Πάμε στο μεγάλο κεφάλαιο: Γιώτα Στρατή.
Η Γιώτα είναι μια γυναίκα, γυναίκα "παλαιάς κοπής" που αγαπώ πολύ και ταυτόχρονα θαυμάζω για τα ταλέντα και τις γνώσεις της.
Την Γιώτα την γνώρισα στο ίντερνετ και έχουμε δεθεί ψυχικά. Άγνωστο το γιατί. Την αγαπάω και την νοιάζομαι εκείνη και την οικογένειά της, όπως και τις αδελφές μου.
Τελευταίως, λόγω των δικών μου προβλημάτων, "φαίνεται" "απόσταση", μα δεν υπάρχει. Τα φαινόμενα απατούν.
Ακόμα και στις αδελφές μου τις πραγματικές "φάνηκε" μια "απόσταση", μα επιμένω να λέω πως όταν κάποιος "πνίγεται", πρέπει πρώτα να κολυμπήσει με τα κύματα της ζωής του και μετά, αφού σωθεί, τότε θα "ελευθερωθούν" τα χέρια του και μόνο τότε μ' αυτά θα μπορέσει να δώσει για αγκαλίτσες και αγάπες, ή μ' αυτά θα μπορέσει να "σώσει" κι άλλους, αλλιώς... θα πνιγεί και ίσως πνίξει, άθελά του.
Τώρα... αν το "κολύμπι" το δικό μου έχει διάρκεια, δεν είναι κάτι που το θέλω, η ψυχή μου το ξέρει πόσο περιμένω εκείνη την στεριά που όλο φαίνεται και όλο χάνεται... κι άιντε πάλι απ' την αρχή!
Κούρασα τους φίλους μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, ακόμα και την οικογένειά μου, το ξέρω, μα ... υπάρχει ένα "κάτι" (κάποτε ελπίζω να βρω άκρη με αυτό και να μπορέσω να μιλήσω) που έχει κουράσει κι εμένα, αφάνταστα πολύ, δεν ξέρω αν άλλος θα είχε την δική μου υπομονή και θα το άντεχε καλύτερα, εγώ, τόσο μπορώ, έτσι την "παλεύω", το μέλλον θα δείξει αν "κολύμπησα" σωστά ή όχι.
Η Γιώτα είναι μια γυναίκα, γυναίκα "παλαιάς κοπής" που αγαπώ πολύ και ταυτόχρονα θαυμάζω για τα ταλέντα και τις γνώσεις της.
Την Γιώτα την γνώρισα στο ίντερνετ και έχουμε δεθεί ψυχικά. Άγνωστο το γιατί. Την αγαπάω και την νοιάζομαι εκείνη και την οικογένειά της, όπως και τις αδελφές μου.
Τελευταίως, λόγω των δικών μου προβλημάτων, "φαίνεται" "απόσταση", μα δεν υπάρχει. Τα φαινόμενα απατούν.
Ακόμα και στις αδελφές μου τις πραγματικές "φάνηκε" μια "απόσταση", μα επιμένω να λέω πως όταν κάποιος "πνίγεται", πρέπει πρώτα να κολυμπήσει με τα κύματα της ζωής του και μετά, αφού σωθεί, τότε θα "ελευθερωθούν" τα χέρια του και μόνο τότε μ' αυτά θα μπορέσει να δώσει για αγκαλίτσες και αγάπες, ή μ' αυτά θα μπορέσει να "σώσει" κι άλλους, αλλιώς... θα πνιγεί και ίσως πνίξει, άθελά του.
Τώρα... αν το "κολύμπι" το δικό μου έχει διάρκεια, δεν είναι κάτι που το θέλω, η ψυχή μου το ξέρει πόσο περιμένω εκείνη την στεριά που όλο φαίνεται και όλο χάνεται... κι άιντε πάλι απ' την αρχή!
Κούρασα τους φίλους μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, ακόμα και την οικογένειά μου, το ξέρω, μα ... υπάρχει ένα "κάτι" (κάποτε ελπίζω να βρω άκρη με αυτό και να μπορέσω να μιλήσω) που έχει κουράσει κι εμένα, αφάνταστα πολύ, δεν ξέρω αν άλλος θα είχε την δική μου υπομονή και θα το άντεχε καλύτερα, εγώ, τόσο μπορώ, έτσι την "παλεύω", το μέλλον θα δείξει αν "κολύμπησα" σωστά ή όχι.
5 σχόλια:
Ο μπλόγγερ κόλλησε, δεν υπακούει, δεν με πάει παρακάτω, μάλιστα εμφάνισε κι αυτό:
θα δείξει λύκολύκολύμπησα "κολύμπησα
στις προσπάθειές μου να φανεί η λέξη "κολύμπησα", βγήκε και ΛΥΚΟΣ!
Δεν με πειράζει, θα συνεχίσω εδώ.
Να' ταν τέτοια τα εμπόδια της ζωής μου!
Εν πάσει περιπτώσει, δε χρειάζονται πολλά λόγια, την ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και την ΣΥΓΧΑΙΡΩ για ότι κάνει, κι ότι γράφει.
Πάντα με συγκινεί, είναι "κομμάτι" της ζωής μου,
φτάνουν οι εξηγήσεις.
Σ' ΑΓΑΠΑΩ, ΓΙΩΤΑ, να το θυμάσαι!
Μου έκανε την χάρη να μ' αφήσει να διορθώσω.
Η αλήθεια είναι πως το λαπ τοπ μου δε θ' αντέξει για πολύ ακόμα.
Να προλάβω τουλάχιστον, να "ξεφορτώσω" υλικό στον αέρα, γιατί τελικά, μόνο αυτό σώζεται.
...κάπου θέλει να με πάει τούτη η ανησυχία της καρδιάς...
Αν είναι η έλλειψη της Πατρίδας... ίσως. Μα ΠΩΣ να την αντέξω έτσι που έγινε... Σαράντα χρόνια πίσω, έφυγα για μια καλύτερη μέρα... η Πατρίδα, παρόμοια και τότε.
Αυτή; λες και δεν με ήθελε...
η Μητριά, με καλοδέχτηκε, ως "δίγλωσση, πεπαιδευμένη, γαρ" !!! και με κράτησε, με νέες ρίζες και κλαδιά...
ΠΩΣ να επιστρέψω στο πικρό παρελθόν; ΠΩΣ να διαγράψω ποταμούς δακρύων;
Υπνος ακοίμητος.
Όνειρα μόνο να στοχεύουν την Αγάπη της...
κι είναι -ευτυχώς-
ψυχές που δέθηκαν-κι ας μην ιδώθηκαν ποτέ... μόνον τα μάτια της ψυχής υπέγραψαν στο προσωπικό πιστοποιητικό γέννησης μακρινής αγάπης...
Σε λίγες μέρες, έχει ονομαστήρια:
Να σε χαιρόμαστε, Κατερίνα μου, αδελφή ψυχή.
Αγάντα, κι εσύ
κι εγώ. Τα μυστικά μας; Πολύτιμα.
Η Αγάπη; πολύτιμη και απαραίτητη.
Σαν την Ανάσα.
Χρόνια σου Πολλά, Φίλη μου.
Πάντα με την Αγάπη,
Υιώτα
... Θέλω τόσα να σου γράψω, μα φοβάμαι μήπως κλάψω... και δεν είναι η ώρα για ψυχικά "λυγίσματα", Γιώτα μου! Φτάνουν τα σωματικά...
Σ' ευχαριστώ, σας ευχαριστώ όλους σας! (Την οικογένειά σου εννοώ.)
Θα τα πούμε σε καλύτερες συνθήκες που νομίζω πως ... πλησιάζουν.
Λίγη ακόμα υπομονή εσύ,πολύ παραπάνω υπέρβαση αυτής, εγώ, κι όλα θα γίνουν καλύτερα.
Ευχαριστώ για τις ευχές, φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου