Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011
Ποτέ χίλιες ξενητιές δεν θα κάνουν μια πατρίδα!
Αφιερωμένο σε όσους ξενητεύτηκαν και έμειναν, πρώτα, σε όσους επέστρεψαν και δεν βρήκαν την Ελλάδα που περίμεναν, και ΣΑΝ ΣΤΟΠ, για όσα παιδιά σκέφτονται να φύγουν έξω, για καλύτερες μέρες...
Η "μάχη" πρέπει να δοθεί εδώ!
Για ένα καλύτερο αύριο, όλων μας!
Με αγάπη Κατερίνα και Κατειρήνα και όπως λάχει...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
Παίρνω την πρωτοβουλία, αγαπητή μου (ακόμα) Κατερίνα, να σχολιάσω γιατί τούτη η ανάρτησή σου μου δίνει αυτό το δικαίωμα.
1. Σαν «αρχάριος στο ίντερνετ», σ’ έψαχνα εδώ κι εκεί, αν και με μπέρδευες το έκανα δίχως να σε μαλώνω… Γιατί άλλωστε…
Η σιωπή σου (γενικά) το μαρτυρούσε. Κι ας έψαχνα να βρω το «γιατί» αφού σε έβλεπα σε γνωστούς τόπους να τριγυρνάς.
Ένα είναι το παράπονο… τι έκανα γι’ αυτή τη συμπεριφορά σου.
Δεν πειράζει, όμως, το παρακάμπτω. Νιώθω καλά.
2. Μιας και την ανάρτηση την αφιερώνεις «σε όσους ξενιτεύτηκαν…» και «σε όσους επέστρεψαν και δεν βρήκαν την Ελλάδα που περίμεναν» μου δίνεις το δεύτερο δικαίωμα, γιατί ανήκω και στις δυο περιπτώσεις, οπότε ελεύθερα το κάνω…
Και συμπληρώνω με μια εξομολόγηση : Αφότου επέστρεψα από την ξενιτιά των τόσων χρόνων, κατάλαβα πως ζούμε και υπάρχουμε σε δυο Ελλάδες. Η μια είναι αυτή που μας «πεθαίνει» με όλα τούτα τα παράλογα που συμβαίνουν. Και η άλλη -αυτή που άφησα όταν έφυγα και τόσα χρόνια νοσταλγούσα- αυτή που μας δίνει «ανάσα» αλλά και αφορμές να νιώθουμε περήφανοι. Γι’ αυτή επέστρεψα και… δυστυχώς δεν τη βρήκα. Είναι η αλήθεια μου!
Σου εύχομαι καλή εβδομάδα κι όλα τα καλά!
Κατά τα άλλα η αγάπη και η εκτίμησή μου ισχύουν…
Καλή σου μέρα!
Αγαπημένε μου, Στράτο, ακόμα και πάντα!
Απ΄τις μία η ώρα που διάβασα το μήνυμά σου, δεν πρόλαβα να απαντήσω και κόπηκε η σύνδεση.
Τώρα ήρθα σ΄ένα άλλο σπίτι, μόνο για να ενημερώσω.
Κρατάνε καιρό αυτές οι αδικαιολόγητες βλάβες και είμαι αποφασισμένη μόλις λυθούν, να πω πολλα στον αέρα!
Μέχρι τότε, απλά να ξέρεις ότι σε θεωρώ πάντα φίλο μου! ¨οκευ;
Δεν βρίσκω άκρη σ' έναν διαφορετικό απ' τον δικό μου υπολογιστή, γι΄αυτό τα λέμε στο μέλλον!
Αχ, Στράτο μου! Τι να σε κάνω; Η απόσταση είναι πάντα ένας μεγάλος μείον, παράγοντας.
Τι να σου πω τώρα και τι να σου εξηγήσω;
Μπορεί εδώ και μήνες να φροντίζουν να μου «κόβουν» καλά τα χέρια και κυρίως την φωνή μου, αλλά όσο ζω, θα βρίσκω ένα τρόπο να επικοινωνώ όταν χρειάζεται.
Μπορεί επιστρέφοντας σπίτι να βρήκα ένα σήμα που τρεμοπαίζει, που μου έχει σπάσει κυριολεκτικά τα νεύρα, γιατί εφόσον πληρώνω, απαιτώ κιόλας και πάει καιρός μ’ αυτό το βιολί…
Πολύ κράτησε και το θέμα δεν είναι να αλλάξω εταιρεία, ούτε αριθμό τηλεφώνου.
Τέλος πάντων, επειδή έχω κειμενογράφο, μπορώ να γράψω εδώ, κι αύριο, μεθαύριο, όταν λυθεί το θέμα, να το κάνω κόπυ. Μπορεί να είμαι τυχερή και να πετύχω να το ανεβάσω κι απόψε. Θα δείξει.
Άλλο κεφάλαιο όμως αυτό. Αφορά δικά μου προβλήματα, αφορά όμως και τον λόγο που μ’ έκαναν ν’ απομακρυνθώ από πολλούς ανθρώπους, εφόσον έπεσε άγριο χέρι στα αρχεία μου…
Ακόμα και τα τηλεφωνήματά μου, λιγόστεψαν αναγκαστικά.
Θα μου πεις: «Μα ποια είσαι;» Και εγώ θα σου απαντήσω: «Έλα μου, ντε!»
Άλλαξα κωδικούς άπειρες φορές, άλλαξα μέιλ αναγκαστικά για τα επείγοντα, αλλά… ίδιο το αποτέλεσμα.
Στο χάος του γιαχού που έχει περίπου 1800 (;) μηνύματα αδιάβαστα (βάλε διαφημήσεις, μετρητές, μηνύματα) βρήκα και κάποια στιγμή δικά σου που με παρέπεμπαν όμως στο μπλογκ σου. Δεν ήταν προσωπικό, ούτε με ρώταγες: «Κατερίνα, τι κάνεις; Ζεις; Πέθανες;»
Δεν θεώρησα λοιπόν επείγον το να τρέξω στο μπλογκ σου, γιατί ίσως ήμουνα και είμαι πολύ «αλλού». Στα πεταχτά, απ’ τα μπροκρόλ, βλέπω ότι κινείστε, όλοι οι «φίλοι» μου, καταλαβαίνω ότι είστε καλά, όπως καταλαβαίνετε κι εσείς για μένα. (πόσο έξω πέφτουμε όμως, θέλει μεγάλη συζήτηση το θέμα.)
Άλλωστε, την ξέρεις την άποψή μου, περί σχολίων. Δεν τους «μετράω» έτσι εγώ τους φίλους, και στο κοινό μας στέκι, της Γιώτας, θα είδες πόσες φορές της το τονίζω. Δείχνει να την πληγώνει όμως, όταν δεν πηγαίνω, στεναχωριέμαι που αφήνει την ευλογημένη πένα της και την ψυχή της, σχεδόν σε όλες μου τις αναρτήσεις, κι επειδή, (πέρα απ’ το ότι την αγαπάω, γιατί είναι ΠΟΛΥ ΚΥΡΙΑ), έστω και καθυστερημένα, περνάω για να δώσω το παρόν μου. Μιλάμε στο τηλέφωνο με την Γιώτα, αλλά λόγω της… «βλάβης» το αραίωσα κι αυτό, γιατί δεν έχει νόημα να μιλάς με έναν φίλο ή φίλη και να σ’ ακούει ο κάθε χάκερ, ακόμα κι αν μιλάς για τον καιρό!
Η Γιώτα ήξερε εδώ και πολύ καιρό το πρόβλημά μου και με κατανοεί τόσο πολύ, που παιδεύεται μόνη της να ανεβάσει μια δύσκολη ανάρτηση, ενώ για μένα είναι ένα κλικ!
Στράτο μου, κακά τα ψέματα. Με μια γυναίκα είναι πιο εύκολη η φιλία. Άντε ν’ αρχίσω να τηλεφωνάω! Σίγουρα θα έχουμε τόσα να πούμε, μα… αυτή η ζωή δεν με βοηθάει.
Δεν είσαι ο μόνος που έχει παράπονα! Πίστεψέ με! Έχω έναν άντρα που μου έχει πλήρη εμπιστοσύνη, μα έχω γνωρίσει τόσο κόσμο στη ζωή μου (βάλε δουλειές δικές μου, περίπτερο, ποδόσφαιρα, καφενείο, βιβλία, ίντερνετ, κ.λ.π.) αγαπάω και μ’ αγαπάει πολύς κόσμος (κι άλλος τόσος με μισεί!), αλλά δεν μπορώ ν’ ανταπεξέλθω πια στις τυπικές αποδείξεις της αγάπης μου γι’ αυτούς.
Θα πρέπει να είμαι μ’ ένα τηλέφωνο στο χέρι όλη μέρα, να έχω και μια γραμματέα για το ίντερνετ και όκευ!
Προσπαθώ να δίνω πρωταιρεότητες, Στράτο μου! Αυτό δεν έχετε καταλάβει όλοι σας και εύκολα μου κρατάτε μούτρα, λες κι εγώ δεν είμαι άνθρωπος, δεν έχω στεναχώριες, προβλήματα, κ.λ.π. Νομίζετε ότι έχω προθέσεις, συμπάθειες, κ.λ.π.
Δεν είναι έτσι, Στράτο μου! Αν για μένα δεν σήμαινες κάτι, δεν θα καθόμουνα να σου εξηγώ τόση ώρα, ενώ συνάμα το κεφάλι μου πάει να σπάσει, για άλλα σοβαρότερα προβλήματα που τρέχουν στη ζωή μου και συν τοις άλλοις, είναι θέμα ωρών πάλι, για να μάθω αν θ’ ακούσει για άλλη μια φορά ο Θεός την βουβή προσευχή μου… (γιατί κι Αυτόν τον ντρέπομαι, πια! Τον έχω κουράσει αφάνταστα…) ή αν θα ξαναξεριζωθώ βαθιά, για άλλη μια φορά.
Πέρα απ’ τ’ άλλα, τα δύσκολα που περνάει όλος ο κόσμος, κι εγώ ίσως πάλι λίγο παραπάνω, γιατί έχω δυο παιδιά άνεργα, ενοίκια, δάνεια, υγείες κ.λ.π. ξεδίνω με τραγουδάκια και Φεις, Στράτο μου, τελευταία, για να μη μου στρίψει. Αποφεύγω τα μπλογκ, γι’ αυτόν τον λόγο. Αν έρθω, πρέπει να περάσω απ’ όλους, να διαβάσω, να σχολιάσω, να ξαναπεράσω να δω τι μου απαντήσατε, τι νέα ανάρτηση ανεβάσατε και όλη τη ροή που απαιτούν τα μπλογκ, όταν δεν θέλεις να ξεχωρίζεις φίλους και να είσαι δίκαιος. Το έκανα χρόνια και με ξέρετε.
Απλά, τώρα στο Φεις, βρήκα φίλους, συγγενείς, συμμαθητές, νέους αξιόλογους ανθρώπους, μαθαίνω στα γρήγορα ειδήσεις, με ποιο εύκολο τρόπο και με ποιο λίγα λόγια, ένα γρήγορο λάικ, κι έφυγα. Τρώω κι εκεί πολύ χρόνο, δεν με παίρνει άλλο! Δεν είναι όμως, μόνο θέμα χρόνου, Στράτο μου! Είναι και θέμα «κούρασης», απ’ όπου κι αν προέρχεται αυτή. Αν ήσουνα στο Φεις θα έβλεπες ότι κι από κει «κρύφτηκα» τελευταία. Πολλές οι φωνές πια, για τα δικά μου αυτιά.
Αυτό είναι όλο. Σίγουρα δεν φταίνε οι φωνές, αν τα δικά μου αυτιά βούλωσαν απ’ τις πολλές βουτιές…
Ξέρεις ότι είμαι αυθόρμητη, πάντα ανοιχτή σε φίλους, νέα ταλέντα κ.λ.π. αλλά αυτό δεν παύει να με «πνίγει» συνάμα. Νοιώθω άδεια πια, γι’ αυτό και κουρασμένα τα «δίνω» μου. Όχι, ότι δεν θέλω να «δώσω»! Δεν έχω δυνάμεις πια, για να δώσω! Μακάρι να είχα την άνεση, να πληρώνω μια κοπέλα και να της έγραφα σ’ ένα χαρτί τι θέματα θα αναρτεί, ποιες σελίδες αξίζει να δείξει και σε ποιους θ’ αφήνει σφραγίδα με το όνομά μου, και τα: «σ’ αγαπώ και περνάς απ’ το μυαλό μου σε απίθανους χρόνους και στιγμές, αυτό είναι το παρόν μου, μέσω της γραμματέως μου. Υπάρχω και συνέχισε να μ’ αγαπάς με τις ίδιες ταχύτητες, μέχρι να συναντηθούμε »!
Αλλά… δε γίνεται! Θα κάνω συμφωνία για την άλλη ζωή, Στράτο μου!
Μη μου κρατάς λοιπόν κακία, ούτε παράπονο! Τι να πουν οι φίλοι μου που βλέπουν νεκρά τα μπλογκ τους που τα δούλευα εγώ; Δεν έχω πρόσωπο, ούτε να τους τηλεφωνήσω! Ξέρουν όμως τα λούκια που περνάω και το σέβονται. Πέρα απ’ αυτό, το άλλο λαπ τοπ κατέρρευσε, κι αυτό το μοιράζομαι με τους άντρες μου, που συνάμα βλέπουν και αγώνες! Τι να σου κάνει, λοιπόν, μια υπό κατάρρευσιν Κατερίνα και μάλιστα χωρίς υπολογιστή; Άχρηστη!
Κι αυτό το «άχρηστη» είναι που πονάει πιο πολύ, Στράτο μου!
Θα ‘θελα να μ’ αγαπάνε, μόνο γι’ αυτό! Όχι για την «χρησιμότητά μου»…
Κάτι σαν τα γερόντια… Τ’ αγαπάς πια, για ό,τι έδωσαν, όταν μπορούσαν… Μετά τους δίνεις στοργή και προδέρμ…
Κι απ’ αυτή όμως, πάλι «παίρνεις»!
Γεμίζεις τις μπαταρίες σου, αλλιώς!
Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό το μήνυμα, φίλε μου, γιατί μου δίνεις την ευκαιρία, να μιλάω σε σένα, μεν, αλλά να με ακούσουν και να με καταλάβουν και οι άλλοι. Να ξέρεις πως, μόνο για πάρτη σου (και για κάποιους άλλους - λίγους) θα έτρεχα σήμερα σε ξένο σπίτι και μάλιστα πολύ μακριά απ’ την περιοχή μου, για να σου εξηγήσω! Γιατί δεν ήθελα να νομίζεις τίποτα διαφορετικό απ’ την αλήθεια!
Πήγα 3 σελίδα, λέει! Τι έγραψα, Θε μου;
Τι με ρώταγες, Στράτο;
Η ξενητειά (επιμένω στην κόντρα με τον ορθογραφικό έλεγχο, γιατί έτσι γράφονταν παλιά!) ήταν το θέμα μας!
Ξενητεμένοι μέσα στα ίδια μας τα σπίτια, Στράτο μου! Τι ψάχνουμε;
Απ’ την στιγμή που εμείς που δεν ξενητευτήκαμε ποτέ, απαρνηθήκαμε την ιστορία μας, την κουλτούρα μας, τις ρίζες μας, το αδιέξοδο ήταν επόμενο. Αυτό βρήκατε εσείς, αυτό βλέπουμε όλοι μας τώρα πια, αλλά δεν έχουμε τις αξίες, μαζί με τα κουράγια, να χαράξουμε νέους δρόμους, δυστυχώς. Πιάσαμε πάτο, φυσικό κι επόμενο, μα αυτός θα δείξει αν οι δυνάμεις μας θα καταφύγουν στο να σκάψουμε τούνελ, να πετάξουμε στα ύψη, ή να παραδώσουμε πνεύμα, εκεί.
Θα δείξει, Στράτο μου! Δικαίωμα είχες και έχεις πάντα, φίλε μου!
(Εδώ έχουν άλλοι, ανώνυμοι κι αόρατοι!)
Είναι δυνατόν;
Κάτι τέτοιο δεν έγραφες;
Αχ, ρε Στράτο! Θα μπορούσα να στο στείλω με μέιλ, όλο αυτό το κατεβατό, μα θα ‘θελα να λυθούν κάποιες απορίες και στους άλλους φίλους μου, που απορούν με την στάση μου, που με νομίζουν διχασμένη (ή πολύ-χασμένη!) προσωπικότητα, μα δεν είναι έτσι! Πάντα θα υπάρχει κάποιος λόγος που «σιωπώ»…
Αν έγραφα βιβλίο για τη ζωή μου εδώ και δυο χρόνια (να μην βάλω 4), να είσαι σίγουρος πως θα με αποκαλούσες ΗΡΩΑ!
Αυτά!
Υγ. Το μέλλον μου έχει στα σχέδιά του πολύ Αθήνα, Στράτο μου, οπότε, κάποια στιγμή θα πούμε πολύ περισσότερα από κοντά. Ως τότε όμως, να εύχεσαι να με φέρουν εκεί καλά γεγονότα κι όχι αρρώστιες… Ναι;
1:43!
Ξημερώνει! Δεν θέλω… Είναι πολύ σκληρή η νέα μέρα… Με
βρίσκει ερείπιο, πάλι.
2:09
Φυσικά και δεν έχω σήμα. Ελπίζω μόνο, να έχω τηλέφωνο αύριο, αλλιώς…
Καληνύχτα, Στράτο μου και φίλοι μου, με εισαγωγικά και χωρίς…
Ξημέρωσε...
Ακόμα και οι χάκερς κοιμούνται...
Δεν ξέρω αν ήρθαν όλα τα κομμάτια, Στράτο μου, με το σχόλιο και κόψε -κόψε, γιατί δεν χωρούσαν.
Το νόημα όμως, σίγουρα ήρθε! ναι;
Τώρα έχω εικόνα το σχόλιό σου!
Αρχάριος, με τίποτα! Δεν έχεις δει αρχάριους, μου φαίνεται!
Μπέρδευα, αλλά με πυξίδα! Την Αγάντα και τα χρόνια είχα ενάμιση χρόνο! Παλιότερα είχα 100!
Η σιωπή μου ήταν γενική! Αν κοίταζες κι αλλού, θα το έβλεπες!
Όχι, άλλα παράπονα, Στράτο μου!Ο χάκερ, μάλλον λαγοκοιμάται! Ή με έχει βάλει στο αυτόματο...
Αφού νοιώθεις και νοιώθω καλά, τι συζητάμε τόσες ώρες;
Ας είναι καλά η ξενητειά που μας ένωσε πάλι!
Εμείς την πεθάναμε την Ελλάδα μας, Στράτο μου! Ποτέ δεν θα φταίει η ίδια!
Κι από δω ισχύουν αλήθειες, κι αγάπες, κι εκτιμήσεις και φιλίες κι' απ' όλα!
Καλή μας μέρα, φίλε μου!
Ήταν χθες κι έγινε σήμερα...
Αγάντα και χνάρια, εννοώ!
Να πως φτάνει κανείς στα 10 σχόλια, τσάκα τσάκα!
Κι άμα λάχει, μπορεί να τα κάνει και 500, με άλλο τρόπο... αν δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει!
Αρχάριε φίλε μου, τουλάχιστον αυτή την διαφορά με μένα, την έχεις καταλάβει; Όσα κομμάτια και να είμαι, μία θα βγω παντού!
Γι' αυτό, κράτα με στην καρδιά σου, ακόμα!Τ' αξίζω! Το νιώθω!
Μπήκε, για πόσο δεν ξέρω, πάλι!
Ναι, κι ο Θεός συνεχίζει ν' ακούει..
Κι εγώ συνεχίζω να προσεύχομαι και για αύριο και για μεθαύριο...
Στράτο μου, σε ζάλισα ε; Αν ήξερες την φόρτισή μου!...
Τέλος πάντων! Όλα για τους ανθρώπους είναι!
Κατερίνα, χτες βράδυ, σκέφτηκα να σου έγραφα να σβήσεις το σχόλιό μου. Δεν το έκανα, βέβαια, σκεφτόμενος να το κάνω το πρωί. Είχα για σύμμαχο το χρόνο μέχρι να περάσει το σχόλιο από τη «λογοκρισία» που κάποιοι επιμένουν να περνάν τα σχόλια πρώτα από την έγκρισή τους… Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ, αλλά τέλος πάντων.
Είχα τους ενδοιασμούς μου μήπως και το παράπονό μου δεν θα μπορούσε να ερμηνευτεί σωστά και δεν ήθελα να χαλάσω την καρδιά σου.
Θέλω να ξέρεις πως δεν μετράω τους φίλους από τις επισκέψεις και τους σχολιασμούς στο μπλογκ μου. Αλίμονο…
Αυτό που συνέβη ήταν η απρόσμενη σιωπή σου, γενικά προς εμένα, εδώ και αρκετό καιρό. Που να φανταστώ ότι το πρωί θα με προλάβαινες με μια ατέλειωτη απολογία (1.770 λέξεις κάθισες κι έγραψες, βρε θηρίο…). Δεν χρειαζόταν, Κατερίνα.
Νιώθω ένα βάρος που έγινα αιτία να ασχοληθείς και να χάσεις τον ύπνο σου τόσες ώρες για ένα μικρό ίσως και άνευ σημασίας παράπονο.
Η φιλία, η αγάπη και η εκτίμηση μετριόνται αλλιώς, ή αλλιώς τουλάχιστον τις μετρώ εγώ.
Δεν σου κρατάω κακία, γιατί άλλωστε… Πολλά ακόμη θα χρειαστεί να γράψω, αλλά θεωρώ σωστό να το κάνω δια της οδού του μέιλ.
Καλή σου μέρα και Χρόνια Πολλά στο Δημήτρη σου!!!
Στράτο μου, στα πεταχτά τώρα, λόγω σήματος, αλλά και ημέρας!
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, για τον άντρα μου!
Δεν είπα ποτέ ότι εσύ μετράς σχόλια κ.λ.π.
Το μαξι μήνυμά μου ήταν γενικής φύσεως.
Το ότι ελέγχω τα μηνύματά μου, επιβάλλεται σε μένα. Είμαι πολύ παθούσα.
Εδώ σου μιλάω ότι πληρώνω ίντερνετ και δεν έχω όταν το θέλω και τελευταίως και τηλέφωνο! Κι αυτό είναι που αγριεύει πολύ τα πράγματα...
Μην αναλλωνόμαστε άλλο, εξηγώντας, ειδικά στον αέρα.
Θα τα πούμε, Στράτο μου, μόλις χαλαρώσω λίγο, γιατί έχω μέρες που είμαι στην τσίτα, με πολλά άλλα έκτακτα. Φιλάκια!
Δημοσίευση σχολίου