Ψάχνοντας στην γκουγκλ για τον Δάσκαλο, κ. Νίκο Διαμαντάκο, με αφορμή την Β' έκδοση του βιβλίου του Εκκλησίες και εξωκλήσια της Ζαγοράς (κάποιες πρώτες συναισθηματικές "αντιδράσεις" μου, θα βρείτε ΕΚΕΙ), συνάντησα κι ... εμένα (σκόρπια, ώς συνήθως) και βάση του χρόνου μου και των "ευκαιριών"... θέλησα να τα κρατήσω. Δεν είναι καιρός, ν' αφήνεις τίποτα στα Πρόχειρα, πια!!!
(Έχει κι άλλα και άλλων, στο αβέβαιο μέλλον... ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ!)
***
***
***
Εκκλησίες και Εξωκκλήσια της Ζαγοράς
***
Απόσπασμα απ' τον Πρόλογο του συγγραφέα, στην Α' Έκδοση
***
***
(Επιβάλλεται μια μεγάλη "παρένθεση".)
***
***
Ο δάσκαλός μου που ακόμα με διδάσκει...
Πέρασαν χρόνια απ’ την Έκτη δημοτικού που χώρισαν οι δρόμοι μας.
Πέμπτη και Έκτη ο ίδιος δάσκαλος.
Νίκος Διαμαντάκος το όνομά του. Σοβαρός, αυστηρός, σοφός! Όλα τα ήξερε. Ήθελε να τα μάθει και σε μας, που το μυαλό το είχαμε στο διάλλειμα και στο παιχνίδι.
Τον φοβόμουν, τον σεβόμουν, τον ντρεπόμουν, κυρίως όταν δεν ήξερα μάθημα. Τον κοίταζα στα μάτια γελαστή, όταν ήξερα, ενώ όταν δεν ήξερα κατέβαζα τα μάτια στο πάτωμα...
Εκείνος με καταλάβαινε όμως. Κάποιες φορές μ’ άφηνε να κοιτάζω εκεί στο πάτωμα, χωρίς να με εξετάσει, δίνοντάς μου την ευκαιρία να γλυτώσω το ρεζίλεμα στην τάξη, μα κάνοντάς με να νιώθω τύψεις και να μην ξαναπάω αδιάβαστη.
Κι αυτό γινόταν κυρίως στην Ιστορία. Διάβαζα η καημένη, μα δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά μαζί της. Στα άλλα μαθήματα κελαηδούσα. Ιδίως στην (τότε) γραμματική και στην Έκθεση, ήμουν αστέρι. Στο βιβλίο ενθυμίων της Έκθεσης (που κρατούσε τις καλύτερες), σχεδόν κάθε βδομάδα αντέγραφα την δική μου. Η Ιστορία με άγχωνε πολύ και για να την μάθω έπρεπε να την διαβάσω πολλές φορές, μέχρι που την μάθαινα παπαγαλία, μόνο και μόνο από ντροπή, για να μην αναγκάζεται η ματιά μου να κοιτάζει τα παπούτσια… και να μην κάνει το χέρι πως κάτι ψάχνει, αντί να σηκωθεί ψηλά.
Τελικά ....
γλύτωσα την ντροπή απ’ την Ιστορία και την πήρα μαζεμένη (τότε), απ’ το λεύκωμα, που αντέγραφα το ξύπνημα της εφηβείας των μεγαλύτερων κοριτσιών. Το χαστούκι ήταν για να μην «ξυπνήσω» απότομα και
"γεια στο χέρι του!"
Όχι ένα, 101 έπρεπε να μου δώσει, τότε!
Μακάρι να ήσουν κοντά μου, αγαπημένε μου δάσκαλε και κάπου εκεί στο Λύκειο, να μου ρίχνεις ένα χέρι ξύλο, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, για να μη με παρασύρουν οι ερασιτεχνικοί σταθμοί, τα πάρτι, τα προικιά, οι έρωτες!
Να μου τράβαγες τ’ αυτί και να μου έλεγες:
«Στρώσου Καίτη και διάβασε! Το μπορείς!»
(Με έλεγε Καίτη γιατί ήμασταν δυο οι Κατερίνες).
Ήμουν άτυχη όμως και μετά το Δημοτικό τον έχασα τον δάσκαλό μου! Δεν βρέθηκε κανένας άλλος άξιος να μου «πει» δυο «λογάκια», όπως αυτός!
Τον ξαναβρήκα πάλι στη ζωή μου με το βιβλίο της Μάννας. Με συγχάρηκε, είπε ότι είναι υπερήφανος για μένα, μα εγώ είμαι πιο πολύ υπερήφανη γι' αυτόν! Τον ντρέπομαι ακόμα που δεν προσπάθησα να μορφωθώ και να τον κάνω πραγματικά υπερήφανο, όπως άλλα παιδιά.
Ήμουν όμως και θα είμαι πάντα υπερήφανη που ήμουν μαθήτριά του και γιατί αν και γέρασα, συνεχίζει και με μορφώνει ακόμα! Τώρα μου μαθαίνει την Ιστορία του τόπου μου, γράφοντάς την ο ίδιος, με μεγάλες προσπάθειες και έρευνες κι εγώ μαθαίνω, συγκινούμαι και καμαρώνω! Την μαθαίνω μάλιστα πιο εύκολα, γιατί η γραφή του είναι πολύ καλύτερη από εκείνων που έγραφαν την Ιστορία των τότε Δημοτικών.
Πρώτο του βιβλίο: "Το Πουρί, το πολύδροσο χωριό του Πηλίου", 1997
Δεύτερο: "Εκκλησιές και εξωκλήσια της Ζαγοράς", 2001
και τρίτο: "ΖΑΓΟΡΙΑΝΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ", 2007
Μου μαθαίνει τις ρίζες μου και τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Τι να κρίνω εγώ και να σας γράψω για το έργο του; Και μόνο που είναι δάσκαλος συνταξιούχος κι αυτός ακόμα "διδάσκει", φτάνει!
Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι σαν κι αυτόν τον δάσκαλο, τον δάσκαλό μου!
Τον Νίκο Διαμαντάκο!Είμαι πολύ υπερήφανη γι' αυτόν! Του εύχομαι με όλη μου την καρδιά, να είναι γερός, να ζήσει σαν τα ψηλά βουνά και να συνεχίζει να ανοίγει τα μάτια όλων μας, μέσα απ’ τα βιβλία του.
Να τα διαβάζω, να μαθαίνω, ν’ "ακούω" τη φωνή του και να νιώθω σαν παιδί, όχι όμως που τον φοβάται μην το πιάσει αδιάβαστο, αλλά με πολλή αγάπη, θαυμασμό και ενδιαφέρον για ότι γράφει.
Να είσαι καλά δάσκαλέ μου!
Το βιβλίο του είναι στην βιβλιοπαρουσίαση:
http://kyklaminovounou8.blogspot.com/2007/05/blog-post_4829.html
Και το παράπονό του (ο επίλογος του νέου του βιβλίου) στην εφημερίδα μου:
http://agriokyklamino.blogspot.com/
***
(Έχει κι άλλα και άλλων, στο αβέβαιο μέλλον... ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ!)
***
Ο Νίκος Διαμαντάκος γεννήθηκε στη Ζαγορά το 1935. Στα χρόνια 1941 - 47, σε περίοδο εμπόλεμη, με κινδύνους, ανασφάλεια και στερήσεις πολλές, μαθήτεψε στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου, το οποίο, με συνθήκες βαθμιαίως βελτιούμενες αλλά πολύ δύσκολες ακόμη, τελείωσε τον Ιούνιο του 1953.
Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας και ήταν 3ος στη σειρά επιτυχίας. Πήρε το πτυχίο του δασκάλου τον Ιούνιο του 1955.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία από τον Οκτώβριο του 1957 μέχρι τον Ιούνιο του 1959.
Για καλή του τύχη, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1959), έγιναν αθρόοι διορισμοί δασκάλων και έτσι μπόρεσε να διοριστεί γρήγορα. Διορίστηκε στο Ν. Λάρισας, όπου υπηρέτησε δύο χρόνια σε σχολεία μικρών χωριών.
Το 1961, με αμοιβαία μετάθεση, ήρθε στο Νομό Μαγνησίας, όπου υπηρέτησε τέσσερα χρόνια στο Πουρί και οχτώ χρόνια στη Ζαγορά.
Το 1973, με γραπτές εξετάσεις, εισήχθηκε στη Σχολή Μετεκπαίδευσης Δασκάλων στις επιστήμες της αγωγής και σε άλλες συναφείς επιστήμες.
Από το 1975 μέχρι το 1991, οπότε συνταξιοδοτήθηκε, υπηρέτησε σε σχολεία του Βόλου ως δάσκαλος τμήματος ή ως διευθυντής σχολείου.
Στη διάρκεια της υπηρεσίας του οι προϊστάμενοί του Επιθεωρητές και άλλοι προϊστάμενοι Δημοσίων Υπηρεσιών τον συγχάρηκαν γραπτώς για το ήθος του, τη διοικητική του ικανότητα, και την επιστημονική του κατάρτιση.
Παντρεύτηκε τη δασκάλα Κλεοπάτρα Δ. Χρυσοχού, καταγόμενη από τη Ζαγορά. Απόκτησαν ένα γιο και μια κόρη.
Συγγραφικό έργο
Τον Νίκο Διαμαντάκο ενδιέφερε πάντοτε η έρευνα της τοπικής ιστορίας αλλά στον τομέα αυτό εργάστηκε με επιμονή και μεθοδικότητα, από το χρόνο που πήρε τη σύνταξή του. Καρπός της πολύχρονης αυτής εργασίας του ήταν η συγραφή των παρακάτω πέντε βιβλίων:
1. "Το Πουρί, το πολύδροσο χωριό του Πηλίου", σελ. 280, Βόλος 1997.
2." Εκκλησίες και εξωκλήσια της Ζαγοράς", σελ. 200, Βόλος 2001.
3. "Ζαγοριανοί ιεράρχες και άλλοι κληρικοί", σελ. 72, Βόλος 2007.
4. "Τα σχολεία της Ζαγοράς από το 17ο μέχρι τον 21ο αιώνα", σελ. 280, έτος 2010.
5. "Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς, πύργοι - βρύσες - ηρώα - προτομές", σελ. 480, Βόλος 2014.
Επί πλέον: Δημοσιεύματα σε εφημερίδες και περιοδικά, ιστορικού - τα περισσότερα - περιεχομένου. Είναι μέλος πολιτιστικών συλλόγων.
Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας και ήταν 3ος στη σειρά επιτυχίας. Πήρε το πτυχίο του δασκάλου τον Ιούνιο του 1955.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία από τον Οκτώβριο του 1957 μέχρι τον Ιούνιο του 1959.
Για καλή του τύχη, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1959), έγιναν αθρόοι διορισμοί δασκάλων και έτσι μπόρεσε να διοριστεί γρήγορα. Διορίστηκε στο Ν. Λάρισας, όπου υπηρέτησε δύο χρόνια σε σχολεία μικρών χωριών.
Το 1961, με αμοιβαία μετάθεση, ήρθε στο Νομό Μαγνησίας, όπου υπηρέτησε τέσσερα χρόνια στο Πουρί και οχτώ χρόνια στη Ζαγορά.
Το 1973, με γραπτές εξετάσεις, εισήχθηκε στη Σχολή Μετεκπαίδευσης Δασκάλων στις επιστήμες της αγωγής και σε άλλες συναφείς επιστήμες.
Από το 1975 μέχρι το 1991, οπότε συνταξιοδοτήθηκε, υπηρέτησε σε σχολεία του Βόλου ως δάσκαλος τμήματος ή ως διευθυντής σχολείου.
Στη διάρκεια της υπηρεσίας του οι προϊστάμενοί του Επιθεωρητές και άλλοι προϊστάμενοι Δημοσίων Υπηρεσιών τον συγχάρηκαν γραπτώς για το ήθος του, τη διοικητική του ικανότητα, και την επιστημονική του κατάρτιση.
Παντρεύτηκε τη δασκάλα Κλεοπάτρα Δ. Χρυσοχού, καταγόμενη από τη Ζαγορά. Απόκτησαν ένα γιο και μια κόρη.
Συγγραφικό έργο
Τον Νίκο Διαμαντάκο ενδιέφερε πάντοτε η έρευνα της τοπικής ιστορίας αλλά στον τομέα αυτό εργάστηκε με επιμονή και μεθοδικότητα, από το χρόνο που πήρε τη σύνταξή του. Καρπός της πολύχρονης αυτής εργασίας του ήταν η συγραφή των παρακάτω πέντε βιβλίων:
1. "Το Πουρί, το πολύδροσο χωριό του Πηλίου", σελ. 280, Βόλος 1997.
2." Εκκλησίες και εξωκλήσια της Ζαγοράς", σελ. 200, Βόλος 2001.
3. "Ζαγοριανοί ιεράρχες και άλλοι κληρικοί", σελ. 72, Βόλος 2007.
4. "Τα σχολεία της Ζαγοράς από το 17ο μέχρι τον 21ο αιώνα", σελ. 280, έτος 2010.
5. "Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς, πύργοι - βρύσες - ηρώα - προτομές", σελ. 480, Βόλος 2014.
Επί πλέον: Δημοσιεύματα σε εφημερίδες και περιοδικά, ιστορικού - τα περισσότερα - περιεχομένου. Είναι μέλος πολιτιστικών συλλόγων.
***
Εξωκλήσια Ζαγοράς - Πηλίου
***ΠΈΜΠΤΗ, 15 ΜΑΡΤΊΟΥ 2007
ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΕΞΩΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΖΑΓΟΡΑΣ ΝΙΚΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΣ
Εκκλησίες και Εξωκκλήσια της Ζαγοράς
ΝΙΚΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΣ
ΖΑΓΟΡΑ
Ο δάσκαλός μου!
Αυτό το θησαυρό έχουμε χρέος ως ορθόδοξοι χριστιανοί να τον διαφυλάξουμε, αντιστεκόμενοι με την πίστη μας στα συνθήματα του άκριτου προοδευτισμού, του ωχαδερφισμού και του θρησκευτικού αποχρωματισμού.
Απόσπασμα απ' τον Πρόλογο του συγγραφέα, στην Α' Έκδοση
***
Η Ζαγορά, το μεγαλύτερο από τα κεφαλοχώρια του Πήλιου, υπήρξε πρωτοπόρα στην καλλιέργεια των γραμμάτων και την ανάπτυξη της βιοτεχνίας, της ναυτιλίας και του εμπορίου.
Οι παλιοί Ζαγοριανοί δεν ήταν μόνο άνθρωποι εργατικοί και προοδευτικοί αλλά και φιλάνθρωποι και φιλόθρησκοι. Πολλοί έγιναν δωρητές και ευεργέτες της ιδιαίτερης πατρίδας τους ,διαθέτοντας μεγάλα ποσά για έργα κοινής ωφέλειας και για των φιλομαθών νέων. Η πίστη τους στο Θεό εξάλλου και η θεοσέβειά τους αποτυπώνεται στις καταστόλιστες ενοριακές εκκλησίες της κωμόπολης και στα πολυάριθμα εξωκλήσια – παλιά μικρομονάστηρα τα περισσότερα -, που είναι διασκορπισμένα στην περιοχή, από τη θάλασσα μέχρι και στις κορυφές λόφων, πάνω από τη Ζαγορά.
Οι περισσότερες εκκλησίες είναι χτισμένες πριν από τρεις αιώνες, και ακόμη πρωτύτερα. Στο διάστημα της πολύχρονης παρουσίας τους, από τα χτυπήματα των στοιχείων της φύσης και άλλες αιτίες, κάποια ξωκλήσια έχουν καταστραφεί, αλλά έχουν επισκευαστεί άτεχνα και όλα, σχεδόν ,έχουν χάσει λίγο ή πολύ τον αρχικό τους στολισμό.
Για τα ιερά αυτά χτίσματα θα γίνει λόγος στο βιβλίο αυτό. Σκοπός μου είναι να δώσω τη σημερινή εικόνα τους, όπως την είδα από επιτόπιες προσωπικές μου επισκέψεις κι έρευνες και δεύτερο να παραθέσω όσα ιστορικά στοιχεία μπόρεσα να βρω από γραπτές πηγές και κυρίως από το βιβλίο του ιστοριοδίφη Ζαγοράς – και όχι μόνο – Απόστολου Κωνσταντινίδη με τίτλο ‘’Τα εν τω Πηλίω όρει παλαιά και σύγχρονα χριστιανικά μνημεία ‘’, που τυπώθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1960 και του οποίου ελάχιστα αντίτυπα βρίσκονται σε κάποιες βιβλιοθήκες.
Στον αναφερόμενο λόγιο οφείλουμε πολλά εμείς οι Ζαγοριανοί, γιατί, πλην των άλλων ιστορικών πληροφοριών που περιέχονται στα πολυάριθμα βιβλία του για τη Ζαγορά και για το Πήλιο γενικότερα, κατέγραψε, αν όχι όλα, τα πλείστα ιστορικά στοιχεία, που βρήκε σε επιγραφές, σε εικόνες και στις σελίδες εκκλησιαστικών βιβλίων στην δεκαετία 1930 έως 1940, όταν τα ξωκλήσια ήταν σε καλύτερη κατάσταση και διατηρούσαν τη σκευή τους (εικόνες, λειτουργικά βιβλία, ιερά σκεύη, ακόμα και ιερατικά άμφια).
Ο Απ. Κωνσταντινίδης είχε την ικανότητα και την υπομονή όχι μόνο να διαβάζει τις επιγραφές αλλά και να τις απεικονίζει πιστά στις σελίδες του βιβλίου του, θαρρείς και τις είχε φωτογραφίσει. Για το λόγο αυτό το παραπάνω αναφερόμενο βιβλίο υπήρξε για μένα πολύτιμη πηγή πληροφοριών. Στις επόμενες σελίδες, επειδή θα γίνεται συχνή παραπομπή σ’ αυτό, θα γράφω, για συντομία, μόνο τα αρχικά του ονόματός του (Α .Κ.) και τον αριθμό της σελίδας.
Πολλές εικόνες και κάποια άλλα εκκλησιαστικά είδη έχουν μεταφερθεί για φύλαξη από τα εξωκλήσια στις ενοριακές εκκλησίες. Αυτές τις εικόνες δεν μπόρεσα να τις δω όλες, γιατί οι ιερείς και οι επίτροποι –όχι όλοι- μου έδειξαν μια ευγενική επιφυλακτικότητα , σκεπτόμενοι ότι η γνωστοποίησή τους θα κέντριζε την αρπακτική διάθεση κάποιων αδίστακτων αρχαιοκάπηλων. Για την πρόληψη τέτοιων κρουσμάτων πρέπει το συντομότερο να γίνει συστηματική καταγραφή των εκκλησιαστικών κειμηλίων, πριν αυτά γίνουν βορά των ιερόσυλων. Ήδη, με ιδιαίτερη χαρά, έμαθα ότι ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος, σε συνεργασία με ιστορικούς ερευνητές του νομού μας, ανέλαβε την πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση, τη λεπτομερή περιγραφή και την προστασία των ιερών αντικειμένων, πριν αυτά χαθούν οριστικά.
Ειδικά στη Ζαγορά επιτακτική η ανάγκη να γίνει ένα εκκλησιαστικό μουσείο, όπου θα συγκεντρωθούν, θα ταξινομηθούν και θα εκτεθούν σε προθήκες όλα τα ιερά σκεύη, βιβλία, άμφια ιερέων και άλλα πράγματα που φυλάγονται στους ενοριακούς ναούς, όπου απλώς έχουν αριθμηθεί. Έτσι θα καταστεί δυνατό να τα ιδούν και να τα θαυμάσουν οι κάτοικοι του Δήμου και οι πολυάριθμοι επισκέπτες της Ζαγοράς.
Οι παλιοί Ζαγοριανοί δεν ήταν μόνο άνθρωποι εργατικοί και προοδευτικοί αλλά και φιλάνθρωποι και φιλόθρησκοι. Πολλοί έγιναν δωρητές και ευεργέτες της ιδιαίτερης πατρίδας τους ,διαθέτοντας μεγάλα ποσά για έργα κοινής ωφέλειας και για των φιλομαθών νέων. Η πίστη τους στο Θεό εξάλλου και η θεοσέβειά τους αποτυπώνεται στις καταστόλιστες ενοριακές εκκλησίες της κωμόπολης και στα πολυάριθμα εξωκλήσια – παλιά μικρομονάστηρα τα περισσότερα -, που είναι διασκορπισμένα στην περιοχή, από τη θάλασσα μέχρι και στις κορυφές λόφων, πάνω από τη Ζαγορά.
Οι περισσότερες εκκλησίες είναι χτισμένες πριν από τρεις αιώνες, και ακόμη πρωτύτερα. Στο διάστημα της πολύχρονης παρουσίας τους, από τα χτυπήματα των στοιχείων της φύσης και άλλες αιτίες, κάποια ξωκλήσια έχουν καταστραφεί, αλλά έχουν επισκευαστεί άτεχνα και όλα, σχεδόν ,έχουν χάσει λίγο ή πολύ τον αρχικό τους στολισμό.
Για τα ιερά αυτά χτίσματα θα γίνει λόγος στο βιβλίο αυτό. Σκοπός μου είναι να δώσω τη σημερινή εικόνα τους, όπως την είδα από επιτόπιες προσωπικές μου επισκέψεις κι έρευνες και δεύτερο να παραθέσω όσα ιστορικά στοιχεία μπόρεσα να βρω από γραπτές πηγές και κυρίως από το βιβλίο του ιστοριοδίφη Ζαγοράς – και όχι μόνο – Απόστολου Κωνσταντινίδη με τίτλο ‘’Τα εν τω Πηλίω όρει παλαιά και σύγχρονα χριστιανικά μνημεία ‘’, που τυπώθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1960 και του οποίου ελάχιστα αντίτυπα βρίσκονται σε κάποιες βιβλιοθήκες.
Στον αναφερόμενο λόγιο οφείλουμε πολλά εμείς οι Ζαγοριανοί, γιατί, πλην των άλλων ιστορικών πληροφοριών που περιέχονται στα πολυάριθμα βιβλία του για τη Ζαγορά και για το Πήλιο γενικότερα, κατέγραψε, αν όχι όλα, τα πλείστα ιστορικά στοιχεία, που βρήκε σε επιγραφές, σε εικόνες και στις σελίδες εκκλησιαστικών βιβλίων στην δεκαετία 1930 έως 1940, όταν τα ξωκλήσια ήταν σε καλύτερη κατάσταση και διατηρούσαν τη σκευή τους (εικόνες, λειτουργικά βιβλία, ιερά σκεύη, ακόμα και ιερατικά άμφια).
Ο Απ. Κωνσταντινίδης είχε την ικανότητα και την υπομονή όχι μόνο να διαβάζει τις επιγραφές αλλά και να τις απεικονίζει πιστά στις σελίδες του βιβλίου του, θαρρείς και τις είχε φωτογραφίσει. Για το λόγο αυτό το παραπάνω αναφερόμενο βιβλίο υπήρξε για μένα πολύτιμη πηγή πληροφοριών. Στις επόμενες σελίδες, επειδή θα γίνεται συχνή παραπομπή σ’ αυτό, θα γράφω, για συντομία, μόνο τα αρχικά του ονόματός του (Α .Κ.) και τον αριθμό της σελίδας.
Πολλές εικόνες και κάποια άλλα εκκλησιαστικά είδη έχουν μεταφερθεί για φύλαξη από τα εξωκλήσια στις ενοριακές εκκλησίες. Αυτές τις εικόνες δεν μπόρεσα να τις δω όλες, γιατί οι ιερείς και οι επίτροποι –όχι όλοι- μου έδειξαν μια ευγενική επιφυλακτικότητα , σκεπτόμενοι ότι η γνωστοποίησή τους θα κέντριζε την αρπακτική διάθεση κάποιων αδίστακτων αρχαιοκάπηλων. Για την πρόληψη τέτοιων κρουσμάτων πρέπει το συντομότερο να γίνει συστηματική καταγραφή των εκκλησιαστικών κειμηλίων, πριν αυτά γίνουν βορά των ιερόσυλων. Ήδη, με ιδιαίτερη χαρά, έμαθα ότι ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος, σε συνεργασία με ιστορικούς ερευνητές του νομού μας, ανέλαβε την πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση, τη λεπτομερή περιγραφή και την προστασία των ιερών αντικειμένων, πριν αυτά χαθούν οριστικά.
Ειδικά στη Ζαγορά επιτακτική η ανάγκη να γίνει ένα εκκλησιαστικό μουσείο, όπου θα συγκεντρωθούν, θα ταξινομηθούν και θα εκτεθούν σε προθήκες όλα τα ιερά σκεύη, βιβλία, άμφια ιερέων και άλλα πράγματα που φυλάγονται στους ενοριακούς ναούς, όπου απλώς έχουν αριθμηθεί. Έτσι θα καταστεί δυνατό να τα ιδούν και να τα θαυμάσουν οι κάτοικοι του Δήμου και οι πολυάριθμοι επισκέπτες της Ζαγοράς.
Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο βιβλίο ‘’ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΕΞΩΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΖΑΓΟΡΑΣ’’ του κ. Νίκου Διαμαντάκου.
***
(Επιβάλλεται μια μεγάλη "παρένθεση".)
***
Τετάρτη, 16 Μαρτίου 2011
«Τα σχολεία της Ζαγοράς από το 17ο μέχρι τον 21ο αιώνα» του Νίκου Διαμαντάκου
Βιβλιοπαρουσίαση
«Τα σχολεία της Ζαγοράς από το 17ο μέχρι τον 21ο αιώνα» του Νίκου Διαμαντάκου
Χμ… «Βιβλιοπαρουσίαση» είπα; Κομμάτι δύσκολο να τολμήσω εγώ να μιλήσω για ένα βιβλίο που το έγραψε ο ίδιος ο δάσκαλός μου, με όλη του την τέχνη και την αγάπη του για την κοινή πατρίδα μας, την Ζαγορά!
Μέρες στριφογυρίζω γύρω απ’ αυτή την τόλμη, κι απόψε είπα στον ευατό μου: «Κατερίνα, ξεκίνα, κι αν γράψεις πολλά, μετά τα κόβεις. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο, αφού ξέρεις ότι σ’ εκτιμά και δεν θα σε βαθμολογήσει αυστηρά.
Πέστου:
Αγαπημένε μου δάσκαλε, εγώ που χαρίζω εύκολα βιβλία ή και δανείζω, αυτό το βιβλίο δεν πρόκειται να το αποχωριστώ ποτέ μου. Το νιώθω σαν συμπλήρωμα στα κενά της ζωής μου, των γνώσεών μου, των αναμνήσεών μου.
«Σ’ ευχαριστώ δάσκαλέ μου που ακόμα και φτάνοντας τα πενήντα, βρίσκεις τρόπο να με διδάξεις!
Σ’ ευχαριστώ» που κράτησες σ’ ένα βιβλίο, με επίπονη και κουραστική έρευνα φυσικά, την ουσία όλης της πνευματικής ιστορίας της Ζαγοράς!»
Είμαι σίγουρη πως εκτός απ’ τους εκατοντάδες μαθητές σου, εκτός απ’ όλους τους κατοίκους του χωριού μας, πολλοί άνθρωποι θα σ’ ευγνωμονούν, κι αυτό γιατί η έρευνά σου δεν είναι ψυχρή ιστορία, έχει πολύ συναίσθημα και πολύ ποιότητα απ’ τον γνωστό μας δάσκαλο, τον αγαπημένο, Νίκο Διαμαντάκο!
Να είσαι καλά, αγαπημένε μου, δάσκαλε! Να σου δίνει ο Θεός χρόνια και υγεία, να σ’ έχουμε κοντά μας, να γράψεις κι άλλα βιβλία, να μας γεμίσεις όλα τα κενά, που κακώς, έχουμε!
Τι να πρωτογράψω; Πού να σταθώ κι από πού να φύγω, απ’ τα όσα έχω σημειώσει πάνω στο βιβλίο με μολύβι; Θα κατηγορηθώ για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων!
Μα, αν δεν «κλέψεις» τον δάσκαλό σου, τότε ποιον, δάσκαλε;
Όχι, δεν θα κάνω περιγραφή του βιβλίου σου. Αυτό τ’ αφήνω για άλλους, ειδικούς.
Εγώ θα κάνω «σκονάκια», δάσκαλε, κι ας μην έκανα τότε!
Ξεκινάω λοιπόν με το βασικό που λείπει ίσως στις μέρες μας, αλλά ευτυχώς σε σένα, πάντα ολιγαρκής, σου έφτασε!
«…Η ικανοποίηση που ένιωσα από τις ευμενείς κρίσεις επώνυμων πνευματικών ανθρώπων αλλά και πολλών άλλων αναγνωστών του βιβλίου με ενθάρρυνε να προχωρήσω στην πραγματοποίηση του δεύτερου στόχου… σελ.11»
Κι εδώ να θυμήσω τους γερούς στόχους σου που έγιναν βιβλία και έσωσαν σημαντικά κομμάτια της ιστορίας της Ζαγοράς:
«Το Πουρί το πολύδροσο χωριό του Πηλίου» 1997
«Εκκλησίες και εξωκλήσια της Ζαγοράς» 2001
«Ζαγοριανοί ιεράρχες και άλλοι κληρικοί» 2007
Μετά θα πάω στα πολύ ΣΟΣ:
Σχολειό του Ρήγα:
«Θα επιχειρήσω την περιγραφή του σχολείου, τώρα που ακόμα στέκεται όρθιο, γιατί, με την εγκατάλειψή του από τους αρμόδιους φορείς, αρχίζει να γίνεται ορατό το τέλος του, οπότε οι επερχόμενες γενεές δεν θα μπορούν να συνθέσουν τη μορφή του.» σελ. 55
«Το Ελληνομουσείο δεν οφείλει την ιστορική του αξία σε μια πιθανολουγούμενη ύπαρξη πολλών κτιρίων, πολυδάπανων και, γι αυτό, μη πραγματοποιήσιμων. Έχει την αξία και την αναγνώρισή του, όπως και το πριν απ’ αυτό Ελληνικό Σχολείο στο κελί της εκκλησίας του Προδρόμου, απ’ το πλούσιο εκπαιδευτικό έργο που συντελέστηκε σ’ αυτό. Υπήρξε τηλαυγής φάρος πνευματικού φωτός, μέσα στο έρεβος της τουρκικής δουλείας…
…Το κτίριο έχει εμφανείς ρωγμές που ανοίγουν χρόνο με το χρόνο και προοιωνίζουν –αλίμονο!- το τέλος του. Κάθε ολιγωρία για τη διάσωσή του είναι ασυγχώρητη.
Για τη γενέτειρα του Ρήγα, το Βελεστίνο, δόθηκαν, και καλώς δόθηκαν, μεγάλα ποσά από το Κράτος και έγιναν σπουδαία έργα, όπως το πολυτελές Συνεδριακό Κέντρο, όπου τελούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις και επιστημονικά συνέδρια. Για τη πνευματική πατρίδα του Εθνομάρτυρα, τη Ζαγορά, το Υπουργείο Πολιτισμού πότε επιτέλους θα προσφέρει τη συνδρομή του για την εκτέλεση των απαραιτήτων εργασιών συντήρησης του ιστορικού σχολείου;» σελ.84
Το Κασσαβέτειο Παρθεναγωγείο:
«…Όμως η αρχή είχε γίνει και έτσι το Ελληνικό σχολείο της Ζαγοράς λειτούργησε ως μεικτό, πολλές δεκαετίες πριν καθιερωθεί με Νόμο η μεικτή φοίτηση στα Γυμνάσια και Λύκεια.
Άλλη μια …πρωτιά της ζαγοριανής κοινωνίας.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η Ζαγορά ήταν τυχερή, που απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα είχε σχολείο για τα κορίτσια, χάρη στα πατριωτικά και γενναιόδωρα αισθήματα του Ιωάννη Κασσαβέτη.
…Όμως ο φιλόλογος – συγγραφέας Θεόδωρος Νημάς, από τα Τρίκαλα, σε έρευνα που έκανε, πριν δεκαπέντε χρόνια, για την εκπαίδευση στη Θεσσαλία κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, διαπίστωσε ότι το Παρθεναγωγείο της Ζαγοράς είναι το αρχαιότερο σε όλη τη Θεσσαλία, με αμέσως επόμενα τα παρθεναγωγεία της Λάρισας και των Τρικάλων, γεγονός που του προσδίδει μεγαλύτερη ιστορική αξία.» σελ.101
Ελληνικό Σχολείο Ζαγοράς:
«…Στην πρώτη δεκαετία λειτουργίας του σχολείου δίδαξε και ο Αντώνιος Αντωνιάδης. Γι’ αυτόν ο Γιάννης Κορδάτος γράφει: «Ο ποιητής Αντώνιος Αντωνιάδης, που επισκέφτηκε και χρημάτισε σχολάρχης στη Ζαγορά στα 1885, μάζεψε τις τοπικές παραδόσεις γύρω στη δολοφονία του Μήτρου Μπασδέκη κι έγραψε μια έμμετρη τραγωδία, με θέμα το άδικο σκοτωμό του καπετάνιου της Ζαγοράς, εξυμνώντας την παλικαριά του και καυτηριάζοντας τις ατιμίες και τις προδοσίες των κοτζαμπάσιδων».
Ο ακριβής τίτλος της τραγωδίας είναι:
ΜΗΤΡΟΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ – Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΗΣ ΖΑΓΟΡΑΣ – ΤΡΑΓΩΔΙΑ
«…Το δράμα αυτό θα μπορούσε να παιχθεί από ομάδα μαθητών του Λυκείου σε κάποια εθνική επέτειο.» σελ. 109 και 110
ΕΡΕΥΝΑ…
«Στο διάστημα των 34 χρόνων (1976 έως 2010) υπολογίζω ότι πάνω από 400 νέοι και νέες της Ζαγοράς τελείωσαν το Λύκειο, από τους οποίους οι μισοί περίπου πήραν πτυχίο ανώτατης ή ανώτερης σχολής.
Την λεπτομερή όμως και επισταμένη έρευνα για τη λειτουργία του Γυμνασίου και του Λυκείου Ζαγοράς στα παραπάνω χρόνια, αφήνω κάποιο νεότερο εκπαιδευτικό ή άλλο επιστήμονα, που θα κρίνει ότι τέτοιες ενασχολήσεις δεν είναι άσκοπες και ανώφελες για τον τόπο που γεννηθήκαμε και πάντοτε τον αγαπάμε, αλλά αποτελούν γέφυρα σύνδεσης του παρόντος με το παρελθόν, ασφαλή βάση για το κτίσιμο του μέλλοντος και για το λόγο αυτό αξίζει να διαθέσει κανείς χρόνο και κόπο πολύ.» σελ.154
ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΖΑΓΟΡΑΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΣΟΣ
Σχολικά Τραγούδια για τη Ζαγορά και το Πήλιο – ΣΟΣ
«Τραγούδια, συνθεμένα από ανώνυμους στιχουργούς – πιθανότατα Ζαγοριανούς δασκάλους – προσαρμοσμένα, στο σκοπό άλλων μουσικών συνθέσεων. Τα Ζαγοριανόπουλα τα τραγουδούσαν με πολλή ζωηράδα, αγάπη και περηφάνια για τον τόπο τους.»
«…Δε ρώτησα να μάθω αν ακούγονται και σήμερα στις σχολικές αίθουσες αυτά τα τραγουδάκια, σκεφτόμενος ότι θα έχουν περιπέσει στη λησμονιά, ως μη ανταποκρινόμενα στους μουσικούς ρυθμούς.
Επειδή όμως αποτελούν κι αυτά κομμάτι της ιστορίας των σχολείων της Ζαγοράς, θαρρώ πως αξίζει να τα γράψω, για το λόγο ότι μέσα στην απλότητα και την αγνότητά τους καθρεφτίζεται η αγάπη των δασκάλων και των μαθητών για τη γενέθλια γη. Οι προχωρημένοι στην ηλικία θα τα θυμηθούν με κάποια συγκίνηση. Οι νέοι δεν ξέρω πώς θα τα κρίνουν, διαβάζοντας μόνο τα λόγια τους και αγνοώντας τη μελωδία τους.
Το Πήλιο μας το όμορφο
Το Πήλιο μας, παιδιά, το όμορφο,
που το χωριό μας πάνω είναι χτισμένο,
ελάτε να το τραγουδήσουμε,
γιατί στον κόσμο είναι ξακουσμένο
Πήλιο, πράσιν’ όμορφο βουνό,
που η θάλασσα τα πόδια σου χαϊδεύει,
και ξένους απ’ τα πέρατα της γης
η ομορφιά σου επάνω σου μαζεύει.
Πήλιο, πράσιν’ όμορφο βουνό
με τ’ άφθονα, τα κρύα τα νερά σου,
ποιο στόμα, ποιος μεγάλος ποιητής
θα ψάλλει τη μεγάλη ομορφιά σου. Σελ. 188-189
Μεγάλη συγκίνηση, δάσκαλε! Μεγάλη!
Άφησα το μεγάλο κεφάλαιο «ευεργέτες και δάσκαλοι της Ζαγοράς», για άλλη «βιβλιοπαρουσίαση», για να μην τους αδικήσω, γράφοντας λίγα. Χάρη σ’ αυτούς μορφώθηκε η Ζαγοριανή κοινωνία.
Μόνο που παραλείψατε έναν ακόμα, νεότερο:
Νίκος Διαμαντάκος δάσκαλος, ερευνητής, συγγραφέας και νέος ευεργέτης της Ζαγοράς!
Με μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση για το έργο σας και την προσωπικότητά σας, δάσκαλε, Κατερίνα Δεσπότη – Σταματίου, Παπαθεοδώρου
Υγ. Θα επανέλθω στο βιβλίο, γιατί με πήρε και με σήκωσε το τσουνάμι, αγαπημένε μου, δάσκαλε!
Εδώ όλες οι αναρτήσεις που αφορούν τον Νίκο Διαμαντάκο, τον δασκαλό μου!
«Τα σχολεία της Ζαγοράς από το 17ο μέχρι τον 21ο αιώνα» του Νίκου Διαμαντάκου
Χμ… «Βιβλιοπαρουσίαση» είπα; Κομμάτι δύσκολο να τολμήσω εγώ να μιλήσω για ένα βιβλίο που το έγραψε ο ίδιος ο δάσκαλός μου, με όλη του την τέχνη και την αγάπη του για την κοινή πατρίδα μας, την Ζαγορά!
Μέρες στριφογυρίζω γύρω απ’ αυτή την τόλμη, κι απόψε είπα στον ευατό μου: «Κατερίνα, ξεκίνα, κι αν γράψεις πολλά, μετά τα κόβεις. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο, αφού ξέρεις ότι σ’ εκτιμά και δεν θα σε βαθμολογήσει αυστηρά.
Πέστου:
Αγαπημένε μου δάσκαλε, εγώ που χαρίζω εύκολα βιβλία ή και δανείζω, αυτό το βιβλίο δεν πρόκειται να το αποχωριστώ ποτέ μου. Το νιώθω σαν συμπλήρωμα στα κενά της ζωής μου, των γνώσεών μου, των αναμνήσεών μου.
«Σ’ ευχαριστώ δάσκαλέ μου που ακόμα και φτάνοντας τα πενήντα, βρίσκεις τρόπο να με διδάξεις!
Σ’ ευχαριστώ» που κράτησες σ’ ένα βιβλίο, με επίπονη και κουραστική έρευνα φυσικά, την ουσία όλης της πνευματικής ιστορίας της Ζαγοράς!»
Είμαι σίγουρη πως εκτός απ’ τους εκατοντάδες μαθητές σου, εκτός απ’ όλους τους κατοίκους του χωριού μας, πολλοί άνθρωποι θα σ’ ευγνωμονούν, κι αυτό γιατί η έρευνά σου δεν είναι ψυχρή ιστορία, έχει πολύ συναίσθημα και πολύ ποιότητα απ’ τον γνωστό μας δάσκαλο, τον αγαπημένο, Νίκο Διαμαντάκο!
Να είσαι καλά, αγαπημένε μου, δάσκαλε! Να σου δίνει ο Θεός χρόνια και υγεία, να σ’ έχουμε κοντά μας, να γράψεις κι άλλα βιβλία, να μας γεμίσεις όλα τα κενά, που κακώς, έχουμε!
Τι να πρωτογράψω; Πού να σταθώ κι από πού να φύγω, απ’ τα όσα έχω σημειώσει πάνω στο βιβλίο με μολύβι; Θα κατηγορηθώ για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων!
Μα, αν δεν «κλέψεις» τον δάσκαλό σου, τότε ποιον, δάσκαλε;
Όχι, δεν θα κάνω περιγραφή του βιβλίου σου. Αυτό τ’ αφήνω για άλλους, ειδικούς.
Εγώ θα κάνω «σκονάκια», δάσκαλε, κι ας μην έκανα τότε!
Ξεκινάω λοιπόν με το βασικό που λείπει ίσως στις μέρες μας, αλλά ευτυχώς σε σένα, πάντα ολιγαρκής, σου έφτασε!
«…Η ικανοποίηση που ένιωσα από τις ευμενείς κρίσεις επώνυμων πνευματικών ανθρώπων αλλά και πολλών άλλων αναγνωστών του βιβλίου με ενθάρρυνε να προχωρήσω στην πραγματοποίηση του δεύτερου στόχου… σελ.11»
Κι εδώ να θυμήσω τους γερούς στόχους σου που έγιναν βιβλία και έσωσαν σημαντικά κομμάτια της ιστορίας της Ζαγοράς:
«Το Πουρί το πολύδροσο χωριό του Πηλίου» 1997
«Εκκλησίες και εξωκλήσια της Ζαγοράς» 2001
«Ζαγοριανοί ιεράρχες και άλλοι κληρικοί» 2007
Μετά θα πάω στα πολύ ΣΟΣ:
Σχολειό του Ρήγα:
«Θα επιχειρήσω την περιγραφή του σχολείου, τώρα που ακόμα στέκεται όρθιο, γιατί, με την εγκατάλειψή του από τους αρμόδιους φορείς, αρχίζει να γίνεται ορατό το τέλος του, οπότε οι επερχόμενες γενεές δεν θα μπορούν να συνθέσουν τη μορφή του.» σελ. 55
«Το Ελληνομουσείο δεν οφείλει την ιστορική του αξία σε μια πιθανολουγούμενη ύπαρξη πολλών κτιρίων, πολυδάπανων και, γι αυτό, μη πραγματοποιήσιμων. Έχει την αξία και την αναγνώρισή του, όπως και το πριν απ’ αυτό Ελληνικό Σχολείο στο κελί της εκκλησίας του Προδρόμου, απ’ το πλούσιο εκπαιδευτικό έργο που συντελέστηκε σ’ αυτό. Υπήρξε τηλαυγής φάρος πνευματικού φωτός, μέσα στο έρεβος της τουρκικής δουλείας…
…Το κτίριο έχει εμφανείς ρωγμές που ανοίγουν χρόνο με το χρόνο και προοιωνίζουν –αλίμονο!- το τέλος του. Κάθε ολιγωρία για τη διάσωσή του είναι ασυγχώρητη.
Για τη γενέτειρα του Ρήγα, το Βελεστίνο, δόθηκαν, και καλώς δόθηκαν, μεγάλα ποσά από το Κράτος και έγιναν σπουδαία έργα, όπως το πολυτελές Συνεδριακό Κέντρο, όπου τελούνται πολιτιστικές εκδηλώσεις και επιστημονικά συνέδρια. Για τη πνευματική πατρίδα του Εθνομάρτυρα, τη Ζαγορά, το Υπουργείο Πολιτισμού πότε επιτέλους θα προσφέρει τη συνδρομή του για την εκτέλεση των απαραιτήτων εργασιών συντήρησης του ιστορικού σχολείου;» σελ.84
Το Κασσαβέτειο Παρθεναγωγείο:
«…Όμως η αρχή είχε γίνει και έτσι το Ελληνικό σχολείο της Ζαγοράς λειτούργησε ως μεικτό, πολλές δεκαετίες πριν καθιερωθεί με Νόμο η μεικτή φοίτηση στα Γυμνάσια και Λύκεια.
Άλλη μια …πρωτιά της ζαγοριανής κοινωνίας.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η Ζαγορά ήταν τυχερή, που απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα είχε σχολείο για τα κορίτσια, χάρη στα πατριωτικά και γενναιόδωρα αισθήματα του Ιωάννη Κασσαβέτη.
…Όμως ο φιλόλογος – συγγραφέας Θεόδωρος Νημάς, από τα Τρίκαλα, σε έρευνα που έκανε, πριν δεκαπέντε χρόνια, για την εκπαίδευση στη Θεσσαλία κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, διαπίστωσε ότι το Παρθεναγωγείο της Ζαγοράς είναι το αρχαιότερο σε όλη τη Θεσσαλία, με αμέσως επόμενα τα παρθεναγωγεία της Λάρισας και των Τρικάλων, γεγονός που του προσδίδει μεγαλύτερη ιστορική αξία.» σελ.101
Ελληνικό Σχολείο Ζαγοράς:
«…Στην πρώτη δεκαετία λειτουργίας του σχολείου δίδαξε και ο Αντώνιος Αντωνιάδης. Γι’ αυτόν ο Γιάννης Κορδάτος γράφει: «Ο ποιητής Αντώνιος Αντωνιάδης, που επισκέφτηκε και χρημάτισε σχολάρχης στη Ζαγορά στα 1885, μάζεψε τις τοπικές παραδόσεις γύρω στη δολοφονία του Μήτρου Μπασδέκη κι έγραψε μια έμμετρη τραγωδία, με θέμα το άδικο σκοτωμό του καπετάνιου της Ζαγοράς, εξυμνώντας την παλικαριά του και καυτηριάζοντας τις ατιμίες και τις προδοσίες των κοτζαμπάσιδων».
Ο ακριβής τίτλος της τραγωδίας είναι:
ΜΗΤΡΟΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ – Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΗΣ ΖΑΓΟΡΑΣ – ΤΡΑΓΩΔΙΑ
«…Το δράμα αυτό θα μπορούσε να παιχθεί από ομάδα μαθητών του Λυκείου σε κάποια εθνική επέτειο.» σελ. 109 και 110
ΕΡΕΥΝΑ…
«Στο διάστημα των 34 χρόνων (1976 έως 2010) υπολογίζω ότι πάνω από 400 νέοι και νέες της Ζαγοράς τελείωσαν το Λύκειο, από τους οποίους οι μισοί περίπου πήραν πτυχίο ανώτατης ή ανώτερης σχολής.
Την λεπτομερή όμως και επισταμένη έρευνα για τη λειτουργία του Γυμνασίου και του Λυκείου Ζαγοράς στα παραπάνω χρόνια, αφήνω κάποιο νεότερο εκπαιδευτικό ή άλλο επιστήμονα, που θα κρίνει ότι τέτοιες ενασχολήσεις δεν είναι άσκοπες και ανώφελες για τον τόπο που γεννηθήκαμε και πάντοτε τον αγαπάμε, αλλά αποτελούν γέφυρα σύνδεσης του παρόντος με το παρελθόν, ασφαλή βάση για το κτίσιμο του μέλλοντος και για το λόγο αυτό αξίζει να διαθέσει κανείς χρόνο και κόπο πολύ.» σελ.154
ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΖΑΓΟΡΑΣ – ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΣΟΣ
Σχολικά Τραγούδια για τη Ζαγορά και το Πήλιο – ΣΟΣ
«Τραγούδια, συνθεμένα από ανώνυμους στιχουργούς – πιθανότατα Ζαγοριανούς δασκάλους – προσαρμοσμένα, στο σκοπό άλλων μουσικών συνθέσεων. Τα Ζαγοριανόπουλα τα τραγουδούσαν με πολλή ζωηράδα, αγάπη και περηφάνια για τον τόπο τους.»
«…Δε ρώτησα να μάθω αν ακούγονται και σήμερα στις σχολικές αίθουσες αυτά τα τραγουδάκια, σκεφτόμενος ότι θα έχουν περιπέσει στη λησμονιά, ως μη ανταποκρινόμενα στους μουσικούς ρυθμούς.
Επειδή όμως αποτελούν κι αυτά κομμάτι της ιστορίας των σχολείων της Ζαγοράς, θαρρώ πως αξίζει να τα γράψω, για το λόγο ότι μέσα στην απλότητα και την αγνότητά τους καθρεφτίζεται η αγάπη των δασκάλων και των μαθητών για τη γενέθλια γη. Οι προχωρημένοι στην ηλικία θα τα θυμηθούν με κάποια συγκίνηση. Οι νέοι δεν ξέρω πώς θα τα κρίνουν, διαβάζοντας μόνο τα λόγια τους και αγνοώντας τη μελωδία τους.
Το Πήλιο μας το όμορφο
Το Πήλιο μας, παιδιά, το όμορφο,
που το χωριό μας πάνω είναι χτισμένο,
ελάτε να το τραγουδήσουμε,
γιατί στον κόσμο είναι ξακουσμένο
Πήλιο, πράσιν’ όμορφο βουνό,
που η θάλασσα τα πόδια σου χαϊδεύει,
και ξένους απ’ τα πέρατα της γης
η ομορφιά σου επάνω σου μαζεύει.
Πήλιο, πράσιν’ όμορφο βουνό
με τ’ άφθονα, τα κρύα τα νερά σου,
ποιο στόμα, ποιος μεγάλος ποιητής
θα ψάλλει τη μεγάλη ομορφιά σου. Σελ. 188-189
Μεγάλη συγκίνηση, δάσκαλε! Μεγάλη!
Άφησα το μεγάλο κεφάλαιο «ευεργέτες και δάσκαλοι της Ζαγοράς», για άλλη «βιβλιοπαρουσίαση», για να μην τους αδικήσω, γράφοντας λίγα. Χάρη σ’ αυτούς μορφώθηκε η Ζαγοριανή κοινωνία.
Μόνο που παραλείψατε έναν ακόμα, νεότερο:
Νίκος Διαμαντάκος δάσκαλος, ερευνητής, συγγραφέας και νέος ευεργέτης της Ζαγοράς!
Με μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση για το έργο σας και την προσωπικότητά σας, δάσκαλε, Κατερίνα Δεσπότη – Σταματίου, Παπαθεοδώρου
Υγ. Θα επανέλθω στο βιβλίο, γιατί με πήρε και με σήκωσε το τσουνάμι, αγαπημένε μου, δάσκαλε!
Εδώ όλες οι αναρτήσεις που αφορούν τον Νίκο Διαμαντάκο, τον δασκαλό μου!
***
Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007
Ο δάσκαλός μου που ακόμα με διδάσκει...
Ο δάσκαλός μου που ακόμα με διδάσκει...
Πέρασαν χρόνια απ’ την Έκτη δημοτικού που χώρισαν οι δρόμοι μας.
Πέμπτη και Έκτη ο ίδιος δάσκαλος.
Νίκος Διαμαντάκος το όνομά του. Σοβαρός, αυστηρός, σοφός! Όλα τα ήξερε. Ήθελε να τα μάθει και σε μας, που το μυαλό το είχαμε στο διάλλειμα και στο παιχνίδι.
Τον φοβόμουν, τον σεβόμουν, τον ντρεπόμουν, κυρίως όταν δεν ήξερα μάθημα. Τον κοίταζα στα μάτια γελαστή, όταν ήξερα, ενώ όταν δεν ήξερα κατέβαζα τα μάτια στο πάτωμα...
Εκείνος με καταλάβαινε όμως. Κάποιες φορές μ’ άφηνε να κοιτάζω εκεί στο πάτωμα, χωρίς να με εξετάσει, δίνοντάς μου την ευκαιρία να γλυτώσω το ρεζίλεμα στην τάξη, μα κάνοντάς με να νιώθω τύψεις και να μην ξαναπάω αδιάβαστη.
Κι αυτό γινόταν κυρίως στην Ιστορία. Διάβαζα η καημένη, μα δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά μαζί της. Στα άλλα μαθήματα κελαηδούσα. Ιδίως στην (τότε) γραμματική και στην Έκθεση, ήμουν αστέρι. Στο βιβλίο ενθυμίων της Έκθεσης (που κρατούσε τις καλύτερες), σχεδόν κάθε βδομάδα αντέγραφα την δική μου. Η Ιστορία με άγχωνε πολύ και για να την μάθω έπρεπε να την διαβάσω πολλές φορές, μέχρι που την μάθαινα παπαγαλία, μόνο και μόνο από ντροπή, για να μην αναγκάζεται η ματιά μου να κοιτάζει τα παπούτσια… και να μην κάνει το χέρι πως κάτι ψάχνει, αντί να σηκωθεί ψηλά.
Τελικά ....
γλύτωσα την ντροπή απ’ την Ιστορία και την πήρα μαζεμένη (τότε), απ’ το λεύκωμα, που αντέγραφα το ξύπνημα της εφηβείας των μεγαλύτερων κοριτσιών. Το χαστούκι ήταν για να μην «ξυπνήσω» απότομα και
"γεια στο χέρι του!"
Όχι ένα, 101 έπρεπε να μου δώσει, τότε!
Μακάρι να ήσουν κοντά μου, αγαπημένε μου δάσκαλε και κάπου εκεί στο Λύκειο, να μου ρίχνεις ένα χέρι ξύλο, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, για να μη με παρασύρουν οι ερασιτεχνικοί σταθμοί, τα πάρτι, τα προικιά, οι έρωτες!
Να μου τράβαγες τ’ αυτί και να μου έλεγες:
«Στρώσου Καίτη και διάβασε! Το μπορείς!»
(Με έλεγε Καίτη γιατί ήμασταν δυο οι Κατερίνες).
Ήμουν άτυχη όμως και μετά το Δημοτικό τον έχασα τον δάσκαλό μου! Δεν βρέθηκε κανένας άλλος άξιος να μου «πει» δυο «λογάκια», όπως αυτός!
Τον ξαναβρήκα πάλι στη ζωή μου με το βιβλίο της Μάννας. Με συγχάρηκε, είπε ότι είναι υπερήφανος για μένα, μα εγώ είμαι πιο πολύ υπερήφανη γι' αυτόν! Τον ντρέπομαι ακόμα που δεν προσπάθησα να μορφωθώ και να τον κάνω πραγματικά υπερήφανο, όπως άλλα παιδιά.
Ήμουν όμως και θα είμαι πάντα υπερήφανη που ήμουν μαθήτριά του και γιατί αν και γέρασα, συνεχίζει και με μορφώνει ακόμα! Τώρα μου μαθαίνει την Ιστορία του τόπου μου, γράφοντάς την ο ίδιος, με μεγάλες προσπάθειες και έρευνες κι εγώ μαθαίνω, συγκινούμαι και καμαρώνω! Την μαθαίνω μάλιστα πιο εύκολα, γιατί η γραφή του είναι πολύ καλύτερη από εκείνων που έγραφαν την Ιστορία των τότε Δημοτικών.
Πρώτο του βιβλίο: "Το Πουρί, το πολύδροσο χωριό του Πηλίου", 1997
Δεύτερο: "Εκκλησιές και εξωκλήσια της Ζαγοράς", 2001
και τρίτο: "ΖΑΓΟΡΙΑΝΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ", 2007
Μου μαθαίνει τις ρίζες μου και τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Τι να κρίνω εγώ και να σας γράψω για το έργο του; Και μόνο που είναι δάσκαλος συνταξιούχος κι αυτός ακόμα "διδάσκει", φτάνει!
Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι σαν κι αυτόν τον δάσκαλο, τον δάσκαλό μου!
Τον Νίκο Διαμαντάκο!Είμαι πολύ υπερήφανη γι' αυτόν! Του εύχομαι με όλη μου την καρδιά, να είναι γερός, να ζήσει σαν τα ψηλά βουνά και να συνεχίζει να ανοίγει τα μάτια όλων μας, μέσα απ’ τα βιβλία του.
Να τα διαβάζω, να μαθαίνω, ν’ "ακούω" τη φωνή του και να νιώθω σαν παιδί, όχι όμως που τον φοβάται μην το πιάσει αδιάβαστο, αλλά με πολλή αγάπη, θαυμασμό και ενδιαφέρον για ότι γράφει.
Να είσαι καλά δάσκαλέ μου!
Το βιβλίο του είναι στην βιβλιοπαρουσίαση:
http://kyklaminovounou8.blogspot.com/2007/05/blog-post_4829.html
Και το παράπονό του (ο επίλογος του νέου του βιβλίου) στην εφημερίδα μου:
http://agriokyklamino.blogspot.com/
***
1 σχόλιο:
Το είχα στην ανάρτηση, ενώ η θέση του είναι εδώ.
"***
ΥΓ. Επειδή υπήρξα αυτοδίδακτη και πολύ πριν, απ' τα πτυχία και τις "βοήθειες" των άλλων, για να μην ξεχνιόμαστε... και για να πάψουν να με "θάβουν", ενώ είμαι ακόμα, ζωντανή!
Αυτά, προς υπενθύμιση στον χάκερ και στους "βοηθούς" του, μικρούς και μεγάλους...
Ελήφθη;"
Δημοσίευση σχολίου