Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009
Βράβευση του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη
Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009
ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2009
Η ανανεωτική ποίηση δικαιώνεται
Στο πρόσωπο του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη τιμώνται κατ' ουσίαν τέσσερις γενιές δημιουργών, που έβγαλαν την Ελλάδα από τα συμφραζόμενα της παραδοσιακής ποίησης.
Νάνος Βαλαωρίτης: «Μέσω της βράβευσής μου μνημονεύονται παραμερισμένοι ποιητές» Από τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Εμπειρίκο, τον Εγγονόπουλο και τον Γκάτσο, τους οποίους ο Βαλαωρίτης μετέφρασε και παρουσίασε στην Αγγλία, ήδη από τη δεκαετία τού '40, μέχρι τον Γιώργο Μακρή, τον Τάσο Δενέγρη, τη Μαντώ Αραβαντινού, τον Αλέξανδρο Σχινά, την Εύα Μυλωνά, τη Νατάσα Χατζιδάκι, τον Μιχάλη Μήτρα, τον Αντρέα Παγουλάτο. Για να αναφέρουμε μόνον ορισμένους απ' αυτούς, οι οποίοι υπηρέτησαν τη λογοτεχνική πρωτοπορία, ακολουθώντας τα μεγάλα δυτικά καλλιτεχνικά κινήματα, με κορυφαίο τον υπερρεαλισμό. Ο 88χρονος Νάνος Βαλαωρίτης είναι μία οικουμενική προσωπικότητα, που είχε την τύχη να γνωρίσει από κοντά, τον καιρό της ακμής τους, προσωπικότητες όπως ο Τόμας Σ. Ελιοτ και ο Αντρέ Μπρετόν. Πάντα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του ποιητικού ανακαινιστικού πνεύματος, οδηγώντας την ποίηση ώς τις πιο ακραίες εκφραστικές εκδοχές της. Ετσι, δικαίως του απονεμήθηκε ομόφωνα το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.
«Ηταν μια ευχάριστη έκπληξη, για την οποία ευχαριστώ κατ' αρχήν την επιτροπή, που με ψήφισε. Ελπίζω να βοηθήσει να γίνει γνωστό το έργο μου, έτσι σκόρπιο που είναι σε εννέα εκδότες. Θέλω να τους αναφέρω και να πω και σ' αυτούς ευχαριστώ: "Ικαρος", "Υψιλον", "Θεμέλιο", "Νεφέλη", "Καστανιώτης", "Δωδώνη", "Εξάντας", "Ηλέκτρα", "Αγκυρα"», ήταν η πρώτη αντίδρασή του. Μας ζήτησε να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε τον Δημήτρη Σκλαβενίτη, που το 2000 συνέταξε και εξέδωσε από τη «Νεφέλη» τη βιοβιβλιογραφία του.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης προσπαθεί να περιγράψει την προσφορά του κυρίως ως ενδιάμεσου υπέρ άλλων ομοτέχνων του: «Το βραβείο δικαιώνει τους αγώνες μου για την ανανεωτική ποίηση και την κειμενική γραφή μέσω των περιοδικών "Πάλι" ('63-'67) και "Συντέλεια" (από το '79). Την υπεράσπιση των υπερρεαλιστών και του Σεφέρη με ανθολογίες, εκθέσεις και δοκίμια, σε Αγγλία, Γαλλία και Αμερική. Ετσι, μνημονεύονται μέσω της βράβευσής μου, παραμερισμένοι ποιητές που τα τελευταία πενήντα χρόνια της παρουσίας τους απουσιάζουν από τις ιστορίες της λογοτεχνίας».
Τα υπόλοιπα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας για βιβλία του 2008, που ανακοινώθηκαν από το ΥΠΠΟ την παραμονή των Χριστουγέννων, είναι τα εξής:
* Ποίησης: Κατά πλειοψηφία στον 65χρονο Λευτέρη Πούλιο για την «Κρυφή συλλογή» («Κέδρος»). Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1961, με ποίημά του στην εφημερίδα «Αυγή». Με τη συλλογή «Ποίηση 1» του 1969 μπήκε στα ποιητικά μας δρώμενα ως μια δυναμική και ξεχωριστή ποιητική φωνή. «Το βραβείο για μένα ήταν μία έκπληξη. Δεν έχω συνηθίσει σε τέτοιες αβρότητες. Ο στόχος μου δεν ήταν ποτέ τα βραβεία. Δεν παύει όμως να είναι μία ικανοποίηση. Ευχαριστώ την επιτροπή, που με τίμησε», μας δήλωσε.
**Διηγήματος: Ομόφωνα εξ ημισείας στον 71χρονο Τόλη Νικηφόρου για τη συλλογή «Ο δρόμος για την Ουρανούπολη» («Νεφέλη) και στον 66χρονο Αργύρη Χιόνη για τη συλλογή «Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες» («Κίχλη»). Και οι δύο έχουν θητεύσει τόσο στην ποίηση όσο και στον πεζό λόγο, με όπλα τους το χιούμορ, τη λεπτή ειρωνεία, την ανατροπή.
* Δοκιμίου - Κριτικής: Κατά πλειοψηφία στον 71χρονο ποιητή Χρίστο Ρουμελιωτάκη για τη συλλογή «Ασκήσεις αυτογνωσίας» (Τυπωθήτω»). Κείμενα για θέματα πολιτισμού, τα οποία δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά «Πλανόδιον», «Νέα Εστία», «Το Δέντρο» και «(Δέ)κατά».
* Χρονικού - Μαρτυρίας: Ομόφωνα στη 43χρονη Αλεξάνδρα Ιωαννίδου για το βιβλίο της «Υπόθεση Γκράνιν: η λογοτεχνική κριτική στο εδώλιο. Η δίκη της "Επιθεώρησης Τέχνης" το 1959 και η απολογία του Κώστα Κουλουφάκου» («Καστανιώτης»). Το 1959 ο ποιητής Κώστας Κουλουφάκος καταθέτει ένα απολογητικό υπόμνημα ως απάντηση στη δίκη που έχει οργανώσει η ΕΔΑ κατά της συντακτικής επιτροπής της «Επιθεώρησης Τέχνης», με αφορμή τη δημοσίευση του σοβιετικού διηγήματος του Ντανιήλ Γκράνιν, «Η Σιωπή». Το διήγημα είχε ενοχλήσει γιατί αμφισβητούσε το αλάθητο των Σοβιετικών επιστημόνων και τεχνοκρατών.
* Περιοδικού: Κατά πλειοψηφία εξ ημισείας στον κερκυραϊκό «Πόρφυρα» και στο θεσσαλονικιώτικο «Εντευκτήριο».
Την επιτροπή αποτελούν: Παναγιώτης Μαστροδημήτρης, Ευάγγελος Αθανασόπουλος, Γεώργιος Ανδρειωμένος, Βασιλική Πάτσιου, Χαρίκλεια Δημακοπούλου, Αικατερίνη Σχινά, Γεώργιος Λεονάρδος, Αθανάσιος Νιάρχος, Κωνσταντίνος Χατζηαντωνίου.
Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009
Η Ελπίδα ζει!
Ενώ οι συγγενείς και οι φίλοι με ψάχνουν, ενώ πλησιάζει η Πρωτοχρονιά και όλος ο κόσμος επικοινωνεί και ανταλλάσει ευχές, ενώ όλοι τρέχουν να αγοράσουν δώρα για να τα χαρίσουν στους αγαπημένους τους, ενώ όλοι τρέχουν κατά κει... κοιτώντας ένα ρολόι που θα δείχνει 12, εγώ είμαι κάπου αλλού...
Ας με συγχωρήσουν όμως, οι φίλοι μου. Στη ζωή δεν υπάρχουν παραγγελιές, ούτε πρόγραμμα. Ειδικά στη δική μου ζωή υπάρχει πάντα η ανατροπή και η ποικιλία...
Ήθελα κι εγώ αυτές τις μέρες να επικοινωνήσω χαλαρά, να ανατρέξω στο τι μου έφερε το 2009 και τι μου πήρε, αλλά, ακόμα και φεύγοντας, έχει πάνω του τόση ενέργεια που με κρατάει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Εν συντομία όμως, θα γράψω ότι το 2009 ξεκίνησε με τον θάνατο του πεθερού μου και τελειώνει με τον θάνατο του κυρίου Γιώργου.
Δυο άντρες που σημάδεψαν πολύ τη ζωή μου. Ο πεθερός μου επιρέασε πολύ την προσωπική μου ζωή και ο κύριος Γιώργος τα ένστικτά μου, τα ανθρώπινα.
Του πεθερού μου οι "πληγές" σιγά σιγά κλείνουν τον κύκλο τους...
Του κυρ Γιώργου όμως... ενώ έκλεισαν έναν μεγάλο κακό και δύσκολο κύκλο, χθες, με τον τελευταίο χαιρετισμό, ανοίγουν άλλοι πολλοί, που σίγουρα θα "πονέσουν" κάποιους, μα για ένα κορίτσι θα είναι η λύτρωση!
Στο κορίτσι αυτό έλλειπε η στοιχειώδης ανθρώπινη ζωή. Έτρεξα πολύ γι' αυτό στο παρελθόν, αλλά δεν είχα καταφέρει τίποτα! Υπήρχε ένα μεγάλο εμπόδιο που ήταν ο ίδιος ο πατέρας του. Με λειπεί πολύ που το χαμόγελο ενός παιδιού, στηρίζεται πάνω στην απουσία του πατέρα... Θα ήθελα τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά.
Δεν ήταν όμως. Δυστυχώς!
Η ζωή γράφει αλλιώς τις ιστορίες... και όχι όπως θα θέλαμε εμείς... οι "αναγνώστες".
Έτσι είναι και το έχω παραδεχθεί προ πολλού.
Ωστόσο, δεν θέλω να σας κουράζω. Για κάποιους παλιούς φίλους, θα θυμηθούν την περίπτωση, αν ανατρέξουν εδώ. Για τους νέους, εδώ θα είμαστε (πρώτα ο Θεός!), θα έχουμε συνέχεια, γιατί τα μπλεγμένα κουβάρια, δεν φτάνουν εύκολα στην άκρη!
Πάντως, θέλω να καταθέσω εδώ, μιας και αυτό είναι πιο γνωστό για "κάποιους" μπλογκ, ότι σ' αυτή την ιστορία δεν θα μείνω άλλο παρατηρητής. Όχι, δεν είμαι δημοσιογράφος, αλλά αν χρειαστεί για να έχουν ισχύ τα λόγια μου, αν χρειαστεί και ... το πτυχίο, μέχρι να ξεκαθαρίσει το ποιος θα ανατεθεί επίσημος κηδεμώνας αυτού του παιδιού, θα πάρω και το πτυχίο!Γιατί όχι; Όλα γίνονται! (Είδα κι αυτούς που το έχουν, πως το χρησιμοποίησαν...)
Και για να δώσω τόπο στην οργή... και να μην θεωρηθώ για άλλη μια φορά "βιαστική", κάνω υπομονή αυτές τις Άγιες Μέρες και θα δικαιολογήσω την παντελή απουσία Υπηρεσιών της πόλης μου.Έπρεπε να έχουν προνοήσει για το τώρα, όχι από χθες, αλλά πριν τρεία ολόκληρα χρόνια! Μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες γίνονται αυτά και έχουμε να κάνουμε με ένα παιδί με "ιδιαίτερες" ικανότητες!
Ντροπή σας!Ντροπή μας! Και μεγάλη ντροπή μου κι εμένα, που δεν κατάφερα ποτέ, ΤΙΠΟΤΑ!
Αυτά, για αρχή.
Εμένα προς το παρόν, μου αρκεί που είδα έξω στον κόσμο αυτό το παιδί, μου αρκεί που το είδα να χαμογελάει και να χαίρεται το ήλιο, μου αρκεί που μπορώ να είμαι κοντά του, χωρίς εμπόδια και θεατρικές σκηνοθεσίες που είχαν για τίτλο: "¨Ηταν τυχαίο!"
Οι συγγενείς, οι φίλοι, αλλά ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΥΗΡΕΣΙΕΣ, τώρα μπορούν να κρατήσουν ζωντανό για πάντα, το χαμόγελο αυτού του παιδιού!
Συγγνώμη που σας κούρασα. Τα δικά μας και στις αννειλημένες υποχρεώσεις μου... θα επανέλθω με την πρώτη ευκαιρία.
Να είστε όλοι σας καλά, να περνάτε καλά, όσοι με ξέρουν ποια είμαι στο βάθος, ας συνεχίσουν να μ' αγαπάνε και χωρίς να είμαι "παρούσα", ο άνθρωπος είπαμε, δεν αλλάζει, κανένας δεν γεννιέται κακός, κ.λ.π.
Δώρο σας, αντί για τις συνηθισμένες κάρτες, αυτά τα χαμόγελα της Κυριακούλας.
Υγ. Οι (τυχόν) πτυχιούχοι δημοσιογράφοι αν ενδιαφερθούν τώρα... ας μην ψάξουν εμένα. Καλύτερα να ξεκινήσουν απ' τις αρμόδιες Υπηρεσίες και μετά... με το μικρόφωνο στη γειτονιά... Εκεί θα μάθουν, όπως έμαθα κι εγώ. Εγώ είχα μόνο αυτιά και μάτια, δυστυχώς!
Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009
Το κλικ της ελπίδας
...όμως την Κυριακή το πρωί που θα βγει ο ήλιος...
Υπάρχουν φορές που η ζωή τα φέρνει έτσι κι εμείς ν...ομίζουμε ότι έχουν χαθεί όλες οι ελπίδες. Κι όμως ποτέ δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι εκπλήξεις επιφυλάσσει η ζωή για μας!
Κάποτε, στην κορφή ενός λόφου στέκονταν τρία μικρά δέντρα και ονειρεύονταν τι ήθελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Το πρώτο κοίταξε ψηλά τα αστέρια και είπε: «Θέλω να φυλάω ένα θησαυρό. Θέλω να είμαι καλυμμένο με χρυσάφι και γεμάτο πολύτιμους λίθους. Θα είμαι το πιο όμορφο θησαυροφυλάκιο στον κόσμο!»
Το δεύτερο κοίταξε μακριά ένα μικρό ποταμάκι που αργοκυλούσε στο δρόμο του για τη θάλασσα. «Εγώ θέλω να ταξιδεύω τις μεγάλες θάλασσες και να μεταφέρω δυνατούς βασιλιάδες. Θα είμαι το πιο δυνατό καράβι στον κόσμο!»
Το τρίτο δέντρο κοίταξε χαμηλά στη κοιλάδα από κάτω, όπου δραστήριοι άντρες και γυναίκες δούλευαν σε μια πόλη γεμάτη ζωντάνια. «Εγώ δε θέλω να αφήσω την κορφή του βουνού. Θέλω να γίνω τόσο ψηλό που, όταν σταματούν οι άνθρωποι για να με κοιτάξουν, θα σηκώνουν τα μάτια τους στον ουρανό και θα σκέφτονται το Θεό. Θα είμαι το ψηλότερο δέντρο στον κόσμο.»
Τα χρόνια πέρασαν. Ήρθε η βροχή, βγήκε ο ήλιος και τα μικρά δέντρα ψήλωσαν. Μια μέρα τρεις ξυλοκόποι ανέβηκαν στο βουνό. Ο πρώτος κοίταξε το πρώτο δέντρο και είπε: «Αυτό το δέντρο είναι όμορφο. Είναι ακριβώς αυτό που θέλω», είπε, και με μια κίνηση του αστραφτερού τσεκουριού του το δέντρο έπεσε. «Τώρα θα με κάνουν
ένα όμορφο μπαούλο και θα φυλάω θαυμάσιους θησαυρούς!», είπε το πρώτο δέντρο.
Ο δεύτερο ξυλοκόπος κοίταξε το δεύτερο δέντρο και είπε: «Αυτό το δέντρο είναι δυνατό. Είναι ακριβώς αυτό που θέλω», είπε, και με μια κίνηση του αστραφτερού του τσεκουριού έπεσε το δεύτερο δέντρο. «Τώρα θα ταξιδέψω τις μεγάλες θάλασσες!», σκέφτηκε εκείνο, «Θα γίνω δυνατό καράβι για δυνατούς βασιλιάδες!».
Το τρίτο δέντρο απογοητεύτηκε, όταν ο τελευταίος ξυλοκόπος κοίταξε κατά το μέρος του. Στεκόταν ευθύ και ψηλό και σημάδευε γενναία τον ουρανό. Ο ξυλοκόπος κοίταξε ψηλά και μουρμούρισε «Οποιοδήποτε δέντρο μου κάνει». Με μια κίνηση του αστραφτερού του τσεκουριού έπεσε και το τρίτο δέντρο.
Το πρώτο δέντρο χάρηκε, όταν ο ξυλοκόπος το πήγε στον ξυλουργό. Αλλά εκείνος το έκανε παχνί για τα ζώα. Το άλλοτε όμορφο δέντρο δεν καλύφθηκε με χρυσό ούτε με θησαυρό. Το επένδυσαν με πριονίδια και το γέμισαν σανό για να τρώνε τα πεινασμένα ζώα μέσα σε ένα στάβλο.
Το δεύτερο δέντρο χαμογέλασε, όταν ο ξυλοκόπος το πήγε στο ναυπηγείο, όμως κανένα δυνατό καράβι δε φτιάχτηκε εκείνη τη μέρα. Αντί γι’ αυτό, το άλλο δυνατό δέντρο με το σφυρί και το πριόνι έγινε μια βάρκα για ψάρεμα.
Παραήταν μικρή και αδύναμη για να περάσει τους ωκεανούς ή ακόμα και ένα ποτάμι. Παρά μονάχα το πήγαν σε μια μικρή λίμνη.
Το τρίτο δέντρο μπερδεύτηκε, όταν ο ξυλοκόπος το έκοψε σε δυνατά δοκάρια και το άφησε στο ξυλουργείο. «Τι έγινε;», αναρωτήθηκε το ψηλό αυτό δέντρο, «Αυτό που ήθελα πάντα ήταν να στέκομαι στην κορφή του βουνού και να δείχνω το Θεό…».
Πολλές μέρες και νύχτες πέρασαν. Τα τρία δέντρα σχεδόν ξέχασαν τα όνειρά τους. Αλλά μια νύχτα, χρυσό φεγγαρόφως ξεχύθηκε πάνω στο πρώτο δέντρο καθώς μια νεαρή γυναίκα απόθεσε το νεογέννητο μωρό της μέσα στη φάτνη. «Μακάρι να μπορούσα να του φτιάξω μια κούνια», ψιθύρισε ο άντρας της. Η μητέρα έσφιξε το χέρι του και χαμογέλασε καθώς το φεγγαρόφωτο έλαμψε πάνω στο λείο και στιβαρό ξύλο. «Αυτή η φάτνη είναι όμορφη», είπε. Και ξαφνικά το πρώτο δέντρο κατάλαβε ότι κρατούσε το μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου.
Ένα βράδυ, ένας κουρασμένος ταξιδιώτης και οι φίλοι του μπήκαν σε μια παλιά ψαρόβαρκα. Ο ταξιδιώτης αποκοιμήθηκε, καθώς το δεύτερο δέντρο άνοιξε ήσυχα τα πανιά του μέσα στη λίμνη. Γρήγορα σηκώθηκε σφοδρή καταιγίδα γεμάτη κεραυνούς. Το μικρό δέντρο λύγισε απ’ το φόβο. Ήξερε ότι δεν είχε τη δύναμη να μεταφέρει τόσους πολλούς επιβάτες με ασφάλεια μες στον αέρα και τη βροχή.
Ο κουρασμένος άντρας ξύπνησε. Σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι του και είπε: «Ησύχασε..!». Η καταιγίδα σταμάτησε τόσο γρήγορα όσο είχε ξεκινήσει. Και ξαφνικά το δεύτερο δέντρο κατάλαβε ότι μετέφερε το βασιλιά του ουρανού και της γης.
Μια Παρασκευή πρωί, το τρίτο δέντρο ξαφνιάστηκε, όταν τράβηξαν το δοκάρι του από τον ξεχασμένο σωρό με τα ξύλα. Δείλιασε, καθώς το μετέφεραν μέσα από τους χλευασμούς του αγριεμένου πλήθους. Τρόμαξε, όταν οι στρατιώτες κάρφωσαν τα χέρια ενός άντρα πάνω του. Ένιωσε άσχημο, τραχύ και σκληρόκαρδο. Αλλά την Κυριακή το πρωί, όταν ανέτειλε ο ήλιος και η γη κάτω απ’ το δέντρο άρχισε να τρέμει με χαρά, το τρίτο δέντρο ήξερε ότι η αγάπη του Θεού είχε αλλάξει τα πάντα. Είχε κάνει το τρίτο δέντρο δυνατό. Και κάθε φορά που οι άνθρωποι σκέφτονταν το τρίτο δέντρο, σκέφτονταν το Θεό. Αυτό ήταν καλύτερο από το να είναι το ψηλότερο δέντρο στον κόσμο.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα στεναχωρηθείς, επειδή δεν έγινε αυτό που ήθελες, απλά να παραμείνεις στη θέση σου και να νιώσεις ευτυχισμένος, γιατί κάποιος, κάπου αλλού ίσως, σκέφτεται κάτι καλύτερο να σου δώσει.
Χρόνια πολλά και μην κατεβάσεις ποτέ τα πανιά του καραβιού σου που γράφουν ΕΛΠΙΔΑ.
Καλό ταξίδι.
Αντώνης Καλατζάκης
Υπάρχουν φορές που η ζωή τα φέρνει έτσι κι εμείς ν...ομίζουμε ότι έχουν χαθεί όλες οι ελπίδες. Κι όμως ποτέ δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι εκπλήξεις επιφυλάσσει η ζωή για μας!
Κάποτε, στην κορφή ενός λόφου στέκονταν τρία μικρά δέντρα και ονειρεύονταν τι ήθελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Το πρώτο κοίταξε ψηλά τα αστέρια και είπε: «Θέλω να φυλάω ένα θησαυρό. Θέλω να είμαι καλυμμένο με χρυσάφι και γεμάτο πολύτιμους λίθους. Θα είμαι το πιο όμορφο θησαυροφυλάκιο στον κόσμο!»
Το δεύτερο κοίταξε μακριά ένα μικρό ποταμάκι που αργοκυλούσε στο δρόμο του για τη θάλασσα. «Εγώ θέλω να ταξιδεύω τις μεγάλες θάλασσες και να μεταφέρω δυνατούς βασιλιάδες. Θα είμαι το πιο δυνατό καράβι στον κόσμο!»
Το τρίτο δέντρο κοίταξε χαμηλά στη κοιλάδα από κάτω, όπου δραστήριοι άντρες και γυναίκες δούλευαν σε μια πόλη γεμάτη ζωντάνια. «Εγώ δε θέλω να αφήσω την κορφή του βουνού. Θέλω να γίνω τόσο ψηλό που, όταν σταματούν οι άνθρωποι για να με κοιτάξουν, θα σηκώνουν τα μάτια τους στον ουρανό και θα σκέφτονται το Θεό. Θα είμαι το ψηλότερο δέντρο στον κόσμο.»
Τα χρόνια πέρασαν. Ήρθε η βροχή, βγήκε ο ήλιος και τα μικρά δέντρα ψήλωσαν. Μια μέρα τρεις ξυλοκόποι ανέβηκαν στο βουνό. Ο πρώτος κοίταξε το πρώτο δέντρο και είπε: «Αυτό το δέντρο είναι όμορφο. Είναι ακριβώς αυτό που θέλω», είπε, και με μια κίνηση του αστραφτερού τσεκουριού του το δέντρο έπεσε. «Τώρα θα με κάνουν
ένα όμορφο μπαούλο και θα φυλάω θαυμάσιους θησαυρούς!», είπε το πρώτο δέντρο.
Ο δεύτερο ξυλοκόπος κοίταξε το δεύτερο δέντρο και είπε: «Αυτό το δέντρο είναι δυνατό. Είναι ακριβώς αυτό που θέλω», είπε, και με μια κίνηση του αστραφτερού του τσεκουριού έπεσε το δεύτερο δέντρο. «Τώρα θα ταξιδέψω τις μεγάλες θάλασσες!», σκέφτηκε εκείνο, «Θα γίνω δυνατό καράβι για δυνατούς βασιλιάδες!».
Το τρίτο δέντρο απογοητεύτηκε, όταν ο τελευταίος ξυλοκόπος κοίταξε κατά το μέρος του. Στεκόταν ευθύ και ψηλό και σημάδευε γενναία τον ουρανό. Ο ξυλοκόπος κοίταξε ψηλά και μουρμούρισε «Οποιοδήποτε δέντρο μου κάνει». Με μια κίνηση του αστραφτερού του τσεκουριού έπεσε και το τρίτο δέντρο.
Το πρώτο δέντρο χάρηκε, όταν ο ξυλοκόπος το πήγε στον ξυλουργό. Αλλά εκείνος το έκανε παχνί για τα ζώα. Το άλλοτε όμορφο δέντρο δεν καλύφθηκε με χρυσό ούτε με θησαυρό. Το επένδυσαν με πριονίδια και το γέμισαν σανό για να τρώνε τα πεινασμένα ζώα μέσα σε ένα στάβλο.
Το δεύτερο δέντρο χαμογέλασε, όταν ο ξυλοκόπος το πήγε στο ναυπηγείο, όμως κανένα δυνατό καράβι δε φτιάχτηκε εκείνη τη μέρα. Αντί γι’ αυτό, το άλλο δυνατό δέντρο με το σφυρί και το πριόνι έγινε μια βάρκα για ψάρεμα.
Παραήταν μικρή και αδύναμη για να περάσει τους ωκεανούς ή ακόμα και ένα ποτάμι. Παρά μονάχα το πήγαν σε μια μικρή λίμνη.
Το τρίτο δέντρο μπερδεύτηκε, όταν ο ξυλοκόπος το έκοψε σε δυνατά δοκάρια και το άφησε στο ξυλουργείο. «Τι έγινε;», αναρωτήθηκε το ψηλό αυτό δέντρο, «Αυτό που ήθελα πάντα ήταν να στέκομαι στην κορφή του βουνού και να δείχνω το Θεό…».
Πολλές μέρες και νύχτες πέρασαν. Τα τρία δέντρα σχεδόν ξέχασαν τα όνειρά τους. Αλλά μια νύχτα, χρυσό φεγγαρόφως ξεχύθηκε πάνω στο πρώτο δέντρο καθώς μια νεαρή γυναίκα απόθεσε το νεογέννητο μωρό της μέσα στη φάτνη. «Μακάρι να μπορούσα να του φτιάξω μια κούνια», ψιθύρισε ο άντρας της. Η μητέρα έσφιξε το χέρι του και χαμογέλασε καθώς το φεγγαρόφωτο έλαμψε πάνω στο λείο και στιβαρό ξύλο. «Αυτή η φάτνη είναι όμορφη», είπε. Και ξαφνικά το πρώτο δέντρο κατάλαβε ότι κρατούσε το μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου.
Ένα βράδυ, ένας κουρασμένος ταξιδιώτης και οι φίλοι του μπήκαν σε μια παλιά ψαρόβαρκα. Ο ταξιδιώτης αποκοιμήθηκε, καθώς το δεύτερο δέντρο άνοιξε ήσυχα τα πανιά του μέσα στη λίμνη. Γρήγορα σηκώθηκε σφοδρή καταιγίδα γεμάτη κεραυνούς. Το μικρό δέντρο λύγισε απ’ το φόβο. Ήξερε ότι δεν είχε τη δύναμη να μεταφέρει τόσους πολλούς επιβάτες με ασφάλεια μες στον αέρα και τη βροχή.
Ο κουρασμένος άντρας ξύπνησε. Σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι του και είπε: «Ησύχασε..!». Η καταιγίδα σταμάτησε τόσο γρήγορα όσο είχε ξεκινήσει. Και ξαφνικά το δεύτερο δέντρο κατάλαβε ότι μετέφερε το βασιλιά του ουρανού και της γης.
Μια Παρασκευή πρωί, το τρίτο δέντρο ξαφνιάστηκε, όταν τράβηξαν το δοκάρι του από τον ξεχασμένο σωρό με τα ξύλα. Δείλιασε, καθώς το μετέφεραν μέσα από τους χλευασμούς του αγριεμένου πλήθους. Τρόμαξε, όταν οι στρατιώτες κάρφωσαν τα χέρια ενός άντρα πάνω του. Ένιωσε άσχημο, τραχύ και σκληρόκαρδο. Αλλά την Κυριακή το πρωί, όταν ανέτειλε ο ήλιος και η γη κάτω απ’ το δέντρο άρχισε να τρέμει με χαρά, το τρίτο δέντρο ήξερε ότι η αγάπη του Θεού είχε αλλάξει τα πάντα. Είχε κάνει το τρίτο δέντρο δυνατό. Και κάθε φορά που οι άνθρωποι σκέφτονταν το τρίτο δέντρο, σκέφτονταν το Θεό. Αυτό ήταν καλύτερο από το να είναι το ψηλότερο δέντρο στον κόσμο.
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα στεναχωρηθείς, επειδή δεν έγινε αυτό που ήθελες, απλά να παραμείνεις στη θέση σου και να νιώσεις ευτυχισμένος, γιατί κάποιος, κάπου αλλού ίσως, σκέφτεται κάτι καλύτερο να σου δώσει.
Χρόνια πολλά και μην κατεβάσεις ποτέ τα πανιά του καραβιού σου που γράφουν ΕΛΠΙΔΑ.
Καλό ταξίδι.
Αντώνης Καλατζάκης
Πολλές φορές δεν χρειάζεται παρά ένα τόσο δα μικρό "κλικ"για ν'αλλάξει η Ζωή μας !..ίσως το βρεις εδώ !
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι Ευτυχισμένα, Σήμερα!
Σήμερα, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους όσους γιορτάζουν και σε όλους όσους δεν γιορτάζουν, σήμερα!
Σήμερα, άσε με να σ' αγαπάω ΣΗΜΕΡΑ!
Φυτέψ' τε την αγάπη Σήμερα και ας φυτρώσει και ΑΥΡΙΟ!
Χριστούγεννα 2009
Η ελπίδα... της ελπίδας
Ean den mporeite na diavasete auto to mail, deite edw: http://www.wwf.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=640:2009-12-22-11-36-00&catid=73:2008-09-16-12-11-40&Itemid=97
Φίλες και φίλοι,
Πηγαίνοντας στην Κοπεγχάγη, γνωρίζαμε τις δυσκολίες που μας περίμεναν. Ελπίζαμε όμως και παλεύαμε με όλες μας τις δυνάμεις έως την τελευταία στιγμή για τη δημιουργία μιας όσο το δυνατόν καλύτερης συμφωνίας μεταξύ των 193 κρατών του ΟΗΕ, μιας συμφωνίας που θα συγκρατούσε την αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας κάτω από τους 2ο C, μιας συμφωνίας που θα έδινε δικαίωμα στην ελπίδα για τις μελλοντικές γενιές και τον πλανήτη.
Αυτή η συμφωνία δεν ήρθε ποτέ. Αντιθέτως, καταλήξαμε σε ένα άνευρο κείμενο μη-συμφωνίας, το οποίο αναφέρεται γενικόλογα και αόριστα στην ανάγκη μείωσης των εκπομπών, ώστε η αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας να μην υπερβεί τους 2οC, σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα. Τι ειρωνεία! Την ίδια στιγμή που «έκλεινε» το κείμενο, το οποίο για τυπικούς και μόνο λόγους ονομάστηκε «συμφωνία της Κοπεγχάγης», ένα άλλο κείμενο είχε προλάβει να κάνει τον γύρο του κόσμου. Προερχόταν από τον ΟΗΕ και έδειχνε ότι, βάσει των δεσμεύσεων που έχουν σήμερα αναλάβει οι χώρες, οδηγούμαστε σε αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά τουλάχιστον 3οC.
Υπήρξαν πολλοί παράγοντες που συνετέλεσαν στην αποτυχία της Κοπεγχάγης. Θα πρέπει να μαζέψουμε τις δυνάμεις μας, να αφήσουμε λίγο χρόνο πριν αποκρυσταλλώσουμε την άποψή μας για τα ακριβή αίτια της αρνητικής κατάληξης στην Κοπεγχάγη. Παρόλα αυτά, μπορούμε σήμερα να κάνουμε μια πρώτη εκτίμηση για τους αρνητικούς πρωταγωνιστές της συνδιάσκεψης:
1. ΗΠΑ – Κίνα. Οι δυο μεγάλοι ρυπαντές του πλανήτη, που μαζί ευθύνονται για το 42% των παγκόσμιων εκπομπών, έκαναν ό, τι περνούσε από το χέρι τους για να παγώσουν την πρόοδο των διαπραγματεύσεων, αναλισκόμενοι σε ζητήματα τυπικών διαδικασιών παρά ουσίας. Είναι οι δυο χώρες που πρωτοστάτησαν, μαζί με την Βραζιλία, τη Ν. Αφρική και την Ινδία, στη συγγραφή του κειμένου που αναφέρθηκε προηγουμένως.
2. Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι διχογνωμίες στους κόλπους της ήταν γνωστές εδώ και καιρό. Αυτό που δεν περιμέναμε όμως, ήταν η ολική κατάρρευση της δυναμικής της και η απίστευτη δυστοκία που επέδειξαν χώρες-κλειδιά στους κόλπους της. Για παράδειγμα, η Δανία ήταν η αρνητική έκπληξη. Όχι μόνο γιατί απέτυχε στη διοργάνωση της συνδιάσκεψης, αλλά και γιατί φρόντισε μέσω των παρεμβάσεων του Πρωθυπουργού της, κ. Ράσμουσεν, να χαμηλώσει από την πρώτη στιγμή τον πήχη των προσδοκιών. Στη μάχη της κλιματικής διπλωματίας, η ΕΕ έχασε με εκκωφαντικό τρόπο.
3. Ηνωμένα Έθνη. Η συνδιάσκεψη έπρεπε να καταλήξει σε ένα κοινό ανακοινωθέν-συμφωνίας, υπό την σκέπη του ΟΗΕ, που θα υπέγραφαν οι 193 χώρες που μετείχαν. Ο ΟΗΕ όμως επέδειξε τρομακτικές αδυναμίες στη διαχείριση του ζητήματος και αφέθηκε να παρασυρθεί σε έναν καταιγισμό παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων μεταξύ των πιο ρυπογόνων χωρών του κόσμου. Η αποτελεσματική παγκόσμια διακυβέρνηση για ένα τόσο κρίσιμο θέμα, όπως η κλιματική αλλαγή, παραμένει κυρίαρχο ζητούμενο μετά την αποτυχία της Κοπεγχάγης.
Σε αυτά ας προσθέσουμε και το ανεπίτρεπτο -όσο ανεξήγητο- γεγονός του αποκλεισμού των μελών μη κυβερνητικών οργανώσεων από τους χώρους της συνδιάσκεψης. Συνολικά, από τα τουλάχιστον 15.000 μέλη ΜΚΟ που βρίσκονταν μέσα στο Bella Center - ενημερώνοντας, πιέζοντας και δουλεύοντας εξουθενωτικά για μια καλή συμφωνία - μόλις 70 έως 90 έμειναν εντός του χώρου, τις δυο τελευταίες και κρίσιμες ημέρες των συζητήσεων. Οι επίσημοι λόγοι ήταν η ασφάλεια των ηγετών και η έλλειψη χώρου. Οι πραγματικοί λόγοι, όμως, θα πρέπει να αναζητηθούν περισσότερο στην ανάγκη εκμηδένισης της δυναμικής που είχαν επιδείξει όλες αυτές τις μέρες τα μέλη των ΜΚΟ. Μια κακή συμφωνία θα μπορούσε πιο εύκολα να επιτευχθεί (όπως και έγινε) αν απουσίαζαν από τις αίθουσες οι φωνές της κοινωνίας των πολιτών.
Αναφορικά με την Ελλάδα και τον ρόλο που διαδραμάτισε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, μένουμε με μια γλυκόπικρη γεύση. Η στάση της Ελλάδας, που για πρώτη φορά μετείχε με τόσο πολυπληθή και καταρτισμένη αντιπροσωπεία, ήταν εποικοδομητική, με σημαντικές προτάσεις προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως π.χ. η αύξηση του στόχου μείωσης των εκπομπών της ΕΕ σε 30% έως το 2020 ή η κατάληξη σε μια νομικά δεσμευτική συμφωνία. Δυστυχώς, αυτή η ευχάριστη έκπληξη δεν συνδυάστηκε με ένα θετικό αποτέλεσμα. Ευτυχώς, η Ελλάδα φαίνεται να βγαίνει από τη λογική και νοοτροπία του «μαύρου περιβαλλοντικά προβάτου». Αξίζει να σημειωθεί ότι για πρώτη φορά, στην εθνική αντιπροσωπεία προσκλήθηκαν να συμμετέχουν και εκπρόσωποι ΜΚΟ Έτσι, και το WWF Ελλάς συμμετείχε στην εθνική αντιπροσωπεία, καλύπτοντας όμως τα δικά του έξοδα.
Εν κατακλείδι, στην Κοπεγχάγη όλοι οι πολίτες του κόσμου χάσαμε μια μεγάλη μάχη, όχι τον πόλεμο. Οφείλουμε να παραμείνουμε στις επάλξεις, υπερασπιζόμενοι τις επόμενες γενιές, το περιβάλλον και την ευημερία του συνόλου των ειδών του πλανήτη. Εξάλλου, οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν και του χρόνου, μιας και έχουν μείνει ανοιχτές όλες οι διαδικασίες για τη διάδοχο κατάσταση του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα για μια φιλόδοξη και ουσιαστική νέα παγκόσμια συνθήκη μείωσης των εκπομπών. Αυτό σημαίνει ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η κινητοποίηση των περιβαλλοντικών οργανώσεων και πολύ περισσότερο των πολιτών ανά τον κόσμο.
Το 2010 μπορεί να γίνει ένα νέο ορόσημο για τα περιβαλλοντικά κινήματα, αν ξεπεράσουμε γρήγορα την πικρία που μας άφησε η Κοπεγχάγη και δουλέψουμε με αφοσίωση για την εγκαθίδρυση μιας νέας ελπιδοφόρας συμφωνίας για το κλίμα. Σε αυτόν τον αγώνα σας χρειαζόμαστε δίπλα μας. Η φωνή και δύναμη του WWF Ελλάς είστε εσείς, οι καθημερινοί πολίτες που στηρίζετε ηθικά και οικονομικά την οργάνωση.
Μείνετε μαζί μας, γιατί το κλίμα είναι στο χέρι όλων μας,
Δημήτρης Καραβέλλας γενικός διευθυντής του WWF Ελλάς
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2009
Καλές γιορτές!
χαρούμενο και δημιουργικό το 2010
με εκτίμηση
Στέφανος Σταμέλλος
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, Στέφανε!
Ε, αφού είχαν και κυκλαμινάκια... κατέχεις θέση και στο μπλογκ!
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!
Διαβάστε και αυτό:
ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ: ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΗ ΓΑΖΑ
Ένα χρόνο μετά τους άγριους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών δυνάμεων, οι Παλαιστίνιοι της Γάζας παραμένουν αποκλεισμένοι από ξηράς, θάλασσας και αέρα. Περί το 1.500.000 συνάνθρωποί μας με την ανοχή κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια πρωτόγνωρη φυλακή. Αυτή η παράνομη κατάσταση είναι απάνθρωπη και πρέπει να σταματήσει!
Η ελληνική κυβέρνηση πρόσφατα επέλεξε να μη στηρίξει την έκθεση Γκόλντστοουν στα Ηνωμένα Έθνη, έκθεση που μιλούσε σαφώς για εγκλήματα πολέμου από μεριάς των Ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων. Ως πολίτες μιας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης αισθανόμαστε οργή και αγανάκτηση, γιατί η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση της πατρίδας μας επιλέγει να συντάσσεται μ’ αυτούς που τσαλαπατούν το διεθνή νόμο και δε δείχνουν τον παραμικρό σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Λίγο πριν τον ερχομό του νέου έτους περί τους 1.350 ακτιβιστές από 40 και πλέον χώρες πρόκειται να μεταβούν στη Γάζα, μέσω του συνοριακού φυλακίου της Ράφα, που ελέγχεται από την Αίγυπτο, προκειμένου να δείξουν την αλληλεγγύη τους στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης. Οι Οικολόγοι Πράσινοι χαιρετίζουμε τους 32 Έλληνες που μεταβαίνουν στη Γάζα στα πλαίσια της Πορείας προς την Ελευθερία της Γάζας (Gaza Freedom March). Ανάμεσα τους θα είναι, ως εκπρόσωποι των Οικολόγων Πράσινων, ο Κώστας Λουκέρης, μέλος της Πανατικής Γραμματείας και ο Πάνος Ζαφειρίου από τους Νέους Πράσινους.
Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων καλεί την ελληνική κυβέρνηση να συνδράμει με οποιονδήποτε τρόπο τους συμπολίτες μας που επέλεξαν, αντί να γιορτάσουν τον ερχομό του νέου έτους με τις οικογένειές τους, να τον γιορτάσουν διαδηλώνοντας ειρηνικά μαζί με τους αποκλεισμένους Παλαιστινίους της Γάζα.
Καλεί επίσης την αιγυπτιακή κυβέρνηση να μην προβάλει προσκόμματα και να επιτρέψει σε όλους τους αλληλέγγυους ειρηνικούς διαδηλωτές να περάσουν στη Γάζα. Η Αίγυπτος, μια χώρα με ιδιάζοντα ρόλο στον αραβικό κόσμο και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο, διευκολύνοντας τους 1.350 ακτιβιστές στη μετάβασή τους στη Γάζα μόνο κέρδος θα έχει στη διεθνή κοινή γνώμη.
Η Εκτελεστική Γραμματεία
Για περισσότερες πληροφορίες:
Κώστας Λουκέρης 6936 619877
Πάνος Ζαφειρίου 6974 959778
Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009
«Το Χαμόγελο του Παιδιού»
«Το Χαμόγελο του Παιδιού» είναι ένας Εθελοντικός Οργανισμός για τα Παιδιά.
Υπάρχει εδώ και 15 χρόνια και το έργο του είναι πολύ Ιερό και χρήσιμο για τα παιδιά μας και την Ελλάδα!
Ένα τηλεφώνημα από μας αυτές τις Άγιες Μέρες
στο 901 11 15 15 15
με κόστος μόνο 3.95Ε, για κάθε μας κλήση,
σίγουρα είναι ένα λιθαράκι Ανθρωπιάς!
Στουρνάρη 16 – 10683 Αθήνα
Τηλ. 2103306140 – 2103306170
Fax. 2103843038 - E-mail. info@hamogelo.gr
Ιστοσελίδα
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ!
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
Χριστουγεννιάτικο Διήγημα της Γιώτας Στρατή
Για όσους περνάνε από δω, εδώ θα βρείτε ένα πολύ ωραίο Χριστουγεννιάτικο διήγημα της Γιώτας Στρατή!
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
Κυκλοφόρησε το περιοδικό Entos του Βόλου
Σήμερα τ'απόγευμα μου έφερε ο άντρας μου το περιοδικό "Εντος" του Βόλου, για να καμαρώσω και γραμμένες τις μετρημένες λέξεις του κυκλάμινου. Δεν μπορούσε να φανταστεί όμως την χαρά μου, όταν είδα εξώφυλλο την Χαρούλα Αλεξίου κι όταν διάβασα την συνέντευξή της !
Μπράβο, Σωτήρη! Θερμά Συγχαρητήρια!
Τα "λέει" όλα τόσο ωραία η Χαρούλα, τόσο προφορικά, όσο και τραγουδιστά που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο απ' το να την ακούμε, να τραγουδάμε μαζί της και να την αγαπάμε, σαν δικό μας άνθρωπο!
Κι αυτή η σύμπτωση με το τραγούδι της "μεγάλωσα" με την Ανατολή της πατρίδας μου στο βιντεάκι πριν λίγες μέρες, τι δέσιμο!
"Ένωση στιγμών", όπως λέει και η Χαρούλα!" Ο ακροατής δένει τα λόγια της με στιγμές του!"
Έτσι, ακριβώς!
Θα ήθελα να αντιγράψω όλο το περιοδικό και όλα τα θέματά του, μα δε λέει! Τώρα μόλις βγήκε στην αγορά!
Καλοτάξιδο, λοιπόν Σωτήρη και Συγχαρητήρια για την 13χρονη πορεία του Εντος και εύχομαι ολόψυχα να τα Χιλιάσει!
"Η αγάπη θα σε βρει, όπου και να 'σαι!"
Μεγάλη αλήθεια!
*** Υστερόγραφο 15/10/2019
Να προσθέσω κι αυτές, αφού τις βρήκα!!!
Ελληνική ομάδα διάσωσης
Ο Αλέκος Χατζηχαραλάμπους μιλάει στο περιοδικό Εντος για την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης.
Μεταξύ των άλλων, λέει:
"Είμαστε από τη φύση μας φτιαγμένοι να ζούμε ενταγμένοι σε ομάδες, κοινωνικά σύνολα που εύκολα μπορούν να μεταλλαχθούν σε ανώφελα, ματαιόδοξα σύνολα που αλλοιώνουν τη δυναμική για δημιουργία για ευημερία για ένα ανθρώπινο περιβάλλον. Υπάρχει στιγμή που στις ομάδες, οι μη έχοντες εργασία, αποβάλλονται ή αποχωρούν. Αν το εφαρμόσουμε και στην κοινωνία μας, ο καθένας θα μπει στη θέση που του αρμόζει".
και συμφωνώ απόλυτα μαζί του!
www.Hrt-magnisias.org
Το κυκλάμινο έχει "κλέψει" στο παρελθόν, στιγμές απ' τις ασκήσεις τους,
εδώ:
Η ψυχική ανάταση του Γιάννη Γρηγορίου
Η ψυχική ανάταση του Γιάννη Γρηγορίου έφτασε πολύ μακριά!Θερμά Συγχαρητήρια, Γιάννη!
Περιοδικό Εντός του Βόλου
Ευχαριστώ από καρδιάς το περιοδικό Entos και τον Σωτήρη Παρασκευά!
Ευχαριστώ από καρδιάς το περιοδικό Entos και τον Σωτήρη Παρασκευά για την φιλοξενία του στη νέα στήλη! Είναι μεγάλη τιμή για μένα, ειδικά σ' αυτό το συλλεκτικό τεύχος, με τα τόσο δυνατά θέματα!
www.entosvolos.gr
Υγ. Αυτό με τον "τόπο μας", θα το αναπτύξω άλλη στιγμή Σωτήρη και θα σε ενημερώσω.
Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009
Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)