Ευχαριστήριο απ' την οικογένεια Κώστα Κόγια

Ευχαριστήριο απ' την οικογένεια του Κώστα Κόγια.

     ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΓΙΑΣ  με το βιβλίο του

    Ο ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ που το έγραψε το 1995

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΚΟΓΙΑ

Η Οικογένεια του Κώστα Κόγια θέλει να ευχαριστήσει

 όλους όσους παρευρέθηκαν και συμπαραστάθηκαν

 στον απροσδόκητο και αναπάντεχο χαμό του

 λατρευτού  συζύγου και πατέρα. Στο βαρύ πόνο

και την τεράστια απώλεια του Κώστα μας

παραλείψαμε να στείλουμε ευχαριστήριο.

 Όλες αυτές τις μέρες του πόνου και  της οδύνης

 προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια του, τις φράσεις του

ώστε  να μπορέσω να καταλάβω τους λόγους

 που έκανε αυτό το διάβημα.

 Οι προσωπικοί οικονομικοί λόγοι και  οι λόγοι υγείας

 δεν θα λύγιζαν ποτέ τον Κώστα Κόγια.

 Ο αγωνιστής Κώστας Κόγιας έπαιρνε στην πλάτη του

 και όλα τα προβλήματα της κοινωνίας.

 Ξεκινούσε αγώνες και δεν είχε συμπαράσταση αλλά

δεχόταν και αρνητική κριτική για τις διάφορες μορφές

αγώνα και πάλης που πρότεινε  εναντίον όσων έχουν

 ευθύνη για τη φτωχοποίηση  της Ελληνικής κοινωνίας.

 Η ακεραιότητα, το ήθος, το φιλότιμό, η αξιοπρέπειά του

 δεν άντεxε  να βλέπει γύρω του ανθρώπους να

 υποφέρουν και του Κώστα Κόγια να του δένουν

 τα χέρια κάποιοι που έπαιρναν γραμμή και εντολές

 από τα κόμματά τους.

Οι αγώνες του Κώστα Κόγια είναι σε όλους γνωστοί.

 Πάλευε πάντα για όλους και ποτέ για τον εαυτό του

αλλά πολλούς που τους βοήθησε φάνηκαν αχάριστοι

 και τον πολέμησαν. Αυτό τον πλήγωσε και τον

 πίκρανε πολύ. Έδωσε την καρδιά του την ψυχή του

και εισέπραξε κακία και αχαριστία. Η ευαίσθητη

 καρδιά του δεν άντεχε τέτοιο πόνο  

 Ο Κώστας Κόγιας θα λείψει  από τη Μαγνησία και την Ελλάδα αλλά πιο πολύ θα λείψει  από την οικογένειά του.

 Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο Κώστας έφυγε.

Νομίζουμε ότι λείπει ταξίδι και  τον περιμένουμε να έρθει.

Κώστα σε αγαπάμε και πονάμε. Μας λείπεις δεν έχω λόγια

να εκφράσω τον πόνο και την οδύνη. Κώστα εσύ ΖΕΙΣ. 

 Δεν θα επιτρέψουμε κανένα να σε πληγώσει άλλο.

Ποίημα που έγραψε ο ίδιος

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΓΙΑΣ το 1995.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ ΤΟ ΘΕΟ

Θέλω να συναντήσω το Θεό

να πω τα βάσανά μου

ίσως κι απόψε λυτρωθώ

κοντά στη μοναξιά μου.

Κι αν αποκοιμηθώ κοντά σου

κοντά στη μοναξιά σου

ήταν τα βάσανα πολλά

ζωή της φτώχειας με ζητά.

Στις τρικυμίες της ζωής

μπορεί και να αποκοιμηθείς

αν το μουράγιο δεν σ’ αντέξει

και η φτώχεια σου σε παίξει.

Την πίκρα του κόσμου

άλλο δεν βαστώ

κουράστηκα πολύ

και θέλω να αποκοιμηθώ.

         Κώστας Κόγιας

ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ

ΣΥΖΥΓΟ ΚΩΣΤΑ

Μέρα τ’ Απρίλη διάλεξες

το δρόμο της φυγής σου,

όμως δεν με ειδοποίησες

να’ρθω και γω μαζί σου.

Ταξίδι κίνησες να πας

κι εγώ δεν σε προφταίνω,

φωνάζω, κλαίω και πονώ

κοιτάω γύρω να σε βρώ.

Ήσουν το φως μεσ’ το σκοτάδι

κι έφυγες αυτό το βράδυ,

να πας ταξίδι μακρινό

πέρα σ’άγνωστο ωκεανό.

Ο κόσμος ψάχνει σε ζητά

έρχεται και σ’αναζητά,

δεν ξέρω πλέον τι να πω

θα ψάξω γύρω μήπως σε δω.

Ήθελες πάντοτε το φως

και γώ ρωτάω πάντα πώς,

χάθηκες μέσα στο σκοτάδι

εκείνο το Σαββατοβράδυ…

 Η γυναίκα σου Λίτσα

ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΚΩΣΤΑ ΚΟΓΙΑ

Περήφανος πάντα ήσουν αϊτός

πετούσες στα ουράνια,

και σου λαβώσαν τα φτερά

τα βρωμερά λαμόγια.

Εσύ ανέβαινες ψηλά

δεν φτάναν να σε πιάσουν,

ακόνισαν τα δόντια τους

πολλοί να σε σπαράξουν.

Μέρα και νύχτα σκέφτονταν

εσένα να λαβώσουν,

γιατί ένας αϊτός δεν πιάνεται

εύκολα να σκοτώσουν.

Σε πολεμήσαν ύπουλα

χωρίς εσύ να νοιώσεις,

τους φίλους πούγιναν εχθροί

να τους αποστομώσεις.

Πάντα μπροστάρης ήσουνα

σε όλους τους αγώνες,

το ήθος το φιλότιμο

θα μείνουν στους αιώνες…

Η σύντροφός σου Λίτσα