Αυτή την χελώνα την βρήκαμε στον δρόμο μας το Ψυχοσάββατο, γυρίζοντας απ' την θάλασσα, μετά το στάρι... μετά τον Άγιο Εφραίμ με τ' άσπρα...
"Γούρι!είπαμε και πολύ την χαρήκαμε.
Ο άντρας μου σταμάτησε και την φωτογράφησα, όσο προλάβαινα μέχρι εκείνη να κρυφτεί, όχι στο καβούκι της αλλά στα χορτάρια στην άκρη του δρόμου.
Φεύγοντας είδα άλλη μία μικρότερη, σε άλλο σημείο, αλλά δεν είπα στον άντρα μου να σταματήσει, γιατί η σκέψη μου είχε χαθεί στην πλάτη της... και στο πόσο μεγάλη ιστορία κουβαλάει πάνω της.
Την ένιωσα για γιαγιά και πολύ σοφή, γιατί δεν κρύφτηκε στο καβούκι της φοβισμένη (αναγνωρίζει τους ανθρώπους φαίνεται και ίσως ξέρει από ποιους να προφυλαχθεί!) και συνάμα πολύ έξυπνη, γιατί έτρεξε γρήγορα, γιατί, μπορεί να σταματήσαμε εμείς, ο δρόμος όμως ήταν διπλής κυκλοφορίας κι εκείνη ίσως το ήξερε ότι κινδύνευε. (Εδώ, για να είμαι ειλικρινής, απ' ότι θυμάμαι, κοντοστάθηκε και με κοίταξε και λίγο!)
Μετά στο σπίτι κοίταζα τις φωτογραφίες, τις μεγέθυνα και προσπαθούσα να "διαβάσω" τα σημάδια της ζωής της.
Η φαντασία μου δεν ξέρω πόσο κοντά έπεσε στην αληθινή της ιστορία.
Δυστυχώς οι χελώνες δεν μιλάνε, ούτε και ξέρω αν θα την ξαναδώ, για να την ρωτήσω, κι ας μη μου απαντήσει!
Εύχομαι να είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος της και ασφαλής!
Θα ήθελα να μάθω τι "διαβάζετε" εσείς στην πλάτη της, γιατί εγώ βλέπω "Άλλα", πάλι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου