"Κι εγώ, κι εσύ; Κι ο άλλος;"

Τελευταία ακούω συχνά αυτή την έκφραση του "κι εγώ", σε άλλη όμως διάσταση και δεν μ' αρέσει.
"Ξέρεις, δεν είμαι καλά..."
"Κι εγώ!"
"Είμαι άρρωστος, δεν φτάνουν για γιατρούς!"
"Κι εγώ!"
"Δεν έχω μία! Χρωστάω της Μιχαλούς!"
"Κι εγώ!"
"Στεναχωριέμαι για τα παιδιά. Μεγάλωσαν! Πότε θα βρουν δουλειά; Πότε θα κάνουν οικογένεια;"
"Κι εγώ!"
"Δεν έχω κέφι για τίποτα!"
"Κι εγώ!"
"Πάλι άδειο το ψυγείο!"
"Κι εγώ... και το δικό μου...!"

Και το δικό μου και το δικό σου, κι εγώ, κι εσύ κι ο άλλος, μα αφού δε μιλάμε, κι εγώ κι εσύ, "άχρηστοι" είμαστε σ' αυτή τη χώρα...

Είναι πολλοί όμως οι άνθρωποι που "μιλάνε", καθένας με τον τρόπο του. Δεν έχει καμιά σημασία το ποιος μίλησε πρώτος, ποιος δεύτερος και με ποιο τρόπο ακριβώς διατύπωσε τις σκέψεις του. Σημασία έχει το να "πράξουν" πολλοί, είτε "ακούει" ο πρωθυπουργός, είτε όχι.

Κράτησα λοιπόν, δυο επιστολές πνευματικών ανθρώπων που βρήκα πρωί πρωί μπροστά μου, ξέροντας η ίδια, πως έχω διαβάσει πολλές, εδώ και πολύ καιρό, πολλών ανωνύμων (μη διασήμων).

Όλοι περίπου, τα ίδια λένε, λέμε, γράφουμε...
Περιμένοντας... το αποτέλεσμα.... ΚΑΛΩΣ μας ήρθε κι ο Ιούνης! Αν δεν προλάβουμε να μαζέψουμε ενέργεια και δύναμη, τώρα που "καίει" ο Ήλιος, αλίμονό μας τον χειμώνα!

Η Λυδία Βαρσαμίδου κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Γωγώ Ατζολετάκη.

πριν από 9 ώρες

Απλώς θαυμάζω τους ανθρώπους που τολμούν!!!που έχουν τα κότσια έστω και να μιλήσουν!!!!!Μόνο που το όραμα γι αυτή την περιβόητη ανάκαμψη, θέλει πολιτικό ταλέντο,ανιδιοτέλεια και τόλμη θυσιαστική! Τόλμη για ζωτικές διακινδυνεύσεις! Επιστράτευση της ποιότητας αυτών των ''ολίγων'' που δυστυχώς έχω την εντύπωση ότι είναι ελάχιστοι.....

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ που έστειλε πρόσφατα στον κ. Πρωθυπουργό της χώρας ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, έφερε στην επικαιρότητα την Ανοικτή Επιστολή που είχα στείλει εγώ στον κ. Σαμαρά στις 28 Νοεμβρίου του 2012...
Σε συνέντευξη που έδωσε ο Νάνος Βαλαωρίτης, παρετήρησε με πικρία ότι... "ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας σιωπά... γιατί φοβάται... Φοβάται για τις συνέπειες..."

Όντως ! Ο πνευματικός κόσμος ΣΙΩΠΑ. Λίγοι, εξαιρετικά λίγοι τολμούν... Όταν ανήρτησα εγώ την Επιστολή μου, χιλιάδες κόσμου με συνεχάρησαν για την τόλμη μου.
ΟΧΙ ! Δεν νιώθω ηρωίδα... Απλώς αγωνίζομαι. Δεν έκανα καμιά εξαιρετική πράξη. Έκανα το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Όπως το αυτονόητο - κατ' εμέ - έκανε και ο Ν. Βαλαωρίτης, και ίσως θα έπρεπε να το έχει κάνει πολύ νωρίτερα...

Τις συνέπειες ούτε καν τις σκέφτηκα. Κι ας είμαι ΑΝΕΡΓΗ 3 χρόνια. Κι ας βιώνω κι εγώ την ανασφάλεια, όπως εκατομμύρια συμπατριώτες μου. Κι εγώ ΦΟΒΑΜΑΙ για το ΜΕΛΛΟΝ μου... Όμως ο ΦΟΒΟΣ για την κατηφορική πορεία της πατρίδας μου είναι μεγαλύτερος. Με όπλο αυτόν τον μεγαλύτερο φόβο, δίνω τον αγώνα μου...

Η αναμόχλευση της ΣΙΩΠΗΣ του πνευματικού κόσμου της χώρας με ωθεί να διατυπώσω μερικά ερωτήματα...
Πού είναι αλήθεια ΟΟΟΛΟΙ αυτοί που επαίρονται ότι παράγουν πολιτισμό ; Και πώς άραγε "παράγεται πολιτισμός" σε ανελεύθερα καθεστώτα ;
Πού είναι ΟΟΟΛΟΙ αυτοί των αριστερών και αριστεριζουσών πεποιθήσεων... όλοι αυτοί που προσδέθηκαν σε προοδευτικά κόμματα, έτοιμα για τις μεγάλες ανατροπές ;
Πού είναι ΟΟΟΛΟΙ αυτοί οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι συνθέτες, οι τραγουδιστές... που αγωνίστηκαν κατά καιρούς (υποτίθεται) εναντίον της διαφθοράς, εναντίον της οικογενειοκρατίας, εναντίον της αναξιοκρατίας ;
Πού είναι ΟΟΟΛΟΙ αυτοί που σήκωσαν τη σημαία, για να γκρεμίσουν το σάπιο πολιτικό σύστημα ;
Πού είναι ΟΟΟΛΟΙ αυτοί, να διαμαρτυρηθούν για την Ελλάδα που χάνεται, για την Ελλάδα που αλλοτριώνεται, που χάνει την Εθνική της ταυτότητα... Πού είναι, να σταθούν στο πλευρό της Πατρίδας που ξεπουλιέται ανυπεράσπιστη στα παζάρια του κόσμου... Πού είναι, να φωνάξουν και για το λαό αυτής της Ελλάδας που "διώκεται", πένης πλέον, ταλαίπωρος και επαίτης ;
ΓΙΑΤΙ ΣΙΩΠΟΥΝ ;;;;
Μήπως για να μην δημιουργήσουν δυσμενείς εντυπώσεις ; Για να μην γραφτούν σε κάποια λίστα προγραφών ; Για να μη χάσουν τη θεσούλα τους ; Για να μην αποκλειστούν από κάποιο μελλοντικό οικονομικό "πολιτιστικό" πακέτο ; Ή για να τα έχουν καλά με όλους προσβλέποντας σε κάποια μελλοντική τους... αξιοποίηση ;
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ... Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ;

Ένα ΠΝΕΥΜΑ που φοβάται, δεν είναι πνεύμα. Είναι μια καθεστηκυία θλιβερή τάξη, που εξαρτάται από το Σύστημα, που επιβιώνει από το Σύστημα, που γίνεται "γρανάζι" στις επιδιώξεις του Συστήματος, που συμβάλλει στη διαιώνιση "συστημικών" πρακτικών, και που ηδονίζεται να πιστεύει ότι "παράγει πολιτισμό" !
Το πνεύμα οφείλει να είναι ελεύθερο. Και να δρά με ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Και να μην υπολογίζει τις... συνέπειες !Διαφορετικά, ως "πνεύμα", καλύτερα να... εξαερωθεί εντελώς !


(Κατόπιν παράκλησης φίλων που επικοινώνησαν μαζί μου, αναδημοσιεύω εκείνη την ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ που έστειλα προς τον Αντώνη Σαμαρά στις 28 Νοεμβρίου 2012, με την ελπίδα ότι προϊόντος του χρόνου θα πληθύνουν οι ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ φωνές, εκείνες οι φωνές που προς το παρόν φοβούνται να εκφραστούν, όσο κι αν κόπτονται για το αντίθετο...)


ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,
κ. ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ

Αγαπητέ κ. Πρωθυπουργέ

Παρακολούθησα τις θριαμβολογίες σας για τα αποτελέσματα του πρόσφατου Eurogroup, που αφορούν στην επιτυχή έκβαση της παροχής οικονομικής βοήθειας προς την χειμαζόμενη χώρα μας. Και άκουσα δια των πρωθυπουργικών χειλέων σας, πως πλέον αρχίζει μια "καινούργια μέρα" για την Ελλάδα, πως πλέον η πατρίδα μας θα μπει σε τροχιά ανάπτυξης !

Ασφαλώς πολλοί σας πίστεψαν, επειδή ήθελαν να σας πιστέψουν. Και άλλοι χειροκρότησαν, επειδή αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντά τους. Όμως ο πολύς, ο μεγάλος σε όγκο ΛΑΟΣ, αυτός ο λαός τον οποίον εκπροσωπείτε, αναρωτιέται :
Για ποιά ανάπτυξη μιλάτε ; Δεν έχετε συνειδητοποιήσει ότι το καράβι βυθίζεται ; Τα αμπάρια έχουν πάρει πολύ νερό και ήδη -εκεί στα βάθη- πνίγονται πολλοί, αβοήθητοι... κι άλλοι πηδούν αλλόφρονες από τη γέφυρα σε απονενοημένα διαβήματα διαφυγής.

Χαμογελάτε και επαίρεστε για τη σωτηρία της χώρας. Ποιας χώρας, αλήθεια;... Φοβάμαι πως έχετε μπερδέψει τις χώρες, ίσως αγωνίζεστε να σώσετε μιαν άλλη χώρα, ή ίσως ζείτε σ' άλλη χώρα. Εμείς- ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ, ο μεγάλος σε όγκο ΛΑΟΣ- μιλάμε για την ΕΛΛΑΔΑ. Την πατρίδα μας ! Κι αυτή η χώρα βρίσκεται στην πυρά. Την καίτε κομμάτι-κομμάτι και ούτε την καμένη σάρκα της αντιλαμβάνονται τα ευγενή ρουθούνια σας, ούτε η αιθάλη φαίνεται να ερεθίζει τους ταλαιπωρημένους οφθαλμούς σας...

Ίσως ακούτε για τον λαό, που υποφέρει. Για την ένδεια. Για τα συσσίτια. Για τα χιλιάδες σπιτικά που διαβιούν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα... Πληροφορίες - έτσι κύριε Σαμαρά ; Νούμερα ! Αριθμοί ! Στατιστικές... Όμως δεν είμαστε αριθμοί, κύριε Πρωθυπουργέ της Ελλάδας. Είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Με συγκεκριμένες ανάγκες.

Πρόσφατα, στην περιοχή που μένω, δημιουργήσαμε μια ομάδα δράσης για βοήθεια σε άπορες οικογένειες και ιδρύματα. Κάνουμε κάτι πολύ απλό : Παραλαμβάνουμε από μερικούς φούρνους ψωμί και αρτοσκευάσματα που δεν διατέθηκαν στη διάρκεια της ημέρας, και τα προωθούμε σε ανθρώπους που δυσκολεύονται ακόμα και για το ψωμί, καθώς και σε ιδρύματα που παρέχουν συσσίτια σε δυσπραγούντες και άστεγους. Κάθε βράδυ γίνεται η ίδια διαδικασία. Η ομάδα μου -και εγώ προσωπικά- εργαζόμαστε μέχρι αργά τη νύχτα, ώσπου να γίνει ο διαχωρισμός των προϊόντων και η παράδοση σ' αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε για μια φρατζόλα ψωμί... Και ξέρετε, κύριε Πρωθυπουργέ, με τι αγωνία περιμένουν τη σακκουλίτσα τους ; Άνθρωποι νοικοκυραίοι μέχρι χθες, γυναίκες με άνεργους άντρες που μεγαλώνουν παιδιά με 300 και 400 ευρώ, παππούδες που φυλάνε το κουλούρι ή το κέικ για να το δώσουν την άλλη μέρα στο εγγόνι κολατσιό για το σχολείο... Τους ξέρετε αυτούς τους ανθρώπους, κύριε Πρωθυπουργέ της Ελλάδας ; Ζουν εδώ, είναι ΕΛΛΗΝΕΣ ! Τους έχετε συναντήσει ποτέ ; Και το σπουδαιότερο : Αν τους συναντήσετε, ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΤΑΞΕΤΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ;... Γιατί εγώ τους κοιτώ κατάματα κάθε βράδυ, κύριε Σαμαρά. Και βλέπω στο βλέμμα τους να λαμπυρίζει η χαρά για μια φρατζόλα και ένα σταφιδόψωμο.

Μπορείτε να φανταστείτε, κύριε Πρωθυπουργέ, τη ζωή σας αν ξυπνήσετε αύριο το πρωί και δεν έχετε ηλεκτρικό για να φτιάξετε τον καφέ σας - και δεν μπορείτε να επικοινωνήσετε με κανέναν, γιατί θα σας έχουν κόψει το τηλέφωνο - και δεν έχετε πετρέλαιο για να ζεσταθείτε - και τα παιδιά σας πηγαίνουν στο σχολείο με ξεσκισμένη τσάντα, με τρύπια παπούτσια και άδειο στομάχι... και πρέπει να περιμένετε στη στάση μέσ' στ' αγιάζι τρία τέταρτα για να έρθει το λεωφορείο, γιατί τα δρομολόγια έχουν μειωθεί... και να πέφτετε στο κρεβάτι νηστικός, γιατί το τελευταίο ξεροκόμματο το δώσατε στα παιδιά σας... Φανταστείτε μια μέρα τη ζωή σας έτσι ! Φοβάμαι πως όσο ευφάνταστος (!) κι αν είστε, δεν θα τα καταφέρετε. Όμως - ξέρετε- αυτή είναι η καθημερινότητα πάρα πολλών Ελλήνων. Ελλήνων που ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ μέχρι τώρα εσείς και οι όμοιοί σας ΣΩΣΑΤΕ !!!

Κι αυτοί οι ΕΛΛΗΝΕΣ είμαστε εδώ, και βολοδέρνουμε μέσ' στην απελπισία, γιατί δεν έχουμε άλλη πατρίδα. Ακόμα και οι Μικρασιάτες, μετά την Καταστροφή, είχανε μια πατρίδα να πάνε. Εμείς εγκλωβιστήκαμε. Πού να αναζητήσουμε πατρίδα ; Πού βρίσκεται η πατρίδα μας ;...

Χαρείτε όσο θέλετε, που μας σώσατε. Χαρείτε πάνω στ' αποκαϊδια του λαού. Μπορεί να βαυκαλίζεστε ότι σώσατε τη χώρα, όμως ο λαός έχει καταποντιστεί. Και ξέρετε κάτι, κύριε Πρωθυπουργέ ; Μια χώρα είναι ΧΩΡΑ με το λαό της. Χωρίς το λαό της είναι απλώς μια γεωγραφική έκταση. Δεν σας το διδάξανε αυτό εκεί στα επιφανή πανεπιστήμια που σπουδάσατε ;... Αν σώσατε κάτι, αν "θεωρείτε" ότι σώσατε κάτι, σώσατε μια γεωγραφική έκταση. Ας μη μιλάμε όμως για την ΕΛΛΑΔΑ....

Μετά τιμής

Γωγώ Ατζολετάκη
Ηθοποιός- Συγγραφέας
(Πρώτη ανάρτηση στο FACEBOOK: 28-11-2012)