Κόκκοι κι αμμουδιά

…Δύσκολο ν’ αρχίσω, μα αν κάνω την αρχή, ξέρω πως θα βαδίσω…

Εδώ και έξι χρόνια ανακατεύτηκα με το ίντερνετ. Είχαμε και νωρίτερα σπίτι μας (λόγω δυο ποδοσφαιρόφιλων ανδρών), αλλά εγώ, μη ξέροντας πως υπάρχει και μια γωνιά για μένα (βλέπε blog), συνέχιζα να καταφεύγω στο χαρτί και να μιλάω στους χάρτινους φίλους.
Γέμισε το σπίτι χαρτιά όμως και σώθηκε απ’ αυτά όταν απέκτησα δωρεάν την δική μου συχνότητα. Εκεί γνώρισα φίλους υπαρκτούς και αόρατους, όπως και εχθρούς, πάλι υπαρκτούς και αόρατους…
Οι φίλοι μου και οι εχθροί μου στην πορεία κατάφεραν να κλέψουν μεγάλο μερίδιο απ’ τη ζωή μου, κι ακόμα «κλέβουν».
Εδώ και καιρό όμως, κάτι με κούρασε. Ίσως, λόγω του καφενείου που βρέθηκα για πολύ καιρό με πολύ κόσμο, πέρα απ’ τις αντοχές μου. Με κούρασαν οι φωνές που δεν έλεγαν πάντα κάτι που μ’ ενδιέφερε ή που να χάιδευε, τουλάχιστον, τ’ αυτιά μου.
Έτσι, τώρα που το καφενείο πια δεν υπάρχει και έχω ελεύθερο χρόνο να πω και ν’ ακούσω τους «φίλους» μου, βλέπω πως δεν είναι βουλωμένα μόνο τ’ αυτιά μου, αλλά και η φωνή μου.

Να πάω στην ουσία, όμως. Το πρόβλημα είναι καθαρά δικό μου και όχι των «φίλων» μου, για να εξηγούμαστε. Δεν έχω προσωπικά με κανέναν, δεν αποφεύγω, κανέναν! Πάντα μ’ άρεσε να κάνω τον ντελάλη σε ότι με άγγιζε και νόμιζα ότι άξιζε να μαθευτεί. Τόσο πολύ, που… έγινα μόνο ένας ντελάλης και ξέχασα πρώτα εγώ και μετά οι άλλοι, πια ήμουνα και που πήγαινα…
Η αλήθεια είναι πως στον δρόμο χάζεψα με τα διαμάντια που έβλεπα και δεν μετανιώνω που χασομέρησα πολύ για να τα δείξω και σε άλλους. Αυτό βέβαια με κούρασε και κούρασα και τους λίγους ή πολλούς φίλους μου.
Κι ερχόμαστε εδώ, στους «φίλους». Στην ουσία. Και πιο συγκεκριμένα στο Φέισμπουκ, στο «γρήγορο φαγητό», όπως εγώ λέω. Εκεί που μ’ ένα απλό λάικ, έχεις αποκτήσει χιλιάδες φίλους, έχεις γεμίσει το κεφάλι σου ή το έχεις αδειάσει.
Όπως και να ‘χει, καλώς ή κακώς, βρέθηκα κι εκεί. Ακολούθησα τους φίλους μου. Στην αρχή που είδα ότι γέμιζε η σελίδα μου, τρόμαξα και κατέφυγα σε μια δεύτερη, πιο κρυφή, ώστε να καλύπτει τις ανάγκες μου που αυτές ήταν πρώτα να επικοινωνήσω και δεύτερον να μάθω και να ακούσω.
Για κακή μου τύχη, για κάποιον άγνωστο λόγο, το Φεις μου έσβησε την γεμάτη μου σελίδα, με αποτέλεσμα να γεμίζει και η κρυφή.
Εδώ και καιρό σκεφτόμουνα να καταφύγω σε μια νέα, πιο προσωπική σελίδα που θα καλύπτει τις ανάγκες μου, μα ντρεπόμουνα να ζητήσω ξανά από κάποιους φίλους μου να με ξανακάνουν «φίλη», οπότε κατέφυγα σε μια άλλη λύση που την νόμιζα εύκολη, μα δεν είναι…
Δεν μιλάω μόνο για τον χρόνο… Μιλάω για την ψυχική φθορά που με περίμενε στην στροφή. Εγώ που έκλαψα χρόνια γιατί με διέγραψε απ’ την σελίδα της μία «φίλη», εγώ σε δυο μέρες αποκεφάλισα 240 φωνές. Δεν λέω ανθρώπους, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολλές φωνές. (Πολλές σελίδες.)
Ο στόχος μου ήταν να μειωθεί κατά πολύ ο αριθμός των φίλων, ώστε να μη μου κρύβουν τα παιχνίδια, τα λουλουδάκια, ακόμα και τα τραγουδάκια μερικές φορές, τις ειδήσεις των φίλων μου και την επαφή μαζί τους.
Έτσι, κοντά στα «ξερά», κάηκαν και κάποια «χλωρά»…
Δεν υποτιμώ κανέναν, πόσο μάλλον τις ανάγκες μας, μα… έπρεπε να το κάνω, για δική μου ανάγκη. Αγαπώ όλο τον κόσμο, χαίρομαι με την χαρά του και λυπάμαι με την λύπη του. Σέβομαι την κάθε ύπαρξη του λόγου, μα θέλω να σέβονται και μένα, όπως θα ‘θελα ακόμα και να αγαπάνε το ίδιο κι εμένα, αλλά στην αγάπη δεν γίνονται παραγγελιές.
Κάποιοι, εύκολα παρεξηγούν, και πολλές απ’ τις κινήσεις μου τις θεωρούν υπερβολικές, εσκεμμένες, ακόμα και ψεύτικες. Όσοι με ξέρουν όμως καλά, ξέρουν ότι δεν είμαι έτσι.
Όχι, παιδιά. Δεν αποσκοπώ στο «κέρδος». Άλλωστε, δεν έχω κάτι να πουλήσω. Κι αν έχω, δεν το «πουλάω» τόσο φθηνά, δείχνοντας τους φίλους μου ή τον αριθμό τους. Θα περιμένω να «πουληθεί» με την «αξία» του, ότι έχω. Έχω μάθει καλά, να περιμένω...

Προέκυψε διακοπή… (έχουμε και οικογένειά, όσο κι αν το ίντερνετ κατάφερε να μπει μέσα σ' αυτή!)

Ουσία: Την εποχή που όλοι μετρούν φίλους, εγώ θέλησα να "κατεβώ". Πρώτα πόνεσα η ίδια και μετά άλλους, αν και το πλήθος, δεν το κατάλαβε καν, κι αυτό με βόλεψε για λίγες ώρες. (Στην πορεία, είναι σίγουρο πως θα σας το έλεγα.)

Μέσα στο πλήθος όμως, ξεχώρισε μια φωνή που μου έγραψε:

«Καλημέρα, δεν ξέρω πως έγινε και αφαιρεθήκατε από τους φίλους μου, αλλά αν έγινε από μένα, έγινε κατά λάθος. Θα χαρώ να λάβω κάποιο μήνυμα σας ή νέο αίτημα. Να είστε καλά. Κική, και συγγνώμη αν έγινε από μένα!»

Η φωνή της Κικής, ήταν μια φωνή απ’ τα «χλωρά», που έλεγα. Με συγκήνησε αφάνταστα αυτή η ΚΥΡΙΑ, γι’ αυτό και μπήκα πιο γρήγορα στην διαδικασία να εξηγήσω. Δεν ξέρω περισσότερα για την Κυρία Κική, ίσως ούτε εκείνη για μένα, μέχρι χθες ίσως ήμασταν μόνο "νούμερα" ή μία για την άλλη, μα τώρα, αν με δεχθεί ξανά για φίλη της, ξέρω πως θα «μετράμε» αλλιώς.

Πολλά έγραψα. Δεν έχει νόημα. Το να ζητήσω «συγγνώμη» δεν βοηθάει. Δύσκολα θα συγχωρήσω τον ίδιο μου τον εαυτό, γι' αυτό που έκανα, γιατί ξέρω καλά πως οι φωνές που προκύπτουν απ’ ανάγκη στον αέρα, όλες κάτι έχουν να πουν, ακόμα κι αν σιωπούνε…

…Κάποτε, ήθελα να διορθώσω τον κόσμο. Δεν τα κατάφερα όμως, γιατί ούτε εγώ η ίδια ήμουνα σωστή. Τα παθήματα θα με κάνουν καλύτερη και… πιστέψ’ τε με, στο διαδίκτυο, πήρα πολλά!

Επιμένω στα λάθη μου και στα πάθη μου, που δεν είναι άλλα απ’ τα βιβλία, την ποίηση, το θέατρο, την μουσική, την φύση, κι ότι άλλο αγγίζει την ματιά μου και την σκέψη μου.
Λάθος, σωστό, αυτή είμαι. Ένας ακόμα κόκκος άμμου που ανάλογα το φως που με χτυπάει, χρωματίζομαι ή εξαφανίζομαι απ’ το σύνολο μιας αμμουδιάς.

…Τώρα, βρεγμένος.
Ένα «κλικ» είναι για σας, το «τι θα με κάνετε»… Ότι έδωσα απλόχερα αυτές τις δυο μέρες, κι αυτό ήταν η «αφωνία», περιμένω να το πάρω εις διπλούν!
Όπως ακριβώς, μου αξίζει!
Αυτό είμαι έτοιμη να το «πληρωθώ».
Εδώ «πληρώθηκα» τόσα που δεν μου άξιζαν, αυτό θα αρνηθώ;

Υγ. Μπορεί για σας να είπα πολλά. Για μένα, λίγα είναι.
Είναι θέμα μετρήματος, όμως! Χρόνου μας.
Υγ. Στον αέρα! Οι διορθώσεις μετά. Η Κική ίσως περιμένει, κι άργησα πολύ!