Την Κυριακή, εκεί που παρακαλούσα νοερά τον Θεό, να "αμολήσει καλούμπα", να προλάβω στον λίγο χρόνο που είχα μπροστά μου, (πριν φύγει το ένα και μοναδικό λεωφορείο από κει για Βόλο, Κυριακάτικα... άλλο κεφάλαιο αυτό), φυσικά, πρώτα έτρεξα κοντά στους Κεκοιμημμένους μου και μετά στο Χορευτό.
Εκεί πάντα, μόλις φτάσω στο χωριό, με πάνε τα πόδια μου και πάω αμέσως. Αυτή τη φορά, δεν πήγα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ήταν οι δουλειές που με περίμεναν στο σπίτι, κάτι άλλο ήταν.
Μάλλον, δεν ήθελα να πάω. Μάλλον, δεν άντεχα να μελαγχολήσω κι άλλο.
...Να μην πολυλογώ και "τρέχουν" άλλα....
Αλλού θέλω να καταλήξω.
Είμαι άνθρωπος που... προέκυψε να "διαβάζω" τα σημάδια γύρω μου. Κάτι σαν "μετεωρολογία" γενική... Προέκυψε μέσω της μεγάλης παρατηρητικότητας γύρω μου, της υπερβολικής φωτογράφισης και της εκ βαθέων γραφής...
Έτσι, λοιπόν, εκτός των άλλων που θα γράψω - ίσως, άλλη στιγμή, επείγουν αυτές οι φωτογραφίες απ' το Σχολείο του Ρήγα Φεραίου. Αυτή τη φορά, βρέθηκε αυτοκίνητο στον δρόμο μου. Γιώργος ο οδηγός και γρήγορο, που λέν' κι οι φλυτζανούδες!
Ενώ τα πόδια πήγαιναν στην μάννα, τα δυο ανοιχτά παράθυρα του Ρήγα τραβούσαν την ματιά μου. Από πάνω ο Ήλιος, έλαμπε! Τύφλωνε, αν και ηλιοβασίλεμα! Πόρτες κλειστές και λουκέτο!
Μα, "κάτι" μού έλεγε!
Το πήρα σαν αισιόδοξο μήνυμα!
Προέκυψε το ΣΟΚ με την ΕΡΤ. Δεν είναι το ότι θα βρεθούν κι άλλοι εργαζόμενοι στο δρόμο. Άλλο είναι. Είναι η βία του "αποφασίζουμε και διατάζουμε", είναι το "πονάει χέρι, κόβει κεφάλι", είναι η αλαζονεία και η παράνοια ενός επικίνδυνου πια πρωθυπουργού, είναι το ότι δεν γκρεμίζεις έτσι μια ιστορία και η ΕΡΤ είναι μια Ιστορία για όλους μας, είναι το τεστ που έγινε, για να δουν πόσο "κοιμόμαστε" ακόμα.... είναι η φίμωση της Ελληνικής φωνής έξω απ' την χώρα μας, μα και μέσα...
Όχι, δεν ξεχωρίζω απλούς ανέργους με δημοσιογράφους!
Απλά, νοιώθω πως με αφορμή την ΕΡΤ, έσπασε το φράγμα και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω! Πρέπει να "ποτίσουμε" και να "ποτιστούμε", τώρα το καλοκαίρι, αν θέλουμε ελεύθερα καλοκαίρια!
Όλοι μαζί, καθένας με τον τρόπο του, μπορούμε!
"Καλύτερα μιας ώρας, ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια, σκλαβιά και φυλακή!" "έλεγαν" τ' ανοιχτά δαφνιασμένα παράθυρα...
Εκεί πάντα, μόλις φτάσω στο χωριό, με πάνε τα πόδια μου και πάω αμέσως. Αυτή τη φορά, δεν πήγα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ήταν οι δουλειές που με περίμεναν στο σπίτι, κάτι άλλο ήταν.
Μάλλον, δεν ήθελα να πάω. Μάλλον, δεν άντεχα να μελαγχολήσω κι άλλο.
...Να μην πολυλογώ και "τρέχουν" άλλα....
Αλλού θέλω να καταλήξω.
Είμαι άνθρωπος που... προέκυψε να "διαβάζω" τα σημάδια γύρω μου. Κάτι σαν "μετεωρολογία" γενική... Προέκυψε μέσω της μεγάλης παρατηρητικότητας γύρω μου, της υπερβολικής φωτογράφισης και της εκ βαθέων γραφής...
Έτσι, λοιπόν, εκτός των άλλων που θα γράψω - ίσως, άλλη στιγμή, επείγουν αυτές οι φωτογραφίες απ' το Σχολείο του Ρήγα Φεραίου. Αυτή τη φορά, βρέθηκε αυτοκίνητο στον δρόμο μου. Γιώργος ο οδηγός και γρήγορο, που λέν' κι οι φλυτζανούδες!
Ενώ τα πόδια πήγαιναν στην μάννα, τα δυο ανοιχτά παράθυρα του Ρήγα τραβούσαν την ματιά μου. Από πάνω ο Ήλιος, έλαμπε! Τύφλωνε, αν και ηλιοβασίλεμα! Πόρτες κλειστές και λουκέτο!
Μα, "κάτι" μού έλεγε!
Το πήρα σαν αισιόδοξο μήνυμα!
Προέκυψε το ΣΟΚ με την ΕΡΤ. Δεν είναι το ότι θα βρεθούν κι άλλοι εργαζόμενοι στο δρόμο. Άλλο είναι. Είναι η βία του "αποφασίζουμε και διατάζουμε", είναι το "πονάει χέρι, κόβει κεφάλι", είναι η αλαζονεία και η παράνοια ενός επικίνδυνου πια πρωθυπουργού, είναι το ότι δεν γκρεμίζεις έτσι μια ιστορία και η ΕΡΤ είναι μια Ιστορία για όλους μας, είναι το τεστ που έγινε, για να δουν πόσο "κοιμόμαστε" ακόμα.... είναι η φίμωση της Ελληνικής φωνής έξω απ' την χώρα μας, μα και μέσα...
Όχι, δεν ξεχωρίζω απλούς ανέργους με δημοσιογράφους!
Απλά, νοιώθω πως με αφορμή την ΕΡΤ, έσπασε το φράγμα και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω! Πρέπει να "ποτίσουμε" και να "ποτιστούμε", τώρα το καλοκαίρι, αν θέλουμε ελεύθερα καλοκαίρια!
Όλοι μαζί, καθένας με τον τρόπο του, μπορούμε!
"Καλύτερα μιας ώρας, ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια, σκλαβιά και φυλακή!" "έλεγαν" τ' ανοιχτά δαφνιασμένα παράθυρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου