ΑΛΛΑ, ποιο παιδί δεν νιώθει παρόμοια, Γιώτα μου, για γονείς, αδέλφια, παιδιά, κ.λ.π.;
Όλοι έχουν δικαίωμα στην έκφραση των συναισθημάτων τους και στα όνειρά τους, ας είναι και μέσα από "κλέψιμο", όπως το λες και είναι.
Όσο για τον τόπο μου, αρκεί που Αγίασε η μάννα!
Όλες οι παλιές γενιές την θυμούνται, μέχρι και νεότερες. Εμένα μου αρκεί που ξέρω πως Αγίασε στα Ανώτερα, εκεί που ο Θεός κρίνει, γιατί "έγραφε" με τις πράξεις της και όχι με πένα.
Ταπεινοφροσύνη... μακάρι να ήταν! Θα είχα εξασφαλίσει μια γωνίτσα στον Παράδεισο, τουλάχιστον!
Φιλάκια, Γιώτα μου, μην τα πολυλογούμε! Ήθελα να κρατήσω μόνο το αυθόρμητο της ερώτησης, ενός αναγνώστη και ΜΟΝΟ!
Υγ. Να σημειώσω πως τα χρόνια είναι 24 (κι όχι 20) και τα ημερολόγια απ' το 1991. Έχουμε 2022. Το "τώρα" μας έχει αλλάξει και πρέπει να βρούμε την δύναμη να ανταπεξέλθουμε σ' αυτό, ΑΞΙΩΣ, για ν' αφήσουμε ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, κ.λ.π.
Δημοσίευση σχολίου