Αχ! Αυτά τα όνειρα.
Αχ! Αυτά τα Όνειρα.
Στα όνειρα δεν χρειάζεται να βάλουμε φωτογραφίες ή εικόνες, μια και τα όνειρα από μόνα τους τις ζωγραφίζουν.
Από μικρό παιδί είχα ένα όνειρο, μου άρεσε να γράφω, το όνειρό μου ήταν να βλέπω τον εαυτό μου ακουμπισμένο σε ένα τραπέζι με μολύβι και χαρτί να αποτυπώνει τα γεννοβολήματα της πένας μου, να ζω σε έναν όλο-δικό μου κόσμο. Αυτό έκανα μικρός, όταν έξω χιόνιζε, στο κρύο του χειμώνα μουτζούρωνα χαρτιά κοιτάζοντας απ’ το τζάμι τις νιφάδες. Τα καλοκαίρια ξαπλωμένος στο πάτωμα διάβαζα ότι έπεφτε στα χέρια μου. Τώρα ευρισκόμενος στο άλλον άκρον τη νήματος της ζωής, στρώνομαι στο γράψιμο. Αλλά με πιάνει μια βαριεστιμάρα, στη στιγμή αλλάζω γνώμη και λέω: Α! άστο για αύριο, κανένας δεν με κυνηγά. Το πρόβλημα μου όμως είναι ότι το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Πάντοτε υπάρχει το σήμερα, το αύριο είναι υποθετικό.
Για να βρω τη ζωή των ονείρων πέρασα από διάφορα στάδια στο ρουν της ζωής μου. Πέρασα χρόνια χωμένος στο βασίλειο της θάλασσας, να κάνεις μέρες, μήνες, να δεις στεριά κι όταν εμφανιστεί εκεί στο βάθος του ορίζοντα κάποιος φώναξε στεριά, στεριά λες και ήταν ο Κολόμβος που ανακάλυψε τις Δυτικές Ινδίες, να τρέχεις στην κουπαστή να μυρίζεσαι την διαφορετικότητα του αέρα. Τότε τα όνειρα άρχιζαν να παίζουν παιχνίδια με τη φαντασία, όνειρα που κρυβόταν στις πράσινες ακτές, όνειρα μα και περιέργεια που αντανακλούσαν στα φώτα μια πολιτείας, τα ίδια όνειρα που πετούσαν τη νύχτα εν πλω στην τροχιά του φεγγαριού, αυτά που με νανούριζαν στο κούνημα των κυμάτων, κοιτάζοντας τον φωσφορίζοντα αφρό, αυτόν που άφηναν τα απόνερα της προπέλας, μα και όνειρα του άγνωστου μέλλοντος, του πως θα είναι η ζωή μου μετά από χρόνια.
Κάποτε λοιπόν αποφάσισα κι έσπασα αυτόν τον κλοιό της θαλασσινής ζωής, με το να δραπετεύσω στα πράσινα όνειρα, σε ένα τοπίο σχεδόν παρθένας ζούγκλας συντροφιά με το κορίτσι μου, εκεί όπου δεν υπήρχαν ανθρώπινοι νόμοι, αλλά ούτε και υποχρεώσεις, προς καμίαν κοινωνία, αφού δεν υπήρχε. Μα ούτε κι ευκολίες μιας σύγχρονης ζωής. Έτσι αφού ικανοποίησα ένα μέρος της ζωής των ονείρων μου, ξανά γύρισα στην ωμή πραγματικότητα.
Μετανάστευσα στην πόλη του μεγάλου μήλου, αυτή με τους ουρανοξύστες και τα πολλά φώτα, έλα όμως που τα όνειρα εδώ σταματούν να είναι όνειρα, έτσι μετά από μεροκάματα σε εργασία που δεν μου άρεσε, όχι ότι γεννήθηκα τεμπέλης, αλλά ήταν επιβεβλημένη για να μπορώ να υπάρχω, να κερδίζω τα της οικογενειακής επιβίωσης. Τα ουτοπικά όνειρα επαναπατρισμού, μου έδιναν δύναμη να αντέχω τη συνέχιση της ζωής και με την ελπίδα ότι κάποτε θα έρθει η ευλογημένη ώρα να ξεκουραστώ να πάρω σύνταξη, να απολαύσω τα τόσα όνειρά μου, να ασχοληθώ με αυτό που μου αρέσει, και όχι μόνο αλλά να αισθανθώ ελεύθερος από υποχρεώσεις. Όταν πλέον φθάσεις στην κορυφή της ανηφόρας αυτού του επιτεύγματός σου απότομα σταματάς, αισθάνεσαι άδειος. Κοιτάς προς τα πίσω, μετράς τα άνυδρα χρόνια που χάθηκαν στην μάχη του μεροκάματου, στην πόλη του μεγάλου μήλου. Όχι μόνο αυτό, αλλά εφόσον ανακατεύεσαι με τα βιβλία με την γραφή, αυτά που δεν έχουν υλικό κέρδος, οι υπόλοιποι συμπατριώτες σε θεωρούν σαν να μην ανήκεις στην κάστα τους.
Τίποτε δεν λειτουργεί όπως θα ήθελες, σου απομένουν μόνο τα όνειρα, αυτά που υπάρχουν και παραμένουν όνειρα, είναι ένα κομμάτι του γνήσιου εαυτού σου, ένα άπιαστο κομμάτι της καθεαυτό φανταστικής δικής σου ζωής, όπου δεν χωρούν αλλότριες επεμβάσεις.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη
Στα όνειρα δεν χρειάζεται να βάλουμε φωτογραφίες ή εικόνες, μια και τα όνειρα από μόνα τους τις ζωγραφίζουν.
Από μικρό παιδί είχα ένα όνειρο, μου άρεσε να γράφω, το όνειρό μου ήταν να βλέπω τον εαυτό μου ακουμπισμένο σε ένα τραπέζι με μολύβι και χαρτί να αποτυπώνει τα γεννοβολήματα της πένας μου, να ζω σε έναν όλο-δικό μου κόσμο. Αυτό έκανα μικρός, όταν έξω χιόνιζε, στο κρύο του χειμώνα μουτζούρωνα χαρτιά κοιτάζοντας απ’ το τζάμι τις νιφάδες. Τα καλοκαίρια ξαπλωμένος στο πάτωμα διάβαζα ότι έπεφτε στα χέρια μου. Τώρα ευρισκόμενος στο άλλον άκρον τη νήματος της ζωής, στρώνομαι στο γράψιμο. Αλλά με πιάνει μια βαριεστιμάρα, στη στιγμή αλλάζω γνώμη και λέω: Α! άστο για αύριο, κανένας δεν με κυνηγά. Το πρόβλημα μου όμως είναι ότι το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Πάντοτε υπάρχει το σήμερα, το αύριο είναι υποθετικό.
Για να βρω τη ζωή των ονείρων πέρασα από διάφορα στάδια στο ρουν της ζωής μου. Πέρασα χρόνια χωμένος στο βασίλειο της θάλασσας, να κάνεις μέρες, μήνες, να δεις στεριά κι όταν εμφανιστεί εκεί στο βάθος του ορίζοντα κάποιος φώναξε στεριά, στεριά λες και ήταν ο Κολόμβος που ανακάλυψε τις Δυτικές Ινδίες, να τρέχεις στην κουπαστή να μυρίζεσαι την διαφορετικότητα του αέρα. Τότε τα όνειρα άρχιζαν να παίζουν παιχνίδια με τη φαντασία, όνειρα που κρυβόταν στις πράσινες ακτές, όνειρα μα και περιέργεια που αντανακλούσαν στα φώτα μια πολιτείας, τα ίδια όνειρα που πετούσαν τη νύχτα εν πλω στην τροχιά του φεγγαριού, αυτά που με νανούριζαν στο κούνημα των κυμάτων, κοιτάζοντας τον φωσφορίζοντα αφρό, αυτόν που άφηναν τα απόνερα της προπέλας, μα και όνειρα του άγνωστου μέλλοντος, του πως θα είναι η ζωή μου μετά από χρόνια.
Κάποτε λοιπόν αποφάσισα κι έσπασα αυτόν τον κλοιό της θαλασσινής ζωής, με το να δραπετεύσω στα πράσινα όνειρα, σε ένα τοπίο σχεδόν παρθένας ζούγκλας συντροφιά με το κορίτσι μου, εκεί όπου δεν υπήρχαν ανθρώπινοι νόμοι, αλλά ούτε και υποχρεώσεις, προς καμίαν κοινωνία, αφού δεν υπήρχε. Μα ούτε κι ευκολίες μιας σύγχρονης ζωής. Έτσι αφού ικανοποίησα ένα μέρος της ζωής των ονείρων μου, ξανά γύρισα στην ωμή πραγματικότητα.
Μετανάστευσα στην πόλη του μεγάλου μήλου, αυτή με τους ουρανοξύστες και τα πολλά φώτα, έλα όμως που τα όνειρα εδώ σταματούν να είναι όνειρα, έτσι μετά από μεροκάματα σε εργασία που δεν μου άρεσε, όχι ότι γεννήθηκα τεμπέλης, αλλά ήταν επιβεβλημένη για να μπορώ να υπάρχω, να κερδίζω τα της οικογενειακής επιβίωσης. Τα ουτοπικά όνειρα επαναπατρισμού, μου έδιναν δύναμη να αντέχω τη συνέχιση της ζωής και με την ελπίδα ότι κάποτε θα έρθει η ευλογημένη ώρα να ξεκουραστώ να πάρω σύνταξη, να απολαύσω τα τόσα όνειρά μου, να ασχοληθώ με αυτό που μου αρέσει, και όχι μόνο αλλά να αισθανθώ ελεύθερος από υποχρεώσεις. Όταν πλέον φθάσεις στην κορυφή της ανηφόρας αυτού του επιτεύγματός σου απότομα σταματάς, αισθάνεσαι άδειος. Κοιτάς προς τα πίσω, μετράς τα άνυδρα χρόνια που χάθηκαν στην μάχη του μεροκάματου, στην πόλη του μεγάλου μήλου. Όχι μόνο αυτό, αλλά εφόσον ανακατεύεσαι με τα βιβλία με την γραφή, αυτά που δεν έχουν υλικό κέρδος, οι υπόλοιποι συμπατριώτες σε θεωρούν σαν να μην ανήκεις στην κάστα τους.
Τίποτε δεν λειτουργεί όπως θα ήθελες, σου απομένουν μόνο τα όνειρα, αυτά που υπάρχουν και παραμένουν όνειρα, είναι ένα κομμάτι του γνήσιου εαυτού σου, ένα άπιαστο κομμάτι της καθεαυτό φανταστικής δικής σου ζωής, όπου δεν χωρούν αλλότριες επεμβάσεις.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη
Πόσο δίκιο έχεις φίλε, τι χρησιμεύουν οι εικόνες, αν τα όνειρα από μόνα τους… ζωγραφίζουν!
Θα θυμάσαι, Γαβρίλη μου, όταν έγραφα κάποτε ευχόμενος «να μη χάσω ποτέ από τα μάτια μου τον ορίζοντα των ονείρων μου που έπλαθα νέος για χάρη κάποιων υποσχέσεων» και το είχες παρατηρήσει τότε, κι αν δεν κατάφερα κι εγώ να κάνω το όνειρό μου πράξη να πω ότι, τουλάχιστον, προσπάθησα πάρα πολύ. Κι ακόμα το κυνηγάω ο αφελής...
Καθένας έχει τα όνειρά του, μπορεί να ζει με αυτά, δεν σημαίνει όμως ότι η ζωή θα τα επαληθεύσει κιόλας. Μακάρι να το κάνει. Εσύ προσπάθησες και πολύ μάλιστα στη ζωή σου. Τουλάχιστον τώρα ασχολείσαι μ’ αυτό που σου αρέσει και το κάνεις πολύ καλά!
Γερός να είσαι.
Τώρα επειδή προς το τέλος νιώθω μια πίκρα σου, ένα έχω να σου πω: εσύ φίλε μου, έχεις αποδείξει, καιρό τώρα, πως μ’ αυτά που γράφεις «ξεμπερδεύεις», κατά κάποιο τρόπο, τις σκέψεις σου, εκτονώνεις τα συναισθήματά σου και… συμπληρώνεις τη ζωή σου. Γράφεις αυτά που ξεχειλίζουν από μέσα σου. Μη σπαταλιέσαι και μη χαλιέσαι, λοιπόν, δεν φταις εσύ γι’ αυτό που σε χωρίζει από τους άλλους αλλά δεν ευθύνονται κι εκείνοι γι’ αυτό που τους χωρίζει από σένα. Οπότε οι όποιες «αλλότριες επεμβάσεις» ας περνάν δίχως να σ’ αγγίζουν.
Το συναισθάνομαι…
Φίλε μου, είσαι νούμερο ούνο.
Μια φιλοσοφημένη απάντηση στα όνειρά μας, τα όνειρα του κάθε ανθρώπου, γιατί όλοι μας κάνουμε όνειρα, είναι κι αυτά μέρος της ζωής μας.
Γράφεις φίλε Στράτο: (Κι ακόμα το κυνηγάω ο αφελής...)
Όχι φίλε μου δεν είσαι αφελής, αλλά το όνειρο είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας. Αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας το κλεψει και είναι κατα δικό μας.
Επίσης φίλε μου, τα θυμάμαι, όχι δεν θα χάσεις ποτέ από τα μάτιοα σου τα όνειρα που έπλαθες μικρός... είναι κι αυτά μέρος της σημερινής ύπαρξής σου.
Στην τελευταία παράγραφο του σχολίου σου έχεις δίκιο, προσπαθώ...
Φίλε Ευχαριστώ για το τόσο ζουμερό σχόλιό σου κι αισθάνομαι ότι με κατάλαβες απόλυτα...
Γαβριήλ
Καλέ μας κ. Γαβριήλ
με το που διάβασα αυτή την ανάρτηση μου ήρθαν στο νου οι παρακάτω στίχοι:
Όνειρα!
Όνειρα που γλυκαίνουν τη ζωή μας
που της δίνουν νότες μαγικές
Όνειρα που ημερεύουν την ψυχή μας
τις σκληρές τις μέρες τις ψυχρές.
Όνειρα!
Όνειρα που δε ζητάνε τίμημα για να δοθούν
μόνο έρχονται και φεύγουν στο μικρό μας αυτό νου
Όνειρα που κάθε ώρα της ζωής μας συντροφεύουν
και γλυκά τις πίκρες και φουρτούνες γαληνεύουν.
Το γραψα το Γενάρη του 1989 στα δεκαενιά μου χρόνια τότε που δεν είχα χαράξει ακόμα πορεία στη ζωή μου. Ταλαντευόμουν, ήμουν στο πέλαγος και έπρεπε να πάρω αποφάσεις.Το τοπίο ήταν θολό και η πίεση μεγάλη. Έκανα αυτούς τους στίχους σαν αποκούμπι των προβληματισμών μου.
Γίνατε η αφορμή να το εξομολογηθώ τώρα για πρώτη φορά.
Σας στέλνω την εκτίμησή μου.
Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Χαίρομαι που έγινα η αιτία να εξομολογηθείς τα όνειρά σου των 19 ετών με αυτό το ποίημα.
Κατά κάποιο παράξενο τρόπο τα όνειρα μας είναι αυτά που μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή και όχι μόνο, αλλά τώρα εκπληττόμαστε με τον τρόπο που σκεφτόμαστε τότε.
Αλλά αυτό έχει τη χάρη του, δημιουργούμε ένα φανταστικό καλειδοσκόπιο χρωμάτων με όνειρα το οποίο αλλάζει καθώς προχωρά η ηλικία.
Και μένουμε πάντα με την ελπίδα, μια ελπίδα των ονείρων ότι δεν είναι δυνατόν να τελειώνει ποτέ η ζωή, πρέπει κάτι να υπάρχει έστω και μια συνέχεια των ονείρων.
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Γαβρίλη μου...
Σε τίμησαν τα όνειρα,
περισσότερο από πολλούς.
Δες και στου Στράτου, και θα καταλάβεις ότι κι εγώ δεν πάω...πίσω!
Χαίρομαι που ονειρεύομαι ακόμη...
Χαίρομαι που... δουλεύει το μυαλό και ..."οταν αδειάζει η μπαταρία... του νου, την ξαναγεμίζουν..."
Έλα να σου πω για ένα ...όνειρο.
Ο Οκτώβρης του 2008, στην Πρώτη Παγκόσμια Ποιητική Εκδήλωση της Κίνας, έδρα Qinghai, ήταν η τελευταία ημερομηνία για τον διαγωνισμό ποίησης, εκείνων που επεσκέφτηκαν την πόλη, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και την παγκόσμια γνωστή λίμνη της κοντά στο Θιβέτ ...(στην αγγλική γλώσσα...)
Τα καλύτερα, θα μπαίνανε στην Παγκόσμια Ανθολογία που θα 'εβγαζε το κράτος...
Και ΝΑ ΤΟ όνειρο!!! ΠΩΣ όμως, αφου στην Κίνα δεν μπορούσα να πάω???
Έκανα την δέουσα έρευνα, κι όπως καθόμουν έξω από το "Χομ Ντίπο" περιμένοντας τον Δημήτρη,
έγραψα ένα γράμμα στην Επιτροπή, ότι...- δεν μπορώ να είμαι εκεί... μα ετσι φαντάστηκα και την υπέροχη λίμνη σας και τους ανθρώπους που την επισκέπτονταν... κ.λ.π.
Έστειλα, λοιπόν, γράμμα και ...γραφή, αγγλιστί, με τον τίτλο "ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ ΛΙΜΝΗ"
ΚΑΙ ΧΘΕς, οποία έκπληξις!!!
Μια Ανθολογία 438 σελίδων, με 200 ποιητές από 34 χώρες... "Ανοιγμα-Πύλη (για πρώτη φορά) στην τελευταία Άσπιλη(!!!) Χώρα "
με το ποίημά μου "DREAM LAKE" !!!
Ένας θαυμάσιος πρόλογος 4 σελίδων στην αγγλική, κι όλα τα ποιήματα στην Κινέζικη γλώσσα...
Μόλις βρώ λίγο χρόνο, θα σας έχω στη νέα ανάρτηση, το γεγονός...
Μέχρι τελευταία στιγμή,
ας ονειρευόμαστε.
Ποιος ξέρει που θα φτάσουν;
Με την φιλία μου,
Υιώτα,
ΝΥ
Τι άλλο να σου πω αγαπητή μου Υιώτα παρά να σου ευχηθώ συγχαρητήρια για την πραγατοποίηση των ονείρων σου. Dream Lake.
Είναι μια θεϊκή ικανοποίηση να βλέπεις τα όνειρά σου να παίρνουν σάρκα και οστά.
Με τη λέξη όνειρα, γενικώς αποτεινόμαστε (εγώ) στα όνειρα εκείνα σαν τα άπιαστα πουλιά που πετούν μακριά μας...
Ξανά συγχαρητήρια,
Ευχαριστώ
Γαβριήλ
Με ξάφνιασε η χαρμόσυνη είδηση που αναφέρει εδώ η φίλη Υιώτα, βλέπεις καλέ μου Γαβριήλ, τι σου είναι καμιά φορά τα όνειρα; Μέχρι την Κίνα μπορεί να φτάσουν!
Να συγχαρώ κι από εδώ τη Υιώτα για το Dream Lake της!!!
Κι άλλα τέτοια πάντα να χαιρόμαστε!!!