"Οικογενειακή ευθύνη"

Αυτές τις μέρες, λόγω της αδικαιολόγητης απουσίας ενός χρόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τη ζωή, προσπαθώ να μη μιλήσω. Προσπαθώ να σιωπήσω. Να μην πω τις σκέψεις μου. Να μην πω ότι φοβάμαι. Να μην πω, ότι δεν μ' αρέσει να φοβάμαι. Να μην πω, ότι δεν ξέρω πια, ποιον να φοβηθώ, ούτε από τι να προφυλαχτώ.
Χθες το βράδυ που διάβασα την ανάρτηση του 6ου Λυκείου Καλλιθέας, χάρηκα πραγματικά που ο Διονύσης Μάνεσης ασχολήθηκε με τον "φόβο"!
Είπα μέσα μου: "Διονύση με κάλυψες στο θέμα, πάω για πάσα".
Δεν πρόλαβα όμως το βράδυ, σήμερα είπα πάλι: "Άστο! Δεν θ' αλλάξει τον κόσμο η δική μου ανάρτηση!"

Απόψε όμως στις ειδήσεις άκουσα την φράση κλειδί: "Δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη!" κι αυτή μου ξεκλείδωσε όλες τις κλειδαριές.

Είμαι γονιός, μάνα δυο μεγάλων παιδιών. Ενός κοριτσιού και ενός αγοριού. Της Λένας και του Τάσου.

(Οι παλιοί φίλοι τα ξέρουν τα παιδιά μου. Παράπονό μου είναι που στο ίντερνετ δεν βρήκα γονείς με μεγάλα παιδιά, ώστε να ανταλλάζουμε απόψεις και σε δικούς μου προβληματισμούς. Καθότι μια σοφή παροιμία λέει: "Μεγάλα παιδιά, μεγάλα προβλήματα"!Αυτό δείχνει ή ότι εγώ είμαι μεγάλη και ίσως έπρεπε με κάτι άλλο να ασχολούμαι και όχι με το ίντερνετ, ή ότι είμαι πολύ εξελιγμένη μάνα, αλλά... ας το πάρει το ποτάμι!)

Χρόνια ολόκληρα τα παρακολουθούσα να μεγαλώνουν και σε καθημερινή βάση έβλεπα πόσο λίγο μου μοιάζουν, όχι στα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά στο σκέπτεσθε και στο φέρεσθε και στεναχωριόμουνα. Όσο ήτανε παιδιά τα συμβούλευα, τα δίδασκα με την συμπεριφορά μου. Το ίδιο κάνω ακόμα και τώρα.
"Παιδιά μου, να είστε πιο εκδηλωτικοί, πιο δοτικοί, πιο αυθόρμητοι, πιο ευγενικοί, πιο ομιλητικοί, πιο και όλο διάφορα πιο!" (Χωρίς" ο"! Τα ζάλισα τα παιδιά. Άργησα να καταλάβω πως κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα, κι όσο κι αν θα το ήθελα εκείνο το ονειρεμένο μου "ο", το πήρα απόφαση ότι δεν πρόκειται να το βρω!)

Πολλές φορές ανατρέχω στην δική μου μάννα που δεν μίλαγε ποτέ, μόνο σιωπούσε. Το εφάρμοσα και το εφαρμόζω κι εγώ τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν, γιατί κατάλαβα πως τα κουράζω.

Μου πήρε πολύ χρόνο μέχρι να καταλάβω, όχι μόνο ότι τα παιδιά μου είναι δυο διαφορετικοί άνθρωποι από μένα, αλλά ενώ η ρίζα μου (μας και του άντρα μου, αλλά επειδή μιλάω για σκέψεις δικές μου, συγχωρέστε το "μου") ήταν μία, βγήκαν δυο τελείως διαφορετικά παιδιά, δυο τελείως διαφορετικά λουλούδια. Πανέμορφα και αξιαγάπητα και τα δυο, με τα καλά τους και τα κακά τους. Τα ανθάκια τους και τα αγκαθάκια τους! (Τι σαν είμαι μάνα και υπάρχει ο μύθος της κουκουβάγιας; Μόνο μια μάνα ξέρει καλύτερα απ' όλους το παιδί της. Κανένας άλλος.)

Πολλές φορές παρομοιάζω την οικογένεια (στα γραπτά μου, αλλά και στις συζητήσεις μου) σαν γλάστρα που το λουλούδι της φούντωσε πολύ και θέλει τόσες μεταφυτεύσεις, όσες και τα παιδιά, ώστε να μην πιέζεται κανείς και να έχουμε όλοι τον χώρο μας, το χώμα μας, τη σωστή θέση, ώστε να βλέπουμε όλη η οικογένεια τον ήλιο. Οι γονείς όταν το θέλουν και οι δυο, βρίσκουν τον τρόπο να χωρέσουν στην μία γλάστρα. Τα παιδιά δικαιούνται την δική τους.

Ήλιος για μένα μπορεί να σημαίνει πως και μια αχτίδα του μόνο, μου φτάνει.
Για τον άντρα μου μπορεί να σημαίνει και περισσότερες.
Για τα παιδιά μου μπορεί να σημαίνει άπειρες, ακόμα και ο ίδιος ο Ήλιος!
Γι' αυτό ο Ήλιος βρίσκεται ψηλά, για να τον βλέπουμε όλοι, για να τον κοιτάζουμε όλοι!
Για να τον φτάσουμε όμως... λιγουλάκι δύσκολο. Ακόμα και για να τον "γυρίσουμε", θέλει δουλειά πολύ, όπως λέει και το τραγούδι!

Τους προειδοποίησα όλους ότι ο Ήλιος καίει. Κυρίως τα παιδιά μου, γιατί με τον άντρα μου, μαζί το μάθαμε.
Τώρα τα παιδιά μεγάλωσαν. Εκείνα ξέρουν μέχρι που θα φτάσουν. Εκείνα μόνο ξέρουν αν θα καούν, πόσο θα καούν, κι αν θα το προλάβουν το κάψιμο. Εκείνα πρέπει να ονειρευτούν, να παλαίψουν για τα όνειρά τους, να πάθουν, να μάθουν απ' τα λάθη τους και μετά ν' αποφασίσουν για τη ζωή τους. Δική τους είναι η ζωή, δικός τους και ο Ήλιος.
Εμείς οι γονείς παραμερίζουμε. Ξέρουμε και την σκιά και τα δύσκολα. Συνηθίσαμε, την αντέξαμε και θα την αντέξουμε, αρκεί να βλέπουμε εκείνα ευτυχισμένα.
Είναι όμως;
(Έλα μου, ντε! Για, ρώτα τα!)

Σαν μάνα σκέφτομαι πολλά. Ανησυχώ για τα παιδιά μου. Για την υγεία τους, για την ψυχολογία τους, για την ευτυχία τους, για το μέλλον τους, ενώ νιώθω ανίσχυρη να τα βοηθήσω περισσότερο. Πολλές φορές κοιτάζω πίσω και λέω:" Δε μπορεί! Θα έχω κάνει πολλά λάθη σα μάνα!"
Μα βλέπω ακόμα πως τα ίδια λάθη τα ξανακάνω και πάντα θα τα κάνω.


Πρώτη σκέψη μου πάντα το παιδί, τα παιδιά!
"Μα μεγάλωσαν...", μου λέει συνέχεια ο άντρας μου.
"Μα το παιδί, για μας τους γονείς, πάντα θα είναι παιδί!"
"Υπερπροστασία", λέει ο άντρας μου. "Ας τα να μάθουν κολύμπι!"
"Μα... θα πνιγούν!"
"Δεν πνίγονται! θ' αναγκαστούν να κολυμπήσουν!"
Είναι έτσι όμως;


"Τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας είναι αχάριστα, ανικανοποίητα, χωρίς λόγο δυστυχισμένα, ανίκανα να σταθούν μόνα στα πόδια τους, άρρωστα, γιατί τους τα δώσαμε όλα έτοιμα, γιατί στερηθήκαμε εμείς, γιατί τα χαϊδέψαμε πολύ, τα ταίσαμε πολύ αγάπη, κ.λ.π. ...", μου λένε πολλοί πελάτες και πελάτισσες στη δουλειά (γιατί ευτυχώς εκεί βρίσκω συζητήσεις για όλα τα θέματα) κι εγώ πότε διαφωνώ μαζί τους, πότε συμφωνώ, ανάλογα κι εγώ σε τι φάση βρίσκομαι και πόσο με καταλαβαίνουν κατά καιρούς τα παιδιά μου.

"Να 'ναι γερά!" λέω και ξαναλέω και θα τον βρουν τον δρόμο τους.
Έχω καταλάβει καλά πως ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του δρόμο και κάποια στιγμή θα τον βρει, πόσο μάλλον τα παιδιά που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους.
Θέλω να πιστεύω πως όλοι οι δρόμοι των παιδιών οδηγούν στον δικό τους Ήλιο, όπως εκείνα τον ονειρεύονται και εύχομαι ολόψυχα να τον βρουν!

Αυτές τις μέρες μπήκα σε μια άλλη διαδικασία.

Μπήκα στη θέση της μάνας του Αλέξανδρου που αντί να του σβήσει κεράκια γενεθλίων... φέτος άρχισε απ' το ένα, και συγκεκριμένα απ' "το μείον ένα" σε μια αντίστροφη μέτρηση που εκεί σίγουρα, δεν θα έχει τέλος. Είναι δεδομένη η αρίθμηση της αύξησης της απουσίας.
"Να μη σου δώσει ο Θεός, ότι μπορείς ν' αντέξεις!"

Μπήκα στη θέση της μάνας του αστυνομικού που πυροβόλησε.

Μπήκα στη θέση της μάνας που έχει γιο αστυνομικό κι αυτές τις μέρες τρέμει η ψυχή της.

Μπήκα στη θέση των μανάδων των αναρχικών, των τρομοκρατών, των φοιτητών, των μαθητών, όλων των παιδιών.

Μπήκα στην θέση των άλλων μανάδων που τα παιδιά τους βρίσκονται μακριά τους και κυκλοφορούν σε δρόμους που γίνονται επεισόδια.

Μπήκα στη θέση της μάνας που δουλεύει για να σπουδάσει τα παιδιά της, κι αύριο μπορεί να βρει το μαγαζί της καμένο και στεναχωριέται.

Μπήκα στη θέση της μάνας που πιστεύει ότι το παιδί της δεν είναι ικανό να πατήσει ούτε ένα μηρμύγκι, κι όμως βρίσκεται στη φυλακή γιατί σκότωσε άνθρωπο!

Σε πολλές θέσεις μπήκα και βγήκα... και μετά ήρθα στη δική μου που δεν είναι άλλη από τη θέση της αγωνίας για τη ζωή, την υγεία, την ευτυχία και το μέλλον των παιδιών μου.

Μπήκα ακόμα και στην θέση του πατέρα βουλευτή που ο γιος του πιάστηκε για τρομοκράτης.

Δύσκολο πράγμα να είσαι γονιός!Και μάνα και πατέρας.

Άκουσα στις ειδήσεις αυτή την φράση και κόλλησα:

"Δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη!"
Συμφώνησα.

Κι αν έλεγαν:
"Υπάρχει μεγάλη οικογενειακή ευθύνη";
Πάλι θα συμφωνούσα.

Δεν ξέρω πως σκέφτονται οι άλλοι γονείς. Απλά έγραψα κάποιες σκέψεις μου βιαστικά και τις δημοσιεύω, πριν το μετανιώσω.

Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι γερά και στη ζωή και μετά να βρουν τον δικό τους δρόμο που οδηγεί στον Ήλιο, μέσα από όμορφους τρόπους και τόνους, και με λιγότερο θυμό για μας τους μεγάλους, ακόμα κι αν φταίξαμε!

Σαν γονιός οφείλω μια μεγάλη Συγγνώμη!

Συγγνώμη παιδιά μου που δεν φρόντισα εγκαίρως να σας έχω έτοιμο ένα καλύτερο κόσμο!
Σας έμαθα όμως περισσότερα γράμματα, απ' όσα έμαθα εγώ, με πολλούς κόπους και στερήσεις που εσείς αν δεν γίνετε οι ίδιοι γονείς, δεν θα μπορέσετε ποτέ να καταλάβετε.

Χρησιμοποιείστε τα και ζήσ' τε καλύτερα!
Βοηθήστε και μένα (και τον πατέρα σας), να ζήσω (να ζήσουμε) καλύτερα.
Αλλάξ' τε τον ψεύτικο κόσμο μας με μουσική, τραγούδια και οράματα.
Όχι με πέτρες, μολότοφ και βία.
Αυτά τα φοβάμαι.

"Μα...Τα ρίχνουν παιδιά!"
"Και τα παιδιά τα φοβάμαι! Όλους πια τους φοβάμαι!"

Εδώ είναι παιδιά θυμωμένα.

Εδώ είναι μεγάλοι θυμωμένοι,

όπως κι εδώ.

Παντού θυμωμένοι, όπου κι αν κοιτάξεις. Δεν έχει νόημα να σας δείξω τις σελίδες. Εγώ ήδη έχω χαθεί. Δεν ξέρω κι εγώ ποια φωνή ν' ακούσω, ούτε με πείθει κάποια πως έχει απόλυτο δίκιο.

Ξεχωρίζω μόνο την πιο δυνατή που είναι η φωνή της καρδιάς μου και εκείνη ξέρει τι λέει:
"Θεέ μου φώτιζε και προστάτευε τα παιδιά μου και τα παιδιά όλου του κόσμου!"

....
Κι όμως, ξέρω πως δεν πρέπει να κλείσω τ' αυτιά μου και στις άλλες!

Υ.Γ. Αν ήξερα απόψε ότι σ' αυτή την τόσο σημαντική ανάρτηση για μένα, θα με διέκοπταν τόσες φορές, δεν θα την είχα δημοσιεύσει. Μα την αλήθεια!
Ξεκίνησε πολύ νωρίτερα και κοντεύει δύο. Αν συνεχίσω να διορθώνω και να συμπληρώνω θα γίνει βιβλίο, γι' αυτό σταματάω κάπου εδώ. Πιστεύω ότι την ουσία την έδωσα, έστω κι έτσι.
Άλλωστε, γι' αυτό υπάρχουν και τα σχόλια!