Είπα, ας το πάρει το ποτάμι, αλλά! Η Εύα φταίει! Με προκάλεσε!
Πήγα σήμερα στη δουλειά και μου λέει ο άντρας μου:"Πες μου την νέα σου σελίδα γιατί σε ψάχνουν!"
Κουφάθηκα! Ο άντρας μου δεν κατέχει γρι απ' το τι κάνω στα blog. Μου έχει εμπιστοσύνη, με ξέρει, δεν με φοβάται.
"Ποιοι με ψάχνουν;"
"Δεν είναι ένας. Με ρώτησαν πολλοί, πήραν και τηλέφωνα ανώνυμα!"
Αυτό με τσατίζει. Ο έλεγχος των άλλων. Όχι του άντρα μου. Η γνωστή περιέργεια της κλειδαρότρυπας. Να τα ξέρουν όλα, να κουτσομπολέψουν, να σχολιάσουν προφορικά και κακόβουλα.
"Δεν σου λέω!"
"Έλα τώρα! Πες μου τη νέα σου συχνότητα!"
"Δεν έχω ράδιο, ρε άντρα μου!"
"Δε θα την πεις, ούτε σε μένα; Θα την πω μόνο σε δικούς μου γνωστούς. Όχι σε ξένους."
"Κατερίνα δεστάπα;" του είπα νευριασμένη.
"Τι είπες; Τι είναι αυτό;"
"Η νέα μου συχνότητα!"
"Γράψ' την μου! Πώς θα την βρουν;"
"Δεν γράφω τίποτα! Όπως βρήκαν τις άλλες, θα την βρουν κι αυτήν!"
"Και γιατί δεν ενημέρωσες στο κυκλάμινο;"
Γκρρρρρρρρ...
"Άντρα μου, άντε τρέχα στην μπάλα σου, κι άσε το κυκλάμινο στην ησυχία του!Έλεος, κι εσύ!"
Άντε να του εξηγήσω τώρα εγώ, για το τι γίνεται στο ίντερνετ!
"Στα Αγγλικά ή στα Ελληνικά;" συνέχισε να ρωτάει εκείνος!
"Στα Τούρκικα!"
Εκεί θα καταλήξω!
Μετά είδα τα λόγια της Εύας και τσίμπησα. Το θέμα θέλει πολύ συζήτηση, γενικώς!
Επώνυμοι, ανώνυμοι, ψευδώνυμοι
Έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια ποια είναι τα χαρακτηριστικά του καλού μπλόγκερ. Σε μία συζήτηση που είχα πριν από αρκετούς μήνες με έναν από τους δημοφιλέστερους μπλόγκερς της μπλογκογειτονιάς μας, μου είχε πει ότι κατά τη γνώμη του, ένα από τα σημαντικότερα γνωρίσματα του σωστού μπλόγκερ είναι να ελέγχει διεξοδικά όλα τα σχόλια πριν αποφασίσει αν θα τα αναρτήσει με σκοπό να προστατεύσει τόσο την ποιότητα του προσωπικού του χώρου, όσο και τους επισκέπτες του.
Αν το καλοσκεφτούμε πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς θα παραδεχτούμε ότι δεν απαντάμε σε όλες τις κλήσεις στο κινητό, ούτε ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού μας σε κάποιον που δεν ξέρουμε και δεν εμπιστευόμαστε ή για του οποίου τις προθέσεις, και τον χαρακτήρα έχουμε επιφυλάξεις. Το ίδιο πιστεύω ότι θα πρέπει να ισχύει και για τους επισκέπτες των ιστολογίων μας. Όπως στην καθημερινότητα αποφεύγουμε όσους θεωρούμε επικίνδυνους και φροντίζουμε να μην σχετίζουμε τ' όνομά μας με όσους θεωρούμε αλήτες, έτσι οφείλουμε να προστατεύουμε τα ιστολόγιά μας από την αλητεία του ίντερνετ.
Η ανωνυμία και η ψευδωνυμία που προσφέρει το ίντερνετ θεωρώ καταρχήν ότι είναι κάτι αποδεκτό και σε ορισμένες περιπτώσεις απαραίτητο αφού προστατεύει συγκεκριμένους ανθρώπους από τον ρατσισμό, τον φανατισμό και την παρενόχληση που υπάρχει πιθανότητα να υποστούν. Αναφέρομαι σε ανθρώπους που θίγουν ευαίσθητα θέματα τα οποία από στην κοινωνία μας θεωρούνται ταμπού, όπως είναι αυτά της ομοφυλοφιλίας, του aids, του σεξ. Είναι απόλυτα κατανοητό ένας άνθρωπος που ανοίγει τον εαυτό του σε τέτοιου είδους ζητήματα και μιλάει για τις σεξουαλικές εμπειρίες του ή για τον αγώνα του εναντίον του καρκίνου, για παράδειγμα, να θέλει να προστατεύσει την προσωπική του ταυτότητα.
Μπορώ να σκεφτώ και πολλές άλλες περιπτώσεις όπου το ψευδώνυμο μπλόγκινγκ είναι θεμιτό κι απόλυτα αποδεκτό, όταν κάποιος που γράφει για πολιτικά ζητήματα ή κάνει κριτική βιβλίων -για να αναφέρω δύο μόνο παραδείγματα-, προσπαθεί να διαφυλάξει την ακεραιότητα και την αμεροληψία του και δεν επιθυμεί να επιδιώξουν να τον προσεταιρισθούν ή να τον καταδιώξουν κάποιοι που προσπαθούν να προάγουν ή να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, όπως ας πούμε η επιθυμία κάποιου που ζει σ' ένα συντηρητικό, στενό, επαρχιακό περιβάλλον να προστατεύει τον εαυτό του από το κουτσομπολιό.
Δυστυχώς όμως την ανωνυμία που προφέρει το ίντερνετ δεν έχουν όλοι οι μπλόγκερς τις απαραίτητες αντιστάσεις και το απαραίτητο ήθος ώστε να την διαχειριστούν με ωριμότητα κι υπευθυνότητα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, υπάρχουν ορισμένοι που χρησιμοποιούν την ανωνυμία ή την ψευδωνυμία σαν μάσκα πίσω από την οποία κρύβονται με κύριο σκοπό όχι να προστατεύσουν την ταυτότητά τους, αλλά να επιτεθούν με τρόπο κακόβουλο και χυδαίο σε μπλόγκερς που για διάφορους λόγους αντιπαθούν, ή με των οποίων τις απόψεις δεν συμφωνούν. Εξαπολύουν -συνήθως γυμνές από επιχειρήματα- επιθέσεις ορισμένες φορές με πολύ σοβαρές κατηγορίες εναντίον άλλων μπλόγκερς, επώνυμων ή ψευδώνυμων, φροντίζοντας να εξασφαλίσουν οι ίδιοι ότι το ονοματεπώνυμο και η ιδιότητά τους δεν θα γίνουν σε καμία περίπτωση γνωστά, ώστε να μην δεχτούν ποτέ και από κανέναν κριτική. Κρυμμένοι κάτω από την κουκούλα τους το θεωρούν περιττό να στηρίξουν τις κατηγορίες ή τις διαφωνίες με επιχειρήματα, γιατί όταν ο κύριος σκοπός είναι απλά να διαβάλουμε τον στόχο της επίθεσής μας, ή να εκτονώσουμε το θυμό μας, τι σημασία μπορεί να έχουν τα επιχειρήματα, ειδικά στην περίπτωση που κανείς δεν θα μάθει ποτέ ποιοι πραγματικά είμαστε;
Όπως εξήγησα, θεωρώ γενικά την ανωνυμία και την ψευδωνυμία θεμιτές συνθήκες της ιντερνετικής επικοινωνίας. Πιστεύω, όμως, ότι οφείλουμε όσο περνάει από το χέρι μας να προστατεύσουμε την μπλογκόσφαιρα από την συμπεριφορά: 'Ελληνάρας σε υαλοπωλείο' που επιχειρεί να αναρτήσει σχόλια χωρίς επιχειρήματα, (άσχετα με το αν είναι επώνυμος ή ψευδώνυμος) όπου απλά ‘μας κουνάει με στόμφο το δάχτυλο', εξαπολύει απαξιωτικά και ρατσιστικά σχόλια για εμάς προσωπικά ή για ομάδες ανθρώπων με κοινά γνωρίσματα, απειλεί και εκβιάζει. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι θα πρέπει να αρνούμαστε κατηγορηματικά να αναρτούμε τέτοιου είδους κείμενα. Η νοοτροπία της γνωστής ρήσης 'ξέρεις ποιος είμαι εγώ και τι μπορώ να σου κάνω;' τόσο χαρακτηριστική μιας κοινωνίας σε πλήρη αποσύνθεση πιστεύω ότι αξίζει την ακόλουθη απάντηση: Όχι δεν ξέρω ποιος/ποια είσαι αλλά γνωρίζω καλά τι είδους νοοτροπία αντιπροσωπεύεις. Κι όπως δεν θα βάζαμε ποτέ τέτοιους ανθρώπους στα σπίτια μας, είναι νομίζω θεμιτό να τους αφήνουμε και έξω από τα ιστολόγιά μας.
Αν το καλοσκεφτούμε πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εμάς θα παραδεχτούμε ότι δεν απαντάμε σε όλες τις κλήσεις στο κινητό, ούτε ανοίγουμε την πόρτα του σπιτιού μας σε κάποιον που δεν ξέρουμε και δεν εμπιστευόμαστε ή για του οποίου τις προθέσεις, και τον χαρακτήρα έχουμε επιφυλάξεις. Το ίδιο πιστεύω ότι θα πρέπει να ισχύει και για τους επισκέπτες των ιστολογίων μας. Όπως στην καθημερινότητα αποφεύγουμε όσους θεωρούμε επικίνδυνους και φροντίζουμε να μην σχετίζουμε τ' όνομά μας με όσους θεωρούμε αλήτες, έτσι οφείλουμε να προστατεύουμε τα ιστολόγιά μας από την αλητεία του ίντερνετ.
Η ανωνυμία και η ψευδωνυμία που προσφέρει το ίντερνετ θεωρώ καταρχήν ότι είναι κάτι αποδεκτό και σε ορισμένες περιπτώσεις απαραίτητο αφού προστατεύει συγκεκριμένους ανθρώπους από τον ρατσισμό, τον φανατισμό και την παρενόχληση που υπάρχει πιθανότητα να υποστούν. Αναφέρομαι σε ανθρώπους που θίγουν ευαίσθητα θέματα τα οποία από στην κοινωνία μας θεωρούνται ταμπού, όπως είναι αυτά της ομοφυλοφιλίας, του aids, του σεξ. Είναι απόλυτα κατανοητό ένας άνθρωπος που ανοίγει τον εαυτό του σε τέτοιου είδους ζητήματα και μιλάει για τις σεξουαλικές εμπειρίες του ή για τον αγώνα του εναντίον του καρκίνου, για παράδειγμα, να θέλει να προστατεύσει την προσωπική του ταυτότητα.
Μπορώ να σκεφτώ και πολλές άλλες περιπτώσεις όπου το ψευδώνυμο μπλόγκινγκ είναι θεμιτό κι απόλυτα αποδεκτό, όταν κάποιος που γράφει για πολιτικά ζητήματα ή κάνει κριτική βιβλίων -για να αναφέρω δύο μόνο παραδείγματα-, προσπαθεί να διαφυλάξει την ακεραιότητα και την αμεροληψία του και δεν επιθυμεί να επιδιώξουν να τον προσεταιρισθούν ή να τον καταδιώξουν κάποιοι που προσπαθούν να προάγουν ή να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, όπως ας πούμε η επιθυμία κάποιου που ζει σ' ένα συντηρητικό, στενό, επαρχιακό περιβάλλον να προστατεύει τον εαυτό του από το κουτσομπολιό.
Δυστυχώς όμως την ανωνυμία που προφέρει το ίντερνετ δεν έχουν όλοι οι μπλόγκερς τις απαραίτητες αντιστάσεις και το απαραίτητο ήθος ώστε να την διαχειριστούν με ωριμότητα κι υπευθυνότητα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, υπάρχουν ορισμένοι που χρησιμοποιούν την ανωνυμία ή την ψευδωνυμία σαν μάσκα πίσω από την οποία κρύβονται με κύριο σκοπό όχι να προστατεύσουν την ταυτότητά τους, αλλά να επιτεθούν με τρόπο κακόβουλο και χυδαίο σε μπλόγκερς που για διάφορους λόγους αντιπαθούν, ή με των οποίων τις απόψεις δεν συμφωνούν. Εξαπολύουν -συνήθως γυμνές από επιχειρήματα- επιθέσεις ορισμένες φορές με πολύ σοβαρές κατηγορίες εναντίον άλλων μπλόγκερς, επώνυμων ή ψευδώνυμων, φροντίζοντας να εξασφαλίσουν οι ίδιοι ότι το ονοματεπώνυμο και η ιδιότητά τους δεν θα γίνουν σε καμία περίπτωση γνωστά, ώστε να μην δεχτούν ποτέ και από κανέναν κριτική. Κρυμμένοι κάτω από την κουκούλα τους το θεωρούν περιττό να στηρίξουν τις κατηγορίες ή τις διαφωνίες με επιχειρήματα, γιατί όταν ο κύριος σκοπός είναι απλά να διαβάλουμε τον στόχο της επίθεσής μας, ή να εκτονώσουμε το θυμό μας, τι σημασία μπορεί να έχουν τα επιχειρήματα, ειδικά στην περίπτωση που κανείς δεν θα μάθει ποτέ ποιοι πραγματικά είμαστε;
Όπως εξήγησα, θεωρώ γενικά την ανωνυμία και την ψευδωνυμία θεμιτές συνθήκες της ιντερνετικής επικοινωνίας. Πιστεύω, όμως, ότι οφείλουμε όσο περνάει από το χέρι μας να προστατεύσουμε την μπλογκόσφαιρα από την συμπεριφορά: 'Ελληνάρας σε υαλοπωλείο' που επιχειρεί να αναρτήσει σχόλια χωρίς επιχειρήματα, (άσχετα με το αν είναι επώνυμος ή ψευδώνυμος) όπου απλά ‘μας κουνάει με στόμφο το δάχτυλο', εξαπολύει απαξιωτικά και ρατσιστικά σχόλια για εμάς προσωπικά ή για ομάδες ανθρώπων με κοινά γνωρίσματα, απειλεί και εκβιάζει. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι θα πρέπει να αρνούμαστε κατηγορηματικά να αναρτούμε τέτοιου είδους κείμενα. Η νοοτροπία της γνωστής ρήσης 'ξέρεις ποιος είμαι εγώ και τι μπορώ να σου κάνω;' τόσο χαρακτηριστική μιας κοινωνίας σε πλήρη αποσύνθεση πιστεύω ότι αξίζει την ακόλουθη απάντηση: Όχι δεν ξέρω ποιος/ποια είσαι αλλά γνωρίζω καλά τι είδους νοοτροπία αντιπροσωπεύεις. Κι όπως δεν θα βάζαμε ποτέ τέτοιους ανθρώπους στα σπίτια μας, είναι νομίζω θεμιτό να τους αφήνουμε και έξω από τα ιστολόγιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου