Βαρεμάρα και οξεία τεμπελίτιδα

Βαρέθηκα να κάνω δουλειές στο σπίτι.
Βαρέθηκα να δουλεύω στο περίπτερο και γενικώς να δουλεύω.
Θέλω να καθήσω, βρε παιδί μου! Πως το λένε;
Βαρέθηκα να είμαι γυναίκα και να έχω να κάνω πολύ περισσότερα απ’ την Μαίρη την Παναγιωταρά.
Θέλω επειγόντως διακοπές.
Δεν με νοιάζει τι θα γίνει με τα χειμωνιάτικα.
Σκοτίστηκα, αν θα φρεσκάρω τα καλοκαιρινά.
Σκοτίστηκα για τις κουβέρτες και τα χαλιά. Θα τα πλύνω όταν θα έχω κέφια. Ως τον Σεπτέμβρη, θα έχω κι απ’ αυτά.
Περιττή η εναλλαγή κουρτινών. Μια χαρά κάνουν και το καλοκαίρι. Όσο για ένα φρεσκάρισμα, θα το έχουν!
Κι όσο για το τζάκι, άσε. Είπε κάτι βροχές από βδομάδα. Μπορεί να ξαναψήσουμε κανένα κοψιδάκι.
Ντουλάπες; Μη μου τις θυμίζεις, κι αυτές! Ένα γαργάλημα… θα το ‘χουν. Καλοκαιρινά, βλέπεις. Επιβάλλεται.
Κάτι στίβες από εφημερίδες γύρω μου, μπαγιάτεψαν τα νέα τους. Επειγόντως ανακύκλωση. Τις κράταγα για το κυκλάμινο, αλλά πάει κι αυτό. Έφυγε για τα βουνά. Κουράστηκε.
Οι κήποι μου… Εκεί νιώθω τύψεις. Βλέπω τα ζιζάνια, πάλι μεγάλωσαν! Τους κάνω χάρη και τα ποτίζω κι αυτά! Προς το παρόν. Ήθελα να ήξερα ποιος τα ονόμασε ζιζάνια!
Θέλω να πάω στο χωριό μου, αλλά εκεί να δεις δουλειές!
Θέλω να πάω στην Αθήνα, αλλά εκεί να δεις δουλειές!
Δεν πάω πουθενά.
Δεν κάνω τίποτα.
Βαριέμαι.
Κουράστηκα.

Θέλω να πάω ένα ταξίδι, με καράβι.
Ναι. Σ’ ένα νησί.
Να νοικιάσω ένα δωμάτιο με θέα, κοντά σε θάλασσα και:
να κοιμάμαι όσο θέλω και όταν θέλω,
να γράφω και να διαβάζω όσο και όταν,
να σερφάρω όσο και όταν,
να πάρω τους δρόμους και να φωτογραφίζω, ατέλειωτα,
να μην κάνω τίποτα απολύτως πέρα απ’ τα θέλω μου,
να κάνω διακοπές!
Πώς το λένε, ρε παιδάκι μου;
Χωρίς μιζέριες, χωρίς σκοτούρες, χωρίς πρέπει, χωρίς κινητά, χωρίς τακούνια, χωρίς ρολόγια, χωρίς καμία υποχρέωση.
Τ’ αποφάσισα. Στην επόμενη ζωή θα γεννηθώ άντρας και σε πλούσια οικογένεια. Πάει και τελείωσε. Δε πρόκειται να με μεταπείσει κανείς.

Πόσο άλλαξα;
Δεν με αναγνωρίζω.
Φταίει που πλησιάζουν τα πενήντα;
Φταίνε τα απανωτά προβλήματα;
Φταίει το τρύπιο πορτοφόλι;
Φταίει η άνοιξη και τα λουλούδια της;

Ότι και να φταίει, οι δουλειές από μένα θα περάσουν και περιμένουν οι άτιμες.
Δεν αλλάζει τίποτα. Οι Φιλλιπινέζες είναι για ραμμένα πορτοφόλια…

Αχ, ρε Κατερίνα! Κάνε ότι μπορείς, σιγά σιγά και με το μαλακό.
Θα σου περάσει. Μέχρι εδώ η επανάσταση. Φτάνει.