Η Ελπίδα ζει!

Ενώ οι συγγενείς και οι φίλοι με ψάχνουν, ενώ πλησιάζει η Πρωτοχρονιά και όλος ο κόσμος επικοινωνεί και ανταλλάσει ευχές, ενώ όλοι τρέχουν να αγοράσουν δώρα για να τα χαρίσουν στους αγαπημένους τους, ενώ όλοι τρέχουν κατά κει... κοιτώντας ένα ρολόι που θα δείχνει 12, εγώ είμαι κάπου αλλού...
Ας με συγχωρήσουν όμως, οι φίλοι μου. Στη ζωή δεν υπάρχουν παραγγελιές, ούτε πρόγραμμα. Ειδικά στη δική μου ζωή υπάρχει πάντα η ανατροπή και η ποικιλία...
Ήθελα κι εγώ αυτές τις μέρες να επικοινωνήσω χαλαρά, να ανατρέξω στο τι μου έφερε το 2009 και τι μου πήρε, αλλά, ακόμα και φεύγοντας, έχει πάνω του τόση ενέργεια που με κρατάει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Εν συντομία όμως, θα γράψω ότι το 2009 ξεκίνησε με τον θάνατο του πεθερού μου και τελειώνει με τον θάνατο του κυρίου Γιώργου.
Δυο άντρες που σημάδεψαν πολύ τη ζωή μου. Ο πεθερός μου επιρέασε πολύ την προσωπική μου ζωή και ο κύριος Γιώργος τα ένστικτά μου, τα ανθρώπινα.
Του πεθερού μου οι "πληγές" σιγά σιγά κλείνουν τον κύκλο τους...
Του κυρ Γιώργου όμως... ενώ έκλεισαν έναν μεγάλο κακό και δύσκολο κύκλο, χθες, με τον τελευταίο χαιρετισμό, ανοίγουν άλλοι πολλοί, που σίγουρα θα "πονέσουν" κάποιους, μα για ένα κορίτσι θα είναι η λύτρωση!
Στο κορίτσι αυτό έλλειπε η στοιχειώδης ανθρώπινη ζωή. Έτρεξα πολύ γι' αυτό στο παρελθόν, αλλά δεν είχα καταφέρει τίποτα! Υπήρχε ένα μεγάλο εμπόδιο που ήταν ο ίδιος ο πατέρας του. Με λειπεί πολύ που το χαμόγελο ενός παιδιού, στηρίζεται πάνω στην απουσία του πατέρα... Θα ήθελα τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά.

Δεν ήταν όμως. Δυστυχώς!

Η ζωή γράφει αλλιώς τις ιστορίες... και όχι όπως θα θέλαμε εμείς... οι "αναγνώστες".
Έτσι είναι και το έχω παραδεχθεί προ πολλού.
Ωστόσο, δεν θέλω να σας κουράζω. Για κάποιους παλιούς φίλους, θα θυμηθούν την περίπτωση, αν ανατρέξουν εδώ. Για τους νέους, εδώ θα είμαστε (πρώτα ο Θεός!), θα έχουμε συνέχεια, γιατί τα μπλεγμένα κουβάρια, δεν φτάνουν εύκολα στην άκρη!
Πάντως, θέλω να καταθέσω εδώ, μιας και αυτό είναι πιο γνωστό για "κάποιους" μπλογκ, ότι σ' αυτή την ιστορία δεν θα μείνω άλλο παρατηρητής. Όχι, δεν είμαι δημοσιογράφος, αλλά αν χρειαστεί για να έχουν ισχύ τα λόγια μου, αν χρειαστεί και ... το πτυχίο, μέχρι να ξεκαθαρίσει το ποιος θα ανατεθεί επίσημος κηδεμώνας αυτού του παιδιού, θα πάρω και το πτυχίο!Γιατί όχι; Όλα γίνονται! (Είδα κι αυτούς που το έχουν, πως το χρησιμοποίησαν...)

Και για να δώσω τόπο στην οργή... και να μην θεωρηθώ για άλλη μια φορά "βιαστική", κάνω υπομονή αυτές τις Άγιες Μέρες και θα δικαιολογήσω την παντελή απουσία Υπηρεσιών της πόλης μου.Έπρεπε να έχουν προνοήσει για το τώρα, όχι από χθες, αλλά πριν τρεία ολόκληρα χρόνια! Μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες γίνονται αυτά και έχουμε να κάνουμε με ένα παιδί με "ιδιαίτερες" ικανότητες!
Ντροπή σας!Ντροπή μας! Και μεγάλη ντροπή μου κι εμένα, που δεν κατάφερα ποτέ, ΤΙΠΟΤΑ!
Αυτά, για αρχή.
Εμένα προς το παρόν, μου αρκεί που είδα έξω στον κόσμο αυτό το παιδί, μου αρκεί που το είδα να χαμογελάει και να χαίρεται το ήλιο, μου αρκεί που μπορώ να είμαι κοντά του, χωρίς εμπόδια και θεατρικές σκηνοθεσίες που είχαν για τίτλο: "¨Ηταν τυχαίο!"
Οι συγγενείς, οι φίλοι, αλλά ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΥΗΡΕΣΙΕΣ, τώρα μπορούν να κρατήσουν ζωντανό για πάντα, το χαμόγελο αυτού του παιδιού!
Συγγνώμη που σας κούρασα. Τα δικά μας και στις αννειλημένες υποχρεώσεις μου... θα επανέλθω με την πρώτη ευκαιρία.
Να είστε όλοι σας καλά, να περνάτε καλά, όσοι με ξέρουν ποια είμαι στο βάθος, ας συνεχίσουν να μ' αγαπάνε και χωρίς να είμαι "παρούσα", ο άνθρωπος είπαμε, δεν αλλάζει, κανένας δεν γεννιέται κακός, κ.λ.π.

Υγεία, Αγάπη, Ειρήνη, Χαρά και Αλήθεια να φέρει ο καινούργιος χρόνος, σε όλους σας!

Δώρο σας, αντί για τις συνηθισμένες κάρτες, αυτά τα χαμόγελα της Κυριακούλας.

Δεν ανήκουν μόνο σε μένα που την φωτογράφιζα, αλλά σε ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ, στην ίδια τη ζωή που η Κυριακούλα δεν ξέρει ακόμα πόσο όμορφη είναι και πως είναι δικαίωμά της να την χαρεί και είναι όλη δικιά της! Πρέπει να την ζήσει!Της ανήκει, τη δικαιούται και της αξίζει! Όσο μπορούμε, ας την βοηθήσουμε!

Υγ. Οι (τυχόν) πτυχιούχοι δημοσιογράφοι αν ενδιαφερθούν τώρα... ας μην ψάξουν εμένα. Καλύτερα να ξεκινήσουν απ' τις αρμόδιες Υπηρεσίες και μετά... με το μικρόφωνο στη γειτονιά... Εκεί θα μάθουν, όπως έμαθα κι εγώ. Εγώ είχα μόνο αυτιά και μάτια, δυστυχώς!